My mistakes were made for you

Disclaimer: in deze post worden wonden en verminkingen beschreven. Ik heb het zo beknopt mogelijk geprobeerd te beschrijven, maar in ieder geval een melding vooraf!

De geur van de chemicaliën waarmee hij net de vloer geboend had drong in zijn neusgaten toen hij met een doffe klap op de grond terechtkwam.
Een brekend geluid vulde de ruimte. Zijn wang... Instinctief greep hij ernaar, maar zijn arm werd teruggetrokken en met een klap tegen de grond aan gedrukt.
'Geen beweging,' werd hem toegesist.
Het was allemaal zo snel gegaan. Het ene moment stond hij nog flesjes te vullen in het 'lab' van de parfumerie, het andere moment waren er vier zwaarbewapende mannen binnendrongen. Vredesbewakers. Het geluid van brekend glas en het geschraap van metaal had geklonken en hij wist dat hij zijn productie parfum voor de komende zes maanden kwijt was. De weeïge bloemengeur verdampte zo snel als hij verschenen was. Hij mocht het allemaal opnieuw gaan maken. Als hij dit overleefde.
'James William Nicholls,' dreunde een van de mannen op. De stem kwam van boven en hij wilde zijn hoofd bewegen in de richting van het geluid, maar een hand hield zijn achterhoofd stevig tegen de grond aan.
'...ja?' Antwoordde hij duf. Hij was na de klap op de grond waarschijnlijk een paar seconden knock-out gegaan - zijn hoofd voelde aan alsof het gevuld was met watten.
'Het is niet de bedoeling dat je antwoordt,' gromde de man achter hem terwijl hij zijn achterhoofd greep en hem plat tegen de grond drukte - precies tegen de pijnlijke plaats op zijn jukbeenderen. Jamie wilde het uitschreeuwen van de pijn, maar wist wijselijk zijn kaken op elkaar gedrukt te houden.
'Er is een aanklacht tegen je ingediend vanuit het Capitool. Drie maanden zijn ze al op zoek naar de dader... Drie maanden is onderzoek na onderzoek stukgelopen - en al die maanden loopt de werkelijke dader rond in District 1, als een ware rat. De beste parfumeur in het district en zo laag gezakt... Je had een prachtige carrière voor je, weet je. Klanten in het Capitool, genoeg geld...'
Jamie luisterde maar half naar de woorden, wist niet eens meer wie van de vier mannen sprak. De zeurende pijn in zijn jukbeen had zich inmiddels naar de hele rechterkant van zijn gezicht verspreid.
'Monnikskap. Prachtige kleine paarse bloemetjes maar o zo dodelijk. Het extract van de bloemen die jij in je parfum voor Miss Evergreene verwerkt hebt, is het niet? Parfum dat ze droeg naar een van de belangrijkste gala-avonden van het Capitool. Haar mond begon te schuimen, haar gezicht vertrok in de meest angstaanjagende plooien... En ze schreeuwde, als ik de getuigenverklaringen mag geloven, dat ze haar gezicht niet meer kon voelen, dat haar lichaam in brand stond. Je hebt de krantenkoppen vast gezien, gok ik?'
Het kleinste glimlachje verscheen rond Jamie's lippen, bijna niet merkbaar. Een lid van een van de meest toonaangevende families van het Capitool... Omgebracht door zijn parfum. Zoals hij gepland had.
Killed by beauty.
'En ze had het parfum aan haar vriendinnen uitgeleend - vier doden op één avond. Ik moet het je nageven Nicholls... Het gif liet geen sporen na op of in hun lichamen. Het was bijna de perfecte misdaad. Maar toch wezen uiteindelijk alle sporen naar jou.'
Iemand had gepraat, realiseerde Jamie zich. De bezorger van de parfums, een van zijn werknemers, ze hadden zelfs geruchten kunnen opvangen uit het District...
De man trok Jamie's borstkas aan zijn schouders naar boven, zodat hij zijn aanklager wel aan moest staren. Onmiddellijk moest hij kokhalzen van de plotselinge beweging. Rood bloed kleurde de vloer, samen met een stuk van zijn hoektand. Met zijn tong voelde hij over het stuk achtergebleven tand - het was scherp afgebroken, sneed in zijn tandvlees.
Het gegniffel van de vier mannen vulde de ruimte en met duffe ogen staarde Jamie de man aan die hem zijn aanklacht voorlas.
'Hierbij klaagt het Capitool je aan voor dood met voorbedachte rade en de dood van drie onschuldige medestanders tot gevolg. Je zult naar het Capitool afgevoerd worden, waar je een advocaat zult krijgen. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden.' De man hees hem overeind, al stond Jamie nog wankel op zijn benen.
Kate, was het laatste dat hij dacht voordat het zwart voor zijn ogen werd.


