Birthday with the friends, London in the heart.

Taylors dagen bestonden na het ongeluk waardoor ze haar geheugen verloor, uit steeds dezelfde routine. Opstaan, gesprek met de dokter, constateren dat er nog niks terug was, paniekaanval vermijden en dan namiddag zich vervelen in haar kamer. Haar gsm was afgepakt –de dokters wouden geen paniekaanval riskeren- en de lessen moest ze missen, want daar was ze nog niet genoeg voor hersteld. Haar enkel, die enkel verstuikt bleek te zijn, was al verlost van het verstikkende gips, maar haar pols moest er nog altijd aan geloven. De ochtend dat ze de brief bij haar post had zien zitten was zoals alle andere. Adaline had haar gordijnen wagend wijd opengetrokken om half 9 en zo Taylor gewekt met de zonnestralen en haar vrolijk gekwebbel gewekt. De vrouw was al over de 50 en tegelijkertijd ook een geweldige vriendin. Sinds ze haar paniekaanvallen wat onder controle had, was de band met de verplegers beter geworden, maar enkel met Adaline had ze zo’n goeie band.

”Taylor kijk! Een liefdesbrief!” Hartstochtig duwde ze de maagdelijk witte brief tegen haar borst aan en ademde diep in. ”Adaline, doe niet zo gek. Wie zou mij nu een liefdesbrief moeten schrijven?” Giechelde Taylor haar hoofdschuddend toe. Sinds Storm en Devon op bezoek waren geweest had ze het hele leeghoofd-ding een betere plek kunnen geven. Ze wist nu wie zij waren en wat ze voor haar betekenen, dus vertrouwde ze erop dat de rest wat ze verteld hadden ook wel waar was. Nu voelde de naam Taylor zelfs al vertrouwt aan,  net als het gebruik van haar mutatie. ”Wat dacht je van die twee knappe jongeheren die jouw enkel overbelast hebben?” In het begin was Adaline een beetje boos geweest dat Tay zo door de gangen had gerend, zeker omdat ze haar kamer toen eigenlijk nog niet mocht verlaten. ”Storm en Devon?” Haar stem klonk lichtjes verbaasd en na kort nagedacht te hebben ging ze verder, ”Ik denk het niet hoor. Mag ik de brief eens zien?” Ze stak haar magere hand uit naar Adaline. De enveloppe voelde zacht en het geschrift erop herkende ze niet. Terwijl de verpleegster nieuwsgierig toekeek vanop het uiteinde van haar ziekenhuisbed, opende ze voorzicht de brief. Een al even wit papier werd eruit getoverd, waardoor Adaline nog verder naar voren boog. ”Hij is toch van Storm,” Deelde Taylor haar lichtjes geschokt mee tot groot jolijt van Adaline. ”Maar het is geen brief om zijn liefde voor mij te verklaren, sorry Adaline. Het is,” Haar blauwe ogen gleden vlug over de woorden en haar lippen vormde ze geluidloos, ”Een uitnodiging, voor zijn verjaardag.” Ze kon zien dat haar vriendin lichtjes teleurgesteld was door het nieuws, maar toch waren ze allebei redelijk opgewonden door het vooruitzicht van een feestje. Het enige wat de hele vreugde een beetje overschaduwde was de angst voor de anderen. Ze wist niet hoe ze gingen reageren op het feit dat Taylor niks meer over hen wist, hen niet eens herkende. Natuurlijk hoopte ze dat als ze allemaal samen waren het iets ging triggeren, maar ze vreesde het ergste.

”Taylor? Ben je weer aan het dagdromen?” Een gerimpelde hand werd voor haar ogen heen en weer gezwaaid en het duurde even voor de blondine dit door had. ”Uh? Oh sorry, ik was even afgeleid,” Slaperig schudde ze haar hoofd zodat haar blonde krullen danste. Zo’n dingen had ze wel vaker en ondertussen waren ze er hier ook wel gewend aan geraakt. ”Komaan Taylor, we hebben de opwinding gehad. Kleed je nu eerst aan zodat de dokter langs kan komen,” Droeg Adaline haar op met wat handgezwaai. Aankleden bestond letterlijk uit haar slaapshirt uit te doen en een jogging met shirt aan te doen. Taylor hunkerde naar rokjes en kleedjes, maar ook de toegang tot haar klerenkast was geweigerd. Eigenlijk alles wat met haar leven te maken had, maar het had geen zin om daarvoor te blijven mokken. Nu had ze betere vooruitzichten, want dit konden ze toch niet weigeren. ”Adaline, zou je me even wat briefpapier willen aangeven? Voor de dokter komt moet ik een brief teruggeschreven hebben,”

