Ze kon niet anders dan eens kort lachen wanneer hij zei dat niemand ooit zou weten waar Pyra was en ergens was dat helemaal waar, zelfs mensen die haar al jaren kende en er al jaren mee omgingen hadden het soms moeilijk met haar te volgen. Pyra was zo wispelturig dat ze ging waar zij wou wanneer zij wou en niemand zou haar daar ooit van kunnen weerhouden. Pyra was een vrije vogel in meer dan één betekenis van de uitdrukking. De tweede poging van Kallista om humoristisch over te komen was niet zo geslaagd als de eerste dus besloot ze om er maar over te zwijgen voor ze echt te ver ging en de limieten begon op te zoeken van de verdraagzaamheid en vriendelijkheid van de persoon die naast haar zag. Ze had al één mindere kant van hem gezien en ze wou het bij die hoeveelheid houden, liefst voor de rest van haar schoolcarrière als het voor iedereen gelijk was. Ze kreeg niet lang daarna een positieve kant te zien van Levi en op zich, door de schaamte heen, kon ze het wel appreciëren dat hij uit zichzelf besloten had om haar te helpen. Tijdens de allereerste momenten van hun ontmoeting had hij er niet uitgezien alsof hij dat ooit zou doen.
Eenmaal over de originele golf van schaamte voelde Kallista zich terug iets of wat normaal waarvoor ze dankbaar was want ondanks dat schaamte haar niet onbekend was, was het zeker niet haar favoriete gevoel in het arsenaal van de menselijke emoties. “EHBO zal niet nodig zijn moest het gebeuren…” begon ze haar zin terwijl haar hoofdpijn weer kort opflakkerde, “Ik word over het algemeen zeer snel terug wakker, laat me maar gewoon liggen, of zitten in dit geval,” vervolgde ze met een speelse grinnik al hoopte ze met alle macht dat het niet zou gebeuren want het zou helemaal niet Kallista zijn die wakker werd. Moest het toch gebeuren hoopte ze dat Levi tegen dan een half schoolgebouw verder zou zijn, ze had geen zin in dat hele gedoe wanneer ze enkele uren later ook werkelijk terug zou wakker worden. Ze was hem dankbaar voor het feit dat zijn hand zonder tegenstribbeling haar been verliet en ze begon steeds meer de indruk te krijgen dat hij wel erg nobel was want ondanks zijn nonchalante aanrakingen heeft hij steeds voldoende fatsoen of na afwijzingen zijn hand te verwijderen.

Het was een heel andere ervaring om de eerder o zo zelfzekere Levi onhandig te zien zoeken naar wat hij met zijn handen, of lichaam in het algemeen, moest doen. Toen hij zijn hand terug op haar been legde volgde ze elke beweging met haar ogen, al na enkele honderdsten van een seconde voelde ze een zeker hitte van zijn hand komen. Het was niet de warmte die je voelt wanneer eender welk ander persoon je aanraakt, het was dezelfde warmte als de gloed die je voelt wanneer je dicht bij een kacheltje staat, heel wat warmer dan een normale lichaamstemperatuur maar nog steeds aangenaam. Kallista ging er echter wel vanuit dat, moest het mogelijk geweest zijn om dat wel te doen, het niet zijn bedoeling was om haar te verbranden dus vroeg ze zich af hoe warm Levi zo kon worden zonder zichzelf te verwonden. Ze richtte haar blik op hem nadat hij zijn hand terug getrokken had, “Kijk, dat is nu iets waarvoor ik zou willen tekenen,” zei ze hem op haar gewone zachte stem die een zelf ook zekere warmte droeg. Het was dan ook de waarheid, zij had het elke keer ze buiten ging weer koud en hij kon zichzelf verwarmen wanneer het te koud werd. Nadat ze haar smartphone uit haar zak gevist had hield ze zijn bewegingen in het oog, ze wou hem niet nog ongemakkelijker doen voelen, ze wou hem slechts even de rust geven om zichzelf terug een houding te geven maar de mail had haar helemaal verrast en ze moest het hem wel vragen. Zijn antwoord bleef even tussen hen inhangen en Kallista kon een zucht niet onderdrukken. Waarom had ze ook al weer al die moeite gedaan om het te verbergen als hij toch haar kamergenoot zou worden? Toen de GSM haar handen verliet grabbelde ze hem haastig achterna met het idee dat hij viel maar ze merkte snel dat Levi de mail met een doordringende blik aan het lezen was, de blik die daarna op haar gericht was schrok haar een beetje af en ze schuifelde even ongemakkelijk over het bankje, “Leuk… Ja… Haha,” zei ze maar deze keer zat er absoluut geen humor achter. Ergens had ze zelfs gehoopt dat ze geen kamergenoot toegewezen zou krijgen en een eenpersoonskamer zou bewonen zodat ze niemand moest lastigvallen met haar tweede persoonlijkheid maar dat was buiten de waard gerekend. Het woord kamergenoot verliet Levi’s mond op zo’n giftige manier dat ze hem even geschokt aankeek, het voelde alsof het woord door haar huid zou brandde als ze niet oplette. Ze besloot de opmerking te negeren aangezien ze betwijfelde dat hij er iets van betekenis had willen achtersteken. Ze nam haar smartphone voorzichtig uit zijn handen en stak hem terug in haar jaszak voor ze met een bedenkelijke blik naar de grond keek. Als ze dan toch een kamergenoot had moeten hebben had ze liever iemand gehad die er niet uitzag als en zich niet gedroeg als de vrouwelijke versie van haar tweede persoonlijkheid. Maar zoals gewoonlijk stond God niet aan haar zijde en had hij besloten om haar te testen. Vanuit haar ooghoek zag ze zijn gezichtsuitdrukking veranderen van bedachtzaam naar een glimlach voor hij zijn vraag stelde. Een grinnik verliet zijn mond en ze keek hem met een kleine glimlach aan “Laat de waarschuwing maar zitten, ik kan er mij maar al te goed een beeld bij vormen,” zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Als hij ook maar een beetje op haar tweede persoonlijkheid leek, moest ze niet hopen dat hij rekening ging houden met het feit dat Kalli het niet zou appreciëren moest hij hun kamer gebruiken als een goedkoop hotel. “Probeer gewoon om Pyra met rust te laten, het zou niet echt aangenaam zijn,” vervolgde ze met een zijdelingse blik. De hoofdpijn kwam halverwege haar zin terug opzetten en ze rolde eens met haar ogen, ‘Is het omdat ik over jou praat? Of omdat jullie samen één of ander spelletje willen spelen? Als het het laatste is zou ik graag hebben dat je dat niet doet,’ dacht ze in zichzelf tegen haar twee persoonlijkheid. Ze kreeg meer en meer de indruk dat Pyra achter haar hoofdpijn zat ondanks dat ze dat nog maar amper had voorgehad.  Misschien moest ze hem gewoon de waarheid zeggen, anders zou de shock dubbel zo groot zijn wanneer Pyra ineens in het midden van hun kamer voor zijn neus zou staan ’s avonds terwijl het wel degelijk Kallista was die in bed gekropen was. Ze wist werkelijk niet welk van de twee de betere optie was, het hem vertellen of gewoon wachten en die taak overlaten aan Pyra. Met elke seconde die verstreek sterkte haar hoofdpijn terug aan en werd het denken steeds moeilijker, als het zo verderging had ze zelfs niets te zeggen over de beslissing die ze probeerde te maken. Met twee vingers masseerde ze haar slapen, “Straks val ik hier echt nog flauw,” zei Kallista vervolgens terwijl ze met een waterige glimlach haar blik op Levi richtte. Ze hoopte oprecht dat het niet zou gebeuren maar moest het zo zijn kon zij er toch niets aan veranderen.

