Onderwerp: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 1:57 pm
words: 606
it's a different kind of
danger.
Het leek wel alsof alles wat Topaz deed op aanraden van Howard was. De man was een soort van aangrijpingspunt voor hem geworden sinds zijn aankomst op Genosha. Van velen had hij de vraag gekregen waarom net Hóward, een vraag die voor Topaz vaak als verwarrend werd ervaren. Bleek dat de man in de ogen van velen anders overkwam dan in die van hem. Zo was het ook Howard geweest die hem ervan bewust had gemaakt dat er een bal in aantocht was. En -nadat de man een uitleg had gegeven van wat het net in hield en wat er de bedoeling was-, moest Topaz toegeven dat het zijn interesse had gewekt. Zeker toen het woord sprookjes was gevallen. Sprookjes.. Het was een niet-bestaande wereld die in Topaz zijn hoofd misschien nog wel levendiger was dan in het hoofd van een zesjarige. Het was een wereld waar hij zich misschien wel meer thuis voelde dan op eender waar ter wereld. Nadat Howard hem van hot naar her had gestuurd om zijn kostuum bij elkaar te kunnen sprokkelen, was hij er voor het eerst in zijn hele leven in geslaagd om er zelf uit te zien alsof hij regelrecht uit een sprookje was gestapt. Zijn ogen gleden over zijn spiegelbeeld, keken naar de afzonderlijke stukken kledij die samen een geheel vormden dat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Voor heel even kon hij vergeten wat er aan de binnenkant van zijn lichaam schuilging. Hij kon de hoogwaardige stukken technologie en de destructieve krachten in zijn binnenste voor een moment aan de kant schuiven, hij kon zich voor een moment wanen in de persoon die hij zo graag wilde zijn. Voor anderen zorgden het kostuum dat ze droegen misschien voor een gevoel van feestelijkheid en plezier, maar voor Topaz bracht het een gevoel van een nieuwe identiteit mee.
De avond was gevallen, de lucht al donker. Maar de vele lampjes die het pad sierden zorgden ervoor dat de route zowel duidelijk als verlicht was. In zijn eentje liep hij over het pad, hoorde hoe de bosgrond kraakte onder zijn schoenzolen. Zijn ogen schoten vluchtig in het rond, flikkerden hier en daar tussen grijs en felblauw door de spanning en het lichte enthousiasme dat door zijn lichaam raasde. Muziek kwam hem tegemoet en uiteindelijk kwam hij uit op een soort open plek in het bos die versierd was op een bijna magische wijze. Topaz draaide zijn hoofd, keek achterom naar het pad dat hij zojuist gevolgd had. Kort balde hij zijn hand tot een vuist, had spijt dat hij geen broodkruimels of steentjes had achtergelaten voor als hij straks terug moest. Maar de vele prikkels die hij kreeg zorgden ervoor dat zijn aandacht al snel op allerlei andere dingen gevestigd was. Op mensen die stonden te poseren aan een boom, een enorme flits van een fototoestel, muziek die van uit het niets leek te komen, een bar waar allerlei hapjes en drankjes stonden en studenten die zich er tegoed aan deden. Met een observerend oog stond hij toe te kijken aan de rand van de open plek. Hij stond net niet tussen de bomen, maar wel ver genoeg naar achteren om mensen vragen te laten stellen of hem vreemde blikken toe te werpen. Maar hij liet het niet aan zich komen, het enige wat hij deed was rondkijken en observeren met een gezicht waar geen emotie op stond af te lezen, niet positief maar ook niet negatief. Zijn armen hingen stil langs zijn lichaam, en als zijn borstkast niet op en neer ging door het ademen zou je haast zweren dat hij een standbeeld was, deel van de decoratie.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 2:50 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Er was een bal en iedereen was er zo hyped voor. Je kon niet door de gangen wandelen of iedereen die droeg één of ander ridder costuum of het meest opvallende kleed dat ze in hun kast hadden hangen. De lachende gezichten en de blozende wangen wanneer dat iemand werd uitgenodigd op een date. Dat allemaal terwijl Judas op de grond, in de gangen, tegen een muur aan zat. Zo nu en dan versterkte hij het effect dat zijn aanwezigheid had op mensen. Het effect was steeds aanwezig, maar niet altijd even duidelijk. Zo werd de perfecte avond van sommige al verschrikkelijk, nog voor het was begonnen. Mensen die werden afgewezen of een beste vriendin die ineens vertelde wat ze haat aan jou. Enkelen zouden niet meer naar het bal gaan want hun make-up gleed over hun kaken door de tranen. Toch paste Judas wat op. Als hij teveel mensen zou raken, ging het opvallen en kon hij weer eens langs één of andere docent gaan.
Met zijn linker had tikte hij zijn vingers op het gips dat nog steeds zijn andere arm bedekte. Judas ging blij zijn als hij er eenmaal weer vanaf was, maar zijn botten moesten genezen zoals die van normale mensen. Geen mutaties die het genezingsproces konden laten versnellen. Aan de mensen in de gangen kon je duidelijk zien wanneer het bal begon. Op een bepaald moment was er bijna niemand binnen en zat Judas in de lege gangen. Het enige vermaak dat hij had gehad die dag, was weg en hij had geen zin om nog in de gangen te blijven zitten en te wachten tot hij moe werd. Daarom stond Judas op en beende hij naar buiten. De jongen viel op tussen al de speciale kleding. Hij had een normale jeans aan, een zwart hemd met daarover de bruine riemen van zijn harnas. Geen ridder kleding of koninklijke pakken voor hem. Hij ging enkel om wat onrust te stoken en de gratis drank.
Een heel lange wandeling was het niet om op de juiste plek aan te komen en het was zeer herkenbaar. Nog nooit had hij op het eiland zoveel mensen bij elkaar gezien, maar niemand kreeg echt een geïnteresseerde blik van hem. Judas liep gewoon regelrecht af op de bar om voor een beer te vragen en dan naar de rand van heel de dansvloer te gaan. Judas was in elk geval niet de enige. Er stond nog iemand, helemaal alleen en er was maar weinig emotie van zijn gezicht af te lezen. Wie weet was het nog iemand die het maar niks vond. Ondanks dat hij wel een passende outfit aan had. Dus de kans dat hij er echt niet wilde zijn was klein. ‘Wat een fantastisch feest is dit toch, al die blije gezichten, het luide gelach. Je zou er bijna zelf blij van worden,’ zei de jongen met veel sarcasme in zijn stem. Nee, het maakte hem ziek om te zien hoe mensen zo gelukkig konden zijn.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 3:08 pm
words: 435
it's a different kind of
danger.
