Don't follow me, I'm totally lost too... (een Jara bae)

It's time for you to shine

Het had niet lang geduurd tot Kylie het voor elkaar had gehad om een hoogslaper in haar slaapkamer te krijgen. Dat was immers zowat een droom van elk kind om te slapen in een hoogslaper. Het gaf haar zo’n gevoel alsof ze veel groter was en ze bovenop de wereld sliep. Het was ook wel een voordeel dat niemand haar onopgemaakte deken zag liggen en haar grote voorraad dieren knuffels. De meeste waren aapjes en beertje, maar hier en daar was er ook een tijger, kikker en een paard te vinden. Aan het begin toen ze nog maar een paar knuffels had had ze haar knuffels namen gegeven, maar nu had ze er zoveel dat ze ze gewoon allemaal bij een naam gaf. Alle knuffels heette gewoon Kareltje. Mensen zouden haar uit lachen als ze dat zou vertellen, maar verwachtte ze nou werkelijk dat een kind van tien zich al zeer volwassen zou  gedragen? Dat kon ze soms wel, maar als het om haar knuffels ging dan was ze een typisch kind van tien dat kind aan het zijn was.

Het was begin de avond en Kylie vond het al verdacht stil in de gangen van de slaapkamers. Ze wilde iets doen maar ze wist niet precies was. Haar knuffels uit haar koffers halen had ze al gedaan en was ze meer klaar. Met haar apen knuffel in haar handen en haar pyjama al aan liep ze door de gangen zoekend naar andere kinderen van haar leeftijd om mee te kletsen voordat ze ging slapen. Ze was immers niet zoals de ouderen dat ze laat in de nacht op bleef op een zondag avond. Ze vond die ouderen kinderen maar gek in hun hoofd, wie bleef er nou laat op terwijl de volgende dag weer een lesdag had?
Na een halfuurtje lopen door de gangen wilde ze weer terug naar haar slaapkamer. Ze zou geen kinderen tegen komen hier. Alleen maar grotere kinderen die haar schattig noemde en klein meisje. En ze was helemaal niet klein. Ze was dan misschien kleiner dan haar leeftijdsgenootjes, maar groot genoeg. En schattig.. misschien, maar dat hoefde ze dan niet verbaal te zeggen. Ze was een kind van tien met een pyjama aan en een apen knuffel in haar handen, maar ze kon zich volwassen genoeg gedragen. Daar was niks mis mee.

Na nog een kwartiertje lopen wist ze helemaal niet meer waar ze was. Een donkere ruimte met piepende geluidjes. Ze vond het best wel eng en kon niet zo gauw het licht knopje vinden, waarna er nog maar een ding op stond. Even dacht ze na over haar mutatie met het licht dat ze kon creëren. Vervolgens ontstond er een vloeiend licht dat bekend stond als het poollicht op de noord- en zuidpool. Echter was dit haar werk en noemde zij het gewoon heel simpel een aurora. Een aurora die de hele ruimte verlichtte en haar liet zien dat ze zich in de game hall bevond. Het was geheel verlaten en het zou eng zijn als ze de aurora niet had gecreëerd. Ze wist nog altijd niet precies hoe ze nu terug moest naar haar kamer en dacht dan ook dat ze de weg niet meer terug zou vinden. Ze was immers ook haar kamer nummer vergeten en ze had niet bepaald meer hoop. Zuchtend ging ze op de grond zitten en trok ze haar knieën op. Met de knuffel in haar handen bekeek ze het exit lichtje van de game hall. Ze wist in ieder geval de uitgang van de game hall nog, maar de terug weg naar haar kamer kon ze op haar buik schrijven.

&Een van Jara's bae's

TWINKLE, TWINKLE. LITTLE STAR, HOW I WONDER WHAT YOU ARE

De blonde meid had zichzelf helemaal confortabel gemaakt op het grote bed. Een warme joggingbroek, dik vest en warme chocomelk maakte het plaatje compleet. Dennimae lag op haar buik, haar voeten gekruisd in de lucht, terwijl haar vingers over het toetsenbord gleden. De warme chocomelk had ze op een boek gezet om het te ondersteunen, al trilde de vloeistof een beetje zodra haar vingers de toetsen indrukte. Ze schreef een mail naar haar broers, zoals ze bijna elke week deed. Niet dat de blondine veel meemaakte in een week, ze wilde ze gewoon graag op de hoogte houden. En om eerlijk te zijn, mistte ze haar gekke broers heel erg. Hier had ze ook geweldige vriendschappen gemaakt, maar het was toch anders. Haar broers waren de enige echte familie waar ze op kon bouwen en wie ze vertrouwde. Het voelde heel raar om hun achter te laten in New Orleans, terwijl zij hier haar mutatie verder probeerde te ontwikkelen en een 'normale' opleiding probeerde te volgen. Dennimae was net halverwege haar mail, zodra ze zichzelf doormiddel van haar handen omhoog duwde. Echter had ze niet aan de chocomelk gedacht. Door de druk die de blonde meid op het matras uitoefende, kantelde het boek met het matras mee naar beneden. In een fractie van een seconde viel de mok leeg over haar laptop heen. "Nee!" Schreeuwde ze uit en greep meteen naar de mok om haar laptop te sparen. Helaas was meer dan de helft van de nog volle mok over het apparaat gevallen. Zo snel ze kon greep ze de laptop, om deze in volle vaart naar de badkamer te brengen. Met handdoeken probeerde ze de grootste schade te voorkomen, om hem vervolgens open geklapt over de verwarming te leggen. Met haar handen in haar zij zuchtte ze, hopend dat de schade mee zou  vallen. Het onderlaken op haar bed was ook nat geworden, waardoor ze deze van haar bed trok en in de wasmand gooide. Opmaken deed ze later wel, ze wilde haar mail overnieuw schrijven zolang het verhaal nog in haar hoofd zat.