Think happy...
Be happy!

Als er één ding was dat Kallista moeilijk vond was het wel de persoon naast haar doorgronden. Levi had zo veel aspecten die elkaar tegenspraken, nog geen lange tijd geleden leek het alsof hij haar zou kunnen opeten met huid en haar bij zonder enig probleem en zojuist had hij haar bezorgd naar het bankje gebracht alsof hij haar prins op haar witte paard was. Het was alsof hij zichzelf probeerde in te stellen naar wat zij wou maar hiervan kon ze niet zeker zijn. De gave om emoties aan te voelen en te manipuleren had geen side-effect dat ervoor zorgden dat ze gedachten kon lezen, gelukkig maar. Zijn gevoelens gaven een korte periode van trots weer voor er een storing volgde met verwarring waarna alles weer terug naar de normale staat ging. Ze keek hem kort verrast aan wanneer hij haar vertelde dat hij haar niet zou laten zitten, “Toch zou ik verkiezen dat je dat doet,” begon ze met een vriendelijke glimlach, “Ik heb werkelijk een hekel aan ziekenhuizen of andere steriele witte ruimtes  en zie het nu eenmaal niet zitten om daar terug wakker te worden,” vervolgde ze. Ze zag het gewoon niet zitten om na enkele uren wakker te worden en uit te moeten leggen waarom Pyra was wakker geworden nadat zij van haar stokje was gevallen. De manier waarop hij zichzelf een houding probeerde te geven viel Kallista met de seconde meer op, niet enkel omdat het gepaard ging met een emotie die ze associeerde met vluchtinstinct maar ook omdat er enige bezorgdheid gemengd was met zijn nood om weg te lopen. Ergens had ze zin om hem gerust te stellen en te zeggen dat hij zich niet zo ongemakkelijk moest voelen maar ze besloot om die gedachte voor zichzelf te houden voor ze hem aansprak.

Kalli voelde de warmte van zijn hand nog nazinderen op haar bovenbeen terwijl ze hem verrast zei dat ze wel zou willen tekenen voor zo’n mutatie. Het was de waarheid, haar eigen verwarming zijn leek haar een ideale situatie. Al besefte ze ook wel dat de warmte hoogstwaarschijnlijk slechts één van de effecten of gevolgen van zijn mutatie was. Nadat hij zijn hand teruggetrokken had hield ze haar blik op zijn gezicht gericht tot hij antwoorde, ze merkte dan ook meteen op wanneer zijn blik veranderde naar die van een jongen die kattenkwaad ging uitsteken. En haar eerste idee had er niet ver naast gezeten besefte ze toen hij zijn wang aanbood en met zijn vinger het midden van de zijkant van zijn gezicht aanduidde. Ze plaatste haar handen naast zijn been en ging dichter met haar gezicht naar zijn kaak met een kleine glimlach voor ze lichtjes afweek om in zijn oor te fluisteren: “Ik denk dat je in de war bent, ik ben niet Pyra, ik ben haar evenbeeld qua uiterlijk maar niet qua innerlijk,”. Met een glimlach richtte ze zich terug recht. Kallista was van nature een hele portie braver en rustiger dan Pyralis ooit geweest was. Pyra was van de allereerste keer dat ze verschenen was een ware speelvogel in de vrouwelijke zin van het woord geweest in contrast met alle andere duistere en koude aspecten van haar karakter. Kallista was op beide vlakken totaal het tegenovergestelde maar ze was niet zo onschuldig dat ze niet wist wat een type zoals Levi enkele seconden eerder suggereerde en ze had al vaak genoeg vroegere overwinningen van Pyra afgewezen met haar onschuldige karakter. Het was nu eenmaal een negatief kantje van haar tweede persoonlijkheid, mannen vonden het onmogelijk om het verschil te zien tussen hen beide wat als gevolg had dat ze nogal snel dachten dat ze ook met Kallista konden spelen zoals Pyra met hen gespeeld had. “Al denk ik niet dat die truc zou werken bij haar,” zei Kalli met enige vertraging en een glimlach tegen Levi.

