Maybe you can make it interesting...

Pyralis Adara Vintra

De jonge vrouw draaide zich nog eens om voor ze met een zucht haar ogen opende. Ze beschermde haar ogen tegen het felle licht dat door het dak van bladeren in haar ogen scheen voor ze rond zich keek. “Wat is dit nu weer?” vroeg ze aan zichzelf toen ze zich recht stelde en met een luie beweging van haar hand een verkleurd blaadje uit haar haar viste. Ben ik gevallen? Ben jij gevallen? Een grinnik was te horen door haar hals toen ze met haar hand de buil raakte die de achterkant van haar hoofd sierde. Haar bruine haar verborg de opzichte bult gelukkig.  Het bos rondom haar was vol geluiden, het rustige gekabbel van een beekje, het vrolijke gefluit van enkele vogels en het geritsel van de bladeren wat de koele blik waarmee ze rond zich keek enkel versterkte en ervoor zorgde dat haar hele gezicht een ijskoude indruk gaf. De glimlach die normaal haar gezicht siert was gesmolten als sneeuw voor de zon en een permanente arrogante grijns had diens plaats ingenomen.


Ze stak haar handen in het knusse lederen jasje voor ze het gladde zijpad verliet over enkele boomwortels en verder wandelde op het pad van aangedrukte zand wat het hoofdpad richting de school was. “Het is alweer herfst, jij moet een leuke tijd gehad hebben Kalli…” fluisterde ze tegen zichzelf terwijl ze een gele gsm uit haar broekzak viste. Ze scrolde even door de gsm voor ze hem in haar handtas liet verdwijnen en een zwarte versie bovenhaalde. Ze toetste het nummer van haar voicemail in drukte het toestel tegen haar oor.

Hey Pyra, ik ben het. Moest jij op de voorgrond komen zou ik graag hebben dat je geen argumenten veroorzaakt of rare toestanden veroorzaakt. Hou je rustig tot ik terug kom.

“Is dat alles dat je te zeggen hebt tegen me?” vroeg Pyra nadat ze het bericht van Kalli beluisterd had en het zwarte toestel in haar broekzak gestoken had. Met een neerbuigende zucht keek ze naar haar kledij, “Is het moeilijk om eens iets anders aan te doen dan een clownspak Kalli?” vroeg ze aan zichzelf. De strakke jeans die ze droeg werd vergezeld door een wit topje en een geruite blouse met een paar Converse-sneakers om het af te werken. Ze wreef de overige vuiligheid en bladeren van haar broek en trok het topje in een iets lagere positie voor ze in een vlotte stap haar pad verderzette in de richting van het schoolgebouw.


Na een make-over kwam Pyra terug buiten wandelde over het terrein van Genosha, de bladeren knetterde onder haar schoenen die haar meteen negen centimeter groter hadden gemaakt. Ze keek rond zich met een ongeïnteresseerde blik naar alle personen die net als haar over het plein liepen. Na enige tijd wandelde ze naar het midden van het plein en nam plaats op een van de vele bankjes. Het zwarte kleedje zat strakker dan de vorige outfit en zorgde ervoor dat ze zich meer op haar plaats voelde, het gaf een gevoel van voldoening om te weten dat Kalli haar figuur niet verpestte en dus ook op de een of andere manier om hun uiterlijk gaf. Het feit dat ze enkel de jurk met halflange mouwen droeg deerde haar niet. Kou had haar nog nooit geraakt, misschien omdat ze zelf zo koel was. De koude wind die langs haar benen door blies veroorzaakte een geërgerde zucht van Pyra en een rol met haar ogen voor ze haar benen kruiste en even de tijd nam om haar schoenen te bewonderen. De oorbellen en piercings die nu haar oren sierde lieten blijken dat het wel degelijk Pyra was en dat te dicht komen voor onzin geen goed idee was. Ze veranderde de positie van haar benen en keek naar het scherm van haar iPod op zoek naar de juiste Play List en drukte op het alom bekende driehoekje. Terwijl haar iPod de afspeellijst opstartte keek ze rond met een calculerende blik, op zoek naar iemand die erin slaagde om haar interesse aan te wakkeren.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Het was herfst geworden in Genosha. De bladeren hadden een bruin kleur gekregen en een ijzige wind fluisterde door de kalende kruinen van de bomen rond het gebouw. Een eenzaam straaltje zonlicht scheen door de gordijnen door en scheen in Levi’s ogen. De herfst was niet bepaald zijn favoriete seizoen: geen korte rokjes, geen diepe decolletés, het enige voordeel was dat vele jonge vrouwen op zoek waren naar warmte. Hij was hier nog maar net, sliep momenteel nog in een kleine voorlopige kamer tot hij een kamergenoot toegewezen kreeg. Misschien werd het maar eens tijd om te gaan zien wat hier zoal rondliep.

Hij trok zijn gespierde schouderbladen naar elkaar toe om zich uit te rekken en wandelde richting de kleine badkamer. Met half slaperige ogen ging hij onder de douche staan. Hij draaide behendig de witte handdoek rond zijn middel. Door het weinige stof rond zijn lichaam waren de brandmerken rond zijn onderrug en zij duidelijk zichtbaar. Hij trok een witte T-shirt aan met een simpele tekst, een zwarte spijkerbroek en een leren jas. Zijn outfit werkte hij af met zwarte Nike Huarache’s.

Met zijn hoofdtelefoon over zijn hoofd wandelde hij naar buiten en liep over het plein voor het schoolgebouw. De bladeren die op het verharde zandpad lagen braken onder zijn voeten. Hij keek eens geërgerd naar zijn schoenen wanneer hij merkte dat de ellendige bladeren eraan bleven plakken. Een zucht rolde over zijn lippen, maar hij liep gewoon verder, daar kon hij zich niet mee bezig houden. Ondanks dat het niet zo’n extreem koude dag was, was het plein maar leeg en levenloos. Zonder het zelf helemaal door te hebben was hij aan het mee neuriën met af en toe een klein danspasje erbij. Een halve glimlach sierde zijn lippen zijn lippen wanneer hij het doorhad, maar toch stopte hij er niet mee. Hij kende hier momenteel toch nog niemand, dus het maakte allemaal niet zoveel uit.

Wanneer hij de bankjes had bereikt viel zijn oog op een meisje met bruin haar. Hij had haar hart al van een afstandje gehoord en wist dat ze ontspannen was en dat werd bevestigd wanneer hij haar naar muziek zag luisteren. Levi sloot kort zijn ogen en luisterde naar haar hartritme. Soms kon hij daar van genieten, maar meestal vond hij het een verschrikkelijk ellendig geluid. Haar lichaam was duidelijk zichtbaar ondanks dat ze neerzat. Weer trokken zijn lippen tot een kleine glimlach. Hij was al aan dingen aan het denken waar normale personen niet aan denken de eerste keer dat ze iemand zien, maar voor hem was het de normaalste zaak ter wereld om mensen direct naakt voor te stellen. Hij schakelde zijn draadloze hoofdtelefoon uit, schoof hem van zijn hoofd af en nam hem in de hand. Met soepele bewegingen wandelde hij naar haar toe en ging naast haar zitten, met maar een kleine afstand tussen hen. Wanneer hij zijn hoofdtelefoon op zijn schoot wou leggen liet hij zijn hand zacht langs haar been glijden. Hij keek haar aan en hoopte zo haar aandacht te trekken. Ze zag er niet direct little miss sunshine uit, maar ze was wel een plaatje om naar te kijken.

Hij draaide zijn gezicht weer naar voor. ”Lekker rustig hier, niet?” Zijn stem klink romantisch en diep, zonder dat hij er enige moeite voor moest doen. Hij meende dit oprecht, hij hoorde meer één hart en dat was voor hem het beste wat er was, even dat irritante gebonk kunnen vergeten. Hij keek haar weer aan, zijn ogen vriendelijk en diepgaand. ”Levi” Zei hij kort, ervan uitgaand dat het wel duidelijk was dat hij zichzelf wou voorstellen. Hij kon ook de lolbroek uithangen en zich voorstellen als Lucifer, maar hij hield het shockeffect voor laten. Nouja, alles op zijn tijd. Op deze plaatst moest hij geen uitvluchten zoeken vanwaar de littekens kwamen, vanwaar soms de rode gloed in zijn ogen of al die andere dingen waar ze hem vroeger gek voor verklaarden.  

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

Het eerste half uur was het relatief druk geweest op het pleintje dat door de wind steeds meer bezaaid werd met bladeren in verschillende kleuren. Ze had een jongen gezien van ongeveer 17 met een staart langer dan zichzelf die haar aandacht getrokken had door schuchter om zich heen te kijken. Maar wat ging ze met zo iemand doen? Juist ja zich vervelen. Ze had nog enkelen jonge mannen gezien maar niemand die echt opviel in de massa personen die haar voorbij wandelde. Enige tijd nadat de laatste groep het pleintje verlaten had werd het stil rondom Pyra. De meeste mensen waren naar binnen gegaan omdat de wind aan de frissere kant was maar dat voelde zijzelf niet eens. Telkens de wind haar blote onderarmen raakte grijnsde ze net iets meer dan het moment ervoor maar die grijns verdween binnen een fractie van een seconde terug. De koude, een representatie van zichzelf misschien? Was het daarom dat ze deze koude wind wist te appreciëren?


Het leven was perfect voor Pyra op die manier. Niemand om haar heen, stilte, goede muziek en de koude, op die moment kon ze zich volledig laten ontspannen. Het gevoel van een luchtverschuiving wees haar op de aanwezigheid van een persoon voor deze zich neerplaatste en de typische geur vertelde haar dat die persoon een man was. Ze haalde traag één van haar oortjes uit haar oor maar hield de andere in haar linkeroor zodat ze nog wat achtergrondmuziek had. Toen hij zijn hoofdtelefoon op zijn benen wilt plaatsen raakte zijn hand haar been, goed geprobeerd dacht ze bij zichzelf terwijl ze vanuit haar ooghoeken zijn hand volgde. Een hand zegt veel over een persoon en het feit dat hij enkele seconden geleden doelbewust over haar been wreef zei nog meer. Zijn handen waren rank met voldoende fijne aders over de gedefinieerde spieren, ze lieten duidelijk zien dat hij nooit zwaar werk geleverd had door het tekort aan eelt maar da hij voldoende kracht bezat om dat eventueel te doen in de toekomst. Het feit dat hij zijn vingers langs haar been had laten glijden op die manier zonder terug te trekken vertelde Pyra dat hij perfect wist hoe hij een vrouw moest bewerken en verleiden. Als hij hoopte op een makkelijk slachtoffer was hij aan het verkeerde adres, zij speelde met mannen, niet omgekeerd. Met een grijns keek ze op naar zijn gezicht met hoge jukbeenderen, mooi gevormde lippen en blauwe ogen. Ze trok één wenkbrauw op om te laten merken dat ze wist welk spel hij probeerde te spelen, “Het WAS hier inderdaad rustig, tot iemand besloot om van alle bankjes deze uit te kiezen om te komen zitten,” vertelde ze hem op een zo koud mogelijke toon. Afschrikken was altijd de eerste stap, als dat niet werkte wist je pas wat voor vlees je in de kuip had zitten.


