Closed - Breath of life.

Het was Niklaus opgevallen hoe druk het binnen in de gebouwen was. Jonge mensen die alle kanten op renden omdat ze gehaast waren. Het gelach van groepen meisjes die bij elkaar stonden en iets grappig vonden. De stoere jongens die meisjes probeerden te versieren of juist een zwakke schakel aan het uitzoeken waren om als slachtoffer te bestempelen. Sommige ruzies die uit de hand liepen. Een echte school.
De jongen hield zijn blik strak voor zich uitgericht. Zijn handen staken in zijn broekzakken en zijn haar hing deels voor zijn ogen. Al het oogcontact vermeed hij terwijl hij een weg naar buiten probeerden te zoeken. Het was misschien mooi weer, maar ergens was er vast een plek waar niemand was te vinden. Gelukkige waren er veel uitgangen en bevond hij zich al snel in de frisse lucht. Waar hij heen ging was hem één groot raadsel. Het eiland had hij nog niet grondig onderzocht en hij wist niet waar wat was, iets waar hij zich ook nog niet mee wilde bezig houden. De speeltuin van het eiland had hij wel snel gevonden en dat werd ook zijn bestemming voor de dag.

Nick had zich neergelegd op de glijbaan van de speeltuin. Zijn armen lagen achter zijn hoofd en hij keek omhoog naar de helder blauwe lucht. Er stond geen wolkje aan de horizon en de zon stond laag. Ondanks dat prachtige weer, was hij haast de enige die op de speeltuin was en dat was maar goed ook. Nick had niet meteen gezelschap nodig, in zijn eentje vermaakte hij zich prima.
Hij had in één van zijn handen het potje met pillen, dat hij zijn eerste dag had gekregen. Het rammelde steeds wanneer dat hij zijn handen wat bewoog. Dat het hielp kon hij niet ontkennen, maar het hielp net wat te goed als je het hem zou vragen. Anders zou hij op dat moment niet op een glijbaan liggen, naar de lucht te staren. Hij leek om dat moment niet genoeg energie te hebben om wat anders te doen. De schoolhoofden hadden gewaarschuwd dat het in het begin even wennen kon zijn, maar dat het na een tijd beter zou gaan.

De rust die hij voor een lange tijd had, werd verstoord. Vaag had hij iemand zien lopen en teleurgesteld kneep hij zijn ogen dicht. Het was nog maar zijn tweede dag en al het mogelijke contact wilde hij vermijden. Gewoon niet naar de persoon kijken. Recht staan en weg wandelen. Dat was wat Nick deed. Hij duwde zich af zodat hij terug op zijn voeten kwam te staan, stak zijn potje met pillen in zijn broekzak en liep vervolgens de andere kant op. Een hand bracht hij even door zijn haren heen, die niet verwarder konden liggen dan dat. Alles stak zowat alle kanten uit.
Nick had nog gezien dat de persoon naar de speeltuin toe kwam gewandeld, dus liep hij helemaal de andere kant op. Dat moest vast wel duidelijk zijn?

Niklaus had besloten dat hij de speeltuin wel een fijne plek vond om heen te gaan. Op een rustige dat als die was het er heerlijk kalm. Voor een lange tijd hoorde hij enkel de metalen kettingen van de schommels iets verder en vogels die af en toe voorbij vlogen. De wind was een aangenaam extraatje en een glijbaan lag nog niet eens zo heel slecht. Een heel lange tijd heeft Nick amper van de buitenwereld kunnen genieten, of niet op de manier als die dag.
Toch zou het allemaal niet genoeg zijn voor de jongen om ter plekke in slaap te kunnen vallen. Zelfs met kalmeer pillen. Hij voelde zich niet veilig genoeg op het eiland en helemaal niet buiten. Langs alle kanten kon er wel iemand komen en wie weet wat er dan zou gebeuren. Keer nooit je rug naar je tegenstander. Dat was wel één van de basisregels. Als hij ging slapen was zijn bescherming volledig weg en had hij nooit het meisje opgemerkt dat in de richting van de speeltuin liep.

Hij hoopte zo hard dat ze toch zou terug draaien, maar dat was duidelijk niet zo. Nadat Nick was recht gestaan om weg te wandelen, had hij haar nog richting een schommel zien wandelen. Dat ze met iets anders bezig ging zijn was een goed iets. Dan schonk ze hem misschien geen aandacht en dat was perfect. Nick kon dan rustig weg gaan en een andere plek zoeken. Er zou een bos moeten zijn, als hij zich niet zou vergissen. Dat was ook een heel goede plek om tijd door te brengen en er was nog een kleinere kans dat hij effectief iemand tegen kwam. Maar geluk stond niet aan zijn kant.

