Onderwerp: Re: I'll keep the monsters away. [Kylie] ma jan 09, 2017 9:28 pm
De informatie die Kylie moest verwerken over de mutatie van Storm was te veel voor op dit moment. Ze kreeg te horen wie Lupos was en wat hij wilde. Wie Dux was en wat hij van Cole was. Het veel en eng tegelijk. Ze probeerde de woorden een voor een te herhalen in haar hoofd. Hoe rustig haar adem ook in en uitging in haar hoofd ging het er heel anders aan toe. Ze begon hem al lichtjes te stressen en ze durfde niet goed te zeggen dat de mutatie van Cole en Storm daadwerkelijk een mutatie was. Het waren twee monsters die zich schuil hield in het lichaam van twee personen die ze lief had. Waarom was het hun gegund om te lijden met een verschrikkelijk iets? Kylie vond het helemaal niet leuk meer. Ze wilde zich er niet bij neerleggen dat dit de waarheid was. Ze zou het zelfs nog beter doen met een leugen, misschien zou ze daarvan wat van opvrolijken. Maar tegelijkertijd zou geen vertrouwen meer hebben in Storm of Cole als ze achter de leugen zou komen.
De traantjes die al in haar ogen prikte probeerde ze weg te knipperen. Ze schudde haar hoofd koppig heen en weer. Het was gewoon niet de waarheid. Kylie wilde het niet geloven, punt. Maar ergens binnen haar geloofde ze het wel, maar ze was er zo bang voor. Het had haar al gebroken dat Cole haar had aangevallen, laat staan wat er zou gebeuren als Storm haar zou aanvallen… Ze wilde er gewoon niet over nadenken. “Ik ook niet.” Prevelde hij. Veel snapte ze er niet meer van. Ze probeerde voet bij stuk te houden om er koppig en boos er op te reageren. Ze probeerde haar angst te onderdrukken om boos te worden op Storm. Terwijl hij eigenlijk precies deed wat ze vroeg. “Omdat je daar recht op hebt. Je mag weten wie we zijn, zeker na wat er is gebeurd.” Hij zweeg en Kylie deed haar ogen dicht om even tot rust te komen. Maar het wilde gewoon niet. “Ik weet wie jij bent,” begon ze zachtjes prevelend. “Jij vind de waarheid ook niet leuk, maar misschien had je dan mij beter een leugen kunnen gebruiken.” Ze zweeg. Het was moeilijk de waarheid te accepteren als ze er bang van was. Ze wist ook niet zeker of die angst weg zou gaan. Het had in ieder geval wel tijd nodig.
Dux is de wolf van Cole. En Lupos is die van Storm. Het was alsof Dux en Lupos twee verwilderde honden waren die in het lichaam zaten van Cole en Storm. Hoe gevaarlijk ze ook mochten zijn het was aan hen om hun honden onder controle te krijgen. Kylie wilde helpen voor ver ze kon, maar ze was zo bang. Ze was niet alleen bang voor Dux en Lupos, maar ze voelde ook angst voor Storm en Cole. Ze kon er niks aan veranderen. Als ze een mutatie had waarmee ze andermans mutatie kan veranderen in iets minder kwaadaardigs dan deed ze dat zo graag. Ze moest er alleen mee doen met wat ze had gekregen. Het was de waarheid die ze te horen had gekregen. Het mocht nog zoveel pijn doen, maar ze moest. Ze moest!
