Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] vr aug 19, 2016 5:49 pm
Running with the wolves
In andere omstandigheden, bij andere personen had Eros zich nooit zo gedragen. Nee, hij zou gebruik maken van het feit dat de mensen niet zo open waren, zou ze uitlachen, zou wellicht ook misbruik gaan maken van hun naïviteit. Maar bij Rose, er was iets wat hem tegenhield, iets waardoor hij helemaal niet kon doen zoals hij normaal deed. Het werd zelfs erger, hij wilde haar als het ware helpen met alles wat ze maar kon bedenken. Ze had een bepaalde invloed op hem die hij echt niet kon weerstaan, hij kon niet zo maar gebruik nemen van haar. Eros zou zich er waarschijnlijk schuldiger dan ooit om voelen als dat wel het geval was. Momenteel wilde hij haar zelfs beschermen tegen mensen die wel zoals hem waren, die haar wel konden pijn doen. Dit was wellicht een van de vreemdste ervaringen die hij ooit had meegemaakt in zijn leven.
Het moment dat hij zijn hand op de hare had gelegd, was gevaarlijk. Rose zou hem kunnen afwijzen, of erger nog zijn mutatie zou kunnen gaan optreden. Iets wat hij zeker niet wilde, niet in haar bijzijn. Dat was gewoon niet eerlijk. De jongen wilde haar op dit moment gewoon gerust stellen dat het hier op het eiland beter was, dat niemand haar zou gaan judgen om haar mutatie of wat dan ook. En zelfs al moest het gebeuren, dan zou hij er zijn voor haar. Dan zou hij die galante ridder worden die het voor haar op nam. Zijn ogen gleden even kort over haar heen, peilde haar. Toch kon hij niet bepaald aflezen wat er nu door haar heen ging, misschien had hij het toch iets te ver gedreven? Het was voor hem vrij moeilijk om zijn handelingen te controleren, toch in gevallen als dit. Hij stond er zo op gebrand om haar te overtuigen dat alles hier beter zou worden voor haar, dat de gedachte dat ze dat misschien niet zou willen niet eens door hem was gegaan. Heel zijn handeling werd pas intenser voor hem toen ze zijn hand had omgedraaid en een van de nerven volgde. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen, liet haar aanraking goed doordringen. Het was sneller voorbij dan ze het misschien gedaan had. Zo voelde het tenminste toen ze haar hand weg had getrokken van de zijne. Ergens wilde hij dat ze gewoon verder deed, maar hij hield wijselijk zijn mond. Probeerde zich ook te herpakken, toch in houding. De jongen ging iets rechter zitten en legde zijn hand weer in zijn schoot. Al was die aanraking iets wat hij niet zou vergeten, zeker niet. Verward keek hij haar aan toen ze hem bedankte. ’ Bedank me nog niet. Ik moet het eerst waarmaken.’ Grijnsde hij vervolgens breed.
Haar uitlachen deed hij niet. Nee, hij was er bijna zeker van dat het wel een reden zou hebben. Maar even goed, vond hij het ergens nog wel grappig. ’ Wel, dat compenseert dan wel heel mooi als je met mij gaat vergelijken.’ Sprak hij al lachend. Niet dat hij al zo heel veel had uitgehaald, maar waarschijnlijk wel meer als haar. Dat kon bijna niet anders. Zijn volgende opmerking was dan weer typisch hem. Altijd andere uitdagen in de hoop dat ze er dan niet in slaagde om hun woorden werkelijkheid te maken. Nu bedoelde hij het natuurlijk niet zo, nee nu was het eerder gewoon een grapje wat hij maakte. Eentje dat misschien ooit nog wel werkelijkheid kon worden. Eros keek haar gekwetst aan. ’Dat kwetst me. Ik zou nooit misbruik maken van een damsel in distress.’ Sprak hij met een pruillip, al was het wel duidelijk genoeg dat hij helemaal niet gekwetst of zo was. Acteren ging hem soms nog wel goed af! Twee glazen? Hij moest moeite doen om zijn gezicht in plooi te houden, maar het lukte hem net lang genoeg. ‘De waarheid?’ Sprak hij half lachend. ‘Laat ons stellen dat je dan nog veel te leren hebt.’ Echt, het was ongelofelijk schattig hoe ze hier nu zat.
Wat ze had verteld brak zijn hart. Eros kon het niet snappen, deed zelfs de moeite niet om het te snappen. Ergens had hij de neiging om zijn vuist te ballen, om een hoop te gaan schreeuwen, maar hij bleef zitten staarde in plaats daarvan zwijgend naar de grond. Het maakte hem kwaad dat mensen haar zo hadden durven behandelen. Rose leek niets op haar vader, dat wist hij bijna zeker. Dat niemand dat had kunnen inzien deed hem gewoon pijn. Hij zou zich niet zo mogen voelen om wat er met haar was gebeurd, maar het was nu wel zo en een verklaring daarvoor bleef uit. Om zichzelf kalm te houden en haar een hart onder de riem te steken had hij zijn arm om haar heen geslagen en had haar dicht tegen zich aan getrokken. Zachtjes streek hij door haar haren wanneer ze haar hoofd op zijn schouder had gelegd. ’Ik zorg ervoor dat zo’n dingen je niet meer overkomen Rose, ik beloof het je.’ Prevelde hij zachtjes.
Eros had het bericht echt niet zien aankomen. Het maakte hem wel blij tho, dan hoefde hij tenminste niet bij iemand vreemd op de kamer. Hoe zij erop reageerde was een ander verhaal, haar hele houding verraadde dat ze het niet zag zitten. Rose veranderde weer in de onzekere vrouw die hij eerder deze avond was tegen gekomen. Iets wat hem niet verbaasde, natuurlijk was ze in paniek geraakt door het nieuws. Hij voelde zich er slecht bij dat zij zich zo voelde. Haar stem klonk alles behalve zeker van haar zaak wat ervoor zorgde dat hij even kort op zijn onderlip beet. Als ze dit echt niet wilde, zou er vast wel een mogelijkheid zijn om het te veranderen, toch? ’Het spijt me, ik wou niet dat het al zo snel ging.’ Sprak hij wat lacherig in de hoop dat hij de gehele sfeer weer wat kon verlichten. Zwijgzaam luisterde hij naar haar volgende woorden. Dit had hij verwacht, maar de juiste woorden vinden om haar gerust te stellen was een ander verhaal. ‘Het is oké.’ Sprak hij kalm. ’We vinden wel een manier, ik beloof het je. Ik zal zorgen dat je je op je gemak voelt, desnoods bouw ik een muurtje tussen onze bedden in. Het komt goed Rose, je kan me vertrouwen.’ Het was een zwakke poging, maar voor nu moest het volstaan want hij kon even echt niets vinden om haar echt honderd percent gerust te stellen. ‘Aan de andere kant, als je nu in mijn kamer beland, zit je wel meteen juist.’
