Maybe you can make it interesting...

Hij keek haar glimlachend aan. ”Ja, vandaag kwam het goed van pas.” Hij keek haar aan vanuit zijn ooghoeken. Zijn vraag af ze zichzelf omschreef beviel haar duidelijk niet, want haar lach was kil en geforceerd. Op haar eerste antwoord reageerde hij niet en wanneer ze haar zin vervolgde trok hij eens kort zijn wenkbrauwen op. Met Levi op een kamer was anders ook niet alles. Hij kende dan scheen schaamte en privacy was voor hem dan ook een woord uit een vreemde taal. Jouw badkamer was dan ook die van hem en dus had hij vrije toegang wanner hij wou. ”Het is wel een beetje freaky, kan je niet ontkennen.” De glimlach op haar gezicht deed zijn mondhoeken ook ophoog krullen. Haar oprechte glimlach was zo mooi, zo stralend, iets unieks. Hij zag hoe ze probeerde hem terug weg te steken, hij begreep niet goed waarom. Ze was nog zoveel knapper met een lach op haar gezicht.

De leren jack hing over haar schouders en leek bij haar wel alsof hij van een reus kwam. Ze was zo slank en rank dat de jas zo groot was dat het schattig leek. Zijn blik liet waarschijnlijk ook doorschijnen dat hij dat vond. Hij bleef haar aankijken, haar lichtjes bewonderen. Ze was zo kwetsbaar en dat wist ze waarschijnlijk ook en toch deed ze zo weerbarstig. Hij twijfelde er geen seconde aan dat dat voor sommige een doorn in het oog moest zijn. Haar hoofd trok weer samen. Van pijn? Waren er gedachten die haar kwelde? Hij had geen idee, maar had wel de eigenaardige drang dat hij haar wou helpen. Dat heeft hij nog niet heel vaak gehad. Hij was meestal de jongen die met zatte meisjes die flauwvielen lachte, dus waarom zou hij dan iemand met hoofdpijn helpen? Plotseling stond ze op en boog zich voorover. Haar lippen raakte zijn wang aan en haar woorden kwamen zachtjes binnen. Hij wist niet goed wat ze daarmee bedoelde, maar dat werd enkele seconden later al snel duidelijk. Ze draaide zich in een ruk om. Hij greep haar nog bij haar arm, maar die ontglipte hem. Wanneer ze de hoek omdraaide hoorde hij hoe haar hart sneller begon te kloppen, ze liep weg van hem. Levi bleef nog zeker een halfuur buiten zitten. Hij dacht na over alles wat er nu net was gebeurt. Daarna liep hij terug naar zijn kamer met zijn koptelefoon over zijn hoofd.

---

Hij had nog een dag nagedacht waarom Pyra zomaar was weggelopen, maar daarna liet hij het zijn voor wat het was. Levi was niet bepaald de persoon die lang over iets piekerde. De zon scheen door zijn gordijnen heen terwijl hij aan zijn bureau zat en toch maar eens zijn boeken had opengedaan. Hij trok zijn brede lichaam uit de bureaustoel en trok een voetbalshort en een losse T-shirt aan. Veel leren deed hij toch niet, dan kon hij maar beter wat aan zijn conditie gaan doen. Met zijn hoofdtelefoon over zijn oren wandelde hij naar buiten. Wanneer hij de juiste afspeellijst had gevonden liep hij richting het park en jogde over de paden bij de fontein. Wanneer hij voorbij de bankjes liep kon hij het niet laten om naar de stapel bladeren te kijken die daar nog steeds lagen. ’Werken doen ze hier precies ook niet graag.’ Het park liep weer vol koppeltjes en liefde hing de lucht. Het gebonk van de verschillende verliefde harten verstoorde zijn ontspannende jog. Hij had het moeten weten. Hij liet zijn handen naar zijn gsm gaan en zette het geluid luiden, wat een wanhopige poging was om het gebonk buiten te sluiten.

Zijn jog had hem terug bij de fontein gebracht. Het meeste volk was al teruggetrokken tot in hun kamers. Een meisje liep over de rand van de fontein. Hij liet zich langzaam uitbollen en trok zijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken. Pyra? Haar harte bonkte opgewekt, niet meer zo langzaam. Zijn voeten brachten hem dichter naar het drooggelegde stenen stuk. Hij ging bij het meisje staan. ”Pyra, hey." Sprak hij zacht. De vragende ondertoon was duidelijk in zijn stem te horen. Maar nu pas zag dat ze glimlachte en er stond een opgewekte glinster in haar ogen. De verwarring was op zijn gezicht te zien. Ze zag er hetzelfde uit, ze rook zelfs hetzelfde, maar ze gedroeg zich helemaal anders. Opgewekt en vrolijk, niet laten ijzig en terughoudend. Het aantal vragen in zijn hoofd gaven hem bijna hoofdpijn. Wanneer hij dit meisje zag tegenover de Pyra die hij had leren kennen, leek zij wel met bloemen te gooien en iedereen een goede morgen wensen.

Had Pyra hem dan zo hard voor de gek gehouden. Het meisje dat hij nu voor zich zag staan was zoals al de rest. Vrolijk en opgewekt in de hoop de aandacht van jongens te krijgen door hun vrolijkheid. Deed Pyra dan gewoon alsof omdat ze had gezien dat Levi het beu was om altijd van die opgewekte meisje bezig te houden. Hij voelde zich bespeeld, maar besloot om er momenteel niks over te zeggen en Pyra haar uitleg te laten doen. Hij dacht terug aan wat ze had gezegd. ”Het is niet wie ik ben, het is wie ik niet ben.” Had ze hem al gewaarschuwd, maar had hij het zelf niet eens door. Hij voelde zijn eigen hart versnellen van alle vragen waar hij zichzelf mee bestormde. Hoe kon hij zo dom zijn?

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Kallista Dore Firos

De herfstkleuren zorgden voor een prachtige scene, de dwarrelende bladeren en het geritsel wanneer de wind hun kwetsbare vorm raakte. Kalli kon niet anders dan glimlachen naar de bladeren die ondanks de gure aanraking van de wind hun vorm behielden terwijl ze door de lucht vlogen. Een groepje jongens die vrolijk aan het praten waren over iets dat Kallista niet kon opvangen liep langs de fontein en ze volgde hen met haar ogen terwijl ze zich afvroeg of de lederen jas die over haar bureaustoel hing van één van hen kon zijn. Ze was enkele dagen geleden wakker geworden met een zwarte lederen jas om haar schouders die de overduidelijk geur van mannelijk parfum droeg en had hem opzij gelegd zonder er verder bij na te denken. Kalli ging er op die moment van uit dat Pyra wakker geweest was en wie wist wat Pyra die avond had gedaan. Maar na enkele dagen besefte ze dat Pyra nog nooit kledingstukken had meegebracht laat staan een jas die ze gewillig om haar schouders had gehangen of had laten hangen. Pyralis was helemaal niet dat type, ze zou de jas nog liever in een plas vuil water gooien dan hem te accepteren, zelfs al had ze het koud dan nog zou ze hem weigeren, hoogstwaarschijnlijk met een arrogante blik en een koude zin die de eigenaar van de jas zou moeten afschrikken. Pyra had namelijk een hekel aan romantiek in eender welke vorm. Het was iets dat Kalli intrigeerde en ze had de jas dan ook al enkele keren vastgehad op zoek naar iets dat zou kunnen wijzen op een eigenaar maar tot op die dag had ze nog niets gevonden dus had ze besloten om het te laten voor wat het was en te wachten tot Pyra hem zou bezorgen aan de rechtmatige eigenaar, tot die dag kwam was de jas het eerste dat Kalli zag wanneer ze ’s ochtends opstond.


