Met grote passen wandelt Levi door zijn kamer met zijn koptelefoon op zijn hoofd. Hij had het gevoel dat hij een goede dag had vandaag en draaide dus wat rond in zijn kamer, licht meedansend en -zingend met de muziek die in zijn oren klonk. ”It is always the right time…” Een glimlach trok over zijn gezicht terwijl bij verder neuriede. Iemand tikte hem op zijn schouder. Levi sprong omhoog, schoof zijn koptelefoon in zijn hals en legde zijn hand op zijn borstkas. Hij hoorde zijn eigen hart bonzen. ”Mooi hoor.” Het sarcasme was duidelijk in Pyra’s stem te horen, zijn kamergenoot. Levi trok één kant van zijn mond omhoog. ”Weet ik toch.” Hij knipoogde eens naar haar. Met een zwaai nam hij zijn rugzak van de grond, glimlachte nog eens naar haar en smeet de deur achter zich dicht. Met grote passen liep hij de gang uit richting de tappen. Zijn hoofdtelefoon schoof hij weer over zijn oren.

Het was koud en het had gevroren de nacht ervoor. Eenmaal bij de piste zette hij zijn rugzak op een bankje en trok hij zijn trui uit. In een rustige pas liep Levi rond de piste. Hij was iemand die graag jogde en dan vooral in de winter doordat zijn lichaamstemperatuur gemiddeld 4°C hoger ligt dan bij een normale persoon. Over die theorie zou hij toch eens moeten nadenken aangezien hij nu met geen enkele normale persoon meer samenleefde. Na 2 rondjes begon hij zijn tempo te versnellen. Hij bleef nog een tijd lang rond lopen, tot hij besloot dat het genoeg was voor die dag. Hij wandelde terug naar het bankje waar hij zijn spullen had achtergelaten. Hij haalde zijn portefeuille uit de rugzak en sloeg hem open. Levi’s mond vertrok. Een kleine jongen staarde naar hem terug. kort liet hij zijn vinger over de foto gaan. Levi is sterk, arrogant en lijkt soms wel gevoelloos, maar toch had hij net zoals iedereen een zwak punt. Hij snoof eens door zijn neus waarna hij zonder nadenken richting de tribune wandelde. Levi dacht terug aan zijn momenten in Londen. Ze waren niet allemaal even mooi, alles behalve zelfs, maar toch kon hij het niet laten af en toe terug te denken. Hij miste Will, zijn gehandicapt broertje, hoe hard hij dat ook zou ontkennen tegen iedereen. Zachtjes vroeg hij zich af hoe het met hem zou gaan, maar al snel drukte hij die gedachte weg, want hij wou er zelfs niet over nadenken. Met een halve, geforceerde glimlach op zijn gezicht stak hij zijn portefeuille weer weg. Hij nam al zijn spullen op. In een rustige tred wandelde hij terug richting het gebouw. Het zweet liep naar beneden tot halverwege zijn gezicht, waar het verdampte door de hitte van zijn huid.

Wanneer hij terug in zijn kamer was, merkte hij dat Pyrallis al was vertrokken. Hij sloot zijn iPhone aan op de box die op het kleine kastje rechtover de badkamer stond en draaide de volumeknop serieus open. De muziek klonk stevig binnen de muren van de kleine kamer. Koud water liep uit de douchekop naar beneden. Hij ging onder het water staan en liet zijn hoofd naar achter hangen. Het koele water over zijn lichaam deed hem deugd. Na een goede 25 minuten onder het water te hebben gestaan, draaide hij het water dicht. Eenmaal uit de douche trok hij zijn kleren aan: een donkere jeans, een witte T-shirt en een leren jas. Zijn ogen gleden door de kamer. Hij koppelde zijn smartphone los van de box, deed zijn hoge zwarte All Star schoenen aan. Gauw haalde hij zijn belangrijke spullen zoals zijn sleutels uit zijn rugzak en stak het in zijn broekzakken. Weer duwde hij de knik van de kamerdeur naar beneden en verliet de kamer.

Met een vlotte tred wandelde hij terug naar het sportveld. Hij liep enkele treden van de tribunes op en nam plaats op één van de stoeltjes. Er was een meisje aan het joggen in een strakke legging. Levi gaf zijn ogen de kost en volgde haar. Zijn oren luisterde naar hoe haar hart als een gek tekeer ging door het joggen. Haar hart gaf duidelijk aan dat ze uitgeput aan het raken was. Rustig liet hij naar beneden. ”Hi.” Sprak hij kort wanneer het meisje om haar spullen kwam die momenteel aan Levi’s voeten lagen. Hij meisje rolde eens met haar ogen, maar kreeg wel roze wangen van het blozen. ”Euhm… Euhm…” Ze stamelde. ”Ik moet echt gaan.” Ze nam haar spullen bijeen en vertrok.

Levi trok zich terug naar de tribune. Kleine druppels vielen uit de hemel en landden op zijn gezicht. Hij keek eens naar boven en genoot van het verkoelende gevoel. Ondanks dat hij deze ochtend op stond met zo’n goed gevoel, was het allemaal verdwenen. Iets verder hoorde hij twee meisje gillen en vervolgens liepen ze naar een afdak om te schuilen voor de regen. Levi bleef gewoon zitten terwijl zijn haren en kleren drijfnat werden. Rond hem bevond zich een wokje van damp. Hij snoof de geur van de regen op. Doordat het zo regende had hij wel verwacht dat hij alleen zou zijn hier, maar vanuit zijn ooghoek zag hij iemand naderen.