Ze had altijd twee werelden, haar wereld waarin ze vrij kon zijn in haar gedachten en fantasie, waar haar summons een plaats hadden en de wereld niet zo vreedzaam was als nu. En dan had je realiteit, de wereld waarin je geconfronteerd werd met mensen die je niet mochten, voorbeoordelingen, haat en geweld. Een wereld waar ze zo onzeker in was, was ze onstabiel op haar benen stond en liefst van al uit wilde vluchten. Rosalie was negentien maar ze liep een beetje achter op anderen. Ze wis hoe ze zich moest gedragen, ze wist hoe het leven in elkaar zat maar er was teveel dat ze had gemist. Ze zou het snel leren, daar was ze zeker van, alleen had ze de juiste begeleiding daarvoor nodig. En dan was er die nieuwe wereld, de wereld waarin Eros haar mee trok. De wereld waarin ze haar eigen gevoelens zo intens begon te leren kennen. Hij maakte haar onzeker maar op een bepaalde manier vocht ze daar tegen, wilde ze bewijzen dat het niet zo was. Zijn glimlach, zijn ogen, zijn woorden gaven haar een zekere warmte en ze had geen idee waar ze het moest categoriseren. Dat was die nieuwe wereld, die intense wereld waarin ze niets kende en ze volgde hem er haast blindelings in … uit naïviteit en nieuwsgierigheid misschien maar ook omdat ze nog meer wilde weten over zichzelf en op een bepaalde manier lukte hem dat.
En zo’n moment was er toen hij zijn hand rond het hare vouwde. Ze had in die handeling niet naar hem gekeken maar naar hun handen. Haar ogen hadden de aders in zijn handen gevolgd en het zoog haar letterlijk naar die wereld. Een moment waar ze plots absurd alles van zijn hand wilde leren kennen, hoe zijn hartslag klopte onder zijn huid, hoe de nerven van zijn hand liepen. Het was een zoveel groter hand dan het hare. Haar vingers waren lang, slank, de zijne waren ietwat ruw en mannelijk. Zo’n momenten zouden er vaak komen, momenten waarin ze wegzonk naar haar eigen plekje en dingen deed die je misschien niet zag aankomen. Zoals dit, haar vinger die langzaam de lijnen over zijn hand volgde. Ze voelde de kriebel niet via haar ruggengraat naar beneden glijden omdat ze te goed aan het kijken was. En dan was het gevoel weer weg, schrok ze wakker en trok ze haar hand weg. Ze merkte het niet op dat hij rechter ging zitten, ze bedankte hem enkel. Toen hij weer sprak gingen haar ogen weer op zoek naar de zijne, de brede grijns kopieerde ze bijna automatisch. Ze wilde zeggen dat ze er wel vertrouwen in had maar dat deed ze niet. Ze glimlachte enkel op dezelfde manier, liet het haar dankbaarheid uitstralen voor hem.
De uitdaging in zijn blik spoorde haar altijd een beetje aan om zich te bewijzen. Ze had alleen geen idee of dat een goed of slecht iets was. Haar leven zou nog een hoop andere spannendste dingen in het vooruitzicht hebben, die indruk gaf dit eiland haar precies. Toen hij haar gekwetst aan keek werk haar blik bedachtzaam, voorzichtig, had ze hem gekwetst met haar woorden? Het duurde even voor ze door had dat hij het niet serieus bedoelde, eigenlijk pas na zijn woorden, de pruillip waar haar ogen weer kort naartoe getrokken werden. Ze lachte zachtjes en stak haar vingers door haar lange koperkleurige haar terwijl ze kort naar de grond keek. ‘Ik dacht dat je het meende.’ Schudde haar hoofd en keek hem glimlachend weer aan. ‘Oh jee.’ Ze wist het van zichzelf, er was veel werk aan. Hij moest duidelijk zijn lach onderdrukken toen ze hem vroeg of twee glazen veel was. Ze had nog veel te leren. Ze streek haar haren weer naar één kant en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Ga je me dat ook leren?’ Vroeg ze, met één opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik denk dat je veel werk zult hebben.’ Gaf ze eerlijk toe. Hij wilde haar al helpen open bloeien, nu wilde hij dit doen, dat werd een behoorlijk takenlijstje.
Het was ergens een instinct, hij bood haar veiligheid en zij gaf weg wat haar al haar hele leven die soort van achterstand schonk. Zijn reactie was voor haar immers zo dubbel, hij omhelsde haar, wat een beetje uit haar comfort zone lag en toch liet ze het toe. Ze liet haar hoofd op zijn schouder zakken en sloot haar ogen. Wanneer had iemand haar voor het laatste zo’n omhelzing geschonken? Er was zoveel dat ze nu voelde, niet enkel de veiligheid maar ook het verdriet maar ook de zekere warmte die het schonk. Ze voelde hoe zijn vingers door haar haren gleden en ze wilde dat dit voor eeuwig was. Ze rook zijn geur, ze was zo dicht bij hem dat ze rennend wilde weggillen omdat haar instinct haar zei dat het zo verkeerd was. En toch bleef ze … als hij haar zou overtuigen om door het vuur te springen dan zou ze het misschien nog doen ook. Da was de impact van Eros en het was op zoveel vlakken verkeerd, toch voelde het voor haar zo goed. Zijn woorden zorgden ervoor dat haar ogen weer open gleden waarna hij zich terug trok. ‘Hoe kun je zoiets beloven? Je kent me pas.’ Ze fluisterde het, terwijl haar ogen taxerend op de zijne bleven hangen. Hoe kon hij een belofte maken als dit, of was dat standaard in deze wereld?
Ergens was het een ontlading, dat ze bij hem op de kamer lag, zeker na dit gesprek. Ze voelde zich al veilig bij hem, het zou alleen maar haar leven veiliger maken als hij s’nachts nog eens aan het bed aan de andere kant van de ruimte zou slapen. Maar dan stond daar alles tegenover waar ze zo onzeker van werd, en dat nam uiteindelijk de overhand. ‘Jij kunt er niets aan doen.’ Zei ze meteen nadat hij had gezegd dat het hem speet. Niemand anders zou daar drama over maken waarschijnlijk, maar zij deed het wel, in haar hoofd. Het was niet zozeer omdat hij het andere geslacht was, maar ook nog eens omdat ze alles zou moeten delen, hij zou alles zien van haar dat niemand anders ooit had gezien en dat maakte haar bang. Toch … Eros bedaarde die onrust met de kalmte in zijn stem. Je zag de wanhoop in haar blik, de lichte paniek en door naar hem te kijken, door de kalmte te horen van zijn woorden voelde ze zich een beetje weer zichzelf. Toen hij het over het muurtje had sprongen haar mondhoeken kort naar omhoog, ze zag hem al bezig, de docenten zouden blij zijn. “Je kunt me vertrouwen.” … ‘Ik vertrouw je.’ Ze keek voor een tel lang naar haar eigen handen. ‘Ik voel me veilig bij je maar ik weet niet of dit correct is, of ik me zo mag voelen.’ Ze was een flapuit, ze liet haar adem ontsnappen en wreef haar vingertoppen kort over haar slapen. ‘Sorry.’ Ze glimlachte en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Zeker dat je geen andere kamer wilt en het dus met mij moet volhouden?’ Vroeg ze met een zacht onderdrukte glimlach. De eerste paniek was overgewaaid, die zou wel terug komen als ze in die kamer stonden. Bij zijn laatste woorden kwam de glimlach gelijk terug, ze keek kort naar de sterren, zachtjes grinnikend. ‘Dat is al iets.’ Besloot ze. Ze keek hem weer aan, nog steeds glimlachend. ‘Misschien is het noch niet zo’n slecht ding.’ Besloot ze zachtjes … nee, misschien was dat het niet…
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] za aug 20, 2016 3:44 pm
Running with the wolves
Eros was nooit buiten Bergen geweest, maar dat wilde niet zeggen dat hij de wereld niet kende. Nee, hij had genoeg vrienden gehad om het leven te beleven zoals het hoorde. Zo nu en dan had hij ook wel eens een vriendin gehad, al was dat dan puur door zijn mutatie echte liefde was er nooit aan te pas gekomen bij hem en dat wel zeker algemeen geweten. Hij kende de wereld, zij niet. Het belangrijkste voor hem in deze omstandigheden dan was dat hij haar ook de wereld kon laten ontdekken. Er zelf wat uit krijgen was iets waar hij op deze moment eens niet aandacht. Het draaide om haar ervaringen met alles, dat was wat telde voor hem. Mensen die hem kenden zouden hem waarschijnlijk als een gek bestempelen, maar hij wist wel beter. Voor het eerst ooit wilde hij eens echt iemand helpen, iets wat al zeker progress was voor hem aangezien hij altijd zo egoïstisch was geweest. Rosalie was de persoon die hij eigenlijk al heel zijn leven moest tegen komen, was degene die hem liet inzien dat alles toch niet om hem draaide. Als ze dat al kon bereiken bij hem, wie weet wat ze nog meer kon doen?