Ze wandelde over de fontein met haar focus op de smalle rand gericht omdat ze wou voorkomen da ze op een zeer onhandige manier de grond of de fontein wou raken. Ze was van nature al redelijk klunzig als ze niet oplette maar het kind in haar had steeds de neiging om te balanceren op smalle oppervlakken. Haar oren vingen het geluid van voetstappen op achter zich maar ze schonk er geen aandacht aan omdat er steeds personen aanwezig waren op het plein tot ze de verwarde emotie voelde met haar mutatie en de woorden haar oren raakte. Ondanks het feit dat de aanwezigheid van de persoon aangekondigd was, schrok ze, Kallista was het namelijk niet gewoon om aangesproken te worden met de naam van haar tweede persoonlijkheid. Omgekeerd gebeurde bijna elke keer Pyralis op de voorgrand was, dat had ze eens vermeld in een geërgerd briefje, maar dit was iets dat enkel gebeurde in situaties die zorgde voor moeilijkheden en het kwam zelden voor. Doordat ze schrok verloor ze voor een honderdste van een seconde haar evenwicht en ze moest haar armen uitstrekken om haar balans te houden op de smalle rand voor ze voorzichtig naast zich keek. Over de kraag van haar winterjas heen zag ze twee stralend blauwe ogen kijken naar haar gezicht met een verwarde blik. “Ik denk dat je de verkeerde persoon voor hebt,” beantwoordde Kalli zijn ongestelde vraag met een opgewekte stem en een glimlach. Ze keek naar beneden en sprong van de fontein af. Kallista was redelijk groot in vergelijking met de meeste meisjes van haar leeftijd maar nu ze naast de eigenaar van de blauwe ogen stond voelde ze zich verschrikkelijk klein en smal, en ze wenste bijna dat ze net als Pyra hoge hielen kon dragen. Haar bordeaux sneakers piepten kort op de natte ondergrond wanneer ze haar voeten terug naast elkaar plaatste en ze stak haar handen in haar zakken om ze te beschermen tegen de koude herfstlucht.


Kallista opteerde steeds om eerst te ontkennen dat ze Pyralis kende of dat ze dezelfde persoon waren omdat ze nooit wist wat haar tweede persoonlijkheid gedaan had met de persoon die haar aansprak of wat ze die persoon had aangedaan. Het werkte zelden maar ze deed toch steeds weer een poging, men kon nooit weten of het ging lukken. Ze richtte haar blik terug op de jonge man voor haar en glimlachte nog eens breed. Zou hij de eigenaar van de lederen jas zijn? vroeg ze zich plots af. Zijn schouders waren breed genoeg om het grote kledingstuk volledig te vullen dus het was natuurlijk een optie maar er liepen natuurlijk nog mensen van die grootte en breedte rond op school dus het was moeilijk om het met zekerheid te zeggen. Nadat ze hem eens kort bekeken had besloot ze dat er niets was dat erop duidde dat hij de eigenaar van het kledingstuk was dus besloot ze om even af te wachten. Wel viel het haar op doormiddel van haar mutatie dat hij verschrikkelijk verward was en zich zeer ongemakkelijk voelde alsof hij niet zeker was van zichzelf of van Kallista, of Pyra. Dit vertelde haar dat hij Pyralis wel degelijk ontmoet had waardoor Kalli in zekere mate om haar hoede was. Ze vroeg zich wel af of hij geen koud had in dit koude weer enkel gekleed in een short en een T-shirt, zij had een jeans aan en onder haar jas nog een hemd en een topje en zelfs zij voelde de koude lucht door de stugge stof van haar broek heen komen en de man voor haar stond met blote benen en armen alsof het meer dan twintig graden bedroeg zonder enig fysiek teken van kou te hebben.  Ze richtte ze haar blik terug op hem terwijl ze geduldig wachtte tot woorden zijn mond verlieten, ze zou namelijk nooit haar rug keren naar iemand ook al wou ze dat op die moment misschien wel.

• Being happy... •
• Never goes out of style. •

De bladeren die van de bomen waren gevallen rolde over de paden en maakte een knarsend geluid. Levi zag haar lichaam schokken omdat ze schrok en haar hart begon sneller te kloppen. Ze spreidde haar armen om haar evenwicht te houden. Ze zag er zo energiek uit en vrolijk, om welke reden dan ook. Het meisje keek over de hoge kraag van haar dikke jas heen, een groot contrast met de jurk zonder vest die ze enkele dagen geleden droeg. Haar ogen waren hetzelfde, haar haar, alles gewoon. Alleen droeg ze nu sneakers, die piepte om de natte ondergrond, in plaats van torenhoge hakken en droeg ze gepaste kleren voor dit weer, iets wat ze enkele dagen geleden niet had gedaan. Zijn wenkbrauwen fronste geërgerd bij haar antwoord. Ze ging voor hem staan en stak haar handen in haar zakken tegen de koude wind die rond hen circuleerde.

Levi deed een stap naar voor en keek haar recht in haar ogen aan. Hij draaide zijn ogen van haar af, maar keek haar al gauw terug aan. Hij wou de blik in haar ogen zien wanneer hij haar confronteerde. Zij speelde inderdaad ook een spel, maar nog nooit had hij zich zo bespeeld gevoeld en zo gebruikt. ”Meen je dit nou?” In zijn klonk een duidelijk sterke ondertoon. Hij was zelf niet bepaald de persoon die van affectie hield, maar om gewoon te doen alsof je iemand niet nog nooit had ontmoet, toonde lef. ”Ga je nu doen alsof je me nog nooit hebt ontmoet?” Hij gaf haar geen kans om na te denken, om te antwoorden. ”Pyra?” Hij verhief zijn stem kort. Zijn arm greep naar haar arm om zijn woorden kracht bij te zetten. De ogen van verschillende mensen waren op hem gericht. De meeste keken hem waarschijnlijk vol ongeloof aan en snapte niet waarom hij zo tegen een meisje deed. Hij keek weer weg van ongeloof. Dacht ze nou echt dat hij zo gemakkelijk te bespelen was en dat ze zomaar van hem af zou komen. Ze woonde op het hetzelfde grondgebied, ze kon hem niet zomaar ontlopen.

Hij speelde zelf vaak met meisjes, maar nog nooit heeft hij hen zomaar genegeerd. Wanneer hij zich weer naar haar draaide torende hij hoog boven haar uit. Hij wou haar niet bang maken, hij wou gewoon de waarheid weten. Waarom ze zo deed? Waarom hij deed of zij hem niet kende? Moest hij haar slecht behandeld hebben, had hij het allemaal begrepen, maar had niks fout gedaan, toch niet dat hij wist. Hij voelde zich warmer worden en voelde zijn eigen hartslag lichtjes versnellen. Toch moest hij zich aan een kant rustig houden, want hij had een e-mail gekregen van het bestuurshoofd van de kamerverdeling en hij lag samen met en meisje en hij wou niet bekend komen te staan als de jongen die tegen meisje roept. Sommige groepjes waren gestopt om te kijken, maat ervoor zorgde dat het alleen maar warmer kreeg, want nu leek hij de slechte van de twee. Hij zou iemand wel nooit op die wanner laten staan.

Hij had noot begrepen hoe mensen zo snel een mening konden vormen zonder dat ze enige idee hadden waarover het ging. Hij hoorde iedereen gewoon denken dat Levi een rotzak was, toch wist niemand wat er aan de hand was. De meeste hadden waarschijnlijk niet eens verstaan wat hij had gezegd. De maatschappij zit nou eenmaal zo ineen: iedereen vormt een mening voor ze er iets van weten en hebben dan spijt van hun opmerkingen en blikken wanneer ze erachter komen wat er echt is gebeurt of gezegd. Vroeger dacht hij dat alleen gewoon mensen zo naïef waren, maar nu hij hier tussen al die andere mutanten woonden, beseften hij dat ze allemaal net hetzelfde waren. Levi was één van de weinige mensen die wachtte op het echte verhaal voor hij zijn uitgesproken mening deelde met de rest van de wereld.