Hou je rustig tot ik terug kom galmde door haar hoofd en ze draaide eens met haar ogen door Kalli’s woorden. “Aangenaam,” sprak ze met een zachte stem, “Pyra,” vervolgde ze dan met een knipoog. Ze had ook Kalli’s leven moeilijk kunnen maken door haar voor te stellen als Kallista Dore maar dit soort man is niet meteen Kalli’s type of een type waarbij zij zich op haar gemak bij zou voelen. Pyra daarentegen kon dit soort openlijk geflirt wel verdragen en had er geen enkel probleem mee. Daarbovenop voelde ze zich veel beter nu ze zich kon voorstellen met haar eigen naam, een naam die ze zelf niet gekozen had maar wel verkoos boven Kallista.


Pas nu nam ze de tijd om Levi eens goed te bekijken. Hij was gespierd maar niet op zo’n slungelige manier zoals velen tegenwoordig. Hij had een knap gevormd gezicht met bruin haar en blauwe ogen. Ik vraag me af hoeveel harten die blauwe ogen al gebroken hebben bedacht ze zich. Zijn stem klonk diep en zwaar, nog zo’n attribuut dat tegenwoordig iets te vaak over het hoofd gezien wordt door de meeste meisjes. Nu kon Pyra vol overtuiging toegeven dat Levi perfect binnen haar type viel, als was zij nog nooit verder gegaan dan de slaapkamer en terug buiten voor de andere persoon wakker werd. Romantiek was niet iets dat haar interesseerde, ze was van mening dat dat enkel goed was voor mensen die ouder zijn dan dertig.


“Wat doet iemand buiten op zo’n koude dag? Je had binnen kunnen zitten, dicht tegen de verwarming,” vroeg ze hem. Niet uit oprechte interesse maar om een gesprek aan te knopen. Wat ging ze anders zeggen? Mijn kamer is in die richting? Nee, zo tactloos was ze ook weer niet. “Heeft een knappe jonge man als jou niets beters te doen dan een eenzaam meisje te vergezellen op een bankje?” vervolgde ze dan, nog steeds met een uitgestreken gezicht. Ze verplaatste haar benen nogmaals waardoor haar linkerbeen nu nonchalant over haar rechter hing. Tijdens de verplaatsing liet ze de tip van haar schoen zacht langs zijn onderbeen glijden. Two can play a game… dacht ze bij zichzelf. Ze richtte haar blauwe ogen terug op de zijne en grijnsde nogmaals, glimlachen zat namelijk niet in haar skillset, waarna ze haar handen op een ontspannen manier in haar schoot legde.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Het geritsel van de bladeren begon luider te klinken, wat aangaf dat binnen enkele seconde een windvlaag zijn huid zou raken. Hij kon goed tegen de kou. Een van de voordelen van een mutatie te hebben die onrechtstreeks in contact staat met de hel. Hij haalde zijn hand door zijn haren om ze terug netjes te leggen. Levi kon genieten van de koudere dagen, ze brachten hem beter tot rust dan de broeiende zomerdagen. De ijzige wind tegen zijn gezicht, de regendruppels die op zijn huid leken te verdampen, de zon die haar uiterste best deed om door het dikke wolkendek door te breken.

Hij voelde haar ogen over zijn handen gaan, elke ader, elke huidcel bestuderend. Haar ogen gleden naar zijn gezicht, dat ze ook bekeek, maar niet zo grondig. Een grijns vormde rond haar lippen en hij kon zijn lippen niet in bedwang houden om zich ook tot een kleine grijns te krullen. Ze had hem door, maar dat wist hij al langer door. Ze reageerde niet geïnteresseerd genoeg en haar koude antwoord verwoorde dat perfect. ’Eindelijk eens een uitdaging.’ ”Nou, ben ik zo’n slecht gezelschap misschien?” Hij liet zijn stem licht geaffronteerd klinken. Hij kon een glimlach niet langer onderdrukken. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar uitdagend aan.

Haar stem verzachtte wanneer ze zichzelf voorstelde. Hij liet de naam in stilte eens door zijn mond rollen. ’Pyra’. Het zachte veranderde al snel in speels wanneer ze er een knipoog achteraan gooide. Deze vrouw integreerde hem op een niveau dat hij nog nooit eerder had meegemaakt. Ze was niet zoals de anderen die zich op zijn schoot worpen alsof ze loopse teven waren gewoon door zijn diepe stem en blauwe ogen. ’Je bent me er eentje.’ Hij kon de vraag niet overdrukken hoeveel mannen al succes bij haar hadden gehad. Waarschijnlijk wel een paar, maar waar ze ook echt geïnteresseerd in was en niet enkel gebruikte als speeltje.
Weer voelde hij hoe haar ogen over zijn gezicht gleden. Van kin, naar lippen, naar ogen, naar zijn haar. Ze leek wel los door hem heen te kijken, tot op het bot. Hij hoorde hoe haar hartslag lichtjes verhoogde.

Hij draaide zijn hoofd net naar haar wanneer ze begon te spreken. Hij luisterde aandachtig en trok een wenkbrauw op. ”Ik geniet liever van de herfst buiten, dan hele dagen binnen te zitten.” Hij merkte dat het haar niet interesseerde, dus antwoorde hij kort. Het was ook niet echt een onderwerp waar hij over wou praten. ”Aantrekkelijke eenzame jonge dames vergezellen is nou eenmaal iets wat ik graag doe.” Vervolgde hij zijn antwoord. Hij wierp er een kleine knipoog achterna als antwoord op die van haar. Zijn lippen krulde zich waar tot een geamuseerde kleine glimlach.

Ze verlegde haar benen en hij voelde de tip van haar schoen langs zijn onderbeen gaan. Zijn ogen gleden langs haar benen naar beneden. Lange ranke benen die mooi egaal van kleur waren. De karamel kleur van haar huid stond mooi bij dit herfstdecor. ’Well played darling’. Hij gaf zijn ogen de kost en liet ze helemaal naar boven glijden tot ze haar ogen hadden bereikt. Niet dat hij zich niet kon inhouden, maar een blik kan veel doen. Zijn lippen trokken zich tot een aantrekkelijke halve glimlach.

Zijn schouders verkrompen een beetje en zijn wenkbrauwen fronste hevig. Zij T-shirt was schuin gezakt en het etiket raakte zachtjes het stuk verminkte huid op zijn rug aan. De littekens op zijn rug zijn de meest gevoelige plaats van zijn hele lichaam. Nog nooit heeft iemand hen echt aangeraakt, gestreeld. Dat liet hij niet toe, dat kon hij niet verdragen. Nog nooit had hij iemand nog maar in de buurt laten komen. Tijdens vrijpartijen zorgde hij ervoor dat zijn bedpartner altijd haar handen er ver vandaan hield, (handboeien waren dan altijd heel handig). Een seconde trok een roodkleurige gloed door zijn ogen. Elke aanraking daar zorgde voor een reden voor zijn mutatie om boven te komen en soms heeft hij zichzelf dan niet helemaal in de hand. Gauw trok hij zijn T-shirt wat recht zodat het etiket hoog genoeg zat en hem nu niet meer kon lastigvallen.

Hij trok zijn gezicht weer helemaal in de plooi. ”En wat doe jij hier dan alleen, Pyra?” Hij legde de nadruk lichtjes op haar naam, maar niet te uitdrukkelijk om zielig en wanhopig te lijken. ’Moet jij geen arme jongetjes verleiden?’ Hij wist maar al te goed dat ze een spel met elkaar aan het spelen waren en vond het nog leuk ook. Andere meisje verleiden vond hij wel leuk, maar dit was veel beter. Ondanks dat ze elkaar misschien enkele minuten kende voelde hij spanningen in de lucht. Ze waren elkaar aan het bespelen als marionetten.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

Met een kleine beweging van haar pols stopte Pyra haar bruine lokken achter haar oor nadat een windvlaak ze in haar gezicht geblazen had. Ze speelde even met haar oorbel om het idee van spelen met haar oorlel of piercings te suggereren. De alom aanwezige grijns veranderde niet toen ze zijn vraag beantwoorde: “Gezelschap is nooit slecht, behalve als je alleen wilt zijn, wat eigenlijk ook mijn doel was maar jouw gezelschap sla ik zeker niet af.” Het feit dat hij niet ging gaan lopen als een puppy die een slipper zag verschijnen zei meer over de jonge man voor haar dan de bewuste handbeweging van daarvoor. Maar zijn geraakte toon wekte niets op van reactie binnen in haar. Emoties waren iets vreemd voor Pyra, ze had nooit problemen met negatieve emoties zoals woede of zelfs lust, wat aanzien werd als een negatieve emotie omdat het volledig lost staat van liefde, maar positieve emoties en medelevende gevoelens waren haar ontnomen. Die zijn allemaal in het bezit van Kalli. De emoties dat Pyra het best beheerste waren woede, lust, amusement en kilte.


Waar Pyra echter wel goed in was, was het lezen van emoties op het gezicht van haar gesprekspartner. Elke emotie die verscheen op Levi’s gezicht werd opgemerkt door haar, van zijn opgetrokken wenkbrauw die interesse toonde tot zijn knipoog die speelsheid uitstraalde tot de kleine glimlach die amusement liet doorschijnen. Hetgeen dat Pyra nog het meest opviel was het feit dat hij perfect opmerkte dat ze niet geïnteresseerd was in zijn antwoord en haar daarom ook niet entertainde met een lang antwoord. Ze voelde hoe zijn ogen langzaam over haar glanzende benen gleden nadat ze zijn aandacht op hen gevestigd had. Het gevoel van de ogen van een man die over je lichaam glijden is iets uniek, elke vrouw merkt het op. Haar hand gleed over de zoom van haar jurk die halverwege haar bovenbenen hing, nogmaals om zijn aandacht te plaatsen om haar benen. Ze merkte hoe hij rustig zijn tijd nam om haar van kop tot teen te beoordelen en accepteerde zijn blik aan het einde van zijn inspectie met enige goedkeuring in haar ogen want een stand-off met iemand die op die manier naar haar keek werd nooit vermeden door Pyralis en het gaf haar enige voldoening dat vele daarvan terugschrokken alsof ze gewoon zijn dat vrouwen hun blik dan afwenden. Zijn glimlach werd beantwoord door Pyra met een uitdagende grijns die slechts één kant opging, ze moest en zou weten hoe ver hij zou gaan in dit spel. Ze had iemand gevonden dat hetzelfde spel speelde als haar en dat was uniek in de tijd van tegenwoordig waar steeds meer en meer mensen geloofden in de ware.