”Het spijt me Taylor, maar we kunnen je niet naar het feestje laten gaan.” Het was zaterdagavond en de dokter had zonet haar hoop doen instorten. ”Hoezo? Ik heb geen last meer van mijn enkels en de wonden zijn aan het genezen! Enkel mijn linker pols zit nog in het gips!” Sputterde ze kwaad tegen, terwijl haar gouden ketting begon te sidderen alsof het tot leven kwam. ”Taylor kalmeer nu toch! Je mentale gezondheid is nog te zwak. Je zou instorten.” De dokter schudde zijn hoofd alsof ze een verloren zaak was, wat haar enkel nog maar bozer maakte. ”Wel maak mij dan beter! Jullie zijn de dokters!” Furieus schreeuwde ze het bijna in zijn gezicht terwijl ze wilde bewegingen maakte met haar armen. x Goud kroop langzaam over haar vingers en automatisch deinsde de dokters achteruit. Tot Adaline binnen gestormd kwam met een klappende deur achter zich. ”Taylor Julie Cadwell! Waag het om die onschuldige dokter hier te doorboren,” Adaline was een van de weinige die niet bang was voor het goud of de andere edele metalen. Met een verontschuldigende glimlach verdween de dokter de deur uit, blij met deze kans om te ontsnappen aan Taylors tirade. ”Wat is dit nu!” Briest Taylor verhit, terwijl ze zich naar het raam verplaatste om daar met haar armen over elkaar naar buiten te kunnen kijken. ”Nu voel ik me nog meer Rapunzel! Waar blijft mijn prins?” Zuchtte ze theatraal, terwijl ze zich –met nog altijd vuurspuwende ogen- omdraaide naar Adaline. ”Wat moet ik nu doen? Ik heb al toegezegd,” Met een plof liet ze zich op haar rug terug op het bed vallen, waarbij ze de stekende koppijn negeerde. Als de geweldige vrouw die Adaline was, zette ze zich bij haar hoofd en begon ze Taylors goudblonde haren te strelen. ”We verzinnen wel wat,” Ondertussen had Taylor haar ogen gesloten om te kunnen genieten van de ontspannende massage. ”Maar wàt? Ik mag de gang niet eens uit,” Op dit moment voelde ze zich echt als een klein kind, maar ze moest dit toch allemaal even kwijt. ”Goh, zou er nu maar iemand zijn die uit de gang mag, de sleutel naar de kamers kan bemachtigen en de spullen zou ophalen?” In een ruk schoot Taylors hoofd omhoog en keek ze Adaline voor enkele seconden aan voor ze zichzelf om haar nek gooide. ”Oh Adaline zou je dat willen doen voor mij?” Haar hoop flakkerde terug groen op, zodat de kamer -voor haar ogen ten minste- in een zacht groen licht kwam te staan. ”Ik wou je al vragen of je m’n kleren wou ophalen en wou kijken of ik ergens cadeautjes heb klaargelegd, maar toen die stomme dokter kwam, viel mijn hele plan in het water!” Ze had de verpleegster losgelaten en zat nu als een opgelaten puppy naast haar. ”Tssk, die arme Marc kan daar ook niks aan doen! Hij probeert je gewoon gezond te krijgen,” Sprak haar oude vriendin haar berispend toe, waarbij Taylor een boos gezicht trok dat beter bij een kleuter van 3 paste dan bij een meisje van haar leeftijd. ”Kom, ga nu maar slapen. Ik zal al eens gaan zien voor de verrassingen, maar de kleren neem ik maandagavond pas mee.” Taylor viel achterover en liet zich gewillig in stoppen door de verpleegster. Net als een moeder drukte Adaline een kus op het voorhoofd van de schone slaapster.