Nick gooide zijn hoofd naar achter in zijn nek bij het horen van een stem. Mission failed. Dat kon je wel zeggen. Er was niemand anders geweest dus natuurlijk had ze het tegen hem. Beleefdheid zei dat je dan moest reageren en ook voor hem was het niet zijn gewoonten als hij nu gewoon bleef verder wandelen. De andere helemaal negeren, dat kon hij niet. Nick was geen slecht persoon, hij had enkel wat problemen. Maar hij was niet gemeen of wilde niemand kwetsen.
Toch bleef hij met zijn rug naar haar toe staan, al draaide hij zijn hoofd wel opzij, zodat ze hem zou horen als hij zou spreken. ‘Er staat ook nergens dat ik moet blijven,’ zei hij terug. Vanaf het moment dat hij haar had horen spreken, was hij al blijven stil staan.

Nick wist niet goed wat hij moest doen. Hij had willen weg lopen, contact vermijden, maar dat was duidelijk mislukt. Hij was het gesprek aangegaan, zelfs al had hij nog altijd de keuzen gehad om weg te wandelen. Het was niet omdat het meisje tegen hem had gesproken, dat hij ook moest reageren en toch had hij het gedaan. Nog steeds stond hij met zijn rug naar haar toe gedraaid, enkel zijn hoofd had hij naar haar toe gekeerd. Als hij wilde kon hij nu nog steeds makkelijk weg wandelen. Na zijn woorden had hij namelijk verwacht dat ze hem zou laten gaan. Maar nee.

Waar dat het gesprek heen ging stond hem toch niet aan. Niet voor iedereen weg lopen, dat was juist wat hij al heel de dag aan het doen was. Enkel toen was het mislukt. Niklaus besloot om zich dan toch om te draaien, zodat hij nu met zijn gezicht naar haar toe stond. ‘Correct,’ antwoordde hij. Over verdere woorden moest hij namelijk nog even nadenken, maar dat hij nieuw was, dat ging hij niet ontkennen. ‘En waarom zou ik niet van iedereen moeten weglopen?’ vroeg hij haar.
Als ze met zo een wijze woorden af kon komen, dan moest ze ook een goede verklaring hebben ervoor.
Met zijn rood bruine ogen keek hij naar het meisje. Zijn handen stak hij in zijn broekzakken om zichzelf een houding te geven. Eén hand verliet zijn broekzak enkel al snel weer om ermee even door zijn haar te krabben. Nick begon het zelf ook vervelend te vinden dat hij heel de tijd naar haar keek, dus liet hij zijn ogen de omgeving verkennen. Niet dat er zoveel te zien was.

Voor het moment ging het allemaal nog redelijk goed. Het was gewoon een normaal gesprek dat je zou kunnen voeren met normale mensen. Alles er rond negeren en dan kwam het goed. Zolang dat hij zichzelf niet te druk maakten, was het oké. Dat en gewoon hopen dat alles verder normaal bleef.
Dat alleen al waren al gedachten die Nick niet mocht hebben. Hij haalde dan ook kort diep adem, om dan toch weer naar het meisje te kijken.

Niklaus keek enkel maar naar het meisje met zijn armen over elkaar heen geslagen. Ze zat daar op de schommel, maar hij zou geen enkele moeiten doen om dichter naar haar toe te wandelen. Er zat een serieuze afstand tussen de twee, maar daar leek hij zich niet druk om te maken. Het was goed zo. Misschien moest Klaus zo wat roepen en de andere ook, maar dat nog hij erbij. Hij vond het zo wel aangenaam.

Bij de opmerking van het meisje schudden hij lichtjes zijn hoofd. ‘Ik hoef geen vrienden te hebben,’ zei hij haar kort. Eigenlijk had hij nooit echt een vriend gehad in zijn leven. Toch niet een vriend die hij zich kon herinneren. Misschien in zijn jonge jaren wel, maar daar had hij weinig herinneringen van. Het was niet iets dat Klaus echt miste, omdat hij het nooit echt had gehad. Daarbij, als hij vrienden wilde zou hij zich niet zo asociaal opstellen want je kon wel zien aan hem dat hij geen sociaal type was. Natuurlijk kwam er ook bij kijken dat iedereen hier een mutant was.

Niklaus bleef er wat awkward staan wanneer het meisje zei dat het maar een suggestie was geweest. Dat was het zeker geweest, maar helaas voor haar geen suggestie waar Klaus wat mee zou gaan doen. ‘Jij geen vrienden waar je heen moet gaan in plaats van hier wat alleen te zitten?’ opperde hij. Misschien zou ze inderdaad iemand hebben en ging ze weg, dan kon hij mooi terug de eenling gaan spelen die hij was.