Zijn geaffronteerde blik bleef niet onopgemerkt en ze keek hem kort verontschuldigend aan, het was namelijk niet de bedoeling dat Levi haar zucht persoonlijk zou opnemen, al was het deels door hem dat ze zo zuchtte. Ze zag het namelijk echt niet zitten om hem het hele verhaal te vertellen. Maar niet veel later had hij duidelijk vergeven toen hij lachte omdat ze hopeloos haar GSM achterna grabbelde nadat hij het uit haar handen genomen had maar niet lang daarna keek hij haar alweer fronsend aan terwijl hij knikte en ze bedacht zich ineens dat sarcasme misschien toch niet de oplossing was geweest. Zijn emoties verwarde haar maar ergens voelde het alsof ze niet welkom was, en dat stelde haar in zekere mate gerust aangezien ze ook niet stond te springen om haar tweede nogal losbandige persoonlijkheid een kamer te laten delen met een player, van het andere geslacht dan nog wel. Zelf zat ze ook niet te springen om de kamer niet in de te kunnen, of was het willen, op regelmatige basis. De vragende schaduw die over zijn gezicht neerstreek nadat ze gemeld had dat een waarschuwing niet nodig was intrigeerde haar. De vraag of hij echt interesse had in Pyra en haar verhaal tolde kort door haar hoofd voor ze haar opmerking toevoegde. De manier waarop de schaduw in een mum van tijd wegtrok en een glimlach over zijn lippen trok vertelde haar dat er niets goeds als antwoord kon volgen maar ze was aangenaam verrast om te leren dat haar mensenkennis nog niet 100% correct was toen hij zijn antwoord gaf en haar een speelse knipoog toewierp. “Ik weet perfect hoe ze er uit ziet maar ik weet ook hoe ik eruit zie, en ik denk niet dat ik dat aangenaam zou vinden om te weten dat jij weet hoe wij eruit zien,” zei ze met een kleine glimlach terwijl ze haar uiterste best deed om het schaamrood van haar wangen te houden. Ze dacht niet dat ze hem na zo’n voorval nog in de ogen zou kunnen kijken en dat zou het uiterst moeilijk maken om zijn kamergenoot te zijn. Dat was niet de volledige reden, het ging er haar eerder om dat ze het niet zag zitten om op een keer wakker te worden, na wat zij zou denken dat een goede nacht slaap was, in een verkeerd bed met haar kamergenoot tegen haar aangedrukt. Ze onderdrukte een rilling die dreigde over haar rug te lopen voor ze met haar ogen rolde wat ervoor zorgde dat er een vragende emotie van Levi kwam.

Het feit dat haar hoofdpijnen elkaar steeds sneller en sneller begonnen op te volgen was absoluut geen goed teken en dat wist zijzelf ook wel en terwijl ze haar slapen aan het masseren was besefte ze dat ze bijna alles zou doen om de hoofdpijn te doen ophouden. Toen hij zich plots verplaatste flitste haar ogen zijn richting uit terwijl ze haar blik op hem richtte maar de zwarte vlekjes die net zo snel voor haar beeld begonnen te bewegen, voorkwamen dat ze ook degelijk iets kon zien. Ze voelde de sjaal haar hals verlaten en ritste haar jas helemaal toe en stak haar kin in de kraag om de koude te weerhouden van het raken aan haar huid die nu ontbloot was terwijl ze naast haar hoorde hoe Levi de stof opplooide. Normaal zou Kallista het aanbod vriendelijk afgewezen hebben maar haar hoofd voelde stilaan aan als een appartementsgebouw dat begon in te storten dus glimlachte ze kort naar hem voor ze haar hoofd neerplaatste op de sjaal en haar benen strekte over zijn schoot. De schaamte die ze normaliter zou gevoeld hebben ging aan haar voorbij terwijl ze haar focuste op het geluid dat de omgeving bood om zo de hoofdpijn te vergeten. “Heb je wel eens gehoord van DIS? Dissociatieve IdentiteitsStoornis.” vroeg ze hem op een stille toon. Bij meeste mensen deed de naam van de ziekte zelf helemaal geen belletje rinkelen dus dit was een veilige manier om te starten. Ze had letterlijke enkele seconden eerder besloten om hem de waarheid te vertellen aangezien ze het niet wou toevertrouwen aan Pyralis en hij het hoe dan ook ooit te weten zou komen. Haar eigen stem weergalmde door haar hersenpan maar ze had zich voorgenomen om te praten om zo de slaap of het flauwvallen tegen te houden want als ze ging wachten tot dat gebeurde dan zou het Game Over zijn en dat wist ze zelf ook. Ze had zich plat op haar rug gelegd zodat ze zijn gezicht toch nog steeds in het oog kon houden en zou een beter gevoel kon krijgen van zijn gedachten. Het was geen gemakkelijke opgave om het ware verhaal te vertellen aan iemand die ze amper kende maar het maakte het iets gemakkelijker dat hij beide persoonlijkheden al ontmoet had. Met interesse bekeek ze de veranderingen van zijn gezichtsuitdrukking terwijl ze geduldig wachtte op een antwoord.