Vandaag was de verjaardag van Storm en Taylor kon met geen mogelijkheid hem een berichtje sturen. Zelfs Adaline wou haar gsm niet gaan halen, omdat ‘ze hem toch vanavond zag’. Desondanks vloog de dag aan haar neus voorbij. Adaline had de cadeau’s al opgehaald en het waren er een hele hoop. Ze waren dan al ingepakt door Taylors vaardige handen enkele maanden terug, door het briefje dat er aanhing wist Tay precies wat erin zat: een paar gepersonaliseerde Timberland boots en 2 shirten. Of ja, eentje is er voor Storm, de andere was voor Devon, zodat ze matching waren. Maar wat ze ging aandoen, daar had ze nog geen flauw idee van.

De zwarte wijzers van de grote ziekenhuisklok tegenover haar bed gaven half 8 aan en ze begon toch zachtjes in de stress te schieten. Als Adaline niet elk moment hier was met haar spullen, zou ze grandioos te laat komen! Gelukkig had ze al gedoucht met haar favoriete shampoo, die ook door Adaline van haar kamer gepikt was. Zelfs een stijl- of krultang mocht ze niet op de kamer hadden en soms kreeg Taylor echt schoon genoeg van al die regeltjes. Toen ze voor de tiende keer op de klok keek, stormde Adaline binnen met haar handen vol spullen. Achter haar kwam een andere verpleegster die Taylor wel eens door de gangen had zien lopen, met een grote zwarte hoes en een schoenendoos. ”Bedankt Katherine, zet daar maar ergens neer,” Vanachter de stapels dozen wuifde Adaline’s gerimpelde hand in de richting van de stoelen. Vol ongeloof staarde Taylor naar alle spullen. Had zij serieus zoveel make up? ”Laten we beginnnen!” Enthousiast als een kind klapte Adaline in haar handen toen ze de make up in de badkamer had gezet. Een prachtige, zijde badjas hing in haar armen toen ze Taylor van haar bed trok. ”Doe dit maar even aan, dan worden je kleren niet vuil,” Werd haar gecommandeerd. Vol ongeloof staarde Taylor naar de roze badjas in haar handen, vanachter op de rug prijkte in sierlijke letters: Victoria’s Secret. Ze kende het merk van de reclame die ze op de televisie zag. Waarom had zij in godsnaam een badjas die regelrecht van een van hun shows kwam? ”Wat sta je daar nog Taylor? Opschieten!” Adaline liep druk op en neer terwijl ze verschillende potjes en kwastjes uitstalde, stekkers overal instak en tegen zichzelf mompelde. Lichtjes ongemakkelijk begon Taylor haar kleren uit te doen en trok ze de badjas strak om zich heen. ”Wat nu?” Vroeg ze, waarbij ze de badkamer in kwam. ”Zit en beweeg niet.” Commandeerde Adaline opnieuw. Toen Taylor op de stoel plaatsnam zag ze dat de spiegel afgedekt was. ”Waarom is de spiegel afgedekt?” Piepte ze bezorgd en toch ook wel angstig, terwijl ze zich half omdraaide om haar aan te kunnen kijken. Het enige antwoord dat ze kreeg was een suggestief opgetrokken wenkbrauw. Wat was die oude, gekke, geweldige vrouw allemaal van plan?