Je kon niet zeggen dat Niklaus niet subtiel probeerden te zeggen dat ze weg moest. Als hij zijn pillen niet in nam, had hij het niet zo gedaan. Dan zou hij vlakuit gezegd hebben dat ze moest oprotten, want dat was wat ze eigenlijk moest doen. Op dat moment was ze enkel haar neus in de zaken van anderen aan het steken en dat ergerde hem enorm. Ze stelde enkel maar vragen en Klaus was te goed om er niet op te reageren.
Wanneer hij vroeg of ze geen vrienden had waar ze heen moest, kreeg hij enkel een antwoord dat hij niet verwachten. Echt medelijden voelde hij echter niet voor haar. Het kon hem maar weinig schelen, maar daarvoor stak hij ook de schuld op de medicatie die dat hij nam. Die dingen zorgde er nu eenmaal voor dat zijn emoties onderdrukt werden en dat was maar goed ook. Voor de zekerheid nam hij zelfs het potje uit zijn zak en draaide het open. Eén van de pillen liet hij op zijn hand rollen voor dat hij die in zijn mond stak en in één keer door slok.

Niklaus zijn ogen gleden geërgerd naar de blauwe lucht wanneer het meisje haar vraag zijn oren bereikten. Waar bleef ze haar vragen ook vandaan halen? Kon ze niet gewoon zwijgen en zich weer met haar eigen zaken bezig houden. Het was niet dat Klaus zo een interessant persoon was, zo probeerde hij toch niet over te komen. ‘Omdat hier enkel mutanten rondlopen,’ antwoordde hij duidelijk tegen zijn zin op de vraag die ze hem had gesteld.
Zij wilde vast vrienden hebben, maar had er geen. Klaus wilde geen vrienden hebben en had er geen. Wie van de twee de gelukkigste was op dat vlak was makkelijk te berekenen. ‘Als je geen vrienden hebt moet je misschien eens gaan rondlopen, dan kan je al je vragen aan een ander stellen die wel vrienden wilt worden,’ zei hij. Opnieuw was het een poging van Niklaus om haar weg te krijgen. Dadelijk zou hij wel nog zijn rug terug naar haar toe draaien om weg te wandelen. Het ging misschien in tegen zijn principes, maar daar ging hij die nacht niet wakker van liggen.

Niklaus wist niet meer wat hij moest zeggen, noch wat hij moest doen. Hij bleef er maar ongemakkelijk staan en dat terwijl dat hij eindelijk weer eens weg zou kunnen gaan. Ze zei niet iets waar hij perse op moest antwoorden en het was duidelijk dat hij geen goed gezelschap voor haar was. Dat had ze van het eerste moment moeten zien. Wanneer hij gezegd had dat ze beter naar andere mensen kon gaan zoeken die wel vrienden wilden worden, had hij het niet verschrikkelijk slecht bedoelt. Er liepen sowieso mensen rond die met haar vrienden wilden worden, maar Niklaus was daar gewoon niet iemand van. Hij wilde niet meer dan zijn mutatie onder controle krijgen en nadien vertrekken. Dan kon hij zonder een gevaar te zijn een normaal leven lijden. Momenteel was het niet mogelijk. Wanneer iemand zijn ijsblauwe ogen zou zien, was het duidelijk dat hij niet normaal was. Daarbij was zijn temperatuur onder nul en of ver boven nul. Nooit kon hij een normale temperatuur aanhouden terwijl zijn lichaam daar wel toe instaat was.

Voor even keek hij zelf ook naar de grond terwijl hij toch woorden zocht om de situatie weer wat beter te maken voor haar. Hij wilde geen vrienden zijn en hij had een hekel aan iedere mutant, maar ze moesten zich ook niet gekwetst voelen. Precies daarom dat hij geen vrienden wilden maken, want ze werden toch gekwetst en dan kreeg je situaties als die.
Hij zuchten ook even zacht, voor dat hij weer op keek naar het meisje. ‘Je kan echt beter vrienden proberen te worden met iemand anders, sowieso lopen hier veel mensen rond die wel vrienden willen zijn,’ begon Niklaus in een poging de situatie weer wat beter te maken. Hij kon enkel niet zeker zijn of dat het hem ook effectief ging lukken. Hoe vaak was ze misschien niet al afgewezen geweest door andere mensen wanneer dat ze enkel vrienden wilde worden. Het was niet een vraag waar hij over wilde nadenken, maar toch was die vraag in zijn hoofd gekomen.

Even haalden hij een hand door zijn warrige bos haren. Het was een zenuwtrek die hij gekregen had en waar hij maar niet van af kwam. ‘Aan mij ga je toch niks hebben want ik wil niet gezellig samen dingen doen, het enige dat ik wil is alleen zijn en mijn mutatie onder controle krijgen,’ ging hij nog verder. Niklaus hoopte echt dat hij met die woorden kon laten doordringen dat het niet aan haar lag, maar puur aan zichzelf. Misschien was ze wel een super meisje om mee om te gaan, maar het zou niets worden door Niklaus. Als ze één ding verkeerd deed kon ze misschien levend verbranden of juist zo onderkoeld geraken dat ze zou sterven. Enkel en alleen omdat ze misschien per ongeluk een mutatie zou gebruiken. Nee, Niklaus was niet ideaal als vriend met zijn haat.