It must have been the way, today was a fairytale || &Robb

Arianna

Ze was al een tijdje weer wakker sinds haar 12-dagen lange coma. Het was wennen geweest, ze voelde zich niet meer op haar plaats zoals ze dat eerst had gedaan op het eiland. Eindelijk had ze kunnen wennen aan haar leven hier, ze was begonnen zich thuis te voelen. Ze had plezier in de lessen en had goede vrienden gemaakt, ze had zelfs vrienden voor het leven gemaakt. Onsterfelijk en sterfelijk. Maar wat één ongeluk met een persoon kon doen was ondenkbaar. Sinds ze wakker was geworden had ze haar vraagtekens gezet bij haar plaats hier op het eiland, hoorde ze hier wel thuis? De dokters zeiden dat het normaal was om zo te denken na een ongeluk, dat ze enkel weer zou moeten wennen aan haar leven hier. Het was allemaal "een normale reactie". Wat ze niet leken te begrijpen was dat niets bij Arianna normaal was. Ze dacht niet zoals hen, en zij konden enkel speculeren over hoe zij zich bij hun keuzes zou voelen. Ze was genoeg in een ziekenhuis geweest, maar ze was niet zoals normale mensen. Zij was onsterfelijk, zelfs het dodelijke gif van de basilisk had haar niet kunnen ombrengen. Het frustreerde haar om in de ziekenzaal te moeten blijven, liever ging ze weer terug naar haar eigen kamer. Naar Lorise en haar andere vrienden. De dokters hadden ervoor gezorgd dat ze enkel Maurim mocht zien, meer zou ze "niet aan kunnen". Ook dat was frustrerend, maar Arianna kon niet anders dan gehoorzamen, dat begreep ze zelf ook wel. Ze hadden haar niet verteld hoe lang het nog zou zijn voordat ze weer naar haar gewone leven mocht, voordat ze weer anderen mocht zien. Ze vermoedde dat de doktoren bang waren voor de impact die het zou hebben op haar. Het enige wat ze kon doen nu was af wachten.

Voor de zoveelste dag lag ze op haar bed met een boek in haar handen. De dagen werden al korter, en het schooljaar zou snel weer beginnen. Herfst zou aanbreken, en daarna.. winter. Ze was blij met die gedachte, maar ze voelde ook hoe haar mutatie weer begon te prikkelen bij de gedachte. Het zou niet lang meer duren voor ze zich weer in haar element zou bevinden. En wie weet wat er dan zou gebeuren.. Een zuster kwam binnen en haalde Arianna uit haar gedachten. In de hand van de zuster zat een brief, die ze overhandigde aan het meisje. Wat verbaasd was ze wel, maar de zuster ging zitten op een stoel naast haar bed. Die wilde duidelijk ook weten wat er in de brief stond. Arianna bedankte haar voor het brengen, beleefd zoals altijd, en maakte toen het papier open.
Haar ogen gleden over de goudbruine brief in haar handen. Ze herkende het handschrift niet, maar zodra ze de eerste twee zinnen had gelezen wist ze van wie het afkomstig was. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, ze had Robb gemist. Hij betekende genoeg voor haar om haar zo te laten glimlachen. Hij begreep haar, misschien niet door haar mutatie, maar wel door haar onsterfelijkheid. En zij wist hoe hij zich voelde op dat gebied. Veel woorden hadden ze er nooit vuil aan gemaakt, maar ze wisten het van elkaar en dat was voor Arianna genoeg. En nu was daar de vraag of zij mee wilde -en mee kon- naar het sprookjesbal van aanstaande vrijdag. Ze wilde erg graag, god hoe lang was het geleden dat ze naar een bal was geweest? Een hele tijd, nog net niet in de vorige eeuw. Af en toe werd ze uitgenodigd voor een chique gala of een bal, ze was tenslotte van adel. Maar dit was anders, dit was voor de studenten, voor de mutanten hier op Genosha. Hier zou ze geen hoge adel tegenkomen, op Robb na dan, voor zover ze wist. Niet veel in ieder geval. Nee, dit was voor iedereen, net als in een sprookje.