Het voelde alsof Adaline uren bezig was geweest met haar haar, haar nagels, haar huid en haar haren. Gedurende het hele proces werd haar verboden om in de spiegel te kijken en om te voorkomen dat ze zichzelf niet zou kunnen inhouden, waren ze ook allemaal afgedekt. Zelfs de gordijnen waren dicht getrokken zodat ze niks zou zien in de reflectering. ”Zijn we bijna klaar?” Vroeg Taylor ongeduldig. Zachte vingers streken voor de derde keer de tule om Taylor heen glad, maar telkens als ze naar beneden keek, tikte diezelfde zachte vingers haar berispend op de kin zodat ze terug naar boven keek. ”Enkel je schoenen nog,” Uit een donkere schoendoos haalde Adaline een paar prachtige zwarte open hakken. Elegant schoof Taylor haar voeten met goud gelakte nagels in het schoentje dat zich perfect om haar voet sloot. ”Zo, wil je het resultaat zien?” Door de spanning kon Taylor enkel maar knikken. Natuurlijk wou ze het resultaat zien! Tikkende en lichtjes wankelend op haar hakken volgde ze de verpleegster naar de grote spiegel die tegen haar muur hing. In een dramatische beweging trok Adaline de grijze doek ervan af en onthulde een prachtig spiegelbeeld. ”Wauw.” Bracht Taylor ademloos uit. Het onbekende meisje in de spiegel was lichtjes opgemaakt met gezonde rode lippen en krullende wimpers. Zelfs de donkere kringen die te wijten waren aan verschillende slapeloze nachten en huilbuien, waren verdwenen. Haar haren waren zachtjes gekruld en onder de lange wimpers staarde twee helblauwe ogen naar Taylor terug. Het kleedje dat het onbekende meisje in de spiegel aan het was prachtig zwart en zat nauwsluitend om haar nek. Het viel tot op de grond en als Taylor het kleedje wat optrok zag ze de zwarte hakken die het spiegelmeisje aan had. Vanaf haar middel deinde verschillende lagen zwart tule uit en wat leek op duizenden witte vallende rozen versierde de stof. Aan de slanke pols zat een prachtig gouden horloge en een kleine bloemvormige armband vol fonkelende diamanten. Taylor hoopte dat die nep waren, want anders had het spiegelkind een probleem als ze het kwijtraakte of kapot maakte. Rond haar linkeroor kronkelde sierlijke bloemen zich omhoog die schitterde in het gedimde licht. Het enige wat ze herkende was de gouden ketting met de beer, gitaar, wolf en engelen vleugels. ”Ben ik dat?” Taylor kon het haast niet geloven en staarde naar haar gemanicuurde nagels met een laagje gouden nagellak. ”Adaline volgens mij ben je echt mijn goede fee!” In een wolk stof vloog Taylor de  oude verpleegster om de hals. ”Dankje, dankje, dankje!” Zong Taylor in haar oor. ”Kind toch, ga nu niet de mascara verpesten waar ik zoveel energie heb in gestoken!” Grapte ze, maar Taylor kon zien dat ze tranen van trots in haar ogen glinsterden. Toen ze nog een blik wierp op de spiegel zei ze: ”Er mist nog één ding!” Riep ze uit toen ze vond wat haar tegenzat. Vol goede moed glimlachte ze naar haar goede fee en vanzelf begonnen er gouden ranken om haar kruin te kronkelen. Toen die goed vast zaten en precies zoals Taylor zelf wou, verschenen er knoppen die zich opende in oogverblindende gouden bloemen. Vervolgens keek ze naar het lelijke verband om haar linker pols en ook daar begonnen smalle, subtiele gouden ranken overheen te kronkelen.

Een vlugge blik op de klok vertelde haar dat ze al een dikke vijf minuten te laat was. ”Shit,” Vloekte ze zachtjes onder het boze oog van Adaline. ”Ik kan je niet genoeg bedanken Adaline!” Taylor wuifde haastig naar de vrouw, terwijl ze in de richting van de dubbele deur liep. Maar de verpleegster wuifde het weg, ”Ga en heb plezier Taylor,” Na deze woorden viel de deur achter de blondine dicht. Het voelde echt alsof zij Assepoester was en het huis moest uit sluipen. Alleen had Adaline ervoor gezorgd dat zij de nachtdienst moest draaien waardoor de gehele gang uitgestorven was. Enkel het geluid van haar hakken weergalmde door de avond. De cadeau’s had ze onder haar arm genomen samen met het kleine kaartje.

