Onderwerp: The last cupcake {&Dalton} ma okt 03, 2016 6:50 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Dalton The last cupcake
De dag was rustig en goed begonnen voor de blondine. Ze had bij Storm geslapen, werd wakker gekust door zijn zachte lippen en was dus met een glimlachje opgestaan. Het feit dat Devon begon te zeuren dat ze de badkamer te lang in beslag nam, maakte het alleen maar beter. Het was fijn om bij de jongens te verblijven. Niet alleen door de aanwezigheid van Storm, maar omdat ze zich er echt thuis voelde. Met haar eigen kamergenoot had ze niet zo veel en Dennimae was de jongens ontzettend dankbaar dat ze kon komen en gaan wanneer ze wilde. Haar lichte ogen bekeken de bewegingen die Storm maakte terwijl hij zich aankleedde. Echter werd haar aandacht van hem weggetrokken toen ze in haar ooghoeken een kussen zag aankomen. Denni was te laat om het helemaal te ontwijken, maar ze voorkwam dat het in haar gezicht tot stilstand kwam. "Staar eens niet zo naar mijn Hall." Murmelde Devon en een klein grinnikje kon Dennimae niet ondrukken. Ja, de Hall-war was nog steeds in volle gang. "Ik ben tenminste wel de gene die vanmorgen door hem is wakker gekust." Plagend haalde ze haar wenkbrauwen op terwijl Devon kokhals bewegingen maakte.
De jongens hadden besloten om als goeie leerlingen naar hun lessen te gaan en met een klein kusje nam ze afscheid van de twee. Denni had nog geen lessen deze ochtend en ergens wel zin in een onbijtje. Op haar gemakje wandelde ze richting de kantine, om op te merken dat het niet zo heel druk was. Het normale ontbijt uur was ook al verstreken en alleen de restjes waren nog over. Niet dat ze daar over klaagde, de restjes bestonden meestal nog steeds uit lekker eten. De blonde meid trok de grijze trui die ze droeg wat verder over haar zwarte legging. Denni vond het heerlijk dat het weer wat kouder werd buiten en ze haar lange truien kon dragen. Het was een nep-wolle trui, die net een eindje over haar billen viel zodat ze er een legging onder kon dragen. Verder had ze haar simpele outfit afgemaakt met haar geliefde, wel bekende witte Nikes. In haar kast stonden wel 4 verschillende soorten, witte Nikes. Rustig pakte ze een diemblad van de schap af om te bekijken wat er nog allemaal voor lekkers was. Toen ze voor de schaal met muffins stond, waarvan er nog ééntje over was, viel haar blik op een wat jonger jongentje. Ze schatte hem ergens rond de 13, al zou hij qua lengte niet heel veel kleiner zijn dan zij. Kort wendde ze haar blik naar de muffin, voordat ze weer naar het jongentje keek. "Hier," Zei ze vriendelijk, terwijl ze de muffin vast pakte. "Het is de laatste, jij mag hem wel hebben." Een glimlachje sierde haar lippen terwijl ze hem de muffin voorhield.
Onderwerp: Re: The last cupcake {&Dalton} ma okt 03, 2016 7:53 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Het was vroeg in de ochtend geweest wanneer dat de jongen aan was gekomen op school. Een rondleiding had hij nog niet gekregen en enkel zijn koffers waren naar zijn kamer gebracht, één die hij ook niet wist zijn. Het enige dat ze hem verteld hadden was waar hij kon gaan ontbijten. Ze hadden gedacht dat de jongen wilde eten na een lange reis. Dalton had toen geen nee willen zeggen en was braaf meegegaan naar het cafetaria en daar werd hij achtergelaten. De ruimte zat vol met mensen en om het braaf te zeggen was het er echt druk. Te druk voor Dalton, maar hij wist ook niet waar dat hij anders heen had moeten gaan. Hij kende de school niet en de moed om zelf alles te gaan zoeken had hij niet meer. Er was een tijd geweest dat hij het met veel liefde had gedaan, maar die was gedaan. Hij had zich braaf een weg gezocht door de mensen richting het eten en daar een plateau genomen.
De jongen liet zijn bruine kijker glijden over het eten dat nog over schoot in de kantine. Zijn plateau was nog steeds leeg op een glas water na dan. Hij wist simpelweg niet wat dat hij moest kiezen en de brede keuzen hielp er niet bij. Een hoop van het eten was al weg, maar nog steeds was er veel. In een vluchtige blik keek hij naar de plateau van iemand anders om te zien wat dat daarop lag. Misschien gaf het hem ideeën, maar het lukte hem niet om echt woorden te plaatsen bij het eten en wanneer hij zijn hoofd afwendde, wist hij niet meer wat hij net gezien had. Het deed hem zijn kaken even op elkaar drukken. Dalton had besloten zijn plateau gewoon weg te zetten en weg te gaan. Dat was het makkelijkste en dan moest hij geen keuzes meer maken. Zijn maag ging achteraf vast klagen, maar daar kon hij wel mee leven. Een stem naast hem deed Dalton opkijken naar het meisje. Ze bood hem een cupcake aan en zonder er ook maar over na te denken, nam hij het cakeje vast. ‘Uhm bedankt,’ zei hij met een kleine glimlach. Hij plaatsen de cupcake op zijn plateau, waardoor dat er nu op stond samen met een glas water en verder nog niets. Dat hij niet wist wat hij moest nemen, kwam deels omdat alles voor hem nieuw was en de meerderheid van de mensen die hij zag ouder was dan hem.