Dat was dan ook precies de reden waarom ze zo aandachtig bleef luisteren. Voor een moment was het dan ook even stil en liet ze het even bezinken. Haar zesde zintuig spotte iets waardoor ze wist dat er iets niet klopte. Ze moest terug denken aan de verschrikkelijke nacht, maar ze had geen keus. Ze wilde weten wat Storm fout had. Ze had namelijk iets van twijfeling gezien Dux op het moment dat hij haar aanviel. Ze bestempelde het daarom gelijk als leugen en dat Cole degene was die haar had gevallen. De conclusie die ze gaf was dat Dux Cole is en Cole is Dux. Wat Storm dan precies was dat wist ze niet. Ze vond het allemaal een beetje vreemd en moeilijk. “Lupos zit in mij,” bevestigde hij. Kijk daar had je bewijs nummer één. “we delen een bewustzijn, hij is altijd aanwezig.” Prevelde hij, terwijl hij op zijn hoofd tikte. Het was dus inderdaad Cole die haar had aangevallen. Nu moest ze het alleen nog aan Storm uit leggen met enorme pijn in haar hart. Storm fronste zijn wenkbrauwen en keek naar het raam. Kylie keek naar haar handjes die voor haar waren opgevouwen. Ze trok de deken iets meer omhoog, zodat ze het iets warmer kreeg. Ze kreeg een koud gevoel van binnen. Was ze nu werkelijk de vriendschap tussen Cole en Storm aan het verbreken? Misschien had ze het wel helemaal verkeerd gezien…
“Wij zitten daar nog ergens,” begon hij, waarna ze opkeek van haar handjes. “Het feit dat Dux twijfelde betekende dat je genoeg kracht of connectie had om door te dringen naar Cole toe. Dux en Lupos zijn niet dezelfde, ik weet niet hoe zijn volle manen zijn. Misschien heeft Cole meer controle dan ik heb. Misschien is Cole meer aanwezig in het bewustzijn dan ik.” Hij zweeg en ze bleef luisteren. Ze had geen idee wat hij precies zei, omdat ze bijna zeker was dat ze het goed had. Misschien wilde ze wel liever geloven dat Cole haar had aangevallen, zodat ze meer redenen had om hem te ontwijken. Als het wel echt Dux was dan zou ze alsnog die nacht voor haar zien en dan zou ze alsnog Cole inbeelden die haar aanviel. Het zou beter zo zijn als ze hem gewoon nooit meer zag. Desondanks bleef ze luisteren naar Storm. Ze schrok, toen ze Prins Denni’s naam hoorde vallen. Even brak haar hart nog meer dan eerst. Storm had Devon aangevallen, maar ook Denni. En dan Cole had haar aangevallen. Ze vroeg zich langzaam af of er nog mensen waren op het eiland die wel normaal waren. Gewoon normale mensen, zonder mutatie. Dat zou het allemaal een stuk beter maken en hoefde ze ook niet bang te zijn dat ze weer werd aangevallen. Maar aan de andere kant zat het wel in haar dat ze meer antwoorden kreeg. Hoe pijnlijk het ook mocht zijn. “Denni...” Ze zweeg kort en probeerde oogcontact te zoeken met Storm. “Denni heeft jou teruggevonden in het lichaam van een monster,” zei ze zachtjes. “Ik weet niet hoe ik Cole kan vergeven en of ik hem nog onder ogen durf te komen, maar Denni.. Denni ziet jou nog steeds als een jongen zonder style?” Vroeg ze, terwijl ze woorden over haar lippen liet rollen. Ze dacht er niet bij na wat ze precies zei, maar ze liet het gewoon komen. “Dan hoef jij je nergens druk om te maken, hakuna matata of niet?” Ze slikte, toen ze twee woorden over haar lippen liet rollen die haar moeder tegen haar had gezegd op de dag dat ze werd opgehaald om naar Genosha te gaan. Hakuna matata, means no worries.. maar Kylie zat nog met veel te veel dingen aan haar hoofd om die woorden ook daadwerkelijk te geloven. Al probeerde ze wel Storm te helpen, ondanks dat ze nog niet zeker wist wat ze met hem aan moest.
Onderwerp: Re: I'll keep the monsters away. [Kylie] za jan 21, 2017 10:53 pm
.Always live before you die.
