Onderwerp: That whole new world [Eros] do jul 28, 2016 8:07 pm
Eros • 649 words •
Z< p >e was nooit veel verder geweest dan de grenzen van haar vaders grond. In haar hoofd had ze de wereld al gezien maar in het echt was Rosalie enkel maar een onzeker meisje die nog zoveel van de wereld moest ontdekken. En nu was ze in die hele nieuwe wereld. In amper een paar dagen had ze voor het eerst op een vliegtuig gezeten en had ze voor het eerst over de oceaan gegleden in wat ze noemden een boot. En nu zat ze op een eiland, een eiland vol met mensen en jongeren zoals zij zelf was … mutanten. Ze leek wel iemand die door een museum wandelde, met haar spullen achter zich aan en haar ogen over alle moderne bouwkunst en mensen. Dit maakte haar euforisch maar bang op hetzelfde moment. Ze had er al haar hele leven van gedroomd om mensen tegen te komen als haar, om de wereld te ontdekken … niet enkel in haar dromen maar ook echt. Maar anderzijds voelde het vreemd aan om buiten de omgeving te zijn die ze zo gewoon was. Om weg te gaan uit Ierland en hier te komen op een heel nieuw stuk grond, op dit eiland. Ze botste bijna tegen de balie aan omdat ze zo zat rond te kijken.
Haar houding was gereserveerd, afwachtend, een tikkeltjes afstandelijk zelf. Haar vingers streken kort over haar halsketting waarin ze ieder seizoen weer haar summon in bewaarde. Ze was veilig, hij was bij haar en hij kon haar helpen als er iets zou veranderen aan dit warme onthaal van docenten die haar de weg leidde doorheen het gebouw. Ze kreeg een kamer toegewezen en een bundeltje met informatie, meer regels dan informatie kon ze gokken. Toen de docent weg wandelde en haar achter liet op haar kamer liet ze het zichzelf toe om voor even enthousiast te worden om het idee. Ze wandelde naar het raam, staarde naar buiten en vanop dit verdiep zag ze al heel wat van het eiland. Eigenlijk wilde ze liefst van al zo snel mogelijk naar buiten, de natuur in, misschien wel mensen ontmoeten, al was ze misschien ergens nog niet klaar om in al dit nieuwe te duiken.
Dus ze bleef binnen, één uur, twee uur en dan ging ze naar buiten. Het was al wat later op de avond, er viel al een hele lichte schemering over het eiland. Ze had het een beetje expres gedaan om zo veel mensen in één keer te vermijden? Ze haalde haar vingers door haar koperkleurige haar en streek het allemaal naar één kant terwijl ze via het padje door de tuin wandelde. Ergens hunkerde ze ernaar om Griffin wat vrijheid te geven zodat hij kon zien hoe deze plaats was maar ze durfde niet. Ze wilde haar mutatie niet zo bloot geven en hield het dus allemaal voor zichzelf. Ze bleef staan bij een kleine speeltuin, iets wat ze thuis ook had gehad en op een bepaalde manier zo bekend voor kwam. Ze wandelde langs de schommels, liet haar vingers langs de ijzers glijden alvorens ze onderaan de glijbaan ging zitten. Ze liet zich met haar rug op de glijbaan zakken en staarde naar de hemel die langzaam maar zeker een beetje verduisterde. Dromerig was ze altijd en dat werkte zo verschrikkelijk in haar nadeel want anders zou ze daadwerkelijk iemand horen komen. Maar nee, ze staarde naar boven, naar de stapelwolken alsof ze in gewoonte ook op zoek ging naar figuurtjes die erin verborgen lagen. Het was pas als ze echt iets hoorde dat ze verschrikt recht kwam, meteen ook iemand opmerkte. ‘Hoelang sta je daar al?’ Vroeg ze uit verdediging. Maar eigenlijk klopte haar hart in haar keel en had ze geen mogelijk manier hoe ze met die naïeve gereserveerde houding van haar een strijd kon winnen. Maar haar vingers lagen wel om Griffin gesloten, want hij zou het wel kunnen …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] do jul 28, 2016 9:59 pm
Running with the wolves
Zijn donkere ogen staarde naar de mensen op het schoolplein. Hij sloeg ze gade terwijl ze van die dagdagelijke dingen aan het doen waren die elke student hier deed. Blijkbaar was het hier dan toch niet zo heel anders. Niet dat hij dat echt had verwacht. Uiteindelijk bleef het een school vol tieners en dan maakte het niet uit of je een mutant was of niet, drama zou er toch altijd zijn. Hoelang was hij hier nu? Drie uren. Drie uren die hij hier op het schoolplein had doorgebracht. Jamie had iets gezegd over het eiland ontdekken, maar daar had Eros het niet zo mee. Dat zou hij later wel doen als het nodig was. Nu wilde hij even kijken wat voor mensen er hier waren, tot nu toe had hij nog niet echt iets speciaals gezien. Niets wat zijn aandacht trok dus. Of beter gezegd nog niemand speciaal die hij misschien zou kunnen gaan dwars zitten. Want als ze werkelijk dachten dat hij zijn oude trucjes zou laten vallen hier, dan hadden ze het mooi mis hoor. Eros was en bleef wie hij was, dat veranderde niet zo maar met hem naar een of ander eiland te voeren. Al was hij wel vastberaden, Eros zou hier misschien wel meer gaan mee maken dan in Bergen. Dat was een van de zaken waarom hij er dus had op toegezegd om mee te gaan, wie weet wat er uiteindelijk allemaal ging gebeuren right?
Uiteindelijk had de jongen met de donkere krullen zich verplaats, hij was van het schoolplein in de richting van het bos gegaan. Of nouja, van de bomen beter gezegd. Om zijn lippen vormde zich een scheve grijns terwijl hij zich voort bewoog. Het was iets donkerder geworden, maar nog steeds licht genoeg om te kunnen zien waar hij liep. Al had Eros een vrij goed nachtzicht, en dat was dan weer puur om dat hij altijd alshet wat donkerder werd buiten kwam met zijn vrienden. Tenzij hij naar school moest, maar gewoon om rond te hangen dat gebeurde bijna altijd op de avond. Voor een kort moment bleef hij staan toen hij in de verte een soort van speeltuin zag. Ergens had hij de drang om er naar toe te gaan, al had hij nu ook niet bepaald zin om kleine koters tegen te komen daar. Iets wat zeker en vast niet zou gebeuren, aangezien het vrij donker was en de meeste waarschijnlijk al in hun bed lagen. Maar je wist nooit? En het was niet zijn plan geweest om daarheen te gaan.
Toch was hij iets dichter gelopen. Merendeels omdat iets zijn aandacht had getrokken. Echt heel ver had hij niet gestaan, maar hij had het toch kunnen zien. Een meisje met rode lange haren bevond zich daar ook. Of toch iemand met lang haar, moest het een jongen zijn zou het belachelijk lang zijn tho. Gelukkig voor hem had hij gelijk, een meisje met koperkleurige haren bevondt zich op de glijbaan, beter gezegd onderaan. Eros leunde tegen een boom aan die een eindje verwijderd was van de speeltuin, volkomen in het zich en totaal geen moeite om zich te verbergen. Een simpel geplaatste voet op wat dorre blaadjes die op de grond lagen deden een zacht gekraak opdoemen, wat het meisje deed schrikken. Zijn mondhoeken krulde voor een moment wat verder omhoog, al liet hij dat maar gauw vallen. Voor heel even wilde hij nog niet gemeen of zo overkomn. ‘Misschien 5 minuutjes? Ik wilde je niet storen, dat leek me vrij gemeen.’ Sprak hij kalmpjes tegen het meisje. De jongen duwde zich met zijn schouder af tegen de boom en wandelde tot hij bij de schommels was. Op een daarvan nam hij plaats? ‘Valt er veel van sterren te zien? Of is het maar zwakjes vanavond?’
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] do jul 28, 2016 10:18 pm
Eros • 683 words
Oke dan … hier zat ze dan op een school, een heel nieuw eiland en ze deed exact hetzelfde wat ze thuis ook zou doen. Buiten liggen en naar de hemel staren. Het moest dan niet perse een sterrenhemel zijn, het kon ook een gewoon blauwe hemel zijn, of eentje met wolken. Ze staarde dan ook niet echt naar de hemel, ze was eigenlijk gewoon in gedachten verzonken. Het was een voordeel van zo weinig mensen rondom je heen te hebben gehad, ze had een eigen wereldje gemaakt waar ze heen kon vluchten. Het nadeel dan weer was dat ze veel te goedgelovig was en er niet meteen het gevaar van in zag. Maar deze routine moest ze echt gaan breken. Ze kon niet op een school toekomen, wat ze nog nooit gedaan had in eerste instantie, en meteen al in afzondering op zoek gaan naar dingen die er niet waren. Dat was gewoon … kinderachtig? Ze was negentien, ze moest leven. Ze had wel zo’n dingen op televisie gezien, mensen die een feestje gaven, jongeren die aan sport deden maar ze had het nooit echt van dichtbij gezien. Dus ze zou misschien maar iemand moeten vinden die haar kon leren leven. Of op zen minst iemand tegen wie ze kon praten. Ze was niet slecht met woorden, maar het kon wel wat oefening gebruiken.
Haar gestaar werd onderbroken door ander gestaar. Gestaar naar haar toe, of in ieder geval, iets dat erop leek. Ze was zo snel recht gekomen dat ze niet eens meer wist van waar het geluid kwam. Haar hart klopte in haar keel alsof ze net bedreigd was met een mes, haar vingers hadden zich zo krampachtig rond haar ketting gesloten dat ze schrik had dat het kleine steentje zou breken. Dat was haar schrikreactie op wat … een dor blaadje? Een takje? Het duurde even voor haar om de persoon op te merken aangezien het al redelijk donker was geworden. Wel, normaal zat je niet in het donker buiten maar het was iets dat Rosalie nooit echt had geleerd. Net als ze het gevaar niet kende van een totale vreemde in het donker.