Hij blies uit en keek haar weer aan. Levi wou antwoorden hebben en ging zich niet zomaar laten doen door een meisje dat hij nog maar één keer had ontmoet. Toch zei iets in hem dat deze meid teveel verschilde van Pyra. De wanneer waarop haar lippen zich krulde wanneer ze lachte, hoe haar ogen glinsterde en hoe enthousiast ze was wanneer ze met andere mensen sprak. Hij stond er letterlijk van versteld hoe hard een mens kon veranderen op een paar dagen, maar toch geloofde hij het niet. Het was onmogelijk, zeker als hij eerst de ijskoude persoon had ontmoet, de persoon die niet lachte, maar alleen maar grijnsde.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Kallista Dore Firos

Kalli deed haar uiterste best om hem recht aan te kijken wanneer hij zijn blik op haar richtte maar toen hij zijn ogen ergens anders op richtte nam ze die kans om even haar nekspieren te ontspannen en rolde ze haar hoofd eens kort waardoor haar nekwervels zich ongemakkelijk loswrikten uit hun geforceerde positie met een krak. Wanneer hij zijn ogen terug op haar richtte, keek ze terug op en glimlachte kort voor zijn stem weerklonk in haar oren. Ze schrok van zijn uitbarsting, zijn emotie had haar mutatie geraakt met een ergernis die ze nog niet vaak gevoeld had en ze vroeg zich meteen af wat Pyra gedaan had dat hij zich zo ergerde aan haar maar al snel werd dat verduidelijkt door de persoon voor haar en even tolde haar gedachten door haar hoofd. Misschien had Pyra deze jonge man aan het lijntje gehouden, haar kennende voor de mooie blauwe ogen en de brede schouders, ze is nu eenmaal zo maar aan de andere kant wist Kalli dat Pyra enige overgebleven gevoelens van iemand afbrak voor ze hem verliet al was het maar voor haar eigen gemak. Als ze de kracht om haar arm voelde sprong ze achteruit en ze voelde hoe het koude zweet haar uitbrak, haar hart versnelde tot ze dacht dat hij uit haar borstkas ging springen. Haar ogen sprongen naar de hand dat zich rond haar arm gesloten had en aanvoelde alsof het door haar jas zou door branden voor ze terug naar het mannelijke gezicht voor haar gingen. Ze probeerde haar arm los te trekken uit zijn greep maar gaf op na een zwakke poging, hij was nu eenmaal twee keer zo breed als haar en stak een hele portie boven haar uit dus of ze nu probeerde of niet als hij haar niet wou loslaten zou hij dat niet doen en moest hij haar willen laten gaan zou hij dat wel uit zichzelf doen. Ze richtte haar blik op hem en even probeerde ze de angst die ze van zichzelf af voelde stralen te onderdrukken maar zelfs dat was tevergeefs. ’Pyra! Wat heb je gedaan en waar ben je in godsnaam!’ riep ze uit in haar psyché maar ze wist dat er geen antwoord ging komen.


Kalli had geen enkel idee hoe ze met dit soort situaties moest omgaan omdat ze gewoon geworden was dat Pyra op zo’n momenten bovenkwam en haar redde uit eender welke benarde of moeilijke situatie. Deze keer was dat echter niet het geval en terwijl haar hart nog steeds aan het kloppen was alsof ze zojuist een marathon gelopen had vergezeld met een ademhaling die haar longen leek samen te knijpen telkens ze uitademde richtte ze haar blik terug op de jongen voor haar. “Ik.. Ik…,” begon ze maar al snel vervloekte ze haar stem voor het stotterende excuus van een zin, of het begin daarvan, dat haar mond verliet. ’Kom aan! Man up!, zei ze tegen zichzelf, “Ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt. Mijn naam is helemaal niet Pyra…,” vervolgde ze al liet ze het laatste deel van haar zin wat in de lucht zweven. Het was geen leugen technisch gezien maar het was ook niet echt de volledige waarheid aangezien haar lichaam de helft van de tijd die naam droeg. Ze voelde de geïnteresseerde emoties van omstaanders tegen haar mutatie, die rond haar hing als een onzichtbaar schild, drukken en ze voelde hoe zijn boosheid en frustratie ook groter werd. Het was iets dat Kalli bleef verbazen, hoe mensen zo konden gefocust zijn op iets dat gebeurde, als het enige sensationele waarde had stonden ze daar in grote aantallen alsof ze samen naar de eerste aflevering van een nieuw seizoen van een blockbuster serie gingen kijken. Ergens walgde ze van de manier waarop mensen altijd op zoek waren naar sensatie en drama terwijl ze een gefabriceerd verhaal bedachten om later te vertellen aan hun kennissen en vrienden.


Ze glimlachte zachtjes naar de omstaanders om hen te zeggen dat er geen probleem was en daarna naar hem om hem zonder woorden te vertellen dat ze hem niet in de problemen wou brengen. Ja, ze was bang en onzeker maar ze wou niet dat hij in slecht daglicht kwam door iets dat haar tweede persoonlijkheid gedaan had, uiteindelijk was hij gewoon in de war door iets dat hij niet begreep. “Misschien moeten we ergens anders gaan praten,” stelde ze voor met een glimlach die zelfs waterig aanvoelde voor haar laat staan hoe hij eruit gezien moet hebben voor de mensen die hem konden zien. Ze draaide zich om en wandelde een eindje weg van de fontein en de menigte, de hoek om waar ze uit het zich waren van de grote groep mensen die zich verzameld hadden. Ze had zijn onzekerheid en verdraaide emoties gevoeld die een reactie waren geweest op de menigte rond hen en wou hem niet nog meer opwinden dan hij al was als gevolg van Pyra. Ze had ook zijn nood aan antwoorden gevoeld door zijn emoties die dat weergaven als verwarring en boosheid gemengd met enige vorm van onbegrip. Ze kantelde haar hoofd terwijl ze haar hand op de hand rond haar arm plaatste, met enige druk op zijn vingers probeerde ze hem ervan te overtuigen om haar los te laten. “Mijn naam is niet Pyralis, mijn naam is Kallista en ik zou het echt fijn vinden moest je mij geloven,” zei ze hem met een glimlach die er beter in slaagde om door te breken op haar gezicht dan die van enkele seconden er voor en ook haar hart leek te kalmeren waardoor ze zich iets minder als een dier voelde dat in de hoek gedreven werd al was de kalmte eerder een gevolg van het feit dat er nu geen heuse mensenhoop meer rond hen stond dan van kalmeren. Ze was nog steeds bang van de man voor haar omdat ze niet zeker was wat zijn volgende actie of zin ging zijn en dat boezemde haar meer angst in dan het idee dat Pyra niet was verschenen in de laatste week en een half.

• Being happy... •
• Never goes out of style. •

Levi volgde elke beweging die het meisje voor hem maakte. Hij durfde er geen naam meer op te plakken, hij was totaal in de war. Zijn wenkbrauwen stonden ligt gefronst en leken zo wel te blijven staan. De speelse glinster was uit zijn ogen verdwenen en hij keek haar bloedserieus aan. Haar hart pompte het bloed als een bezetenen door haar aderen. Hij begon zich in zichzelf af te vragen of haar aderen deze druk wel zouden kunnen blijven volhouden. Vanbinnen wist hij maar al te goed dat die dat zouden volhouden, hij had harten al sneller horen kloppen, uit panische paniek. Zijn eigen lichaamstemperatuur werd steeds warmer en warmer. De aders op zijn armen begonnen naar boven te komen en de spieren in zijn schouders begonnen zich samen te trekken.

Ze begon te stamelen en hij moest wegkijken om er voor te zorgen dat hij niet mijn zijn ogen ging rollen, of toch zeker niet wanneer ze het kon zien. Op zo’n momenten besefte Levi pas hij ongeduldig hij eigenlijk was. Zijn ogen keerde weer naar haar wanneer ze zich deels herpakte en een zin kon vormen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar bedacht zich al gauw Omdat wat er uit ging komen niet al te proper zou zijn. ”Wat is je naam dan wel lieverd?” Hij sprak de woorden met gespeeld medelijden, maar het laatste woord, lieverd, leek hij wel uit te spuwen als een bijtend zuur. De mensen rondom hen bleven staren en hij had zin om ze gewoon allemaal nachtmerries te geven met behulp van een enkele blik. Zijn ene mondhoek trok zich een grijns bij deze gedachten. Hij hield zich in, maar kon het niet laten om eens kort en giftig over zijn schouder te kijken. Hij had Lucifer al zo lang onderin gedrukt dat hij op willekeurige momenten zijn hoofd eens boven stak. Levi hield er niet van om mijn mutatie te pronken. Niet dat hij er echt mee kon pronken of iedereen belande in de psychiatrie.

Het meisje glimlachte naar de omstaanders. Nee nee, dat is niet hoe je het aanpakt. Hij kon niet geloven dat Pyra zou lachen naar mensen die zo bleven staren naar haar. Ze leek hem niet bepaald het sociale type. Wanneer hij naast haar ging zitten was ze al niet super gelukkig. Natuurlijk zorgde ze met dat gebaar er wel voor dat sommige zich omdraaide, anderen bleven staan maar met minder interesse en nog anderen werden alleen maar achterdochtiger omdat ze dachten dat ik haar had gedwongen om een teken te geven dat alles goed ging. Maar die laatste groep mensen zijn gewoon hypocrieten. Dat soort mensen leken wel geboren te zijn om andere te bekritiseren terwijl ze zelf verre van perfect waren. Hij stelde zichzelf zijn vader altijd voor als zo’n persoon. Waarschijnlijk had hij nu een gelukkig gezin, terwijl zijn vorige vrouw nu eenzaam verder leefde nu Levi was vertrokken naar Genosha.

