Onderwerp: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm zo mei 01, 2016 11:21 pm
tag: Storm I jumped the fence to the other side, My whole world was electrified
Eindelijk was het vrijdag. Het mooie was ook nog dat Karlie de eerste paar uur vrij had, ze had maar één les vandaag. En die was aan het einde van de middag. Wel een paar projecten, maar ach. Ze had niet iedere dag zo'n geweldig rooster als nu hoor, maar af en toe was het feest. Gisteravond ook weer. Karlie en Taylor hadden zo'n lol gehad met koekjes maken, en daarna was ze nog een paar koekjes naar Kim wezen brengen. De twee hadden niets hoor, ze waren gewoon goede vrienden geworden. Al fantaseerde Taylor daar wel anders over. Gelukkig zag ze Taytay nog even vaak, en veranderde er niets tussen hen. Niet zoals toen met Karlie's eerdere vriendje, toen ze nog alleen in de Big Apple had gewoond. Karlie wist nog goed hoe ze langzaam richting een depressie was gegaan, deels door de jerk die zich haar vriend had genoemd. En haar verdriet en eenzaamheid maakten haar nog eenzamer. Het was een neerwaartse spiraal, de beroemdheid had haar overwelmd. Haar ouders konden haar wel helpen, toen ze het eenmaal wisten. Maar degene die haar echt geholpen had, was Taylor. Zij had haar uit die spiraal gehaald, en haar leven weer omgekeerd. Haar ex-vriend, Jonathan, werd gedumpt, haar leven had een zonnige draai genomen. Letterlijk. Een beter leven dan nu kon Karlie bijna niet hebben. Ze leefde op een school met allerlei mensen zoals zij, en nog beter, met haar beste vriendin en roommate.
Maar Taylor liet haar nu weten dat ze naar het muzieklokaal ging, ook al was het pas 8 uur s'morgens. Karlie moest ook maar eens uit bed komen, ze had lang genoeg geslapen. Ze was niet onverstandig, en wist dat ze op tijd naar bed moest. Dat had ze ook braaf gedaan, daardoor zag ze er altijd zo fris uit. Net toen Taylor de deur uit was gegaan, sloeg Karlie haar benen over de rand van het bed en gaapte even. Na haar hand wat door haar haar gehaald te hebben en voor zich uit gestaard te hebben was ze wakker. De zon verwelkomde haar vrolijk door zonnestralen binnen te laten vallen door het raam. Het beloofde weer een mooie dag te worden. Als het dat niet was geweest had Karlie daar wel verandering in kunnen brengen, ze was niet voor niets Tempesta. De zon verwelkomde haar bijna altijd, alsof Karlie haar dag weer verbeterde. Maar soms was de blondine zo verdrietig dat de zon niet eens te zien was door de wolken, of was ze zo boos dat de zon maar weg bleef uit de storm.
Voordat ze ging ontbijten, besloot ze maar een douche te nemen. Terwijl ze de douche warm liet lopen, nam ze nog even een kijkje uit het raam. Het was eindelijk weer lente, en binnenkort zou het zomer worden. Hoewel het nog meer dan een maand weg was, was het al bijna zomer in haar hoofd. Haar eerste zomer op Genosha, hoe zou die verlopen? Vast niet anders dan geweldig. Zeker met de vrienden die ze hier had gemaakt. Kadekata was officieel de naam van de squad met Katerzyna, Dennimae, Taylor en Karlie. De vier waren hele goede vrienden geworden. En dan waren er ook nog Lorise en Eloise. Met deze vijf meiden zou Karlie op road trip gaan, dat idee was tot stand gekomen na de sleepover. Een wild plan, maar ach, ze waren jong, wild en vrij. Glimlachend stapte Karlie de douche uit, en gaf zichzelf een snelle blow dry. Dat ging zo veel sneller dan afdrogen, al knoopte ze toch een handdoek om. Met een druk op de knop had ze de muziek aan gezet, er was toch niemand om het te horen. Met een borstel als microfoon playbackete ze mee op allerlei nummers. Terwijl ze natuurlijk heel mooi door de badkamer danste. Ze had een korte pauze genomen om haar ondergoed aan te trekken, maar was toen weer verder gegaan. Er was niemand om het te zien, en anders, ach. Iedereen had het vast wel eens gedaan. Ze zag er ook niet heel verkeerd uit, toch? Het kon haar niet zoveel schelen, haar badkamerconcert was veel belangrijker.
Karlie's pret stopte abrupt toen ze een paar kloppen op de deur hoorde. Misschien had de muziek iets te hard gestaan? Of was Tay iets vergeten en kwam ze dat halen? Haar mobiel misschien, of wat dan ook eigenlijk. "Hij is open!" Riep ze even kort vanuit de badkamer. Na een korte stilte hoorde ze de deur open gaan. Maar ze hoorde Taylor's stem niet, was ze misschien een streek met Karlie aan het uithalen? Net voordat ze uit de badkamer wilde lopen, de deur stond al half open, bedacht ze zich dat ze misschien toch even iets aan moest doen. Ze pakte de roze kamerjas, van haar laatste Victoria's Secret Fashion Show, van het haakje en deed het aan. Terwijl ze nog bezig was met de kamerjas dicht te knopen liep ze de badkamer uit en zei: "Tay ben je soms iets vergeten of..." Ze stopte meteen met praten toen ze zag wie er in hun kamer stond, en het was zeker niet Taylor. Ze keek Storm wat verward aan, tot ze zich besefte dat ze niets aan had, behalve een kamerjas en haar ondergoed. En die kamerjas hing ook nog eens half open. Snel trok ze het ding recht, en knoopte ze het verder dicht. Het was nou niet dat ze onzeker was over haar mooie lichaam, absoluut niet. Anders had ze ook nooit in de Victoria's Secret show kunnen lopen. Maar ze kende Storm nog niet zo goed, en om nou meteen in haar ondergoed voor hem te gaan staan, niet ideaal. "Uhm.. Taylor is naar het muzieklokaal.. Kan ik iets voor je doen?" Vroeg ze, terwijl ze zachtjes de badkamerdeur sloot en een hand door haar, inmiddels weer droge, haren haalde.
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm wo mei 04, 2016 8:42 pm
.Always live before you die.
Het was de eerste ochtend in een hele lange tijd dat de drang er niet was. Dat hij niet wakker werd terwijl het nog donker was buiten, dat hij niet wakker werd met de akelige dromen van zijn dierlijke wederhelft, dat hij niet wakker werd met de drang om energie kwijt te geraken. Normale ochtenden was hij al lang naar het bos, om te transformeren, om te sporten, om iets te doen dat de weerwolf in hem een beetje rustig zou houden voor de rest van de dag. Maar het was niet vandaag en dat verbaasde hem al even erg als dat het Devon verbaast. Hij lag op zijn rug, één been bungelde uit zijn bed en hij staarde naar het plafond. Door het gordijn was er dat klein beetje licht, het licht dat een mooie dag zou aankondigen. En terwijl hij daar lag nam hij het gevoel uit zichzelf op, ademde het langs zijn neus weer uit tot er een glimlach op zijn lippen kwamen te liggen. Was hij gelukkig, nee maar het was een lange tijd geleden dat hij het besef van geluk een beetje dichter liet. Volle maan met Kat was een heel groot succes geweest, het kampvuur was waanzinnig geweest en voor het eerst in zijn leven vond al het onrustige weer een beetje rust in zijn chaotische wereld.
