Pretty picture but the scenery is so loud [+Ivy]

Zijn gedrag deed haar humeur niet veel goeds, zo leek het echter, want wie weet was ze wel een geniaal actrice. Maar al zijn acties deden haar steeds zo heerlijk verontwaardigd opkijken, dat hij in volle teugen er van genoot. Al zijn woorden leek ze op zijn beoogde manier op te vangen, een waardoor zijn innerlijk grijns steeds breder werd, maar van buiten bleef hij zijn uiterst beledigde houding aanhouden, zodat dat zijn woorden meer kracht bijzette. Nadat hij zijn tong naar haar had uitgestoken duwde ze hem weg, misschien niet met alle kracht die ze in zich had, maar voor deze versie van Christophe moest hij toch wel wat kleine stapjes doen om niet achterover te vallen. In the end wist hij gewoon nog op zijn twee voeten te blijven staan en keek hij haar dit keer verontwaardigd aan. Ook Ivy kwam overeind, maar echt overtuigend leek het niet voor hem. Christophe hoefde zijn hoofd dan wel niet helemaal laten hangen om oogcontact met haar te maken, maar zij moest haar hoofdje wel iets op tillen. Dat was alweer een denkbeeldig punt voor hem. ”Niet waar,” In zijn hoofd speelden die twee woorden zich op een steeds hoger wordend toontje af, waardoor hij toch wel zachtjes begon te grinniken, onbegrijpelijk voor Ivy natuurlijk, maar dat bleek hij wel vaker te zijn voor haar. Toch was hij nog wel op tijd gestopt om te kunnen horen wat ze te melden had als haar verdediging. ”Ik denk dat dit jongetje ondertussen ook wel genoeg op heeft. Je kent vast het gezegde wel, hoogmoed komt voor de val.” Haar wijsvinger prikte zich in zijn borstkas. “Het zou recht in mijn hart zijn geweest, weet je.” mompelde hij met een beteuterd pruillipje. Helaas deed hij daar niet veel mee. “Ik ken het gezegde wel moet ik bekennen.” begon hij, terwijl hij zijn hoofd iet wat scheefhield en naar het plafond tuurde. Daar kon hij zijn gedachten meestal wel vinden. “Maar de gevolgen heb ik nog nooit hoeven ervaren. Zegt dat misschien iets over mij?” Met de meest zelfvoldane glimlach keek hij haar aan, totaal niet geschaad door haar woorden. Misschien werkte dat ook nog eens nadelig voor haar humeur? Natuurlijk hoopte hij van wel. “Ben ik niet net zo gezellig als je weerwolvenvriendjes?” vroeg hij met een zoet stemmetje en zette de fles weer aan zijn lippen om er een klein slokje van te nemen. Als ze hem zelfs lager zou achten dan een weerwolf lag zijn trots wel aan duigen. Wie hij ook voor zich had staan, deze vraag moest en zou beantwoord worden met een antwoord dat toegaf dat hij beter gezelschap was. Of op zijn minst even goed. En deze Christophe zou misschien niet goed om kunnen gaan met een ware teleurstelling.