Het was licht in de ruimte. Zo fel dat hij zijn ogen moest toeknijpen om niet helemaal verblind te worden. En toen merkte hij pas het lijk op.
Jamie deinsde achteruit, maar voelde hoe hij tegengehouden werd door twee handen die zijn schouders stevig vasthielden. Kettingen rammelden om zijn enkels, blokkeerden zijn pas.
'Dit is wat we doen met verraders.' Een stem doemde op vanuit de linkerkant van de ruimte. De man in pak kwam dichterbij, wees op het lijk dat als een soort vlek in de verder smetteloos witte ruimte lag. 'Komt hij je bekend voor?'
Voor zover hij het kon probeerde Jamie zich te concentreren op het gezicht. Het was verminkt - hij voelde zijn maag omdraaien toen hij zich voorstelde hoe die verwondingen waren aangebracht - maar sommige delen van het gezicht waren nog net herkenbaar. Een paar plukken paars haar waren zichtbaar tussen de rest van zijn verkoolde kapsel, zijn kaaklijn was nog enigszins te identificeren. Jamie kromp ineen toen het hem duidelijk werd wie er voor hem lag. De man die al jarenlang de Hongerspelen presenteerde.
'Atticus Reeve, ons allen bekend als onze geliefde presentator...' Om de lippen van de man hing een smalend glimlachje. 'Kijk eens naar zijn mondhoeken. Zie je daar nog iets?'
Rood-paarse vlekken omrandden de mond van het lichaam dat ooit Atticus Reeve was. De vlekken leken erin gebrand, als je niet beter wist zouden het blauwe plekken kunnen zijn, of brandwonden.
'Vertel eens? Jij bent de botanicus, nietwaar?'
Jamie slikte voordat hij durfde te antwoorden. 'Nightlock,' zei hij uiteindelijk, zijn stem niet meer dan een zachte fluistertoon. Eén van de dodelijkste plantensoorten van Panem.
'Tien punten voor mister Nicholls!' riep de man uit terwijl hij dichterbij kwam. Jamie merkte nu pas het embleem van Panem op het jasje van de man op - hij was in dienst van de overheid, een minister of hij bekleedde een andere hoge functie.
'Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom je hier bent, waarom je niet onmiddellijk afgemaakt bent als meneer Reeve hier? Luister... Als je ons voorstel weigert, onderga je hetzelfde lot als hij. Als ik jou was, zou ik dus zeer goed nadenken.'
Jamie's ogen flitsten van het gezicht van Atticus naar het gezicht van de man voor hem. Zijn hoofd dreunde nog steeds, hij kon de helft van de woorden die hij verstond nog steeds amper plaatsen.
'We kunnen je moordzaak kwijtschelden. Niemand zal er ooit achter komen dat jij de veroorzaker bent van het bloedbad op de gala-avond, je krijgt een compleet schoon strafblad...'
Jamie's ogen werden groot van verbazing. Had hij dit nou goed begrepen? Zijn strafzaak zou worden afgebroken? Waarom zou het Capitool dit doen?
'...ware het niet dat je nooit meer naar District 1 mag terugkeren. We vertrouwen je niet meer daar, Nicholls. We hebben je liever hier in het Capitool, waar we je kunnen controleren. En het is niet alsof er nog iets over is van je lab in District 1 - daar hebben de vredesbewakers wel voor gezorgd.'
Jamie kromp ineen bij het horen van die woorden. Zijn lab, zijn baan, zo veel jaren familiegeschiedenis - het was weg. Allemaal omdat hij besloten had om eens op de kant van de rebellen in te zetten.
'En nu er een vacature open is voor de functie van presentator...' De man wees naar het lijk van Atticus met een glimlach. 'Het Capitool is er van overtuigd dat je je nieuwe baan met verve zal uitvoeren. Orders van de president.'
'Jullie willen me als presentator?' De verbazing was diep in Jamie's stem te horen. 'Waarom?'
'Omdat het niet bepaald de planning was dat Atticus het loodje zou leggen en jij op dit moment een perfecte vervanger bent... Je bent jong, knap, de mensen in het Capitool kennen je al bij naam...' De man legde zijn hand op Jamie's pijnlijke jukbeen, wat hij probeerde af te schudden. 'En laten we eerlijk zijn, voor teksten oplezen vanaf een autocue is niet veel talent vereist.'
'Als ik weiger?' Hij probeerde zijn rug te rechtten, zich zo groot mogelijk proberen te maken tegenover de man, gewond en vernederd als hij was.
'En als je weigert? Dan rest je zoals gezegd hetzelfde lot als Atticus hier. En ik weet dan niet of we de veiligheid van Kate kunnen garanderen...'
Jamie's adem stokte in zijn keel toen de man haar naam uitsprak. Kate. Zijn Kate. Het enige stukje vreugde dat hij nog in zijn leven bezat. Ze mocht hier niks mee te maken krijgen.
'Ze is een strijdlustig meisje, toch? Een beroepstribute zelfs. Misschien moeten we haar achternaam veranderen zodat ze niet met jou geassocieerd wordt, je bent immers een moordenaar. Misschien een carrièreswitch... Avox lijkt me wel wat voor haar... In dienst bij de familie Evergreene die haar vader voor een deel heeft uitgemoord...'
'Ik doe het!' riep Jamie uit, voordat de man nog zijn zin kon afmaken. Kate mocht niet de dupe worden van zijn - achteraf - idioot gebleken beslissingen.
'Dat dacht ik al.' De man grijnsde van oor tot oor. 'Dan zien we je morgen, Nicholls. Don't forget to smile.'