Dat ze hem meteen vroeg hoe lang hij daar stond was eruit nog voor ze erbij had kunnen nadenken. Die neiging had ze nu eenmaal, praten zonder denken en denken zonder te praten. Vijf minuten? Vijf minuten, ze staarde hem aan, haar mond lichtjes open om iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Vijf minuten had hij daar gestaan … kijkend naar haar? Toch, het feit dat hij zei dat hij haar niet wilde storen maakte het dan al weer net iets aangenamer voor haar. Naïef. Hij duwde zich af van de boom, kwam haar kant uit gelopen en ze rechte haar rug nog wat meer, streek haar koperkleurige haren in een automatische beweging weer allemaal naar één kant. Ze volgde zijn bewegingen behoedzaam, haar ogen hadden iets terughoudend. Hij ging op één van de schommels zitten en ze kneep haar ogen lichtjes tot spleetjes. En dan begon hij weer te praten en wist ze even weer niet meer wat gedaan. ‘Ooh, eumh,’ ze schudde haar hoofd en keek naar boven, naar de daadwerkelijke sterren. Goh, er waren er noch veel vandaag, was haar eerder dus niet echt opgevallen. ‘Geen idee, misschien,’ ze kon geen weg met haar eigen woorden. Ze keek de jongen terug aan en keek dan terug naar boven. ‘Er zijn er wel wat. Ik was niet echt sterren aan het kijken.’ Gaf ze toe. Ze hield haar lippen op elkaar en tokkelde haar vingers tegen haar knie. Wat moest ze nog meer zeggen? Tegen een totaal vreemde jongen? In Ierland had ze enkel een vaag handjevol “vriendinnen” gehad maar een vriend? Ze staarde hem voor een ogenblik aan, tot ze merkte dat ze misschien te lang staarde en keek dan weer voor zich uit. ‘Sorry,’ ze wreef haar vingers over haar voorhoofd en glimlachte vluchtig. ‘Het is hier zo nieuw.’ Flauw excuus, maar wat moest ze anders als verklaring geven op haar onhandigheid in woorden en het gestaar? …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] do jul 28, 2016 11:50 pm
Running with the wolves
Feitelijk was het niet zijn bedoeling om naar haar te staren, het gebeurde gewoon. Merendeels omdat hij haar haren zo speciaal vond. In Noorwegen of nou ja Bergen had hij nooit een persoon gezien met zulke rode haren, ze waren er misschien wel maar alsnog. Het verbaasde hem een beetje, blies hem misschien ook wel ergens van zijn sokken. Mainly was hij dus zo verbaasd dat hij er niet aan had gedacht om zich kenbaar te maken, dat van zijn voet was een dom foutje anders had hij er misschien nog wel uren zo gestaan. Iets wat heel misschien wel een klein beetje genant zou zijn geweest, al was het momenteel ook nog zo stiekem maar goed daar had hij zich al heel snel weer overheen gezet. Aan haar manier van doen te zien, was ze gerust gestelt door zijn het feit dat hij haar niet wilde storen. Iets wat ook deels waar was, ze meel zo sereen. Iets wat hij nooit kon bereiken omdat hij gewoon een actief persoon was ook al hield hij zich het merendeel van de tijd dan weer op de achtergrond maar dat was iets waar hij voor koos.
Ergens vond hij het misschien wel amusant dat ze zich niet goed leek te kunnen verwoorden, ze leek werkelijk zo uit het veld geslagen door het feit dat hij hier opeens stond, dat ze echt niet de juiste woorden leek te vinden. Iets wat dan ook weer ergens sneu was, omdat hij ergens nog wel een goed gesprek wilde aanknopen met haar. Ze leek interessant, hij was interessant dus een betere match kon je heel eventjes niet hebben. Nog iets wat hem opgevallen was dat ze naar het steentje om haar nek had gegrepen zodra hij zich kenbaar had gemaakt, alsof het haar zou beschermen tegen al het kwaad van de wereld. Misschien iets met haar mutatie? Het leek wel of het meisje eigenlijk helemaal niet naar de sterren had liggen kijken, alsof ze zichzelf geteleporteert had naar een plek die ze voor haarzelf had gemaakt in haar hoofd. Iets wat hem heel vaag aan zichzelf deed denken, het was iets wat hij ook veel had gedaan thuis dan, hier vertrouwde hij het niet echt om zich terug te trekken in zijn wereld. Een glimlach sprong op zijn gezicht van zodra ze werkelijk toe gaf dat ze totaal niet aan het kijken was. ‘Dacht je aan thuis?’ Gokte Eros in het wilde weg. Een logische redenering alss je het hem vroeg, wie weet hoe lang ze hier al wel niet was. Misschien had ze last van heimwee en was dit haar manier om met alles te dealen?
Ergens wilde hij miljoenen vragen op haar af sturen, niet meteen om informatie te winnen, maar gewoon om haar een beetje gerust te stellen. Want nu, nu staarde het meisje hem gewoon aan. Iets wat hij zeker niet erg vond, hell hij genoot van de aandacht. Maar alsnog, het was ook niet bepaald zo geweldig voor haar. Eros haalde zijn schouders op toen ze zich er voor excuseerde. ‘Nu staan we even.’ Klonk het gerust stellend, niet als de Eros die hij normaal was dus. Het meisje zelf gaf al antwoord op een vraag die hij wilde stellen. Dus hij had ergens wel gelijk, ze had last van heimwee of iets in die aard. ‘Voor jou niet alleen hoor, ik ben hier nog maar enkele uren.’ Dat zou het voor haar misschien net dat beetje makkelijk maken om te praten over dingen. ‘Last van heimwee?’ Het was eruit voor hij het zelf door had, maar hij wilde meteen wel wat duidelijkheid in zijn hoofd scheppen zodat hij niet het verkeerde idee zou krijgen.
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 10:56 am
Eros • 637 words
Zijn woorden, zijn vraag deden haar ogen eerst naar een boom glijden, dan naar de grond, weer naar de hemel en uiteindelijk naar hem. Dacht ze aan thuis? Ja, misschien wel. Misschien begon ze thuis wel al te missen ondanks dat ze er zo lang naar uitgekeken had om deze hele nieuwe wereld te ontdekken. Maar ze wilde het misschien niet alleen doen. Ondanks dat ze heel haar leven dingen alleen had moeten doen, ergens had ze altijd hulp van haar mutatie maar het waren geen “echte” mensen of dingen. Het was gewoon een deel van haar fantasie. ‘Ik denk van wel.’ Gaf ze ietwat twijfelend antwoord. ‘Onrechtstreeks.’ Vulde ze zachtjes aan. Ze keek terug naar de sterren, dezelfde sterren die ze thuis ook zou zien en inderdaad … onrechtstreeks had ze aan thuis zitten denken. Aan de gure wind, de koudere temperaturen, de stank van afval en gif, de knusse haard, de eenzaamheid. Maar nu was ze niet meer eenzaam en dat moest ze leren, er waren mensen rondom haar die vrienden konden worden. Zoals deze jongen … Al had ze geen idee hoe ze dat moest aanpakken. Op gevoel afgaan? Hij was hier misschien beter in dan haar.
Haar gestaar naar hem was misschien net iets minder subtiel dan zijn gestaar naar haar. Het was geen gestaar zoals ze daarnet naar de hemel had gestaard, ze was niet weg in haar eigen soort van wereldje. Het was meer een onderzoekend gestaar, alsof hij de eerste jongen was die ze in heel haar leven had gezien. Wel, het kwam wel in de buurt … In Ierland had ze nooit veel vriendinnen gehad vanwege haar vaders reputatie en de jongens die ze daar zag waren ofwel werknemers van haar vader of de krantenjongen. Geen van hen was als deze … zij waren smal en slungelachtig haast en hij was, gespierder … knapper? Hij was zo één van die jongens die je op televisie zou zien, de good looking jongens uit een film, of degene die je je voor de geest haalde wanneer je een boek las. Daarom staarde ze misschien wel, omdat hij er anders uit zag dan alles wat zij in haar leven gewoon was geweest. Staren is onbeleefd. Juist, ze rukte haar blik van hem weg en keek naar de grond, staarde daar voor een tel lang naar alsof ze even niet beter wist naar wat ze moest staren naast hem.