Zijn antwoorden werden simpelweg genegeerd op een humorloze grinnik na omdat een bepaald aspect op zijn gezicht haar aandacht getrokken had. Ze was zeker dat zijn gezicht vertrokken was in een frons toen er plots een rode schijn door zijn ogen ging. Met enige interesse staarde ze naar zijn gezicht. Mutanten waren iets dat nieuw was voor haar, ze wist dat ze bestonden en wist ook dat ze niet de enige was maar ze had nog nooit één ontmoet. Kalli leefde tussen de mutanten maar Pyra kwam slechts zelden op de voorgrond en had nog geen kans gehad om veel contacten te leggen met andere studenten op school met uitzondering van die paar jongens waar ze mee geflirt had enkele weken terug en die paar meisjes waarmee ze een woordenwisseling of eerder ruzie of zelfs gevecht gehad had. Dus als er iets was dat op die moment haar aandacht trok was het wel het feit dat hij zonet zijn mutatie had laten bovenkomen zonder enige aanleiding, of had ze de aanleiding gemist? Haar oog viel ook op het sleutelbeen dat voor even zichtbaar was en ze kauwde even op haar onderlip om zijn aandacht bij haar te houden. Hoe kon één persoon haar zo competitief maken?


Pyra. De manier waarop die naam over zijn lippen rolde trok haar aandacht terug naar zijn gezicht of beter gezegd zijn lippen. Het was interessant om te zien hoe Levi precies wist wat te doen om de aandacht van zijn vrouwelijk gezelschap bij hem te houden. “Heel misschien was ik wel aan het wachten op iemand die zich specialiseert in het vergezellen van eenzame jonge dames,” beantwoorde ze met een grijns die bijna haar koude blik raakte. Ze plaatste zonder enige schaamte haar hand op zijn bovenbeen en vervolgde haar zin, “Al zou dat betekenen dat ik een dame ben, wat niet het geval is,”. Haar hand rustte even op zijn been voor ze het met een slepende beweging terug naar haar schoot haalde, ze was hem aan het testen. Hoe ver kon zij gaan en hoe ver zou hij gaan?


“Dus ben jij nieuw hier of heb ik jou gewoon elke keer weer over het hoofd gezien?” vroeg Pyralis terwijl ze de hals van haar jurk goed streek met haar ene hand en met het andere een nieuw liedje selecteerde op haar iPod. Het zou haar ten zeerste verwonderen moest ze iemand van dit kaliber keer op keer genegeerd of niet opgemerkt hebben. Te veel interesse is nooit goed maar te weinig ook niet, bedacht ze zich voor ze zich terug naar hem keerde. Haar elleboog rustte op haar dijbeen en haar kin rustte op een relaxte manier in haar palm terwijl haar duim speelde met haar mondhoek. Haar been bleef in beweging waardoor ze af en toe zijn been raakte, ondanks dat veel vrouwen zich niet bewust zijn van hun bewegingen wist Pyra perfect wat ze deed en waarom ze die beweging uitvoerde. Het intrigeerde haar dat hij nog niet als een bronstige hengst achter haar aanliep terwijl ze toch al enkele kunsten uit de kast had gehaald.


Terwijl ze rustig wachtte op zijn antwoord wandelde enkele medestudenten van Kalli langs het bankje. Één van de meisjes keek opgewekt in de richting van het bankje en maakte aanstalten om te zwaaien naar het duo dat daar gezeten was maar toen Pyra met haar oogcontact maakte richtte ze haar blik terug naar beneden en wandelde ze verder. Wat loopt Kalli hier hele dagen te doen? Vriendjes maken? Heeft ze niets beters te doen? verwonderd Pyra zich terwijl ze met een ijskoude blik het groepje volgt. Een paar ogen van één van de jongens volgen voor even haar bewegingen voor ze weer voor de jongen gericht worden en de jongen zijn pas versneld om weg te raken. Nogmaals passeerde een humorloze grinnik langs haar hals waarna ze haar focus weer op de persoon naast haar plaatste.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Hij zag haar simpele beweging om haar haar, dat de wind in haar gezicht had geblazen, achter haar oor te steken. Wanneer ze sprak, waren haar antwoorden niet zoals die van alle andere meisjes waar hij al mee had gesproken. Het leek of ze haar woorden precies selecteerde om hem te intrigeren. Dit meisje zorgde ervoor dat het leek of hij voor het eerst een nieuw stuk van zichzelf had gevonden. Dit was de eerste keer dat hij een meisje wilde kennen, haar tot op het bot begrijpen en haar niet zo snel mogelijk meenemen naar zijn kamer. Hij haalde een diepe interesse bij hem naar boven. Ze speelde dit spel gemakkelijk mee, maar hij wou weten hoe ver ze het zou trekken. Haar hartslag bleef bijna voortdurend op een regelmatige toon kloppen.

Wanneer hij zijn ogen over haar liet gaan steeg het ritme van de spier over haar borstkas licht en een korte halve glimlach vormde zich op zijn lippen. Haar handen begeleidde zijn zicht terug naar haar benen die hij weer met bewondering aankeek. Dat paar stelten was volmaakt, elegant, afgewerkt. Wanneer hun blikken elkaar hadden gevonden keken ze elkaar seconden aan. De goedkeuring in haar ogen deed hem kort glimlachen. Elke vrouw hield van aandacht voor hun lichaam, hoe koud ze vanbinnen ook waren, hoe zeldzaam hun glimlach ook was. Nog geen enkele keer had hij haar lippen tot een glimlach zien krullen, enkel een grijns.

Hij hoorde aan haar hartslag hoe ze interesse toonde wanneer zijn gezicht vertrok. Haar ogen gleden over zijn gezicht. Hij had zelf nog niet veel mutaties gezien op dit terrein, slechts enkele, maar niks echt speciaals. ’Wat zou ze zijn? Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Haar ogen waren naar zijn sleutelbeen gezakt. Hij trok zijn T-shirt recht en zag haar op haar onderlip buiten. Ze speelde het spel sterk, maar hij zou zich niet zomaar gewonnen geven, zo was hij niet. Hij is nooit de prooi geweest een was ook niet van plan om dat ooit te worden. Roofdieren lieten zich nooit zakken op de ladder.

Haar woorden trokken zijn aandacht terug naar haar ogen. Hij wendde zijn blik weer naar voor en keek naar een groepje giechelende meisjes in de verte. Zijn lippen zich tot een glimlach en zei hij. ”Een jonge vrouw dan?” Hij draaide zijn blik weer naar haar en keek haar kort vragend aan. ”Dat kan je niet ontkennen.” Hij liet zijn ogen nogmaals over haar lichaam gaan en bleef kort hangen bij haar buste. Weer zette er een windvlaag op waardoor haar haar achter haar oor vandaan vloog. Met zijn linkerhand nam haar rechterarm kort vast en met zijn andere hand streek hij over haar gezicht om haar haar terug te steken. Wanner hij zijn andere hand terug haalde liet hij zijn vingers zacht over haar arm glijden.

Wanneer ze sprak gleden zijn ogen terug naar haar gezicht. ”Ik ben nieuw ja, ander had ik je wel al vroeger komen lastigvallen.” Zei hij terwijl een glimlach zijn lippen sierde. Zijn ogen volgde elke beweging van haar handen. Van hoe ze de hals van haar jurk goedlegde tot hoe ze haar iPod nam en een ander liedje opzette. Ze had haar kin op haar hand laten rusten en nu pas zag hij de vorm van haar gezicht. Strak, elegant en goed gevormd. Haar ogen zo diepblauw dat je er in kon verdwalen, haar jukbeenderen die de perfecte diepte aan haar gezicht gaf. ’God did his job good.’ Hij was niet bepaald iemand die geloofde in het werk van God, maar bij haar moest hij wel. Geen enkele persoon kon iemand zo gevoelloos, maar toch zo aantrekkelijk creëren met enkel genetica.

Hij zag haar ogen rondgaan over het plein. Een groepje liep voorbij en aangezien Pyra’s ogen hen aankeken volgde hij geïntrigeerd. Een meisje wou zwaaien en naar ons komen, maar Pyra’s blik deed haar van gedachte veranderen. Zijn wenkbrauwen trok zich tot een bedenkelijke frons. Dat meisje leek haar wel te kennen. Waarom werd ze dan zo vijandelijk? Een van de jongens keek achterom om naar haar te kijken, Levi reageerde door hem eens gevoelloos aan te kijken. De jongen zijn hart ging iets sneller kloppen. Levi kon een korte rol met zijn ogen niet tegenhouden. Weer een jongen die zijn hormonen amper onder controle had. Wanneer Pyra hem ook aankeek maakte hij zich snel uit de voeten. Waarom blijft iedereen zo uit haar buurt?’ Wanneer haar ogen weer op hem waren gekeerd kon hij een vragende blik niet langer onderdrukken. ”Wat is er met jou dat iedereen zo afschrikt?” ’Heb je iemand vermoord ofzo?’ Maakte hij zijn vraag in zijn hoofd af. Hij was normaal niet van de nieuwsgierig kant, maar de reactie van die andere mensen zorgde ervoor dat het wel naar boven kwam.

