The fire keeps burning [open]

Haar hele huisje, alles, ze had het helemaal overhoop gehaald. Tranen liepen over haar wangen terwijl ze met haar handen alles overal af smeet en kapot aan het gooien was. De kleine dingetjes die ze gemaakt had, alles werd met grof geweld tegen de muur of tegen de vloer gesmeten. Vervolgens kwam haar mutatie er ook nog bij en waren er af en toe kleine explosies te horen wanneer ze weer ergens iets tegen de vloer smeet. Inmiddels waren al meerdere houten snijwerkjes op aan het gaan in de vlammen. Ze draaide zichzelf om en stopte even om te kijken naar wat ze had aangericht. Alles was stuk en stond te branden. Het tafeltje die ze had gemaakt was in elkaar getrapt en stond ook te branden. Nog even en het hele huisje zou in vlammen opgaan, en ze zou er zelf in meegaan.

Misschien was dat wel de manier om eindelijk van al het lijden af te komen? Want op het moment deed het alleen maar pijn. Ebbe terugzien was voor haar misschien niet het beste geweest. Alle pijn kwam terugzetten en de boosheid die ze voelde omdat hij haar alleen had gelaten wanneer ze hem het meeste nodig had. Ze was helemaal alleen geweest omdat hij moest sterven in een gevecht. Ze bleef nog een lange tijd staan terwijl alles om haar heen aan het branden was, en ze deed er ook niets meer aan om het te stoppen, ze liet het gewoon branden. De binnenkant van het huisje begon vol te raken van de zwarte rook waardoor haar huid vegen zwart kreeg en af en toe knapte er iets van brandend hout tegen haar aan waardoor ze een brandplek kreeg. Maar ze bleef staan. Ze bleef staan tot ineens haar overlevingsinstinct het van haar overnam en de realisatie van dat ze toch nog niet dood wilde. Last minute rende ze dus toch nog het huisje uit die steeds verder begon te branden. Valkyrie draaide zichzelf om en liet zichzelf vermoeid in het zand vallen terwijl de tranen over haar wangen stroomde. Haar blik was nog steeds wel vol woede maar haar tranen waren van verdriet en pijn. Ze haatte dit, dit leven waarin ze leefde. Het leek nooit beter te worden, en wanneer het wel beter leek te worden was er altijd wel iets wat alles weer naar beneden bracht. Alsof ze het niet verdiende om een gelukkig leven te lijden om wat ze allemaal gedaan had, vanwege al het bloed aan haar handen…
Ze greep met haar handen in het zand en maakte een vuist terwijl ze met haar gezicht naar de grond steeds harder begon te huilen. Het brak, alles in haar brak. Huilen wilde ze niet doen maar er was niets wat ze er nu aan kon doen. Ze hoopte alleen dat niemand het zou zien maar de zwarte rook zou vast de aandacht trekken naar het strand..

[open]