“Nu staan we even.” En bij die woorden moest ze glimlachen, ze keek hem kort aan, met een open geamuseerde glimlach voor ze terug naar voren keek, nog steeds glimlachend. ‘Daar lijkt het wel op.’ Greens ze. Niet veel later merkte hij op dat hij hier net ook was. ‘Echt?’ Flapte ze er meteen uit. Ze draaide zich half op de glijbaan en keek hem aan alsof haar leven net een heel stuk dragelijker was geworden. De vraag immers bracht haar schouders in een kort gebaar naar omhoog. ‘Niet zozeer.’ Zei ze bedenkelijk. ‘Ik heb er altijd van gedroomd om de wereld een beetje te zien en nu ik hier ben,’ ze zweeg en keek hem bedenkelijk aan, weer langer dan nodig was. ‘lijk ik niet van oude gewoontes af te komen.’ Gaf ze uiteindelijk maar antwoord. Het was wel waar, ze was een gewoontekind en het was moeilijk voor haar om routine af te geraken, wat ze graag wilde. ‘Ik ben,’ ze zweeg en keek een tel lang naar haar eigen hand. ‘Rosalie, of Rose. Maakt niet veel uit.’ Ze wilde haar hand uitsteken naar hem maar ze wist niet of het toepasselijk was in dergelijke situatie. ‘Geen idee of we handen moeten schudden.’ Glimlachte ze met een vage onschuldigheid. Hier zat ze dan, Rosalie Róibin, met hem en ze had in sommige gevallen geen idee hoe ze zich erbij moest gedragen …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 7:00 pm
Running with the wolves
Ergens wilde hij natuurlijk niet zo direct doen, maar dat was gewoon Eros. Daar moesten mensen maar aan wennen, want hij ging zich niet veranderen. Maar even goed wilde hij het eigenlijk ook gewoon weten, al was het maar om gewoon een gespreksonderwerp te hebben. Misschien ook wel omdat hij wel geïnteresseerd was in waar ze vandaan kwam. Een bepaald land op haar kleven kon hij niet, en dat was iets wat hij meestal bij anderen wel kon. Toen hij haar voor een moment recht in de ogen had gekeken zo net, had hij wel ergens vaag kunnen op pikken dat het ergens in haar verlangen lag om de wereld te ontdekken. Een verlangen dat hij ergens nog wel met haar deelde, alleen leek zij het helemaal niet uit te stralen. Al kon het even goed aan zijn opvatting van haar houding liggen. Voor een kort moment knikte hij waarop hij zijn vingers voor heel kort over de ijskoude ijzers liet glijden en zichzelf even leek terug te trekken, al was dat helemaal niet het geval. Eros was aan het voorbereiden wat hij kon zeggen, al leek het hem ook weer een idee om er niet over na te denken en gewoon iets eruit te goiien. Dat kwam misschien net iets dichter in de buurt van de waarheid? ’Dat is helemaal niet erg weetje? Volgens mij is het wel normaal, we zijn weg getrokken uit onze vertrouwde omgeving. De meeste mensen grijpen dan in gedachte terug naar wat ze hebben moeten achterlaten.’ Buiten hij dan. Hoewel, de stad waar hij vandaan kwam dat was iets waar hij misschien nog wel naar terug greep maar naar zijn familie helemaal niet, zijn vader toch niet.
Ergens leek ze hem te onderzoeken, of was dat gewoon inbeelding? Toch zij de jongen er niets van, waarom zou hij ook? Er waren vast wel genoeg jongens die er heel wat voor zouden geven om zo door haar bekeken te worden. Moesten het nu volledig andere omstandigheden zijn geweest zou hij er nog extra op hebben ingespeeld. Dan had hij tegen nu al lang zijn spierkracht geshowed of hier misschien al zonder shirt hebben gezeten, maar op deze moment was hij daar helemaal niet op uit. Eigenlijk had hij zelfs meer nood aan aan gewoon normaal gesprek, zij was dan de gelukkige in kwestie die hij op deze avond was tegen gekomen. Al leek het hem niet meteen zo dat hij met iemand anders zo normaal zou omspringen? Geen idee wat het was, maar het roodharige meisje had zelfs op deze moment een soort van hold op hem waardoor hij zichzelf misschien zelfs iets meer openstelde.
Haar gelach deed hem ook even grijnzen. Mooi, dat had hij dus toch weer heel even mooi klaar gespeeld. In zijn opzicht was het al een heel stuk beter als hij haar kon laten lachen, en zo was het ijs ook meteen gebroken. Voor hem dan toch. Eros vond het gelijk een heel stuk aangenamer toen ze zich ook wat meer in zijn richting draaide van zodra hij had gezegd dat hij hier ook nog maar net was. Blijkbaar bleek hij nog niet zo slecht in het lezen van mensen, want het leek haar inderdaad wat meer gerust te stellen. Maar het gedeelte van de heimwee was fout gegokt. Kort knikte hij op wat ze zei. Een mooie droom. De momenten dat ze hem net een tikje te lang aan keek deden hem voor een kort moment naar de grond kijken, misschien een klein beetje verlegen zelfs? Al zette hij zichzelf snel genoeg weer op zijn plaats en richtte zijn donkere ogen terug op haar van zodra ze was uitgesproken. ‘Oude gewoontes zijn er om te doorbreken, je hebt alleen de juiste mensen nodig om je daarbij te helpen. En als ik zo vrij mag zijn, je hebt er zeker al eentje gevonden hoor.’ Knipoogde hij speels naar het meisje. Voor even leek ze te twijfelen of ze zich moest voorstellen aan hem. Gelukkig deed ze het wel tho, anders zou het veel te akward zijn geweest. Voor even zweeg hij, liet haar nog even nadenken over iets. Zijn mondhoeken trokken lichtelijk omhoog waarop hij zijn hand voorzichtig in de hare legde en die zachtjes schudde. ‘Dat hoort bij een ontmmoeting, eender welke!’ Glimlachte hij breed. ‘Ik ben Eros, gewoon Eros.’
‘Zijn er meerdere mensen in je familie met rode haren?’ Het was eruit voor hij het wist, en hij kon zich er wel voor op zijn bek slagen. Stiekem kon hij er niets aan doen tho, bij hen kwam het net iets minder voor of het was hem gewoon nooit opgevallen al zou dat hem echt verbazen. ‘Sorry, waar ik vandaan kom heb ik het nog nooit gezien.’ Klonk het als excuus.
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 7:36 pm
Eros • 854 words
Het leek alsof hij haar probeerde gerust te stellen, of zag ze het verkeerd? Misschien had ze gewoon het gevoel dat ze had, dat ze meer op haar gemak was bij hem om wat hij zei of uitstraalde? Ze kon het niet echt onder woorden brengen. Normaal zou ze meer gereserveerd blijven, meer kijken en weinig zeggen. Maar het was anders hier, alsof er ook een beetje instinct zei dat ze hier in een nieuwe omgeving was en ze wel vrienden moest maken. Ze kon hier niet in haar eentje leven met haar aparte wereldje en haar summons als ze zoveel wilde zien. Hoe zou ze dat doen? De jongen was de eerste die ze hier had tegen gekomen en ondanks dat hij naar haar had zitten kijken voelde het niet aan als een bedreiging. Dat kwam misschien omdat ze noch nooit bedreigd was geweest. Het was een gevoel dat ze niet kende, niet kon omschrijven dus ook niet echt kon plaatsen. Praten ging iets gemakkelijker maar toch voelde ze nog een zekere voorzichtigheid vanuit haar lichaam. Zoveel vragen, kon ze hem vertrouwen? Vast wel, het was niet dat ze hier gemene of slechte mutanten zouden steken … Zijn woorden trokken haar een beetje uit dat gemengde gevoel weg. Wat hij zei stelde haar op zoveel manier gerust. Ze ontspande nog iets meer en knikte instemmend, hij had helemaal gelijk. Het was niet verkeerd om aan thuis te denken. ‘Je hebt gelijk.’ Ze glimlachte vluchtig terwijl ze teveel nadacht over zijn woorden en daarmee ook weer op haar eerdere “probleem” stuitte, al was het geen probleem meer. Ze kon hem vast vertrouwen.
Haar vingers speelden nog altijd met de ketting rond haar hals, het was niets meer dan een klein koperkleurig steentje maar het bewaarde wel de kracht van haar mutatie. Ze tikte het steentje dromerig tegen haar kin terwijl ze naar hem keek en probeerde te weten te komen wat het was met hem dat ze niet kon omschrijven. Misschien moest ze eerst maar eens een andere jongen ontmoeten, om een vergelijking te maken misschien? Als ze het zo dacht klonk het verschrikkelijk dom dus liet ze het snel ook weer varen. Het steentje viel van tussen haar vingers terug naar zijn plek en ze schoof haar gedachten opzij. Het was onbeleefd om in gedachten verzonken te zijn als er iemand anders aanwezig was, daar was ze vaak voor bestraft geweest. Dromerige Rose, ja, zo noemde ze haar wel al eens.
Haar korte lach bracht een grijns teweeg op zijn lippen, wat haar glimlach misschien nog een beetje verbreedde. Ze kopieerde niet echt van hem maar het was alsof ze iets van geruststelling zocht in de dingen die hij zei, uitstraalde. Misschien om haar eigen ongemak weg te nemen? Het was zo ontzettend verwarrend en het zou haar zeker vannacht nog een uur bezig houden voor ze in slaap zou vallen. Zo goed gesocialiseerd was Rosalie dus niet. Zijn stem had wel altijd meteen effect op haar, haar ogen gleden meteen weer naar de zijne terwijl ze aandachtig luisterde naar wat hij zei. En weer kon ze zich erin vinden. Voor even wilde ze vragen of hij iets van haar gedachten of ongemak kon lezen, maar dat was absurd … dat zouden ze hier niet doen zonder toestemming. Hoopte ze. Ze wilde eindelijk er meteen op in gaan maar toen zei hij dat hij de juist aangewezen persoon was voor dat en knipoogde hij op een hele aantrekkelijke manier waardoor ze eventjes met haar mond half open naar hem zat te kijken. Maar toen glimlachte ze, opgelaten door zijn aanbod misschien. ‘Ik mag ik zo vrij zijn om te vragen hoe je dat gaat doen?’ Vroeg ze hem gelijk. Haar gewoontes doorbreken was een kwestie van tijd, ze had ze ook over negentien jaar lang ontwikkeld. Ze was niet koppig, maar ze hield wel sterk houvast aan sommige dingen. Toen hij zijn hand uit stak, deed ze dat meteen ook. Hij legde zijn hand voorzichtig in het hare en ze keek ernaar terwijl ze het schudde. Haar slanke vingers en kleine palm waren niets in vergelijking met zijn waarschijnlijk stevige greep, al was hij zo zacht nu. ‘Eros.’ Herhaalde ze glimlach voor ze hem weer aan keek. ‘Aangenaam.’ En iets aan die officiële begroeting zorgde ervoor dat ze uit dat ongemak kwam en zich ook weer compleet ontspande.