Om de Lounge effectief te vinden had ze nog eens een extra 10 minten nodig. Alle gangen leken op elkaar en hoewel er af en toe bordjes stonden, miste Taylor deze toch de helft van de tijd. Nu ze zo door de gangen liep en alles uitgestorven leek, voelde ze zich nog meer Assepoester. Waar waren alle andere mutanten? Misschien waren die buiten, op het strand aan het vieren. Of zaten ze knus op hun kamer met vrienden om hun heen. Terwijl Taylor hier moederziel alleen rond liep. Dit gaf haar hersenen de kans om nog maar eens te gaan malen over het feit dat ze de rest waarschijnlijk niet zou herkennen. Zouden ze weten wat er gebeurd was? Zouden Storm en Devon het hun verteld hebben? Taylor kon alleen maar hopen op een goede afloop. Het ergste wat er kon gebeuren was dat ze hen nog altijd niet herkende en dat er ook niks terug kwam. Genoeg doem gedacht, Taylor, sprak ze zichzelf mentaal streng toe toen ze voor de deur stond. Ze rechte haar ontblote schouders en legde haar haar nog een laatste keer goed voor ze de zaal binnenliep. In de deuropening bleef ze even staan om alles in zich op te nemen. Het werd haar al snel duidelijk dat ze compleet overdressed was in haar prachtige zwarte jurk. Paniek wikkelde zich als een koord om haar hart toen ze naar de gezichten van de meisjes keken. Ze zou hen moeten herkennen, ze zou toch iets moeten voelen, maar in plaats daarvan bleef het akelig bekend stil in haar hoofd. Geen wervelwind, geen geluiden, geuren of gevoelens. Enkel onbekende gezichten en een zee vol kleuren. Ongewild was haar ademhaling zich subtiel gaan versnellen. In een wolk van tule draaide ze zich om, om nog net niet rennend van de deur weg te snellen. Achter een grote plantenbak dicht bij de deur liet ze zich vermoeid zakken. Ze hoopte maar dat niemand haar had gezien, dat zou haar plan totaal verpesten. Taylor moest en zou haar herinneringen terug krijgen! Maar het zou op deze manier niet lukken, niet als ze telkens wegvluchtte als het even niet lukte, niet als ze telkens overgeef neigingen van de stress kreeg als ze met iemand praatte.  Het was haar doel om over te komen alsof er niks gebeurd was en zeker, zeker niet om in het midden van de belangstelling te staan! Gelukkig was de plantenbak groot genoeg om haar en haar opvallende avondjurk te onttrekken aan het zicht. Ze zou terug moeten gaan en het opnieuw proberen, maar nu genoot ze nog enkele minuutjes van de rust in de gang. Taylor was er zeker van dat als ze terug naar binnen ging, ze daag kon zeggen tegen de rust in haar hoofd. Zelfs hier, in de stille gang was de storm in haar hoofd nog altijd niet helemaal gaan liggen. Gelukkig was er nog niet veel volk geweest, misschien iets van 3 man, dus had ze zich ten minste niet voor schut gezet voor iedereen. Die gedachten beurde haar een beetje op, terwijl ze zo met haar rug tegen de muur zat, haar hoofd achterover gekanteld en haar knieën omhoog, maar niet genoeg om de angst en de misselijkheid te verdrijven.

Clothes:

Ze mocht dan niet meer weten met wie ze ging feesten, Taylor verheugde zich nog altijd op het feestje. Niet alleen omdat het van Storm was, maar ook omdat ze ergens, ergens hoopte dat er door de avond meer dingen loskwamen dan enkel de leerlingen op het ritme van de beat. Zelfs al waren het kleine dingetjes, zoals het ontdekken dat ze eigenlijk een gigantisch talent had voor het spelen van de doedelzak. Zodat ze er gewoon aan herinnert werd dat het haar zou lukken. Want nadat de jongens weg waren gegaan, was het terug stil geweest in haar hoofd. Er waren geen tornado's geweest, geen nieuwe ontdekkingen en zeker geen nieuwe, onverwachte wendingen. Zelfs het nieuwe deeltje van haar mutatie was niet meer naar boven gekomen. Omdat Taylor nu eenmaal een romantisch type was en ze dus duidelijk alle Twilight-boeken had gelezen, had ze zichzelf graag vergeleken met Alice. De gracieuze vampier die in de toekomst kon kijken. Taylor had zich altijd heel verbonden met haar gevoelt, gewoon omdat zij ongeveer de zelfde mutatie leken te hebben. Toen ze jonger was hielp het, samen met Karlie, om te accepteren hoe ze werkte en wat ze was. Nadat ze het nieuwe onderdeel van haar mutatie had 'ontdekt' was ze alleen nog maar vrolijker geworden van het feit dat ze zo verbonden was met een van haar favoriete boekenkarakters, maar nu ze al zo lang geen teken meer gehad had, geen beeld, sloeg die euforie snel om teleurstelling.