Minuten gingen voorbij, voor hem in stilte, voor anderen met veel gelach, gepraat en gedans. Topaz zijn ogen schoten van links naar rechts, probeerde geen enkel detail te missen van wat er rond hem gebeurde. Maar het was te grootschalig om zich op alles tegelijk te vestigen, dus zocht hij naar een groepje van mensen wat voor hem het meest interessant vond om te bestuderen. Net toen hij zijn slachtoffers had gevonden, werd hij uit zijn concentratie gehaald door een jongen die zich aan zijn zij voegde. Hij sleurde zijn blik langzaam los van een groepje in het midden van de dansvloer, en richtte ze langzaam op de persoon die uit het niets was opgedoemd. ’Wat een fantastisch feest is dit toch, al die blije gezichten, het luide gelach. Je zou er bijna zelf blij van worden.’ Topaz keek de jongen zwijgend aan, liet hetgeen hij gezegd had langzaam tot hem door dringen. Kort keek hij in het rond, naar de inderdaad blije gezichten en het luide gelach dat weerklonk voordat hij de vreemde jongen weer aan keek. Zijn blik was doordringend, en het was duidelijk hoe zijn ogen -die dat moment grijs van kleur waren- van links naar rechts schoten over het gezicht van de jongen als poging om alle details eruit waar te nemen. ’Ja, bijna.’ was zijn korte antwoord, voordat hij zich richtte op de outfit die de jongen droeg. Hij had duidelijk waargenomen dat de manier waarop de jongen zijn boodschap had overgebracht anders bedoeld was, maar veel ging hij er niet op in. Kwam het door zijn sociale onervarenheid of door het feit dat het hem helemaal niets deerde, dat wist hij niet. ’Wat stel jij voor?’ Vroeg hij hem toen uit het niets, keek nog kort naar zijn enorme, gehavende vleugels voordat hij zijn blik weer in de ogen van de jongen vestigde. Het was misschien niet het antwoord of de reactie die van hem verwacht was, maar voor Topaz was het gemakkelijker om zich te richten op zichtbare dingen zoals kledij en uiterlijk in plaats van op dingen met een onderliggende boodschap of dubbele psychologie zoals de sarcastische opmerking die hij had gemaakt. Genadeloos staarde hij de jongen aan, wachtende op een antwoord. Geen spier aan zijn gezicht of lichaam toonde ook maar enige blijk van ongemakkelijkheid en zijn uitdrukking was nog steeds zonder emotie. Maar toch voelde hij dat zijn wenkbrauwen langzaam maar zeker in een frons kwamen te staan, al wist hij niet goed waarom hij dat deed. Het enige wat hij voelde was dat er een lichte zweem van opgejaagdheid in zijn lichaam kwam opzetten.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 3:27 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Dat hij voor problemen wilde zorgen, wilde zeggen dat hij ook in de problemen ging komen als ze wisten dat hij had was. Judas was zich er al van bewust, nog voor dat hij één voet op het feest had gezet. Het was een risico dat hij graag wilde nemen, ook al werd hij nadien misschien verbannen van alle groeps activiteiten. Dadelijk mocht hij helemaal niet meer buiten komen en dat terwijl hij er niet altijd iets aan kon doen dat het verkeerd liep rondom hem.
Judas was al lang blij dat de jongen naast hem niet zo iemand uitbundig was als de rest van het verdomde eiland. Hij beaamde zelfs dat je er maar ‘bijna’ vrolijk van werd en het deed een grijns verschijnen op Judas zijn gezicht. Het antwoord had wel even op zich laten wachten, want hij merkte de ogen van de andere over hem heen glijden. Zonder dat er eigenlijk iets verkeerd werd gedaan, vond Judas het toch vervelend. De grijns verdween en zijn kaken klemde zich even op elkaar om enkel te ontspannen wanneer de andere een vraag stelde. ‘Een beetje chaos is altijd het toppunt van een feest als deze,’ zei Judas onheilspellend. Zijn grijze ogen gleden over alle mensen waar hij een goed zicht over had. Emoties waren heel makkelijk te veranderen en je moest er niet iedereen mee raken. Als één iemand een ruzie starten omdat de woede zo groot was, volgde een drama al snel. Mensen die ertussen kwamen, een klap kregen, het probeerde te stoppen om het enkel erger te maken. ‘Veel leuker om naar te kijken dan deze blije gezichten.’
Vanuit zijn ooghoeken keek Judas even goed naar de jongen waar hij naast was gaan staan. Hij probeerde erachter te komen wat voor iemand het precies was, maar zo goed was hij niet in mensen lezen. De andere toonde dan ook nog eens zeer weinig emotie dus daar kon hij ook niet op verder gaan. Het enige dat veranderde aan het gezicht was een frons die zich vormde. Maar daar hield het op. In afwachting van het antwoord dat hij kreeg nam hij een slok van het flesje bier in zijn handen, maar zijn blik loste niet van de anderen. Het flesje stak hij vervolgens ook uit naar de anderen om het aan te bieden. Wat was hij goed bezig, dadelijk ging hij nog vrienden maken. Zelfs wonderen waren de wereld nog niet uit.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 3:57 pm
words: 484
it's a different kind of
danger.