Bij zijn vraag over haar haren ging haar hand meteen naar boven. Ze streek haar haren langs één kant en keek er zelf voor een kort moment aan. ‘Mijn moeder had het, alleen een slag lichter.’ Ze keek hem terug aan. ‘Bij ons zag je het niet zo heel veel maar het was niet ongekend.’ Zei ze schouderophalend terwijl ze terug naar haar eigen haar keek. Opvallen zou ze wel doen, hier had ze nog niet echt een koperkleurig iemand zien lopen in die paar uur. ‘Van waar kom je dan?’ Flapte ze eruit. Ze kneep haar ogen dicht en schudde glimlachend haar hoofd. ‘Sorry.’ Zei ze gelijk omdat ze het zo snel gevraagd had. Nog wel wat werk aan de winkel met Rosalie …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 8:35 pm
Running with the wolves
Eros probeerde haar bewust gerust te stellen. Gewoon omdat hij het aangenamer vond voor haar, maar ook voor zichzelf. Zeker om een gesprek te voeren. Het algemeen gekend dat iemand die zich beter op zijn gemak voelde, ook makkelijke praatte. En nee, dit was voor de veradering is niet een van zijn trucjes om informatie of wat dan ook. Eros was gemeend geïnteresseerd. Iets wat zeker niet al te vaak voor kwam. Kort haalde hij haar schouders op toen ze hem gelijk gaf. ‘Zo nu en dan gebeurt dat nog wel eens.’ Sprak hij al lachend. Stiekem wel meer dan vaak, maar dat hoefde zij niet meteen te weten. Alsnog sprak hij nu voornamelijk uit eigen ervaring hoor. Eros ging niet alsof doen dat hij zijn thuis niet miste, maar even goed ging hij ook niet lopen kniezen. Dat was hij gewoon niet. Voor enkele seconden richtte de jongen zijn ogen op de hemel die nog donkerder was geworden. Misschien niet meteen de beste omstandigheden om iemand te leren kennen en een gezellig gesprek te voeren, maar zolang zij er geen probleem van maakte deed hij het ook niet uiteraard. Dat zou rude zijn, en zo wilde hij niet overkomen op haar.
Zijn aandacht ging weer naar de ketting die ze om haar hals had. In dit licht was het nog minder te zien dan eerst, maar het betekende duidelijk wel wat voor haar. Zijn ogen hadden zich erop gefocust, en misschien net een beetje te lang. Want van zodra het weer terug op zijn plek viel schoten zijn ogen natuurlijk mee. Iets wat er dan weer voor zorgde dat hij lichtjes rood werd, al werd dat gelukkig gecovert door zijn baard. Sjaans, anders had hij weer heel wat mogen uitleggen. Al zou ze het waarschijnlijk wel hebben gezien, en wie weet had ze nu al meteen een heel fout beeld van hem. Natuurlijk hoopte hij dat het niet zo was, maar alsnog. Een lichte glimlach sprong heel even op zijn gezicht. ‘Betekend het steentje iets speciaal voor je?’ Weer een vraag, echt hij leek wel een of andere journalist die haar super goed moest leren kennen om een perfect intervieuw te schrijven of iets in die aard.
Natuurlijk viel het hem op, hoe kon hij het ook missen? Haar glimlach was net dat beetje breder geworden van zodra hij was beginnen met lachen. Kijk, dit was gewoon mooi. Rosalie leek net een klein beetje meer op haar gemak, Eros was dus mooi geslaagd in zijn opzet! Alhoewel, opzet misschien net het verkeerde woord was. De manier hoe ze reageerde op zijn knipoog zorgde er voor dat hij zich even voelde alsof hij de wereld aan kon. Een gevoel dat meestal wel aanwezig was bij hem, maar zij leek het toch nog even te versterken. Bedenkelijk keek hij haar aan toen ze hem de vraag stelde. ‘Wel, ik gooi je gewoon over mijn schouder ten eerste en ik draag je heel het eiland rond, en dan gooi ik je in de zee.’ Sprak hij al grappend. ‘Nee, ik heb nog geen idee, maar ik vind er wel wat op!’ Klonk het overtuigd. Misschien ging hij het nog wel echt doen, haar gewoon over zijn schouder gooien. Alleen dan als er wat meer licht was tho, hij wilde haar niet tegen een of andere boom aan knallen. Wie weet verpeste hij haar mooie gezichtje dan wel? Haar handen voelde koel aan tegen de zijne, zijn greep had hij meteen verzacht. Eros was het gewend om zijn vrienden een hand te geven, maar dat waren jongens die konden net dat beetje meer verdragen. Zij had een fijne hand, eentje die bijna perfect in zijn palm paste eigenlijk. ‘Het genoegen is geheel aan mijn kant.’ Sprak hij op een warme toon waarna hij haar hand los liet.
Misschien was het automatisme, dat gedoe met haar haar. Maar anyhow het hield hem toch weer net iets te lang vast. Haar moeder, ja het zou wel logisch zijn als een iemand van je familie het had dat je het even goed kon doorgeven aan je kinderen. Algemene kennis was even 10/10 hoor. Eros schudde haar excuses weg toen hij even zijn schouders ophaalde. ‘Het maakt niet uit.’ Zijn blik schoot even voor een moment naar de grond. ‘Ik komt uit Noorwegen, specifieker Bergen, jij?’ Voor wat hoort wat.
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 9:28 pm
Eros • 927 words
Ze keek hem aan, zijn woorden, zijn lach en onrechtstreeks glimlachte ze mee. Haar ogen gleden naar de grond, met die glimlach nog steeds op haar lippen en ze vroeg zich af of het helemaal hetzelfde zou zijn als ze hem had ontmoet thuis, in Ierland. Daar zou ze misschien wel niet van hem moeten hebben, dan zou ze in dat typisch leventje zitten waarin hij niet paste. Griffin zou misschien een mening vormen over hem aangezien hij net iets beter was met eerste indrukken dan haar. Maar daarom hield ze hem in het steentje, hij hoefde er niet uit te komen enkel maar om haar te beschermen. Ze was nu in deze wereld en ze kon het aan, ze moest leren voor zichzelf op te komen en tot zover lukte dat al aardig goed. Ze moest zichzelf duidelijk wel wat aansporing geven maar het lukte. Ze glimlachte naar hem, ze was ontspannen tegenover hem en ze wist niet goed of dat nu haar eigen inbreng was of helemaal de zijne. ‘Zo nu en dan maar.’ Herhaalde zijn woorden met iets van onschuld in haar blik. Wilde niet iedereen graag vaak gelijk hebben. Zelf was ze niet zo koppig in het krijgen van haar gelijk. Maar de manier waarop hij het zei en met die lach erachter zorgde ervoor dat het zachtjes herhaalde, alsof ze door had dat hij wel vaker gelijk wilde hebben.
Eventjes was ze opgegaan in haar gedachten, waardoor ze het steentje tegen haar kin tikte en naar de boom achter hem staarde. Het was enkel omdat ze staarde dat ze zag dat hij ook keek … en niet specifiek naar iets rond haar maar echt naar haar. Toen het steentje uit haar vingers glipte en terug op zijn plaats viel ging zijn blik gelijk mee. Ze zag het in haar ooghoeken maar het duurde even voor ze hem weer aan keek, geïntrigeerd misschien wel. Want net als zij veel staarde, naar hem, deed hij dat voorzichtig ook naar haar. Ze kneep haar ogen lichtjes samen, grotendeels omdat het al donker genoeg begon te worden om nog echte specifieke details te zien … jammer, want ze hield wel van details. Zijn vraag overviel haar een beetje. Haar hand ging meteen weer naar de ketting, ze boog haar hoofd en keek ernaar, hoe het daar onbewogen tegen haar hals ging. ‘Mutatieding.’ Ze gaf hem een vluchtige blik. Het was iets dat ze gehad had van haar moeder, voor ze stierf en Rose had het altijd gebruikt om haar summons in kwijt te kunnen … niet dat ze ze echt ergens in kwijt moest, ze geloofde het gewoon graag dat het een plekje was waar ze veilig zaten, ookal zaten ze daar niet echt. Ze zaten in haar hoofd, in haar vingers, op papier. Maar ze kwamen wel altijd uit dat steentje. En dat was niet iets dat ze hem helemaal wilde uitleggen. Daarom kwam er ook niets meer dan dat korte woordje. Ze keek hem ergens afwachtend aan, bang dat hij daarop zou reageren omdat het misschien onbeschoft was om het zo kort te zeggen. ‘Ik gebruik het ter ondersteuning van mijn mutatie.’ Besloot ze dan te zeggen. Altijd moest ze het nog iets zeggen, om het niet zo erg te laten klinken. Ze was niet onderdanig maar het kwam misschien wel zo over voor hem. Haar blik had een tel iets voorzichtigs gehad alvorens ze weer een beetje ontspande. Ze hoefde niet bang te zijn om te praten over haar mutaties, toch?
Ze ging wat gemakkelijker zitten op de glijbaan, de toppen van haar schoenen rustte in het zand terwijl ze haar ene hand onder haar hoofd liet rusten en zo haast vol aandacht op hem gericht was. Toen hij haar die bedenkelijke blik schonk kon ze enkel maar terug staren, maar echt staren terwijl hij dacht aan een correct antwoord op haar vraag. En toen dat antwoord volgde viel haar mond zachtjes open. ‘Serieus?’ Flapte ze er meteen uit. Zou hij dat echt doen? Haar opheffen over zijn schouder … in de zee gooien. Maar de grappende ondertoon gaf weg dat hij het niet serieus bedoelde. Ze grinnikte, beet op haar onderlip en verborg lachend haar hoofd in haar handen waardoor haar haar allemaal naar voor viel. ‘Ik dacht dat je het meende.’ Ze keek hem weer aan, nog steeds glimlachend maar met haar handen tot vuisten voor haar lippen gebaald. ‘Nu ben ik nieuwsgierig.’ En gefascineerd. Maar dat zei ze niet luidop, toch had haar blik weer een tel te lang op de zijne gerust, in die donkere ogen. En toen hij nog eens, met een warme toon, zei dat het genoegen geheel aan zijn kant was beet ze voorzichtig op de rand van haar truitje. Er kwam een glimlach van boven haar vuisten waarna ze snel naar de grond keek, verlegen misschien wel.