De hoofdpijn leek enkele seconden eerder weg te ebben dankzij het feit dat ze gefocust was op elke samentrekking en ontspanning van elke van Levis 34 gezichtsspieren. Al snel kwam hij terug in volle kracht en voelde ze haar bewustzijn wegebben. Ze deed haar uiterste best om aanwezig te blijven terwijl ze luisterde naar zijn antwoord maar nog voor ze bevestigend kon knikken of verder uitleg kon geven werd alles zwart voor haar ogen. Net als alle keren voelde het aan alsof ze in een zeer diepe put viel maar even, heel even voelde het alsof armen haar opvingen die in haar innerlijke ruimte. Het was in die milliseconden dat Kallista zich bedacht dat Pyra haar misschien enkel wou beschermen terwijl ze een koude grinnik hoorde weergalmen in de duistere ruimte voor ze alle zintuigelijke waarnemingen verloor.

Think happy...
Be happy!

De koppigheid die zowel in bezit was van Kallista als Pyralis was niet iets dat makkelijk plaats maakte en zelfs toen hij zei dat ze moest stoppen met smoesjes verzinnen hield Kalli haar lippen stevig op elkaar. Ze was niet van plan om hem met antwoord te dienen maar ze wist wel dat ze niets meer te zeggen had wanneer ze eenmaal flauwgevallen was maar in die 30 seconden à één minuut dat haar lichaam kwetsbaar was ging hij nergens geraken, hooguit tot aan de deur van het gebouw moest hij het in een loopje doen en ze betwijfelde dat hij dat ging doen. Niet veel later had Kalli opgemerkte hoe ze erin slaagde om Levi te verassen door zijn manoeuvre volledig af te wijzen en slechts enkele seconden later sloeg hij er weer in om haar te doen wegkruipen achter haar sjaal. Het feit dat hij zo openlijk over alles praatte was de zoveelste aanwijzing dat hij net Pyra was. Ze liet hem telkens gewoon zijn zegje doen zonder te reageren maar na alles besloot ze toch om haar mond nog eens te openen “Ik weet niet hoe het met Pyra zit maar je zal toch wat aan je houding moeten veranderen om mij ooit zo te zien en over hetgeen dat je daarnet zei… Ik denk niet dat je dat ooit zal weten,” zei ze met een glimlach op haar gezicht. Het klonk allemaal zeer neutraal maar ergens hoopte ze dat het hem zou weghouden van haar twee persoonlijkheid. Hoe ze erin geslaagd was om haar stem neutraal en vlak te houden wist ze niet maar wat ze wel wist was dat ze haar uiterste best moest doen om niet meteen op te staan en weg te lopen van Levi. Daarna ging alles in een stroomversnelling en voor ze het echt doorhad werd alles zwart voor haar ogen.

Think happy...
Be happy!

Het was een sensatie de ze gewoon was, het kon haar bewustzijn doen vibreren met verwachting maar ook doen overtrekken met duisternis. Kallista had ooit gezegd dat je het best kon vergelijken het gevoel dat de meeste mensen krijgen wanneer ze de eerste afdaling inzetten van een rollercoaster. Dat laatste kon Pyralis op geen enkele manier beamen aangezien ze niets angstig of verassend vond aan de eerste keer afdalen met een achtbaan maar dat was ook gewoon omdat gevoelens als dat haar vreemd waren. Ze had Kallista hun bewustzijn voelen betreden en had de harde val voor haar gebroken, het was iets dat ze deed met tegenzin maar ze was nu eenmaal gecreëerd om de onschuldige Kalli te beschermen tegen de harde wereld. De eerste zintuigen die haar geschonken werden waren zicht en spraak maar ze besloot om zich nog even in de duisternis te begeven en nog even te zwijgen toen ze voelde dat Kallista doorkreeg in welke situatie ze zich bevond maar ze kon een grinnik niet onderdrukken toen ze de korte vlaag van paniek door de gedeelde ruimte voelde gaan net voor ze zich focuste op haar omgeving.