Waar hij heen wilde op deze avond, daar was hij nog niet helemaal uit. Topaz zou zichzelf nog gemakkelijk een uur zoet kunnen houden met het uitloeren van mensen en wat ze deden, maar hij wist dat daarna zijn nieuwsgierigheid zou dalen en hij op zoek zou moeten gaan naar iets anders. Wat dat zou zijn bleef een raadsel, al was de jongen die langs hem was komen staan misschien wel het antwoord. Hij had hem aangestaard zoals een kunstenaar naar zijn kunstwerk zou kijken. Observerend en beoordelend, al was er niets meer zichtbaar aan zijn uitdrukking dan enkel zijn twee doordringende ogen. Topaz probeerde zich wijzer te worden naar wat de jongen voorstelde met zijn jeansbroek en simpel tshirt, maar in de sprookjeswereld kende hij niet echt een personage waar de jongen zich naar had willen verkleden. De enorme vleugels maakte het nog moeilijker om in te schatten. Hij moest kort denken aan de vogel die hij vorige weer had gevangen en waarvan hij de vleugel had gebroken. ’Een beetje chaos is altijd het toppunt van een feest als deze.’ was zijn antwoord, al klonk het in Topaz zijn oren meer als een raadsel dan als een verduidelijking op zijn vraag. ’Chaos.’ herhaalde hij een van zijn woorden bedenkelijk en keek net zoals de jongen in het rond naar de andere aanwezigen. ’Veel leuker om naar te kijken dan deze blije gezichten.’ Met een licht vragende frons keek hij weer naar de jongen langs hem en probeerde zijn definitie van een feest te koppelen aan die wat Howard hem had gegeven. Waar Howard plezier had gezegd, zij de jongen langs hem chaos. ’Ik denk niet dat dat de bedoeling is.’ sprak hij toen. In zijn stem was niets neerbuigend of berispend te horen, het was een gewone opmerking. Misschien had Howard zich wel vergist, en had de jongen langs hem gelijk? Al vond hij het moeilijk om zich voor te stellen dat een avond als deze werd opgesteld om chaos te creëren. In zijn leven had hij genoeg chaos gezien, en hij wist hoe het kon uitdraaien als hij zich erin zou moeien. ’Maar uiteindelijk loopt het wel goed af, toch?’ Hij keek met een blik waarin een glinstering van medelijden te zien was in het rond, naar alle vrolijke gezichten. ’Dat is zo in sprookjes.’ Hij knikte met zijn hoofd en keek opzij naar de jongen om zijn woorden te bevestigen. De zweem van medelijden in zijn ogen verdween toen de jongen hem zijn flesje bier aanbood. Zijn ogen werden groot en hij trok vragend een wenkbrauw op. Pas na enkele seconden besefte hij dat hij het aangeboden kreeg. ’Dat gaat niet.’ zei hij nuchter en schudde met zijn hoofd. ’Tenzij je het er onmiddellijk ook weer wil zien uitkomen.’ Topaz trok zijn neus op en duwde zachtjes de hand van de jongen opzij, als teken dat hij het niet moest hebben.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 4:53 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Dat Judas al op een feest was, kon je een wonder noemen. Dat hij met iemand sprak zonder er meteen een vijand van te maken, daar was niet eens een woord voor. Toch stond hij daar rustig het feest te bespreken met iemand die hij niet eens kenden.
Chaos was altijd leuk om te hebben op en feest, zolang je er zelf niet midden in zat. Voor Judas was het leuk omdat hij steeds kon toe kijken terwijl de andere problemen hadden. Meestal was hij alleen in het maken van problemen, maar het kon nooit geen kwaad om wat nieuws uit te proberen en de persoon naast hem wilde misschien wel helpen. Maar al snel was Judas daar niet meer zeker van. ‘Natuurlijk is dat wel de bedoeling, als mensen willen dansen en lachen kunnen die dat ook op hun kamer. Chaos daarin tegen ontstaat veel sneller op een drukke plek, daarom komen ze bij elkaar in de hoop dat het komt,’ zei Judas. Het verhaal had hij even ter plekken verzonnen, maar hij ging er niet van uit dat het geloofd werd. Iedereen wist namelijk wel dat een feest was om plezier te maken. Judas trok een wenkbrauw op wanneer de andere hem vroeg of het wel weer goed zou eindigen en een sarcastische lach ontsnapte zijn lippen. ‘Niet voor de villains,’ zei hij kort. Nee, het waren enkel zij die goed waren die steeds al het geluk kregen van de wereld. Maar Judas was het gewoon, hij verwachten niet veel goeds meer, dus kon hij beter van het tegenovergestelde genieten. ‘En ga nu niet zeggen dat je terug krabbelt omdat je dit weet,’ zei hij. het was geen vraag, maar kwam meer over als een bevel. Beginnen over happy endings en sprookjes. De jongen was vast volledig anders dan dat Judas hoopten, maar wie weet, met wat hulp van zijn mutatie zag de jongen er het leuke misschien nog van in.
Judas trok gelijk het flesje weer terug en rolde overdreven met zijn ogen. Natuurlijk ging het niet. Vast zo iemand die niet dronk en geen alcohol wilde. Die moesten er natuurlijk ook zijn, maar zo iets gebeurde uiteraard wanneer hij eens aardig wilde zijn. Er kwam enkel nog een uitleg over waarom het niet ging en Judas trok maar een vies gezicht. ‘Drink maar niet dan,’ zei hij met dezelfde walging in zijn stem. Drinken wilde hij echt niet weer uit iemand die komen. Zelf had hij door de gedachten eraan al geen zin meer om nog verder te drinken. Heel zijn gedachtegang was voor dat moment verpest. Zijn flesje duwde hij dan ook in de eerste de beste persoon zijn of haar handen. Zo moest hij het niet weg gaan zetten en dat bespaarde hem een hele hoop moeite.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open zo sep 18, 2016 9:27 pm
words: 668
it's a different kind of
danger.
De jongen zette hem aan het denken, zorgde ervoor dat hij aan de uitleg van Howard over het ‘bal’ begon te twijfelen. Hij moest toegeven dat hij de man van in het begin al speciaal had gevonden, maar zelf was hij dat ook waardoor hij er wel een zekere vorm van respect had kunnen opbrengen. Plus daarnaast was hij zoveel meer dan slechts een leerkracht. Het waren namelijk hij en Marshall die hem een tweede kans, een recht op een écht leven hadden geboden. Maar toch, het gevoel dat hij kreeg door de aanwezigheid van de jongen langs hem.. De frons op zijn wenkbrauwen was alsmaar dieper geworden, waardoor er een duidelijk bedenkelijke en licht doordringende blik op zijn gezicht was verschenen. Hij keek op een geheel andere manier in het rond dan hij tien minuten geleden had gedaan. ’Natuurlijk is dat wel de bedoeling, als mensen willen dansen en lachen kunnen die dat ook op hun kamer. Chaos daarin tegen ontstaan veel sneller op een drukke plek, daarom komen ze bij elkaar in de hoop dat het komt.’ Topaz had aandachtig naar zijn mond gekeken toen hij sprak en liet de woorden langzaam maar zeker tot hem doordringen. Na enkele seconden keek hij in het rond, naar de lachende mensen die bij elkaar waren gekomen. Hij slikte, probeerde de verklaring van Judas een plaats te geven in zijn hoofd, iets wat redelijk vlot ging. Misschien wel té vlot. Al kon hij het niet laten om te vragen of het uiteindelijk wel goed zou komen. ’Niet voor de villains.’ Het laatste woord bleef door zijn hoofd spoken. Villains. Hij herkende ze vanuit de sprookjes. Personages die trachtte het leven zuur te maken van de hoofdrol spelers. Personages die aan de rand stonden, het slecht af hadden, jaloers waren, verdriet kenden, slechte dingen hadden gedaan.. Topaz slikte nogmaals, keek naar beneden, naar de kleren die hij droeg en uiteindelijk weer naar de jongen. Behoorde hij tot die categorie? Hij voldeed in ieder geval aan elk van de kenmerken die hij zojuist in zijn hoofd had opgesomd. ’En ga nu niet zeggen dat je terug krabbelt omdat je dit weet.’ Topaz reageerde meteen op die woorden door zijn wenkbrauwen nog meer naar beneden te trekken. Zijn ogen lichtte helder blauw op, iets wat een vreemd effect had doordat ze in een halve duisternis stonden. ’Ik heb nooit gezegd dat ik terug krabbel.’ Bromde hij tussen opeengeklemde tanden door, schrok terwijl van de duistere manier waarop hij het zei. Hij wendde zijn blik af, knipperde met zijn ogen als poging om ze hun grijze kleur weer terug te geven. Maar er was iets in de omgeving wat dat tegenhield.