Het was redelijk rustig op de gangen, al had ze niet anders verwacht. Het was zondag avond, veel mensen waren op hun kamers of bij vrienden de gezelligheid aan het opzoeken. Denni was echter niet opweg naar gezelligheid van haar vrienden, maar naar een plek met computers. De bibliotheek zou nu waarschijnlijk al gesloten zijn, dus was ze eigenlijk een beetje doelloos aan het rondlopen. Dennimae was nog niet lang genoeg op het eiland om elk lokaal te kunnen vinden en precies te kunnen vertellen wat er in welke ruimte stond. En waar de computers zich bevonden, ze had geen idee. De deur naar de gamehal verscheen op haar netvlies en met een wat snellere pas bewogen haar voeten die kant op. Daar waren vast wel computers te vinden. Zachtjes opende ze de deur, om in een ruimte vol prachtig licht te kijken. De blondine kneep haar lichte ogen ietwat samen van het plotse, toch wel felle licht en hield voor een moment haar hand voor haar gezicht om het licht te blokkeren. Zodra haar ogen genoeg aan het licht gewend waren om normaal te kunnen zien, ving een klein meisje op de grond haar aandacht. "Hey," Zei ze zachtjes, vriendelijk, tegen het meisje. Een klein glimlachje sierde rond haar lippen terwijl ze de kamer verder binnen stapte. "Wat doe jij dan hier?" Rustig knielde ze voor het meisje neer, nog altijd met een vriendelijke glimlach. Denni veegde een pluk blonde haren achter haar oor en bekeek het jonge meisje goed. Ze had haar pjama al aan en leek rond de 10 te zijn. Kort dacht ze aan het moment dat haar broertje zo jong en klein geweest was.

It's time for you to shine

Kylie had geen idee hoe ze dit kon laten gebeuren. Hoe kon ze zomaar verdwaald raken en dan terecht komen op de game hal? Er was toch gezegd dat de game hal zich juist bevond aan de andere kant van het gebouw om zo te voorkomen dat leerlingen daar naar toe gingen in de avond en zo te laat te komen op school? Of was dat juist de cafetaria? Ze had eerlijk gezegd geen idee en wist ook niet zo goed hoe ze dit probleem moest oplossen. Ze had het geluk dat ze haar lievelings apen knuffel bij haar had, anders was ze ook nog bang geweest. Niet bang voor het donker, nee daarvoor had ze aurora gecreëerd. Maar voor muizen en spinnen die anders aan haar zouden gaan knabbelen als ze lag te slapen. Muizen en spinnen waren gewoon van die beestjes die ze echt heel erg eng vond. En haar apen knuffel zou tot leven komen als zij lag te slapen, net zoals in Toy Story. Haar knuffel was haar bescherming voor muizen en spinnen. Met alle kung-fu technieken zou ze veilig zijn voor als ze hier in slaap zou vallen.

Ze had haar knieën op getrokken en zenuwachtig om haar heen gekeken. Van het exit lichtje boven aan deur tot de donkere hoekjes van de ruimte die niet goed verlicht werden. Al die donkere hoekjes vond ze maar vervelend om naar toe te kijken. Straks zaten daar wel spinnen en muizen naar haar te gluren. Ze rilde bij die gedachte gang en schrok daardoor een beetje door de deur die werd open gedaan. Een blonde meid die even voor een seconde keek als ze betoverd was door het licht en vervolgens haar ogen af schermde. Kylie probeerde het licht iets minder vel te maken, maar dat zou betekenen dat ze de muizen en spinnen ook de vrijheid gaf om dichter naar haar toe te komen.
De blondine had Kylie blijkbaar ook zien zitten en was op haar afgelopen. “Hey,” zei de meid zachtjes en vriendelijk. Een glimlachje kwam op haar gezicht, toen de meid ook ligt begon te glimlachen. “Hoi,” begroette ze de meid even zachtjes. Niet wetend wat ze precies kon verwachten, ook al bleef ze wel erg rustig en verwachtte ze geen slechte dingen van haar gezelschap.