Alle kriebels die door zijn hand schoten wanneer ze er over heen streek met haar vingers deden een rilling over zijn rug schieten. Nooit had er iemand hem op zo’n manier aangeraakt. Toch niet in deze context, zijn verleden met zijn vader liet hij er even helemaal buiten. Eros had ook nooit iemand anders toegelaten om zo’n handelingen te doen, omdat hij bang was. Iets wat hij nog steeds was, maar hij wist dat zij er niets kwaad mee in de zin had. Zolang hij zichzelf daarvan kon blijven overtuigen zouden er niets raars gebeuren. Van zodra zij leek te schrikken gebeurde er bij hem hetzelfde, hij legde zijn hand meteen terug in zijn eigen schoot en moest toch moeite doen om niet op te staan of iets in die aard. Het enige wat hij deed was net dat beetje rechter gaan zitten, puur om zichzelf toch een houding te geven. Puur om haar aan te tonen dat hij er cool mee was. Het meisje met de rode haren reageerde niet op wat hij zei, toch niet met woorden. Ze kopieerde zijn glimlach, iets wat er dan weer helemaal voor zorgde dat alle twijfel die net nog door zijn lichaam was gegaan weer weg ebde. Maar aan haar manier van lachen kon hij opmaken dat ze wel dankbaar was voor wat hij deed. Iets wat helemaal niet hoefde in zijn ogen, maar goed hij zei er maar niets van.
Het draaide perfect uit zoals hij eigenlijk had verwacht. Iets wat hij dan weer grappig vond. Dat liet hij dan ook merken door de grijns die zichtbaar werd op zijn gezicht, al helemaal toen ze ook meedeelde dat ze dacht dat hij het meende. ‘Je leert me nog wel kennen op dat vlak.’ Klonk het vrolijk. De jongen was een grappenmaker, bij mensen waar hij zich op zijn gemak bij voelde dan toch. Over haar dankgebruik, wel ja natuurlijk ging hij het haar leren. Niet dat hij een verslaafde ging maken van haar. Maar gewoon zodat ze een beetje lol kon trappen met drank in haar systeem, al had ze dat dan ook weer niet per se nodig. Maar hij wilde haar de ervaring gunnen om de remmen eens helemaal los te gooien. ’Ik leer je alles wat je wilt leren.’ De woorden kwamen er op een vastberaden toon uit, iets wat hij zeker ook wel was. Kort haalde hij zijn schouders op, daar gaf hij niet om. ‘Geen klusje is te groot voor me! Ik ben een grote sterke jongen.’ Kort wiebelde hij met zijn wenkbrauwen. Zelfs al wilde ze dat hij haar een heel gebouw bouwde, geen vraag was te groot. Zeker niet.
Zo zitten bij haar bracht genoeg zaken in hem naar boven. Zaken die eerder negatief waren als positief. Rose mocht misschien denken dat zij nieuwe dingen ging doen en dat het ongemakkelijk was, maar voor hem was het net hetzelfde. Dit alles lag ver buiten zijn comfort zone, maar hij deed het voor haar. Hij had zichzelf in een gemoedstoestand gebracht dat als hij geen dingen uitstraalde, zij weer dieper in haar schulp zou kruipen en dat wilde hij absoluut niet. Van zodra zij had gesproken en hij wat afstand had genomen haalde hij even diep adem. Met een vluchtige beweging ging hij even door zijn haar. Voorzichtig legde hij voor de tweede keer deze avond zijn hand op de hare en hield ze nu ook vast. ’Het maakt niet uit dat ik je pas kent. Rose, je bent speciaal of je het nu zelf in ziet of niet. Je bent speciaal voor mij. Ik…’ Voor een kort moment staarde hij naar de grond, al fixeerde hij al heel snel weer zijn blik op haar ogen. ’Ik zou het niet over mijn hart krijgen als er jou iets over komt. Ik heb er geen verklaring voor, maar het is gewoon zo.’
De jongen keek op nadat hij zich had geëxcuseerd. Ergens had hij gewoon niet geweten wat hij anders moest zeggen. ‘Ik weet het, maar ik wil niet dat jij je ongemakkelijk voelt bij dit alles.’ Mompelde hij zachtjes. Ergens was hij misschien wel bang dat ze nog van kamergenoot wilde veranderen, uiteindelijk hij kon het haar natuurlijk niet kwalijk nemen. Gelukkig leek het te lukken, zijn psychologisch spelletje om haar wat kalmer te krijgen met zijn eigen kalmte. Beter, want hij had geen idee hoe hij ermee moest omgaan als het niet had gewerkt. Voor even was er een stilte na dat ze had gezegd dat ze hem vertrouwde, iets wat hem zichtbaar even van zijn melk bracht. Eros wist niet goed hoe hij ermee moest omspringen als hij eerlijk was. Zenuwachtig wreef hij even over zijn nek, duidelijk niet wetend hoe hij er op moest reageren. Het was al een ding dat hij het had gezegd tegen haar, maar om het terug te horen was iets helemaal anders. Haar andere woorden bleven door zijn hoofd zweven, en hij probeerde het echt om er een goeie reactie op te vinden maar hij bleef haast sprakeloos zitten. Pas na haar sorry verscheen er toch een kleine glimlach op zijn gezicht. ‘Ik zou niet weten waarom je je niet zo mag voelen, en je hoeft er geen sorry om te zeggen Rose. Ik voel me namelijk ook zo..’ Haar volgende woorden lieten hem meteen met zijn hoofd schudden, waardoor zijn krullen vrolijk heen en weer dansten. ‘Duizend percent zeker!’ De sfeer leek weer iets luchtiger te worden, iets wat hij zeker niet erg vond. Dat gaf hem toch even de tijd om te bekomen van wat ze net allemaal had gezegd. ’Natuurlijk is het geen slecht ding. En als het dat wel was, had ik die muur misschien beter wel gebouwd.’