De jongen trok zijn flesje even snel terug als dat hij het had aangeboden, en Topaz observeerde de blik die hij daarbij op zijn gezicht droeg. Het draaien met de ogen, de vervorming in zijn lippen, bijna walgend. Langzaam ademde hij in, als poging om de weinige rust die nog in hem restte te bewaren. ’Drink maar niet dan.’ Op een onvriendelijke manier drukte hij het flesje in een voorbijganger zijn handen, een jongen die hem vragend aan keek maar niet anders durfde dan het aan te nemen. ’Hoe wordt het anders gedaan?’ vroeg hij toen en keek de jongen opnieuw met zijn lichtgevende ogen aan. Het zorgde ervoor dat er een lichte, blauwe gloed om zijn gezicht heen hing. ’Chaos creëren.’ vervolgde hij zijn vraag ter verduidelijking en keek nogmaals naar de vrolijke, lachende mensen op de dansvloer. Topaz hield zijn hoofd in een klein knikje opzij en wierp een blik naar de sprookjesachtige klok die bij de bar aanwezig was. Hij ademde diep in via zijn neus en nam de minuscule deeltjes radioactiviteit die in de lucht hingen in zich op. De gefilterde lucht liet hij tussen zijn lippen door ontsnappen en merkte dat zijn ademhaling lichtjes verzwaard was. Een vreemd gevoel speelde met zijn hoofd, iets wat hij niet kon plaatsen. Iets wat hij misschien wel niet wilde plaatsen.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open wo sep 21, 2016 3:28 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Vroeger zou je Judas nooit hebben horen zeggen dat hij een slecht persoon was. Hij hielp graag anderen, maar het werd niet vol waardering aangenomen. Zijn vleugels waren het bewijs er het bewijs van. Ze toonde perfect aan hoe dat mensen hadden gedacht over zijn hulp; ze moesten het niet hebben. Voor Judas was het duidelijk geworden dat je niets terug kreeg als je aardig was en dat had hem doen omslaan. In het verhaal was hij de Villain geworden en hij ging nooit zijn happy ending krijgen. Daarvoor was het allemaal al te laat, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen plezier meer mocht maken. Ook al was zijn vorm van ‘plezier’ niet voor iedereen toepasselijk. Even had hij gevreesd dat de andere ging terug krabbelen en er nog een docent bij zou halen ook. Dan kon Judas het wel vergeten om wat plezier te hebben en mocht hij weer op gesprek komen. Als hij steeds op het matje moest komen wanneer hij een slechte invloed was op iemand of wat slechts deed, kon hij beter bij de peacekeepers gaan wonen en nooit meer weg gaan.
Een grijns sierde dan zijn gezicht wanneer de andere duidelijk maakten dat hij toch niet terug krabbelde. ‘Precies wat ik wilde horen,’ sprak Judas tevreden en hij gaf de jongen enkele flinke schouderkloppen. Wie weet...misschien liepen er dan toch nog enkele toffe mensen rond op het eiland waar hij het mee kon vinden.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Judas naar de persoon naast hem wanneer dat die vroeg hoe je chaos creëerde. Was dat niet duidelijk dan? Ook al had de jongen er niet zo uit gezien, misschien was het wel zo een type dat in zijn leven nog nooit wat verkeerd had gedaan en vriendelijk was tegen iedereen. Een nerdje dat daarom niet wist hoe het ging en iemand die door Judas zijn aanwezigheid toch ertoe aangetrokken werd. ‘Dat kan op verschillende manieren, maar alcohol helpt altijd,’ begon Judas vooraleer dat hij om zich heen keek. Zijn lichte ogen bekeken al de mensen die aan het dansen waren of voorbij wandelde. Hij probeerde gewoon het ideale slachtoffer te zoeken, maar er waren zoveel opties. ‘Verder kan je de mutatie waarover je beschikt gebruikt als die er nuttig voor is, ik doe dat bijvoorbeeld, maar je kan ook gewoon een gevecht starten,’ legde Judas verder uit terwijl hij nog steeds de ideale persoon probeerde te vinden. Eén iemand sprong er vervolgens voor hem uit en Judas besloot daarvoor maar te gaan. Met een kleine grijns op zijn gezicht keek hij even naar de jongen naast hem en richten vervolgens zijn aandacht op de andere persoon. Emoties manipuleren was niet moeilijk als je eenmaal wist hoe het moest en dat was wat hij toen deed. Hij richting zich op één emotie en dat was blinde woede. Lang duurde het niet voor die persoon ruzie begon te zoeken met iemand die simpel weg voorbij wandelde. Hoe kon je een saai feest leuk maken; chaos.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open vr sep 23, 2016 3:28 pm
words: 698
it's a different kind of
danger.