Wat onzeker en om zichzelf een houding te geven, nam hij zijn plateau weer vast. ‘Is er nog iets dat goed is?’ vroeg hij het meisje en vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar haar voor hij weer naar het eten keek. Dalton zou haar de keuzes laten maken, zodat hij het niet moest doen. Dat maakten het voor hem makkelijker en als hij dan iets verkeerd nam, was het niet zijn schuld.
Onderwerp: Re: The last cupcake {&Dalton} ma okt 10, 2016 4:05 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Dalton The last cupcake
De blonde meid had altijd al een zwak gehad voor kinderen. Vanaf dat ze een klein meisje was, had ze al gezorgd voor haar jongste broertje. Naar mate ze ouder werd had ze de rol van moeder grotendeels op haar genomen en zorgde ze qua eten en die dingen ook voor haar twee oudere broers. Het was iets dat ze altijd al gehad had, het moedergevoel. Dennimae wilde dan ook altijd voor alles en iedereen zorgen dat jong en klein is. Het had dan ook niet lang geduurd voordat het jongentje haar opgevallen was. Hij liep wat moederziel langs het eten met een leeg diemblad in zijn handen. Hij had zo verloren geleken, dat Dennimae hem het laastje cakeje had aangeboden. Mochten andere mensen hem gewild hebben, dan hadden ze pech gehad en moesten ze maar wachten tot de middag. ‘Uhm bedankt,’ Zei de jongen met een kleine glimlach en hij zette het cakeje op zijn diemblad neer. Het zag er nog steeds heel kaal uit, met enkel een cakeje. Niet dat zij meer had, de hare was voorzien van enkel een tomatensoepje.
De jongen leek erg onzeker en als geen ander kon Denni dat begrijpen. Er sierde dan ook een lieve glimlach rond haar lippen en ze probeerde de jongen zo veel mogelijk op zijn gemak te stellen. Het scheelde dat ze niet echt heel veel groter was dan hem. Sommige leerlingen konden best intimiderend zijn met hun lengte en al helemaal als je dan een stuk jonger was. ‘Is er nog iets dat goed is?’ Vroeg de jongen haar en Denni liet haar blik bedenkelijk over het eten gaan. "Dat ligt eraan, wat vind je lekker?" Vroeg ze hem om zijn keuzes wat gemakkelijker te maken. Als hij geen groente luste, of niet van vlees hield werden de keuzes al minder. "Heb je zin in warm eten? Want de tomatensoep is hier altijd erg lekker." Knipoogde ze naar de jongen. "En ik ben altijd erg fan van de tonijnsalade. Hou je van vis?" De blonde meid pakte een bakje om vervolgens de tonijnsalade in het bakje te scheppen.
Onderwerp: Re: The last cupcake {&Dalton} zo dec 04, 2016 1:39 pm
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Het was niets voor hem om op een nieuwe plek terecht te komen en zeker niet een plek als Genosha. Te veel nieuwe zaken waar hij rekening mee moest gaan houden en hij had geen idee wat hem nog allemaal te wachten ging staan. Voor nu wilde hij gewoon tijd doden door wat te gaan eten, ook al had hij geen honger. Alles zag er goed uit, maar veel eetlust had hij niet. Daarvoor had hij nog teveel stress. Het was als een krop die zich in zijn maag gevormd had. Er was enkel een meisje geweest, die de tijd genomen had hem aan te spreken. Ze was zoals vele in de zaal ouder als hem, maar zag er nog wel vriendelijk uit. Het cakeje dat momenteel op Dalton zijn dienblad lag, was daar een bewijs van. Hij had het van haar gekregen en zelfs al had hij het niet gewild, afslaan kon hij niet. Zijn blik gleed even naar het cakeje en vervolgens weer naar het meisje. Zou ze het hem gegeven hebben als ze wist wat hij kon? Vast niet. Mensen zouden in een grote boog om hem heen wandelen, want dat was wat hij ook zou doen. Maar het zat goed. Er was nog niemand die hem echt kende.
Dalton trok maar een vies gezicht wanneer het meisje begon te spreken over tonijnsalade en vis. Meteen had hij daarbij ook zijn hoofd geschud. Dat hij geen vis eter was, moest ook al lang zijn opgevallen. ‘Ieuw,’ zei hij nog om te verduidelijken dat hij het niet lekker vond. Als het nog niet duidelijk was, dan wist hij het ook niet. Vanuit zijn ooghoeken keek hij nog even naar de tonijnsalade, voor zijn ogen weer gleden over de toog. Een cupcake en een kom soep was niet meteen wat je een maaltijd zou kunnen noemen. ‘Hebben ze hier ook ergens spaghetti?’ vroeg hij aan het meisje zodat hij er niet zelf voor moest zoeken. Ondertussen besloot hij alvast een kom te nemen zodat hij van de tomatensoep kon pakken. Wanneer dat het koud weer was, smaakte het altijd en hij at nog wel graag soep. Dalton vulde een halve kom en plaatste die vervolgens op zijn plateau. De geur zat in elk geval echt al goed dus de smaak kon niet slecht zijn.