Ze zou hem wel nog leren kennen, dat waren zijn eigen woorden en voor een momentje kon ze hem enkel maar zwijgzaam aankijken. Soms dacht ze van zichzelf dat ze dom was, omdat ze zo weinig wist van de wereld. Maar hij zag haar niet aan als dom, hij keek naar haar alsof ze meer was dan dat. Rosalie had een moeder gehad die zielsveel van haar hield … maar ze stierf. Ze had een vader gehad die nooit naar haar had omgekeken waardoor ze zich leeg en achtergelaten voelde in zijn aanwezigheid. De eindeloze stilte aan tafel terwijl ze aten scheurden haar van binnen uit open. Soms had ze gewoon naar hem willen schreeuwen. De dood van haar moeder had zo’n kloof tussen hen in gezet dat er niets meer was voor Rosalie om naar vooruit te kijken. Anders dan de summons was er niemand die naar haar keek als Eros dat deed. Of die om haar gaf als Eros dat deed. Als ze zou opstaan dan zou ze blij zijn om hem te zien, als ze hem door de gang zou zien lopen dan zou haar glimlach net dat tikkeltje breder worden. Maar ook als ze onzeker was zou haar blik eerst naar hem gaan, alsof ze hem zou vragen hoe ze hierop moest reageren. Misschien besefte hij niet wat voor impact hij had op haar maar zij wist het, ze voelde het. Ze voelde voor het allereerst in haar leven die leegte dichtte. Wat het was wist ze niet maar het zorgde er wel voor dat ze liefst van al zo dicht mogelijk bij hem wilde zijn.
Er lach een lichte glimlach op haar lippen toen ze de vastberadenheid in zijn ogen zag. Het was fascinerend om de trekken in zijn gezicht te volgen, van het pruilgezicht eerder naar de vastberadenheid nu. Hij zou haar alles leren wat ze maar wilde … opeens wilde ze zoveel leren. Ze wilde leren plezier maken, een fles drank leeg drinken zonder er na twee glazen dronken van te worden, ze wilde leren liefhebben, zelfzeker worden, ze wilde leren dansen, want haar versie was waarschijnlijk lang niet zo goed. Ze wilde nieuwe dingen zien, naar een bal gaan, sporten, naar de les gaan, nog meer vrienden maken. Ze wilde zoveel ontdekken en hij zei haar dat hij haar dat wilde leren. ‘Het is een behoorlijke waslijst.’ Beloofde ze hem zachtjes. Maar dit was een goede start, het open bloeien was een heel erg mooie start. Toen hij aangaf dat hij een grote sterke jongen was gleed haar blik even over hem heen. ‘Dat ben je inderdaad.’ Nam ze zijn woorden natuurlijk heel erg letterlijk. Hij zag er ook een grote sterke jongen uit … hij was knap. Het was niet omdat ze zoveel mistte dat ze niet wist wat aantrekkelijk was en wat niet, Eros was dat.
Toch was daar die twijfel, dat beetje onzekerheid dat iedere keer van onder de rand kwam kijken en haar in die terughoudende staat trok. Waarom wilde hij dit allemaal voor haar doen als hij haar pas kende? Rosalie wilde niets liever maar instinctief zei een stemmetje in haar hoofd dat ze het moest vragen. Griffin zou haar sowieso op de kop geven voor de roekeloosheid waarmee ze zich nu liet meeslepen naar Eros toe. Ze kon het niet tegenhouden, ze kende het niet en ze was te nieuwsgierig om het te negeren. Misschien was dat één van de redenen waarom ze Griffin nog niet zijn vrijheid had gegeven, waarom ze hem opgeborgen hield, omdat ze niet wilde dat haar summon tussen haar en Eros zou komen in staan, wat hij ongetwijfeld zou doen. Dus ze vroeg het hem, hoe kon hij zoiets beloven nadat ze elkaar pas hadden leren kennen. Weer die handeling, weer die warmte van zijn hand over het hare. Haar ogen werden er weer naartoe getrokken, alleen hielden zijn woorden haar tegen om weg te drijven naar dat wereldje waar ze zo van hield. Rose … de manier waarop hij haar naam zei deed haar slikken. Ze zocht naar zijn blik, hield het vast terwijl ze langzaamaan verwerkte wat hij allemaal zei. Speciaal? Hij keek eventjes naar de grond en zij staarde naar de krullen in zijn haar. Ze omklemde zijn hand met haar andere hand, onbewust, terwijl ze hem nog steeds aan keek met die glasheldere licht groene ogen van haar. ‘Niemand heeft me ooit eerder gezegd dat ik speciaal ben.’ Zei ze zachtjes. Ze keek kort van hem, het donker in alvorens ze terug naar hem keek. ‘Ik heb een slechte gewoonte om me aan alles vast te klampen wat vertrouwd is.’ Ze zweeg, haar duim gleed in een kort gebaar over de zijne. Ze hield zijn hand stevig vast, alsof ze daarmee haar woorden wilde bekrachtigen. ‘Ik denk dat je nu een beetje zich opgescheept met me. Ik kan het niet tegen houden, het voelt zo,’ ze zweeg en keek naar zijn hand dat onderhands tussen de hare zat weggeborgen. Ze opende haar handen zodat, als hij wilde, hij zijn hand kon terug trekken. ‘Mijn instinct zegt rennen en toch blijf ik.’ Ze toonde voor het eerst een beetje kwetsbaarheid in haar blik. ‘Eros, maak geen misbruik van die zwakte. Ik ben niet sterk genoeg om me ervan los te trekken en staande te blijven.’ Fluisterde ze, een beetje bang misschien wel. Als hij misbruik zou maken van alles wat ze nu voelde dan zou ze ergens landen waar ze niet wilde landde. Maar het was te laat. Ze kon er niet meer op terug komen, zelf daar was ze niet sterk genoeg voor.