“Wat doe jij dan hier?” Vroeg de meid rustig, terwijl ze voor Kylie neer knielde, nog altijd met diezelfde vriendelijke glimlach. Ze trok wat meer haar knieën op en begon:“Ik ben verdwaald geraakt en ik weet mijn kamer nummer ook niet meer.” Het was eigenlijk best wel zielig dat een klein nieuw meisje van tien jaar verdwaald was en haar kamer nummer niet meer wist te herinneren. “Ik ben hier maar gaan zitten, omdat het hier rustig en donker is. Ik denk dat ik dan ook hier maar moet gaan slapen,” zei ze, waarna ze eventjes de ruimte rond keek en haar knuffel beter vast ging houden. Kylie keek de blondine weer aan en ze haar kleine schoudertjes ophaalde. “En wat doe jij dan hier?” vroeg ze nieuwsgierig naar de blondine. Met haar bruine grote kijkers en de nieuwsgierige glimlach op haar gezicht bleef ze rustig wachten op antwoord. Terwijl ze nadacht hoe het zou zijn om een zus te hebben. Ze had al een broer, eigenlijk pleegbroer maar het voelde het zelfde. Zou een zus hebben ook zo voelen?

TWINKLE, TWINKLE. LITTLE STAR, HOW I WONDER WHAT YOU ARE

Het kon natuurlijk ook niet anders dan verkeerd gaan. Ergens had de blonde meid ook wel moeten weten dat het niet zo slim is om de chocomelk op haar bed te zetten. Maar het stond redelijk stabiel op het boek en tevens was het binnen handbereik. Alleen was het niet in haar opgekomen dat zodra ze druk op het matras uitoefend, het boek naar beneden zakt. En zo tevens ook de beker chocomelk. Soms had die naïeviteit echt zijn nadelen. Gelukkig had Dennimae, zoals het er nu naar uit zag, haar laptop nog op tijd kunnen redden. Ze zou morgen wel kijken wat voor schade het ding had opgelopen. Maar hierdoor kwam wel het volgende probleem: waar ging ze haar mail afschrijven? Denni wilde haar broers zo veel mogelijk laten weten en vertellen over alles dat ze hier mee maakte. En natuurlijk zou ze hun ook gewoon een berichtje kunnen sturen, maar op de een of andere manier vond ze een mail sturen leuker. Een brief was nog persoonlijker geweest, maar Denni vertrouwde het post-verkeer van het eiland niet helemaal. Met een diepe zucht had de blondine haar kamer verlaten, opzoek naar een plek met computers.

Hoe Denni bij de gamehall kwam, was eigenlijk puur toeval. Het was niet echt dat ze er naar op weg was, maar toen de deur op haar netvlies kwam leek het haar een goede keuze. Daar hadden ze vast wel computers met internet staan, het was op z'n minst de moeite waard. Wie weet hadden ze daar wel computers en anders kon ze altijd nog verder zoeken. Maar zodra Denni de deur van de gamehal opende, werd ze begroet door een gigantische vlaag van licht. Voor een moment verblindde het haar zicht, waardoor ze ter berscherming van haar ogen haar hand voor haar gezicht hield. Toen ze redelijk aan het licht gewend was, gleden haar blauwe ogen door de verlichtte ruimte heen. Het was een prachtig licht, eentje die duidelijk niet door lampen gemaakt werkt. Een klein meisje ving haar blik. Ze zat midden op de grond, in haar pjama, samen met haar knuffel. Denni liep automatisch naar het meisje toe, om haar te begroetten. Denni's vriendelijke glimlach hiet met meisje ook glimlachen voor ze haar terug begroette. “Hoi,” Sprak het meisje zachtjes. Denni zakte door haar knieën heen zodat ze op ongeveer dezelfde hoogte als het meisje zat. Hierdoor probeerde ze het meisje wat meer op haar gemak te stellen. “Ik ben verdwaald geraakt en ik weet mijn kamer nummer ook niet meer.” Vertelde het meisje, nadat Denni had gevraagd wat ze hier deed. De blondine fronsde haar wenkbrauwen iets, kantelde haar hoofd lichtjes. “Ik ben hier maar gaan zitten, omdat het hier rustig en donker is. Ik denk dat ik dan ook hier maar moet gaan slapen,” Een brede glimlach verscheen rond de lippen van Denni terwijl haar blik die van het meisje volgde, door de ruimte. "Je kan hier toch niet slapen? De grond is zo hard," Sprak Denni zachtjes, lief. "Zal ik je anders helpen zoeken? Misschien dat je je nummer weer ziet zodra je er langs loopt." Knikte ze overtuigend. Het was best een sneu gezicht; dat kleine meisje in een toch best kille kamer, met alleen haar knuffeltje en pjama aan. Het hoorde lekker op bed te liggen, tegen al haar knuffels aan die haar veiligheid en bescherming biedde. Niet hier, alleen, in de game hal zonder een enkel idee waar te zijn. "Of weet je het nummer van de kamer van een vriendinnetje, mocht je je kamer niet herkennen?" Vroeg ze, aangezien ze haar daar anders ook heen kon brengen. Desnoods sliep het meisje bij haar op de kamer, maar niet hier in deze ruimte. Dennimae glimlachte nog steeds, ze was dol op kinderen. “En wat doe jij dan hier?” Vroeg het meisje nieuwschierig. "Het is een heel dom verhaal, beloof je niet te lachen?" Grinnikte ze naar het meisje. De grote bruine ogen van het kind waren veel te mooi om naar te kijken. Zo onschuldig, nieuwsgierig. "Maar, ik was lekkere chocolademelk aan het drinken op mijn bed. Tegelijkertijd schreef ik een mail voor mijn broers en broertje. Ik was eventjes vergeten dat chocolademelk en een laptop niet heel erg goed gaan samen, en liet perongelijk de chocomelk over mijn laptop valen," Grinnikend legde ze een hand voor haar gezicht. "Dom, toch? Dus ik zocht een ander computer om mijn mail af te schrijven." Denni haalde ietwat nonchalant haar schouders op. "Ik ben trouwens Dennimae, en wie zijn jullie?" Vroeg ze terwijl ze met haar vinger op de neus van de knuffel tikte.