Er was een zekere warmte aanwezig op haar lichaam die je niet zou verwacht en Pyra probeerde zich een beeld te vormen van de situatie waarin ze aan het ontwaken was. Er was geen geroep of geschop dus het was geen gewelddadige situatie en Pyra onderdrukte een zucht die dreigde haar mond te verlaten, ze had een diepgaande hekel aan die situaties waarin ze het of op een loopje moest zetten of moest proberen oplossen door haar grote mond open te trekken. Er waren geen geluiden van een groep mensen om haar heen en geen gegniffel op de achtergrond aanwezig wat erop duidde dat ze niet aan het ontwaken was in het midden van een spreekbeurt of sociaal evenement. Met dat soort situaties had ze geen probleem, een spreekbeurt zou ze afbreken en een sociaal evenement zou ze helemaal op stelten zetten. De zware geur van aftershave was ook niet aanwezig en ondanks dat het slechts één keer gebeurd was, was Pyralis blij dat ze haar lichaam niet van onder één of andere man met obesitas moet sleuren die dacht dat zij er wel als een leuk speeltje uitzag. Ze had geen idee hoe lang het geleden was dat ze ontwaakt was maar ze kon met enige zekerheid zeggen dat het niet slechts 24u geleden was aangezien de temperatuur aanzienlijk lager lag tegenover vorige keer en haar lichaam het gevoel gaf dat het aan het verstikken was onder de duizenden lagen kledij die Kallista die ochtend had aangetrokken terwijl dat vorige keer nog acceptabel was. Het volgende dat haar opviel was de warmte die zich onder haar kin bevond terwijl haar hoofd heen en weer werd geduwd door een kracht die ze niet meteen kon plaatsen en ze begon zich stilaan af te vragen waar Kallista zich zo al mee bezighield sinds ze op Genosha gearriveerd waren. Ze ademde eens diep in voor ze haar ogen opende. Niet zoals je ziet in veel films, traag en melodramatisch, maar gewoon in een keer en voor de eerste keer in haar volledige bestaan voelde ze wat het was om te schrikken van iets al was ze niet zeker dat het dat was. Haar ijsblauwe ogen focuste zich op de blauwe ogen van een persoon waarvan ze zich vaag kon herinneren dat ze er van weggelopen was de laatste keer dat ze hem gezien had.

Pyralis was veel gewoon maar dit was de eerste keer dat ze ontwaakte met een persoon boven haar die oprecht bezorgd was om Kallista. Meeste mensen waarmee ze bevriend was, waren op de hoogte van hun situatie en verlieten haar meteen nadat ze flauwviel en anderen hadden simpelweg geen interesse in het meisje dat voor ongeveer 45 seconden plat op de grond lag op slap een stoel bezette. Kallistas moeder was de eerste keren aan haar zijde gebleven al was dat eerder uit moederlijke plicht dan uit bezorgdheid dus het feit dat haar blik momenteel gefocust was op blauwe ogen die bijna zwommen in bezorgdheid was iets nieuws voor haar. Door de bezorgdheid heen merkte ze zelfs een vleug van angst op. Pyralis vroeg zich meteen af of hij angstig was omdat hij helemaal alleen was met iemand die flauwgevallen was of was het omdat mensen hem nu konden beschuldigen van de situatie? Het duurde slechts enkele seconden voor ze op de blauwe ogen en het bijhorende gezicht een naam kon plakken. Haar arm strekte ze uit en haar hand plaatste ze aan de rechterkant van zijn gezicht terwijl ze met haar duim zacht langs het litteken op zijn jukbeen ging. Pyra richtte zich iets rechter en voerde druk uit met haar hand om zo zijn gezicht dichter bij dat van haar te krijgen zonder oogcontact te verbreken. Ze liet haar lippen zacht langs zijn wang glijden voor ze stopte bij zijn oor, “Wie we hier hebben, pretty boy in levende lijve,” fluisterde ze met een plagerige ondertoon in haar koele stem. Ze plaatste haar benen over de rand van het bankje en ontdeed haar van de verschrikkelijk warme winterjas die Kallista had aangetrokken die ochtend. Terwijl ze het elastiekje uit haar haar haalde en het gebruikte om haar haar opnieuw op te binden in een hoge paardenstaart richtte ze haar blik op de jongen voor haar met een speelse glimlach, “Kalli, Kalli, wat heb jij lopen uitspoken terwijl ik afwezig was?” vroeg ze, al was het eerder aan zichzelf gericht dan aan de originele persoonlijkheid. Het was voor Pyra een mysterie hoe Kallista in aanraking gekomen was met iemand als Levi wie zij zich kon herinneren als een player. Pyralis was niet van plan om Kallistas spelletje te spelen deze keer, het was vermoeiend en totaal zinloos aangezien de originele persoonlijkheid de slechte leugenaar was is de geschiedenis van de mensheid en aangezien Levi nu waarschijnlijk alles wel wist aangezien hij bezorgd aan haar hoofd had staan schudden en ergens in haar achterhoofd kon ze Kallistas naam nog horen. Het fascineerde haar hoe mensen reageerde op zo’n situatie als degene waarin Levi zich momenteel bevond maar dat was het einde van het verhaal. Of hij nu weg zou lopen of hysterisch zou beginnen lachen maakte geen verschil voor Pyra en het boeide haar in het minst maar het zou wel een verschil maken in het spel dat ze met hem speelde aangezien gillend weglopen wel echt een afknapper was voor Pyralis. Met een grijns keek ze hem aan terwijl ze zijn reactie afwachtte.

My reality...
Is different from yours.