Een groepje meisjes van ongeveer 15 of 16 jaar wandelde voorbij. Hun ogen bleven op hem rusten en vervolgens begonnen ze tegen elkaar te praten en te giechelen. Kort liet hij zijn blik naar het groepje gaan, maar draaide zich gauw terug naar Pyra. Weer klonk er gegiechel. Hij had het niet zo voor van die jongere meisjes die rond hem bleven hangen, dachten dat ze het subtiel deden. Hun harten gingen als gekker te keer en hij werd er helemaal gek van. Hij hoofd begon mee te bonken. Hij had veel te lang binnen gezeten en nu waren zijn oren al het gebonk niet meer gewoon. Nogmaals draaide hij kort zijn hoofd naar de meisjes. Zijn ogen werden gloedrood en zijn gezicht flitste kort naar dat van de duivel. Alle drie hun harte vielen kort stil. Twee meisjes maakte zich gauw uit de benen, eentje bleef wat verstijft staan, maar werd meegetrokken door de andere twee. Hij keek weer naar Pyra, met zijn gewone ogen en gezicht. Hij bleef opgelucht uit wanneer het geluid was gestopt en de hoofdpijn al weer wegebde. Zij kon mensen wegjagen, dan had hij dat recht ook. Normaal deed hij dit nooit en vertrok hij gewoon om er vanaf te komen, maar dat was nu geen optie.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

Ze volgde zijn blik naar de groep meisjes. Het geluid van hun opgewekte stemmen kriebelde haar oren op een manier dat niemand zou appreciëren, als nagels aan een bord of ene vork op een proper porseleinen bord. Een geërgerde blik gleed over haar gelaat, ze begreep niet wat het nut was van het produceren van een giechel, wat wilde ze er mee bereiken? Het was niet sierlijk of aantrekkelijk, het was gewoon een storend geluid. Ze richtte haar blik terug op hem voor ze op zijn vraag antwoordde “Dat is inderdaad iets dat ik niet kan ontkennen, maar dame vond ik nou net iets te ver gezocht,” Dit vertelde ze hem op een koude toon, ze wou niet verder gaan over dit onderwerp. Ze wou Kalli nog niet bovenhalen. Kalli is de dame, Pyra is enkel hetgeen dat onnodig was voor Kalli’s karakter. Zijn vingers raakte haar gezicht en arm en ze merkte meteen op dat hij warm was. Niet de constante vijfendertig graden die Pyra met zich meedroeg maar ook geen koortsige temperatuur. Het was aangenaam, zoals genieten van een zomerzon onder een parasol en juist om die reden liet ze hem begaan. Ze volgde hoe zijn vingers gericht over haar arm gleden nadat hij haar haar terug achter haar oor gestopt had en keek hem daarna rechtstreeks aan zonder enige vorm van schaamte op haar wangen.


“Moest je me lastigvallen zou ik het wel melden,” meldde ze aan hem met een zijdelingse grijns. Zijn glimlach straalde een elegantie uit die ze nog niet vaak had mogen bewonderen bij mannen en ze kon zich er niet van weerhouden om zich nogmaals af te vragen hoeveel harten hij gebroken had. Zijn ogen volgde haar bewegingen, dat had ze meteen door, maar het feit dat hij pas nu de tijd nam om haar gezicht te bestuderen was iets nieuws dat ze nog niet had meegemaakt. Is dat normaal niet één van de dingen die mannen eerst doen? De appreciatie die weerspiegelde op zijn gezicht zorgde voor een zeker voldoening wat er bijna voor zorgde dat ze glimlachte maar de grijns bleef vast op zijn plaats als een vlekje asfalt dat gemorst is op het fietspad, niet te verplaatsen of te verwijderen, steeds daar. Ze voelde hoe hij bedenkelijk naar haar keek en beantwoorde zijn blik vanuit haar ooghoeken voor ze de jongen aankeek. Ze nam de tijd om zijn vragende blik de beantwoorden met een blik waar de ijskoningin uit Narnia jaloers vaan zou zijn, koud, arrogant en trots. “Het is niet zo zeer wie ik ben, het is wie ik niet ben dat ze afschrikt,” antwoordde ze. Het onderwerp was telkens weer maar zo lang te vermijden, dat was één van de redenen waarom ze lange gesprekken met mensen vermeed.


Het groepje meisjes liep over het plein, hun ogen vielen op Levi en als een horde hongerige wezens kropen ze dicht bij elkaar op te bespreken hoe ze hem gingen aanvallen. Och meisjes, deze heer is ver boven jullie niveau, bedacht ze zich en ze wou dat ze het hen kon zeggen maar besloot om het te houden om een niet geamuseerd lachje. En weer was daar het storende geluid, hou jullie hormonen onder controle ladies! Pyralis begreep niet hoe het mogelijk kon zijn om zoveel hormonen in het rond te sproeien doormiddel van een geluid zonder ook maar in de verste verte aantrekkelijk over te komen. Ze wou hen de icequeen-blik gunnen maar vanuit haar ooghoek zag ze iets flitsen en toen Levi zijn blik op het groepje vestigde net voor ze als een verslagen roedel wolven wegliepen, de achterblijver met zich meezeulend aan het nekvel. Ze besloot het voor even te negeren maar haar vingers jeukten wel degelijk om zijn gezicht aan te raken nu. Wat was het dat hij deed? Wat veranderde er? Waarom veranderde het? Zoveel vragen had Pyra zich nog nooit gesteld rond een persoon.


Zijn gezicht leek te vertrekken in irritatie, of was het pijn? Maar terwijl Pyra bezig was met zijn gezicht te bestuderen ebde die gelaatsuitdrukking al weer weg. Ze kon zichzelf niet langer tegenhouden en liet haar hand langs zijn kaaklijn glijden voor ze zijn gezicht kort de andere kant op draaide en grondig bekeek, de symmetrie was een mirakel op zich. Zijn gezicht was perfect gelijk aan beide zijden met even hoge jukbeenderen, gelijke ogen en een even hoekige kaaklijn? Haar oog viel op het litteken aan de rechter kant van zijn gezicht en ze liet haar hand wegglijden van zijn kin over zijn wang waar ze zijn wang zacht in haar hand nam en met haar duim over zijn litteken wreef. A perfect imperfection is dat wat ze het noemde? Zonder dat litteken zouden mensen niet geloven dat hij echt is maar dat kleine teken op zijn lichaam liet iedereen zien dat hij net als al de rest kwetsbaar kon zijn en net een persoon is als alle anderen.  Ze haalde haar hand van zijn gezicht en keek hem even aan met een speelse blik in haar ogen, als noorderwind die de sneeuwvlokken salto’s en flikflakken laat maken voor ze de grond mogen raken. Ze wist maar al te goed dat ze zojuist zonder reden zijn persoonlijke ruimte had betreden. “Het moet vast iets angstaanjagend zijn als je ze zo gemakkelijk weg krijgt…” vroeg ze aan hem terwijl ze haar iPod afsloot en opborg in haar tas om daarna haar blik weer te wendden naar zijn gezicht.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Zijn lippen krulde tot een oprechte glimlach wanneer ze zei dat hij haar niet lastigviel. Hij merkte dat ze genoot van zijn ogen die haar hoofd inspecteerden. Toch brak de kleine glimlach niet door de muurvaste grijns die al het hele gesprek om haar lippen was gebrand. Haar veranderde snel nadat hij haar had gevraagd wat er met haar aan de hand was. Ze keek hem ijzig koud en arrogant aan, en blik die hem niet echt afschrikte, maar toch was iets meer op zijn hoede. ’Wie ze niet is? Vragen kronkelde zich als wormen door zijn brein. Hij besloot om er niet verder op in te gaan, maar haar antwoordt wel te accepteren door een knikje en een glimlach.

Levi hoorde tussen het gekke gebonk van de meisjes hun harten ook Pyra’s hart licht versnellen van ergernis. Na al die jaren met die mutatie kon hij een onderscheid maken tussen woede, liefde, ergernis en alle andere emoties. Hij hoefde niet naar mensen te kijken om te weten hoe ze voelde. Hij zou haar graag gerust stellen, maar wist uit ervaring dat mensen gebruik maakte van zijn kracht om mensen hun hartritme te controleren, dus hield hij dat liever op de achtergrond. Hij voelde haar ogen op zijn gezicht wanneer hij de hoop hormonen wegjoeg.

Levi staarde voor zich uit, de verte in. Hij wist maar al te goed dat Pyra hem in het oog hield. Zijn gedachten dwaalden af naar een duistere kant. Zonder het zelf goed door te hebben trokken zijn lippen zich in een gemene grijns. Ondanks dat het duister in hem slechts een seconde naar boven kwam, bleef hij vaak iets langer naslepen. Zijn manier van doen en zijn gedachten in het donker laten. Zijn ogen glinsterde en zijn kaken strak getrokken.

Pyra’s hand gleed over zijn kaaklijn en haalde hem terug naar de echte wereld. Zijn hoofd liet zich geleiden door haar hand. Zijn ogen keken naar haar hand en dan vonden ze haar ogen. Ze was zijn gezicht aan het bestuderen alsof hij een diersoort was dat ze nog nooit had gezien en als doel had om er een heel boek over te schrijven. Zocht ze een verklaring voor wat net gebeurd was? Met haar duim wreef ze over het litteken aan de rechterkant van zijn gezicht.

De dag dat hij ‘transformeerde’ in zijn echte mutatie in het midden van de keuken, waardoor hij met zijn vleugels de ruiten insloeg en alle potten en pannen de grond op kletterde, was de dag dat alles veranderde. Die dag leerde hij de zwakte van mijn mutatie kennen. Hij had zichzelf niet helemaal in de hand, het was de eerste keer dat hij helemaal was veranderd. Met zijn grote witte vleugels breed uitgespreid liep hij dreigend op zijn moeder had. De paniek was in haar ogen te lezen en weerspiegelde in de bloedrode ogen van Levi. Zijn stem klonk duister, maar nog voor hij zijn zin helemaal kon afmaken trok zijn moeder een vleesmes en haalde het langs zijn gezicht. Hij grinnikte tot een dikke druppel bloed op zijn hand terecht kwam. Het rood gleed weg uit zijn ogen en verbaast deinsde hij achteruit en bracht zijn hand naar de snede. Dat was de dag dat hij besefte dat mensen die dierbaar voor hem zijn hem wel degelijk kunnen bezeren.

Ze raakte het litteken aan alsof dat het enige is dat zijn perfecte uiterlijk verpeste ’De zou eens moeten weten.’ Bij die gedachte moest hij kort glimlachen. Hij legde kort zijn hand op dat van haar voor ze het wegtrok en hem speels aankeek. Normaal zou hij dit nooit toegelaten hebben, maar bij haar vond hij het allemaal niet erg. Deze aanraking toonde aan dat ze haar muur langzaam liet zakken, maar doordat hij er zo veel mee bezig was merkte hij ook dat die van hem langzaamaan aan het afbrokkelen was. Dat was het enige dat hij niet wou, dat mensen belangrijk voor hem werden. Gelukkig duurde dat bij hem een serieuze lange tijd. Haar koude woorden verbroken het moment. Hij kon een korte zucht niet onderdrukken en keek voor zich wanneer hij sprak. ”Niks bijzonders.” Zijn antwoord was kort en bovendien een leugen. ”Zullen iets duisters gezien hebben zeker.” Zei hij met een speelse knipoog terwijl hij zijn schouder nonchalant optrok.