’Precies wat ik wilde horen.’ De frons die op Topaz zijn gezicht was verschenen nam nog wat toe en hij staarde de jongen recht aan zonder enig gevoel van schaamte. Als reactie kreeg hij enkele schouderklopjes, waardoor Topaz zich voor een moment een soort van dier voelde wat beloond werd voor flink gedrag. Een flits schoot aan de binnenkant van zijn oogleden voorbij, een blonde vrouw met helderblauwe ogen die hem venijnig toelachte. Harriet. Nog voor de jongen zijn hand voor het laatste schouderklopje had laten neerkomen had Topaz zijn vingers om diens pols geklemd. Zijn reactiesnelheid was zodanig snel dat de jongen het nooit had kunnen zien aankomen. Zachtjes oefende hij wat druk uit op de jongen zijn enig functionerende arm en liet zijn greep vervolgens verslappen waardoor de arm weer door zijn vingers uit gleed. Een waarschuwing zonder woorden. Topaz maakte zijn blik van de jongen los en keek opnieuw in het rond naar de mensen die nog steeds vrolijk bij elkaar stonden. Hij probeerde zijn ademhaling kalm te houden en de gedachten aan de blondharige vrouw zo ver mogelijk weg te drukken. Maar het was alsof er externe factoren waren die de herinneringen als een waterval naar binnen lieten storten. Hij balde zijn handen tot vuisten, zijn nagels sneden in de palm van zijn hand.
Hij voelde hoe de jongen naast hem naar hem keek, alsof hij dacht dat hij een idioot was die niet wist wat chaos was. Topaz kende maar al te goed de betekenis van chaos, en hij wist ook hoe hij die het beste moest creëren. Maar Howard had hem verteld dat niets op Genosha was zoals de plaats waar hij vandaag kwam. Dat hij nog veel moest leren over de gang van zaken in het leven van een normale student en dat hij daarvoor het beste met andere studenten kon optrekken. Dus hij had het maar voor de zekerheid gevraagd, niet dat hij achteraf voor verassingen kwam te staan als hij iets verkeerd deed. ’Dat kan op verschillende manieren, maar alcohol helpt altijd.’ Topaz luisterde aandachtig, keek naar de bar waar verschillende studenten stonden toen de jongen het woord alcohol aanhaalde. Hij had er al van gehoord, maar wist niet wat het was en waarvoor het diende. Het was moeilijk om te begrijpen voor een persoon die het gevoel van dorst, honger of slaap niet kende. Iemand die geen drinken, eten of slaap nodig had om te kunnen overleven. ’Verder kan je de mutatie waarover je beschikt gebruiken als die er nuttig voor is, ik doe dat bijvoorbeeld, maar je kan ook gewoon een gevecht starten.’ Hij zag dat de jongen langs hem de omgeving afspeurde naar een geschikt persoon en Topaz probeerde zijn blik te volgen. Terwijl zoomde hij in op de omgeving om te kijken wat de mensen in hun handen droegen. Alcohol.’Daar.’ zei Topaz en stak zijn vinger uit naar een jongen, gehuld in een donkerblauw kostuum met een rode das. Hij kreeg een grijnzende blik toegeworpen van zijn kompaan voordat die zich richting de jongen werkte. Meteen sloeg het humeur van de jongen over. Topaz kon bijna de woede die de jongen bezat tot in zijn eigen lichaam voelen en hij merkte hoe zijn oogkleur af en toe flikkerde tussen felblauw en geel.
De jongen die simpelweg voorbij was gewandeld duwde onmiddellijk zijn drankje in de handen van een vriend en duwde de jongen die op hem was uitgevlogen. ’Nu?’ vroeg Topaz met een kille ondertoon in zijn stem en ademde diep in. Een mechanisch, vloeiend geratel weerklonk en op verschillende plaatsen week zijn huid uit elkaar. Stukken carbonadium kwamen naar buiten, omhulden zowel zijn lichaam als zijn kledij en smolten als een perfect gegoten harnas over zijn lichaam heen. Als laatste omsloot een soort van helm zijn hoofd, waardoor er niets meer van zijn gezichtuitdrukking zichtbaar was. Over zijn armor liepen verschillende lichtgevende lijnen die dezelfde kleur hadden als zijn ogen zojuist gehad hadden, helder blauw. Van verschillende kanten werd hij aangestaard, sommigen met een verwarde blik in hun ogen, anderen met een geïnteresseerde. Hij viel op, niet alleen door zijn uiterlijk, maar ook door het reutelende, mechanische geluid wat zijn ademhaling moest voorstellen.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open ma sep 26, 2016 4:18 pm
One The number of purposes you serve
Judas had de jongen naast hem goed bedoelde schouderklopjes gegeven, maar het werd hem niet in dank aangenomen. Zijn hele blik verduisterde gelijk, wanneer dat zijn hand werd beet genomen. Een poging om hem terug te trekken deed hij niet, maar als blikken konden doden, was de andere er niet goed van afgekomen. ‘Waag het niet dat nog eens te doen,’ siste hij tussen zijn tanden. De greep rond zijn pols verslapte in ieder geval en pas dan trok hij zijn hand gelijk weer terug. Judas was geen liefhebber van aanrakingen als hij er zelf geen toestemming voor gegeven had. Zeker niet een aanraking die zo waarschuwend aanvoelde al die van de onbekende. Woorden waren vast teveel om mee aan te tonen dat hij het niet leuk vond. Iemand die zonder twijfel nog geweld ging gebruiken als Judas het toch nog eens deed. Iedereen kon zeggen wat hij of zij wilde, maar in ieder geval gebruikten Judas zelf - meestal - geen geweld. Tenzij Matheüs erin voorkwam.
Traag wende Judas vervolgens zijn blik af van de andere, na hem nog waarschuwend aan te hebben gekeken. Hij zocht een goed slachtoffer waarmee hij dit feest wat leven mee kon geven. Als je de jongen op een feest als dat sprookjes gedoe zag rondlopen, kon je haast weten dat hij er niet was voor de gezelligheid. Dat hij niet kwam om te dansen en meisje te lopen versieren zoals zovele. Iemand die Judas kende, zou wel weten dat het geen goed teken was als hij op het feestje was. Judas was ook oprecht blij dat hij iemand tegen was gekomen, die net zoals hem wel wat plezier wilde maken. Het leuke soort plezier. Voor de verandering was het fijn dat iemand eens aangenaam gezelschap was voor hem. Op één detail na dan toch. Om te demonstreren hoe je een chaos kon creëren, had hij zijn mutaties gebruikt en zo ontstond er al snel een klein gevecht. Uit ervaring wist Judas wel dat er meer mensen gingen zijn die zich gingen moeien en dat was ook een feit. Vrienden van de twee kerels die kwamen vragen wat het probleem was en hun maat probeerde te beschermen. Met een beetje hulp van Judas werden ook die kwader dan nodig was.