Dus het was zonde om met dat gevoel in zijn bed te blijven liggen, hoe goed het momenteel voelde. Toch, hij greep vanop zijn bed naar een curcusblok en een stylo en begon het gevoel dat hij had neer te schrijven voor Camille die in Londen wachtte op een nieuwe brief van hem. Lang kon hij immers zijn concentratie er niet op houden, er was altijd wel een beetje weerwolf die wilde bewegen, of Storm die vroeg uit zijn bed wilde. Dus terwijl Devon langzaam wakker werd nam Storm een douche, kleedde zich aan en maakte zich compleet klaar voor een nieuwe dag. Hij nam zijn gsm van zijn nachtkastje, zijn ogen bleven kort rusten op enkele foto’s boven zijn bed en iedere keer weer zou hij zich afvragen, kon hij worden als vroeger? “Waar vlucht jij heen?” Vroeg Devon hem half slaperig. Storm stak de sleutels van hun kamer in zijn zak en tikte zijn vingers kort op de curcusblok. ‘Taylor, ik heb haar nodig voor,’ hij zweeg omdat de slaperige blik van zijn kamergenoot het nutteloos maakte om het uit te leggen. ‘Nevermind ik heb haar raad nodig.’ En daarmee verdween hij door de deur naar buiten. Tegen de tijd dat hij terug zou zijn, zou Devon misschien al in zijn kleren zitten, misschien niet. Storm had momenteel nog geen lessen dus hij had voorlopig wel wat bewegingsruimte.
Als het één weg was die Storm blindelings zou kunnen afleggen dan was het wel de weg naar de meisjesgang en al zeker naar bepaald gerichte kamer, Denni, Kat, Taylor, Lorise, het was tegenwoordig niet zo heel moeilijk mee. Zijn zintuigen werden extra geprikkeld, vanonder elke deur rook hij wel iets anders, shampoo, nagellak, parfum, god de vrouwen. Bij die van Taylor rook hij water, zelf ondanks dat er muziek in de kamer aanstond kon hij nog weten dat er kortgeleden iemand had gedoucht. Hij klopte aan, bleef nonchalant tegen de deurpost hangen terwijl hij eens charmant glimlachte naar een meisje dat langs liep. Toen hij iemand hoorde roepen dat de deur open was fronste hij zijn wenkbrauwen. Dat was niet Taylor dus … Hij duwde de deur open en zette twee passen de kamer in. Karlie kwam uit de badkamer, zijn ogen gleden meteen in één snelle beweging langs haar lichaam. Wel, dit maakte zijn dag in ieder geval wel nog wat beter. ‘Goedemorgen.’ Glimlachte hij meteen toen ze haar kamerjas recht trok en dicht knoopte. Hij had Karlie nog niet echt ontmoet, maar nu ze hier toch voor zijn neus stond en duidelijk niet Taylor kon hij natuurlijk ook weer niet laten. Ze sprak zachtjes, vertelde hem dat Taylor naar het muzieklokaal was. Hij knikte en liet zijn ogen kort door de kamer gaan. ‘Nee, maar nu ik je hier toch heb, wij zijn nog nooit deftig aan elkaar voorgesteld.’ Maar misschien moest ze daarvoor iets aantrekken anders dan een kamerjas. Niet dat Storm was afgeleid, maar misschien zou ze zich er niet goed bij voelen. ‘Bedankt voor de koekjes trouwens, ze waren lekker. Je hebt een geweldige avond gemist Karlie.’ Knipoogde hij, typisch Storm, zijn charmante zelf …
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm zo mei 08, 2016 11:03 pm
tag: Storm I jumped the fence to the other side, My whole world was electrified
Van badkamerconcerten naar awkward run ins. Dit had Karlie natuurlijk niet verwacht toen ze aan het lip syncen was in de badkamer na haar douche. Het was iets wat ze wel vaker deed als Taylor er niet was. Ook wel eens als Taylor er wel was, maar de muziek stond vaak toch iets te hard. Dan wilde ze haar vriendin niet storen met haar concert, dus deed ze het meestal niet. Ook gaf het alleen zijn haar was meer vrijheid, al was dit meer mentaal. Het was natuurlijk het beste om te zingen en te doen alsof er niemand was. Maar als er ook ècht niemand was gaf dat toch een gelukzalig gevoel. Ze kon de stilte verbreken met simpele klanken, en ze hoefde niet gestoord te worden als ze dit aan het doen was. Op haar playlist had ze ook meerdere liedjes van Taylor erin staan, ze moest toegeven, Taylor was een van haar favoriete zangeressen. Ze had ook een voorkeur voor meidengroepen, daar kon ze zo vrolijk op mee dansen. Oudere groepen, tot echt van het begin. De Spice Girls natuurlijk, alleen miste ze dan wel haar andere 4 girls. Eigenlijk bij iedere groep wel. Ze had sinds het begin al de liedjes van Taylor gehoord, ieder album had ze goedgekeurd. Ze was er letterlijk mee opgegroeid, en ze had zich geen beter leven kunnen wensen.
Maar dan was er de awkward run in. Haar concert werd snel tot een eind gebracht toen ze een paar kloppen op de deur hoorde. Meteen gingen er allemaal speculaties door haar hoofd heen. Had haar muziek te luid gestaan? Was Taylor iets vergeten? Het moest haast wel Tay zijn die voor de deur stond. Ze had geroepen dat de deur open was, aangezien ze niemand binnen hoorde komen. Misschien was Tay haar sleutel vergeten? Ze zou er snel achter komen, want ze besloot toch maar even te gaan kijken.
Op het laatste moment bedacht ze zich nog iets aan te doen behalve haar ondergoed. Maar ze had enkel een kamerjas van de Victoria's Secret Fashion Show hangen. Ach, het was al iets. Bovendien was Karlie tevreden met haar mooie lichaam, ze had genoeg zelfvertrouwen. "Tay ben je soms iets vergeten of..." Begon ze terwijl ze uit de badkamer kwam. Ze was nog bezig met de kamerjas dichtknopen, maar stopte meteen met praten toen ze Storm zag staan. Zelf was ze nou niet echt ideaal gekleed voor dit soort ontmoetingen. Ze had Storm bij het Halloweenfeest gezien, en ze had veel over hem gehoord. Maar ze waren nog nooit alleen geweest, of aan elkaar voorgesteld. Snel trok ze de jas recht, zodat die precies goed over haar lichaam viel. ‘Goedemorgen.’ Sprak de jongeman vriendelijk. Karlie knikte langzaam, en ontwaakte toen uit haar trance. "Jij ook een goedemorgen." Glimlachte ze vriendelijk terug. Dit was toch wel iets anders dan elkaar in de gang tegen komen. Niet dat het onprettig was. Ze had wel gemerkt dat hij zijn ogen over haar had laten glijden, maar, dat deed iedereen. Tijdens de Fashion Show was dat ook vaak met de interviewers gebeurd. Daar had ze natuurlijk precies hetzelfde aangehad. Niet dat dat veel was, ze was zowat halfnaakt. "Uhm.. Taylor is naar het muzieklokaal.. Kan ik iets voor je doen?" Informeerde ze, al wist ze bijna zeker dat hij voor Taylor was gekomen. Ze was nog een beetje van haar stuk gebracht, en praatte zachtjes. Ze had niet elke dag zo'n ontmoeting. Zeker niet nu ze hier op het eiland zat. Gek genoeg was dit niet de eerste keer dat ze zo mensen had ontmoet.