It's time for you to shine

Was het raar dat een klein meisje als Kylie die nog maar een dag of twee op het eiland bevond verdwaalde in de gangen en haar kamer nummer niet meer kon herinneren? Het was niet zo raar dat ze vond. Het kon iedereen gebeuren, maar zij moest het volgende slachtoffer zijn van verdwaal-raak-spook. Haar moeder had haar altijd duidelijk gemaakt dat het een spook was die mensen verdwaald liet raken. De bescherming voor dat spook was haar moeder geweest, omdat zij altijd de weg terug wist. Maar hier was ze helemaal alleen. Geen mama en geen papa. Ze had Devon op het eiland, maar hij had waarschijnlijk ook geen zin om de hele tijd een tien jarig kind rondom zich te hebben. En als hij dat wilde, dan wist ze ook zijn kamer niet te vinden. Dus dat bracht haar ook niets verder. Ze kon alleen nog maar door lopen en uit komen op een donkere ruimte, die later verlicht werd door haar zelfgemaakte aurora. Ze was maar op de grond gaan zitten en geaccepteerd dat ze hier alleen gelaten zou worden en rustig kon gaan slapen. De pyjama die ze aan had zorgde ervoor dat ze niet koud zou lijden. En de apen knuffel zou haar beschermen tegen de spinnen in de donkere hoekjes die niet verlicht werden door haar gekleurde licht. Het licht zou haar ook helpen de verdwaal-raak-spook weg te houden en wie weet schoot in haar slaap haar kamer nummer weer in haar op. Tot nu toe bleef haar gedachtes alleen een dichte kamer deur zien zonder nummer.  

Op gegeven moment kwam er een meid binnen lopen en haar vriendelijk begroeten wat haar deed glimlachen. Kylie wist niet zeker of de meid haar de ruimte binnen had zien lopen of dat het licht onder de deur door was gaan schijnen. Ze voelde zich wel prettiger nu er iemand was haar te beschermen voor de grote spinnen en de verdwaal-raak-spook. Ze had wel verwacht dat ze de meid moest uitleggen waarom ze zich hier zo alleen bevond. En vertelde ze dan ook eerlijk wat er was gebeurd en waarom ze hier zat. “Je kan hier toch niet slapen? De grond is zo hard,” sprak de meid zachtjes en lief. Kylie liet haar ogen even glijden over de grond en moest er toch wel aan toe geven dat de grond te hard was. Het zou haar wakker houden en ze zou banger worden voor de donkere hoekjes met de grote spinnen. Nee, dat ze niet bepaald veel zin in. “De grond is inderdaad veel te hard en de spinnen in de donkere hoekjes maken mij ook wel bang,” gaf ze toe, waarbij ze haar knuffel steviger vast ging houden. “Er zit altijd spinnen in de hoekjes waar het licht niet schijnt. Dat zij mijn mama altijd,” legde ze uit, en keek van de meid naar de donkere hoekjes.
Kort bleef ze naar hoekjes staren en keek toen de meid weer in met grote bruine kijkers, toen ze weer begon te spreken. “Zal ik je anders helpen zoeken? Misschien dat je je nummer weer ziet zodra je er langs loopt.” stelde ze voor met een overtuigend knikje, waardoor er weer hoop in haar ogen glinsterde. “Wil je dat echt doen?” vroeg ze hoopvol aan de blondine. Ze zou het echt een hele eer vinden als ze haar zou helpen, want misschien werd de dichte kamerdeur in haar hoofd wel versierd met het nummer dat haar kamer was. De volgende keer moest wel even heel groot haar naam op de deur zetten voor als ze het nog een keer zou vergeten. Ze zou alles doen om niet weer het slachtoffer te worden!
“Of weet je het nummer van de kamer van een vriendinnetje, mocht je je kamer niet herkennen?” vroeg de blondine vervolgens, waarbij Kylie haar apen knuffel voor haar mond deed en schuldig weg keek. Ze schudde haar hoofd en keek de meid weer aan. “Ik ben hier nog maar net en ik heb nog niet heel veel mensen leren kennen,” sprak ze schuldig, terwijl ze ondertussen de apen knuffel wel voor haar mond had weg gehaald om het duidelijker over te brengen. “Om heel eerlijk te zijn ben jij de eerste persoon die ik echt leer kennen...” vervolgde ze met een licht glimlachje en met een toon in haar stem dat de meid zich wel vereerd mocht voelen. Niet dat het heel wat was om iemand nieuw te leren kennen, maar Kylie zag haar wel aan als een prinses. Een prinses die koningin zou worden net als in haar favoriete film Frozen. Ja, ze zag de meid als een Elsa.

