Onderwerp: Stranger Danger [&Lorise] wo aug 17, 2016 12:43 pm
De dag was nog niet voorbij, maar de lessen wel. Voor hem waren die geëindigd met een gymles. Natuurlijk had hij zich weer eens niet in kunnen houden en bij de balsporten was hij constant alle kanten op gerend, achter de bal aan, weer naar hun eigen goal om te helpen verdedigen en zelfs naar de zijlijn als iemand de bal een flinke knal de verkeerde kant op gaf. Ja, de hypere roodharige had weinig energie meer over in zijn benen toen de les tot z'n einde kwam. Hij had zich dan ook gedouched en omgekleed, maar was daarna niet erg ver meer gekomen voordat hij besloot dat deze plek goed genoeg was om even uit te rusten.
Languit lag hij op het gifgroene grasveld. De grasmat gloeide nog na van de eerdere zon, wat hem een heerlijke rugverwarming gaf. Met zijn ogen half gesloten genoot hij van de heerlijke ontspanning, zijn eigen privé relaxation station. Hij had geen ingewikkelde spa-behandelingen of massages nodig om te genieten. Niets om aan te denken, niets om te doen. Gewoon liggen tot de zon onder gaat. Dat was nog eens leven. De zwarte gravel korreltjes van het kunstgras kriebelden in zijn nek, tot hij zijn trui onder zijn hoofd schoof als een provisorisch kussen.
Met zijn andere hand grabbelde Allen in de plastic zak naast hem en viste een lange rode draad van snoep tevoorschijn. Loom liet hij de aardbeien-veter boven zijn mond bungelen, alvorens toe te happen. Hij merkte zelfs dat hij een beetje weg begon te dromen, terwijl hij snackte van de snoepjes die hij bij zich had. Allen had het geluk dat hij niet ontzettend snel verbrande, anders zou hij straks felrood thuis komen door de namiddagzon. Hoewel dit weer waarschijnlijk wel een paar extra sproeten op zijn kop zou opleveren.
Onderwerp: Re: Stranger Danger [&Lorise] wo aug 17, 2016 4:13 pm
That's not a skirt girl that's a sawn of shotgun
Sommigen hadden haar wat raar aankeken toen aan werd gekondigd dat ze de volgende les tennis zouden doen. Lorise namelijk heel enthousiast geweest. De meesten vonden het niet heel veel aan en je had zelfs mensen die het liefst helemaal niks deden. De reden dat Lorise het leuk vond was ook niet bepaald om de sport. Maar eerder om.. Ja heel typisch.. De kleren. Ze zou eindelijk een keer een tennisrokje aan kunnen met een goede reden. Ze hield op één of andere manier echt van die dingen. Dus ja, voor de gymles die dag had ze haar outfit al klaar. Het maakte haar niet uit als de andere meisjes weer eens lachend hun hoofd zouden schudden omdat ze er weer zo typisch bij liep. Ze lachte gewoon met hun mee. En de jongens, ze had nog nooit klachten gehoord over tennisrokjes van jongens. Al kon Lorise al wel raden hoe dat zou komen.
Om eerlijk te zijn vond ze het tennissen ook wel leuk, leuker dan normaal met de oufit natuurlijk maar wel leuk. In Colorado was wintersport veel populairder dan tennis. Ze was er ook niet al te slecht in tho. Waarschijnlijk was een tennisbal het enige waar ze zonder moeite hard tegen aan kon slaan. En haar enthousiaste over iets steeg natuurlijk snel als ze eenmaal een paar potjes had gewonnen. Ze had ook wel verloren, maar ze was ervan overtuigd dat dat ene meisje haar mutatie had gebruikt om te winnen. Na de gymles bleef ze nog even hangen bij de tennisveldjes. Tot iedereen weg was om stiekem wat leuke selfies te maken van haar outfit en de omgeving. Het weer was aangenaam en ze was toch nog niet van plan om naar binnen te gaan, dus onderweg naar het gebouw liep ze nog even langs de andere sportvelden.
Ze had niet verwacht dat ze nog iemand tegen zou komen op de sportvelden. De zon was al onder en de meeste mutanten gingen richting het schoolgebouw om te eten of andere dingen. Maar op het sportveld lag nog een jongen. Het was dat ze zag dat hij snoep aan het eten was, anders had ze gecheckt of hij nog leefde. Hij leek wel comfortabel te liggen en ze wist niet of hij van plan was om de hele zak in zijn eentje ging opeten maar ze hoopte dat ze ook wat mocht. Want opzich zag hij er wel uit als iemand om een leuk gesprek mee te voeren zonder dat ze weggejaagd zou worden. Toen ze dichterbij kwam dacht ze wel dat ze hem ergens van herkende maar ze wist zo niet precies waarvan. Hij had haar vast al zien aanlopen en ze stopte naast hem. “Hey” sprak ze vriendelijk. “Ik denk niet dat het goed is om je eigen haar op te eten schat” sprak ze grappend. Ze doelde natuurlijk op de rode snoep draadjes en zijn rode haar. Ze vond m zelf wel grappig. “Vind je het erg als ik erbij kom liggen?” vroeg ze en ging alvast naast hem zitten.