Blijkbaar had ze niet altijd even veel geluk, maar ze kon zich gelukkig prijzen met het feit dat ze Adaline had. Die verpleegster bleef haar er aan herinneren dat ze erdoor zou komen, dat ze gewoon even de storm moest uitzitten. Het was diezelfde goede fee die haar had omgetoverd in een prinses en ervoor had gezorgd dat ze naar Storms feest kon. Zo voelde ze zich ook echt, als Assepoester die een sprong in het diepe waagde. Alleen had ze meerdere boze stiefmoeders: de dokters, die eigenlijk het beste met haar voorhadden en de slechte stiefzusjes waren verpleegsters die gewoon hun job deden. Maar dat hield haar niet tegen om door de gangen te rennen... en te verdwalen.

Eindelijk had ze de Lounge gevonden, maar natuurlijk moest ze net op dat moment weer een paniek aanval krijgen. Toen ze veilig achter de plant zat en haar ademhaling wat onder controle kreeg, werd ze ontzettend kwaad op zichzelf. Kon ze niet voor één avondje normaal doen? Één avondje maar, daarna kon ze terug de psychotische gek uithangen die ze bleek te zijn. Ze wou Storm een geweldige verjaardag geven, eentje die hij niet meer zou vergeten, maar dat zou ze niet kunnen bleef ze zo doorgaan. Die gedachten hield ze vast, terwijl ze een innerlijke strijd hield achter de plantenbak in de verlaten gang.

“Is alles oké? Heb je ergens hulp mee nodig? Bij het aanhoren van de onbekende stem, schoot haar hoofd, die op haar handen had gesteund, met een ruk omhoog. Zo hard dat er een kleine 'auw' ontsnapte aan haar lippen. ”Ik...” Ze keek hem even verdwaald aan, zich afvragend of ze hem ook kende, maar aan zijn aura te zien voelde hij zich al even ongemakkelijk als zij. ”Het gaat wel,” Het was een kleine leugen, die haar roze lippen verliet, maar het was er wel eentje die haar al een tijdje staande hield. Ze wierp de onbekende jongen een -hopelijk- geruststellende glimlach toe. “Moet ik iemand gaan halen?” De lichte paniek was waarschijnlijk op haar gezicht te lezen, maar ze probeerde het even snel weer weg te moffelen. Zonder succes. ”Nee, nee! Ik red me wel! Ik ga zo naar binnen en het komt allemaal goed. Ik heb gewoon even een minuutje voor mezelf nodig,” De woordenwaterval stroomde uit haar mond, waarbij ze wilde bewegingen maakte met haar handen. Toen ze doorhad hoe stom ze eigenlijk klonk, perste ze haar lippen op elkaar, kneep ze haar ogen toe en fronste ze zachtjes haar voorhoofd. ”Sorry." Zei ze, al klonk het meer als een piep. Voor een seconden of twee dacht ze echt dat dit het diepte punt van haar leven was, vlak na het weglopen van de deur uit paniek. Zo'n 'normale' gedachte, zorgde ervoor dat ze zich ,verbazingwekkend genoeg, terug een beetje oké voelde.

'Taylor?' De warme stem van Devon zorgde ervoor dat ze haar blauwe ogen even afwendde van de andere jongen zijn gezicht. 'Het is oke.' Met die woorden kwam Devon dichterbij en Taylor voelde zich een echte, aanstellerige, kleuter. Zo eentje die alle leerkrachten verachten, maar omdat de ouders genoeg geld doneerde, verdroegen ze haar. Stil, stiller dan ze gewend was, liet ze alles op haar afkomen. Nu het terug een beetje rustig was in haar hoofd, zag ze pas in hoe kinderachtig en tegelijkertijd hilarisch het was dat ze schrik had voor een kamer vol mensen. Bekende of niet, ze kon hen wel aan. Ze had Storm en Devon toch ook overleefd of niet? Zichzelf moed in praten was blijkbaar ook erg goed voor iemands mentale stabiliteit, want ze had niet meer het gevoel dat ze in een diep donker gat getrokken werd. 'Hey gekkie, volgens mij is deze prachtige outfit een beetje te duur geweest om er gewoon mee op de grond te gaan zitten hoor.' Zachtjes glimlachte ze om Devons opmerking. Ze had wel door hoe hij het hele waarom-zit-je-in-godsnaam-op-de-grond-onderwerp probeerde te omzeilen, maar Taylor vond het best. Zij ging hem daar niet aan herinneren. "Adaline heeft hem uitgezocht, ik wil er niet aandenken dat ik hem vuil maak!" Vertelde ze hem oprecht, met een bezorgde blik in haar ogen. Taylor dacht nu pas na over hoe vuil de grond misschien wel was en dat dit misschien wel een dure jurk zou kunnen zijn. Ze hoopte van niet, want als hij kapot ging of vies werd, zou ze het zich nooit vergeven. Ook al had Adaline hem uit haar kleerkast meegenomen.