‘Pyra’s woorden brachten hem terug naar het heden. Ze glimlachte onzeker. Waarom zou ze ergens anders willen gaan spreken? Ging ze hem dan zoiets duisters vertellen. Weer liet hij een minieme glimlach doorschijnen. Hij volgde haar om het hoekje waar de andere nieuwsgierige gezichten ons niet langen konden zien en horen. Levi kon hij harten curieus horen doorkloppen, maar probeerde dat buiten te sluiten. Hij had haar arm losgelaten wanneer ze weg waren gewandeld. Hij keek haar ongelovig aan wanneer haar woorden zijn hersenen hadden bereikt. Begreep ze het dan niet? Hij wou weten wat er aan de hand was, niet nog eens horen dat ze niet Pyra was. Of Pyralis, hoe ze nu ook heten mag. Hij voelde zich ontgoocheld. Levi is een vrij nieuwsgierig type wanneer het gaat over duistere dingen, wat hij dus dacht dat ze zou vertellen. Een glimlach trok over haar gezicht en haar hart begon trager te kloppen. ”Je hebt me nu al meerdere keren gezegd dat je Pyra niet bent.” Een zucht ontglipte zijn lippen. ”Je bent Kallista, maar hoe komt het dan dat jullie zo f*cking hard op elkaar lijken?” Zijn stem klonk ongeduldig. Vond deze dame het zo lastig om een duidelijk eerlijk antwoord te formuleren?

Weer voelde hij zichzelf warm worden. Zijn hemelsblauwe ogen begonnen een paarsige gloed te krijgen. Hij jaagde zich meer op dan nodig was over zoiets kleins. Lucifer zorgde voor zijn ongeduld, zijn opvliegerig zijn. Hij wou nog eens boven komen en zonder dat Levi het doorhad liet hij zich er door meeslepen. Het was al zo lang geleden dat hij mensen hun hart kon manipuleren zonder heel veel moeite te doen. Hij wou zijn gigantisch vleugels nog eens opensperren. Genieten van de herfstwind die door zijn veren zou glijden. Zijn diepe duistere stem waar zijn haren zelf van overeind kwamen bij zijn eerste woorden. Zijn lippen trokken zich weer tot een grijns en hij voelde de littekens op zijn rug jeuken. Een ander gevoel dan dat wat hij had toen hij met Pyra op het bankje zat. Hij voelde hoe enkele kleine donsveren zich vormde op zijn rug. Levi keek even naar boven, sloot zijn ogen, ademde eens diep in en keek haar toen terug aan. De paarse gloed was wat weggetrokken, maar nog steeds aanwezig en drie eenzame donsveertjes waren naar beneden gevallen. Hij had zichzelf weer in de hand.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Lieverd…, dat was het woord dat weergalmde binnen haar schedel alsof het een klein kind was in het midden van een kamer die volgestouwd is met springkastelen. Het werd met zoveel afschuw uitgespuwd door de man voor haar dat ze ervan terugschrok. Wat was zijn probleem in godsnaam? Wat had Pyra in hemelsnaam gedaan om iemand zo kwaad te maken wanneer ze een vrolijke versie van de prinses van duisternis tegenkwamen. Het woord had aangevoeld als zwavelzuur op haar huid en het valse medelijden dat hij uitte maakte het er niet beter op. Haar mutatie voelde aan als het woeste water van de Atlantische oceaan, heen en weer en dan weer terug. Het voelde alsof de persoon voor haar aan het twijfelen was tussen kwaad en verrast zijn of gewoon ronduit woedend. De manier waarop hij de mensen rondom hen aankeek deed rillingen over haar schouders en rug lopen en ze wist dat Pyra dit heerlijk zou vinden, de aandacht, het feit dat iemand even gemeen kon kijken als haar en het feit dat iemand kwaad was op haar. Zijzelf daarentegen wist amper wat ze moesten doen, haar hart en longen en de hoeveelheid adrenaline die door haar aderen stoomde gaven duidelijk het signaal om te lopen, zo snel en ver als ze kon maar haar karakter sprak dat met volle macht tegen. Deze persoon ging hier ook naar school en door te vluchten zou ze het probleem alleen maar erger maken. Kalli was echter wel aangenaam verrast toen ze merkte dat er mensen waren die zich terugtrokken uit de menigte en enkele andere toonden geen interesse meer. De paar individuen die bleven om te staren deerde haar niet maar toch besloot ze om andere oorden op te zoeken met haar gesprekspartner.


Het waren de kleine maar uiterst duistere glimlachjes die haar een onzeker gevoel gaven in haar maag. Het voelde aan als de grijns van een wolf die naar een pasgeboren lammetje kijkt, alsof hij elke moment in de aanval kan overgaan maar nog even wacht om de angstige blik van het schaap te bestuderen en te bewonderen. Eenmaal op een andere plaats en wat gekalmeerd besefte ze dat dit misschien wel het slechtste idee was dat ze ooit gehad had… Oké ze had hem misschien in enige mate rustiger gekregen door hem te verwijderen van de menigte maar dat betekende jammer genoeg niet dat zij nu veilig was. Haar hart dat slechts enkele seconden eerder gekalmeerd was schrok terug meerdere versnellingen omhoog bij dat idee en ze moest haar uiterste best doen om normaal te blijven ademhalen terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Ze legde haar focus op elke klank die zijn mond verliet in de hoop dat zijn lage stem haar hart zou kunnen kalmeren, het is een gekende tactiek maar het maakte weinig verschil voor Kalli en ze voelde hoe haar luchtpijp begon te versmallen alsof de adem haar benomen werd en ze hoorde een kuch haar mond verlaten voor ze eens diep ademhaalde. Haar ogen hadden hun focus op zijn gezicht verloren door het korte zuurstofgebrek maar al snel trok zijn ongeduldige stem haar aandacht terug. Hij keek haar aan als een leerkracht die amper het geduld had om te wachten op het correcte antwoord terwijl zijn student aan het proberen was om een vergelijking op te lossen. Ze richtte haar blik op de grond, “Goede vraag, het is nogal moeilijk uit te leggen…” begon Kalli met haar antwoord voor ze vervolgde, “…we zijn tweelingzussen. Ik heb er ook niet voor gekozen, zo is het nu eenmaal,”. Tactiek nummer 2, tweelingzussen. Wanneer had die zin haar mond verlaten als een geloofwaardig iets, zelfs nu hoorde ze zelf dat het als een leugen kon en ergens in haar achterhoofd beeldde ze haar in wat Pyra zou zeggen, ‘Jij bent de meest waardeloze leugenaar ooit…’. Waarschijnlijk met een onwaarschijnlijk trage rol met haar ogen en een zucht die ieder persoon in elkaar zou doen krimpen.


Het was pas toen ze terug omhoog keek dat ze zag wat er gebeurde, zijn ogen had een paarse kleur aangenomen in plaats van het heldere blauw van enkele minuten eerder en er leek een bepaalde warme van hem af te komen. Voorzichtig plaatste ze haar ene voet achter haar andere en nam een stap achteruit. De grijns die zijn gezicht sierde deed de koude in haar beenderen kruipen en ze moest zichzelf tegenhouden zodat ze niet omdraaide en maakte dat ze in de veiligheid van haar kamer kon schuilen. Ze volgde elke beweging die hij maakte en weer kwam het beeld van een roofdier in haar op. Toen hij omhoog keek nam ze nog een kleine stap naar achter en keek ze eens kort rond zich, haar instinct riep dat ze moest maken dat ze weg was en deed haar zoeken naar de kortste route maar toen ze hem nog eens goed bekeek wist ze dat dat misschien wel te veel was om te hopen. Hij was groter en breder als haar en daarbovenop ook nog eens atletischer gebouwd, hij zou geen moeite hebben met haar bij te houden moest hij echt willen. Eenmaal hij zijn blik terug op haar gericht was kon ze niet anders dan hem iets vragen, ‘Damn you curiosity,’ vervloekte ze zichzelf, “Gaat het wel met je?” vroeg ze stil. Ze wou hem niet meer op zijn tenen trappen dan ze blijkbaar, ongewild weliswaar, al gedaan had. Zijn emoties voelde donker en hard aan maar ze kon er niet meteen een woord opplakken en dat ging ze ook niet meteen proberen.