Nu hij het over haar haar had gleed haar blik altijd naar de koperkleurige punten van haar haren. Streek ze het tussen haar vingers en wierp hem een blik toe vantussen de plukken door. Noorwegen? De bergen. Ze kon zich de kaart boven haar vaders bureau herinneren, ze had er zo vaak naar gestaard. Noorwegen lag op zich niet zo heel erg ver van Ierland, enkel Engeland lag er tussen. ‘We zitten niet zo heel ver van elkaar.’ Glimlachte ze toen hij de vraag terug stelde. ‘Ierland.’ Gaf ze antwoord. Ze hield haar hoofd schuin en keek hem glimlachend weer aan. ‘Bijna buren.’ Besloot ze zachtjes. Bijna buren ja, hij was een aangename buur om te hebben …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr jul 29, 2016 11:55 pm
Running with the wolves
Graag gelijk hebben was een kwestie met welke persoon hij was. Eros tegenover zijn vader, wel daar wilde hij altijd van winnen puur omdat hij zo’n grote haat tegenover de man met zich meedroeg omdat hij zijn moeder had laten zitten. Eros tegenover zijn broer of moeder was dan weer een ander verhaal, bij hun maakte het hem niet zo heel veel uit. Bij Rose, wel die hoorde zeker in die tweede schuif het was gewoon echt toevallig dat hij het bij het juiste eind had. Voor even trok hij zijn wenkbrauw op toen ze zijn woorden herhaalde, haar blik sprak onschuld haar stem was een ander verhaal. Zijn mondhoeken trokken even op tot er zo’n typische jongensachtige grijns op zijn gezicht was te zien. ‘Misschien wil ik me bij jou wel een beetje extra bewijzen.’ Klonk het op een speelse ondertoon. ‘Nee, ik maak maar een grapje. Met momenten ben ik zo slim dat het lijkt alsof ik al honderd jaar leef, op andere momenten zou je me kunnen vergelijken met een baby.’ Gaf hij toe terwijl hij kort aan de achterkant van zijn hoofd krabde.
Het was echt niet zijn bedoeling om zo naar haar te gaan staren, echt legit niet. En al helemaal niet om te blijven staren toen ze het liet vallen. Ergens wilde hij nu gewoon opstaan en weg stappen, puur omdat het in zijn hoofd even leek alsof hij het verpest had. Damn, de shame. Een beetje dan, hij wilde echt geen verkeerde indruk wekken bij haar. Snel genoeg had hij zich weer bij elkaar geraapt tho en meteen ook een vraag gesteld om het een beetje te verdoezelen. De manier waarop ze reageerde was vrij kort, misschien onbedoeld, maar het deed Eros toch even slikken. Hoe snel een gesprek kon omdraaien door een verkeerde blik die dit keer vanuit zijn richting was gekomen. In plaats van er op te reageren zoals hij normaal zou doen bij enig ander persoon bleef hij gewoon in stilte zitten, ergens in zichzelf hopend dat hij geen verkeerde vraag had gesteld. Zijn instinct zei dat hij gewoon moest opstaan, maar in plaats van weg te gaan gewoon bij haar te gaan staan en het goed te praten maar dat gebeurde dus helemaal niet. Momenteel voelde hij zich weer even 12 jaar, een kleine jongen die niet wist hoe hij met zaken moest omgaan. Rose kwam echter met de bevrijdende woorden. Een opgeluchte zucht ontsnapte zijn mond. ‘Sounds intresting.’ Glimlachte hij wat zwakjes. Waarom het roodharige meisje zoveel invloed had op hem wist hij niet. Erg vond hij het ook niet meteen, nog niet in elk geval. De manier waarop ze het zei tho, leek alsof ze bang was om er iets over te lossen. ‘Je weet dat je op het eiland over dat soort dingen kan praten right? Niemand gaat je er hier vuil om bekijken lijkt me. Sorry ik pik snel dingen op als mensen zich ergens niet goed bij voelen.’
Gelukkig was Eros goed in zijn gezicht in de plooi te houden, anders was zijn grapje echt volledig mislukt hoor. Maar Rose leek er volledig in te trappen waardoor hij uiteindelijk toch in de lach schoot en hoe, zijn abs kregen er nog abs van letterlijk. Door zijn gelach knalde hij natuurlijk heel charmant van de schommel. Nu zat hij daar lekker chill met zijn benen nog op de schommel en de rest in het zand. Mooi beeld. Ah echt, deze meid was gewoon geweldig! Misschien een beetje onwetend of naïef maar gewoon geweldig eigenlijk. Van in het zand hield hij haar in het oog, haar reactie was gewoon priceless. Letterlijk eentje om te onthouden als je het hem vroeg. Nadat hij zijn benen ook van de schommel had afgehaald veerde hij overeind en deed enkele stappen naar haar toe. Om vervolgens voor haar te gaan zitten, met nog iets van een metertje tussen zodat ze zich zeker niet aangevallen voelde of wat dan ook. Het verlegen momentje had hij gespot, al koos hij er voor om het niet naar boven te brengen. Dat zou gewoon niet cool zijn. ‘Van zodra ik het weet krijg je het te weten.’ Glimlachte hij vrolijk terwijl hij zijn haar even probeerde goed te leggen. Krullen, he loved it maar soms kon het echt zo erg zijn.
Waar ze vandaan kwam was voor hem nog steeds een raadsel, hij gokte op Europa maar hij kon er even goed kilometers naast zitten. Afwachtend keek hij haar aan. Niet zo dicht bij elkaar hm? Zweden? Finland, misschien Denemarken? Al de landen die hij dacht zaten er grandioos naast tho, hij had in de andere richting moeten gaan kijken dan was hij er wel op gekomen. ‘Wel, ik ben blij dat je mijn buurvrouw bent!’ Eros klonk zo zeker van zijn zaak. ‘Elk jaar aan St. Patrick’s Day gedaan?’ Hij kon het zich eigenlijk nog wel voorstellen stiekem, Rose die eens alles los liet en zich gewoon helemaal zat dronk. Een zicht dat hij zeer zeker wel eens wilde aanschouwen als je het hem vroeg.
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] za jul 30, 2016 11:08 am
Eros • 1020 words
Misschien wilde hij zich bij haar een beetje extra bewijzen? Waarom zei hij altijd dingen waar ze verstomd van was, waarvan ze enkel maar naar hem kon kijken, iets wilde zeggen maar er gewoon niets uit kreeg. Ze moest zich vast gevleid voelen, omdat hij dat zei. Dat had nog niemand tegen haar gezegd. Niemand had zich nooit eerder tegenover haar willen bewijzen, dingen doen om haar te plezieren of gerust te stellen. Hij was de eerste en het gevoel was zo vreemd. Alsof ze aanvaarding vond in deze situatie, alsof ze voor het eerst in haar leven een beetje geaccepteerd werd. Het gevoel was overweldigend om eerlijk te zijn. Ze kende het niet dus ze was er misschien zowel enthousiast als bang voor. Hoorde ze zich zo te voelen? En dan was er die jongensachtige grijns, die speelsheid in zijn ondertoon en Rosalie keek er enkel maar naar, naar de grijns op zijn lippen. Maar zijn verdere woorden doorbraken die trance waardoor ze hem weer aankeek, zachtjes glimlachend. Ergens wilde ze vragen waarom hij zich meer wilde bewijzen in haar buurt maar ze deed het niet omdat ze wist dat ze het antwoord misschien niet zou aankunnen. Ze kon heel zijn aanwezigheid al moeilijk aan, zoveel was wel duidelijk.
Haar ogen waren eventjes naar het steentje toe gegaan, net als hij dat had gedaan. Het was een typisch gewoonte van haar, de reactie op zijn vraag. Alles was in verband lag met haar mutatie lokte die reactie uit. Thuis werd ze verafschuwt door het werk dat haar vader deed, niemand had daarom ook geweten wat zij kon aanrichten met gif, afval en dergelijke dingen. Dus ze praatte er nooit over, zeker niet over dat deel van haar mutatie. Haar andere mutatie was iets dat ze altijd als persoonlijk had gezien. Hoewel haar summons vaker bij haar waren dan ieder ander persoon werden ze nooit echt geaccepteerd door iemand. Haar lesgeefster raadde haar aan ze te verstoppen en haar vader vond het kinderachtig dat ze zoveel tekende en het nadien ook tot leven wekte. Dus nee, goede ervaringen met haar mutaties had ze niet, daarom hield ze het voor zichzelf. Maar nu vroeg Eros ernaar en ze vond het een plicht om er iets meer over te zeggen dan die ene verklaring. Hij bedoelde het niet slecht, dat zag ze maar toch, ze beschermde zichzelf altijd een beetje af. Ze forceerde een kleine glimlach op haar lippen toen hij zei dat het interessant klonk. Dat was het ook, ze hield van haar mutatie, het was een beetje de wereld rondom zich heen gaan buiten die ze leuk vond. Maar nu moest ze overleven in een andere wereld en ze probeerde dat op zichzelf te doen. Toen hij weer sprak gingen haar ogen automatisch op zoek naar zijn donkere ogen maar aangezien het al donker was kon ze ze niet zo gemakkelijk vinden. ‘Je hebt gelijk.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘Weeral.’ Maar hij had echt gelijk, er was niets waar ze bang voor moest zijn, niet hier. ‘Ik denk dat ik gewoon ben om alles voor mezelf te houden, om mezelf te beschermen en het is moeilijk los te laten.’ Ze keek hem verward aan, hopend dat haar woorden wat duidelijkheid konden scheppen. ‘Het is een gewoonte, in mijn eigen wereld leven.’ Daarmee zou hij genoeg weten, ze hadden het tenslotte ook over gewoontes verbreken gehad.