& Faye

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Hoe hoger hoe beter, hoe gevaarlijker, hoe liever ze het had. Ze balanceerde op één voet terwijl ze zorgvuldige haar andere naar voor plaatste en zo over het smalle dak van het schoolgebouw heen wandelde. Ze zat met gemak zeven verdiepen hoog, de grond was zo veraf dat de personen over het schoolplein slechts wazige figuren waren die ze niet kon herkennen. Jupiter draaide zich een kwartslag en liet haar honingkleurige ogen over het eiland gaan. Van hieraf was alles zo geweldig simpel, leek het alsof de wereld aan haar voeten lag en ze werkelijk alles aan kon. Ze had zichzelf dat al zoveel aangepraat dat ze het zelf was gaan geloven, Jupiter kon alles aan … al tweeduizend jaar lang. Terwijl onder haar voeten, op de verschillende verdiepingen en op de grond iedereen een druk leven leidde stond zij daar gewoon in de stilte terwijl haar ogen naar de horizon staarden en haar gedachten een willekeurig pad namen. Verveling was haar zwakste kant en was het nou net niet dat ze zich momenteel verveelde. Ze spreidde haar armen naast zich uit en sloot haar ogen alvorens ze zich vooruit van het dak liet vallen. Een vrije val van vijf meter, een vrije val waarbij de koude wind bezit van haar nam, adrenaline haar lichaam vulde alvorens ze transformeerde en als een grote adelaar over het schoolplein vloog.

Haar kamerraam stond praktisch altijd open, of in ieder geval niet op slot. Faye nam bijna altijd het raam in plaats van de deur. Ze vloog haar kamer binnen en transformeerde terug in de hoop één van haar kamergenoten aan te treffen maar het enige wat ze kreeg was een lege kamer. Ze tuitte haar lippen en liet haar blik in het rond gaan op zoek naar iets van afleiding. Faye was tot heel veel in staat voor een beetje aandacht, iets dat haar misschien wel kon verbazen. Ze trok haar kleerkast open, wat bijna uitsluitend bestond uit jurkjes, en nam iets gepast om de rest van de dag meer door te komen. Ze zette haar muziek aan, stapte onder de douche terwijl ze luid dansend mee zong met de nummers terwijl ze zich klaar maakte voor de rest van de dag. Lessen zou ze niet volgen, had ze in ieder geval geen zin in, ze wilde gewoon plezier. Iets nieuw, uitdagend, iets wat Jupiters aandacht waard was.

Twee van haar kraaien zaten op de vensterbank en krasten toen ze terug de kamer in danste. Aan de kleine druppels op hun veren te zien was het buiten gaan regenen, haar ene mondhoek trok zachtjes omhoog alvorens haar bleek neer daalde op de vogels. ‘Wat heb je?’ Vroeg ze hen. Iemand anders zou niets zinnigs uit het gekras kunnen halen maar voor Faye was het klaar duidelijke taal. Ze knikte kort en ze vlogen beide weg. Faye zette een armband rond haar arm, werkte haar make up bij en sprong dan opnieuw uit het raam, transformeerde en vloog één doelbewuste richting uit, het sportveld. De regen op haar veren verkoelden haar, ze hield van regen, ze hield van alle slechte weersomstandigheden. Toen ze het veld naderde transformeerde ze een meter boven de grond en landde soepel op de grond, wandelde gelijk gracieus verder. Eén van haar kraaien zat in de tribune, net als er een jongen helemaal alleen zat nat te worden. Ze speelde afwezig met één van de ringen om haar vingers terwijl ze onder de bui door langs de tribune wandelde. ‘Zonde om zo helemaal alleen nat te worden.’ Merkte ze met een scheve glimlach op terwijl ze op één van de stoelen sprong en zo een rij naar boven wandelde, dichter naar hem toe. ‘Heel erg depressief zicht trouwens.’ Wees ze het totaal plaatje aan van hem in de regen, zo helemaal alleen …
Outfit

De druppels bleven boven zijn wimpels hangen en vielen vervolgens naar beneden om op de rugleuning van de stoel voor hem uiteen te spatte. Zijn ogen volgde de bewegingen van de figuur die steeds dichterbij kwam. Wanneer ze dicht genoeg was, naar zijn mening, draaide hij zijn hoofd nonchalant naar haar toe. Ze kwam steeds dichter naar hem toe via de stoelen. Voor omstaanders had dit er wel eens kunnen uitzien als een reclame voor één of ander duur parfum. Het was een slanke dame met donkerbruine haren en een schattig gezicht, maar Levi had geleerd dat hij mensen nooit mocht beoordelen op hun uiterlijk. Haar hart klopte een regelmatige en ontspannen manier.