De meid was blijven glimlachen naar haar, iets wat haar wel gerust op haar gemak stelde. De blondine had aan haar gevraagd wat zij hier deed, maar Kylie was ook wel nieuwsgierig wat zij hier deed. “Het is een heel dom verhaal, beloof je niet te lachen?” vroeg de meid grinnikend, waardoor ze automatisch al zachtjes begon te lachen. Ze knikte en zei dat ze het beloofde niet te lachen. Natuurlijk was het al wel te laat, want ja ze was al aan het lachen voordat ze het verhaal te horen had gekregen. “Maar, ik was lekkere chocolademelk aan het drinken op mijn bed. Tegelijkertijd schreef ik een mail voor mijn broers en broertje. Ik was eventjes vergeten dat chocolademelk en een laptop niet heel erg goed gaan samen, en liet per ongeluk de chocomelk over mijn laptop vallen,” sprak de meid grinnikend, terwijl ze haar handen voor haar gezicht deed. Oké, Kylie moest toegeven dat was best wel heel erg dom en moest er om lachen. “Dom, toch? Dus ik zocht een ander computer om mijn mail af te schrijven,” vervolgde de meid nonchalant schouder ophalend, terwijl ze begrijpend knikte. “Ja dat is best wel heel erg dom, sorry dat ik lachte,” zei Kylie nog altijd lachend, maar als laatste wel verontschuldigend. Misschien zou de meid nu wel heel er boos worden op haar omdat ze had gelachen. Dan was het altijd beter om te verontschuldigen. Weer iets wat haar moeder haar had geleerd.
“Ik ben trouwens Dennimae, en wie zijn jullie?” vroeg de meid die zichzelf had voorgesteld als Dennimae, terwijl zij vervolgens een tikje op de neus gaf van haar apen knuffel. Het deed haar licht lachen dat de meid zo mee deed en haar apen knuffel ook zag als persoon net zoals zij deed. “Dit is Kareltje en ik ben Kylie,” zei ze, terwijl ze bij het spreken van de naam van haar knuffel een aai gaf over zijn apen hoofdje. Vervolgens had ze Dennimae weer aan gekeken met een vriendelijk glimlach. Ze deed haar kleine handjes op de oren van haar knuffel en fluisterde zachtjes:“Eigenlijk heten al mijn knuffels Kareltje, maar dit wel mijn lievelings knuffel.” Ze keek om zich heen en haalde haar handjes weer van haar knuffel zijn oren. “Hij beschermt mij voor de verdwaal-raak-spook en de spinnen, maar ik denk dat hij niet goed had opgelet en dat ik daarom verdwaald ben geraakt,” sprak ze nog altijd fluisterend en overtuigend dat de verdwaal-raak-spook echt was.

It's time for you to shine

Het stelde Kylie gerust dat er nu iemand bij haar was en ook bij haar wilde blijven, terwijl ze zo op de grond zat in een donkere ruimte dat alleen verlicht werd door het gebruik van haar mutatie. Ze voelde zich meer op haar gemak bij de meid, ondanks dat het onderwerp over de donkere hoekjes ging waar de spinnen zich schuil hielden. Ze kreeg al een rilling over haar rug bij het nadenken dat ze bekeken werd door spinnen en de muizen. Kylie vertelde iets tegen de meid wat haar moeder altijd had gezegd tegen haar. Toen ze nog thuis woonde had ze de bescherming van haar moeder of haar hondje als haar moeder er niet was. Gelukkig had ze nu de meid die haar bescherming gaf en dat deed haar ook wel goed. Toch bleef er altijd wel een beetje angst in haar zitten.
“Ik vind het wel heel stoer dat je het durft om hier te blijven zitten,” moedigde de meid haar aan. De hoop glinsterde in haar oogjes en keek met een glimlach naar de meid. “Zelf een groot persoon had dit eng gevonden.” Nu begon Kylie zich wel heel erg stoer te voelen. Als een groot persoon dit al eng vond dan was zij nu echt een heldin of iets. “Maar dat komt gewoon omdat ik een aurora kan maken...” zei ze. Zo voorzichtig als ze kon liet ze de aurora wat vervagen tot hij alleen nog in haar handjes lag, waarvan ze een kommetje had gemaakt. Het was nu een heel stuk donkerder en buiten het licht in haar handjes was het bordje van de uitgang het enige licht wat er scheen. “Anders was het echt heel wat donkerder geweest,” fluisterde ze, terwijl ze naar de meid toe leunde en zenuwachtig om haar heen keek. Nog voordat de spinnen uit de hoekjes konden komen liet ze de aurora weer de ruimte heen gaan. Het was een stuk fijner dat het licht door de ruimte heen danste.