Door haar reactie begon hij nog harder te lachen en hij viel van de schommel. ‘Oh,’ haar hand vloog naar haar mond en ze wilde recht springen om ter hulp te schieten maar dan weer was het ergens wel grappig waardoor haar lach nog meer de nacht vulde. Ze keek hem aan en beet lachend op haar lip terwijl hij daar gewoon eventjes bleef liggen. ‘Alles goed?’ Vroeg ze dan maar, nog steeds grijnzend terwijl hij langzaam recht kwam en het zand van zich af veegde voor hij wat dichterbij kwam gewandeld. Ze volgde zijn bewegingen, alert, met enige voorzichtigheid terwijl hij dichter kwam en voor haar kwam zitten. Nu had ze weer details in het donker, details van hem. Hij wreef door zijn krullen en haar ogen volgde de beweging de zijn hand maakte. Ze kon haar lach eigenlijk niet tegenhouden, ze stond hem nog steeds met die enorm grijns op haar lippen aan te kijken. Dus verborg ze het maar achter haar vuisten. Ze knikte langzaam instemmend op zijn woorden, goed … waarom keek ze ernaar uit tot hij iets wist wat haar gewoontes kon doorbreken? Ze stond er niet echt om te springen maar hij zorgde er wel voor dat ze ernaar uit keek. Ging dat bij iedereen zo gaan die ze ontmoette … zo, natuurlijk, spontaan … alsof hij haar zelfzekerder probeerde te maken.
Hij kwam uit Noorwegen, zij kwam uit Ierland, ze kende beide waarschijnlijk de strenge winters en hadden daardoor misschien meer dingen gemeen dan ieder andere student hier. Afkomst was voor haar niet belangrijk maar op een vreemde manier vond ze het leuk dat hij van niet veraf kwam. Toen hij zei dat hij blij was dat ze zijn buurvrouw was kwam spontaan de glimlach terug op haar lippen. ‘Verre buurvrouw maar goed.’ Buren waren buren toch? Bij zijn vraag tikte ze haar vinger twijfelend tegen haar kin terwijl ze langs hem heen naar de bomen staarde die ze eigenlijk al lang niet meer kon zien in het duister. ‘Ik vierde niet echt zo’n dingen, kwam niet zo heel veel buiten.’ Gaf ze eerlijk toe. ‘Maar, ik heb wel,’ ze keek hem onschuldig aan en richtte haar blik ietwat verlegen naar de grond. ‘ik heb wel eens op mezelf gevierd, toen niemand thuis was.’ Ze beet op haar nagel en keek hem weer aan. ‘Ik had een fles drank gevonden en ik dacht, waarom mogen zij vieren en ik niet en,’ ze zweeg en lachte zachtjes om haar eigen idiote plan. ‘laten we zeggen dat ik sindsdien niet meer heb gedronken.’ Besloot ze met een onderdrukte glimlach. ‘Volgens mij weet ik niet goed hoe dat moet.’ Zei ze uiteindelijk bedenkelijk. Wat moest hij wel niet van haar denken? …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] za jul 30, 2016 2:12 pm
Running with the wolves
Misschien was het wel een domme woordkeuze geweest. Een beetje extra bewijzen, echt dat had hij zo veel beter kunnen aankleden eigenlijk. Maar goed hij had het eruit gegooid, en het was niets anders dan de pure waarheid. Het was niet zijn bedoeling om haar volledig te doen stil vallen of zo, helemaal niet. Maar het was zo iets typisch voor hem om het dan weer te zeggen dat ze misschien kon denken dat hij het expres deed, iets wat zeker niet het geval was op deze moment. Haar blik liet hem niet los, en je kon het zelfde zeggen over hem. Van zolang het meisje hem aankeek, keek hij haar gewoon terug aan. Probeerde haar een beetje te doorgronden maar dat ging hem niet zo geweldig goed af eigenlijk. Misschien net een klein tikje beter dan dat het bij Rose lukte maar alsnog, Eros was op dit moment best wel zwakjes en dat kwam omdat hij in haar bijzijn was. Het kon haast niet anders, iets als dit had hij ook nog nooit bij een ander persoon ervaren. Maar hij gaf er niet om, als hij aan een iemand zijn ware aard liet zien dan deed hij het liever bij Rose dan bij enig ander persoon als hij het echt moest toegeven.
Die korte, scherpe reactie had ervoor gezorgd dat Eros even helemaal zijn mond hield. In zijn hoofd probeerde hij na te gaan hoe het gesprek zo snel kon omslagen. De conclusie was dat hij zichzelf alleen de schuld kon geven. Als hij niet had gevraagd over de steen die rondom haar hals hing, dan zouden ze hier nu niet zo heel akward zitten. Hij dan voornamelijk eigenlijk. Eros kon niets anders doen dan te zeggen wat hij dacht, iets waardoor ze meteen weer probeerde om zijn blik te vangen maar er niet meteen in slaagde door de duisternis rondom. Ergens kon hij nu de eeuwige plaaggeest uithangen, maar hij deed het niet. Het was hij die haar blik vond met zijn ogen en weigerde om los te laten. Wat ze zei maakte hem eventjes aan het lachen. Goed, ze hadden dat ene moment van net weer mooi achter zich gelaten en deden weer normaal. Gelukkig maar, anders zou hij waarschijnlijk voor een van de eerste malen in zijn leven niet hebben geweten hoe hij zich uit een situatie moest halen. Begrijpelijk knikte hij even. Natuurlijk snapte hij het, hell hij was zelf ook wel een beetje van die ingesteldheid. ‘Je hoeft het niet meer voor jezelf te houden Rose. Niet meer, je kan er over praten met wie je wilt.’ Glimlachte hij zachtjes. Ja, Eros zou haar helpen om uit haar schulp te kruipen, maakte niet uit hoe maar hij zou het mogelijk maken voor het meisje dat ze haar gewoontes een beetje liet varen, en begon te genieten van het leven.
Zijn actie deed haar lachen. Niet moeilijk tho, het zou iedereen op dit eiland laten lachen. Maar hij had zich niet bezeert dus hij vond het helemaal oké dat het meisje gewoon verder ging met lachen. Het was niet dat hij niet hetzelfde deed op dit moment. Nadat hij het zand voor het meeste van zich had afgeklopt was hij voor haar neus gaan zitten, nog steeds half lachend eigenlijk. Iets wat bij haar ook het geval was, al probeerde zij het nog een beetje te verstoppen achter haar vuisten. Schattig. ‘Ik ben volledig in orde.’ Stelde hij haar maar gerust. Zo’n valletje was niets, hij had wel ergere dingen meegemaakt dan dat. Plus, hij wilde momenteel ook niet dat ze zich zorgen zou gaan maken over hem. Dat was helemaal nergens voor nodig.
Afkomst, het was maar een simpel iets. Het enige waar hij echt trots op was, was dat hij in een prachtige stad als Bergen was opgegroeid. Veel van de wereld had hij uiteraard nog niet gezien, al had hij de laatste 4 jaar toch geprobeerd om al naar de dichtstbijzijnde landen te gaan met zijn moeder. Merendeels zodat hij haar gelukkig kon maken, zodat zij het verdriet kon vergeten wat haar was aangedaan door zijn vader. ‘Ach, beter een verre goede buur dan een slechte die letterlijk naast je woont.’ Glimlachte hij breed. Voor even keek hij haar vol verbazing aan, een Ier die die feestdag niet vierde? Dat was maar vreemd, en dan nog het feit dat ze niet vaak buiten kwam deed vragen op borrelen. ‘A real shame als je het mij vraagt.’ Dat duidde dan weer op beide zaken. Het was echt wel sneu dat ze niet vaak buiten kwam, maar dat zou uiteraard wel zijn reden hebben. Gelukkig kwam er toch nog iets achter wat even een grijns vol mischief veroorzaakte. ‘Wel, ik kan het je altijd leren! Zonder bijbedoelingen tho.’ Speels wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen, gewoon om haar een beetje uit te dagen. ‘Maar hoezo mocht je niet vieren? Waren je ouders er tegen?’ Wist hij veel. Misschien overtrad hij hier wel een grens. ‘Als je niet meer wilt antwoorden op de vragen, moet je het echt zeggen hoor.’
Een korte tril in zijn broekzak haalde hem even weg van haar. Meteen haalde hij zijn phone uit zijn broekzak en staarde naar het scherm. Een bericht van een onbekende afzender, uh? Een lichte paniek overviel hem, wat als het zijn vader was? Wat als hij wist dat hij hier op het eiland zat? Na kort te twijfelen klikte hij het maar open, meteen bespeurde hij de naam van het schoolhoofd eronder. Opgelucht streek hij even over zijn kaak waarna hij zijn ogen weer op het meisje richtte. ‘Ehm, geloof het of niet. Maar ze hebben ons in dezelfde kamer ingedeeld.’ Als je het hem vroeg kon hij het daarmee niet beter treffen hoor. Al wist hij niet bepaald wat zij van dat hele plan vond, wie weet haatte ze hem stiekem en wilde ze hem gewoon nooit meer zien na deze ontmoeting?