Ze gaf het briefje aan de zuster naast haar, die het gretig aan nam en begon te lezen. De vrouw wist dat Arianna soms wat koel kon zijn in omgang, dat had de vrouw goed begrepen. De vrouw was een vrolijk type, die Arianna toch wel deed glimlachen af en toe. De zuster sloeg een hand voor haar mond toen ze het briefje had gelezen. "Ooh Arianna wat geweldig, ik zal gelijk aan de dokter gaan vragen of hij je laat gaan." Vertelde ze vastberaden, en Arianna gaf een klein knikje naar de vrouw als bedankje.
In de tijd dat de zuster weg was kon de hertogin nog eens goed nadenken over het briefje, over hoe het bal zou zijn, en hoe het vroeger was. Ze verdronk in de gedachten, begon er zowaar zin in te krijgen. De brief die ze had gekregen was iets dat een glimlach op haar gezicht toverde. Dit was de goede manier om iemand te vragen, gezien de tijdsomstandigheden. Ze was nog diep in gedachten verzonken toen de deur weer open ging. De zuster was terug, met pen en papier in haar hand, de brief van Robb en een enorme glimlach op haar gezicht. Arianna keek vragend naar haar op, en de vrouw knikte enthousiast. Arianna kreeg de pen en het papier overhandigd, en ze begon te schrijven.

De dag van het bal was aangebroken, ook voor Arianna. Ze mocht erheen, ze had de permissie gekregen. Ze had Robb gelijk terug geschreven met het nieuws dat ze mocht gaan, en dat ze hem graag wilde vergezellen. Daarna was het tijd geweest om kleding uit te zoeken. De zuster had haar goed geholpen -en haarzelf vergeleken met Arianna's goede fee- met de jurk halen. Arianna had er een in haar kast liggen, die ze speciaal voor zo'n bal als deze had bewaard. Hij was al een tijdje van haar, en ze had het meegenomen naar Genosha. Arianna was rijk, erg rijk, en ze kon dit soort dingen makkelijk betalen. Ook de schoenen en sieraden had ze nog, niets hoefde aangeschaft te worden.
Haar zuster had haar in de lange blauwe jurk geholpen, en die van achter gesloten. De jurk stond haar goed, liet haar mutatie goed zien en paste bij haar karakter en uiterlijk. Het was van eigen tijd, iets doorschijnend bij het lijfje en de mouwen, maar op de goede plekken. Arianna's lange zwarte haar was simpel gedaan, los over haar schouders, met een twee kleine vlechtjes en een deel bovenop dat naar achter was gehaald. In haar haar zat een diadeem, geheel van echt zilver en echte juwelen erin. Ook aan haar hand zat een sieraad, een wat nieuwer sieraad. Aan haar andere rand zat één van haar ringen, die ze al een paar honderd jaar had. De diamant was echt, en ze had de ring gekregen van een winkeleigenaar die ze toen kende. Met haar mutatie had ze de ring heel kunnen houden, hij was niet gaan roesten. Ze stapte in haar hakken, en keek de zuster vragend aan. "Hoe zie ik eruit?" Sprak ze zacht. "Als een koningin voor wie alle koningen van de wereld in de rij zouden staan." Zei de vrouw glimlachend, en Arianna knikte met en schonk haar een warme glimlach. "Ga nu kind, het bal en je prins wachten." Sprak de vrouw at dromerig, waarop Arianna een beetje moest lachen. Haar prins, achja, dat was hij vanavond wel.