Een zwaar gewicht leek van haar schouders af te vallen nu ze haar lot leek geaccepteerd te hebben. Ja ze zou het moeilijk krijgen en ja ze wist niet wat ze moest verwachten en ja natuurlijk was ze als de dood voor wat haar te wachten stond. Maar met Devon en Storm in de buurt en Adaline die ergens in het gebouw aan haar dacht, zou het haar wel moeten lukken. Niet dat ze een andere keus had, toen haar een warme, ruwe hand aangeboden werd. Haar hand leek zo klein en breekbaar in die van Devons, maar haar grip zat vol zelfvertrouwen en moed. We zullen hem maar niet langer laten wachten," Glimlachte ze, het kleine beetje angst voor het onbekende probeerde ze zo ver mogelijk weg te stoppen. Het tule hing als een magisch gordijn om haar heen gedrapeerd en bij elke stap die ze zetten ruiste het zachtjes mee. "Ik ben Taylor trouwens. Sorry voor deze manier van ontmoeten," Een onschuldige grijns kromde haar lippen terwijl haar hoofd sierlijk had omgedraaid naar de lieve, onbekende jongen.

Als een ware gentleman duwde Devon de deur voor haar open en verliet ze haar ene veilige haven om door de woelige zee haar andere te bereiken, Storm. In de deuropening haperde ze even om haar ogen over de menigte te laten glijden. Achter haar hoorde ze dat de onbekende jongen, Vick heette en ze sloeg de naam op in haar hoofd. Hij mocht het dan niet weten, dat hij even was komen vragen of alles goed was had er eigenlijk voor gezorgd dat Taylor zichzelf had verplicht om zich niet meer als een klein kind te gedragen en met een opgeheven hoofd tegen de stroom van haar lot in te zwemmen.

Oké ze moest toegeven dat al die heldhaftige gedachten die zo even nog door haar hoofd spookte, verdwenen als sneeuw voor de zon toen er al direct een geweldig mooi meisje op haar af kwam lopen om haar armen om Taylor heen te slaan. Als een bevroren standbeeld bleef ze even staan, niet in staat om te bewegen. Daarna herinnerde ze zich hoe fel ze tegen haar geheugenverlies wou in gaan en sloeg ze voorzichtig haar armen om het meisje heen. Waarna ze beide terug afstand namen en de brunette al naar het volgende, ook een beeldschone meisje, toe liep. Deze kans om te ontsnappen nam ze met beide handen aan en zonder verdere problemen raakte ze bij Storm. Een ander meisje -was dat hier een of andere schoonheidswedstrijd waar ze niks van af wist?- met een prachtige jurk stond nog bij Storm en op haar hoede stuurde ze ook in  haar richting een glimlachje. Daarna richtte ze zich volledig op Hall en haar gezicht werd door een glimlach doormidden gespleten. "Gelukkige verjaardag!" Gilde ze bijna, hoewel ze vlak bij hem stond. Haar lange armen sloeg ze om hem heen en ze negeerde het feit dat hem misschien pijn kon doen doordat de kadootjes, die ze nog in haar hand had, tegen zijn rug botste.‘Tay, je ziet er waanzinnig uit.’ Een verlegen glimlachje was haar antwoord en ze wreef met haar vrije hand door de tule. "Adaline, de verpleegster waar ik het in mijn brief over had, heeft me geholpen." Een glimlach kwam tevoorschijn op haar lippen toen ze dacht aan die lieve, gekke verpleegster, "Ze is geweldig," Zei ze gemeend, met glinsterende ogen. Alsof het haar toen pas te binnen schoot lichtte haar gezicht op. "De kadootjes!" Enthousiast als een klein kind stak ze haar hand uit met de doos, brief en het kleine, zachtere pakketje. "Ik hoop dat je ze fijn vindt," Taylor hoopte ook dat ze de juiste maten had gepakt, maar als ze zo voorbereid was dat ze cadeau's in haar kleerkast had liggen, dan zou ze dat toch wel juist hebben. Niet?