Haar stem klonk zacht in zijn oren. Hij antwoorde nog niet. Hij had het gevoel dat er nog iets zou volgen. Iets later vlechtte ze inderdaad nog een zin achter haar woorden aan. ”Je mag er altijd bij komen zitten hoor.” Sprak hij met een knikje naar de stoel naast hem. Met zijn hand sloeg hij kort op de stoel, waardoor water omhoog spatte. Hij wou niet persé alleen zitten, hij wou gewoon even buiten zijn. Dus gezelschap was altijd welkom. Zijn ogen waren nog steeds op haar gevestigd, maar minder indringend als daarvoor, eerder ontspannend. ”Vind je dit depressief?” Hij kantelde zijn hoofd naar beneden en zijn lippen trokken zich tot een grimas. Zijn stem klonk diep vragend. ”Ik heb al erger gezien hoor.” Zijn ogen hadden haar gezicht weer gevonden. Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte weer. ”Ik ben een gewoon een man die geniet van de winterse regen.” Zijn lippen hadden zich tot een halve glimlach getrokken. Hij trok gewoontjes zijn schouders op en knipoogde dan lichtjes naar haar.

Iets in haar gezicht en de manier waarop ze hem direct aansprak gaf hem het gevoel dat het geen dame was die op haar mondje was gevallen. Het leek wel of deze school vol zat met vrouwen die stevig op hun benen stonden. Iets wat hem wel aanstond. Zijn oren luisterde voortdurend naar het ritme van haar hart. Iets wat hij altijd deed wanneer hij iemand nieuw leerde kennen. Het was een automatisme geworden. Dat was zijn manier om te weten hoe die persoon zich voelt of ze van was om te doen. Hij had zijn ogen van haar los getrokken en keek nu gewoon voor zich uit. ”Ik ben Levi, trouwens.” Nadat hij zijn naam had laten horen keek hij haar kort aan, maar draaide zijn hoofd al gauw weer naar voor. De regen werd zachter en de wolk van damp rondom hem verminderde dus ook. Hij keek kort naar boven. De regen op zijn huid voelde verkoelend aan, dus voor hem moest het niet stoppen. Zijn jas en T-shirt waren ondertussen kleddernat geworden. De wax in zijn haar was zijn stevigheid verloren en dus vielen zijn haren naar voor. Hij schudde zijn hoofd even in de hoop zijn haar terug opzij of naar achter te krijgen, maar was uiteindelijk toch genoodzaakt om zijn hand te gebruiken.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

De hoogte, de regen, ze kon er zoveel meer mee doen dan er enkel door suisen, meegaand op de zachte wind die er was. Ze had altijd die drang om onweer te creëren, om haar kracht te laten uitstralen in iets dat Genosha enkel maar kon uitzitten en wachten tot het beter zou gaan. Ze hield van onweer, ze hield van de macht die ze erin kon steken. Maar voor vandaag liet ze het gewoon bij die regen, meer omdat ze helemaal geen zin had om weer op het matje te komen bij één van de docenten. Daarnaast hadden haar vogels andere informatie voor haar, een verloren ziel ergens op de tribune dus had haar lichaam automatisch koers gezet naar die kanten. De regen rolde over haar witbruine veren terwijl de zachte wind haar vooruit duwde in de juiste richting. En het was niet gelogen, daar zat een verloren ziel. Je kon maar zo verloren zijn als je zelf wilde maar hij zou dat lang niet meer zijn. Ze verveelde zich, een Faye die verveeld was, had altijd wel nood aan iets, het goede … of het slechte.

Eens ze terug keerde naar haar menselijke lichaam waren haar kleren al half zo doorweekt als ze zich net voelde. Maar het deerde haar niet, de helft van de tijd stond ze buiten in de regen te dansen. Waar iedereen van zonneschijn hield was zij nu eenmaal het type dat van dit soort dingen hoorde. Haar jurkje kleefde dan ook al grotendeels tegen haar lichaam, ze streek haar vingers over haar voorhoofd om zo enkele natte plukken uit haar gezicht te vegen. Ze wandelde over de eerste rij stoeltjes, haar schoenen zorgden ervoor dat het water vanop de stoeltjes omhoog spatte. Haar ogen lagen op hem gevestigd, een hele mooie en natte verschijning alleen op een bankje in de regen, hij smeekte haast om haar aandacht. Meteen nodigde hij haar uit, ze bleef staan en trok haar mondhoeken naar boven. ‘Graag.’ Al was ze niet echt het stil zittende type, toch zou ze naast hem gaan zitten omdat … het naast hem was. Ze sprong een rij naar boven en keek naar hem op toen hij terug begon te praten. De vraag … ze kantelde zelf haar hoofd en haalde één wenkbrauw op. ‘Iedereen zou dit depressief vinden.’ Wees ze hem aan. Zelf kon ze ook geen twee seconden alleen zijn dus moest zij hier zitten zou ze het waarschijnlijk ook depressief vinden. ‘Ik vind je er heel aantrekkelijk uit zien, zo nat.’ Ze knipoogde. Faye hield nooit een blad voor haar mond, dat was iets dat hij nu al meteen kon weten. Ze klom nog een rij naar boven en sprong dan op de grond, ging naast hem zitten, haar aandacht vol op hem. ‘Hmmm.’ Stemde ze in terwijl haar ogen van hem naar het veld gleden. ‘Niets beter dan in de regen zitten en denken over het leven.’ Het was een meer sarcastische opmerking, ze keek opzij, ietwat uitdagend. ‘Ik kan je meer geven dan dat.’ Wees ze naar boven, ze kon hem een onweer geven als hij dat wilde. Alleen wilde ze daar altijd iets voor in de plaats, zo was ze nu eenmaal wel.