Alsof ze niet al genoeg aan haar hoofd had nu, moest hij haar nog eens de hele waarheid vertellen ook. Maar het leek het oprechtste om te doen, het beste in zijn ogen. Hij kon hier niet straks vertrekken met dat gevoel dat hij haar in twijfel zou achter laten. Dat was niet wat ze verdiende en al zeker niet nodig had. Dus ja, het leek hem het beste om te doen. Ze zou dat misschien niet meteen aanvaarden, misschien zou ze er boos om zijn of het helemaal niet willen geloven maar achteraf zou ze hem er misschien wel dankbaar om zijn. Misschien kon ze dan Cole weer onder ogen komen met iets meer duidelijkheid. Hij hoopte dat Cole haar dat ook zou geven, duidelijkheid, ze had dat recht na wat er was gebeurd. Hij had Devon nooit die duidelijkheid gegeven toen hij besloot op Storm te letten die ene volle maan. Denni daarentegen wist het hele verhaal maar weigerde gewoon weg te blijven, ondanks al die duidelijkheid. Dus het werkte twee kanten op, in ieder geval lag het lot dan niet meer enkel bij zichzelf. Hoe meer informatie je de ander verschafte, hoe meer ze zelf konden beslissen wat een goede of minder goede zet zou zijn.
Met al dit hoopte hij dat Kylie de volgende keer ze hem of Cole tegen kwam een rationeler besluit zou kunnen maken. Rennen was nog steeds de beste optie … als je snel genoeg was. In haar geval was haar mutatie dat ook, ze was sterker dan hen beide en dat was de enige geruststelling die hij nu momenteel had. En zoals hij dacht wilde ze het niet geloven, ze schudde hevig haar hoofd, probeerde te tranen te bestrijden door fel te knipperen. En Storm … hij keek enkel weerloos toe, smeekte haast bij zichzelf dat ze het gewoon zou accepteren. Bij haar woorden zakte zijn hoofd kort tegen zijn borst, staarde hij naar de witte lakens. ‘Ik weet hoe dit is Kylie en je hebt alle recht om het niet te geloven of om boos te zijn. Maar je moet weten dat wat ik zeg, de waarheid is. Ik doe het voor je veiligheid.’ Dat was exact wat hij Denni toen ook had gezegd, wat hij iedereen zei. Hun veiligheid zou altijd voorop komen, zijn eigen veiligheid kon hem daarbij gestolen worden. Als Kylie hem hierna niet meer wilde spreken dan was dat maar zo, hij zou er niet kwaad om worden en hij zou haar begrijpen. Tuurlijk zou hij haar begrijpen. Misschien was ver weg blijven wel de beste oplossing. Uit ervaring wist hij dat al wie te dicht kwam daar grotendeels de schade van mocht ondervinden. En het deed hem zoveel pijn, dat besef. Wegduwen was altijd zijn eerste reflex geweest maar je kon niet weg duwen wat zo graag bij je wilde zijn. Hij kon niet Denni weg duwen, hij kon niet Devon weg duwen en hij zou niet Kylie weg duwen. Of ze wilde blijven was haar eigen keuze, hij zou haar in niets dwingen of verplichten.