Allen sportte omdat hij dat leuk vond. Dat was ook de reden waarom je hem keihard zag rennen bij voetbal, hij zich uitsloofde bij een potje tennis, maar hij geen voet verzette als je hem moederziel alleen in een sportschool achterliet. Gewichtheffen, joggen op een lopende band? Hij was toch niet gek? Nou had hij ook het geluk dat sporten voor hem geen uiterste noodzaak was. In het dagelijks leven was hij actief genoeg om de pizza en bier feestjes waar hij zo van hield te cancelen. Als hij zou moeten zweten om te kunnen eten wist hij niet zeker welke van de twee won, luiheid of vreetverlangen. Ach, als zijn metabolisme ooit zo achteruit ging dat hij een bierbuik begon te groeien zou hij wel bij een oude-mannen-voetbalteam gaan; Net als een puppy rende hij graag achter een bal aan en dat was iets wat vermoedelijk nooit zou veranderen.
Terwijl hij lag te genieten van zijn welverdiende rust hoorde hij doffe voetstappen over het kunstgras. Te ontspannen om echt zijn hoofd te draaien opende hij zijn groene ogen en keek richting een meisje van zijn leeftijd. Ze zag er best wel goed uit, dus Allen klopte zichzelf mentaal op z'n schouder voor het feit dat hij haar aandacht had getrokken zonder enige actie. De passieve vrouwenverslinder, dat zou nog eens mooi zijn. "Hai," beantwoordde hij haar met een lome glimlach. Haar grapje beviel hem wel, pluspunten, zeker weten. "Oh dat?" vroeg hij, slingerend met een sliert snoepgoed. "Dat is op doktersadvies, ik hoop zo een haarbal te kweken en dan eindelijk in een uil te kunnen veranderen." Of wacht, waren haarballen niet katten? Ach, hij was geen bioloog, het ging om het idee. De eindeloze bron van mutanten grappen moest hij zeker nog vaker aanboren, zelfs nu borrelden er al allerlei andere scenarios in zijn hoofd op. Van een ongegeneerde "Mijn haar stopt maar niet met groeien en je moet toch wat tot een uiterst trieste Midas die met één aanraking alles in haar veranderde. Miserabele mutaties waren grappig om over na te denken.
De half opgegeten sliert liet hij in zijn mond zakken en al kauwend antwoordde hij haar tweede vraag. "Maar natuurlijk, neem plaats." Uitnodigend gebaarde hij naar de ruimte naast hem. "Wil je ook? Ik zweer dat ik het netjes gewassen heb voordat ik het knipte." Plagerig hield hij haar de zak voor. "Zijdezacht ennnn met aardbeiensmaak." Hé bah. Hij zou bíjna niet meer verder willen eten.
Onderwerp: Re: Stranger Danger [&Lorise] ma aug 22, 2016 5:41 pm
That's not a skirt girl that's a sawn of shotgun
Dat Lorise zorg en liefde besteedde aan haar uiterlijk was wel te zien. Ze vond het ook wel heerlijk om mee bezig te zijn. Haar bewondering voor kleren en sieraden was zeker een dingetje. Haar looks straalden meestal alle liefde uit die ze in haar had, en daar had ze een hoop van. Al hoewel ze ook wel haar dagen had waarom het haar niks kon schelen, maar dat was meestal als ze ongesteld was. Gelukkig had ze dat niet op de dag waarop ze eindelijk tennis hadden met gymles. Ze was er nog niet heel slecht in en ze vond het opzich wel leuk maar het ging haar om dat tennis rokje. Het stond haar gewoon goed. Samen met het witte shirtje erbij en haar witte all stars was ze wel heel cliche naar de les geweest. Ze had nog net niet van die spierwitte hardloopschoenen. Maar die vond ze niet mooi dus dat hoefde niet. Het zacht roze bomberjacket was een beetje overbodig. Het was namelijk de hele tijd al zonnig geweest. Maar ook daarbij had ze dezelfde reden. Het stond haar gewoon goed. Voor haar gevoel was daarmee haar outfit compleet.
Ze moest haast wel wat langer blijven hangen bij de tennisbaan en ze begon makkelijk een gesprek met anderen dus het werd al snel langer dan ze verwacht had. Ze liep al terug naar het schoolgebouw omdat de zon al onder was en alsnog werd ze weer afgeleid. Er lag een jongen op het gras en hij zag er wel zo relaxed uit dat ze er wel even bij wilde zitten. Hij was van die rode snoepslierten aan het eten en ze kon het niet laten om er een opmerking over te maken. Niet gemeen bedoeld, dat zou ze nooit kunnen. Haar stem klonk zelden negatief. Het was daarom ook logisch dat het niet negatief werd opgevat. "Oh dat?" sprak hij en slingerde met een sliertje. "Dat is op doktersadvies, ik hoop zo een haarbal te kweken en dan eindelijk in een uil te kunnen veranderen." zei hij en meteen grinnikte ze. Great, humor was ook een dingetje. Dan zou ze sowieso wel een leuk gesprek kunnen voeren. “Oeh, een uilen-shapeshifter dus? Chill” lachte ze en glimlachte vriendelijk. Ze kon nog steeds niet echt plaatsen waar ze hem nou had gezien.