De angst bezorgde haar hoofdpijn en het feit dat haar hart aan een zo hoog mogelijke snelheid het bloed door haar aderen aan het pompen was, speelde daar een grote rol in. Het was lang geleden dat Pyra niet doorgebroken had wanneer ze zo’n heftige emotie voelde. Haar tweede persoonlijkheid had daarnet wel haar aanwezigheid laten blijken toen ze moeilijkheden had met ademhalen maar ze was meteen daarna ook weer verdwenen. Kalli wist ook niet of ze dit nog lang vol ging houden maar ze haatte het idee dat ze Pyra zou moeten doorlaten om dit op te lossen, zo ver Pyra in staat was om problemen op te lossen natuurlijk. Ze besloot nog even door te bijten en te zien hoe dit verder ging.

• When nothing goes right •
• Go left •

Zijn duistere grijnzen trokken haar aandacht en zorgde ervoor dat ze hem met een angstige blik aankeek. Haar ademhaalde stokte. Een kort kuch weerklonk over het terreintje. Haar ademhaling hervatte zijn normale ritme terug. Kalli’s ogen hadden zich op de grond gefixeerd. Ondertussen bleef Levi haar aankijken. Geïnteresseerd. Wachtend op een antwoord. Ze verklaarde dat het te moeilijk was om uit te leggen. In haar stem en in haar ogen zag Levi iets van twijfel en onzekerheid. Het leek wel of ze zocht naar iets wat ongrijpbaar was, een zekere hulp die ze bij zichzelf naar boven moest halen. Iets wat Levi niet zou accepteren als smoes om er onderuit te komen. Het gebonk van haar hart versnelde in zijn oren wanneer ze haar zin had vervolgt. Zijn ogen haakte vast in die van haar, omdat hij wist dat ze niet de waarheid sprak. Hij besloot haar verklaring te volgen. Haar direct confronteren met haar leugen, die ze recht in zijn gezicht had verteld, zou haar afschrikken en dit wou hij nog even vermijden. ”Wees dan zo vriendelijk en zeg tegen je tweelingzus dat ik een kamer met haar deel.” Zijn mondhoek had zich omhoog getrokken tot een halve glimlach. Ze loog en Levi wist dat dit haar zou doen opschrikken. Haar geheim zou hoe dan ook uitkomen, of ze dat nou echt wou of niet. Levi kon het niet langer voor zich houden en besloot dat hij zichzelf uitte door haar te doen inzien dat hij wist dat ze loog. Hiermee liet hij ook direct duidelijk weten dat nog eens liegen geen zin had. Hij zou het hoe dan ook weten. ”Ik hoor aan je hart dat je liegt.” De woorden klonken emotieloos en ongeïnteresseerd. Hij keek boven haar uit, maar richtte nu zijn ogen weer op haar om haar reactie te zien. De blik die mensen konden produceren wanneer ze op heterdaad betrapt werden gaf hem een gevoel van voldoening.

Kalli had haar ogen van de grond losgetrokken en keek hem na enige tijd weer aan. Alles wat haar ogen registreerde van hem leek ze op te vangen als een spons water opvangt. Het leek wel of Levi leerstof was dat ze tegen de dag erna moest kennen. Ook Levi deed dat hij haar. Hij wantrouwde haar en wilde haar telkens een stap voor zijn, ondanks dat hij maar al te goed wist dat dat niet altijd mogelijk was. Levi had het nooit geapprecieerd wanneer hij werd voorgelogen en hij was ook niet van plan om daar nu verandering in te brengen. In haar ogen was de angst als maar beter te lezen, het kreeg haar in zijn macht. Het bekroop haar als een virus, langzaam en onopvallend tot het je zenuwstelsel had bereikt en het je vastzette. Roerloos en achteruitdeinzend. Ze leek wel verlamd tot ze een stap achteruit deinsde, weg van hem. Hij bewonderde haar ergens diep vanbinnen. Het was duidelijk zichtbaar hoe de twijfel in haar lichaam zat en toch had ze nog genoeg macht over zichzelf om niet te rennen. Ze zette slechts een enkele pas naar achter. Mensen waren al geen lopen, schreeuwend om hulp, wanneer ze zijn vereenvoudigde mutatie als deze zagen. Nu bevond hij zich natuurlijk wel op een school vol mutanten. Niet meer in de gewone mensenwereld. Hij had ook geen enkel idee hoe sterk of angstaanjagend anderen hun mutatie was. Misschien was hij slechts een zielig ventje tegenover de krachten van anderen. Hij had nog niemand ander zijn mutatie gezien en kon dit dus niet weten. Dat was ook één van de redenen waarom hij zich gedeisd hiel op gebied van zijn mutatie. Dit had jammer genoeg ook nadelen voor hem. Hij hield van zichzelf, van hoe hij was en stak hem niet altijd graag weg. De natuurlijke reactie hierop was dat zijn mutatie als maar vaker zijn subtiele kop boven stak. Zoals bij Kalli.

Haar vraag trok zijn aandacht naar haat ogen. ”Tuurlijk, waarom zou het niet gaan?” Zijn lippen hadden zich tot een bescheiden glimlach getrokken. Levi zette een even groot stap naar voor als die dat Kalli naar achter had gezet. ”Toch niet bang van zo’n kleine mutatie?” Hij kon een kleine demonische glimlach niet onderdrukken bij het horen van zijn eigen woorden. Hij torende hoog boven haar uit. Zonder de 9cm hoge hakken die Pyra enkele dagen geleden droeg leek ze veel kleiner. Zijn hemelsblauwe ogen keken op haar neer terwijl ze in de schemering van zijn schouders stond door de opnieuw verkleinde afstand tussen hen. Levi’s ogen hadden iets roofdierlijks wanneer hij zo naar haar keek. Geen aanvallende blik, maar eentje die dreigend overkwam. Zoals een leeuwin eerst haar prooi op stang jaagt door ze recht in de ogen kijkt, maar nog niet aanvalt. Het bang maken van mensen gaf hem een bepaald genoegen waar hij diep van binnen naar verlangde. Dit genoegen gaf het woord guilty pleasure een heel andere betekenis. Gemakkelijke prooien, waren zij lievelingsprooien. Je had minder werk, maar het gaf je hetzelfde plezier. Kalli was zo’n prooi. Haar lichaamstaal schreeuwde het uit. Van de manier waarop ze haar schouders droeg tot de manier waarop ze haar tanden ontblootte. Het leek wel of ze haar angsten en zorgen wegduwde achter haar aandoenlijke glimlach die haar nog aantrekkelijker maakte.

Levi had in zijn hoofd een profiel van Kalli opgesteld. Nauwkeurig tot in het kleinste detail. Van haar manier van praten tot de afstand tussen haar twee voorste tanden. Ook van Pyra had hij zo’n profiel in zijn hoofd. Levi had een fantastisch goed geheugen en maakte hier op deze manier graag gebruik van. Hij vergeleek beide profielen. Zoekend naar een verschil. Hun karakter was het totaal tegenovergestelde. Hij begreep niet hoe het kon. Buiten hun karakter waren deze twee dames exact dezelfde. Geen moedervlek was anders gevormd, kleiner of stond op een andere plaats. Enkel op deze manier bekeken was het al onmogelijk dat ze tweeling waren, ze verschilde te veel, maar leken aan de andere kant ook te veel op elkaar. Geen enkele tweeling was zo’n exacte kopie.