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] za jul 30, 2016 4:26 pm
Eros • 1216 words
Hij zei niet dat hij haar wilde helpen, hij deed het gewoon. Misschien besefte hij het zelf niet maar hij hielp Rosalie vooruit. Door de kleine dingetjes, de geruststellende houding, de glimlach op zijn lippen, zijn aanwezigheid? Het was verschrikkelijk verwarrend maar ergens was het iets waar ze nog meer van wilde zien. Alsof ze er op één of andere manier naar uit keek om hem nog meer te horen zeggen, nog meer te horen lachen, nog meer te zien knipogen. De enige vaste waarde in haar leven was altijd haar vader, lesgeefster, de huishoudster en haar summons geweest, alles daarbuiten was chaos, van de vrienden tot de werknemers. Niets had ooit echt een vaste plek gehad naast die paar personen. Dus ergens durfde ze niet teveel te verlangen naar het gevoel dat ze nu had, omdat ze niet wist of het zou blijven. Ze had gewoon nog te weinig ervaring in het leven, in de maatschappij om te kunnen uitmaken of dit gevoel nieuwsgierigheid was, blijdschap, aanvaarding, iets anders…
Dat hij weer maar eens gelijk had deed haar afvragen of hij veel meer kende van de wereld dan haar. Hij had meer mensenkennis, leek zekerder van zijn stuk was in zoveel opzichten het tegenovergestelde van haar. Rosalie was rustig, kwam onzekerder over, ze had een grote mond als ze wilde en ze was gereserveerd, keek de kat uit de boom. Hij kwam heel spontaan en zeker over. Hij was vriendelijk, had een mooie glimlach en donkere ogen. Hij was echt de persoon die je in een film zou zetten maar op zo’n plaats zou Rose nooit komen. Ze kon enkel maar groeien, ze kon enkel maar beter worden in de wereld kennen maar ze nou met die zelfzekerheid in het leven staan als hem. Dat lag gewoon niet in haar aard. Toen hij haar naam over zijn lippen bracht klonk het in zoveel opzichten anders. Haar ogen gleden voor een kort moment naar zijn lippen voor ze zijn ogen weer opzocht en zwak glimlachte om wat hij had gezegd. Ze moest niet bang zijn om haar mutatie of wat anderen ervan zouden denken. Ze zat hier tenslotte op een eiland vol mutanten. Haar vingers grepen ongewild weer naar het steentje, alsof Griffin haar bijna smeekte om eruit te komen. En toch lag die vage onzekerheid in haar ogen en liet ze het steentje weer vallen terwijl zijn blik haar gevangen hield. En ze kon enkel maar terug kijken, kijken zonder teveel te zeggen, zoals ze het gewoon was. ‘Misschien.’ Fluisterde ze uiteindelijk, meer voor zichzelf dan voor hem. Ze schrok wakker uit haar eigen gedachten en rukte haar blik van hem los. ‘Ik zal het in mijn achterhoofd houden. Misschien als ik hier wat langer zit dat het allemaal vanzelf gaat.’ Haalde ze kort haar schouders op. Hem bedanken voor de raad wilde ze doen, al was de dankbaarheid in haar ogen misschien wel al voldoende voor hem om het te weten.
Zijn val doorbrak alle onzekerheid en twijfel in haar lichaam en bracht opnieuw die stralende glimlach op haar lippen. Eigenlijk zou ze ergens bezorgd moeten zijn want hij viel tenslotte wel maar ze kon het gewoon niet tegenhouden. Zelf als ze haar best deed. Wanneer had ze voor het laatste zo gelachen om iets als dit? Het moest al weken, maanden geleden zijn. Het enige waar ze thuis om lachte waren haar summons en dat was nu niet bepaald een realistisch iets. Ze had één keer gelachen met de schoonmaakster … om een muis maar dat was het ook. Dus dit was … een goede start in deze nieuwe wereld. Maar hij was in orde, goed, dat telde.
Zijn opmerking over beter verre buren dan dichte slechte buren deed haar eventjes weg kijken. Dus hij vond haar een goede buur? Hij mocht zo’n dingen niet zeggen zonder te verwachten dat ze op een bepaalde manier verlegen zou weg kijken of onder de indruk zou zijn. Maar dat maskeerde ze door over die ene situatie te beginnen waar ze niet meer zo goed wist hoe het was afgelopen. Ze wist nog dat ze was beginnen drinken van de fles maar dan ergens halverwege de nacht was ze wakker geworden op de grond en lag de fles leeg naast haar dus ze moest het waarschijnlijk wel hebben opgedronken. Moest haar vader dat te weten zijn gekomen. Phoe. De verbazing op zijn gezicht maakte dus duidelijk hoezeer een schande het was dat ze niet aan dergelijke feestdagen mee deed. Bij zijn woorden knikte ze langzaam instemmend, haar blik had weer iets lichtelijk dromerig gekregen. ‘Eigenlijk wel.’ Gaf ze toe. Dus had ze het maar thuis gevierd, op haar eentje met een summon die haar er probeerde van tegen te houden zo’n dingen te doen. Hij was erin gefaald, dat was dus de eerste keer dat ze dronken was. Toen hij haar met dat speelse toontje liet weten dat hij het haar wel zou leren trok ze grote ogen. ‘Echt?’ Ze grinnikte, alsof ze blij was met dit feitje. ‘Weet wel dat je niet in staat voor de gevolgen daarvan. Ik heb geen idee hoe ik ben als ik,’ ze zweeg en richtte haar blik kort van hem weg. Wie weet wat ze allemaal zou doen? ‘Maar misschien neem ik die uitdaging wel aan, als je beloofd me veilig en wel terug op mijn kamer te krijgen achteraf.’ Ze wilde hier niet midden op de school liggen omdat ze teveel had gedronken. Bij zijn vragen verdween haar glimlach een beetje. Hij zei dan ook meteen dat ze niet hoefde te antwoorden. ‘Nee, het is oke, terechte vraag.’ Glimlachte ze snel. ‘Mijn vader was niet de meest populairste man in Ierland. Dus ik was dat ook niet, het was veiliger voor mij om thuis onderwijs te krijgen en thuis te blijven dan buiten te zijn. Dus naar zo’n feesten ging ik niet, omdat mijn vader gehaat werd en ik daar,’ ze zweeg en keek zwijgend naar de grond. ‘Slachtoffer van was?’ Ze keek hem weer aan en haalde haar schouders op. ‘Het is niet dat ik de wereld niet wil kennen, het kon gewoon nooit.’ Sloot ze vaagjes af. Dus ze was wel blij dat ze hier was, een frisse start.
Hij greep naar iets in het donker en Rosalie volgde zijn beweging langzaam. Het was zijn gsm, het licht van het scherm sprong aan en verlichte zijn gezicht terwijl hij het bericht las. Zij keek niet naar de gsm, ze keek naar zijn gezicht en alle kleine details ervan. Uiteindelijk keek hij naar haar op, hij leek opgelucht om iets. En toen hij sprak viel haar mond open. ‘Wat?’ vroeg ze meteen. Ze was niet paniekerig, meer verbaasd. Konden ze dat doen? Ze had nog nooit langer dan een volledige dag met een jongen samen geweest en nu moest ze er met eentje samen leven? Ze staarde hem een tel lang aan voor ze haar mond sloot en haar vingers opnieuw door haar haren haalde. ‘Wel,’ zei ze na lang denken. ‘Beter jij dan iemand anders zeker.’ Er sprong een kleine glimlach op haar lippen. Maar vanbinnen was ze al grondig aan het stressen, hoe in godsnaam moest dit doen? Hij zou letterlijk elk detail van haar gewoontes weten en ontdekken, hoe … oh god, stress …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] zo jul 31, 2016 4:35 pm
Running with the wolves
Als er al een ding was waar Eros echt zeker van was, dan was het wel het feit dat hij Rose toch een beetje leek te helpen. Hoe hij het deed wist hij niet maar het voelde goed aan. Personen helpen deed hij zeker niet vaak, de jongen zag er gewoon het nut niet van in. Al helemaal niet als hij er niets kon uithalen wat hem verder kon helpen, maar bij haar was het anders. Het was niet dat hij hier wad gekomen met de intentie om haar werkelijk te helpen, het was iets wat van zelf was gekomen en hij kon er niet blijer om zijn. Het was gewoon fijn om te zien hoe ze zich toch meer leek open te stellen voor alles.
Zorgen dat zij zich hier veilig voelde was opeens een van zijn prioriteiten geworden. Als hij het waar kon maken des te beter, maar dat zou wel het geval zijn. Eros was het soort persoon dat slaagde in alles waar hij zijn zinnen op had gezet, het maakte hem helemaal niet uit hoe maar het zou hem gaan lukken. Hoe onzeker zij zich nu voelde, des te meer hij zijn best wilde doen om die onzekerheid te laten vervagen. Het moment dat haar blik naar zijn lippen was geschoten deed hem heel even zachtjes glimlachen. Rose haar handen grepen weer naar het steentje, het was een mutatieding maar zij leek er kracht uit te halen. Eros boog uiteindelijk wat dichter naar haar toe en legde zijn hand op die van haar. Zacht streek hij met zijn vingers langs die van haar voor hij haar een stralende glimlach liet zien. ’Je moet echt niet bang zijn Rose. Hier zijn wel mensen die naar je willen luisteren, die je niet raar zullen bekijken om je mutatie of eender wat.’ Fluisterde hij zacht. Voor een moment leek het even alsof ze wakker schrok uit een gedachte. Meteen liet hij zijn hand weer in zijn schoot vallen. Op haar woorden kon hij niets anders doen dan knikken. ’Geef het tijd.’ De manier waarop ze hem aankeek zorgde ervoor dat hij zich echt wel vrij goed voelde om alles. ’Voor jou doe ik het graag.’ Oké, ze lachte hem uit. Boos kon hij er niet om zijn tho want hij zou waarschijnlijk net hetzelfde reageren.
