Tattletale [open]

Als Milo volkomen eerlijk was deed het nieuws van de ontvoerde mutanten hem niet heel veel. Natuurlijk vond hij het curieus dat er zomaar mensen op het eiland waren gekomen om zonder enige weerstand tien mensen mee te nemen. Maar hij maakte zich persoonlijk geen zorgen over zijn eigen veiligheid, al was het maar omdat hij toch altijd vergeten was. Zelfs als er een heel leger het eiland leeg kwam halen zou hij naar alle waarschijnlijkheid nog uit het oog verloren en vergeten worden. Niet dat dat nou een heel gezellig vooruitzicht was, maar het was beter dan tegen je wil in meegenomen worden. Al kon Milo het niet nalaten om zich af te vragen hoe men zo zeker wist dat de verdwenen mutanten niet uit vrije wil vertrokken waren – een beetje kritisch blijven naar wat het gezag je vertelde kon nooit kwaad.

Maar wat de oorzaak ook was, leerlingen die zich er als een stel kippen zonder kop op stortten waren niet de oplossing. Toen Milo had gehoord dat er vrees was voor zulke initiatieven had hij dan ook besloten zelf een oogje in het zeil te houden. Het was naast nuttig ook nog een goede manier om zichzelf bezig te houden, zodat hij zich niet ging vervelen. Dan ging hij altijd nadenken over het leven en meestal werd Milo daar niet vrolijker van. De jongen had geen zin in omslachtig gedoe met instantaan weer vergeten bijeenkomsten, dus had hij in een briefje aangegeven dat hij schriftelijk contact zou houden en ongemerkt mensen uit zou kunnen horen indien nodig. Dat was vast handig als er plannen vermoed werden, maar men niet zeker wist hoe het zat. Voor nu zwierf hij echter een beetje ongericht over het terrein, op zoek naar iets wat er verdacht of interessant uit zag.

Het was een uur of vijf, maar donker was het nog niet, omdat de lente nu toch echt aangebroken was. Het was nog even wennen, buiten had je zo het idee dat het nog een stuk vroeger was. Uit gewoonte reikte Milo naar zijn zak om zijn mobiel te pakken, maar deze was gesneuveld in een onfortuinlijke ontmoeting met de grootste puta die heel Genosha te bieden had. Tijdloos slenterde hij wat verder tot hij iemand zag. “Hey,” begroette hij diegene met een flauwe glimlach. Echt veel vreugde liet hij niet in zijn stem doorschemeren, hij was van plan het maar te gooien op een ontzettende behoefte om te praten. “Mag ik er even bij komen zitten? In m’n eentje maken m’n gedachten me een beetje gek,” verklaarde hij zijn benadering. Dat hij aan de ontvoeringen dacht impliceerde hij slechts half, benieuwd of de ander de insinuatie zou snappen. Dat zou dan een teken zijn dat diegene er veel aan dacht. “Tenzij je liever alleen bent, dan ga ik weg natuurlijk..” Zijn bruine ogen stuurden alvast een voorbode van de zielige verslagenheid die zich meester van hem zou maken als hij weggestuurd werd.

OOC: Milo superspy. Open~

Milo was misschien geen getrainde spion, maar het grote voordeel was dat hij ook helemaal niet geheimzinnig hoefde te doen, zo lang hij maar informatie verzamelde. Zodra hij weg was was de ander alweer vergeten dat ze die info met hem hadden gedeeld, waardoor ze ook niet alert werden. Kortom, de ideale manier om leerlingen subtiel te ondervragen om uit te vinden wie van hen van plan was op eigen houtje actie te ondernemen. Het was ook een goede manier om de verveling tegen te gaan – en zich nuttig te voelen.
Sinds hij hier was had hij weinig betekenisvolle interacties gehad en de paar interessante mensen die hij had ontmoet hadden er enkel voor gezorgd dat hij zich later nóg meer alleen voelde. Milo moest zichzelf voorhouden dat dit niet het moment was om een crush op iemand te ontwikkelen. Nee, hij was te oud en wijs om verliefd te worden in zijn situatie – hoopte hij dan maar. Daarom was het misschien maar beter dat hij de ander niet meer tegen zou komen, het zou alleen maar tot meer irritante emoties zorgen.