Hij liet zijn hand op haar knie schuiven en haalde hem twee keek over en weer met zachte aanrakingen. Zelfs nog niet tot halverwege haar bovenbeen. Zijn ogen volgde zijn bewegingen. Vervolgens volgde hij zijn hand naar haar gezicht. Hij liet zijn hand langs de zijkant van haar gezicht gaan en vervolgens langs haar kaaklijn, zijn ogen volgde elke beweging en keken naar haar egale karamelkleurige huid. Eenmaal bij haar kin hij die wat omhoog en keek haar in de ogen waarbij hij een glimlach rond zijn lippen toverde.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

De gemene grijns had zijn gezicht vertrokken in een gelaatsuitdrukking dat duister en donker leek. Is dat hoe verschillend ik en Kalli zijn? vroeg ze zich kort af voor ze de vraag van zich afschudde en haar focus terug naar Levi verlegde. Toen ze zijn gezicht bestudeerde zag ze zijn ogen verdwijnen naar een ver verleden, ze kende die blik. Het was een bepaalde schijn die enkel verscheen bij het herinneren van een pijnlijke herinnering, één die je eigenlijk niet wilt herinneren. Iedere persoon had zo’n herinnering, zo een die hen voor de rest van hun leven zal bijblijven. Pyra had hier geen probleem mee, zij had er namelijk geen aangezien die herinnering er één is van Kalli en daarbovenop was Pyra een persoon die geen interesse had in wat andere mensen van haar dachten dus gekwetst worden was niet iets dat haar overkwam. Het plan was geweest om haar hand redelijk snel terug te trekken om speels maar geïnteresseerd over te komen maar door die verre blik bleef haar duim net iets langer hangen op zijn litteken dan wat ze voorzien had en haar hand droeg zijn wang net iets langer voor ze losliet. Zijn hand dat het hare even aanraakte zorgde er dan weer voor dat ze haar hand sneller terugtrok naar haar schoot voor ze hem speels aankeek. Het gaf een gevangen gevoel, iets dat ze niet graag had.


Ze besefte dat ze zich te kwetsbaar aan het opstellen was, te open, het was niet veel, slechts enkele scheuren in de muur die reeds negen jaar stevig stond. Maar het was niet de eerste keer en het zou niet de laatste keer zijn dat iemand met een sloophamer op haar muur klopte, iets waar ze wel een oplossing voor had. Pyra richtte zich recht en trok haar gezicht terug in het gekende koude masker voor ze eens rond zich keek en genoot van de koude wind die haar benen streelde, al snel trok zijn zucht haar aandacht meteen terug naar zijn gezicht. Iets duisters? herhaalde ze in haar hoofd voor ze zich afvroeg wat hij ermee bedoelde. Maar de speelse knipoog en het optrekken van zijn schouders gaven de indruk dat hij het er niet over wou hebben dus liet ze het tijdelijk rusten. Ze wou zichzelf niet te open opstellen dus dat ging ze ook niet verwachten van hem. Dat zou niet eerlijk zijn en Pyra was nu eenmaal voor een eerlijke wisselwerking binnen eender welke relatie, of dat nu een puur lichamelijke relatie is of gewoon een gesprek.


Zijn hand raakt haar been en het temperatuurverschil schrikte haar voor de tweede keer die dag op. Als iemand die de koude meer apprecieerde dan de warmte was het een raar gevoel om niet weg te trekken van iemand die zo warm aanvoelde en ze betrapte zichzelf erop dat haar been toch lichtelijk had weggetrokken van de warmte voor het weer ontspande. Ze voelde hoe zijn ogen samen met zijn hand over haar been gingen, het voelde alsof ze nogmaals werd geïnspecteerd maar nu op moleculair niveau, alsof hij elke huidcel onder zijn hand kon voelen. De koude nam de plaats van het hand terug in wanneer deze overging naar haar gezicht. Deze keer onderdrukte ze de drang om zijn warme aanraking te vermijden en liet ze het over haar gezicht glijden, van de zijkant naar de rand van haar gezicht tot het onderste topje. Eenmaal hij haar kin aanraakte hief hij deze wat omhoog en keek hij in haar ogen, haar blik bleef speels en geamuseerd maar de luchtmoleculen tussen zijn hand en haar kin koelde af. Ze speelde graag met mannen maar ze wist niet wanneer Kalli ging bovenkomen dus vermeed ze zo’n dingen op momenten als deze. “Niet te hard van stapel lopen,” zei ze met een speelse ondertoon in haar koude stem. Zijn glimlach moet op een hele hoop meisjes gewerkt hebben maar deze vrouw was niet zo gemakkelijk te winnen en dit spel was nog lang niet uitgespeeld.


Pyralis is geen kleinzerig persoon, ze heeft een hoge pijngrens en heeft niet snel last van kleine kwaaltje zoals hoofd- of buikpijn maar het doffe kloppen achteraan haar hoofd begon steeds meer toe te nemen en nu begon ze het stilaan toch op te merken. Kalli, probeer je door te breken? vroeg ze aan de andere persoonlijkheid maar ze wist dat ze niet op een antwoord moest wachten. Ze wreef even over haar slaap met haar wijs- en middenwinger in de hoop van de hoofdpijn terug te doen verdwijnen. Daarna plaatste ze haar blik weer op het gezicht voor haar terwijl ze haar jurk nogmaals goed plaatste nadat een windvlaag alles weer een verplaatst had. Het was al laat in de namiddag en het werd een beetje donker buiten maar dat zorgde enkel en alleen dat Pyra zich meer op haar gemak ging voelen. De nacht en de koude, haar favoriete aspecten van een dag. Naast zijn gezicht hield Pyra steeds zijn lichaamstaal in het oog samen met hun omgeving. Het gefluit van de vogels was afgenomen en zelfs het geritsel van de bladeren leek stiller nu de nacht dichter kwam. Er was niet meer veel beweging buiten de gebouwen maar binnen schenen de vele lichten door de ramen wat ervoor zorgde dat he plein voldoende verlicht bleef. “Nu de introducties achter de rug zijn,” begon ze, “Wat doet iemand als jij zoal in zijn vrije tijd. Je ziet me er niet echt een boekenworm uit, of wel?” vervolgde ze dan terwijl ze haar grijns weer tevoorschijn toverde. Hij was niet meer zo breed als ervoor of zo koud maar hij was nog steeds aanwezig samen met het amusement dat duidelijk doorscheen in haar stem. “Of ben je zo’n sportfanaat?” vervolgde ze dan haar vraag. De interesse verdween niet van haar gezicht maar ze hield wel enige afstand, ze was gehecht aan haar grote zware muur en die wou ze graag nog even houden.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Het viel hem op hoe snel ze haar hand had terug getrokken wanneer hij dat van hem erop had gelegd. Niet lang daarna leek ze haar gezicht terug in de plooi te trekken. De koude blik kwam terug en de harde grijns duwde het klein beetje glimlach weer naar de achtergrond. Haar been schrok weg wanneer hij het aanraakte. Was het omdat ze het niet zag aankomen of door zijn lichaamstemperatuur? Met dat tweede vergat hij soms wel eens rekening te houden. Zijn huid was warmer dan de normale 36 graden. Het voordeel was dat hij het nooit koud had, maar voor andere mensen was het vaak wel even verschieten. Wanneer hij haar gezicht aanraakte trok ze weer weg, maar slechts een heel klein beetje. Haar woorden deden hem weer naar voor kijken. ”Ik loop nooit te hard van stapel hoor.” Zei hij langzaam en gaf een korte speelse tik op haar been. ”Ik weet wanneer ik dat mag en wanneer niet.” Hij knipoogde naar haar.

Haar gezicht vertrok lichtjes en ze wreef over haar slapen. Hij wou zich niet te kwetsbaar opstellen en dus onderdrukte hij een bezorgde blik en de vraag of het wel met haar ging. Nogmaals trok ze haar jurk in de plooi. Het was duidelijk te merken dat ze zichzelf wou beschermen en daardoor een veilig afstand hield. Het lichamelijke contact tussen hun twee was afgenomen. Haar stem kwam zijn oren binnen en zijn richtte zijn blik weer op haar. ”Ik ga eens graag lopen, maar ben niet zo’n idioot dat elke dag in de fitness zit.” Hij boog zijn hoog wat naar beneden en lachte. ’Dat soort mensen kunnen beter eens een echte sport zoeken.’ Hij keek weer naar haar. ”Ik heb altijd Lacrosse gespeeld. ” Hij keek eens naar zijn eigen lichaam, keek dan weer naar haar en trok zijn wenkbrauwen eens op. Zijn lippen trokken zich tot een aantrekkelijke halve glimlach. Geduldig wachtte hij haar antwoord af.

Het geluid van het water in de fontein was het enige geluid nog buiten. Het getsjirp van de vogels was zo goed als verdwenen, er waren bijna geen mensen meer buiten, enkel nog een paar voetstappen in de verte. De weinige geluid bracht hem tot rust. ”En waar hou je zoal mee bezig, buiten eenzaam op bankjes zitten?” Weer vormde zijn lippen en glimlach. Hij had zijn handen losjes op zijn schoot liggen en had zijn blik op haar gezicht gevestigd. Hij stond op en keek naar beneden zodat hij haar kon doen. Nu hij zich voor haar had gezet viel ze helemaal in zijn schaduw. ”Zin om ergens anders te gaan zitten?” Het geluid van de fontein begon hem lichtjes te irriteren en deze bank niet bepaald gemaakt om voor een langere tijd op te gaan zitten. ”Hier wordt het wat donker en ik wil je mooie gezichtje wel blijven zin.” Hij glimlachte elegant en hij onderdrukte de neiging om zijn hand uit te steken. Pyra zag er niet bepaald het persoon uit dat als een dame behandeld wilde worden, dat had ze trouwens zelf al gezegd.

Hij had al eens door het park gejogd en hij wist dat als hier verder doorliepen, door het donkere stuk, dat daarachter een stukje was dat beter verlicht was en waar banken stonden die meer naar de lichaamsbouw van de mens waren ontworpen. Hij wandelde al wat verder en draaide zich nog eens uitnodigend om. Wanneer het avond werd en dus kouder, werd het verschil tussen de buitenlucht en zijn lichaamstemperatuur te hoog en om één of andere reden warmde hij dan alleen maar meer op. Voor de mensen in Napier was het al niet meer zo raar om hem in de herfst te zien joggen of wandelen in zijn T-shirt. Terwijl hij langzaam verder wandelde trok hij zijn leren jas uit. De mouwen van het witte T-shirt spande wat rond zijn armen, maar niet om te zeggen dat het elk moment kon kapot scheuren. Hij de witte stof recht, want door het zitten was het wat naar boven gekomen.