Ze voelde meteen hoe Levi zacht tegen haar hand aan leunde wanneer ze zijn litteken aanraakte en ze kon een grijns niets eens onderdrukken wanneer haar lippen langs de zijkant van zijn gezicht gleden. Ze voelde zich meteen beter toen haar jas uit was en haar haar uit haar hals gehaald was. Het was een must voor Pyralis om haar hals bloot te stellen. Het werkte in op het oerinstinct van het mannelijke geslacht en gaf ze de indruk dat Pyra een prooi was, wat er net voor zorgde dat zij telkens weer in haar val liepen met open ogen. Ze zag af en toe verwarring over Levi’s gezicht flitsen maar negeerde het aangezien het haar niet interesseerde waarmee hij bezig was als het niet met haar was. Terwijl haar antwoordde op de vraag die ze richting haar originele persoonlijkheid gesteld had kwam hij steeds dichter, ze merkte meteen hoe er een speelse en geamuseerde glimmer in zijn ogen aanwezig was en hoe zijn stem dieper en zwoeler klonk dan de vorige keer dat ze elkaar ontmoet hadden. In plaats van haar terug te trekken zoals verwacht werd van de originele eigenaresse van het lichaam ging ze net dichter tot hun neuzen elkaar bijna raakten, “Arme arme Levi, niemand die met hem wilt spelen,” zei ze met een vals medeleven in haar stem gevlochten terwijl ze schuin naar hem grijnsde. Ze had niets anders verwacht van de originele persoonlijkheid, ze was nu eenmaal saai en preuts op een buitenaards niveau. Zoals altijd droeg haar grijns geen echte warmte, eerder een soort uitdaging die een belofte gaf die elke man anders interpreteerde.

Pyra was met het goede been uit haar dutje ontwaakt, ze voelde de nood om haar benen te strekken en eens plezier te hebben, en daarom niet in de brave zin van het woord. De situatie had niet veel beter kunnen zijn dan ze nu was en Pyralis kon niet gelukkiger zijn met die informatie. Ze dacht aan het kleine spelletje dat zij en Levi gespeeld hadden vorige keer en voelde weer een grijns bovenkomen terwijl ze haar ogen op hem richtte en zijn hand op haar been voelde landen. Normaal gezien hield Pyra het allemaal zeer simpel: meet, bed, bye maar om de een of andere reden waar ze haar vinger niet precies kon op leggen wou ze het spel uitrekken met Levi. Ze wou elke emotie en elke reactie over zijn gezicht zien gaan terwijl ze met elkaar probeerde te spelen en haar arsenaal was nog lang niet uitgelegd. Ze wou er een schaakspel van maken waarbij elke zet de uitkomst kon veranderen of zelfs bepalen. Zijn vingers traceerde patronen over haar bovenbeen die ze niet herkende en waar ze ook geen moeite in wou steken om ze te proberen herkennen. Zijn ogen waren de patronen aan het volgen en zij was met haar blik zijn gezicht aan het bestuderen voor hij naar haar opkeek en zijn vinger een pad liet starten vanaf haar wang. De warmte die Levi in haar huid liet vloeien deed haar haar hoofd lichtjes kantelen zonder dat ze het doorkreeg en toen hij doorging naar haar hals kantelde ze het lichtjes zijn de andere kant om het contact te vergroten. Op die manier kreeg zij warmte en hield hij de illusie dat ze volledig meeging in zijn spel, “Met vleierij ga je bij mij nergens raken, ik dacht dat je dat wel zou weten,” begon ze terwijl ze de koelte in haar stem liet vibreren, ze had namelijk geen zin om aan te horen hoe mooi ze was, dat was Kallista ook en zij was niet Kallista, “Maar toch bedankt voor het compliment,” vervolgde ze dan zonder de koelte in haar stem terwijl ze met de tip van haar vinger over zijn borstkas gleed en haar gezicht weer kort dichter bracht bij dat van hem voor hij haar de onvermijdelijke vraag stelde.

Het galmde in haar hoofd en ze had er een hekel aan om het te moeten uitleggen, ze zag ook de tweestrijd in zijn ogen wat er voor zorgde dat ze niet helemaal zuur werd van zijn vraag. Moest ze Levi niet zo’n leuke tegenstander vinden had ze gewoon haar rug gedraaid en was ze weggewandeld of had ze hem gewoon tegen de grond geduwd met haar mutatie maar ze hield zichzelf in bedwang. “Aangenaam, ik ben Pyralis Adara Vintra,” begon ze, haar stem klonk zachter in haar oren dan ze gewoon was maar ze was dan ook niet gewoon om de hele situatie uit te leggen dus besloot ze het kort te houden, “Ik ben de tweede persoonlijkheid van Kallista, of haar donkere kant, whatever you like,” vervolgde ze terwijl ze hem recht aankeek met een grijns op haar gezicht gepleisterd en even dacht ze aan hoe mensen in hun geboortedorp Kallista omschreven als ‘het meisje met de geschilderde glimlach’ en ze voelde hoe haar grijns ze vervormde naar een speelse halve glimlach. “Kallista lijdt aan Dissociatieve IdentiteitsStoornis of DIS, wat betekend dat ze meerdere persoonlijkheden heeft, ik ben haar meest prominente om niet te zeggen enige en dus haar tweede persoonlijkheid,” ging ze verder zodat hij niet helemaal zou doorbranden in dat circuit dat ze een brein noemen aangezien het soms moeilijk is om te vatten wat ze probeerde uit te leggen. “Lang verhaal kort, hetzelfde lichaam, meerdere meisjes,” vatte ze het kort samen.