Zijn blik werd zachter en zijn ogen kregen hun vriendelijke glinster terug. De plooien in zijn gezicht werden minder strak. Zijn lippen trokken zich naar een normale plooiing. Hij zette nog een kleine stap dichter. Zijn hand gleed richting haar gezicht en streek een haarlok achter haar oor. Langzaam liet hij zijn hand langs haar hals terug komen. Zijn aanrakingen voelden hemels zacht, zover dat kon met een mutatie als de heerser van hel. Hij wou haar reactie testen. Zien hoever Kalli nog verschilde met Pyra. Zijn profielen vervolledigen.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Zijn ogen hadden haar blik vastgegrepen, alsof er ook echt een fysieke verbintenis was tussen hen beiden. Ze kon haar blik niet afwenden van hem terwijl ze dat eigenlijk heel graag wou doen omdat zijn emotie duidelijk liet doorschemeren dat haar leugen ook een mislukking geweest was en voor de zoveelste keer in de afgelopen tien minuten vroeg Kalli zich af hoe ze zo’n rampzalige leugenaar kon zijn dat zelfs die zin, de zin die ze al jaar en dag gebruikt, er nog steeds niet geloofwaardig uit kan komen. Misschien moest ze toch een beetje meer op Pyra proberen lijken? Al kon Kalli op die moment al voorspellen dat dat nog een grotere ramp zou zijn dan haar leugens: ze kon niet op hakken lopen, had een eeuwige glimlach op haar gezicht gepleisterd, was verschrikkelijk wanneer het op telekinese aankwam en het grootste verschil van allemaal, ze was te sociaal om een Icequeen te zijn. Het was dan dat zijn zin tot haar doordrong, kamergenoten… Pyra met een man. Kalli kon een korte lach niet onderdrukken, de melodische klank die haar mond verlaten had zweefde even door de lucht voor het verdween met een windvlaag en ze stak haar handen meteen terug in haar jaszakken. Ze haatte hoe koud het plots kon worden wanneer de wind langs haar lichaam blies. “Good Lu…” begon ze voor zijn woorden haar onderschepte en ze haar hart een slag voelde overslaan terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. De gedachten tolden door haar hoofd als een tornado door Texas. ‘Weet hij de waarheid? Weet hij dat ik DIS heb?’ bedacht ze zich eerst maar dan besefte ze dat hij niet zo op haar zou afgestapt zijn of zo verward geweest zou zijn door het feit dat ze Pyra niet was als hij had geweten dat zij en Pyra hetzelfde lichaam delen. ‘Hoort hij mijn hartslag?’ was pas het tweede dat ze zich afvroeg en ze realiseerde zich ineens dat hij telkens perfect gereageerd had, niet door haar emoties af te lezen maar door haar hartslag te analyseren. Perfect reageren als men het bekeek vanuit een objectief standpunt want Kalli stond op het punt van instorten en had liever een vriendelijke versie gezien van de man voor haar. Ze voelde hoe zijn emoties van kwaad, naar achterdochtig, terug naar kwaad en nu naar afwachtend gegaan waren en vroeg zich af op wat hij aan het wachten was. Ze richtte haar blik terug op hem nadat ze haar gezicht terug in de plooi getrokken had, “Goed om te weten dat het niet aan mijn kwaliteit van liegen ligt dan,” grapte ze maar het deed absoluut niets voor haarzelf of haar onrust, zelfs de glimlach die de verschrikkelijke mop vergezelde had amper effect op haar razende hartslag.


Ze voelde hoe zijn ogen gaten leken te branden in haar hoofd, haar lichaam, haar voeten en voelde zich met de minuut ongemakkelijker in zijn gezelschap. Ze schudde eens met haar hoofd en bedacht zich dat naast bang ongemakkelijk ook wel nog bij op haar lijstje van emoties in de omgeving van deze man kon. Kalli had deze emoties zelden gevoeld en wist niet hoe er mee om te gaan maar ze besloot om maar gewoon te proberen om de nieuwe gevoelens te confronteren, ze kon zich niet blijven verschuilen achter haar tweede persoonlijkheid, ze besloot dan ook om geen stappen meer achteruit te nemen en nagelde zichzelf vast aan de grond. Haar denderende hartslag deed haar bloed door haar oren suizen en zijn woorden werden een beetje gedempt door het bonzen van haar bloeddruk maar de kleine glimlach die zijn gezicht verlichtte kalmeerde haar even. Ze had echter niet de tijd om te antwoorden op zijn vraag en de stap die hij nam duidde erop dat hij zijn roofdierlijke rol au serieux nam en de hoeveelheid adrenaline die door haar aderen stroomde als de sneltrein richting Parijs werd op slag verdubbeld. Ze moest met alle macht vasthouden aan haar eerder gemaakte belofte aan zichzelf maar kon een verplaatsing van haar ene voet om zichzelf in balans te houden niet tegenhouden waardoor ze weer enkele millimeters van hem wegtrok. “Ik denk niet dat het de mutatie is,” mompelde ze stil op zijn vraag al was het eerder naar zichzelf gericht dan naar de persoon voor haar, van wie ze nog steeds de naam niet wist bedacht ze zich toen. “Het zou kunnen helpen moest ik je naam weten,” zei ze toen hij op haar neerkeek, het was niet dat ze op zijn zenuwen wou werken door nutteloze vragen te stellen maar als ze later die dag een gepeperde brief ging schrijven naar haar tweede persoonlijkheid zou ze ten minste het probleem benoemen. De schaduw die over haar lichaam viel gaf haar een koud gevoel vanbinnen alsof de herfst zojuist veranderd was in winter en het feit dat hij naar haar keek alsof ze prooi was verbeterde het er helemaal niet op. Nog iets dat ze meteen opmerkte was dat de boosheid en woede uit zijn emoties was verdwenen en vervangen werden door een speelsheid waar ze haar vinger niet kon opleggen al kwam het beeld van een kat die rondholt met een levende muis in zijn muil meteen in haar hoofd op. Ze bestudeerde zijn gezicht nogmaals en ontdekte dat hij haar aan het bestuderen was tot in het kleinste detail alsof ze tot in zijn ziel kon kijken, iets wat haar opnieuw een ongemakkelijk gevoel gaf en de glimlach die ze hem toonde net iets breder maakte al was het maar in de hoop van zijn brandende blik van haar af te wenden en eventueel wat af te zwakken.


Doordat ze haar blik niet had afgewend van hem zag ze hoe zijn gezichtsuitdrukking helemaal veranderde, het ging van een roofdier dat zijn prooi bestudeerde naar een huisdier dat vriendelijk naar zijn baasje aan het kijken was en dat stelde haar niet gerust om de simpele reden dat een roofdier niet gemaakt was om een huisdier te zijn. Hij kwam nog een stap dichter en ze slaagde er die keer wel in om haar beide voeten op de grond te houden maar toen de toppen van zijn vingers zacht haar oor raakte en de warmte haar huid binnendrong terwijl zijn hand over haar hals gleed kon ze de impuls om zijn hand weg te slaan niet onderdrukken. Het geluid van huid dat huid raakt leek door de lucht te galmen en ze had meteen spijt van haar actie, ze was nu eenmaal niet het type dat menselijk contact meed en ook niet het type om mensen van haar af te duwen laat staan slaan. Zijn aanraking had haar enorm verrast en de warmte had haar al helemaal doen schrikken, daarnaast was ze het niet gewoon om op zo’n zachte manier aangeraakt te worden door iemand van het andere geslacht. “Het spijt me,” zei ze tegen hem terwijl ze hem een verontschuldigende blik schonk vergezeld met een zachte glimlach, “Ik heb je toch geen pijn gedaan?” vroeg ze meteen erna. Ze wist dat het onmogelijk was dat ze hem had bezeerd met de minieme hoeveelheid kracht die achter de worp van haar hand had gezeten maar ze vroeg het toch, puur uit beleefdheid.


De ongemakkelijkheid die ze dan voelde was tien keer zo erg als die die ze gevoeld had toen hij naar haar had gekeken als een pasgeboren lammetje of toen hij glimlachte alsof de duivel hem bezeten had. Hoe ze verlangde naar het zwarte gat, waar ze in kon vertoeven wanneer haar tweede persoonlijkheid aan de macht was, op die moment viel niet te beschrijven. Ze had nog nooit zo gehoopt dat Pyra haar van haar troon zou stoten. Kalli schuifelde eens ongemakkelijk met haar voeten en richtte daarna haar blik terug op de persoon voor haar. Ze vroeg zich af of hij geschrokken zou zijn voor haar reactie, misschien wel geaffronteerd of zelfs gewoon ronduit kwaad. Ze bestudeerde zijn gezicht en elke verandering die ze voelde in zijn emoties op zoek naar iets dat haar verder kon helpen, ze liet haar mutatie verder van haar afgaan tot het hen beide bijna volledig insloot in de hoop dat ze zo meer over hem te weten zou komen. Zacht maar zeker probeerde ze zijn emoties te beïnvloeden, te verzwakken, iets dat ze normaal niet deed maar ze wou hem echt niet nog eens kwaad zien.