Het was iets voor haar om de flapuit te zijn in ontredderde situaties, dit was er zo eentje. Eentje waar ze net te weten was gekomen dat ze met hem op de kamer moest slapen om dan spontaan toe te geven dat ze hem vertrouwde en dat ze zich veilig bij hem voelde. Klaarblijkelijk had hij geen idee hoe hij daarop moest reageren. Ze keek hem in stilte aan, probeerde dingen te ontdekken die ze nog niet wist. Was hij nu aan het twijfelen? Of misschien ook onzeker? En uiteindelijk kwam daar toch dat kleine glimlachje op zijn lippen waardoor ze meteen half verlegen terug glimlachte. Ze keek toe hoe zijn lippen de woorden vormde alvorens ze haar blik terug naar hem liet gaan. Hij voelde zich ook zo … vertrouwd, veilig? Ze kon niemand veiligheid bieden, ze kon amper zichzelf veilig houden maar dat bedoelde hij waarschijnlijk niet. Op haar beurt had ze geen idee wat er erop moest inbrengen. Eerder waren de woorden eruit gestroomd in onwetelheid en nu zat ze geblokkeerd. Typisch. Maar van zodra hij weer die glimlach op zijn lippen bracht en vastberaden met haar instemde kon ze het niet laten ook meteen weer vrolijk te worden. ‘Mocht het nodig zijn, ik wil je wel helpen dat muurtje te bouwen.’ Glimlachte ze een beetje opgewekt waarna ze haar blik naar de hemel liet gaan, het begon frisser te worden, later. Ze ontspande weer compleet, alsof de stress en onrust was verdwenen omdat ze het had geaccepteerd, hij zou haar kamergenoot worden. En ze wilde niets liever, al zei ze het hem niet. ‘Wat was je van plan te doen als je mij hier niet had zien zitten?’ Vroeg ze hem nieuwsgierig. Zij had daar gewoon gelegen op de glijbaan, achteraf gezien was ze blij dat ze hem had ontmoet en blij was misschien nog wel heel zachtjes uitgedrukt …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] ma aug 22, 2016 2:40 pm
Running with the wolves
Dat ze hem nog zou leren kennen was wel een understatement. Eros zou er werk van maken dat hij haar toch extra vaak zou zien hoor. De jongen was gewoon niewsgierig naar haar, naar hoe alles verder zou lopen met haar op het eiland. Helpen zou hij natuurlijk doen, dat stond haast vast maar het betekende natuurlijk wel niet dat hij 24/7 bij haar zou zijn. Nah, dan zou hij over gaan komen als een of andere engerd. Plus hij moest ook wel eens op ontdekking gaan hier op het eiland, kijken wat voor mensen er hier allemaal rondliepen. Want het was niet omdat hij normaal deed bij haar, dat hij zijn oude trucjes verleerd was. Slachtoffers zouden er gaan vallen, dat stond wel vast. Maar goed, voor nu lag zijn focus bij haar. Rose zou hem de rest van de avond nog wel bezig kunnen houden, en hij vond het niet eens erg. Nee, hij wist nu al dat hij graag tijd met haar spendeerde puur omdat ze hem ergens tja kalm hield? Ze liet de slechte gedachten en herinneringen aan vroeger als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het was bevrijdend om daar ook eens niet aan te denken. Voor Eros was het al normaal geworden dat hij nog steeds nachtmerrie’s had over zijn vader, dat er door de dag zo nu en dan eens een herinnering in hem opkwam. Maar als hij bij haar was gebeurde het niet, en bleef het gewoon aangenaam stil in zijn hoofd.
Eros donkere ogen bestudeerde haar gezicht, de zachte gelaatstrekken waren iets wat hij bij nog niet al te veel mensen had gezien. Al was dat merendeels omdat hij er toen ook niet echt op lette. Hoe haar haar afstak tegen haar bleke huid fascineerde hem misschien nog wel het meest. Voor even moest hij lachen toen ze zei dat het een behoorlijke lijst was, ach hij zou het wel kunnen, right? Een vrolijke knipoog was zijn reactie op haar woorden, meer was er niet nodig. Het leek in ieder geval al wel of ze er ook echt zin in had, dat was iets wat hij zeker wilde bereiken. Onder zijn baard verkleurde zijn wangen eventjes naar een iets rodere kleur wanneer het meisje zonder enige schaamte bekeek. Zijn rechtermondhoek trok even omhoog tot een typische grijns. Kijk, hij haar haar toch al een beetje geleerd!
Ze had gelijk om het hem te vragen. Moest hij in haar situatie zijn zou hij net hetzelfde doen als er een of andere wild vreemde knaap zich aanboodt om je te helpen, om je veilig te houden. Het was geheel terecht van haar om er toch iets of wat twijfels bij had. Stel dat hij een of andere random idioot was die toch iets slecht in de zin was? Dat hij zo maar van haar zou profiteren? Het beeld alleen al liet een ijskoude rilling over zijn rug trekken. Maar het was de waarheid, er liepen zo’n mensen rond die liever profiteerde van een ander dan ze werkelijk te helpen. Eros was de eerste die aan die beschrijving voldeed, maar bij haar lag het anders voor hem. Zij was anders, in elk opzicht. Toch was het aan hem om nu eerlijk te zijn tegen haar iets wat hij dan ook was. Elk woord dat hij had gesproken kwam van uit zijn hart, alsof ze werkelijk in een soort fantasietje leven, maar hij meende het wel. Van zodra haar hand zich om de zijne sloot wist hij meteen dat ze hem geloofde, dat ze wist dat hij de waarheid sprak. Hoewel hij ergens blij was om die woorden te horen vond hij het zo jammer voor haar dat ze nog nooit goed behandeld was geweest. Een klein knikje was voldoende om haar te laten merken dat hij het begreep. Weer leek Rose zo veel informatie prijs te geven, informatie die anderen misschien zouden misbruiken, die haar uiteindelijk zouden laten vallen als een baksteen. Eros versterkte zijn grip op haar hand even, als teken dat hij haar niet zou laten gaan. In plaats van zijn hand weg te trekken liet hij het liggen, legde vervolgens zijn vrije hand op haar wang. Dit moment mocht voor hem eeuwig blijven duren. Op deze plek wilde hij met haar voor altijd blijven zitten, hun kleine wolk. Zachtjes streelde hij met zijn duim langs haar wang. ‘Ik beloof je dat ik dat niet zal doen. Ik zou het zelfs niet kunnen.’ Prevelde hij zachtjes. ‘Het is zonde dat niemand anders ooit heeft ingezien hoe speciaal jij bent Rose, al moet ik daar misschien blij mee zijn. Anders hadden we hier nooit zo gezeten denk ik?’ Klonk het ergens toch een beetje verlegen. Het was dat hij geen misbruik wilde maken van de situatie, anders had hij die woorden zeker bezegelt met een kus. Al was dat iets wat haar zou afschrikken, en dat wilde hij al helemaal niet.
Misschien kwam het op haar anders over, maar Eros was de laatste jaren op zoek geweest naar iemand die hem veiligheid kon bieden. Naar iemand die geen misbruik van hem zou maken om een of andere reden. Daar in leken ze wel op elkaar, buiten het feit dat zij altijd had binnen gezeten en dat hij vanaf vroege leeftijd toch al veel buiten kwam om aan zijn vader te kunnen ontsnappen en dat hij zo een dosis zelfvertrouwen had opgebouwd als een schild naar de buitenwereld zodat ze nooit zouden ontdekken wat er werkelijk aan de hand was ten huize Valentine. Wanneer ze begon over het muurtje moest hij lachen. ‘Wel, misschien heb ik daar wel hulp bij nodig ja. Ik heb namelijk geen idee hoe je hier op het eiland aan bakstenen en cement raakt?’ Grapte de jongen mee. Als er werkelijk een muurtje moest worden gebouwd, was hij ook blij genoeg om het te maken met kussens hoor. Dat was namelijk net dat beetje makkelijker op te bouwen, en net zo makkelijk weer omver te stompen moest het ooit nodig zijn. Eros had geen idee hoe lang ze hier misschien al wel niet zaten, maar het begon zeker koeler te worden. Iets waar hij wel tegen bestand was, maar zij misschien niet? ’Als je naar binnen wilt moet je het maar zeggen hoor.’ Besloot hij maar voor te stellen. Kort haalde hij zijn schouders op. Dat was eigenlijk wel een goede vraag. ‘Wel, ik denk dat we dit gesprek dan zouden hebben gehad toen ik je zag op de kamer?’ Misschien, eigenlijk had hij echt geen idee. Maar het zou vast wel los zijn gelopen. ’Ik denk dat het beter is dat ik die vraag aan jou stel. Wat zou jij hebben gedaan als ik opeens in die kamer stond?’