Maar Judas zijn aandacht werd getrokken door de onbekende jongen naast hem. Of toch de geluiden die daarvan afkomstig waren. Een frons verscheen gelijk op de jongen zijn gezicht wanneer hij zag wat er met de andere gebeurde. Niet langer was de jongen echt zichtbaar, maar hij werd omhuld door één of ander raar kostuum. Het kon niet anders, dan dat het een mutatie was en een bredere grijns kwam op Judas zijn lippen. Hij wilde de jongen wel eens in actie zien. ‘Kies maar,’ reageerde Judas op de eerder gestelde vraag. ‘Het ziet ernaar uit dat je wel doorhebt wat je moet doen,’ zei hij verder en hij maakten een gebaar naar de groep van ruziemakende jongeren. ‘Laat maar eens zien hoe jij een chaos zou creëren.’
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open ma sep 26, 2016 10:21 pm
words: 698
it's a different kind of
danger.
Goed bedoelde schouderklopjes die in het verkeerde keelgat waren geschoten. In een normale situatie had Topaz misschien dezelfde blik op zijn gezicht gehad en de verdedigende handelingen niet gesteld. Maar door de inwerkende invloeden van buitenaf was dat wel gebeurd, had zijn lichaam op een bijna instinctieve manier gereageerd door de hand van de jongen te omklemmen. Een poging om hem zelf los te trekken deed hij niet, waarschijnlijk door het feit dat de greep van Topaz ijzersterk was -letterlijk- en hij bang was om zijn enige ‘functionerende’ arm ook te bezeren. Verbaal daarintegen liet hij wel blijken dat het hem niet zinde. Helemaal niet. ’Waag het niet dat nog eens te doen.’ Topaz staarde hem gewoon recht in zijn woedende ogen aan, liet zich niet imponeren door de jongen die hij nog steeds vast had. ’Spreek voor jezelf.’ sprak Topaz hem evenzeer toe, met een ondertoon in zijn stem die ijzig kalm was. Langzaam liet hij de pols van de jongen los en liet zijn hand weer losjes langs zijn lichaam hangen alsof er zojuist niets gebeurd was.
De jongen schepte een duidelijk beeld van de chaos die hij in gedachten had. Op een mum van tijd had hij een groepje studenten tegen elkaar gekeerd en alsmaar meer begonnen zich te moeien. Kort keek Topaz opzij, zich afvragende hoe hij zoiets vanop afstand kreeg klaargespeeld. Hij keek naar de ogen van de jongen, of hij daar iets aan zag, aan zijn handen, lichaamshouding.. Maar niets verried dat het Judas was die het rumour veroorzaakte. Al kon Topaz het gevoel dat de ‘slachtoffers’ voelde wel ergens thuisbrengen. Hij voelde hoe er een kleine stroom aan agressiviteit door hem heen vloeide, hoe zijn gezonde reden van verstand langzaam wegkroop in een onbereikbaar schuifje in zijn hersenen. Alles bracht hij in twijfel, wat Howard had gezegd, wat zijn ontwikkelende normen en waarden waren, wat goed en vooral wat slecht was. Niets leek nog slecht te zijn, en zeker niet toen de jongen hem aanspoorde om zich in de chaos die er was ontstaan te mengen. In een mum van tijd had Topaz zijn lichaam omgebouwd, was hij geshift naar zijn tweede vorm die Harriet ook wel zijn botvorm had genoemd. Niet alleen omwille van het feit dat hij eruit zag als een gesofisticeerde robot, maar ook omdat het eigenlijk zijn carbonadium bottenstelsel was die deze transformatie mogelijk maakte. Harriet. Topaz fronste zijn wenkbrauwen en balde zijn handen tot vuisten.
’Het ziet ernaar uit dat je wel doorhebt wat je moet doen.’ werd hem toegesproken en Topaz richtte zijn hoofd dat volledig verscholen zat achter zijn armor richting de jongen. Een oranje flikkering trok over zijn pak, maar uiteindelijk bleef het weer op helder blauw staan. De jongen gebaarde naar het groepje ruziemakende jongeren en Topaz draaide zijn hoofd mee om ernaar te kijken. ’Laat jij maar eens zien hoe jij een chaos zou creëren.’ Een kille huivering schoot door zijn ruggengraat toen hij zich een kwart draaide en zich richting het groepje draaide. ’Chaos.’ sprak hij de vreemde jongen na. Zijn stem klonk zwaar, alsof hij van ver kwam en er weerklonk een mechanisch gereutel doorheen. Niets verried dat er aan de binnenkant een normale jongen schuil ging. En toen begon hij te wandelen, richting het groepje, resoluut en vol zelfvertrouwen. ’Chaos.’ sprak hij nogmaals, ditkeer voor zichzelf. Topaz ging over in een looppas waardoor de mensen in de omgeving zijn kant op keken. Het groepje jongeren wat hij geviseerd had werd verrast door zijn plotse aanwezigheid doordat ze zich enkel op elkaar concentreerden. Zonder na te denken haalde Topaz het eerste slachtoffer onderuit door met zijn been langs zijn scheenbeen af te gaan en hem met zijn voet onderuit te trekken. Terwijl draaide hij rond zijn as, beukte met zijn rug tegen een meisje aan zodat ze achterover viel en uit zijn bereik kwam. Met zijn hand schoot hij uit naar de jongen die was aangesproken door de jongen die ondertussen op de grond lag. Hij greep regelrecht naar zijn keel, hees de jongen zonder enige moeite enkele centimeters van de grond en hield hem daar. Topaz keek hem van onder zijn masker aan, regelrecht in de angstige ogen van de jongen die naar adem hapte. Van emotie voelde hij niets. Of toch bitterweinig. Vanop de grond weerklonk geluid, de jongen die probeerde recht te krabbelen. Reflexmatig drukte Topaz hem weer tegen de grond door met zijn voet op zijn borstkast te gaan staan. Met een hand hield hij een jongen in de lucht, met een voet onderdrukte hij een ander. Gorgelende geluiden weerklonken van de jongen die in de lucht bungelde, maar Topaz reageerde er niet op. Het enige wat hij deed was zijn hoofd draaien en naar de gevleugelde jongen kijken die hem hiertoe opgesteukt had.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open vr sep 30, 2016 7:18 pm
Nog nooit eerder was Mia naar een feestje geweest of beter gezegd, ze was nog nooit naar een feestje geweest als het sprookjes bal. Een feest waarbij iedereen verkleed ging, waarbij jongens zich hulden in glanzende harnassen en meisjes zich tot prinsessen waanden. Mia had besloten het iets anders aan te pakken. Een lange, opvallende baljurk aantrekken was niets voor haar. Sterker nog, de keren dat zij een jurk had gedragen waren op één hand te tellen. Daarom had ze gekozen, voor een outfit die weliswaar bij het thema aansloot maar die niet helemaal voldeed aan de verwachting. Haar outfit was niet mooi, sexy of vrouwelijk. Haar voeten had ze niet in hoge hakken gestoken, die haar voeten zouden pijnigen en haar make-up had ze niet gedaan op een manier die haar iets liefs gaf. Zoals altijd had ze haar eigen gevoel gevolgd en zich gehuld in een outfit waarin zij op haar gemak was. Een outfit die haar de uitstraling gaf van een, vrij exotische, Scandinavische strijdster. Haar make-up had ze zo gedaan, als ze dat in de strijd ook vaak had gedaan. Haar haren had ze deels ingevlochten, zodat het uit haar gezicht werd gehouden en aan de riem rond haar middel had ze een zwaard gehangen. Met een tevreden blik in haar ogen keek ze naar haar spiegelbeeld. Het kon haar niet schelen dat ze er niet als een prinses uitzag, dat ze er misschien niet mooi uitzag. Dit was wie ze was, een strijdster en niet één of andere prinses die beschermd moest worden.