Op de grond zitten met een apenknuffel, terwijl de ruimte werd verlicht door haar eigen licht was toch niet iets wat ze echt wilde. Als ze in slaap zou vallen dan kon ze het licht niet meer controleren en zou het of uit gaan of iets anders. Ze wilde niet dat het licht uit ging of dat het iets ging doen waar ze niet achter wilde komen. Ze wilde in haar eigen bed liggen met het gezelschap van haar andere knuffels. Meer vroeg ze niet, maar ze wilde het liever niet hardop zeggen tegen de meid. Misschien wilde ze haar wel helemaal niet helpen, maar voordat ze verdere negatieve gedachten in haar hoofd kon laten had de meid haar al voorgesteld om te helpen met zoeken. Eerst wilde Kylie het niet geloven, maar ze kon zich niet voorstellen dat de meid gemeen was om haar zo te laten zitten op de grond.
De meid had kort gegrinnikt en uitbundig geknikt. “Natuurlijk, uw ridder is gearriveerd mevrouw.” sprak ze deftig, waardoor ook zij moest grinniken, De uitstraling die de meid liet zien begon ze zich echt voor doen als een ridder. Haar handen waren gebald als vuisten en haar in haar zij gezet. Een brede grijns verscheen op Kylie’s gezicht en ze voelde zich als ware prinses. “Ik heb wel een prinsessen jurk in mijn kamer liggen, dus dan kunnen we ons verkleden als we mijn kamer hebben gevonden,” stelde ze voor. Ze zag het al helemaal voor hoe de twee door de gangen gingen redden in jurken met een plastic zwaard in hun handen.
Terwijl ze er zo enthousiast over was vergat ze bijna antwoord te geven op de vraag van de meid over of ze andere vriendinnetjes kende. De meid mocht zich nu wel heel vereerd voelen om te weten dat zij de eerste persoon was die ze leerde kennen. “Geeft niks. Als je je kamer niet kan herkennen, mag je wel bij mij slapen? Maken we er een slaapfeestje van.” grinnikte ze. Kylie drukte haar apenknuffel tegen haar gezicht, omdat ze een beetje verlegen werd. Een slaapfeestje… dat was een geweldig idee! “Gaan we dan ook film kijken en popcorn eten?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze de knuffel langzaam voor haar gezicht weg haalde.
De onschuld die Kylie had zag ze ook wel terug in de meid. Gewoon als je keek hoe lief de meid voor haar was. “Voel me heel vereerd dat ik jou eerste vriend hier mag zijn,” sprak ze. Kylie grinnikte even. “Je bent mijn eerste vriend, maar als je wil mag je ook wel meer zijn?” vroeg ze uitdagend. “Je mag ook mijn ridderlijke zus zijn?” zei ze vragend, maar met een grote grijns op haar gezicht.

Het zat in het karakter van een kind dat ze al moest lachen voordat de meid haar verhaal was begonnen. En ook dat ze moest lachen, toen de meid was uitgepraat. Kom op zeg, het was het wel een domme actie. Gelukkig was ze wel een persoon dat zich wel verontschuldigde voor haar lachen, terwijl de meid nog had gezegd dat ze niet mocht lachen. Stiekem was ze van binnen nog steeds aan het lachen. “Geeft niks, het was ook gewoon een beetje dom. En verspilling van lekkere chocolademelk, natuurlijk.” knipoogde ze. Kylie haalde haar schouders op en legde haar vinger nadenkend op haar kin. “Als we mijn kamer straks niet kunnen vinden dan kunnen we ook zo nieuwe chocolademelk ophalen,” stelde ze voor. “Ik kan wel leren hoe je goed en zonder te knoeien chocolademelk moet drinken,” grapte ze, waarna ze giechelde.
Kylie stelde zichzelf voor, net als de meid zichzelf had voorgesteld als Dennimae. Ook had ze haar knuffel Kareltje voorgesteld. Toch moest ze er wel even bij vermelden dat al haar knuffels Kareltje heten, maar dat mocht deze speciale apenknuffel niet weten. Haar lievelings knuffel. “Weet hij wel dat hij je lievelings knuffel is?” vroeg Dennimae. Schuldig keek Kylie naar haar knuffel en haalde haar handjes van zijn oren. Ze tilde de knuffel zo op dat hij op ooghoogte was en zei:“Kareltje, ik wil dat je weet dat je mijn lievelings knuffel bent.” Met haar andere handje zorgde ze er voor dat de knuffel knikte. “Jij bent ook mijn lievelings baasje,” probeerde ze op een jongensachtige stem te klinken. Trots keek ze naar Dennimae. “Nu weet hij het,” sprak ze. Ook legde ze uit dat Kareltje haar beschermde voor de verdwaal-raak-spook. Niemand wist hoe de spook er uit zag, maar hij was zeker weten echt. Dennimae stond op en vragend keek Kylie haar aan, waarna ze haar hand uit stak. “Kom, dan gaan we je kamer zoeken. Het verdwaal-spook zal je niet lastig vallen als ik er bij. Ridder Dennimae zal u beschermen.” Kylie pakte de hand uit en knikte. Ze hield Kareltje goed vast en knikte. “Ridder Dennimae en Prinses Kylie op avontuur episode 1,” zei ze alsof het een begin was van een groot avontuur.