Ze vroeg zich altijd af als ze naar personen als Eros keek hoe haar leven er zo hebben uit gezien als ze niet tussen die vier muren had geleefd. Zou ze dan rebelser zijn? Uitgaan? Vrienden maken? Zou ze haar mutatie gebruiken op de manier zoals ze nu deed? Of zou ze haar summons gebruiken als een wapen in plaats van als zelfbescherming en raadgevers? Ze wist dat het er ergens zat, diep vanbinnen, dat rebelse. Anders zou ze nooit achter die fles drank zijn gaan zoeken toen er niemand thuis was. Anders zou ze nooit geprobeerde hebben te ontsnappen via het raam door middel van dekens aan elkaar te knopen. Ze had een grote mond, ze was een flapuit maar het werd allemaal gemaskeerd door die intense terughoudendheid. Als ze alleen thuis was dan durfde ze wel eens de volumeknop wat hoger draaien. Als ze met haar lesgeefster was durfde ze al wel een rebelleren maar het was nooit iets dat de vier muren van het huis uit kwam. En dat zou hier net hetzelfde zijn, het zou misschien dagen en weken kosten om zich vertrouwd te voelen binnen de vier muren van haar kamer. Maar als ze het misschien gewoon werd dan kon ze daar een beetje meer zichzelf zijn. Kon ze misschien met haar kamergenoot zitten lachen, of dingen verzinnen die ze nooit zouden doen, of dansen op de muziek. Dat moment wist ze natuurlijk niet dat haar kamergenoot de persoon voor haar was.
Zijn onderzoekende blik, al was het zo subtiel en zacht zorgde ervoor dat ze focus ging leggen op andere dingen, de omgeving, een reactie op zijn woorden. Het was typisch voor Rosalie om gelijk te woorden eruit te laten rollen zonder acht te slaan om wat ze inhielden. Ze had hem aangekeken zoals ze de jongens in haar weinige tijdschriften aan keek, met iets van kritische keuring. En de woorden … oh god, waarom flapte ze het er allemaal zo snel uit. Ze verstopte haar lippen terug achter haar trui en vuist hopend dat hij er niet verkeerd op zou reageren. Maar het enige wat ze kreeg was dat klein beetje mondhoek dat naar boven kroop en het stelde haar meteen gerust. Ze glimlachte op een onschuldige manier en verlegde haar blik een tel lang naar het duister rondom hem. Het was er zo stil, stilte was aangenaam maar het jaagde haar ergens ook wel angst aan. Ja, ze was dat typische ik-ben-bang-in-het-donker meisje.
Haar boot aan vastberadenheid en veiligheid kapseisde voor een moment waardoor het alle twijfel binnen liet die ze nodig had om ook aan hem te twijfelen, maar vooral aan zichzelf. Ze probeerde het normaal te houden, afstand te houden maar hij trok haar zo dicht naar hem toe dat ze gewoon geen houvast vond op de grond. En ergens wilde ze zich van hem los trekken maar ook dat leek bijna onmogelijk te lukken. Dus gaf ze hem al haar twijfel, zei ze hem waar ze zo bang voor was, dat hij misbruik zou maken van haar. Ze had geen idee hoe ze al dit moest onderdrukken, hij leek zo goed met woorden, ze zou alles geloven van wat hij zei zonder stil te staan bij de gevolgen. Hij begreep een deel wel, dat bevestigde het korte knikte en onrechtstreeks zorgde dat voor die opluchting, alsof ze hem nu weer volledig vertrouwde. Maar dat mocht net niet, ze had tijd nodig om dit alles te verwerken. Maar ze gunde het zichzelf niet, ze was niet sterk genoeg om tijd tussen hen in te laten staan. De geborgenheid van zijn handen voelde in zoveel opzichten vertrouwd aan dat het haar in dat moment niet lukte om helder te denken. Ze stond op het randje, één verkeerde beweging, één verkeerde daad en het kon het tegeneffect hebben. Ze keek hem aan in zijn donkere ogen, slikte dat beetje angst en onwennigheid dat ze voelde weg. Hij hief zijn hand op en ergens wilde ze zich meteen terug trekken maar de nieuwsgierigheid was net iets groter en niet veel later voelde ze de warmte van zijn hand tegen haar wang. Ze huiverde onder de aanraking en haar blik kreeg een vaag triestige uitdrukking. Zijn duim gleed over haar wang, zo’n onschuldig gebaar. Ze had het in tal van films gezien en toch vulde het haar helemaal. Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd een beetje vooruit zakken terwijl ze luisterde naar zijn eerste woorden. Ze opende haar ogen toen hij weer verder ging, keek hem aan en het lukte haar om zachtjes te glimlachen toen zijn zin ten einde liep. Wat bedoelde hij ermee, met alles wat hij net had gezegd? Ze had geen idee waar dit heen ging maar ze vertrouwde op haar instinct. ‘Waarschijnlijk niet.’ Prevelde ze. Ze legde haar hand over het zijne dat nog steeds tegen haar wang lag en trok het langzaam weg. ‘Ik weet niet wat dit is.’ Gaf ze toe. Voelde vriendschap zo aan of was dit iets helemaal anders. Ze had Griffin zo hard nodig, al was ze niet zeker of hij dit zou goedkeuren. ‘Maar ik ben blij dat jij het was die naar me stond te kijken en niet iemand anders,’ haar stem stierf weg en haar blik kreeg iets bedrukts bij het idee wie er kon staan kijken hebben en met welke bedoelingen. Ze moest voorzichtiger zijn.