Ze had hem gevraagd of ze erbij kon zitten, uit beleefdheid. Maar ze had van de jongen ook niet iets anders verwacht dan een ja. "Maar natuurlijk, neem plaats." zei hij en nadat ze was gaan zitten ging ze ook liggen. Gebruikte haar jacket als kussentje voor haar hoofd. "Wil je ook? Ik zweer dat ik het netjes gewassen heb voordat ik het knipte." zei hij en hield haar de zak voor. Lachend pakte ze een sliertje. Het bleef toch snoep. "Zijdezacht ennnn met aardbeiensmaak." zei hij en weer grinnikte. Ze beet er een stukje af en keek hem tevreden aan. “Mmmh, dan moet je mij toch echt eens die shampoo uitlenen” zei ze met een grijns. “Ben je op de sterren aan het wachten?” vroeg ze en keek naar de lucht. De zon was al onder en de lucht gaf mooie kleurtjes maar dat is wat zij dacht. Aangezien hij wel heen comfi lag. “Ik ben Lorise trouwens” grinnikte ze er nog na, dat was ook wel handig om te zeggen.
Onderwerp: Re: Stranger Danger [&Lorise] wo aug 31, 2016 11:20 pm
Je had yoga, meditatie, tai chi. Er waren bibliotheken te vullen met zelfhulpboeken en ontspannings tips. Hele rituelen bestonden er. Maar dat was voor Allen allemaal onnodig. Een lekker zonnetje en ligplekje waren meer dan genoeg voor hem. De gezelligheid van een andere leerling was daarbovenop nog eens een bonus. Daarnet was hij in sluimerstand, dagdromend maar net niet aan het slapen.
Maar dat was voor Allen geen reden om te gaan chagrijnen en contact te weigeren. Nee, hij werd vrij snel weer de alerte, scherpe idioot die hij altijd was. Ze maakte gelukkig geen problemen over zijn foute redenering met haarballen. Haar frisse gelaat gloeide nog een beetje na, waarschijnlijk van het sporten. Hetzelfde was natuurlijk in zijn gezicht te zien, al was hij wel grotendeels weer afgekoeld. Uilrnshapeshifter. Mocht hij willen, vliegen zou zo vet zijn. Muizen eten en uitbraken klonk wat minder, maar elke medaille had twee kanten. "Ja, een oehoe shifter, of een pathologische leugenaar," waarschuwde hij haar plagend.
Ontspanning was om te delen, dus was hij meer dan blij om 'zijn plekje' met haar te delen. Ze verspilde geen tijd om zichzelf perfect te positioneren, wat Allen zag als een goed teken. Hij werd altijd een beetje zenuwachtig van pietje precies gedrag. "We douchen wel samen, you know, save the planet, shower with a friend." In dat geval zou hij met liefde die friendzone in rollen, hehehe.
Nu hij toch al bezig was met cheesy grapjes maken kon hij net zo goed verder gaan toch? Zij had ook flauw gedaan, dus dan mocht hij dat ook doen in een poging indruk te maken. Humor was het beste wapen voor jongens zonder een 10/10 kop en lijf, dus gebruikte hij het zonder enige terughoudendheid. Niet dat Allen nou een gedrocht gelijkend op een trol was, maar met de populatie op dit eiland leek het er steeds meer op dat mutaties samenhingen met mannelijk schoon. Damn, no homo, maar er liepen hier echt modellenmannen rond. Gelukkig voor Allen was het omgekeerde ook waar, het meisje naast hem was beeldschoon op een gezonde manier. Geen afgestorven lijf, maar een frisse uitstraling.
"Ik had niet echt een plan, maar zo lang het hier nog warm genoeg is ben ik te comfortabel om op te staan. Zeker nu ik gezelschap heb om het steelpannetje en het Noorderlicht mee te zoeken." Een man zonder plan, die het leven nam zoals het kwam. Sterren kijken klonk als een puik plan. In Ierland was de hemel vaak helder genoeg om duizenden sterren te zien maar in Engeland was de lichtvervuiling een doorn in het oog geweest. Hopelijk was het hier op het afgelegen eiland weer beter. "Ik ben Allen, aangenaam, Lorise." Hij schudde wat met de tas om te zorgen dat alle snacks goed bereikbaar waren en positioneerde die tussen hen in. "Neem zo veel als je wilt hoor," verzekerde hij haar. Allen was nog in de laatste fase van zijn groei en had bijna altijd honger. Daardoor was hij een rasechte plunderaar die de keukens als vaste stop had om reserve eten te verzamelen. Snoepjes waren lekker, maar ergens in de tas zat ook nog een pak koekjes met een laagje chocolade verborgen en misschien nog iets hartigs. Tja, eten is liefde.