Ze volgde Storm zijn ogen toen die door de kamer gleden. Het was erg, roze. Maar je kon niet anders verwachten bij Taylor en Karlie. Beide hopeloze romantici, en gek op alles wat roze was. De kamer was niet overdreven, maar waarschijnlijk wel meer roze dan hij ooit gezien had. ‘Nee, maar nu ik je hier toch heb, wij zijn nog nooit deftig aan elkaar voorgesteld.’ Sprak hij, en Karlie knikte instemmend. Nu liet ook zij haar ogen even over hem heen glijden, zonder schaamte. Als hij dat niet had, hoefde zij het ook niet te hebben. Hij had namelijk ook alles behalve een lelijk uiterlijk, girl has her needs. "In dat geval, meneer Hall.. Mijn naam is Karlie Aldaine, edele dame geboren in de prachtstad genaamd Chicago." Stelde ze zich zo deftig mogelijk voor. Ze maakte een curtsey, en hield daarbij haar kamerjas vast als "rok". Natuurlijk kon ze een curtsey maken, ze was niet voor niets danseres geweest. Het ging haar vlekkeloos af, maar toen ze weer rechtop stond moest ze toch even grinniken. Karlie stak haar hand uit, om hem toch even serieus te begroeten. ‘Bedankt voor de koekjes trouwens, ze waren lekker. Je hebt een geweldige avond gemist Karlie.’ Knipoogde Storm, en ze knikte hem vriendelijk toe. "Dankjewel, fijn om te horen. Ik kan zeggen dat ik spijt heb gehad om niet te gaan, maar er stond wel iets, of beter iemand, heel charmant tegenover." Zei ze lachend, maar keek toch even naar haar voeten. Er was een kleine glimlach op haar gezicht verschenen, die wel genoeg zij. Ze bloosde een heel klein beetje, genoeg om het te herkennen. Die avond van het feest was ze bij Kim geweest, en dat was het zeker waard geweest. Bijna vergat ze dat Storm er was, tot ze hem weer aan keek. "Ik heb zo het vermoeden dat je hier niet zo maar heen bent gekomen." Sprak ze, terwijl ze op haar bed ging zitten. Ze gebaarde dat Storm ook plaats mocht nemen. "Vertel me, waarom ben je echt hier? Meidenproblemen?" Gokte ze grijnzend. Het was een wilde gok, ze had werkelijk geen idee. "Of wilde je een date voor jou en Devon plannen, maar had je hulp erbij nodig?" Grapte Karlie, en ze wiebelde even met haar wenkbrauwen. Ze kon zich zo wel omkleden, maar ze was nu veel te nieuwsgierig waarom hij hier was. Bovendien, ze had een kamerjas aan, dus er was geen probleem, right? Hij zou er iets van kunnen zeggen als hij er een probleem mee had, maar ze betwijfelde het. Wat ze aan had zat prima, en van haar werk bij Victoria's Secret had ze altijd geleerd: Less is More. Dat gold hier dan ook vast?
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm di mei 10, 2016 9:42 pm
.Always live before you die.
Hoe was het dat hij na al die tijd Karlie nog niet had mogen ontmoeten … hij was Storm Hall. Hij had haar moeten leren kennen van zodra hij Taylor had leren kennen. Halloweenparty niet meegerekend want Storm kon zich daar amper iets van herinneren helaas. Hij had die nacht enkel maar gedacht aan plezier maken, even de remmen los zo vlak na een volle maan met Nadya. Hij wist dat hij Karlie daar voor de eerste keer had gezien maar wat er verder die nacht was gebeurd wist hij niet. Misschien hadden ze samen gedanst, misschien enkel gepraat, misschien niets van bovenstaande. Het was wel duidelijk dat hij haar daarna niet meer had mogen ontmoeten, ondanks dat ze de kamergenoot was van Taylor en zij wel meer dan één keer hadden ontmoet. Storm had hier afgelopen week twee keer gezeten, twee keer omdat hij iets nodig had van Taylor voor naar huis mee te schrijven. En geen van de twee keer was Karlie er geweest dus het was wel jammer. Want als er één ding was dat Storm zich altijd haarscherp zou herinneren aan een persoon van het tegenovergestelde geslacht, dan was het wel hun voorkomen en Karlie … die was hem altijd bijgebleven.
Dat herhaalde hij nu ook nog eens in zichzelf, knap was een understatement als ze amper kleren aan hadden. Ondanks dat hij haar in één seconde razendsnel had bekeken was hij wel zo respectvol om zijn ogen op haar gezicht te houden. Of naar de ontzettende roze meisjesachtige kamer. Het was duidelijk dat hier twee “diva’s” huisden. Toen ze hem de goedemorgen terug schonk gleed zijn blik met die charmante glimlach van hem terug naar haar ogen. ‘Zeg dat wel.’ Merkte hij geamuseerd op. Ze had daar trouwens gestaan, amper aangekleed, dat was een goede ochtend voor Storm. Het was in ieder geval niet wat hij had verwacht. Hij verwachtte Taylor aan te treffen, met kleren aan en hij kreeg Karlie, zonder al te veel kleren aan. Misschien was hij wat later op de dag moeten komen, al kon hij het vast op één of andere manier het goed maken.
Terwijl zijn ogen opnieuw langs de kamerinrichting gleden, deden de hare dat over zijn lichaam. Hij zou er een opmerking over maken maar hij was nog steeds het merendeel van de tijd een goedgemanierde Brit dus bleef hij zijn beleefde charmante zelf. Toen ze zichzelf voorstelde op een manier hoe ze dat in de Middeleeuwen zouden doen glimlachte hij geamuseerd, hij tikte met zijn voet tegen de deur zodat dit stilletjes weer dichtviel. Karlie Aldaine, geboren in Chicago, zie, hij wist al een hoop meer. Ze maakte een perfecte curtsey, hij bracht zijn hand meteen in een soort beleefd gebaar achteraan zijn onderrug, om een beetje meer heer-achtig over te komen en zo mee te gaan in haar toneel. Alleen kon hij zich niet zo serieus houden als haar. ‘Het is aangenaam je te leren kennen Karlie. Storm Hall, geboren en getogen in Londen, mag ik zeggen dat je er absoluut stunning uitziet vandaag.’ Hij knipoogde snel. Ze reikte haar hand aan en natuurlijk kon hij het niet laten op een kus op de rug van haar hand te drukken want dat zouden ze in die tijd ook doen. Uiteindelijk liet hij de hele extreem beleefde houding vallen en schudde hij uiterst vriendelijke haar hand. ‘Hall, maar dat wist je al.’ Glimlachte hij opgelaten.