Zijn lach maakte alles weer goed, net als dat muurtje dat ze misschien konden bouwen in hun kamer. Haar glimlach verbreedde gelijk als reactie op de zijne. Bij zijn woorden keek ze bedenkelijk het donker in. ‘Er moet hier toch wel ergens een mutant zijn met,’ ze zweeg en streek haar vingers bedachtzaam door haar rode haren. ‘cementmutaties?’ Vroeg ze half grijnzend. ‘Die gebouwen staan er toch, dus,’ ze haalde haar schouders onschuldig op. Er zou hier wel ergens materiaal zijn, niet dat ze het nodig vond om te gebruiken. Al zou ze daar waarschijnlijk dadelijk anders over denken. En het was alsof hij gedachten las want hij maakte een opmerking over naar binnen gaan. Ze opende haar mond eventjes en keek hem dan vaag verlegen aan. ‘Misschien wel.’ Stemde ze zachtjes in. ‘Maar ik vind de weg wel hoor, altijd rechtdoor, right?’ Wees ze naar het pad voor zich. Hij was dan wel haar kamergenoot, ze wilde niet dat hij zijn vrijheid ging opgeven voor haar naar haar kamer terug te brengen. Misschien had hij wel andere plannen voor deze avond. Haar vraag kreeg een logisch antwoord. ‘Inderdaad.’ Knikte ze zachtjes, ietwat dromerig. Toen hij de vraag terug stelde wist ze eventjes niet wat te zeggen. Ze keek hem met haar taxerende blik aan en keek dan weer naar de grond. ‘Een andere kamergenoot aanvragen? Ik denk niet dat het hetzelfde zou zijn. Mijn kamer is soort van altijd mijn veilige zone geweest, waar ik alleen kan zijn, mezelf. Ik moet me eraan aanpassen dat ik dat nu moet delen.’ Ze zweeg en wees hem kort aan. ‘Met jou.’ Het idee stond haar nog niet volledig aan maar het was beter nu te weten dan zoals hij zei, als hij plots in haar kamer zou hebben gestaan. ‘Maar ik denk dat we er snel genoeg zullen achter komen.’ Besloot ze met een zwakke glimlach. Ze streek over haar eigen vingers en vond uiteindelijk toch een beetje de moet positief te zijn. ‘Nieuwe uitdagingen, nieuwe wereld, ik geraak er wel.’ Dat was aanmoediging voor zichzelf, want die zou ze met hopen nodig hebben …
Onderwerp: Re: That whole new world [Eros] zo aug 28, 2016 2:56 pm
Running with the wolves
Ergens in het meisje zat vast een even grote rebel als hij was. Dat was iets wat hij echt wel geloofde, het kon niet zijn dat ze werkelijk helemaal zo onwetend was. Het was aan hem om die rebel eruit te trekken. Iets wat hij zeer zeker wilde doen, en ook ging doen al had hij nog niet bepaald een tactiek. Maar gewoon bij haar zijn leek al wel te werken. Kleinschalig misschien, maar hij kon het wel. En anders vond hij wel een manier om die taak tot een goed einde te brengen. Dan kon het meisje tenminste genieten van het leven zoals het hoorde, dan zou ze als ze ooit terug naar huis ging aan iedereen kunnen laten zien dat ze niet haar vader was. Dat ze zoveel keer beter was dan die man, en dan kon ze alle andere mensen een schuldgevoel geven dat ze niet eerder de moeite hadden genomen om haar te leren kennen. Want ja, Rose was een ruwe diamant. Eentje die hij het liefst zo ruw mogelijk liet, al moest hij het misschien aan de kantjes wat bij slijpen zodat ze met gemak van zich af kon bijten als het nodig moest zijn.
Dat het meisje hem dus wel knap vond kwam niet geheel aan als een verrassing. Eros was het gewend dat mensen dat van hem vonden, zelfs zonder zijn mutatie te gebruiken. Maar bij Rose vleide het compliment hem zeer zeker. Het was vreemd, maar Eros behandelde het compliment als geen ander. Buiten dan dat zijn wangen onder tussen misschien wel vuurrood waren gekleurd, maar dat was iets wat gelukkig schuil ging onder zijn donkere baard. Pas wanneer ze haar blik op het duister richtte spotte hij ergens op haar gezicht angst? Vluchtig keek hij even om zich heen, maar hij merkte niets op dat haar mogelijk angst zou kunnen aanjagen buiten het duister. ’Gaat het wel?’ Vroeg hij legit bezorgd. Dat ze misschien bang was in het donker was in zijn hoofd opgekomen, maar misschien was er wel meer aan de hand? Het was een reden als geen ander in zijn ogen. Zo had hij de angst om alleen te zijn met zijn vader, of gewoon met zichzelf. Daarom zorgde hij er altijd voor dat hij mensen om zich heen had. Het was iets wat mainly kwam door zijn vader, maar alsnog.
Hij zou haar nooit laten vallen. Hij kon het niet opbrengen om nu nog verder te gaan zonder haar. Het maakte hem niet uit op welke manier, maar Rose zou een constante worden in zijn leven. Maar hij zou haar zeker nooit misbruiken, op maakte niet uit welke manier. Om eerlijk te zijn Eros had geen idee wat hem bezielde wanneer hij zijn hand op haar wang legde. Het leek in zijn hoofd de perfecte actie om uit te voeren, maar misschien zou het voor haar totaal verkeerd overkomen? Om eerlijk te zijn wilde hij zijn woorden gewoon kraht bij zetten, hij zou haar nooit laten gaan, zou haar niets laten overkomen. Toen hij haar blik zag veranderen wilde hij ergens meteen terug trekken. Ze leek triest? Eros wilde helemaal niet dat ze dat was, en ergens brak dat zijn hart misschien nog wel meer. Niemand had Rose ooit de liefde gegund die ze verdiende, dat was iets waar hij zijn vinger meteen op had kunnen leggen, door zijn mutatie dan. Dat ze toestemde met wat hij zei kwam niet geheel onverwacht aan. Als hij niet het idee had gekregen om te gaan wandelen, dan had hij haar nooit tegen gekomen. Dan had het misschien een akward ontmoeting geweest in de kamer en daar bleef het dan uiteindelijk bij, dan zouden ze misschien wel compleet langs elkaar leven? Iets wat nu niet meer ging gebeuren, nee nu zouden ze met elkaar leven. Tenminste als hij iets te zeggen had dan. Zo zacht ze kon trok ze zijn hand weg van haar wang en voor even staarde hij naar de grond. Wenste dat het moment langer had geduurd. Met een veel betekende blik keek hij haar aan zodra ze was uitgesproken, hij wist het ook niet. Ergens wilde hij het misschien zelfs nog niet weten? ‘Laten we het op zijn minst een vriendschap noemen? Dat is toch al iets.’ Mompelde hij zachtjes. De knul was er wel zeker van dat het meer was, maar hij was nog bijlange niet klaar om dat onder ogen te zien. Bang dat zij hetzelfde zou doen bij hem als zijn vader eens had gedaan. ’Ik denk niet dat er op het eiland perverten zitten of iets in die aard. Dat mag ik toch hopen.’