Zijn mondhoeken kwamen omhoog toen ze reageerde op zijn opmerking. Beledigingen dat hij geen hart had voelde hij eigenlijk niet echt, nee, op de een of andere manier draaide hij ze in zijn hoofd om tot complimentjes. At least was hij geen emotioneel sukkeltje. (No offence naar iemand, maar dat was gewoon de manier waarop Christophe dacht) “Dat zou toch bijna echt mijn gevoelens gekwetst hebben..” antwoordde hij haar, met een wat scheef getrokken mondje en plaatste zijn handen in zijn zij. Met zijn hoofd iet wat schuin gekanteld keek hij haar op een corrigerende manier aan, maar maakte er verder geen woorden meer aan vuil. Misschien probeerde ze hem toen wat van zijn voetstuk te brengen, maar Christophe deed gewoon mee met haar pogingen hem te waarschuwen. Hij speelde er eerder mee. Het feit dat hij het oogcontact tussen hen beiden niet zo belangrijk achtte als het asgrauwe plafond leek haar houding toch wat geïrriteerder te maken. Mooi. Hoe meer ergernis ze uitstraalde, hoe vrolijker hij er van werd. Een antwoord op zijn woorden leek ze te geven in de vorm van een vermoeide zucht. Geen woorden. Gaf ze hem dan gelijk? Achtte ze hem dan als iemand waarvoor dat gezegde niet gold? Dat zou gebeurd zijn in een alternatief universum misschien. Een vraag rolde over zijn lippen, eentje waarbij hij zichzelf ongeacht kwetsbaar leek op te stellen. Was hij, ja of nee, een beter gezelschap dan een beest dat eigenlijk alleen aantrekkelijk was voor vlooien? Het lag misschien aan het feit dat hij een vampier was, maar lager dan een weerwolf wilde hij nooit geacht worden. ”Om te beginnen, het was maar één weerwolf. Geen weerwolvenvriendjes,” Hij kon er toch zeker van zijn dat ze meerdere weerwolven had genoemd en dat meerdere weerwolven in of bij hun kamer waren geweest. Misschien niet tegelijkertijd. ”en die snapte dat je niet zo gezellig bent voor mij door je ego op deze manier te gebruiken.” Zijn hoofde draaide hij een snelle beweging weer richting haar en door een klein zenuwtrekje bewoog zijn lip. De uitdrukking op zijn gezicht werd voor een moment alles behalve geamuseerd, maar hij bleef nog op zijn plaats. Christophe probeerde zich weer zoveel mogelijk te herstellen, maar zijn trots was toch wel echt iets gekrenkt. ”Dus om eerlijk te zijn, ja, hij was een veel beter gezelschap dan jij,” De vinger die ze zijn kant op richtte voelde aan als een echte dolksteek. ”nu bent.” Een verontwaardigde frons verscheen op zijn gezicht en toen Ivy in de richting van de deur begon te lopen, spiegelde hij haar bewegingen in dezelfde richting. Waar ging die heen? ”Maar goed, ik moet denk ik maar mijn eigen fles gaan halen,” Nou.. dat ging ze helemaal niet. Christophe wist eerder bij de deurklink te komen dan zij, maar in plaats van ervoor te gaan staan, trok hij de deur open en pakte haar arm snel beet. Zijn grip niet al te sterk voor het gevoel ze straks ging gillen. “Nee, nee, ik sta erop dat ik je vergezel naar de keuken.” sprak hij tussen zijn neppe nette glimlach door, maar zijn ongeamuseerde toon sprak boekdelen. “Ik zou toch niet willen dat je zou verdwalen, hm?” Hij zou haar eens laten zien hoe gezellig hij wel niet kon zijn, podver.

Natuurlijk had ze de verandering op zijn gelaat gezien, dat kon hij zien aan het genot in haar blik. Dat plezier wilde Christophe haar natuurlijk niet blijven gunnen, dus probeerde hij die blik zo goed mogelijk van zijn gezicht te halen, maar de pijn in zijn gekrenkte ego bleef voortbranden. Hoe durfde ze wel niet.. Nu Ivy hem zo, gelukkig niet voor de gezichten van hun medeleerlingen, had vernederd, kon hij haar niet zomaar laten gaan. Helaas was Christophe met al die drank niet in staat een geniaal plan voor te bereiden in de tijd dat hij richting de deur liep. Dus zonder nagedacht te hebben over de consequenties pakte hij haar arm vast, zodat ze nog niet de deur uit kon lopen en meldde dat ze niet zonder hem de deur uit zou kunnen. Daar stond hij immers op. Het beeld dat ze naar hem op moest kijken, door het lengteverschil, deed hem toch wel weer een innerlijk pleziertje. De armspieren die hij had vastgepakt werden aangespannen, maar het zorgde er niet voor dat hij haar nu meteen zou loslaten. Nee, hij richtte er verder geen aandacht op, maar bleef haar aankijken. “Ik heb je nooit eerdere nachtelijke tripjes naar de keuken horen of zien maken, dus misschien heb je die wel nodig.” antwoordde hij, op een soort dringerig toontje. "Daarbij, mij vergezellen naar de.. keukenmaakt je niet meteen een beter gezelschap." De schade was al gedaan, het werd hem alleen maar meer ingewreven, maar de stalen gelaatsuitdrukking op zijn gezicht veranderde niet. Ivy had gewoon een verkeerd beeld van gezellig, dat was nu wel duidelijk. “Hmm, dat zal je nog wel zien.” antwoordde hij tussen op elkaar geklemde kaken door en opende de deur. Met zijn vrije hand maakte hij een beweging dat ze voor moest gaan en pas daarna liet hij haar arm los. “Ladies first.” Koste wat het kost zou hij haar overtuigen dat hij beter gezelschap was dan een weerwolf. Sowieso moest hij nog uitvogelen wie voor die stank bij zijn kamer had gezorgd. "Daarvoor zul je wel met wat beters moeten komen." Zijn mondhoek kroop sarcastisch omhoog terwijl hij de deur achter zich dichttrok nadat hij de gang op was gestapt. “Volgens mij ken je mij toch niet zo goed als je denkt.” antwoordde hij haar mysterieus. “Ik heb namelijk lol zelf uitgevonden.” vervolgde hij met een heuse wenkbrauwwiebel. “Maar goed, we moeten eerst voor mevrouw naar de keuken, want ze heeft nog niet genoeg op, blijkbaar. Pas op dat je straks niet wankelend op de grond valt.” grijnsde hij er nog achteraan. Al was zij zeker niet de enige die met dat risico rondliep.