Hij probeerde het in het beste van zijn kunnen, op de meest simpelste manier aan haar uit te leggen maar het was niet gemakkelijk. Uiteindelijk was het aan haar om de belangrijkste dingen eruit te halen en te onthouden, of te verwerken. In ieder geval deed ze moeite om te luisteren, ze keek naar hem en niet naar iets anders in de ruimte. Hij kon haar hartslag niet horen omdat Lupos te zwak was maar dat hoefde niet, het machine deed het voor hem. Ze was in zekere zin rustig, in ieder geval rustiger dan toen hij was binnen gekomen. Denni boven water halen was een zet die twee kanten kon op gaan, of het zou de sfeer verluchten als ze ging doorvragen daarop, of het zou enkel nog maar erger worden. Hij hoopte op het eerste. Toen ze de naam herhaalde keek hij weer naar haar op, hield haar blik vast zodat ze kon zien hoe terneergeslagen de zijne was. Hij was voorzichtig, luisterde voorzichtig en toen ze klaar was kroop zijn mondhoek kort naar boven, daar was een beetje Kylie. Storm zonder stijl, hij hoopte ergens zo’n opmerking te horen. ‘Hoe jij en Cole het verder gaan doen is niet mijn zaak. Ik en Denni,’ hij zweeg en schonk een warme glimlach, niet echt voor haar maar meer om het idee van hem en Denni. Uiteindelijk werd zijn blik weer een beetje onschuldiger en keek hij terug naar Kylie. ‘Soms openen gebeurtenissen als deze ook andere deuren.’ Besloot hij uiteindelijk. Dat hij en Denni een relatie hadden wist ze waarschijnlijk nog niet eens, hij had al schrik voor de effecten dat dit zou hebben, Kylie die hem een hele make over geeft. En toen bracht ze een quote naar voren waar zijn mondhoeken van naar boven krulden. ‘It means no worries.’ Hij had al bijna de neiging om te gaan zingen maar hield zich nog net in. ‘Was het leven maar zo gemakkelijk.’ Besloot hij uiteindelijk zachtjes. Hij zweeg en liet zijn hoofd weer op zijn samengevouwen handen rusten, staarde naar het raam. ‘Zou je niet graag voor een dag in een animatiefilm willen springen?’ Vroeg hij simpelweg, meer tegen zichzelf dan tegen eender wie. Zijn ogen gleden kort naar Kylie alvorens hij zachtjes zijn schouders ophaalde. ‘Ik zou wel graag eens op Pride Rock staan, waanzinnig uitzicht denk ik.’ Glimlachte hij zwakjes. Hij probeerde de sfeer, het gesprek weer wat luchtiger te krijgen, of het zou werken was iets anders …
Onderwerp: Re: I'll keep the monsters away. [Kylie] zo feb 19, 2017 1:17 am
Het was haar eigen schuld geweest dat ze had gevraagd om de waarheid waarheid. En niet om een waarheid leugen. De puzzelstukjes die in haar hoofd miste kwamen op een plek terecht, maar ze durfde er niet aan toe te geven. De hele puzzel in haar hoofd zorgde er voor dat er weer angst in haar kwam. Op dit moment had ze al genoeg angst voor alles en iedereen, maar het werd er niet beter op toen de puzzel zo goed als compleet was. Ze wilde de tijd zover terug draaien dat Storm er voor had kunnen zorgen dat ze nooit achter de waarheid hoefde te komen. Ze gaf zichzelf de schuld dat ze Storm had verplicht om de waarheid te vertellen. Het was haar eigen stomme schuld geweest. Alsnog probeerde ze de waarheid weg te slaan om te zeggen dat het leugens waren. Al wist ze in hartje dat hij nu echt de waarheid had verteld.
Ze was daarom ook bij de conclusie gekomen dat het lang zou duren tot ze Cole onder ogen durfde te komen. Ze had vooral tijd nodig om geen monster in Cole te zien en de waarheid te laten bezinken. “Ik weet hoe dit is Kylie en je hebt alle recht om het niet te geloven of om boos te zijn. Maar je moet weten dat wat ik zeg, de waarheid is. Ik doe het voor je veiligheid.” Sprak Storm tegen haar. Toch wilde ze zich er niet bij neer leggen. Het hele beeld in haar hoofd plus haar koppigheid maakte het er niet veel beter op. “Je weet niet hoe het is.” Zei ze zachtjes. “Ik durf Cole nooit meer onder ogen te zien. Straks valt hij mij weer aan,” Ze slikte. En haar handje begonnen lichtelijk te trillen. De tranen die in haar ogen prikte werden erger en langzaam liet ze het huilen weer toe. Haar herten ogen waren op die van Storm gericht en ze reikte haar handje naar hem uit. Ze had iets van steun nodig om er doorheen te komen. Hoe bang ze ook voor alles en iedereen was, Storm was de enige in haar buurt die haar handje even kon vast houden zoals haar vader altijd voor haar deed als ziek was.