Voor een moment kantelde hij zijn hoofd een beetje naar links en trok zijn wenkbrauw op, afwachtend op wat ze nu ging zeggen. Wat eruit kwam was pure logica maar het was zo grappig dat hij zichzelf niet kon behelpen om te stoppen met lachen. Zijn buik deed er zelf pijn van. ‘Zullen we hem morgen samen gaan zoeken? Dan bouw ik vannacht wel een muurtje van kussens.’ Was er onder het lachen uit gekomen, maar het was veel te moeilijk om het er deftig uit te laten komen dus was het in een hele reeks van geproest. Het was niet omdat hij van een koud land kwam, dat iedereen het gewend was om bij deze temperaturen nog buiten te zijn. Gelukkig ging ze wel in op zijn voorstel, wat alles wel weer makkelijker maakte. Kort fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘Met wie denk je dat je te maken hebt? Een of ander nachtdier? Nee, ik ga met je mee hoor.’ Sprak hij met een klein lachje op zijn gezicht. Plus, het was ook volkomen ongepast dat hij haar alleen zou laten vertrekken. Stel je voor dat er toch iets gebeurde? Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Hoewel het misschien puur toeval was geweest dat hij haar deze avond had gevonden, was hij er blijer mee dan hij zich kon voorstellen. Eigenlijk was hij er nieuwsgierig naar wat ze zou gedaan hebben als ze niet op zijn pad was verschenen. Haar reactie liet een korte glimlach verschijnen op zijn gezicht. ‘Ik ben niet zo veel eisend hoor, ik heb enkel een bed nodig en een klein beetje ruimte in de kast. Voor de rest is de kamer helemaal van jou.’ Grapte hij even. ‘Nee, ik begrijp het wel. Voor mij word het ook wel een beetje aanpassen hoor. Maar samen kunnen we het wel.’ Voor even knikte hij op haar woorden, waarna hij recht veerde. Wat ze zichzelf toesprak had hij niet geheel opgevangen. Zonder moeite trok hij haar recht toen Rose hem haar hand aanbood, waarop ze vertrokken richting de kamer
“Gaat het wel?” Vroeg hij haar, op een oprecht bezorgde manier. Haar blik gleed van de duisternis rondom haar terug naar hem en ze glimlachte snel. Ze was nooit echt alleen als het donker werd en als ze het was dan was ze altijd tegen zichzelf aan het praten, alsof ze zich daarmee kon gerust stellen. Thuis rende ze vaak door het huis heen, van de laatste lichtschakelaar naar haar bed … omdat ze bang was? Het was geen oprechte angst, het was meer een ongemak, een nadeel van haar fantasie. Ze had al zoveel verzonnen dat er in haar ogen ook oprecht veel waar kon zijn, ze had al zoveel gezien in films op series dat ze legit ging gaan geloven in weerwolven en vampieren. En daarnaast was er die mutanten wereld, ze was er niet bekend mee maar als zij tekeningen tot leven kon laten komen wat zou dan iemand weerhouden om schaduwen te creëren en ze door het huis te laten kruipen. Dus ja, ze was een beetje ongemakkelijk in het donker. Normaal zou één van haar summons er zijn, zou ze expres vuurvliegjes maken die rond haar heen mee naar haar kamer zouden wandelen. Of zou ze haar seizoensgebonden mutatie gebruiken om een beetje licht te maken. Dus in deze situatie zou zonder Eros al lang Griffin er zijn. Maar hij was er niet, ze had Eros. ‘Ik denk dat ik soms een beetje teveel tv kijk en quasi alles geloof wat er gebeurd.’ Ze knikte kort naar de omgeving. ‘Ik hou niet zo van het donker. Ik weet, kinderachtig.’ Ze haalde haar schouders op en keek een moment lang naar de grond. Ze moest dringend eens wat mans worden als ze wilde overleven in deze wereld.
Dat ze niet wist wat dit was, was te verwachten van iemand die amper nog iets van de wereld kende. Ze wist dat haar vader haar ouder was, ze hield van hem, ze kende het gevoel. Ze wist dat haar lesgeefster en huishoudster kennissen waren, ze herkende het gevoel voor herkenning, respect, begrip. Maar echte vriendschap … naast haar summons had ze nooit iets gehad waar ze veel om kon gaan geven. Dus ze had geen idee of het datzelfde gevoel was. Naar Eros kijken bracht niet hetzelfde teweeg in haar lichaam als Griffin en dat kwam omdat ze Griffin kende en Eros niet. Toch voelde hij aan als een magneet waarvan zijn de tegenpool was dat er hardnekkig heen wilde. Maar hij duidde het aan als vriendschap en ze aanvaardde dat meteen met een kleine glimlach. ‘Dat is een mooi begin.’ Stemde ze zachtjes in. Vriendschap was een band krijgen, op elkaar vertrouwen, elkaar helpen … ze was al zolang naar iemand op zoek die haar kon helpen. Die een beetje stabiliteit kon bieden, verheldering misschien wel. Zijn opmerking over de perverten deed haar zachtjes grinniken. Het was niet dat ze zich niet zou kunnen verdedigen, Griffin was niet de enige die haar kon beschermen, ze kon ook zichzelf beschermen maar ze was bang van dat deel van zichzelf. Bang dat ze net zo zou uitdraaien als haar vader. ‘Laten we dat inderdaad maar houden, ik wil niet weten wat hun definitie onder straf hier is.’ Hoe zouden ze mutanten straffen? Konden ze hun mutaties afnemen? Het waren de simpele dingen die Rosalie altijd aan het denken zette, net als ook nu weer haar gedachten even afdreven naar die specifieke plaats, wat was hier een goede Genosha straf? Zelf zou ze er nooit achter komen, daarvoor was ze te braaf en te onwetend.
Dat er ergens een cementmutant moest zijn klonk logisch in haar wereld, maar Eros ging duidelijk plat bij het idee. Er kwam een enorm brede glimlach op haar lippen toen ze hem zag gieren om wat ze net had gezegd. Ze had iemand aan het lachen gekregen, met een stomme opmerking weliswaar maar het was aangenaam. En daarnaast was het ook aangenaam om naar hem te kijken, naar de manier hoe hij zich inspande om zichzelf onder controle te proberen houden en daar hopeloos in faalde. Zijn woorden kon ze eerst niet zo heel goed verstaan door al zijn gelach maar als ze eraan terug dacht begreep ze het wel en lachte ze zachtjes mee met hem. ‘Papiertje aan de boom, cementman gezocht.’ Knikte ze grijnzend. Dat hij een muurtje zou bouwen van kussens bracht weer haar directe aard naar boven. ‘Ik heb wel graag een kussen om op te slapen dus bouw maar met jouw kussens, als je ze kan missen.’ Glimlachte ze onschuldig. Was ze hem nu net een beetje aan het plagen? Als ze eraan terug dacht schaamde ze zich ervoor maar dat was wat hij deed, hij maakte haar losser.
Hij stond erop mee te gaan met haar. ‘Het hoeft niet Eros, maar als aandringt.’ Ze stak haar handen op in een gebaar dat ze zich over gaf. Stiekem was ze wel blij dat hij mee ging, wedden dat ze weer zeker één keer zou verdwalen omdat ze niet het allemaal zo ontzettend ingewikkeld vond? Als hij er niet was geweest … het zou zoveel ingewikkelder worden dan. Bij zijn woorden keek ze hem ongelovig aan, de hele kamer voor haar. Ze opende haar mond om te protesteren maar bedacht zich dat hij misschien het weer als een grapje bedoelde. ‘Ik ben ook een kleine kamer gewoon dus het lukt wel.’ Haalde ze haar schouders op. Ze was toch liever buiten, in de natuur. En als ze op haar kamer zat dan zat ze waarschijnlijk op haar bed of aan haar bureau te tekenen. En nuja … hier zou ze ook moeten studeren. Eros vertelde haar dat het voor hem ook aanpassen zou zijn, en dat stelde haar wel een beetje gerust. Het zou hen wel lukken, zoals hij zelf had gezegd. Hij kwam met gemak recht en ze reikte in automatisme naar zijn hand … niet dat ze dat ooit had moeten doen maar goed. Toen ze recht kwam veegde ze haar handen kort over haar broek en streek haar vingers weer door haar rode haren. ‘Ken je de weg beter dan mij want als je mij de weg laat leiden dan zullen we waarschijnlijk weer hopeloos verdwalen.’ Gaf ze eerlijk toe, met een kleine voorzichtige glimlach. Haar hand was weer naar boven gegleden, naar haar ketting, ook weer uit gewoonte …