Eenmaal bij het beter verlichte plekje zette hij zich op een bankje dat het meest afgelegen stond van allemaal. Hij had ondertussen al door dat Pyra niet iemand was die zich ergens zou zetten waar iedereen haar zag of op haar af kon komen stappen. Hij volgde haar bewegingen met zijn diepblauwe ogen tot op de millimeter. De wanneer waarop ze wandelde was zo zonder moeite en zo eenvoudig, maar toch zo elegant en sierlijk. Nog nooit had hij iemand zo zien wandelen zonder er moeite voor te doen. Het licht van de lamp aan de rand scheen neer op haar glanzende benen en liet de licht gebruinde kleur nog beter uitkomen. Was het door haar mysterieuze karakter dat ook haar uiterlijk hem meer interesseerde dan andere meisjes. Waarschijnlijk wel, die twee dingen hingen bij Levi aan elkaar als zijn beenderen met zijn pezen.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

De speelse tik raakte haar been en Pyra kon niet anders dan een korte lach te laten klinken over het plein. Ondanks dat ze het misschien graag anders had gehad klonk ook deze koud onder het amusement. “Je heb dan toch iets van mensenkennis, ik dacht even dat je geen greintje verstand had van mensen toen je naast me kwam zitten,” antwoordde ze hem terwijl ze vanuit haar ooghoek naar hem keek en hem een zachte duw tegen zijn schouder gaf met haar schouder. Terwijl ze de zoom van haar jurk goedlegde voelde ze hoe zijn aandacht terug volledig op haar gevestigd was en zijn lach trok al haar aandacht naar hem toe. Ze vroeg zich automatisch af hoe iemand zo openlijk kon lachen, alsof er niets was om zich zorgen om te maken. Is Kalli ook zo? vroeg ze zich dan af. De basispersoonlijkheid was altijd al vrolijk en open geweest voor de scheiding van haar ouders. Ze was het zonnestraaltje van de buurt geweest en Pyra gaf haar de mogelijkheid om dat nog steeds te zijn. “Lacrosse, dat is dat ding dat lijkt op rugby met tennisraketten of niet soms?” vroeg ze hem ondanks dat ze maar al te goed wist wat lacrosse inhield maar ze hield zich er steeds aan om enige interesse te tonen in haar gesprekspartner. De glimlach waarbij enkel een zijde van zijn lippen in een krul kwamen werd beantwoord door een grijns samen met twee wenkbrauwen die kort werden opgetrokken.


Zijn vraag verraste haar en ze keek hem recht aan, “Ik heb niet zo veel vrije tijd dus hoofdzakelijk hou ik het bij eenzaam op bankjes zitten,” beantwoordde ze hem waarna ze met een iets diepere en aantrekkelijke stem vervolgde, “of mijn favoriet spel spelen.” Een speelse knipoog volgde dat laatste deel en ze verwisselde nogmaals haar benen voor ze in een schaduw geplaatst werd wat haar deed opkijken, recht in die diepe blauwe ogen die ze daarnet nog naast haar gezien had. ”Zolang je me niet meeneemt naar van die lugubere duistere plaatsjes is het voor mij allemaal oké. Mijn mooie gezichtje komt namelijk niet zo goed uit in dat soort licht,” verklaarde ze met een hoofd dat voor even kantelde naar één kant en ogen die amusement lieten uitschijnen. Pyra stond op van het bankje toen hij zich omdraaide en veegde kort over haar jurk zodat deze goed viel langs haar lange benen. Ze wandelde een korte afstand achter hem aan zodat ze zijn lichaamsbouw nogmaals kon bewonderen, maar ze kon het pas echt appreciëren toen hij zijn lederen jack uitdeed. Het witte T-shirt spande op al de juiste plaatsen en lieten weinig aan de verbeelding over, zijn schouderbladen stonden strak tegen de dunne katoenen stof en zijn schouders en bovenarmen rekte de stof zelfs een beetje uit.


Eenmaal op de plaats die Levi had uitgekozen keek Pyra eens rond zich, ze was daar nog nooit geweest, ze was op zo veel plaatsen nog niet geweest. Haar ogen vestigde zich op de gespierde schouders die nu leunde tegen één van de bankjes en ze bedankte de eigenaar van die goed gebouwde ledematen voor het kiezen van een bankje dat niet te centraal stond. Traag wandelde ze zijn richting uit, de stelten van negen centimeter maakten geen verschil voor haar, om niet te zeggen dat ze ongemakkelijk liep op platte schoenen. Toen ze voor hem stond kantelde ze kort haar hoofd en boog naar beneden tot ze haar honden op zijn knieën kon plaatsen. Haar ijskoude blik richtte zich op zijn diepblauwe ogen en ze plaatste haar gezicht parallel met dat van hem, zo dicht dat ze zijn adem langs haar gezicht kon voelen glijden. “Heb je het niet koud zo?” vroeg ze op een speelse manier terwijl ze haar blik eens langs zijn blote armen liet glijden. Zijzelf had geen last van de koude maar zelfs zij had halflange mouwen aan haar jurk en de moment dat de temperaturen begonnen te dalen deed hij doodleuk zijn jas uit. Waarom was ze zo geïnteresseerd in deze persoon? Was het omdat hij precies wist wat zij aan het doen was terwijl zij hem bespeelde en omgekeerd of was het eerder omdat hij de eerste persoon was waarvan ze een mutatie had zien verschijnen?


Na enige tijd stelde ze zich terug recht en keek nogmaals naar de omgeving. Het was daar nog stiller dan op het plein van daarnet. De vogels konden niet meer gehoord worden en het geroezemoes en de voetstappen uit de verte waren volledig verdwenen. Enkel het geritsel van de bladeren vergezelde het duo in deze kleine plaats. Ze plaatste zich uiteindelijk aan de linkerkant naast Levi op het bankje en realiseerde zich dat deze wel degelijk weten zaten dan het vorige. Het leek gemaakt te zijn voor lange periodes, niet voor een rustperiode van twee tot vijf minuten. Pyralis bleef haar uiterste best doen om de hoofdpijn op de achtergrond te houden maar hij kwam en ging in vlagen, de ene second dacht ze dat haar hoofd ging opengespleten worden door een bijl en de volgende was het weer rustig. Een eekhoorn zat op het bankje rechtover hen rustig rond te kijken maar Pyra haar hoofdpijn maakte haar sadistisch en maakte van alles een doelwit. De stapel bladeren die tussen hen en het andere bankje in lag, mooi bijeen gerakeld door één van de tuinmannen viel haar ineens op en nog geen seconde later spatte hij uiteen zonder enige waarschuwing waardoor de eekhoorn door het verschieten van het bankje viel en Pyra kon voor de tweede keer op korte tijd een lach niet onderdrukken doordat, al was hij deze keer meer oprecht dan de vorige. Met de restanten van de lach nog op haar gezicht gebruikte ze haar mutatie om de stapel weer mooi gelijk te maken voor ze Levi aankeek met een speelse grijns, “Hij keek raar naar me,” verklaarde ze haar actie voor ze weer voor zich keek. Pyra had nog nooit geheimen gemaakt van haar mutatie en ze gebruikte die wanneer en hoe ze maar wou en niemand ging haar daarvan tegenhouden.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Hij glimlachte kort toen ze zei dat hij toch nog iets van mensenkennis had. Haar ogen hielden hem in het oog vanuit haar ooghoek wanneer hij een zachte duw tegen zijn schouder kreeg. Hij richtte zijn blik op haar en schudde zijn hoofd kort met een lach op zijn lippen. Zijn ene wenkbrauw ging automatisch omhoog bij haar omschrijving van lacrosse. ”Eeuhm… Ja als jij het zo wilt omschrijven.” Een grinnik ontstond in zijn keel. Het was een aparte manier van omschrijven, maar zeker niet fout, gewoon wat simplistisch. ’Haar favoriete spel.’ Hij liet de gedachte even door zijn hoofd gaan en knikte kort. ”Tof spel hè.” Bevestigde hij haar antwoord nogmaals en trok zijn wenkbrauwen eens op terwijl hij kort zijn tanden over zijn onderlip liet gaan. Hij moest kort luidop lachen met haar opmerking. ”Ik ben subtieler dan dat hoor.” Strak hij terwijl hij al met zijn rug naar haar was gedraaid ”Nu toch nog…” Vervolgde hij wanneer hij zijn gezicht naar achter had gedraaid. Een lach ontsnapte uit zijn keel. Zijn ontblote witte tanden glommen onder het licht van de lantaarnpaal.

Wanneer hij op het bankje zat zag hij Pyra op een elegante manier naar hem toe wandelen. Haar kleedjes accentueerde alle juiste plekken en liet haar wespentaille perfect uitkomen. Ze leek geboren te zijn op de hoge hakken die aan haar voeten hingen. Zonder enige hapering wandelde ze op hem af. Hij ogen bleven haar bewegingen volgen. Ze kwam naar voren hangen en plaatste haar handen op zijn knieën. Kort liet hij zijn ogen naar haar decolleté glijden, maar al gauw waren haar ijzige ogen die zich vlak voor hem bevonden interessanter. Hij voelde de woorden langs zijn huid glijden, zo dicht bevond ze zich bij hem. Hij legde zijn handen onder haar kaakbeenderen en liet hij huid langzaam wat opwarmen terwijl hij in haar ogen bleef kijken. Het was een klein pluspuntje van zijn mutatie, hij kon zijn lichaamstemperatuur op bepaalde plaatsen iets verhogen. Hij liet zijn handen langs haar nek en vervolgens langs haar schouders en armen naar beneden glijden. Hoeveel mannen zouden haar al zo vaak hebben aangeraakt zonder voor haar te vallen als een blok, zonder dat zij hen al lang in hun macht had zonder dat ze het zelf goed besefte? Pyra rechtte zich weer en ging links van hem zitten.