Dat ze Denni’s naam hoorde vallen schrok ze een beetje van. Ze wist dat Storm Devon ook had aangevallen. En ze vroeg zich af wat er met Denni was gebeurd. Was zij ook aangevallen? Lag zij ook in de ziekenboeg? Haar hart ging iets sneller kloppen. Er kwamen ideeën in haar hoofd die ze wilde uitbannen, maar het lukte niet. Haar ogen gingen snel door de ruimte heen richting de deur van haar kamer. Kylie keek weer naar Storm die weer was begonnen met praten. Hij sprak op dezelfde kalme toon als eerst. Het was niets vergeleken met hoe hij had verteld dat hij Devon had gevallen. Het was totaal anders. Het bracht wat meer hoop naar voren, maar de ideeën bleven wel in haar hoofd zitten. Er waren voor hem en Denni andere deuren opgegaan. En de glimlach die hij op zetten gaf haar rust. Rust in haar hoofd, ondanks dat nog niet alle ideeën van verschillende scenario’s waren verdwenen werd ze wel rustiger. “Met andere deuren bedoel je toch niet dat Denni ook pijn heeft?” vroeg ze. Het was een vraag die door haar hoofd heen was gegaan op het moment dat hij had gezegd dat Denni Storm had teruggebracht. Er moest namelijk niks ergs met haar Prins Dennimae gebeuren. “Of bedoel met andere deuren dat het goed met haar gaat? Ze leeft toch nog?” vroeg ze een beetje wanhopig. Ze hoopte echt dat met Denni alles goed was. Ze nam in ieder geval alle hoop bij elkaar dat Denni nog leefde dat ze een quote naar voren bracht van The Lion King. Het was voor haar net zo onverwachts als voor Storm. In ieder geval dat dacht ze tenminste. Het voelde in ieder geval wel weer goed om iets te zeggen wat echt van de oude Kylie kwam. Maar het zou tijd kosten tot ze weer op orde was. Ze zag aan Storm dat het hem ook goed deed, maar ze vroeg zich stiekem af wanneer het onderwerp weer ging escaleren. “It means no worries.” Legde hij uit. Ze glimlachte iets minder zwak en knikte. “Was het leven maar zo makkelijk,” zei hij zachtjes. Kylie legde haar handje op zijn hand en zei:“Simba’s leven was ook niet makkelijk. Hij moest insecten eten en zijn vader is dood. Dat is niet makkelijk.” Dat Mufasa dood ging in de film was het meest zielige stukje. Ze had al heel vaak gehad dat ze erbij moest huilen, maar dat Simba insecten ging eten vond ze echt walgelijk. “Zou je niet graag voor een dag in een animatiefilm willen springen?” Vroeg hij simpelweg. Ze deed haar hoofd iets schuin en schudde haar hoofd. Ze wilde niet in een film springen. “Ik zou wel graag eens op Pride Rock staan, waanzinnig uitzicht denk ik.” Glimlachte hij zwakjes. Kylie keek naar het raam naar buiten en volgde met haar ogen een blaadje dat van een boom af waaide. “Waarom zou je in een animatiefilm springen als alles eigenlijk echt is. Pride Rock is in Afrika en Bambi woont hier op Genosha,” zei ze bloedserieus. “Je moet niet meer leugens vertellen dat heb ik zonet ook al gezegd,” zei ze, waarna ze haar ogen weer op Storm richtte en hem boos aankeek. Ze had verteld dat ze zat was van de leugens. En animatiefilms waren echt. Het hele woord animatie was gewoon een grote leugen.