Ondertussen voelde ze een hoofdpijn opkomen die ze al in enige tijd niet meer gevoeld had, ze was niet actief aan het proberen om Pyra tegen te houden maar ze voelde wel dat Pyra probeerde om en moeite had met door te breken. Of Kalli hier gelukkig om was of eerder teleurgesteld in zichzelf voor het toe te laten zou pas blijken wanneer het ook effectief gebeurde, als het gebeurde. Aan één kant wou ze niet dat Pyra doorbrak omdat ze zelf haar mannetje moest leren staan maar aan de andere kant wist ze dat Pyra alles zou kunnen oplossen zonder het probleem groter te maken, iets waar Kalli maar niet in leek te slagen. De persoon voor haar had haar al verscheidene keren verward op de korte tijd dat ze hadden gepraat en ze wist eigenlijk niet meer goed of ze nu bang van hem was of nieuwsgierig naar wat zijn relatie met Pyra was of kwaad voor het feit dat hij haar zomaar aanviel omdat ze zei dat ze Pyra niet was of juist onzeker omdat hij haar ongevraagd aanraakte op een onverwacht moment. Ze vroeg zich met elke seconde meer af wie deze persoon was en wat er gebeurd was tussen hem en haar passagier.

• When nothing goes right •
• Go left •

Een spontane glimlach, die een zachte en symfonische toon met zich meebracht, verliet haar mond. Hij was nieuwsgierig naar haar reactie op zijn mededeling dat hij en Pyra kamergenoten zouden worden en hij had diep vanbinnen wel zo’n reactie verwacht. Enkele dagen geleden had hij Pyra namelijk zelf ontmoet. Hij wist maar al te goed dat met haar een kamer delen niet altijd even gemakkelijk zou zijn, maar ja, hij was ook niet bepaald de simpelste. Levi was altijd duidelijk aanwezig, in welke kamer of omgeving dan ook. Ondanks dat hij nog steeds niet zeker wist hoe die twee met elkaar verbonden waren, wist hij 100% zeker dat Kallista Pyra vanbinnen en vanbuiten kende. Ze was een losbol die graag met mannen speelde. Als onmiddellijke reactie op de windvlaag die langs hun oren raasde, stak Kallista haar handen in haar zakken. Levi zag hoe haar lichaam zich lichtjes opspande. Ze had haar schouders wat ophoog getrokken en ze leek wel verstijfd. Haar hart sloeg een slag over. Een fenomeen dat meestal gepaard ging met een iets luidere klop. Haar wenkbrauwen hadden zich licht gefronst wat kleine lijnen op haar voorhoofd creëerde. Ze leek wel na te denken over de moeilijkste wiskunde vraag ter wereld. Niet veel later trokken de verwarde rimpels zich terug weg uit haar gezicht en haar mondhoeken kwamen terug in hun oorspronkelijke plooi. Een korte grinnik rolde over Levi’s lippen naar buiten. ”Je bent een uitmuntende leugenaar hoor.” In zijn stem was een duidelijke sarcastische ondertoon te horen. Zijn mond krulde zich tot een welgemeende glimlach waar zelfs een dun lijntje van zijn spierwitte tanden zichtbaar werd en hij knipoogde eens kort naar haar. Haar hart bleef als een gek door kloppen.

Levi merkte aan haar lichaamshouding op dat ze zich alles behalve op haar gemak voelde. Niet enkel haar lichaamshouding verraadde dat, maar ook haar razende hartslag. Ze schuifelde wat heen en weer en haar ogen schoten van links naar recht. Het leek wel of dat het gevoel ongemakkelijk nieuw voor haar was, waardoor ze haar hartritme alleen maar meer de lucht in joeg. Haar hartslag verdubbelde bijna wanneer ze hem in zijn ogen had gekeken en hij haar roofdierlijk terug aankeek. Zijn schouders stonden breed en zijn kaakspieren waren strak rond het bot getrokken. Haar woorden, die amper hoorbaar waren, deden hem voldaan glimlachen. Het gaf hem een zekere voldoening om te weten dat hij ook zonder zijn mutatie mensen van zich weg kon duwen en houden. Hij wou niet voor elk irritant persoon zijn duivelse kant naar boven halen. ”Levi.” Hij sprak zijn naam speels en duidelijk uit. Een glimlachte vormde zich kort op zijn gezicht. Zijn lichaam begon zich stilaan terug te ontspannen en hij liet het dreigende langzaam wegtrekken.

Zijn vingers gleden geleidelijk over haar hals. De warmte van zijn huid stak enorm af tegenover Kallista’s afgekoelde huid, door de ijzige wind. Met een plotse beweging sloeg ze zijn hand weg. Rustig haalde hij zijn hand helemaal naar zich toe en keek haar met een kalme blik aan. Zijn gezicht vertrok geen spier, deels omdat hij wist dat ze het niet zomaar zou toelaten. Hij had al genoeg meisjes ontmoet dat hij ze ondertussen stuk voor stuk kon lezen. Niet allemaal even gemakkelijk. En Kalli was zo gemakkelijk te lezen. Al haar bewegingen en reactie waren zo overduidelijk. Ze verschilde zo hard van Pyra. Pyra liet het allemaal gebeuren alsof er niks aan de hand was. Ze speelde zelfs mee en treiterde hem terug. ”Geen probleem hoor.” Hij trok een kleine glimlach op haar gerust te stellen. Zijn wenkbrauwen trokken zich kort tot een frons en zijn ogen keken haar even verward aan. ”Natuurlijk niet.” Hij trok zijn gezicht weer in de plooi. Pijn was voor Levi bijna een onbekend woord.

Levi voelde hoe de spieren in zijn gezicht zich ontspande. Een zekere warmte borrelde in hem naar boven. Zijn duistere gedachten en zijn gespannen spieren over heel zijn lichaam sijpelde weg. Hij legde zijn hand op haar schouder, heel zachtjes om haar niet af te schrikken. ”Ontspan jezelf. Straks van je nog flauw.” Levi doelde naar haar hartslag, die nog steeds belachelijk hoog was. Een kleine glimlach sierde zijn lippen. Wat gebeurde er allemaal? Zijn blik was naar benden gericht. Ze leken zich wel in een bubbel te bevinden die enkel Kallista kon beheersen. Enkel zij kon bepalen wie zich buiten en binnen de muren bevond en zij besliste wat er zou gebeuren. Toch kwam het gevoel van opgesloten zijn gepaard met een zekere warmte. Levi voelde zich niet opgesloten, niet gecontroleerd. Ze leek hem wel op een zekere manier, die hij maar niet kon thuisbrengen, te beïnvloeden. Met een snelle beweging keek hij terug naar boven en vond haar ogen onmiddellijk. Zijn ogen stonden zacht, maar toch onzeker om hij er niks meer van begreep.

Haar voorhoofd vertrok zich op een bepaalde manier die hij al eens eerder had gezien. Pyra’s vertrok op net dezelfde manier. Haar voorhoofd kronkelde op net dezelfde manier. Levi had een fantastisch geheugen en kon zelfs de kleinste details onthouden. Haar focus leek weg te zakken. Wanneer Levi zich goed concentreerde op haar hartritme en haar manier van doen kon hij er uit afleiden dat ze in strijd leek met zichzelf. Dat was toch wat hij dacht te zien. Dit soort emotie had hij nog niet vaak gehoord of gezien. Wat Kallista ook met hem had gedaan, het maakte hem soft. Zijn voorhand had zich in een bezorgde frons getrokken. ”Is er iets?” Zijn stem klonk zacht. Diep vanbinnen was Levi zelf in strijd met zichzelf. Hij haatte het wanneer hij zich medelevend en zacht gedroeg, toch kon hij het nooit laten, ook al wist hij dat dit door haar kwam. Hij probeerde zijn hardere kant terug naar boven te halen. Zijn hand gleed langzaam en elegant door zijn haar.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Het stelde haar in enige mate gerust dat ze zeker kon zijn da hij geen kamer kon delen met Pyra aangezien Pyra geen officiële studente was op deze school en dus ook geen kamer kon toegewezen krijgen maar ergens bleef het in haar hoofd ronddraaien dat hij misschien wist van haar geheim. Het woord galmde even door haar hoofd, ze kon het zelden geheim houden maar deed telkens weer haar uiterste best. Zijn grinnik, woorden en glimlach veroorzaakte een glimlach bij haar die breed genoeg was en genoeg spierwitte tanden liet zien om mensen te verblinden. De knipoog verwarde haar maar ze schoof dat gevoel voor nu aan de kant al hielp het niet bij haar ongemakkelijk gevoel wat haar uiteindelijk nog meer verwarde. Ze vroeg zich nu echt af waarom tweede persoonlijkheid zo moeilijk deed de laatste dagen, niet tevoorschijn komen wanneer Kalli het verwachtte en ook niet in moeilijkere momenten en ze vroeg zich nog meer af of de man voor haar er iets mee te maken had. Haar mutatie ving een zelfvoldane en trotse emotie op wanneer ze hem zei dat het niets te maken had met zijn mutatie en dat verbaasde haar zonder einde. “Levi…”, ze liet zijn naam stil en traag over haar tong rollen alsof ze hem wou beter wou leren kennen door zijn naam grondig te onderzoeken terwijl ze hem in enige mate zag ontspannen wat haar deed glimlachen en haar deed geloven dat hij misschien toch niet zo’n grote dreiging was als hij deed doorschemeren.