Eros had zijn verbazing misschien wat meer in toom moeten proberen houden. Het was gewoon moeilijk te geloven dat ze het nog nooit echt had gevierd. Dat terwijl zelfs bij hem in Bergen de Ierse populatie jaarlijks de boel op stelten zetten als de feestdag was aangebroken. Gelukkig voor zichzelf had ze het toch nog een beetje goed gemaakt door het op haar eentje te vieren, iets wat nooit goed kon aflopen als je de drank niet gewoon was. Hij moest even lachen om wat ze zei. Dat kon nog interessant worden! Eros knikte vastberaden, er zou hier vast wel een manier zijn om aan drank te komen? Hij moest gewoon even heel goed gaan zoeken. Dat was een taakje voor morgen. ‘Cross my heart. Al kan ik niet beloven of je in mijn kamer beland of in de jouwe.’ Grijnsde hij uitdagend. For real tho, geen idee hoeveel zij nodig had maar als hij zelf eenmaal mee begon te drinken kon hij niets beloven. Zeker en vast dat ze in een kamer terecht zouden komen, welke dat was de vraag. Maar goed om het op zijn minst te zeggen was hij wel nieuwsgierig naar waarom ze niet uitmocht gaan. Dat ze het wilde vertellen verbaasde hem lisschien nog wel het meeste. Aangezien hij er toch al genoegen mee had genomen dat ze het misschien niet wilde delen met hem. In stilte luisterde hij. En stom genoeg creëerde hij ergens toch een gevoel van minachting tegenover haar vader. Ongelovig staarde hij kort naar de grond, hoe konden ze haar nu het slachtoffer maken enkel en alleen om haar vader? Wat twijfelend legde hij zijn arm losjes om haar heen. ’Het spijt me..’ Fluisterde hij zacht. ’Niemand verdient zoiets. Ik laat je de wereld wel zien als je dat wilt.’ Even trok hij haar wat dichter tegen zich aan al was het om haar er echt van te overtuigen.
Eros voelde zich belachelijk. Hij als volwassen man die nog steeds bang was van zijn vader die hij als hij wilde zo kon overmeesteren. Het idee alleen al dat hij het kon zijn zorgde ervoor dat hij serieus doodsangsten uitstond. Maar gelukkig was hij het niet. Het bericht bracht veel leuker nieuws met zich mee. Of nou ja, misschien ook wel niet. Eros keek haar met een onschuldige blik aan en liet voor de zekerheid het apparaatje zien aan haar zodat ze zag dat hij haar niet voor de gek hield. Iets wat hij ook nooit zou doen maar goed. Het bleef toch een tijd onheilspellend stil, wat hem toch bezorgd maakte en misschien zelr wat zenuwachtig. Wat dan weer te zien was aan hoe hij aan de rand van zijn shirt begon te prullen. Wanneer ze uiteindelijk wat zei leek er een klein bommetje van geluk af te gaan in zijn binnenste. ’Bekijk het zo je zit tenminste niet bij een totale vreemde.’ Klonk het optimistisch.
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] zo jul 31, 2016 8:31 pm
Eros • 1164 words
Dit was een eiland vol mutanten, right? Ze was hier om zichzelf te zijn en om te studeren, vrienden te maken en een nieuw leven lijden. Haar het was ontzettend moeilijk voor haar om die stap te zetten. Om hulp te vragen want ze had het nooit moeten vragen. Om vrienden te maken, om lessen te volgen. Allemaal dingen die ze niet kende. Ze kon een conversatie voeren, ze kon haar glimlach tonen, een grote mond proberen opzetten maar het las waarschijnlijk een heel stuk onzekerder af als je naar haar blik keek. Haar lesgeefster had altijd gezegd dat op een dag die twijfel en onzekerheid haar eens duur zou komen te staan. Waarom Rosalie had gevraagd, kortaf, wat ze eraan kon doen om het op te lossen. “Meer buiten komen.” En alsof dat gemakkelijk was. Ze had het geprobeerd, maar als je dan van die blikken kreeg toegeworpen werd je enkel maar onzekerder en vluchtte je terug naar binnen. De freak met haar magische beestjes en dan wisten ze maar half van haar mutaties. Dus nee, ze kon zich er niet overheen zetten. En ja, het zou haar op een dag eens duur te komen staan.
Eros immers was er op een bepaald punt zeker van dat hij haar daaroverheen kon krijgen. Het was niet omdat hij het specifiek had gezegd maar omdat hij het op een vreemde manier leek uit te stralen. Hij wilde vast gewoon geen informatie hebben … of wel? Maar iedere keer haar instinct haar zei om afstand te nemen of om hem vragen terug te stellen keek ze naar hem en was ze het zuiden kwijt. En toen hij zijn hand over het hare legde verstijfde ze mentaal zeker. Zijn hand was zo warm, in zekere zin ruwer en groter. Ze keek ernaar, huiverde bijna bij de zachtheid waarmee zijn vingers over haar hand streken. Eerlijk … ze had geen idee wat hij zei want ze keek enkel maar naar zijn hand over het hare. Al haar andere zintuigen leken het op één of andere manier niet meer te doen. Mocht ze dit voelen? Die warmte in haar lichaam? Dat gevoel van … ze kon er geen vinger op leggen maar het nam haar helemaal. Hij hield zijn hand stil en Rosalie bewoog haar vingers onder de zijne door, ze draaide zijn hand met de palm naar boven en volgde één van de nerven in zijn hand. En toen schrok ze wakker uit de intensiteit van die ene aanraking en trok hij zijn hand weg. Ze keek even naar haar lege hand en keek dan weer op naar hem om hem nog net te horen zeggen “Geef het tijd. Voor jou doe ik het graag.” En weer die blik. Ze bestudeerde zijn gezicht en knikte uiteindelijk langzaam. ‘Bedankt.’ Ze had geen idee waarvoor ze hem bedankte maar ze voelde alsof ze het moest zeggen, iets moest zeggen wat het werd anders een beetje te mistig in haar hoofd.
Haar drankverhaal was duidelijk amusant genoeg. Ja, hij zou het waarschijnlijk wel kennen hoe je moest drinken maar dat gold dus niet voor haar. Toch was het haar meest amusantste verhaal. ‘Dat is waarschijnlijk het spannendste dat ik heb gedaan.’ Greens ze breed. En dit, zeker dit ook. Heel even had hij iets in zijn blik dat ze niet kon omschrijven, alsof hij aan het denken was hoe hij iets voor elkaar kon krijgen maar algauw werd hij weer afgeleid door haar woorden en keek hij haar weer aan. De uitdagende grijns en woorden deden haar mond weer zachtjes open zakken. Ze was het niet gewoon van mensen om zo’n dingen tegen haar te zeggen. Zijn kamer? Hoe zou ze dan wakker worden. ‘Maak ging misbruik van mijn slechte dranktalent.’ Voor het eerst kwam er iets van uitdaging in haar ogen, alsof ze het hem wilde bewijzen da ze zo slecht nog niet was. ‘Trouwens, ik denk dat ik het twee glazen volgehouden heb.’ Zei ze trots. ‘Is dat veel?’ Vroeg ze uiteindelijk met een kleine glimlach. Ze beet bedenkelijk op haar onderlip terwijl ze het zelf probeerde uit te vissen maar het kwam er niet.
Al haar eenzaamheid en onzekerheid had een verklaring nodig en aangezien hij het tot zover al allemaal gekregen had waarom zou ze hem dan ook dat niet geven. Normaal zou ze nooit zo snel iets van zichzelf lossen maar bij hem leek het haast automatisch te gaan. Omdat ze hem vertrouwde? Ze zou hem niet mogen vertrouwen, ze kende hem pas maar toch deed ze het, naïef als ze was. Het was geen leuk onderwerp maar ze was het in zekere zin gewoon om ermee te leven. Maar het was zijn blik als reactie op haar woorden die haar het meest deed, hoe hij ongelovig naar de grond staarde alvorens hij zijn armen om haar heen sloeg. Ze bleef onbeweeglijk zitten, heel haar instinct schreeuwde dat ze zich van hem moest los trekken maar het had zo’n comfortabel gevoel dat ze gewoon een moment lang onbeweeglijk bleef zitten en naar zijn woorden luisterde. Het speet hem, waarom zei hij dat? En hij wilde het haar laten zien? Ze liet haar hoofd op zijn schouder zakken en verdronk bijna in het moment van deze omhelzing. ‘Graag.’ Fluisterde ze zachtjes. Hij trok haar nog wat dichter en bijna had ze de neiging om haar armen ook om hem te slaan maar dan liet hij haar los. Ze liet haar ogen naar de zijne gaan en glimlachte zwak.
Ze moesten samen een kamer delen … ze voelde alle stress in één keer terug naar haar hoofd stijgen. Hij zou haar in haar pyjama zien, hij zou haar summons zien, haar schetsen zien, hij zou haar zien slapen … oh nee, hij zou haar zien slapen. Die gedachten namen haar een moment lang helemaal in beslag. Hij draaide het scherm naar haar zodat ze het kon lezen, en ze las het, tweemaal voor haar blik weer naar hem gleed. De stilte deed haar niets, omdat het ook helemaal niet stil was in haar hoofd. Uiteindelijk kreeg ze er toch iets uit, waar hij natuurlijk gelijk een optimistisch antwoord op gaf. ‘Ja, je hebt gelijk, weeral.’ Zei ze zachtjes, al klonk het niet zo overtuigend. Ze had Griffin nodig, maar niet waar hij bij was. Uiteindelijk zou het wel moeten maar nog niet nu. ‘Ik denk dat ik meteen over mijn drempel vol twijfel en onzekerheid word geduwd.’ Glimlachte ze ietwat nerveus. Ze zou hem zien slapen, ze zou hem waarschijnlijk in zijn bloot bovenlichaam zien als hij van onder de douche kwam, ze zou hem … ze keek hem aan en haalde diep adem. ‘Ik heb nog nooit met een jongen samen geleefd, laat staan een conversatie als dit gehad.’ Flapte ze eruit. Ze drukte een vuist tegen haar mond en keek hem licht wanhopig aan. Chill kon ze hier niet onder blijven, wat normaal was met wat hij nu al allemaal van informatie over haar had gehad…