Kampvuur was zonder haar doorgegaan, wat jammer was, uiteraard. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, al had Storm zijn portie vreugd wel gehad. ‘Wie is er charmanter dan mij?’ Ging hij gelijk in de tegenaanval. Hij was een rasechte Brit, charmanter volk was er niet. Maar hij bedoelde het natuurlijk als grappig. ‘Ik hoop dat je een even goede tijd gehad hebt als wij deden.’ Ging hij uiteindelijk verder. Nu wilde hij ergens wel weten wie de charmante vreemdeling was waar ze een strandfeestje voor liet vallen. Maar de glimlach, de lichte blos, het zei genoeg voor hem. ‘Ik denk dat je daar niet op hoeft te antwoorden, je blik spreekt boekdelen Karlie.’ Glimlachte hij zachtjes. Hij gunde het iedereen, de liefde, het plezier, god … hij gunde het iedereen buiten zichzelf. Toen kwam ze tot de kern van de zaak, bood hem aan om te gaan zitten, wat hij uiteraard deed, op haar bed. Bij haar woorden glimlachte hij zachtjes. ‘Je moet weten dat Tay een aardig goede afleiding is.’ Hij zou hier daadwerkelijk wel kunnen aankloppen zonder reden, alleen niet op dit uur van de dag. Toen ze vroeg of het meidenproblemen waren keek hij haar zijdelings aan. ‘Ik zou Taylor niet lastig vallen met meidenproblemen.’ Voor een fractie van een seconde werd zijn blik wat moeilijker, alsof hij het overwoog of het de moeite zou zijn meidenproblemen op te biechten aan Taylor, of Karlie in dit geval. Niet dat hij er veel had, problemen. Maar toen ze kwam aanzetten met die date voor hem en Devon brak die blik gelijk weer door in een brede glimlach. ‘Nee, god, is het dat wat jullie denken van ons?’ Vroeg hij quasi beledigd. Hij keek haar voor een moment lang aan en schudde dan zachtjes zijn hoofd. ‘Ik was hier voor raad en een foto,’ hij zweeg en keek haar langzaam aan. ‘Ik schrijf naar huis, mijn beste vriendin is een grote fan van Taylor dusja, ik kan haar niet telleurstellen. Alleen,’ hij zweeg en keek voor zich uit. Het waren echt meidenproblemen, dat viel hem nu te binnen. Hij liep al dagen te worstelen met hoe hij Nadya weer onder ogen moest komen, wat hij Cammie moest zeggen. ‘Jee, het zijn meidenproblemen.’ Prevelde hij voor zichzelf, compleet vergeten in dat moment dat Karlie naast hem zat en het ongetwijfeld zou gehoord hebben …
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm zo jun 12, 2016 2:14 pm
tag: Storm I jumped the fence to the other side, My whole world was electrified
Ze kon met een glimlach zeggen dat haar dag opeens een stuk veranderd was. Ze had natuurlijk niet verwacht dat Storm voor de deur zou staan, al helemaal niet dat hij ook zou blijven. Normalitair zou hij voor Taylor komen, en waarschijnlijk ook weer weg gaan. Karlie kende de jongen niet echt goed, maar daar kon gemakkelijk verandering in komen. Bovendien wilde ze hem graag beter leren kennen. Heel de squad waar ze deel van was leek StormOn goed te kennen, de enige die ze nog niet echt goed kende was Karlie. Ze had snel de kamerjas rechtgetrokken toen ze hem in de kamer zag staan. De ietwat korte jas viel toch perfect over haar mooie lichaam heen, zodat alles wat nodig was bedekt was. De rest, onder andere haar lange benen, liet ze niet aan het oog over, maar wat verwachtte je dan ook bij Karlie? Een meid die meerdere jaren voor Victoria's Secret had gelopen, de confidence had ze wel, dat moest wel. Storm schonk haar een warme goedemorgen, waarna zij er hem een terug schonk, gepaard met een glimlach. Misschien zou hij wat verward zijn door haar verschijning, maar ze kon zich nu moeilijk hier gaan omkleden. En dat terwijl haar kledingkast een paar meter verderop was. Maar tegenover Storm was het misschien niet heel verstandig. Zij zou er niet veel problemen mee hebben, ze had haar ondergoed tenslotte al aan. Maar ze wilde het niet ongemakkelijk maken voor de jongen, al betwijfelde dat hij het erg zou vinden. Alsnog, ze nam nu maar beter niet al te veel risico, niet bij hun eerste officiële ontmoeting. ‘Zeg dat wel.’ Merkte hij lachend op, en ze grijnsde even. Als ze het goed had begrepen ging die opmerking over haar verschijning. Zo niet, het was nog steeds een goedemorgen.
Het werd nu dan ook wel tijd voor een echte voorstelronde. Karlie had even kort haar blik over hem heen laten glijden toen hij naar de inrichting van de kamer keek. Tja, wat kon ze zeggen? Taylor en Karlie hielden beiden erg van de kleur roze, niet gek dat de kamer ook zo roze was. Als ze het goed gezien had, had hij ook zijn blik even kort over haar laten glijden, waarom zou zij dat dan niet mogen doen bij hem? Oude geloven waarbij de vrouw zoveel minderwaardig was dan de man stonden haar absoluut niet aan. Storm mocht dan heel beleefd en Brits zijn, zij kon net zo brutaal doen als andere jongens op dit eiland. Het woord 'deftig' bleef hangen in haar hoofd. Dus wat deed ze? Ze stelde zich op een deftige manier voor en maakte daarbij een perfecte curtesy waarbij ze haar kamerjas even vast hield als 'rok'. Storm reageerde hier perfect op. Hij maakte een keurige buiging, maar kon zich niet helemaal in zijn rol houden. ‘Het is aangenaam je te leren kennen Karlie. Storm Hall, geboren en getogen in Londen, mag ik zeggen dat je er absoluut stunning uitziet vandaag.’ Hij knipoogde even, en een klein grijnsje verscheen op haar gezicht. Natuurlijk verdween die meteen weer toen ze haar hand uitreikte. Echte gentleman die hij was, drukte hij een kusje erop. "Je vleit me meneer Hall. Zou ik mogen opmerken dat ook u erg aanlokkelijk bent voor het oog? Erg handsome." Sprak ze zo keurig als het maar kon. Natuurlijk klonk dit niet zo beleefd als zijn Britse accent, maar dat zou ze niet zo maar na doen met hem erbij. Dat was ronduit onbeleefd, dat wist ze zelf ook wel. De beleefde houdingen vervielen gelukkig, en hartelijk schudde ze zijn hand nu. ‘Hall, maar dat wist je al.’
Hij bedankte haar voor haar koekjes, die ze had gemaakt voor de kampvuur avond. Ze had toen niet kunnen komen, om haar eigen redenen.. Ze had die avond zo lopen piekeren wat ze nou moest doen. Naar het kampvuur, of naar Kim. Het was uiteindelijk Kim geworden. Ze zag de jongen graag, en ging vaak bij hem langs. Natuurlijk gaf ze niet toe dat zij en Kim iets hadden, dat was ook niet zo, nu in ieder geval nog niet. Ze vond hem wel leuk, maar op die manier? Ze zette er soms haar vraagtekens achter. Taylor daarentegen had de huwelijksplannen al gemaakt, had al een trouwjurk gezocht op internet, en had al besloten welke kleur de cake zou worden. Die meid en haar eeuwige fantasie ook. ‘Wie is er charmanter dan mij?’ Sprong Storm in de verdediging. Karlie grinnikte, hij was natuurlijk ook heel charmant. "Maar jij bent ook heel charmant hoor." Zei ze lachend om zijn ego even te strelen. Het was toch ook wat, had ze zojuist tegen een Brit gezegd dat er een andere jongen charmanter was? Ooeps, daar had ze natuurlijk niet bij nagedacht. Maar als ze hem zo zag, vond hij het niet heel erg. ‘Ik hoop dat je een even goede tijd gehad hebt als wij deden.’ Ze knikte, en wilde eigenlijk al antwoorden, toen ze even terug dacht aan haar avond met Kim. Zonder dat ze het door had was ze aan het glimlachen, en bloosde zelfs een beetje. Zelf gaf ze niet toe dat ze misschien wel iets van een crush op Kim begon te ontwikkelen, dat zou ze nooit meteen toegeven. Maar Taylor scheen het al door te hebben, en Storm misschien ook wel. ‘Ik denk dat je daar niet op hoeft te antwoorden, je blik spreekt boekdelen Karlie.’ Zei hij lachend, en nu pas keek ze weer op. Het enige wat ze nog kon doen was even glimlachen, ze had het er maar niet over.