Het bleef eventjes stil en Faye vond het voor een keer niet erg. Ze hield haar hand op en opende het, keek naar de waterdruppels die erop neer vielen, hoe ze langs haar vingers naar beneden liepen. En dat alles met die hele kleine grijns, eentje die doorgestoken kaart was. En toen stelde hij zich voor, als Levi. Ze keek opzij naar hem en trok haar wenkbrauwen lichtelijk op. ‘Aangenaam.’ Glimlachte ze neutraal. Haar hand strekte zich over het vrije plaatsje naast zich terwijl ze haar voeten op de stoeltjes van de rij ervoor liet rusten. ‘Jupiter.’ Ze keek hem weer aan. ‘Of Faye, wat je zelf wilt.’ Haalde ze kort haar schouders op. Faye was de naam die ze had gekozen toen ze in deze moderne wereld besloot te functioneren. Jupiter … die naam ging al duizenden jaren mee. ‘Waar geniet je nog zoal van Levi, als je hier zit, alleen,’ ze keek hem weer aan, boog twee centimeter dichter. ‘in de regen.’ Vervolgde ze zachter. Zij kon er in ieder geval aan wennen, ondanks dat ze kletsnat was had ze geen koud en genoot ze er oprecht van, al zeker als het gezelschap naast haar er ook vrede mee nam …
Outfit

Levi kon genieten van elke seizoen. Ondanks dat de zomer alles behalve zijn favoriet seizoen was, vond hij ook daar wel dingen die hij kon appreciëren. Aangezien zijn lichaamstemperatuur zo hoog lag, stond hij niet graag in de vlakke zon. het is niet dat hij er niet tegen kan of dat hij dan zou smelten van de hitte, maar hij had het altijd al warm genoeg, dus meer hitte moest voor er voor hem echt niet bij. De littekens op zijn rug waren terug één geworden met zijn huid. Hij had zijn vleugels al zo lang niet meer gebruikt dat het hem een gevoel gaf dat ze er waren af getrokken. Levi was niet de persoon die dagelijks zijn vleugels uitsloeg en een stukje ging vliegen. Hij verborg ze liever, maar toch miste hij het soms om zijn vleugel te spreiden en te genieten van de wind die langs zijn gezicht gleed. Wanneer hij boven de begaande grond zweefde besefte hij pas dat de aarde kapot ging door de handelingen van de mens.

Het kleedje begon rond het lichaam van het meisje te plakken alsof ze vacuüm was getrokken. De vormen van haar lichaam kwamen nu nog beter uit dan ze hadden gedaan zonder de regen. Een slank lichaam. Ze streek een lok haar uit haar gezicht waardoor de contouren ervan nog beter zichtbaar werden. Wanneer hij haar had uitgenodigd trok ze haar wenkbrauwen eens op. Haar woorden kwamen langzaam hij hem binnen. ”Dus nat en depressief is jou type wel?” Een geamuseerde glimlach trok over zijn lippen terwijl hij een wenkbrauw lichtje omhoog had getrokken. Een speelse fonkel werd in zijn ogen zichtbaar. Hij liet zijn ogen kort over haar lichaam glijden. Ze ging naast hem zitten. ”Die doorweekte look staat je wel.” Sprak hij wanneer hij haar ogen weer had bereikt. Een mondhoek trok zich langzaam naar boven. Hij had zijn blik terug naar voor gedraaid, kijkend naar de lege atletiekpiste die werd aangevallen door de regendruppels. Haar stem onderbrak zijn gedachten. Het leven. Hij liet het woord even door zijn hoofd gaan. Hij keek haar terug aan. Meer? Hij volgde haar gebaar naar boven met zijn ogen. Niet veel laten vonden zijn ogen vonden die van haar terug. Na dit gebaar en haar vragen vlogen er wel enkele vragen door zijn hoofd. Zijn lippen trokken zich tot een uitdagend glimlachje en zijn ogen vernauwde. ”Meer hè?” Hij trok nonchalant zijn schouder op van, doe je best maar.

De druppels die op haar hand neervielen en door haar vinger wegglipte, zorgde voor een rustgevend ritme. Het beluid van de regen doorbrak de stilte tussen hun twee, die alles behalve bekrompen aanvoelde, op een of andere manier. Ze zette zich er wat beter bij. Levi had zich ondertussen wat naar voor laten hangen terwijl zijn armen op zijn knieën leunde. Ze stelde zichzelf voor als Jupiter of Faye. In zijn hoofd besloot Levi om voor naam Jupiter te kiezen. Het had iets speciaals, niet zo gewoon als de meeste namen. Het was ook de eerst naam waar ze zich mee voorstelde, dus hij ging er automatisch van uit dat ze die ook het beste vond. Haar stem baande zich een weg tussen de druppels door naar zijn oren. Hij keek haar vanuit zijn ooghoek aan en draaide zijn hoofd vervolgens, ongeveer halverwege haar zin, naar haar toe. Zijn lippen hadden zich tot een blijvende kleine grijns getrokken. Iets aan deze dame amuseerde hem, ze intrigeerde hem. Ze kwam dichter naar hem toe en verzachte haar stem. ”Het gezelschap dat naar me toe komt.” Zijn stem klonk zacht, diep en zelfs een beetje zwoel met een vleugje speelsheid. Ook hij had zijn gezicht, tijdens het spreken, wat dichter naar dat van hem toegebracht. Misschien was hij hier ook wel echt komen zitten om iemand te ontmoeten, ondanks dat hij die kans zelf nogal klein had ingeschat wanneer het was beginnen regenen. Hij zette zich terug wat rechter. ”En wat doet een verschijning zoals jij helemaal alleen?” Hij keek haar aan met een licht opgetrokken wenkbrauw. Hij kaatste haar eigen vraag terug. Vanbinnen was hij ook wel benieuwd naar haar antwoord.

• I heard you're a player... •
• Nice to meet you, I'm the coach. •

Het was nu misschien niet haar meest passende outfit voor het moment maar dan anderzijds keek Faye nooit naar het moment, of het weer. Ze zaten op een eiland vol mutanten, er was hier altijd wel iemand die een zonnige dag kon doen omslaan naar iets wat vier keer erger was en dan had je daarnaast ook nog altijd de onvoorspelbaarheid van het gewone weer. Technisch gezien kon je dus op niets vertrouwen, evengoed kon het straks gaan sneeuwen, of weer de zon gaan schijnen. Dus zich aanpassen aan het weer had ze in jaren al niet meer gedaan. Daarnaast droeg ze eigenlijk enkel maar kleedjes, hoe korter hoe beter eigenlijk. Dus ja, dat de regen haar helemaal verzoop kon haar weinig schelen, dat het haar kleedje tegen haar lichaam liet plakken al veel minder. Faye had trouwens niets om te verbergen, al zeker niet voor iemand als de persoon in de tribune. Ze was hier niet heen gekomen omdat ze voorbij dwaalde, ze was hier gekomen omdat haar vogels het haar hadden laten weten. En die wisten onderhands al goed wat Faye van hen verlangde.

Terwijl ze over de rijen naar hem toe klom stelde hij haar een vraag waar ze kort haar schouders bij ophaalde. ‘Bijna alles is mijn type.’ Gaf ze eerlijk antwoord. Jupiter deinsde nu niet zo snel terug voor iets, of het nou mannelijk of vrouwelijk was, onsterfelijk leven stelde je in staat om te leven op de rand. Wat ze dan ook al jaren deed. De speelse fonkel in zijn ogen bracht dat ondeugende in haar blik naar boven. ‘Maar ik ben vooral een grote voorstander van dat,’ cirkelde ze hem met haar vinger aan. ‘Gespierd, knap en nat.’ Knipoogde ze alvorens ze het compliment bijna meteen terug keek. Ze keek naar zichzelf en draaide kort om haar as terwijl ze nog op een stoeltje stond, ze nam de natte uiteinden van haar kleedje vast en hurkte een klein beetje. ‘Dankjewel.’ Zei ze meteen speels. Want ja, in zo’n bui was ze wel. Kattenkwaad en het onderste bij anderen naar boven halen. Hij kon zichzelf geluk prijzen of net niet, afhankelijk van de bui waarin hij was. Ze ging naast hem zitten, wees hem de hemel aan waaruit ze zoveel meer kon halen dan enkel wat regen. Hij vroeg er soort van meteen naar. Ze gaf hem een uitdagende blik. ‘Te zien wat je verlangt.’ Dat laatste met een trage blik over zijn gezicht voor ze het zichzelf gemakkelijk maakte. Zo snel zou ze hem niet alles geven.

Ze gaf hem de keuze, net als ze iedereen de keuze liet, Jupiter of Faye. Ze had haar echte naam in honderd jaren niet meer gebruikt maar sinds ze op Genosha zat deed het haar er eigenlijk niet meer toe. Jupiter was haar naam met macht, Faye was gewoon … een naam. Dus ze zou zelf ook altijd voor Jupiter kiezen, tegenover docenten en mensen waaraan ze wilde laten zien dat ze daadwerkelijk nog steeds iets van macht had. Zij zakte wat door en Levi liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten. Haar vraag werd ook bijna meteen beantwoord, ze beet op haar onderlip en keek hem eventjes onheilspellend aan, maakte haar blik niet van hem los, waarom zou ze ook. Hij stelde haar de vraag terug, ze hield kort haar vinger op, tikte het tegen zijn kin. ‘Alleen ben ik nooit lang, ik kwam hier voor jou.’ Glimlachte ze met een korte blik naar de raaf die een paar rijen hoger zat, het kruiste blikken en het dier vloog weg. ‘Iemand die hier zo alleen zit als jou Levi,’ ze leunde weer achteruit en keek omhoog naar de hemel. 'zonde.' Besloot ze. ‘en ik verveelde me, ik ben niet graag verveeld.’ Vervolgde ze schouderophalend. Dus ze was op zoek geweest naar iets tegen de verveling, en dat was Levi … hopelijk kon hij er iets tegen doen …
Outfit

Na haar al verschrikkelijke lange bestaan had Jupiter bijna alles gezien wat er te zien was. Daardoor kon je haar nu ook niet meteen verrassen of met iets verfrissen. In haar hoofd zat alles zo ontzettend in hokjes ingedeeld dat het er voor haar al amper toe deed. Toch, Genosha was de eerste plek geweest waar ze verrast was door het grote aantal mutanten en iets dat haar nieuwsgierigheid prikkelde gaf haar steeds genoeg aanleiding om een tijdje te blijven. Dus ze was hier al een tijdje, terwijl ze iedere mutant apart ontleedde in de hoop iets te vinden dat haar echt zou kunnen grijpen. En tot nu toe had enkel Dante dat weten doen. Ze zag het als een spelletje van macht, ze zag alles als een spelletje. Wat niet wilde zeggen dat er diep vanbinnen een andere versie was van Faye met een lichtere kant op de feiten. Ze had enkel geleerd dat het beter was om je hart op te sluiten dan om het vrij te laten. Dus ja, ze kon koud en harteloos over komen, ze speelde met de regel, testte de grenzen en nam voornamelijk de tijd om iedere mutant apart aan haar nieuwsgierigheid te onderwerpen, al zeker als ze er zo goed uitzagen als deze hier.

Ze waren elkaars type, goed, Faye was al het zelfzekere type … als hij haar niet gemogen had dan zou ze het waarschijnlijk over een hele andere boeg gooien. Maar dit maakte alles … zoveel interessanter. Het gaf haar de gelegenheid om bij hem het diepste naar boven te halen en misschien wel bepaalde dingen te krijgen. De regen deed daar geen goed aan, of net wel. Terwijl haar ogen geregeld naar zijn natte kleding gleed dat rond zijn lichaam heen plakte deed hij overduidelijk hetzelfde bij haar. De charme, de fonkel, hij had het allemaal, hij had alles waar ze vandaag zo enorm naar op zoek was geweest, iets om haar verveling tegen te gaan. Bij zijn vraag kwam zijn hoofd nog een beetje dichter, Faye liet haar ogen afwachtend over zijn gezicht glijden alvorens ze haar ogen op de zijne liet rusten. ‘Wat verlang je,’ ze zweeg en trok haar mondhoek naar omhoog toen zijn vingers een pluk van haar haren naar achter streken alvorens zijn vingertoppen langs haar kaaklijn weer verdwenen. ‘Echt?’ Sloot ze af. Wat wilde hij van haar, wat wilde zij van hem?

Haar ogen volgden voor een kort moment de koude druppels die langs zijn gezicht naar beneden druppelden. Koud zou ze het niet krijgen, haar onsterfelijke lichaam voelde niet veel verschil meer tussen warm en koud, het reageerde bijna enkel nog op inspanning. Soms vond ze het jammer, dat ze de hitte niet meer kon voelen … de kou. Haar gedachten gingen gelijk weer naar hem, Levi, toen hij haar twee vragen stelde. ‘Ik ben op zoek naar eenzame mannen die aandacht nodig hebben. De regen is een bonus.’ Verbeterde ze zijn vraag met een korte knik richting de piste. ‘Ik zag hoe je dat meisje aan sprak, ze zijn niet allemaal zo mondig … gelukkig.’ Ja, haar vogels konden haar niet enkel van woorden voorzien maar ook van beelden dus ze wist wat hij eerder had gedaan. Maar hier was Faye, in staat hem alle aandacht te geven waar hij misschien wel naar hunkerde. Toen hij zich terug beter ging zitten en zei dat hij nog nooit had geweten dat iemand zich verveelde in zijn bijzijn. Haar wenkbrauwen kwamen uitdagend samen. ‘Ik leef al een heel erg lange tijd, ik heb heel erg veel gezien, dus zie het als een uitdaging want met deze praatjes ben ik in no time weer weg.’ Om maar een voorbeeld te geven van hoe snel ze verveeld geraakte, ze zou hier niet lang kunnen stilzitten, zoveel was zeker …
Outfit

Sommige jongens waren net als haar, sommigen waren gewoon zo gemakkelijk om binnen te halen dat ze er amper iets voor hoefde te doen. Jupiter kon zien dat hij net zoveel van haar wilde als zij van hem. En ergens wilde ze ook niets liever dan hem dat geven enkel en alleen omdat ze dan ook haar deel zou krijgen. Maar er was altijd dat deel van zichzelf dat hem wilde laten “zweten” … hunkeren naar dingen die net voor hun neus lagen maar er niet naar konden grijpen. Levi wilde dit, wilde haar en haar glimlach bleef een beetje op haar lippen hangen terwijl hij dichter naar haar toe kwam. Ze bestudeerde zijn gezicht, niet zomaar een gezicht, een knap gezicht en ze vroeg zich niet eens af of hij op dat lijstje zou komen van jongens die hier op Genosha haar interesse hadden kunnen wekken … want dat deed hij. De vraag was enkel of hij het zou kunnen volhouden. Hij gaf haar meteen kort en bondig antwoord, haar lippen gleden naar zijn lippen alvorens ze hem terug aan keek. ‘Mij.’ Herhaalde ze zijn woorden. Oh ja, hij kon haar krijgen.

Hij was zo dichtbij, ze kon zijn adem haast voelen, ze kon haast door zijn ogen heen kijken. En ze had er geen moment spijt van dat ze vogels inschakelde om alles te gaan zoeken wat zij wilde. Hij moest zich bekeken hebben gevoelen, het kon anders niet. Een vogel was geen gevaar, het was wat de vogel haar fluisterde dat een gevaar was. Niet dat hij zou klagen waarschijnlijk, hij was kletsnat, zij was kletsnat en dat hield nu immers niets meer aan de verbeelding over. Haar ogen gleden af naar de plaats waar hij dat andere meisje had ontmoet, het meisje dat niet met hem wilde praten en hem dus moederziel alleen had achter gelaten op deze tribune. Des te meer voor haar natuurlijk, of voor hem om naar te verlangen. De glimlach, de knipoog die hij haar schonk deed haar hoofd een beetje optillen, terwijl ze hem geïntrigeerd bleef aankijken. ‘Misschien was ze interessanter geweest.’ Doelde ze op het meisje. Ze had niet naar het meisje gekeken toen ze het had gezien, ze had naar hem gekeken. Daarnaast kende ze de mannelijke populatie van Genosha beter dan de vrouwelijke helft. Toen hij haar zei dat hij niet echt het pratende type was kwamen haar wenkbrauwen lichtjes omhoog, oh nee …. Maar toen ging hij verder en ze begreep het meteen. Zijn vingers grepen naar haar kin, haar ogen kregen iets fel, iets aantrekkelijk uitdagend. Zijn vingers gleden langs haar wang, ze voelde de warmte, de druk maar ze hield haar ogen op de zijne gericht. ‘Een doener.’ Herhaalde ze zijn woorden. Hij trok zich terug en ze knikte bijna goedkeurend. ‘Ik ook, grotendeels.’ Ze haalde haar wenkbrauwen op en zette haar vinger tegen zijn borst, liet haar vinger over zijn borstkast naar zijn buik glijden. ‘Al heb ik altijd wel interesse in wat hieronder zit.’ Tikte ze opnieuw tegen zijn borstkast. En dan had ze het niet op zijn persoonlijkheid, maar geheel op zijn mutaties. Ze legde haar hand op zijn schouder, kwam van haar stoel en ging op zijn schoot zitten, zonder schaamte, met die glimlach. Ze zette haar hand tegen zijn borstkast zodat hij in geen opzicht dichter naar haar toe kon komen. 'Tell me something good.' Fluisterde ze laag ...
OOC: Sorry at ie wat korter is!
Outfit

Waar zou zijn dag zijn heen gegaan als dat meisje een beetje interesse in hem had getoond? Waarschijnlijk lang zo goed niet als nu, op dit moment. Ze begreep ook niet waarom iemand als dat meisje op het veld, iemand als hem kon voorbij wandelen zonder op zen minst een keertje te kijken naar dit lichaam. Misschien was het gewoon een zwak van Faye, ze probeerde altijd afleiding te zoeken in personen als hem. Ze hield nou eenmaal van de mooie dingen. Helaas gaf ze daar niet zoveel om als ze zou moeten, dat deel van zichzelf had ze volledig opgesloten. Dus hoe dit ook zou eindigen, sowieso dat ze morgen misschien al een deel weer was vergeten. Dat was wat onsterfelijkheid met je deed, het nam je compassie weg, het nam je interesse weg tot er niets meer over bleef dan dat functionele en automatische. Al had dit eiland haar het tegendeel bewezen, Levi had dat nog niet gedaan en ze was ergens misschien wel benieuwd naar wat hij kon doen om haar hier te houden.

Dat de regen nog steeds via haar bruine haren, wat nu haast zwart leek, naar beneden druppelde deerde haar nog steeds niet. Ze had het niet kou, ze had er geen erg in, net als haar hele bestaan op die wetenschap draaide. Slechte weersomstandigheden waren iets dat haar omarmde en het was duidelijk dat Levi hier evenmin over in zat. Ze keek toe naar de manier waarop hij zijn lippen tuitte en vervolgens sprak. ‘Wel, als ze niet voor jou was gevlucht, al heb ik geen idee waar voor te vluchten valt,’ haar ogen gleden veelbetekenend over de kleren die tegen zijn huid zaten geplakt. ‘dan was ze waarschijnlijk gaan lopen voor de regen.’ Keek ze kort naar boven. Ze kneep haar ogen lichtjes samen toen de druppels via haar wimpers naar beneden gleden. ‘Ik noem dit een win win situatie.’ Vervolgde ze. Zij had iets tegen de verveling en hij had … haar. Mooi, niet?

Hoe meer druk ze op hem zette, met woorden of aanrakingen, hoe intenser zijn blik werd, hoe meer vuur en verlangen ze zag oplaaien in die ogen. Dat zorgde voor dat zelfgenoegzame gevoel, ze hield ervan om anderen de manipuleren, om hen te laten voelen wat ze wilde dat ze voelden. Om hen te laten dansen naar haar wil. Maar in deze situatie kreeg ze er iets voor terug. Wat ze ook allemaal mocht zeggen, hij accepterende het met een kort instemmend geluidje. Ze had geen idee of hij er ooit zou naar verder vragen maar dat deed er voor haar helemaal niet toe. Hij legde zijn hand tegen haar zij, liet het over haar natte jurkje naar beneden glijden tot haar heup, haar ogen bleven gefixeerd op hem rusten, hem uitdagend. Want dit was het tenslotte, een soort spelletje waar ze beide net teveel van genoten. Toen ze op zijn schoot kroop weken zijn lippen een beetje vaneen, ze bestudeerde dat aantrekkelijke gezicht van hem voor een paar seconden. De druppels regen gleden naar beneden, vonden een weg naar een andere plaats. Maar net als altijd wilde zij dat beetje controle, wat hij haar gaf want hij protesteerde in eerste instantie niet toen ze haar hand tegen zijn borstkast drukte. Althans, niet met daden, woorden waren er wel. Ze keek hem met een kleine glimlach aan alvorens ze vroeg naar iets goed. Ze voelde zijn handen naar boven glijden terwijl hij nadacht over wat ze had gevraagd. Zijn woorden, de glimlach gleed langzaam van haar lippen weg terwijl ze hem met een zekere uitdagende vurigheid aan keek. Hij haalde haar hand weg, ze liet het hem toe. Ze liet haar ene arm over zijn schouder rusten terwijl zijn hand in haar haren verdwenen. ‘Misschien,’ ze bewoog dichter naar hem toe. ‘voor nu.’ Ze opende haar lippen en drukte ze tegen de zijne, niet met zachtheid of tederheid, maar met dat deels pure verlangen. Ze schoof nog een beetje dichter, drukte haar bovenlichaam tegen het zijne aan terwijl haar vrije hand in zijn haar greep. En de regen bleef hen volgen waardoor het een hele andere sfeer bracht aan de situatie …
Outfit

Had het anders geweest als het niet aan het regenen was … nee, waarschijnlijk niet. Faye zou alsnog hierheen zijn gevlogen en zou hem hier alsnog gevonden hebben. De conversatie zou misschien anders zijn gelopen, hij zou er misschien lang zo aantrekkelijk niet uit zien … wat ze dacht maar eigenlijk niet waar was. De regen bracht gewoon meerwaarde aan de setting. Dit kon evengoed een toneelstuk zijn voor één of andere film, het meisje dat de depressieve jongen vond in de tribune. Ze zou het één en al lief kunnen spelen maar het was niet Jupiter. Het lag niet in haar aard om te geven om anderen, om lief en zorgzaam te zijn. Als je dat van haar gedaan wilde krijgen moest je of wel al duizenden jaren bestaan of wel iets hebben gedaan wat haar “redde”. Het was niet onmogelijk maar het was wel een hele klus. Ze vergat snel gezichten, degene die over honderd jaar nog herinnerd zouden worden waren degene die indruk hadden na gelaten. Waren degene die herinnerd mochten worden en op Genosha was dat nog maar één iemand gelukt, de eerste in zeker honderd jaar. Het zou vreemd zijn als dat hier twee mensen zouden lukken.

Faye zou altijd Faye zijn en ze had graag alle controle over de situatie die ze had. Ze gaf je graag het idee dat ze controle weg gaf maar eigenlijk zat het ook enkel maar tussen je twee oren. Ze was opgegroeid met macht, haar eerste ervaring als een onsterfelijke was meteen de schets van een godin. Dus ondanks alles, ze wist hoe ze moest heersen en dat was iets dat altijd was blijven hangen bij haar doorheen al die jaren. De stof van haar jurkje plakte al zo hard tegen haar lichaam dat de druk van zijn vingers gemakkelijk te voelen was doorheen het stofje. Net als ze door zijn T-shirt alle lijnen voelde van zijn gespierde borstkast. En ondanks dat ze nu zo dichtbij was, ondanks dat ze op zijn schoot zat en hij haar praktisch volledig kon krijgen liet ze het niet toe. Gewoon om hem een beetje te tergen want ondanks dat ze een beetje naar hem verlangde, ze kon hier nog uren zitten zonder hem aan te raken, omgekeerd zou hij het waarschijnlijk geen minuut volhouden en het bewijs waar daar niet veel later, hij trok haar hand weg.

Dus ze gaf hem iets, een vleugje van zichzelf, een beetje van haar passie. Ze drukte haar lippen tegen de zijne, de druppels die over zijn gezicht gleden vermengden zich nu met de druppels op haar gezicht. Haar ene hand gleed door zijn haar terwijl hij haar mogelijk nog wat dichter trok. Ze glimlachte in de kus maar ze weigerde ook maar een seconde haar lippen van de zijne weg te halen. Zijn warme lichaamstemperatuur verwarmde haar onder de koude regen. Niet dat ze koud had maar het bracht wel een zeker aangenaam gevoel met zich mee. Hij kwam recht, ze sloeg haar benen rond zijn bekken van zodra hij haar een beetje omhoog tilde. Ze knipperde haar ogen een beetje tegen de regen en keek hem aan, het verlangen in zijn blik, de halve glimlach op zijn lippen. ‘Wat ben je van plan te doen Levi?’ Vroeg ze hem uitdagend. Ze wist wel wat hij van plan was, haar hoofd bewoog lichtjes mee met de beweging die zijn vinger maakte langs haar gezicht. Uiteindelijk vonden hun lippen elkaar weer, hij trok de rits van haar jurkje naar beneden en schoof zijn hand tussen haar schouderbladen. Haar ene hand gleed naar beneden, vond het zijne dat haar ondersteunde. Ze leidde zijn hand, verder over haar bovenbeen, onder haar jurkje tot haar heup. Ze maakte haar benen los, haar voeten kwamen op de rugleuningen van de stoeltjes de rij voor hen terecht. Iets waar ze perfect haar evenwicht op kon houden. Ze maakte haar lippen van hem los, maakte zich helemaal van hem los, ze gaf hem een glimlach terwijl haar hand naar achter gleed en ze de rits van haar jurkje tot helemaal naar beneden open trok. Tegelijk wandelde ze over de rugleuningen van de stoeltjes verder terwijl hij het uitzicht had van nek tot helemaal haar onderrug. ‘Je dacht toch niet dat het zo gemakkelijk zou zijn?’ Ze draaide zich om haar as lichtjes dansend en keek hem uitdagend aan. ‘Kom me maar halen,’ Prevelde ze hem toe. ‘Let wel op, ik speel nooit volgens de regels.’ Knipoogde ze speels. Dat betekende dat ze meer van haar mutaties zou gebruiken dan misschien wel nodig zou zijn …
Outfit