Het ging allemaal zo snel, iedereen leek zo op zijn gemak, dat Taylor de kans niet kreeg om teveel na te denken, te veel te malen. Ze apprecieerde het echt dat ook Storm niet begon over waarom ze in de gang had gezeten, net alsof de jongens en Taylor een onuitgesproken pact hadden om niet over haar toestand te beginnen. Misschien dat Adaline dit geregeld had, maar Taylor dacht wel dat de jongens die aanmoediging niet nodig hadden.

Als een verloren lammetje liep ze achter Storm aan in de richting van de bar. Devon stond erachter en het meisje dat haar een knuffel was komen geven zat voorovergebogen. Lichtjes bezorgt kwam ze dichterbij, een ongemakkelijk gevoel mengde zich in haar buik. ‘Je bent nooit underdressed liefste, niet voor ons.’ Dat was dus het probleem. "Ik vind dat je er geweldig uitziet!" Complimenteerde ze haar gemeend, in de hoop om haar teleurstelling en schaamte wat weg te nemen. Iedereen zag er prachtig uit, vond Taylor en dat mocht gezegd worden. Met complimentjes strooien vond ze toch een leuke bezigheid én het zorgde ervoor dat het gesprek snel van haar weggeleid werd. Enkel het feit dat ze daardoor waarschijnlijk niet achter hun namen kwam, zorgde ervoor dat het voor Taylor moeilijker werd om te doen alsof alles normaal was. Alsof ze geen klom zenuwen was die het gevoel had alsof ze elk moment kon neervallen uit pure paniek. Maar ook zonder hun namen kon ze het proberen, misschien dat ze hier en daar wel wat hoorde. Ze zouden elkaar uiteindelijk toch met naam aanspreken, niet?

Terwijl ze in een innerlijk gesprek verwikkeld was, ging alles natuurlijk gewoon zijn gangetje. Pas toen het beeld van een vallend whiskey glas voor haar ogen verscheen, kwam ze terug uit haar droomtoestand. ‘Op aanraden van meneer Nicholls, wie wil?’ Iedereen keek bij Halls woorden naar de fles whiskey maar niemand zag hoe een glas aan Taylors rand van de bar een beetje scheef stond. Voor haar geestenogen zag ze hoe het glas langzaam zijn balans verloor en van de bar afviel, recht op de grond om daar in duizend kleine stukjes te versplinteren. Dus terwijl niemand op de glazen lette, schoot Taylors hand uit en bleef die enkele seconden op de plek hangen waar ze had gezien dat het glas langs zou vallen. Bijna direct nadat ze haar hand in positie had gebracht, zag ze hoe het glas overhelde -precies zoals ze gezien had- en naar beneden tuimelde. Maar in plaats van de grond te raken, viel het in haar zachte handen. Een gigantische glimlach kroop over haar lippen. Ze was nog steeds Alice, ze had nog steeds dezelfde mutatie als haar favoriete vampier. Ze kon nog steeds dingen zien en voorspellen! "Yes," Taylor zei het zo zacht dat ze niet verwacht had dat iemand het hoorde, maar het was genoeg voor haar. Ze hief het glas dat ze gered had op en stak het uit naar Storm. "Ik kan wel wat alcohol gebruiken," Ze knikte grijzend met haar hoofd in de richting van de fles en keek de barwolf toen verwachtingsvol aan. Het was toch een raar stel die twee, de barbeer en de barwolf, maar dat zorgde ervoor dat ze enkel nog maar meer bij elkaar paste, bedacht Taylor.

Clothes: