Onderwerp: Stay focused & Guadalupe di aug 09, 2016 3:31 pm
lt's who l am, or am l just losing it?
Cos you said jump and I went first..
Gefrustreerd gooide hij zijn mobiel richting zijn bed, waarom moeten die dingen altijd uitvallen als je net met iets bezig bent. Hij liep richting zijn kledingkast en haalde wat sportkleding tevoorschijn, hij kleedde zich vlug om. Hij pakte zijn oordopjes, maar legde die al snel weer weg bij de realisatie dat zijn mobiel leeg was.Hij pakte zijn oplader en liep richting zijn bed om het aparaat aan te sluiten. Asher zuchtte, dan maar geen muziek tijdens het lopen. Hij strikte vulg de veters van zijn hardloopschoenen en verliet zijn kamer.
Hij had besloten om vandaag zijn run met een klein beetje ‘hulp’ van zijn mutatie te houden. Als hij zijn eigen zwaartekracht op de juiste manier manipuleerde, zou het rennen voor hem iets zwaarder worden omdat hij dan met veel meer weerstand moest rennen. Wat voor hem een goede training was, zowel Fysiek als voor controle over zijn mutatie. Er was aardig wat volk op de velden, dus hij moest wel proberen om niet al te dicht bij andere mensen in de buurt te rennen. Het eerste rondje rende hij zonder mutatie, om even in te lopen. Het was best een warme dag, de zon scheen volop en er was geen wolk aan de hemel. Het koele briesje maakte de temperatuur echter bijna perfect om te gaan sporten.
Het duurde even voordat hij met gebruik van zijn mutatie het juiste tempo te pakken had, hij had zich constant verstapt, maar nu hij het eenmaal onder controle had ging het vrij soepel. Hij rende tegen de normale richting in, op de buitenste baan, zodat hij mensen kon zien aankomen en omdat de meeste mensen over de midden- of binnenbanen liepen. Elke keer als iemand hem tegemoet kwam lopen, verlichte hij zijn mutatie, zodat deze geen invloed zou hebben op de persoon die op dat moment langs hem liep.
Hij begon net aan zijn derde ronde toen hij merkte dat een van zijn schoenen niet goed zat, in de paar seconden dat Asher richting de grond keek, en even niet oplette, rende er opnieuw iemand vlak naast hem langs op de baan rechts van die van Asher. Nog voordat hij kon reageren en zijn zwaartekrachtsveld terug kon nemen tot de normale waarden, was het meisje al haar balans verloren en viel richting de grond. Asher liet zich snel naar de grond vallen en reek zijn hand uit naar de plek waar het meisje zou gaan vallen. Vlak voordat ze daadwerkelijk viel, kneep hij zijn had tot een vuist en verlichte de zwaartekracht zodat het meisje heel zacht neer kwam op de vloer van de hardloopbaan. Asher zuchtte opgelucht, en keek vlug om zich heen. Hij wierp een boze blik uit naar alle mensen die verschrikt aan de zijkant stonden te kijken, om duidelijk te maken dat er niets bijzonders te zien was, en ze gewoon weer verder konden gaan waar ze mee bezig waren, wat ze dan ook al snel deden. Hij krabbelde vervolgens overeind en liep vlug naar het meisje toe.“Oh mijn God, het spijt me zo! Ben je oke?”Zei hij met mijn hand uitgestrekt naar het meisje, zodat hij haar omhoog kon helpen.
Het was een prachtige dag om te gaan sporten. Guadalupe had dan ook snel een outfit bij elkaar geschraapt, het zou vast druk zijn op de trainingsvelden en met een beetje geluk was ze nog op tijd om niet in een groep mee te hoeven lopen. Alleen trainen was iets wat ze graag deed, het was heel rustig en ze kon zich dan goed concentreren. Maar aan de andere kant was het ook wel eens eenzaam. Dan zag ze de andere mutanten in groepjes rondrennen en stond ze maar in haar eentje wat trucjes te doen met de voetbal. Vandaag had ze haar voetbalschoenen achtergelaten in haar kamer en had simpel haar sportschoenen gepakt. Het plan was om te oefenen op haar uithoudingsvermogen qua hardlopen. Misschien zo hier en daar een sprintje om op snelheid te oefenen, maar uiteindelijk ging het erom dat haar lichaam stabiel werd op de lange termijn.
Zoals verwacht waren er aardig wat mensen aanwezig op het sportveld. Haar flesje water zette ze ergens op een tribune neer en eerst had ze een kleine warming-up gedaan, dan kwamen de spieren een beetje los en was de kans op blessures minder groot. Het kon natuurlijk altijd gebeuren, elke goede sporter had ooit wel eens een blessure gehad. Guadalupe had vroeger ook genoeg trappen tegen haar kuiten gekregen tijdens het straatvoetbal. De jongetjes van haar buurt in Spanje hadden altijd heel ruig gespeeld, ze was dan ook het enige meisje wat altijd meespeelde. In het begin hadden ze het raar gevonden, een meisje wat aan voetbal deed. Maar na een tijdje hadden ze haar geaccepteerd, gelukkig.
Langzaam begon ze rondjes te rennen over de baan, om de zoveel rondjes stopte ze om wat te drinken en het ging redelijk goed. Zo nu en dan trok ze een sprintje om de grote groep mensen voor te zijn, lopen in een grote groep vermeed ze liever. Dan was de kans groter dat er een kudde-effect op zou treden als er iemand zou vallen.. en naast dat ze bang was voor blessures had ze ook liever niet dat ze tijdens haar eerste maand op dit eiland al met een blauw oog zou rondlopen. Op een redelijk stabiel tempo rende ze over het veld heen, haar haren in een strakke staart die wild heen en weer zwiepte bij elke pas die ze zette en haar witte sportschoenen die telkens met een regelmatig geluid op de grond terecht kwamen.
Guadalupe keek naar haar pols, kijkend naar de tijd zodat ze kon weten hoe lang ze had gedaan over een halve baan. Plotseling leek het alsof ze haar balans verloor en iet wat geschrokken keek ze op, niet goed wetend wat er gebeurde en ze voelde zichzelf naar de grond gaan. Was ze gestruikeld over iets op de baan, had ze één of ander probleem in haar hoofd dat ze plotseling haar evenwicht verloor of was ze misschien wel gevallen over haar eigen veters? Ze stak haar armen automatisch wat voor zich uit en kneep haar ogen dicht.. maar toen voelde ze hoe ze heel zachtjes tegen de hardloopbaan aan kwam. Verbaasd keek ze op en zag dat ze gewoon op de baan zat, zonder bloed op haar handen of een kapotte plek in haar broek waar ze normaal gesproken mee over de baan heen geschoven zou zijn. De brunette keek omhoog en zag een jongen staan, hij leek nogal verschrikt te zijn en begon meteen zijn excuus aan te bieden en vroeg of alles oké was. Nog altijd wat verbaasd tilde ze haar handen op en draaide ze een keer rond, helemaal heel nog. "Ik geloof van wel," begon ze om hem in elk geval gerust te stellen dat ze nog helemaal heel was. De ander stak zijn hand uit en die pakte ze aan, zodat ze binnen een paar tellen weer op twee benen stond en haar broek afklopte. "Wat deed jij nou?" vroeg ze nog altijd wat verbaasd terwijl ze hem aankeek. Immers had ze niet gevoeld dat hij haar aan had gestoten of iets in die richting, had hij überhaupt wel wat gedaan?
Hij had zijn mutatie nog amper gebruikt hier, wat hij eigenlijk wel had verwacht, aangezien hij het hier simpelweg niet nodig had. Terug in Californië had Asher, zoals bijna iedereen op deze school, verzwegen dat hij een mutant was. Dat betekende alleen niet dat hij zijn mutatie nooit gebruikte, integendeel juist, was het niet om iemands auto te doen sneuvelen omdat hij de eigenaar simpelweg niet mocht, dan was het wel om gevechten tussen andere mensen te stoppen door van een afstandje rustig zijn magie z’n gang liet gaan. Pas als meerdere mensen er achter kwamen en die mensen daarna achter Asher aankwamen, gebruikte hij zijn mutatie om daadwerkelijk mee te vechten. Uiteindelijk zorgde dat vaak voor boze agenten en heel veel gedoe. De haat aan mutanten in de wereld werd als maar groter, en Asher hielp er niet aan mee om die haat dan weer de wereld uit te brengen. Op dit moment haatte Asher echter niemand anders dan zichzelf. Het probleem met zijn mutatie was dat zwaartekracht geen grote hoeveelheid invloed op hem zelf kan hebben, hij heeft dus niet door in hoeverre hij de zwaartekracht aanpast en hoe erg hij anderen verwond. Wie weet had hij het meisje wel met gebroken botten en geknapte aderen achter gelaten. Gelukkig viel het allemaal wel mee en kon ze meteen weer opstaan. Het zou hem niets verbazen als ze er wat kleine bloeduitstortingen aan over zou houden.
Ondanks het feit dat Asher zichzelf wel neer kon schieten omdat hij zo onvoorzichtig was geweest, was hij stiekem ook wel een beetje trots dat hij haar val had kunnen breken, het was vaak genoeg gebeurd dat hij de zwaartekracht had aangepast op alle manieren behalve de juiste, vooral als hij in paniek vlug moest reageren. Asher knikte glimlachend toen het meisje bevestigde dat het goed ging. Ze zag er behoorlijk verbaast uit, dus waarschijnlijk had ze geen flauw idee hoe ze überhaupt gestruikeld was. Nadat hij haar omhoog had geholpen vroeg ze vrijwel meteen vroeg ze wat er gebeurd was. Asher keek opzij en haalde zijn hand door zijn haar. “Uhm” Hoe kon hij dit nou even on het kort uitleggen, zoekend naar de juiste woorden veegde hij wat kleine steentjes en zand van zijn arm, waar duidelijk een grote schaafwond was ontstaan van zijn poging op haar val te breken. Hij keek terug naar het meisje. “Ik kan zwaartekracht aanpassen, en ik had net m’n benen wat verzwaard om beter te kunnen trainen” hij ademde even diep door zijn neus in voordat hij weer verder ging met zijn uitleg “Ik had niet door dat je langs me liep en toen werd je erin meegetrokken, dus vandaar dat je viel, waarschijnlijk zonder wat gevoeld te hebben?” vroeg hij nog na. Vroeger zou hij waarschijnlijk gewoon zijn doorgelopen, niemand kon natuurlijk weten dat Asher degene was die haar had laten vallen. Waarom zou hij zichzelf verraden als dat alleen maar voor meer problemen zou zorgen. Gelukkig had Asher de laatste jaren heel wat aan zichzelf verbeterd, hij had genoeg slechte dingen gedaan in zijn leven. Op een dag ging bij hem de knop om en zijn respect voor andere mensen en mutanten, vooral mutanten, begon ontzettend te groeien. Hij werkte zichzelf nog steeds vaak in de nesten, maar echt problemen veroorzaken deed hij alleen wanneer de andere persoon het verdiende. “Ik kon je gelukkig nog op tijd opvangen.” Zei hij vervolgens, hoewel ze waarschijnlijk zelf de link tussen het feit dat ze niet hard viel en zijn zwaartekracht mutatie wel kon leggen. “Het kan wel zijn dat je misschien wat blauwe plekken krijgt, maar die kunnen gelukkig geen kwaad.” Zei hij terwijl hij kort met zijn hoofd schudde en naar haar glimlachte. Hij kon het maar beter wel even zeggen, just in case. “Ik ben trouwens Asher.” Zei hij terwijl hij voor de tweede keer vandaag zijn hand naar haar uitstak. “Ben je hier al lang?” vroeg hij haar vervolgens. Hij had haar nog nooit eerder gezien, maar dan kon dan ook snel, het was immers maar een paar dagen geleden dat hij op de boot was aangekomen.