Ze zou alleen naar het bal lopen, zo had Robb het voorgesteld. Daar was ze wel blij mee, want ze wilde niet opgehaald worden bij de ziekenzaal. Dat bevestigde nog eens extra wat er was gebeurd met haar, Lawrence, Nadya en Valkyrie. Het ongeluk zou ze nooit vergeten, en ze wist niet hoe ze zich erover moest voelen. Het enige wat ze ervan kon zeggen was dat ze op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats was geweest.
De weg naar het bal was prachtig verlicht, het was net een echt sprookje. Dit gaf haar veel hoop over hoe het bal zelf eruit zou zien, vast en zeker even mooi als de weg ernaartoe. Onderweg werd ze wel aangekeken door mensen. Sommigen leken haar te herkennen als "het meisje dat de basilisk overleefd had", of als "het meisje die voor de sneeuwstorm zorgde". Het was ook niet een sneeuwstorm, nee, Arianna besefte wel dat het gelijk dé sneeuwstorm was. Het maakte haar wat onzekerder, ook al wist ze beter. Ze was al zo lang op de aarde dat ze het gewend was. Maar niet als ze haar koppelden aan haar mutatie of het ongeluk, daar was ze niet op voorbereid. Het maakte de weg naar het bal wat ongemakkelijker, zeker omdat ze alleen liep. Vaak genoeg had ze alleen gelopen, en ook nu wist ze dat ze er doorheen zou raken. Het leek echter zo ver als mensen zacht aan het fluisteren waren zodra ze voorbij haar kwamen.

Bij iedere stap die ze zette verscheen er een klein beetje ijs op de bomen, en kwam er een koud briesje langs. Het was merkbaar, al zou er door de meesten geen aandacht aan worden besteed. Zelf wist ze maar al te goed dat het er was, ze vertelde zichzelf dat het niet erg was, ze kon er niets aan doen. Haar ijs en sneeuwmutatie was nog steeds gevoelog na het ongeluk, na dat er door haar een 13-dagen durende sneeuwstorm over het eiland geraasd was, midden in de zomer. Ze had haar mutatie nog niet volledig onder controle, en dit was iets wat onbewust verscheen door haar aanwezigheid.
Ze zag de ingang verschijnen. Een prachtige houten deur, waar het net leek of je het sprookjesboek binnen liep. Ze keek er met bewondering naar, en zocht ook al vast naar Robb. Op enkele meters afstand van de ingang stopte ze midden op het pad. Wie er allemaal langs haar liepen had ze niet door, daar lette ze niet meer op. Een enkel sneeuwvlokje viel uit de lucht bij haar aanblik. Daar stond de jongen van de brief, ze spotte hem meteen tussen de mensen. Ze vond zijn ogen, maar sloeg vrijwel meteen haar ogen neer en vouwde haar handen over elkaar. Wat het met haar deed, dit alles, al deze mutanten, was erger dan verwacht. Ze had lange tijd niet zoveel mensen bij elkaar gezien, even leek het haar te veel te worden. Was het wel een goede beslissing geweest van de doktoren om haar te laten gaan? Ze keek weer langzaam op, en bij de aanblik van haar metgezel verscheen er toch een glimlachje op haar gezicht.

Dress x Shoes x Hair & Headpiece x Hand Jewelry x Ring

Arianna

Nooit had ze gedacht dat ze zenuwachtig zou zijn voor een bal, nadat ze er al zovelen had beleefd in de jaren dat ze op aarde rond liep. Hoe vaak had ze wel geen bal meegemaakt? Ze kon ze niet eens allemaal boven halen. Maar voor geen enkel bal was ze zo zenuwachtig als deze. Vroeger was het een gewoonte en verplichting om erheen te gaan en ze te organiseren, het zat in haar ritme. Maar vroeger, vroeger was alles anders. De manier van leven, de manier van doen. En dan dacht ze nog niet eens aan hoe alles eruit zag. Ze wist wel hoe een bal er in de 21e eeuw eraan toe ging, maar het was toch even geleden. Wat haar nog nerveuzer maakte was het feit dat haar ziekenhuisverblijf als een lopend vuurtje was rond gegaan. Normaliter trok ze zich er niet veel van aan, wat mensen zeiden. Maar de mutanten hier konden zo bot zijn, net als de rest van de jongvolwassenen van deze eeuw. Beleefdheid was soms ver te zoeken. Dat Arianna uit Engeland kwam, uit een van de meest hoogstaande families van het land, en dat ze ook naar haar status was opgevoed hielp niet echt. Ze was altijd een beetje blijven hangen in de manieren van de vorige paar eeuwen, het aanpassen ging wel, maar haar gewoontes waren hetzelfde gebleven.