De reactie op het feit dat ze zijn hand had weggeslagen verraste haar, hij bleef kalm en liet geen extra emotie zien op zijn gezicht alsof hij voorbereid was op zo’n reactie, alsof hij wist dat ze zo ging reageren wat haar de impressie gaf dat hij weleens iemand met dezelfde mentaliteit als Pyra zou kunnen zijn. Het type dat het andere, of hetzelfde afhankelijk van iemand zijn voorkeur, geslacht zag als een speelgoedje dat je na enkele dagen spelen kon weggooien samen met ander groot vuil omdat je het beu was. Het type dat Kalli verafschuwde met een ongeziene passie maar dat liet ze niet doorschijnen. Zijn verwarde blik toen ze hem vroeg of ze hem bezeerd had deed haar kort glimlachen naar hem. Net als haar wist hij blijkbaar dat je met zoveel kracht zelfs nog geen vlieg kon bezeren maar hij had voldoende beleefdheid gehad om zijn hand terug te trekken en dat kon Kallista wel appreciëren. “Gelukkig,” zei ze met een zucht, eerder omdat hij zijn hand had teruggetrokken dan omdat hij zich niet bezeerd had.


Niet lang nadat ze haar mutatie geactiveerd had zag ze de effecten al, de strenge lijnen op zijn gezicht en strakgetrokken huid rond zijn kaaklijn werden lakser en zijn ogen kregen een ontspannen blik in plaats van de bestuderende en doordringende blik die enkele momenten eerder op haar gericht was. Ze zag de spanning en duisternis zo uit zijn houding wegtrekken en zijn emoties in het algemeen voelde heel wat kalmer aan wat haar deed ontspannen nog voor al zijn woorden zijn mond hadden verlaten. Ze trok niet weg van zijn hand deze keer omdat de intentie achter zijn beweging helemaal anders was dan die voorheen en het haar geen koude rillingen bezorgde wanneer zijn hand haar schouder raakte. ”Ik doe mijn best maar het is makkelijker gezegd dan gedaan,” beantwoordde ze zijn woorden met een glimlach die bijna tot achter haar oren kroop. Het was ook waar, voor iemand die zo zelfzeker was als hij, of Pyra, is het gemakkelijk om je te kalmeren als die types hun hartslag al omhoog kon gaan in zo’n situaties. Voor iemand die nog nooit in zo’n situatie als deze gezeten had was het echter een heuse opgave om je hartslag binnen leefbare snelheden te houden en op die grens was ze op die moment wel aan het balanceren. Toen ze zeker was dat haar mutatie effect had op hem haalde ze enkele keren diep adem terwijl ze haar hartslag naar beneden probeerde te dwingen. Na enige tijd slaagde ze erin om zichzelf te kalmeren maar de hoofdpijn weigerde aan de kant te gaan. Ze merkte op hoe hij een gevoel probeerde te krijgen van de zo goed als onzichtbare bubbel rondom hen, het feit dat hij de doorzichtige bubbel opmerkte betekende dat hij, net als haar, mensen kon beïnvloeden en ze bedacht zich dat hij haar hart kon horen en het dus misschien ook kon beïnvloeden.


Wanneer hij zijn blik terug op haar richtte glimlachte ze eens warm naar hem. Ze zag de verwarring en lichte onzekerheid in zijn blik maar besloot om op deze moment geen verdere uitleg te geven. In tegenstelling tot Pyra liep ze liever niet te pronken met haar mutatie. Ze dacht terug aan die ene keer dat haar hele dorp op stelten had gestaan toen ze opstond omdat Pyra het leuk had gevonden om alle kledingstukken van de wasrekken in de bomen te hangen op hoogtes die onbereikbaar waren met een ladder, maar onderdrukte de lach die haar hals wou verlaten, het was één van de grappigere dingen die Pyra ooit gedaan had. Kalli had heel wat minder gelachen toen ze alle katten, visbokalen & andere kooien met dieren van de buren terug had gevonden in diezelfde bomen. Ze besloot echter wel om haar mutatie af te zwakken aangezien hij nu wat gekalmeerd was, ze zwakte de inwerking van haar mutatie af en wachtte af of hij niet meteen terug veranderde in een wolf die een lammetje op de weide zag lopen. Haar hoofdpijn kwam tegen dan in steken, onverwachts en zonder enig ritme, het gevoel dat messen haar hersenpan binnendrongen werd sterker en sterker voor het weer afzwakte naar het gevoel van pinprikjes. Zijn vraag was haar bijna ontgaan door de kracht van haar hoofdpijn maar toch richtte ze haar blik terug op hem en glimlachte nog eens kort naar hem, “Ja hoor, heb gewoon een klein beetje last van hoofdpijn, dat is alles,” beantwoorde ze hem. Ze wou niemand ongerust maken ondanks dat ze zelf niet wist wat er gaande was. Ze had vroeger weleens hoofdpijn gehad toen Pyra probeerde om door te breken zonder aanleiding maar er was daarnet aanleiding genoeg geweest en ergens had Kalli er zelfs op gehoopt maar Pyra was niet verschenen. Het verwarde haar dat Pyra zich momenteel gedroeg als een wispelturige puber op de achtergrond in plaats van haar normaal standvastig karakter dat zelf besloot wanneer ze doordrong.


Ze volgde zijn bewegingen met haar ogen en vroeg zich af wat de frons op zijn voorhoofd te betekenen had. “Voel jij je wel goed?” vroeg ze met een bezorgde toon terwijl ze haar hand zacht even op zijn arm legde. Haar mutatie ving een strijd binnenin op, het was alsof hij haar niet had willen vragen of er iets was en Kalli vroeg zich af wie er nu niet medelevend wou zijn met een ander persoon maar daarop kon ze zelf ook wel antwoord geven. Het viel haar op hoe zelfzeker Levi overkwam ondanks dat hij verward was momenteel volgens haar mutatie, hij liet geen enkele steek vallen met uitzondering van zijn blik enkele momenten eerder toen ze net haar mutatie had geactiveerd. Hij bleef even strak en sierlijk bewegen en bleef zelfzeker staan met een rechte rug en gehoekte schouders als een zakenman die een belangrijk contract moest binnenhalen.


De vraag waarom hij begon over Pyra als kamergenoot bleef nog steeds in haar hoofd rondspoken rondom de steken van hoofdpijn dus besloot ze dat ze het beter op een subtiele manier kon vragen in plaats van er haar hoofd over te breken. “Dus… Wie is je kamergenoot?” vroeg ze voorzichtig terwijl ze haar omgeving eens scande, “Ik weet dat het niet Pyra is aangezien die al een kamergenoot heeft,” vervolgde ze, technisch gezien geen leugen, Kalli is haar kamergenoot. “Waar heb je Pyra trouwens leren kennen? Ze is soms nogal een kluizenaar?” vroeg ze vervolgens met een grinnik op het einde. Weer geen leugen want ze zat het merendeel van de tijd binnenin Kalli. Kalli was nu eenmaal verschrikkelijk nieuwsgierig aangelegd en ze kon de vragen niet eindeloos blijven wegsteken in haar hoofd en ze moest en zou antwoorden krijgen, liefst voor haar duivels aanhangsel tevoorschijn komt.

• When nothing goes right •
• Go left •