Ze kwam tot zaken, want ze was toch wel benieuwd waarom hij hier was. Ze gebaarde dat hij naast haar mocht gaan zitten, alweer, ze was gemakkelijk met de omgang, zelfs al had ze niet veel aan. Genoeg om alles te bedekken, en less is more. Bovendien wist ze wel dat Storm een goede gozer was, die niet de verkeerde beelden hierbij kreeg. Karlie was absoluut niet iemand die op deze manier een jongen zou verleiden, dat nooit. Ze was het ook niet van plan bij Storm, ze beschouwde hem als een vriend, maar niet meer. Ze wist wel zeker dat hij ook niet op die manier naar haar keek, anders had hij zich wel anders gedragen. ‘Je moet weten dat Tay een aardig goede afleiding is.’ Karlie moest lachen om deze opmerking, en knikte grinnikend. "Ik ken het, al helemaal al we samen zijn. Geen wonder dat we altijd te laat komen." Grapte ze, maar het was ergens ook wel klaar. Ze raakten nooit uitgepraat, al helemaal niet over de romantiek. Dan waren ze gewoon aan het praten, en besefte één van hen opeens dat ze naar de les moesten. Gelukkig gebeurde dit niet al te vaak, maar ze waren er wel al eens op aangesproken.
Ze deed een wilde gok, misschien waren het meidenproblemen. Hij keek haar wat zijdelings aan, het was ook maar een gok geweest. Misschien moest hij wel gewoon iets van Tay lenen, of zelfs van haar. ‘Ik zou Taylor niet lastig vallen met meidenproblemen.’ Sprak hij nu, met een wat moeilijker gezicht dan zojuist. "Geloof me, niet alleen meiden vallen elkaar lastig met meidenproblemen." Zei ze wat lachend, waarna ze haar benen in kleermakerszit legde. Ze had het idee dat Storm hier nog wel even zou zitten, ze zou hem in ieder geval niet laten gaan tot ze wist waarvoor hij hierheen was gekomen. Toen ze hem vroeg of het een date voor Devon was keek hij haar wat quasi beledigd aan. ‘Nee, god, is het dat wat jullie denken van ons?’ Ze grijnsde, natuurlijk was het niet wat ze van hen dachten. Stiekem hadden zij en Taylor al hele trouwplannen voor de jongens gemaakt, maar die besloot ze maar niet te vertellen. Ook verschillende trouwplannen, per persoon aan wie ze de jongens hadden gekoppeld. Misschien waren die plannen wel iets erger dan de date met Devon nu ze er over dacht.. "Niet bepaald, maar ach, jullie zijn ook wel heel schattig samen." Grapte ze. Het was niet echt iets om zijn ego mee te strelen, je noemde een jongen, een weerwolf, nou ook niet bepaald schattig. Al hoopte ze dat hij het kon waarderen.
Eindelijk kwam hij dan toch tot de waarheid, als ze het zo moest noemen. Het was een ietwat andere verklaring dan ze had verwacht, maar wel een hele lieve. ‘Ik was hier voor raad en een foto,’ hij zweeg en keek haar langzaam aan. Karlie keek hem wat nieuwsgierig aan, wat voor foto zou het nou kunnen zijn? ‘Ik schrijf naar huis, mijn beste vriendin is een grote fan van Taylor dusja, ik kan haar niet telleurstellen. Alleen,’ hij zweeg en keek voor zich uit. Zijn beste vriendin, dat was wel een heel mooi gebaar. Alleen het brieven schrijven al. Och wat zou ze dat mooi vinden, als een jongen haar brieven zou sturen. Ze zou zonder te maren terug schrijven, daar was geen twijfel over mogelijk. Het was romantisch, maar als het zijn beste vriendin was, was het gewoon erg lief van hem. Ze had Taylor wel eens geschreven terwijl Karlie zelf in New york had gezeten, en Taylor thuis, of in LA. Maar dat waren e-mails geweest, en kaartjes. Nooit echt brieven, bedacht ze zich. Dat zouden ze ook maar eens moeten doen, het maakte niet uit dat ze elkaar elke dag zagen. ‘Jee, het zijn meidenproblemen.’ Geduldig had Karlie de hele tijd geluisterd, zoals ze altijd deed. Ze keek hem aan, ietwat bewonderend door zijn conclusie dat het daadwerkelijk meidenproblemen waren. Ze wist niet precies hoe jongens in elkaar zaten, maar het was vast heel wat om zoiets toe te geven aan een vrouw. "Je bent hier aan het goede adres Hall. Ik weet niet of ik je kan helpen met wat er ook aan je hoofd zit," Glimlachte ze vriendelijk. Ze stond op, en was in een paar sierlijke bewegingen bij een van de kasten. Ze trok de deur open, en boog zich wat voorover, op zoek naar een fotoboek. Toen ze het gevonden had, na wat rommelen -het bleef haar kast, en die was best vol-, draaide ze zich weer naar hem toe en grijnsde. "Maar ik kan je wel aan een foto helpen." Bijna huppelend liep ze terug, god dit vond ze veels te leuk. Ze ging weer naast hem op bed zitten, en legde het roze fotoboek neer. Het was versierd met glitters en bloemetjes, en op de voorkant had ze een foto van New York geplakt. Helemaal zelf geschoten natuurlijk. Ze begon te bladeren en al snel kwam ze op een pagina waar twee losse foto's in zaten. Ze herkende ze allebei, ze had ze tenslotte ook beide genomen. Op eentje was Taylor te zien die in het zand zat, de andere waar ze op een boot stond. Bij de polaroid -zo'n typisch Taylor dingetje- had haar vriendin er wat lyrics onder geschreven van een van haar liedjes. Glimlachend was Karlie naar de foto's aan het kijken, toen ze ze vast pakte en naast elkaar hield. "Ooh dit zijn twee van mijn favoriete foto's van Taylor." Zei ze zachtjes. Ze keek de jongen aan en vroeg: "Misschien een van deze?"
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm do jun 16, 2016 8:40 pm
.Always live before you die.
Storm had gedacht dat hij sinds zijn “nieuwe leven” niet veel meer van het oude zou terug krijgen. Maar dat was de verrassing op Genosha zeker … het potentieel om vrienden te maken met elk hun eigen problemen en mutaties. Toch veranderde het hem, ondanks dat hij charme altijd voorop hield gingen de vriendschappen hier een stuk dieper dan ze normaal zouden doen. Iedereen op afstand houden had geen zin, dat had Kat hem met haar volharding bewezen. Misschien werd hij ook een beetje volwassener, nu hij de gruwels van het leven had gezien. Oude Hall zou in deze situatie waarschijnlijk al volop zitten flirten, zou zijn ogen meer dan één keer over haar lichaam laten glijden en hun tijd besteden om alles van haar te weten te komen. Deze Storm tastte altijd af naar vriendschap, alsof hij elke connectie die hij legde het verschuldigd was er voor hen te zijn omdat hij zo’n afschuwelijke mutatie had. Hij had hier meer vriendinnen dan terug in Londen, dus hij kon niet zeggen dat het in zijn nadeel werkte. Bij Karlie, in hun kamer, de kamer die ze deelde met Taylor voelde al even gewoon aan als ieder ander moment. Alsof hij Karlie iedere dag in haar badjas zag rond wandelen. Het was een gemak dat hij had gevonden, een gemak om vrienden te zoeken in plaats andere dingen te zoeken die hij toch niet kon krijgen. Tenslotte was hij een weerwolf, niet iedereen was zoals Kat, niet iedereen kon hem tegen houden.