De gangen waren verlaten, de meeste leerlingen waren waarschijnlijk al in het bos. Al zou een enkeling zich misschien ook op een andere plek verscholen hebben, in een poging het feest gedruis uit de weg te gaan. Niklaus was waarschijnlijk één van die enkelingen, na het ontbijt had ze hem niet meer gezien en ze ging er vanuit dat ze hem ook niet tegen zou komen op het feest. Heel ever had ze er over nagedacht voor te stellen samen te gaan, maar ze had dat idee al snel uit haar hoofd gezet wetend dat het waarschijnlijk te veel voor hem was. Zodra ze buiten was kwam de muziek haar al tegemoet en het was dan ook niet moeilijk het feest terrein te vinden. Dit werd nog eens vergemakkelijkt door het met lampjes verlichtte pad, dat dwars door het bos liep. Hoe dichter ze bij het terrein kwam, hoe duidelijker de muziek werd en hoe meer leerlingen ze tegen kwam. Door haar rol als kamerverantwoordelijke waren er weinig leerlingen die haar niet kenden en andersom gold hetzelfde. Mia wist van bijna iedere student de naam, het kamernummer en mogelijke kamergenoten. Zo nu en dan werd ze dan ook aangesproken en voor ze op het terrein aan kwam was ze ook alweer een uur verder. Niet dat ze het erg vond. Het was niet alsof ze met iemand afgesproken had op het feest. Sterker nog ze had gen idee wie er gingen. Ja, er waren een aantal studenten waarvan ze zeker wist dat ze het bal niet zouden missen en dan waren er nog een paar die op Instagram al hadden laten blijken dat ze gingen.
Iemand die ze niet direct had verwacht op het feest was Tobias evenmin als ze Judas had verwacht die naast hem stond. De combinatie van de twee jongens gaf haar een onbehagelijk gevoel. Hoewel ze Tobias nog maar éénmaal had gezien, was het haar in de ene ontmoeting duidelijk geworden dat hij kwetsbaar was. Niet fysiek, maar mentaal. Op een bepaalde manier was Tobias een kind, dat nog nauwelijks in contact was geweest met de buitenwereld en die er dan ook niks van begreep. Hij was beïnvloedbaar, zonder hier zelf bewust van te zijn en tegelijkertijd was hij een ontzettend sterke mutant. Een levensgevaarlijke combinatie, al helemaal in de buurt van iemand met slechte bedoelingen. Iemand als Judas. Mia nam dan ook niet de tijd om een drankje te halen, maar begon direct in de richting van de twee jongens te lopen. Terwijl ze dat deed, deed ze een minuscule aanpassing in haar neurotransmitter afgifte zodat Judas haar emoties niet zou kunnen beïnvloeden. Iets wat hij duidelijk wel bij andere aan het doen was, want ineens vielen twee jongens die eerder nog gewoon hadden staan praten tegen elkaar uit. Ook Tobias leek onder invloed van de jongen met de kapotte vleugels, want van het één op andere moment begon hij te veranderen. Zijn huid maakte plaats voor een soort futuristisch uitziend harnas, waarover lichtgevende banen werden. Zijn hoofd werd omsloten door een helm en zijn houding was haast agressief te noemen. Mia begon sneller te lopen, in de richting van Tobias die naar de jongens toe liep. Voor ze bij hem was had hij één van de jongens al op de grond gewerkt en hield hij de ander vast bij zijn hals. Zonder enige aarzeling liet ze haar mutatie Tobias zijn lichaam binnen gaan. Judas had met zijn emoties lopen spelen, daar was geen twijfel aan, misschien niet zo expliciet als bij de andere jongens maar toch. “Tobias.” Haar stem was zacht, maar rustig. Een paar meter voor hem was ze stil blijven staan. Net als bij hun eerste ontmoeting, liet ze het ook nu aan hem hoe dicht bij ze mocht komen. Voorzichtig begon ze kleine aanpassingen te doen in Tobias biologie. Net als bij zichzelf bracht ze en kleine verandering aan in zijn neurotransmitter afgifte, zodat zijn gemoedsrust terug zou keren. Het zou niet veel meer dan een paar seconden duren voor de jongen weer buiten de invloed van Judas zou zijn. “Tobias, zet hem neer, je doet hem pijn.” Haar stem klonk vriendelijk, maar dwingend. Met haar donkere ogen ging ze opzoek naar de zijne. Zonder haar blik van los te maken, begon ze ook de biologie van de andere jongens aan te passen. Hun negatieve emoties leken nog sterker beïnvloed door Judas, dan die van Tobias, maar toch wist ze het vrij makkelijk terug te draaien. Als het aan haar lag zou Judas deze avond niet verpestte voor zijn eigen plezier, en dat zou ze hem ook zeker vertellen. Echter, wou ze er eerst voor zorgen dat Tobias weer zichzelf was en zich niet langer in de problemen bevond.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open za okt 08, 2016 9:15 pm
One The number of purposes you serve
Met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht had Judas staan toekijken terwijl de jongen op de groep af wandelde. Er stond een brede grijns op zijn gezicht en voor hem was de situatie prachtig. Het was duidelijk dat de andere over een meer destructieve kracht bestond dan hij zelf en dus meer schade aan kon richting. Wie weet wat voor een gevecht dat het nog ging worden als niemand er tussen kwam. Dat was waar Judas ook echt op hoopten. Hij wilde dat het moment zo lang mogelijk kon blijven duren. Trots. Judas voelde zich echt trots wanneer hij de andere bezig zag. Hoe hij twee mensen vloerde en niet bepaald op een zachtaardige manier. De een kreeg een klap tegen zijn scheenbeen en de andere kreeg een harde rug tegen haar. Wat nog het beste was, was het feit dat de derde persoon aan zijn keel omhoog werd getild. Het gebeurde zonder moeite en de angst was af te lezen van de jongen zijn gezicht. Als Judas kon, had hij staan klappen, maar door de gips kon hij dat niet doen.