Ze plaatste twee vingers op zijn bovenbeen en liet ze heen en weer glijden over de gladde stof van de short die hij droeg. Ze was voorzichtig, het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ze ronduit werd afgewezen. Zo had ze ooit een jongen proberen verleiden die al jaren verliefd was op Kallista, die walgde simpelweg van Pyralis en zo had ze ooit geprobeerd om in bed te duiken met een klasgenoot van haar basispersoonlijkheid die het hele verhaal kende en er niet mee om kon dat het een totaal andere persoon in hetzelfde lichaam was. Het was één van de weinige dingen waar Pyralis heel slecht met om kon, afwijzing, al helemaal als het was door Kallista of door het feit dat zij niet ’echt’ was. Pyralis zag zichzelf als een volledig losstaand persoon van Kallista en zag hen als een duo eerder als hun leugen om bestwil, een identieke tweeling. Ze wachtte voorzichtig zijn reactie af, normaal was ze niet het type om op te letten wat iemand dacht voor haar maar aangezien deze persoon reeds twee keer haar aandacht getrokken had, was ze wel benieuwd.

My reality...
Is different from yours.

De omhooggetrokken mondhoeken die eerder gewoon aanwezig was op Levi’s gezicht gingen hoger net voor hij haar plagerij beantwoorde met een vraag die haar eigen grijns deed optrekken, “Wees gerust, nu is er iemand die wel met je wilt spelen,” beantwoorde ze hem. Hun gezichten hingen zo dicht tegen elkaar aan dat mensen rondom hen makkelijk konden denken dat ze net dat ietsje verder gingen, ze kon zijn adem langs haar gezicht en hals voelen glijden en ze kon zijn aftershave ruiken vanaf deze afstand. De fonkel in zijn ogen stond opvallend speels en zelfs zij had een gevoel van speelsheid die dag maar haar koude en koele karakter liet het amper door haar schild heen. Nadat hij naast haar was gaan zitten was zij zijn gezicht in het oog beginnen houden terwijl zijn handen verleidelijk over haan been gleden. Doordat ze zo gefocust was op zijn gezicht zag ze de voldoening zo over zijn gezicht glijden nadat hij doorkreeg dat haar blik op hem gericht was. Tenminste ze ging ervan uit dat dat de reden is van de zelfvoldane uitdrukking die zijn gezicht deed oplichten. Het was haar ook niet ontgaan hoe hij met enige appreciatie had toegekeken toen ze haar haar terug in een hoge paardenstaart gedaan had en ze had zijn blik over haar kaak- en jukbeenderen voelen glijden alsof ze gekeurd werd, al ging ze er wel van uit dat het goedgekeurd was. Toen hij zijn blik terug op haar richtte merkte ze een zeker vastberadenheid op in zijn ogen maar ze kon niet meteen vaststellen waarover deze bepaalde emotie ging, ze was namelijk niet gemaakt om emoties, anders dan lust, aan te voelen. Ze wist niet goed meer in welke richting dit spel ging tussen hen, ze wist ook niet meer wat zou bepalen wie de winnaar was maar ze wist wel dat ze het het leukste spelletje vond dat ze al in enige tijd gespeeld had. Haar hals leunde aan tegen zijn hand en haar oren vingen de korte grinnik op die over Levi’s lippen rolde, ze richtte haar blik op hem net toen de grijns zichtbaar werd op zijn gezicht en glimlachte met slechts één mondhoek in zijn richting nadat hij zijn antwoord gegeven had. Ze had zelf ook al door dat Levi niet was als alle andere en ze had dan ook door dat het niet zo gemakkelijk ging zijn om hem in haar val te laten lopen, laat staan de simpele versie die meestal voldeed bij de gemiddelde persoon die ze wou verleiden. Het feit dat hij zo zeker was van zijn kunsten kwam dan ook niet als een verrassing en ze kon een eigen grinnik niet onderdrukken, “Dat zeggen ze allemaal tot het zo ver is,” begon ze met een kleine grijns nog steeds aanwezig op haar gezicht, “Maar jij bent zeker niet slecht bezig,” vervolgde ze dan terwijl ze haar vinger op zijn borstkas hield en enkele onherkenbare patronen begin te tekenen op de harde ondergrond en net voor ze haar gezicht in zijn richting liet gaan.

Ze zag de vragende blik in enkele seconden van zijn gezicht verdwijnen en vervangen worden met een zekere spijt maar in de korte opstoot van haar slecht humeur kon ze haar daar niets van aantrekken en begon ze met haar verhaal maar al snel voelde ze zich niet meer zo aangevallen en verdween het slechte humeur als sneeuw voor de zon. Haar naam kwam zacht, als een licht briesje van zijn lippen gerold en ze keek hem kort even aan en knikte voor ze verder ging met haar verhaal. De lach die haar verhaal opvolgde verraste haar en ze keek hem kort geschrokken aan voor ze haar gezicht terug in de plooi wist te trekken, ze merkte enige verwarring op zijn gezicht maar negeerde dat om te glimlachen naar hem wanneer hij zei dat hij liever ‘deze kant’ van Kallista had. De verleidelijke maar speelse glimlach die zijn gezicht sierde, deed hem er nog net dat ietsje meer verleidelijk uitzien en ze kon niet anders dan het beantwoorden met een verleidelijke blik van zichzelf net voor het woord kamergenoot van zijn lippen gleed. Het was een verrassing op zich, ze was zeker dat Kallista hier nog weken nachtmerries over zou hebben en ze had geen idee dat er zelfs een mogelijkheid was dat meisjes en jongens op dezelfde kamer werden geplaatst maar ze had de infobrochure dan ook niet gelezen wanneer Kalli hem had klaargelegd voor haar. Haar blik was neutraal op hem gericht maar haar grijns werd enkel groter dankzij dat precieze woord. “Dat kaan nog interessant worden,” zei ze terwijl ze hem een schuin aankeek en zelfs zij kon de ondeugende lichtjes in haar ogen voelen dansen.