Terwijl ze naar het bal liep voelde ze de blikken branden, ze hoorde zelfs mensen smiespelen over haar, terwijl ze langsliep. Ze hoorde woorden als 'sneeuwkoningin', 'sneeuwstorm', 'monster', 'dodelijk' en 'basilisk' voorbij komen. Zuchtend liep ze voorbij de groepjes die het overduidelijk over haar hadden, en de sneeuwstorm die ze had gecreëerd. 13 dagen lang had het hevig gesneeuwd, en leek er maar geen einde aan te zijn gekomen. Pas op de dertiende dag, toen ze wakker was geworden was het iets minder geworden, en had het zich wat afgebouwd. Een ergste nachtmerries was uitgekomen, ze had een sneeuwstorm over het eiland gestuurd. Gelukkig was er niemand gewond geraakt, maar voor haar zelfvertrouwen omtrent mutatie was het niet van goede geweest. De enige reden waarom ze nu geen handschoenen droeg was omdat ze bij Robb zou zijn, en hij haar altijd wist te kalmeren. Op het hele eiland, in het land, misschien zelfs in de wereld, waren er momenteel vijf mensen die haar konden kalmeren en haar onder controle konden houden. Maurim, Jamie, Wyot, Lorise en Robb. Zolang ze bij hen was hoefde ze geen handschoenen aan, en hoewel die vijf haar ervan verzekerden dat ze dat sowieso niet hoefde leek het maar niet uit haar systeem te gaan. Het ongeluk had het alleen maar slechter gemaakt, vertrouwen in haarzelf had ze verloren.

Arianna stopte midden op het pad, een paar meter van de ingang af. Ze nam alles in zich op, en toen zag ze haar metgezel. Robb was verschenen tussen alle feestgangers, en van een afstandje nam ze hem in zich op. Hij leek zo uit hun tijd te zijn gestapt, met het kostuum wat hij droeg. Het deed haar glimlachen, goede herinneringen kwamen naar boven, zelfs een beetje heimwee. Ze stond een beetje aan de grond genageld, maar hij kwam al dichterbij. De jongen maakte een kleine buiging voor haar, precies zoals het hoorde. Arianna zette een voet achter de ander, tilde haar jurk ietwat op en maakte een knix, waarna er een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. "Een goede avond mijnheer Robb." Sprak ze, en even liet ze kort haar blik over hem heen glijden, bijna ongemerkt. ’Ik ben blij dat je er bent. Je ziet er prachtig uit.’ Zei Robb, en ze keek even naar de grond terwijl ze haar handen over elkaar sloeg. "Het is me een genoegen. En jij ziet er erg knap uit." Zei ze glimlachend, terwijl ze de arm, die hij haar zoals gewoonlijk aanbood, aanpakte. Ze merkte dat ze het fijn vond dat ze aan zijn arm naar binnen kon lopen, het bood haar steun en rust. Niet alleen fysiek -want ze was nog steeds niet helemaal de oude qua verwondingen- maar ook mentaal. Binnen bleef ze verwonderd staan, en keek om zich heen, het zag er werkelijk magisch uit. "Het voelt bijna alsof we vier eeuwen terug in de tijd zijn gegaan." Sprak ze zachtjes, ze leek even helemaal verloren te raken tussen de versieringen en de sfeer van het bal. Zij twee wisten alles van dit soort feesten, het zat in hun bloed. Met fonkelende ogen keek ze Robb aan, en zei: "Ik ben verheugd om hier te zijn, dankjewel dat je me meenam, ik had het nodig."

Dress x Shoes x Hair & Headpiece x Hand Jewelry x Ring