It's time for you to shine

Kylie voelde zich een beetje afhankelijk van de blondine worden. Als zij weg ging dan bevond ze zich weer alleen in de donkere ruimte op de koude vloer. Wie weet zou ze niet kunnen slapen, omdat het dansende licht van de aurora verdween als ze sliep en er dan allemaal spinnen en muizen over haar heen zouden lopen. Het enige wat de ruimte zelf licht gaf was het exit bordje boven de deur. Niet dat dat de spinnen en de muizen er van weer hielden om over de kleine meid heen te gaan lopen. Ondanks dat de meid haar stoer had genoemd zou ze hier niet willen slapen, omdat het anders te donker was geweest. Met een klein voorbeeld dat ze de blondine gaf hoe donker het was geweest, wilde ze toch wel graag dat de ruimte snel weer verlicht werd.
De meid mocht haar mutatie dan wel knap vinden, maar het was ook wel gevaarlijk. Dat wist Kylie zelf ook wel en daarom liet ze verder niks zien dan het spelen van het licht.

Het deed haar dan ook goed dat het onderwerp verder niet meer ging over haar mutatie en dat ze er ook niet meer over na hoefde te denken of ze hier alleen zou blijven. De meid had immers voorgesteld om te helpen zoeken naar haar kamer en dat haar “ridder” gearriveerd was. Ze vond het helemaal geweldig dat ze een persoonlijke ridder had en dat ze zichzelf prinses Kylie mocht noemen, ondanks dat ze nog geen kasteel had. Een kasteel zal er wel komen en dan mocht iedereen bij haar wonen. Zelfs de prinsen en prinsessen van de Disney sprookjes. Ze moest dan wel snel beginnen met bouwen aan haar kasteel, want het zou een groot kasteel worden en anders zou hij niet klaar zijn tegen de tijd dat ze bejaard was. Haar fantasie sloeg een beetje op hol in haar hoofdje, maar ze zag het nog wel allemaal echt gebeuren. Iedereen zou happily ever after leven in haar kasteel. Ze vroeg zich echter wel af wat de blondine liever aan had; een jurk met een zwaard of een echt ridderlijk harnas… Ze had op haar kamer wel allemaal prinsessen jurk liggen en ze dacht ook een plastic zwaard van Prins Charming van Sneeuwwitje en een laser zwaard van Star Wars, maar geen harnas. Al leek het Kylie wel leuker als de meid een jurk aan had en een stoer zwaard er bij had. En doordat de meid instemde bij het idee dat Kylie jurken op haar kamer had zag ze het echt helemaal voor zich. “Ik heb geen harnas voor je, maar ik heb wel twee zwaarden,” legde ze uit, terwijl ze nadenkend haar vinger op haar kin tikte. “Ik heb een prins Charming zwaard en een laser zwaard van Star Wars, dus kies maar uit,” stelde ze giechelend voor. Natuurlijk mocht de meid ook wel twee zwaarden hebben, maar dan zou de meid echt een die hard ridder worden.

Het klonk best wel zielig als je na ging dat Kylie nog geen vriendjes en vriendinnetjes had gemaakt, maar ze had de blondine nu bij zich. Zij was nu haar vriendin en dat zou - hoopte ze- gelijk verzegeld worden met een slaap partijtje met film kijken en popcorn eten; tenzij de meid dat niet wilde. Maar een slaap partijtje zonder film en popcorn was geen leuk slaap partijtje. Zoals de meid dat ook had gezegd dat hoorde er allemaal bij. Betekende dat dan alleen als Kylie haar kamer niet meer kon vinden of.. Ze hoopte natuurlijk dat gewoon door zou gaan, maar het was beter als ze dat dan zou vragen. Wie weet hoopte de meid juist dat ze haar kamer weer zou vinden, zodat ze weer alleen kon zijn in haar bed met haar vele knuffels en haar prinsessen jurken. “Maar als we mijn kamer vinden en ons verkleden..” Ze zweeg en keek hopend en lichtelijk schuldig met haar bruine kijkers. “Gaan we dan alsnog film kijken, popcorn eten en een slapen op jouw kamer?” vroeg ze. Ze hoopte echt dat ze dat allemaal zouden doen. Gewoon omdat het kon en omdat de meid haar eerste vriendin was en voor haar bekend stond als ridder Dennimae. Alleen een vriendin en een ridder was voor de kleine Kylie niet genoeg. Nja, het was wel genoeg, maar het mocht ook meer. Ze mocht familie worden. Ooit had ze wel een broer gehad, maar daar had ze nooit meer iets van gehoord. Dus ze sprak daar ook liever niet over. “Dat zou al helemaal geweldig zijn,” Grinnikte ze, waardoor Kylie ook moest grinniken. “En ben jij dan mijn prisessen zusje?” Werd haar gevraagd. Ze perste haar lippen op elkaar en keek wat moeilijk, alsof ze nee zou gaan zeggen maar een manier zocht om het niet kwetsend over te laten komen. “En het aapje kan dan wel je prins zijn.” knipoogde Denni er nog achteraan. Ze begon nog moeilijker te kijken en knikte ten slotte toch. En lachte eventjes. “Ik ben je pinsessen zusje, maar ik wil dan dat Kareltje jouw pins is,” zei ze met grijnsje. “Ik wil namelijk wachten op de prins die mij red uit de toren als jij er niet bent,” zei ze bloedserieus. Hoe moest ze anders de ware liefde vinden?