Wat natuurlijk niet wilde zeggen dat hij absoluut niets meer in de strijd gooide. Zijn looks en zijn goed Brits accent deden al half het werk maar hij kon het ook nooit laten om die volkomen charmante jongeman te zijn waar iedereen voor in katzwijm zou vallen. Het was dan voor hem haast een gewoonte om mee te gaan in haar manier van voorstellen. Zijn mondhoek trok in een charmante glimlach omhoog en bij haar woorden over zijn knappe uitstraling keek hij kort naar zichzelf. De poging om zijn accent na te doen maakte hem zachtjes aan het lachen. ‘Dat is iets dat ik heel graag hoor van een dame als jou.’ Hij boog nog kort eens heerachtig voor hij de hele “act” liet varen en weer zijn ontspannen nonchalante zelf werd. Hij keerde zijn blik terug naar de kamer, iets waar hij eerlijk gezegd maar niet aan kon wennen. In Londen waren de meeste dames met wie hij iets had gehad of bevriend had niet zo’n kamer. Of ze waren te Brits geschoold om het te durven of dit was gewoon niet hun stijl. Hij was hier al eerder geweest, ten grote afgunst van de katten die Taylor hier had lopen. Maar hij zag ze niet meteen, hij rook ze wel, hij hoorde hun gestage ademhaling, de spanning omwille van zijn aanwezigheid, maar ze leken het blijkbaar te wennen. Ze wenden aan de wolf, de ironie in dat.
Dat ze er niet was op het kampvuur was haar eigen keuze geweest, dat ze die spendeerde met een andere jongen maakte hem ergens wel een beetje nieuwsgierig. Niet omdat hij het perse wilde weten maar meer uit vriendschappelijkheid. Zijn reukvermogen kon veel, maar een geur van een jongen van eventjes geleden kon hij tussen alle parfum, lotions, nagellak en dergelijke op deze kamer niet vinden. Dus als hij het echt wilde weten dan zou hij ernaar moeten vissen. Dat hij niet de charmantste was raakte zijn ego, want als het iets was waar Britten voor gekend stonden dan was het wel hun uiterste beleefdheid, charme en etiquette. Drie dingen die Storm als de beste kende, slechts één ervan gebruikte hij nog ten volle. Ze corrigeerde zichzelf en Storm keek haar zijdelings grijnzend aan. ‘Bedankt, ik had al schrik dat ik terug naar Londen zou moeten voor bijscholing.’ Knipoogde hij kort. Haar geknik en de zachte blos op haar wangen bevestigde alles, ze had waarschijnlijk een zelf betere tijd gehad dan zij hadden bij het kampvuur. Hij vond het altijd op een zekere manier fascinerend om te zien, hoe iemand viel voor een ander. Hij had het nooit gehad, maar het was nooit te vroeg voor een eerste keer en bij die gedachten gleed dat automatisch een beetje door naar Nadya. Dat Taylor de grootste afleiding was die je kon hebben wist iedereen ondertussen al, Karlie bevestigde dat enkel. ‘Hoelang kennen jij en Taylor elkaar al? Als ik zo nieuwsgierig mag zijn.’ Dat laatste met die uiterste beleefdheid die hij zo nu en dan nog eens gebruikte. Hij had Karlie en Taylor nog niet vaak samen gezien maar het was op een zekere manier even overduidelijk als hij en Devon, de vriendschap was er gewoon.
Hij en Devon waren schattig … uitgerekend dat woord om StormOn te beschrijven. ‘Schattig.’ Herhaalde hij alsof het een slecht woord was op zijn tong. Hij gaf haar een steelse blik, ze zou het wel begrijpen. “Stoere” jongens noemde je nu eenmaal niet schattig. Al zeker niet de weerwolf die hij was, al hoopte hij ergens dat ze het niet zou weten … naderhand gezien haast onmogelijk met Taylor als kamergenoot. ‘Dan zijn jullie vast het stoere tweetal.’ Hij wiebelde kort zijn wenkbrauwen. ‘Of moet ik zeggen vier want ik zag iets passeren op Instagram en ik ben nogal verontrust …’ Het laatste woord dreef wat door de kamer. Hij was niet echt verontrust, alleen het idee van Taylor, Kat, Denni en Karlie in één squad was iets wat ervoor zorgde dat hij meer over zijn schouder zou moeten kijken. In case of, hij wist dat Denni en Kat tot veel in staat zouden zijn als het aan kwam op Storm. Hij keek opzij naar Karlie, hopend dat ze er misschien iets over zou kwijt willen.
Hoe meer hij uit de doeken deed over de reden dat hij hier was hoe meer het hem te binnen kwam dat hij ergens wel een beetje worstelde met meidenproblemen. En het was niet het standaard van meidenproblemen, niet dat er bijvoorbeeld twee voor zijn aandacht aan het vechten waren. Het was gewoon … Hij keek bedenkelijk voor zich uit, geen idee dat hij het net luidop had gezegd tot Karlie weer iets zei. Hij keek vluchtig opzij en glimlachte op een dankbare manier. ‘Taylor zal je ongetwijfeld gezegd hebben wat ik,’ hij zweeg en keek kort eens opzij naar Karlie, durfde zijn zin haast niet afmaken en deed dat ook niet. ‘Hoe overtuig je iemand dat je in orde bent ondanks dat het misschien niet is. Ik zit hier, Camille zit in Londen en ik wil niet dat ze zich zorgen maakt om mij, ik wil niet dat ze aan me denkt. Ze leeft haar leven niet tot het uiterste, dat weet ik gewoon. Maar ik heb geen idee hoe ik haar kan overtuigen, ondanks dat het misschien een leugen is.’ Hij zweeg en keek opzij naar Karlie, haalde zijn schouders op. ‘Ik stuur foto’s, beschrijf momenten maar ik heb geen idee hoe ik haar moet zeggen dat ze haar leven moet lijden en moet stoppen met bezorgd te zijn om mij.’ Hij kon het haar niet rechtuit schrijven, hij wilde haar ook niet kwijt. Maar hij wist niet wat voor andere manier er was. Hij zuchtte en ging languit op zijn rug liggen. ‘Sorry, ik wilde jou hier niet mee lastig vallen.’ Glimlachte hij vaagjes, zijn gedachten nog steeds mijlenver weg. Toen Karlie over de foto’s begonnen drukte hij zich een beetje omhoog op zijn ellebogen en volgde haar beweging naar de kast. Ze was zo behulpzaam om meteen twee foto’s te tonen, dat terwijl Storm stiekem ook de rest van dat album wilde zien. Toen ze terug kwam en de foto’s voor hield ging Storm weer volledig recht zitten, bekeek ze beide met een glimlach. ‘Taylor in haar natuurlijke habitat.’ Knipoogde hij kort. ‘Ze zijn geweldig.’ Daarmee vast stellend dat hij nooit zou kunnen kiezen. En hij wilde ook niet Karlie haar foto’s wegnemen ofzo. ‘Trouwens, jij bent ook geen onbekend gezicht voor de wereld. Niet dat ik veel afweet van vrouweninteresses maar,’ hij knikte naar haar kamerjas. ‘Ik ben zeker dat Camille je ook zou kennen.’ Glimlachte hij. Camille hing vaak in de zetels voor van die fashionshows te kijken. Zijn ogen vielen weer op het album. ‘Heb je nog foto’s waard mijn ogen?’ Vroeg hij zachtjes verleidelijk, hoe graag hij niet meer foto’s van Taylor zou willen zien. Deels uit plezier, anderzijds om haar er ooit eens mee te plagen, hij was een jongen tenslotte …
Onderwerp: Re: Everything is changing and I never wanna go back to the way it was &Storm ma sep 12, 2016 10:36 pm
tag: Storm I jumped the fence to the other side, My whole world was electrified
De beleefde act die ze naar elkaar deden verviel al vrij snel toen ook Karlie zich niet echt meer in haar rol kon houden. Dat was sowieso al moeilijk geweest. Maar, voor iemand die niet Brits was had ze het redelijk vol gehouden? Zeker als je in het achterhoofd hield dat Storm wel Brits was. Ze gaf hem nog een complimentje, zo koninklijk en beleefd als ze kon. ‘Dat is iets dat ik heel graag hoor van een dame als jou.’ Zei de jongen nog met een buiging, waar Karlie even haar hand op haar hart legde als bedankje.