Zijn gezicht kwam dichter bij dat van haar en terwijl zij met haar vingers over zijn short ging voelde ze zijn blik branden om haar hand en daarna op haar gezicht. Hij trok niet weg en was niet uitgevlogen dus al bij al was ze vrij zeker dat hij niet vaan hen of enkel haar walgde wat eigenlijk wel ene opluchting was en ze voelde een imaginair gewicht van haar schouders vallen terwijl een zachte, stille zucht haar mond verliet. Ze liet haar vingers nonchalant over zijn bovenbeen gaan zonder enige echte moeite in de vloeiende bewegingen te steken, ze drukte ook niet echt op zijn huid maar liet de tippen van haar vingers eerder langs zijn huid en de stof van zijn short langs glijden. De stilte was aandoenlijk en eigenlijk had ze in die moment geen nood aan een gesprek of een geluid van buitenaf, het was goed zoals het was. Ze plaatste haar ene been over het andere en richtte haar hele lichaam naar hem toen hij nog wat dichter kwam met zijn gezicht. Zijn hand raakte zacht haar hals aan en deze keer moest ze een actieve inspanning doen om met haar koude huid niet gewoon tegen zijn hand te gaan hangen bij het eerste contact. Ze voelde hoe zijn vingers kleine ronde bewegingen maakte op haar huid, iets waar ze stiekem wel van kon genieten zonder enige bijbedoelingen en grijnsde wanneer hij haar gezicht naar hem toe trok. Ze volgde zijn blik en beet even zacht op haar onderlip om zijn aandacht net dat beetje langer vast te houden voor ze naar haar ogen gleden. Het blauw van zijn ogen leek eerder op een diepe oceaan terwijl die van haar meer leken op een dichtgevroren meer en ergens vloekte het om haar ijskoude kleur te laten botsen met zijn diepgaande maar aan de andere kant droeg het een sensatie die niet de beschrijven viel met woorden.

Het was pas toen hij dichter kwam en zijn gezicht langs het hare gleed om in haar oor te fluisteren werd ze teruggetrokken uit haar stille wereldje. Ze had meteen door dat zijn stem bij veel meisjes uiteenlopende effecten zou hebben maar Pyra was nu eenmaal niet zomaar een meisje en ze was ook niet zo snel onder de indruk maar ze moest wel toegeven dat hij fantastisch goed overweg kon met zijn eigen stemgeluid. Ze voelde hoe zijn lippen haar wang aanraakte en zijn hand langs haar zij naar haar onderrug gleed en er verscheen meteen een speelse grijns op haar gezicht. Eenmaal hij zich terug getrokken had was het haar beurt, ze plaatste haar hand zachtjes op de arm die  haar taille lag om zo haar onderrug aan te raken een liet de vingers zachtjes langs de onderkant en achterkant van zijn arm naar zijn rug glijden waar ze met haar nagels zacht over de bovenkant van zijn rug gleed terwijl ze haar andere hand op zijn borstkas plaatste. Mutaties waren een geschenk of een vloek afhankelijk van hoe men het bekijkt maar het feit dat zijn huid zelfs door de dunne katoenen stof heen een zeker warmte af gaf aan haar zorgde voor een zekere dankbaarheid. Ze had namelijk een hekel aan te veel en te warme kleren maar in dit weer was een lichaamstemperatuur van een schampere 35°C ook niet ideaal. Haar hand gleed in een vloeiende beweging van zijn harde borstkas naar de vlakke oppervlakte van zijn buik een terug omhoog voor ze antwoorde op zijn vraag,“Neen, geen vleierij,” begon ze terwijl ze haar gezicht naast dat van hem plaatste. Ze hield haar lippen een minimale afstand van zijn huid terwijl ze langs zijn slagader gleed. Het roofdier in haar had een fixatie op dat specifieke bloedvat in het menselijk lichaam en af en toe kon ze niet anders dan eraan toe geven. Eenmaal ze beneden aangekomen was vervolgde ze haar uitspraak, “Maar ik hou je zeker niet tegen om alles uit je kast te halen,”. Ene grijns verscheen nogmaals op haar gezicht terwijl ze terug afstand nam van hem en hem aankeek terwijl ze haar gezicht schuin hield, “Maar eerst, gewoon uit nieuwsgierigheid,” ze was niet zeker of ze de sfeer die rond hen hing wou verpesten en ze was ook niet nieuwsgierig maar ze moest het gewoon weten uit eigenbelang maar daar had hij geen zaken mee, “Wat deed jij hier eigenlijk met Kalli?” vervolgde ze. Het was niet de ideale moment maar de spanning moest op één of andere manier gebroken worden voor ze te snel het spel naar zijn finale bracht en daar had ze nu eenmaal nog geen zin in. Aan de andere kant was het van belang waarom hij hier was aangezien het niet Kalli’s gewoonte was om haar voorgrond te geven wanneer het midden in de dag was. En Pyralis wa geïntrigeerd waarom het twee keer rond hem was dat ze onverwacht gewisseld waren.

My reality...
Is different from yours.