Dat Denni’s ongelukje een verspilling van de chocolademelk was was een feit. En dat Kylie voorstelde dat ze haar moest leren chocolademelk drinken, ja dat was gewoon ook een feit. Het werd ook wel hoognodig tijd dat de blondine dat ging leren. De meid was hoeveel jaar ouder dan haar? Zelfs Kylie kon nog beter chocolademelk drinken. Dat was dan ook een van de redenen die ze had om een persoonlijke juf te worden voor Dennimae. De andere reden was vrij logisch, want dat was gewoon omdat ze geen chocolademelk over haar prinsessen jurken heen wilde hebben. Dat zou ten eerste alweer zonde zijn van de chocolademelk, maar ook zonde van haar prinsessen jurken. Straks gingen de jurken ook nog krimpen als ze in de wasmachine zaten. Niet iets waar Kylie om stond te springen. “We kunnen sowieso chocomelk halen op ons avontuur. En dan kan jij mij er alles over leren,” Ze wiebelde een paar met haar wenkbrauwen en grinnikte. De kleine meid knikte instemmend en zette een hand in haar zij en dan wees ze naar lichtelijk streng naar de blondine. “Ik wil namelijk geen chocolademelk over mijn jurken als we mijn kamer hebben gevonden,” Voor enkele seconden keek ze de meid nog streng aan, maar kon toen haar lach niet meer in houden. “Anders krijgt leerling ridder Dennimae straf van prinses juf Kylie,” giechelde ze nog even.

Voor een kind van tien was het vrij duidelijk dat ze een apen knuffel had - of in ieder geval een knuffel - die haar lievelingsknuffel was. Ze had het hem alleen nooit uitgelegd dat hij haar lievelingsknuffel was, aangezien ze hem wel bijna over al mee naar toe nam. Het was dankzij de blondine die dat aan haar had gevraagd. Zelf zou ze er nooit opgekomen zijn. Dus terwijl ze er zo over nadacht werd het wel tijd dat ze het Kareltje ging vertellen. Dat de knuffel antwoord gaf bracht alleen maar meer positieve gedachte op in Kylie’s hoofdje. Ze vroeg zich af hoelang ze de knuffel had, maar zo ver zij wist had ze Kareltje al voor eeuwig in haar bezit. Ze kon zich gewoon geen nacht voor stellen waar Kareltje niet in haar zijde lag te slapen. Ook al heette al haar knuffels Kareltje, dus het was ook vrij logisch dat ze geen nacht kon voorstellen zonder een Kareltje.

Kylie had de hand vast gepakt van de blondine en was ook opgestaan om opzoek te gaan naar de slaapkamers. Voordat ze de game hall uit waren gelopen had de kleine meid het dansende licht geheel laten verschijnen om vervolgens de donkere ruimte achter zich te laten. Met de ene hand had ze Kareltje bij zijn arm en de andere had ze ridder Dennimae vast. Zo was prinses Kylie veilig en werd ze beschermd door haar ridder. Echter keek ze wel een moeilijk, toen ze rechts af sloegen. Het was tot nu toe een vreemde boel wat voor Kylie moeilijk was om te herinneren. Ze liepen twee gangen door, links en toen weer rechts. Er was een trap die naar beneden liep. Ze keek goed om zich heen en drukte de knuffel iets tegen haar aan. “Herken je het weer een beetje?” vroeg de blondine lief. Kylie keek achter zich en liet de hand van Denni los en liep zelf naar beneden. Ze keek naar de gang waar allemaal deuren waren met nummers erop. “Ik herinner me de kamerdeuren met nummers er op, maar ik weer nog steeds mijn kamer nummer niet...” zei ze schuldig. Ze keek weer naar Denni met schuldige ogen. “Straks vinden we mijn kamer nooit en dan kunnen we ons niet verkleden,” zei ze.Ze zou het erg jammer vinden als ze zich niet kon verkleden en ze zich dan alleen prinses kan voelen als iemand haar “prinses Kylie” noemt. Hoe kon ze in een kasteel wonen als ze nu al verdwaald was?