Ze was niet bij het kampvuur geweest, al had ze met het verslag van Taylor het gevoel dat ze er toch een beetje was geweest. Die meid kon haar toch een beeld geven, dat was niet normaal. Natuurlijk gebruikte ze dat talent ook in haar liedjes, maar dat wist Karlie al lang. Taylor had haar verteld dat ze een leuke tijd hadden gehad, maar dat had Karlie toen ook. Sinds Kim haar had opgevangen in de gang -letterlijk-, had ze hem vaker gezien. En die avond was de keuze moeilijk geweest. Uiteindelijk was de 'pull' om naar Kim te gaan groter geweest, zeker met het pushen van Taylor. Maar hoe charmant Kim was, ze had zojuist Storm een beetje beledigd door dat te zeggen. Snel herstelde ze zich, ze kon het niet maken om tegen een Brit te zeggen dat een andere jongen charmanter was. ‘Bedankt, ik had al schrik dat ik terug naar Londen zou moeten voor bijscholing.’ Knipoogde de jongen, maar alles wat Karlie nu kon was zachtjes knikken met een blos op haar wangen. De gedachte aan de avond deed haar wat blozen, al was er niet veel gebeurd. Ach, wat maakte ze zich uit, die crush begon zich wel te ontwikkelen inmiddels. Hoe het op één moment over die avond ging, werd al snel de schakel gemaakt naar Tay, die soms best afleidend kon zijn. Op een goede manier natuurlijk. Zelfs nu, nu ze er niet bij was hadden ze het erover. ‘Hoelang kennen jij en Taylor elkaar al? Als ik zo nieuwsgierig mag zijn.’ Vroeg Storm uiterst beleefd aan haar. Ze grinnikte even, och, hoe lang was dat al? Sinds ze kleine meisjes waren, echt klein. "Je mag het gerust vragen hoor, we zijn allemaal vrienden hier." Zei ze glimlachend, met een korte knipoog. "Maar, om op je vraag terug te komen. Taylor en ik kennen elkaar al sinds dat we.. vier waren, geloof ik. We hebben elkaar ontmoet bij balletles en het klikte meteen." Vertelde ze met een glimlach op haar gezicht. Ze wist wel dat hun vriendschap hetzelfde was als die van StormOn. En Karlie had het perfecte woord om die twee te beschrijven.. Schattig. Natuurlijk vond Storm dat niet passend, dat kon ze wel aan zijn gezicht zien. ‘Schattig.’ Herhaalde hij alsof het woord giftig was. Karlie begon te lachen, ze kon het niet helpen. Maar soms zou je toch denken dat StormOn wel erg close was. Dat beeld was al snel weg gevallen bij haar, maar nog steeds, af en toe.. Ach dat kon ook helemaal niet, dan zouden mensen bij haar en Taylor ook denken dat ze meer dan beste vrienden waren. Al was hun vriendschap ook wel speciaal, net zoals die van Devon en Storm. ‘Dan zijn jullie vast het stoere tweetal.’ Ging hij verder met wiebelende wenkbrauwen. Karlie knikte enthousiast, ja, dat klonk wel passend. ‘Of moet ik zeggen vier want ik zag iets passeren op Instagram en ik ben nogal verontrust …’ Met een grijns op haar gezicht trok Karlie een wenkbrauw op. "Zo zo, jij bent wel benieuwd naar Kadekata?" Even wachtte ze een moment, zou hij het toegeven? "Maar je wil niet weten wat wij hier doen bij een sleepover hoor.." Sprak ze geheimzinnig. Ach, daar zou ze hem nog wel eens over vertellen. Eerst zou ze het nog even geheimhouden.
Ze kreeg wat informatie over hetgeen wat ze als 'meidenproblemen' had bestempeld. Ze wilde hem graag, erg graag, er mee helpen. Deels ook omdat ze wel door had dat het iets was dat dicht bij hem stond, en ze moest toegeven, ze was erg benieuwd ernaar. Die geheimzinnige Brit die nu naast haar zat, zou haar wat uitleg moeten geven, wilde ze er uitspraken over kunnen doen. ‘Taylor zal je ongetwijfeld gezegd hebben wat ik,’ hij zweeg en keek kort even opzij naar Karlie. Die wist wel waar hij het over had, Taylor had haar er inderdaad erover verteld. Maar hij hoefde zijn zin niet af te maken, soms was dat te pijnlijk, ze kende het wel. ‘Hoe overtuig je iemand dat je in orde bent ondanks dat het misschien niet is. Ik zit hier, Camille zit in Londen en ik wil niet dat ze zich zorgen maakt om mij, ik wil niet dat ze aan me denkt. Ze leeft haar leven niet tot het uiterste, dat weet ik gewoon. Maar ik heb geen idee hoe ik haar kan overtuigen, ondanks dat het misschien een leugen is.’ Hij zweeg en keek opzij naar Karlie, al keek die naar beneden. Die gedachte dat ze het zou herkennen klopte, ze herkende het maar al te goed. Toen zij naar New York was verhuisd toen ze model werd, ze was nog geen eens achttien had ze daar zonder ouders geleefd. Ze kreeg een vriendje na een tijd, op normale leeftijd dat wel, maar het was alleen maar slechter gegaan, alles erop en eraan. Het was een pijnlijke herinnering voor Karlie, omdat ze Taylor maanden had moeten overtuigen dat ze oké was, terwijl dat niet zo was geweest. Bij Storm, hij was het misschien wel, maar wat hij mee had gemaakt was ook erger dan dat van Karlie. ‘Ik stuur foto’s, beschrijf momenten maar ik heb geen idee hoe ik haar moet zeggen dat ze haar leven moet lijden en moet stoppen met bezorgd te zijn om mij.’ Het was duidelijk een moeilijke situatie, zelfs Karlie vond het lastig. Ze merkte wat het met hem deed, met de ervaring die ze had. Hij zuchtte en ging languit op zijn rug liggen. ‘Sorry, ik wilde jou hier niet mee lastig vallen.’