Liever focuste hij zich op zijn nieuw verkregen taak. Hij benaderde het meisje dat zich een beetje alleen op het plein bevond. Ze zag er vrij afstandelijk uit, maar dat was juist een reden voor hem om haar te benaderen. De eenzame zielen zouden eerder hun vertrouwen in de schoolleiding verliezen en zelf wat ondernemen, zo beredeneerde Milo. Hij zou zo hetzelfde doen, als hij op enige manier verbonden was geweest aan de ontvoerde leerlingen. Het meisje reageerde op zijn begroeting, glimlachte zelfs, al leek het allemaal niet van harte. Hij probeerde haar zo ver te krijgen een gesprek aan te gaan door te doen alsof ze zelf kon bepalen of hij weg ging of bleef, wat gelukkig eindigde in een bevestiging. Kalm nam Milo plaatst naast haar, glimlachte half. Niet te vrolijk, hij was hier om te praten over frustraties, over gemis. Ze verraste hem door een pakje sigaretten onder zijn neus te houden. Zo vrijgevig leek ze helemaal niet. Maar Milo haalde zijn schouders op en viste behendig een met teer gevuld stokje uit het pakje. “Een aanbod dat ik niet zal afslaan,” sprak hij luchtig. In Milo’s optiek was het voor hem beter om iets korter te leven met het genot van roken, dan zich van nicotine afzijdig te houden. Het leek op het eerste gezicht een groot contrast met zijn strikte trainings-regime, maar ook dat deed hij vanwege de endorfines en omdat het hem grip gaf op zijn leven. Nee, Milo was geen gezondheidsfreak die een dieet als een konijn aanhield om een jaartje langer te leven. “Thanks.. Tenminste, als je ook een vuurtje voor me hebt.” Milo speelde even met de sigaret door die tussen zijn vingers te laten dansen, waarna hij haar vragend aan keek. Zonder vlam had het weinig zin om een sigaret vast te nemen. Hij probeerde zich ondertussen te bedenken hoe hij het gesprek naar zijn doel toe kon sturen, maar besloot niet te veel te pushen.

Het leek bijna alsof ze elkaar kenden, zoals ze samen in de binnenplaats rondhingen. De uitwisseling van sigaretten voelde als een soort ritueel, een ritueel dat vrienden misschien wel dagelijks uit zouden voeren. Zoals wel vaker voelde Milo een steek van jaloezie, weer iets wat hij nooit mee zou maken. Waarom had zijn mutatie niet gewoon een uit-knopje? Het was zelfs zo gekmakend dat hij ál zijn mutaties weg zou geven, zonder een moment van twijfel, als die optie er was. Maar zo makkelijk was het leven blijkbaar niet. "Thanks."

In gedachten verzonken knipte hij een paar keer het wieltje van de aansteker naar beneden, tot er een stabiele vlam verscheen. Hij stak de sigaret aan en inhaleerde vol genot. Kom maar op, dood, do your worst. Het meisje bracht de conversatie weer op gang. “Wat? Oh, eh, ja.” Hij was bijna zijn cover story vergeten – beschamend gewoon. Hij was niet degene die hier aan geheugenverlies hoorde te lijden. Hij rekte wat tijd door traag de rook uit te ademen. “Het is gewoon nogal... Frustrerend om stil te zitten terwijl zij weet ik veel waar zijn. En niets te kunnen doen. Snap je?” Hij balde zijn vrije hand op zijn schoot tot een vuist. Milo was verbaasd over hoe natuurlijk de woorden klonken, het was toch niet alsof hij er echt in ging geloven straks?