De grijns op zijn gezicht verdween al sneeuw voor de zon wanneer dat hij Mia zich kwam moeien. Ze liep op de jongen af en daarbij zei ze dat hij de andere met rust moest laten. Daar zou zijn plezier weer eens gaan en sowieso dat hij de schuld ging krijgen van wat er gebeurd was. Natuurlijk had hij hem wel wat gemanipuleerd met zijn woorden, maar verder had hij niks expres veranderd aan de jongen. Het was enkel het werk van de slechte aura die om hem heen hing die ook gezorgd had voor het korte gevecht. Judas besloot ook gewoon op het tweetal af te wandelen en daarbij gaf hij Mia een korte maar krachtige duw met zijn goede arm om haar weg te krijgen bij de anderen. Ondertussen plaatste hij zich tussen de twee in. ‘Wat leuk dat je gedag kwam zeggen, maar je aanwezigheid wordt niet gewaardeerd,’ zei hij bot tegen aan. Judas had zijn ogen wat vernauwd en keek haar waarschuwend aan. Dat ze maar begreep dat ze niet gewenst was en weg moest. ‘Dus oprotten nu, de uitgang is naar daar,’ siste hij en wees daarbij in de richting van de uitgang.
Om hen heen leek de rust terug te keren en was de spanning en woede al een heel pak minder bij iedereen. De meeste leken ook verward te zijn door wat er gebeurd was, maar een woede die vanuit zichzelf ontstond kon wel eens naar boven komen. Wie weet wat vrienden zonet in die paar minuten tegen elkaar hadden gezegd. De grootste frustraties hadden kunnen zijn vertelt. Maar helaas ging het dankzij Mia niet meer erger worden.
Onderwerp: Re: New identity [Judas] | Open vr dec 09, 2016 11:30 am
words: 616
it's a different kind of
danger.
Zijn lichaam, dat volledig gehuld ging in zijn pantser van Carbonadium won kracht met de seconde. Woede zorgde ervoor dat het passieve, radioactiviteit-absorberende deel actiever werd. Waar hij normaal radioactiviteit uit de lucht filterde, zoog hij u de deeltjes aan, voelde hoe ze de reserves in zijn lichaam bijna deden overlopen. Zijn pantser flikkerde tussen de felblauwe en -gele kleur, wat erop duidde dat hij op het punt stond om naar het volgende, Bèta-stadium te gaan. Vanonder zijn helm, die zijn gehele gezicht afschermde, keek hij naar de jongen die hij bij zijn keel in de lucht hield. Hij las de angst in zijn ogen, voelde hoe hij spartelde als poging om zich los te krijgen uit de letterlijk ijzere greep die Topaz op hem uitoefende. Maar het deed hem bitter weinig, ondanks dat hij zijn besef nog volledig onder controle had. Hij kon het gevoel niet thuiswijzen, was er ook niet echt mee bezig omdat hetgeen hij deed -in Judas zijn ogen en daarom ook in die van hem- niet verkeerd was. ’Tobias.’ Vluchtig keek hij opzij, naar de bekende stem die zijn naam uitsprak, liet daarbij de jongen geen centimeter zakken. Hij rilde, zo kort dat het amper waarneembaar was. Langzaam ademde in, voelde daarbij hoe er een soort van last van zijn schouders viel. Een last die ervoor had gezorgd dat hij stond waar hij stond: Met een jongen bij zijn keel in de lucht, de andere op de grond gedrukt met zijn voet. ’Tobias, zet hem neer, je doet hem pijn.’ Diezelfde vriendelijk, dwingende toon die hij had gehoord toen Mia hem ontdekt had met een gewonde vogel in zijn handen. Hij knipperde met zijn ogen, zijn lijnen op zijn pantser kleurden weer effen blauw. Langzaam keek hij weer naar de jongen die hij nog steeds in zijn hand hield, besefte pas toen waarmee hij bezig was. Geschrokken liet hij hem zakken, hief terwijl ook zijn voet van de andere jongen. Als een proestend hoopje ellende viel de jongen op de grond, de andere jongen bleef muisstil liggen van de schrik. Onder begeleiding van een mechanisch geluid verdween de helm die over zijn hoofd zat, waardoor zijn hoofd weer zichtbaar werd. Kort keek hij naar Judas, die op hen af kwam gewandeld, vervolgens weer naar Mia. ’Het was niet mijn bedoeling.’ mompelde hij verward, wist behalve dat niet wat te zeggen.
Judas drong zich tussen beide, gaf Mia een krachtige duw tegen haar schouder. ’Wat leuk dat je gedag kwam zeggen, maar je aanwezigheid wordt niet gewaardeerd.’ Meteen fronste Topaz zijn wenkbrauwen, keek naar de achterkant van Judas doordat die zich tussen hen in had geplaatst en zich tot Mia richtte. Hij rechtte zijn rug, probeerde over Judas zijn schouder heen te kijken maar zijn zicht werd ontnomen door zijn ene vleugel. ’Dus oprotten nu, de uitgang is naar daar.’ En dat was de druppel. Topaz deed een stap opzij, duwde zijn vleugel aan de kant om de doorgang vrij te maken en plaatste zich beschermend op voor Mia. ’Haar aanwezigheid wordt wel gewaardeerd.’ kwam hij zelfzeker voor haar op. Zijn ogen lichtte nog steeds blauw op, deden hem er een beetje uit zien als een soort van ijskoning. Ondanks dat hij zich zojuist weer kalm had gevoeld, kwamen er weer negatieve gevoelens naar boven. Ditkeer uit zichzelf, niet beïnvloed door Judas of Mia. Voor de rest zweeg hij, deels omdat hij niet wist wat te zeggen en deels omdat hij bang was om opnieuw de controle te verliezen. Hij liet zijn blik geen moment van Judas wijken, wachtte zijn reactie af nu hij wist waartoe zijn ‘pionnetje’ in staat was. Al had hij nog maar een klein deel te zien gekregen.