Een kleine zucht gleed over haar lippen. Tijdens het verhaal had ze doodstil gezeten, had af en toe haar blik naar Storm laten glijden, maar had niets gezegd. Ze was er wel door geraakt, ook omdat ze wist wat hij aan het vermijden was. "Storm, luister goed naar me." Zei ze zachtjes. "Ik heb jarenlang mensen geprobeerd ervan te overtuigen dat ik in orde was, terwijl ik dat niet was." Even stopte ze, ze zou hem geen details geven, dat kwam later nog wel eens. Maar een advies had ze. "Mijn advies is niet om haar ervan te overtuigen, maar om eerlijk te zijn. Je hoeft haar niet te overtuigen, ik denk dat ze dat niet verwacht van je." Haar blik gleed even naar die van Storm, hopelijk zou hij het begrijpen. "Probeer te vertellen wát je voelt en als je niet weet hoe je je voelt, vertel dat haar. Het is niet erg om dat te zeggen, ze zal zich misschien zorgen maken maar ze weet ook dat je een verstandige jongeman bent. Of je in orde bent zal later blijken." Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht terwijl ze even kort haar hand op zijn schouder legde. "Geloof me, je hoeft haar niet te overtuigen. Het schrijven kan je, dat weet ik al, schrijf haar maar wat je voelt binnen in, zelfs als het onduidelijk is."
Het was foto-tijd, en huppelend kwam ze terug met een fotoboek uit New York en omstreken. Vrolijk bladerde ze door het boek, tot ze Storm uiteindelijk twee foto's van Taylor overhandigde. ‘Taylor in haar natuurlijke habitat.’[/i ]Knipoogde hij, en ze knikte instemmend. [i]‘Ze zijn geweldig.’ Een grote grijns verscheen op haar gezicht toen hij dit zei. Dat betekende dat de foto's goed waren, dat had ze mooi uitgezocht. "Neem ze maar mee, ik heb er genoeg." Zei ze en ze overhandigde de foto's aan de jongen. ‘Trouwens, jij bent ook geen onbekend gezicht voor de wereld. Niet dat ik veel afweet van vrouweninteresses maar,’ zei hij met een knikje naar haar kamerjas. ‘Ik ben zeker dat Camille je ook zou kennen.’ Verbaasd keek ze op, haar kennen? Vroeg hij nou om een foto van Karlie? Ze zou niet zo raar op moeten kijken, ze was het gewend, maar niet hier. Ze kreeg een blosje op haar wangen, "Och, ik zou niet weten of ze me kende, ik ben lang niet zo bekend als Taylor hoor, alleen zijn er misschien wat meer foto's van me. Maar ach.." stamelde ze wat verlegen terwijl ze wat aan haar kamerjas plukte. Ja, ze was een internationaal bekend model, maar hier kon ze toch verlegen van worden.
‘Heb je nog foto’s waard mijn ogen?’ Vroeg hij nu ietwat verleidelijk. Karlie keek de jongen aan met een glinstering in haar ogen, ze had al zitten wachten tot hij het had gevraagd. Ze hield ervan om door haar fotoboeken te bladeren, en als er dan ook nog iemand interesse in toonde.. Dat maakte haar erg gelukkig. Enthousiast knikte ze. "Ik heb er zo veel die ik je zou willen laten zien, maar laten we eerst naar dit fotoboek kijken." Zei ze glimlachend. Je kon wel zien dat ze stond te trappelen om het te laten zien. Er was niet vaak een jongen die deze interesse toonde. "Dat zijn er al heel wat hoor." Gaf ze wel schouderophalend toe.
Lang bleef ze er niet bij stilstaan, en sloeg het roze fotoboek -compleet met een paar veertjes, plaksels en glitters- open. Rustig bladerde ze een beetje heen en weer, tot ze bij de eerste foto kwam die ze graag wilde laten zien. "Dit," begon ze, wijzend op een foto van een erg jonge Karlie, "is de eerste echte shoot die ik ooit heb gehad die ook in een tijdschrift is verschenen. Daarvoor waren er wel een paar test shoots, maar niet in een ècht tijdschrift." Vertelde ze trots. Op de foto zat ze met een milkshake in een restaurant. Heel primitief, maar ze was er zo trots op. Je kon Karlie ook nog makkelijk herkennen in de foto, ze was ouder en volgroeid nu, maar dit was nog duidelijk Karlie van op de foto. Toen ze de pagina om sloeg begon ze spontaan te grinniken. Het was een print van Taylor's eerste albumhoes. Och wat was Taylor toen nog jong en onbezonnen geweest. De popprinses die ze was op het hoogtepunt van haar carrière was hier in geen mijlen en wegen te bekennen. "En dit is Taylor haar eerste 'tijdschriftfoto', of nou ja, albumhoes." Zei ze grinnikend. "Zoals je ziet was het een hele tijd geleden." Ze bladerde weer wat verder, tot ze bij een pagina kwam met een roze kasteel, versierd met glitters en stickers van kroontjes. "Hier zie je mijn vroegere droomhuis, waar ik met Taylor zou gaan wonen zodra we 16 waren, heel volwassen natuurlijk." Sprak ze erg serieus, maar lang kon ze de grijns op haar gezicht niet verbergen.
Al snel kwam ze aan bij een pagina waar haar oude huis op stond. Dat wilde zeggen, haar huis in Nashville. Die in Chicago was ook ergens in dit album, vast en zeker. Maar dit huis, haar ouderlijk huis, hier kwamen een paar van haar beste herinneringen vandaan. Op de tweede foto van deze pagina stond haar tienerkamer, waar ze zoveel uren had doorgebracht met Taylor. Een glimlach was op haar gezicht verschenen terwijl ze er zo naar zat te kijken en ze was helemaal stil gevallen. Hier had ze Taylor ontmoet, hier was ze opgegroeid voordat ze naar New York was gegaan. Daar was ze volwassen geworden. Maar hier, hier in Nashville, hier waren dromen ontstaan en gegaan. Hier kwam haar eerste liefde vandaan, haar eerste hartbreuk. Zoveel herinneringen kwamen binnen nu, en zelfs wat heimwee. Haar ouders woonden hier nog steeds, net zoals die van Taylor. "Hier.. is het huis waarin ik ben opgegroeid, mijn ouderlijk huis." begon ze zachtjes.De stemming was wat omgeslagen. Zoals ze nu sprak was heel anders dan net, dit was met haar hart, de foto's net waren meer met humor. Een traantje was in haar ooghoek verschenen, ze wist niet eens hoe dat kon nu. Het was er een van blijdschap, maar ook wel heimwee. Wanneer had ze haar ouders voor het laatst gezien? "En ehm.. Daar zie je het huis van Taylor," wees ze links aan op de foto. Het stond er nog net op, expres. Karlie had dat er ook op willen zetten toen ze de foto had gemaakt. "Zie je dat raam boven bij het huis van Taylor? Daar tegenover, maar dan bij mijn huis zat het raam van mijn kamer. Zo konden Taylor en ik communiceren met elkaar, zonder uit het huis te hoeven. Op schetsblokken schreven we dan een boodschap die we aan elkaar lieten zien. Af en toe klommen we ook uit het raam en weer naar boven, naar elkaars kamers." Vertelde ze, het was wel duidelijk dat dit een van haar beste herinneringen was. Snel veegde ze lachend de traan weg uit haar ooghoek. "En op deze foto zie je mijn kamer. Op dat bed hebben we uren, weken, jaren doorgebracht met van alles en nog wat. Praten, concerten geven, noem het maar op. Hetzelfde gebeurde in Taylor's kamer." Karlie was er zowaar emotioneel van geworden, dat had ze nooit verwacht. Enkel van foto's doorkijken. "Het zijn een paar van mijn mooiste herinneringen, die twee foto's. Gosh ze vertellen echt meer dan duizend woorden." Glimlachte ze terwijl ze Storm aan keek.