Hij zag hoe haar hoofd regelmatig verkrampte van de pijn, maar bij besloot er niks over te zeggen. Als ze het er over wou hebben zou ze het zelf wel zeggen. Dat had hij over deze mysterieuze dame wel al geleerd, dan ze alleen wou spreken over onderwerpen waar zij over begon. Een kleine bruine eekhoorn zat op het bank recht tegenover hen. Levi had het niet zo op kleinere dieren, hij was eerder voor de ruigere soorten. Een teckel was bijvoorbeeld niks voor hem, gaf hem maar een Duitse dog of een dobberman. Hij zag hoe ook Pyra de eekhoorn had opgemerkt en kort keek hij haar aan, maar werd al gauw afgeleid door het geluid van bladeren die openspatte en het geluid van een angstige eekhoorn die zich snel uit de voeten maakte. Haar lach gaf hem een raar gevoel. Ze rakelde de bladeren terug bijeen zonder enige moeite. Hij keek haar een beetje onder de indruk aan. Daar was je meer mee dan gigantische vleugel die ramen uitslagen als je ze binnen opende. Hij keek haar wat verward aan. ”Dus jij kan de blik van een eekhoorn lezen?” De ironie was duidelijk in zijn stem te horen. Haar mutatie deed interesse opborrelen. Deze keer ging hij niet wachtte tot zij het gesprek aanknoopte. ”Lekker handig, zo dingen verplaatsen zonder ze aan te raken.” Hij keek haar aan en knikte aan. ”Impressive.” Hij liet het woord in de lucht hangen.

Levi was nooit openlijk geweest over zijn mutatie ne dus schrok hij er wat van dat zij hem zomaar gebruikte zonder enige echte aanleiding. Haar hart klopte geamuseerd. Het maakte haar gelukkig om zichzelf te uiten zoals ze echt was. Deze vrouw boeide hem zo diep dat hij het nog nooit eerder zo had ervaren. Haar mutatie riep vragen bij hem op. Kon ze het alleen bij vaste materie of ook water? Kon ze mensen ook controleren? Over dat tweede wou hij niet te lang nadenken. Hij had al door dat Pyra een duister kantje had dat hij niet te ver wou uittesten, zeker niet nu ze haar mutatie had getoond. Zijn arm lag over de armleuning en met zijn andere hand trok hij haar jurk vanonder recht, die door de luchtverplaatsing van de bladeren wat omhoog was gekomen. Wanneer hij zijn hand terugtrok Liet hij weer zijn vinger zacht langs haar been glijden. Zijn ogen waar op heer gezicht gevestigd. Hij probeerde het te lezen, haar te begrijpen, maar dat was onmogelijk, ze was zo wispelturig. Van een glimlach naar een ijskoude arrogante blik.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

De manier waarop zijn ogen even afweken van haar gezicht deed haar niets, ze was heel wat erger gewoon. Zijn warme adem gleed bij elke ademhaling langs haar gezicht en hals, het voelde als een warme zuiderse luchtstroming in het midden van de zomer tegenover de koude herfstlucht die rond hen hing en heel kort sloot ze haar ogen om ze daarna terug te openen en te vestigen op die bodemloze blauwe ogen van hem. Ze had zijn armspieren zien rollen onder zijn huid voor ze zijn handen onderaan haar gezicht voelde aansluiten en schrok niet terug van de warmte die haar kaaklijn en hals omringde, de temperatuur leek te stijgen maar door haar afgekoelde huid was het verschil moeilijk aan te voelen. Het verlichte de hoofdpijn lichtjes als een hot pack doet met spierpijn en ze sloot haar ogen nogmaals om voor enkele seconden te kunnen genieten van de rust die haar hoofd tijdelijk ondervond. Ze voelde zijn handen verschuiven en opende haar ogen terug om hem aan te kijken, de warme gloed die over haar heen gleed verving de kille koude die anders steeds aanwezig is op haar huid voor ze weer afkoelde wanneer zijn handen verder gleden. Zijn blik vertelde haar dat hij vragen had maar ze besloot hem een grijns toe te werpen in plaats van erop in te gaan. Ze voelde haar mondhoeken krullen en voor even dacht ze dat ze een oprechte glimlach had laten zien.


Ze grinnikte als antwoord op zijn vraag en keek hem vragend aan, “Zijn zwarte kraaloogjes verklapte het,” zei ze terwijl ze haar haar terug achter haar oor plaatste nadat het voor de zoveelste keer haar zicht blokkeerde. Ze gleed even met haar vinger langs de metalen ringen en bolletje die haar oor sierde voor ze haar hand terugplaatste in haar schoot. “Het kan inderdaad handig zijn ja, maar impressive zou ik het nou toch niet noemen. Eerder handig,” haar stem klonk ondanks het duidelijke amusement nog steeds kil maar niet meer ijskoud. Ze bleef zich bezighouden met de bladeren, het koste amper enige concentratie omdat bladeren op zich een zeer lichte materie waren, af en toe vloog er eentje omhoog en verdween midden in zijn vlucht. Haar blik week echter niet af van Levi maar het gebruik van haar mutatie leek de hoofdpijn lichtjes weg te nemen en dat was momenteel haar doel. Ze had nog geen zin om Kalli terug te laten komen en ze zou ze tegenhouden met alles dat ze kon al is het maar omdat ze voor de eerste keer een iet of wat normaal gesprek kon voeren met een persoon.


Ze had gevoeld hoe Levi haar acties gevolgd had met argusogen, alsof het hem verraste dat Pyra haar mutatie niet onder stoelen of banken stak. Waarom zou ze? Het was niet alsof ze duistere dingen deed, ook al kon ze dat wel, of dingen deed die een grote impact zouden hebben. Haar mutatie was een verlengde van zichzelf, het kwam ten alle tijden te pas. Als ze kwaad was op iemand, als ze iemand aan haar zijde wou hebben, als ze iets kwijt wou of juist iets nodig had. Ze zag zijn arm bewegen vanuit haar ooghoek en volgde de beweging van zijn hand terwijl hij haar juk terug recht trok en zijn vinger zacht langs haar been liet glijden, een zijdelingse blik en een kleine grijns waren zijn antwoord terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Haar kleine grijns verbrede wanneer ze met haar mutatie de atomen in zijn hals afkoelde het een spoor dat een vinger zou maken, langs zijn slagader over zijn sleutelbeen en terug. Dit koste amper moeite voor Pyra aangezien het een makkelijke opdracht was en het enige dat je moet doen om de temperatuur te verlagen is moleculen doen vertragen, het was zelfs zo gemakkelijk dat ze in de tussentijd bleef veder doen met het manipuleren van de bladeren. “Daarbovenop ben ik niet in staat om een hoopje hormonale pubers weg te jagen,” zei Pyra terwijl ze haar blik terug naar de stapel bladeren richtte en terugdacht aan de verandering die ze gezien had in zijn gezichtsuitdrukking en de manier waarop de meisjes zich zo snel uit de voeten hadden gemaakt.


Levi intrigeerde haar, hij was net als haar maar hij was ook compleet het tegenovergestelde. Waar zij de koude winter was, was hij de warme zomer. Waar zij de eenzaamheid opzocht leek hij zich liefst te begeven in de belangstelling. Maar uiteindelijk wouden ze beide afstand houden van andere personen, hij leek net als haar een zware muur gebouwd te hebben rond zichzelf die niet af te breken was zonder een sloopkogel en zelfs dan moesten er hoogstwaarschijnlijk meerdere de revue passeren voor er een barst verscheen in de muur. Ze kruiste haar benen terwijl ze achteruit leunde tegen de rugleuning van de bank en het koele hout haar ruggengraat liet verkoelen door de fijne stof van haar jurk en richtte haar blik naar boven waar stillaan sterren verschenen aan de hemel en een kleine glimlach ontsnapte haar terwijl ze die kleine stervende spikkels in de lucht zag fonkelen. Een koude bries langs haar hals deed haar haar blik terug vestigen op Levi met haar koude grijns terug op zijn plaats. “Ik hoop dat jij een kamergenoot gaat krijgen die een beetje openminded is, anders ga je heel wat problemen krijgen in de toekomst vrees ik. Je ziet me er namelijk niet uit alsof je braaf in je kamer gaat zitten studeren" vervolgde ze terwijl ze hem in de ogen keek. Met haar vinger duwde ze zachtjes tegen zijn schouder voor ze zichzelf aanvulde: “Of wel soms?”

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Haar woorden kwamen zijn oren binnen. Levi kon een innerlijk lachje niet onderdrukken. ”Eyereader bij dieren dus eigenlijk.” Hij grinnikte kort. ”Je had ook gewoon kunnen zeggen dat dat je mutatie was hoor.” Een pff ontsnapte over zijn lippen en hij draaide eens kort met zijn hoofd, van ‘natuurlijk’. Hij keek haar weer aan en kon een oprechte brede glimlach niet onderdrukken. Zijn ogen keken speels in die van haar. ”Dat ik dat niet eerder doorhad, de vrouw kan dieren hun gedachte lezen.” Sprak hij tegen zichzelf om nog wat na te lachen. Hij knikte bij haar verklaring dat het vooral handig was. Haar stem klonk meer geamuseerd, toch bleef het ijzige zich erbij voegen wat hem altijd een beetje een ongezellig gevoel gaf, maar dat verdween meestal vrij snel weer terug. Terwijl ze bezig was met de bladeren zag hij hoe haar gezicht zich als maar meer ontspande. Hij had het ook al gezien wanneer hij zijn handen haar onderkaken had den laten opwarmen.

Hij zag hij Pyra hem aankeek en voelde een koude lijn langs zijn slagader naar zijn sleutelbeen gaan. Het voelde raar, maar niet onaangenaam. Het voelde vooral alsof ze zijn lichaam beheerste, al was het maar zoiets kleins. Het was de eerste keer dat hij echt koude voelde. Voor hem een unieke ervaring. Het leek wel of hij iets nieuws had ontdekt, dat nog iemand anders had ervaren. Het toverde een bescheiden glimlach rond zijn lippen. Zijn ogen haakte zich vast in die van haar. Ondertussen bleef het geluid van de bladeren die zich terug samenvoegde over het pleintje weerklinken. Ze had zoveel controle over haar mutatie. Of was dit gewoon iets gemakkelijks voor haar om te doen. Hi had geen flauw idee hoe hij anderen hun mutaties ineen zaken. Hij kon zijn eigen mutatie niet eens helemaal zelf oproepen, daar moest hij voor getriggerd worden, wat hij zelf verschrikkelijk vond. Want dan durfde hij het wel eens moeilijk krijgen om zijn controle te behouden. Hij voelde zich zo machtig met de vleugels achter hem en zijn ondoordringbare huid, terwijl zijn ogen dan roodgloeiend werden. En zij scharrelde bladeren bijeen alsof het niets was terwijl ze zijn huid deed afkoelen. Haar woorden deden hem ontwaken uit de gedachtegang. ”Mensen afschrikken is niet altijd iets positief.” De glimlach was niet meer zo breed. Haar blik keerde terug naar de stapel bladeren die wel al bijna terug een mooi hoopje hadden gevormd. Hij liet zich iets verder onderuit zakken en kruiste zijn benen aan zijn enkel overeen. Hij liet zijn hoofd even naar achter vallen waardoor zijn adamsappel stevig tegen zijn huid aandrukte. Hij snoof de herfstlucht tot diep in zijn longen en liet de lucht toen langzaam ontsnappen. Wanneer hij zijn hoofd weer naar boven bracht, haalde hij zijn hand door zijn haar. De wax, die de hele dag stand had gehouden, begon het stilaan wat te begeven waardoor sommige slierten haar naar voor vielen of gewoon opzij.

De lucht rondom hen werd steeds kouder en de wind begon wat harder te waaien. Hij voelde haar vingers tegen zijn schouder. Zijn ogen gleden naar haar hand. Haar ranke, elegante vingers stelde niet veel voor tegenover zijn brede schouder. Hij schudde kort nee op haar onrechtstreekse vraag of hij een echte student was. ”Je bedoelt een kamergenoot zoals jij?” Hij sprak kort en stiller dan gewoonlijk. Zonder dat Pyra het misschien helemaal besefte omschreef ze zichzelf gewoon. ”Want dat zou ik niet erg vonden.” Hij knipoogde kort. Met zijn diepblauwe ogen keek hij die van haar die een ijzigere ondertoon hadden, wat hij wel iets vond hebben. Een meisje moest niet altijd vrolijk zijn en een overdreven glinster in haar ogen hebben. Pyra’s ogen waren koud, maar zo helder en mooi. Haar ogen zeiden meer dan haar hele gezichtsuitdrukking. ”Dan kan je de kamer opruimen met je voodoo.” Een grinnik ontglipte zijn keel en opnieuw sierde een oprechte glimlach zijn lippen. Hij nam zijn leren jas en sloeg het om haar heen. Niet omdat ze zei dat ze het koud had of omdat hij het zag, maar hij veronderstelde wel dat ze het frisser begon te hebben. Hij luisterde aandachtig naar haar hartslag, want dat was het enige dat hij hoorde als geen van beide iets zei.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Pyralis Adara Vintra

De blik die zijn gezicht droeg toen ze zijn huid afkoelde was één van verrassing maar ook één van ontdekking. Ze had nooit iemand zo zien reageren op de koude, wel had ze al wegschrikken gezien of mensen die het apprecieerde maar nog nooit had ze iemand verwonderd zien kijken van een kouden aanraking en voor ze het goed en wel doorhad raakte haar hand zijn voorhoofd. Opnieuw warm, zo warm zonder koortsig over te komen. De 35 graden die haar huid bedroeg voelde als ijs tegen zijn hoofd en even snel als ze haar hand tegen zijn voorhoofd gelegd had haalde ze haar hand terug naar zijn originele plaats. “Het is misschien niet altijd positief… Maar vandaag was het positief,” beantwoord ze zijn woorden die de glimlach van zijn gezicht hadden gehaald, alsof het licht was uitgegaan. “Niets is altijd positief,” mompelde ze daarna stil tegen zichzelf voor ze hem observeerde terwijl hij terwijl hij de lucht inademde alsof het hem nieuwe energie ging geven, alsof het zijn levensadem was. Zijn adamsappel bewoog lichtelijk wanneer hij diep inademde en Pyra moest zichzelf ervan weerhouden om met haar vinger langs het typerende mannelijke kenmerk te gaan. De manier waarop Levi bewoog trok haar aan, alsof niets moeite kostte alsof alles vanzelf ging en de manier waarop hij zijn haar goed legde bevestigde alleen maar dat hij zich niet bewust was van hoe soepel hij bewoog. Haar ogen volgde elke kleine beweging van zijn vingers voor ze terug keerden naar zijn lederen jack.


Ze was zich nooit echt bewust geweest van hoe breed een man soms leek naast haar tenger lichaam maar de manier waarop haar vingers zelfs nog geen beweging konden krijgen in de spieren onder zijn huid deed haar beseffen hoe kwetsbaar haar lichaam met momenten moest overkomen. Ze had geluk dat ze iets van zelfverdediging kende anders zou ze zichzelf nooit kunnen redden tegen iemand van het andere geslacht. Een humorloze lach volgt zijn vraag als een geest die zijn weduwe volgt, kil, koud en emotieloos, “Je hebt geen idee wat een hel het voor jou zou zijn moest ik jouw kamergenoot zijn,” beantwoorde ze vervolgens zijn vraag in dezelfde humorloze toon als haar lach. Ze bleef voor zich kijken terwijl ze zijn woorden opving, ze keerde zich in zijn richting en boog naar zijn oor toe tot haar lippen bijna zijn oorschelp raakte, “Tuurlijk zou je dat niet erg vinden,” fluisterde ze zacht in zijn oor voor ze zich weer recht stelde en verder ging op zijn andere woorden, “Heb je mijn mutatie nu net vergeleken met zwarte magie?,” vroeg ze hem en ze kon een oprechte lach niet langer onderdrukken, “Dat is een goede vergelijking, die moet ik onthouden,” vervolgd ze terwijl ze de resterende glimlach van haar gezicht probeerde te wissen, zonder al te veel succes.


Ze had zijn jas met een grijns geaccepteerd, ze had het niet echt koud maar de wind begon haar stilaan te irriteren en het was pas na enkele minuten in stilte door te brengen dat ze besefte dat de hoofdpijn als een sneltrein op haar af kwam gedenderd. Ze was gestopt met de bladeren bijeen te rapen omdat ze dacht dat hij weg was maar nu voelde het als een kudde wilde dieren die stampten over haar hersenpan in een blinde paniek. Haar ogen gingen wijd open, ze probeert echt door te breken dacht ze bij zichzelf terwijl ze opstond van het bankje en naar Levi keek, zelfs haar schaduw kon zijn schouders niet bedekken, dat bewees nogmaals hoe fragiel ze eigenlijk was. Ze boog zich voorover met een grijns en plaatste haar lippen zacht tegen zijn wang, “Playtime’s over,” vertelde ze hem op een zachte toon voor ze zich omdraaide en de dichtstbijzijnde hoek omdraaide. Het moment dat ze uit Levi’s gezichtsveld was besloot ze om het op een lopen te zetten en liep ze zo snel mogelijk naar haar eenpersoonskamer waar ze zich net op tijd op haar bed kon laten vallen voor alles zwart werd voor haar ogen.

• I'm not crazy... •
• My reality is just different from yours. •

Kallista Dore Firos

Kallista schrok op wanneer de persoon die naast haar zat haar een duw tegen haar schouder gaf. Ze was voor de derde keer die dag door het raam aan het staren naar het mooie herfstweer zonder de nadelen van de koude te ondervinden. De oranje en rode bladeren dwarrelde naar de grond klaar om nieuw leven te geven aan de grond. “Je bent weer aan het dromen,” verduidelijkte het blonde meisje op een fluisterende toon voor ze zich weer naar voor richtte. Kalliste plaatste haar handen tegen elkaar en boog terwijl haar mond het woord sorry vormde met een brede glimlach op haar gezicht. Pyra is nog niet buitengekomen de laatste tien dagen, zou er iets mis zijn? Heb ik me zo hard bezeerd toen ik gevallen ben? vroeg Kalli zich af terwijl ze haar ogen terug op de persoon vooraan richtte. Mensen mochten haar niet verkeerd begrijpen, ze was geen fan van haar tweede persoonlijkheid maar ergens had Pyra haar wel tegen veel pijn beschermd en daar was ze haar dankbaar voor en een afwezigheid van tien dagen was nu eenmaal niet Pyra’s gewoonte. Wat wel Pyralis haar gewoonte was om de twee tot drie dagen Kallista’s rustige leventje overhoopgooien. “Maak je je druk om Pyra? Neen toch he? Ik heb haar tien dagen geleden ofzo nog gezien en ze jaagde me de stuipen op het lijf toen ze me aanstaarde omdat ik haar als jou aanzien had en wou zwaaien,” vertelde het meisje naast haar. Kalli haalde kort haar schouders op maar lachte het gewoon weg, “Ze zal wel weer boven komen wanneer ze daar zin voor heeft,” fluisterde Kalli haar toe met een opgewekte stem terwijl ze de notities van de Powerpoint overschreef.


Het einde van de lezing werd aangekondigd met het korte geluidje dat de projector maakte toen hij uitgeschakeld werd en Kallista plaatste al haar materialen en boeken in haar tas voor ze haar winterjas aandeed. Het idee alleen al dat ze over het plein zou moeten lopen bezorgde haar rillingen, ze moest niet weten van de koude wind of van de belofte die de aankomende winter met zich meebracht. Ze wandelde de deur van de aula uit en wachtte geduldig tot het blonde meisje dat naast haar gezeten had ook tevoorschijn kwam. “Zullen we gaan? vroeg de blondine opgewekt toen ze Kalli’s arm vastgreep en haar meetrok naar de grote deur die leidde naar buiten. Met een brede glimlach en een bijhorende giechel volgde Kalli haar vriendin in een looppas. Eenmaal buiten sloeg de koude wind in haar gezicht en ze dacht er even over om terug naar binnen te keren maar ze had de jonge dame naast haar beloofd dat ze mee zou gaan tot waar zij met haar vriendje had afgesproken. Toen ze eenmaal bij de fontein aangekomen waren liep het meisje recht naar de jongen met het bruine haar en sprong bijna tot in zijn hals, toen ze wouden vertrekken draaide de blondine zich nog kort om zodat ze Kalli kon uitzwaaien, “Bye! Tot morgen,” riep ze nog voor ze zich omdraaide. Kalli zwaaide nog even na met een glimlach die bijna al haar stralend witte tanden liet zien en begon terug te wandelen naar het gebouw. Ze stapte langs enkele mensen en begroette ze allemaal met een knik, een glimlach en een vriendelijke begroeting. Ze sprong op de rand van de fontein en spreidde haar armen om haar balans te houden, met een glimlach probeerde ze om de rand te volgen zonder eraf te vallen. De fontein was enkele dagen geleden droog gelegd voor onderhoud dus ze was ten minste zeker dat ze niet nat zou worden moest ze vallen. Eenmaal ze haar balans gevonden had richtte ze haar blik kort naar boven en snoof de lucht van de herfst in haar longen voor ze rond zich keek naar de prachtige omgeving met een kleine glimlach op haar gezicht. Ondanks de koude temperaturen bleef dit haar favoriete seizoen.

• Being happy... •
• Never goes out of style. •