How can I protect you when I can't protect myself [Denni]

Er was zoveel gebeurd en momenteel ook zoveel gaande, dat de blonde meid haar hoofd vol zat met zorgen. Haar lichte ogen keken naar het ronde, witte pilletje in haar handen voordat ze hem op haar tong legde en met een glas water doorslikte. De paracetamollen hielpen eigenlijk al niet eens meer tegen haar hoofdpijn, maar het was het enige dat nog iets kon helpen. Dennimae kon haar hoofd niet leegmaken, niet filteren en ze werd er gek van. Het ergste was echter nog dat ze machteloos was. Machteloos voor de ontvoering, machteloos tegenover Storm. Ze kon hem niet helpen met dit verdriet, wist niet hoe. Ze kon Nadya niet terug toveren en zag Storm elk moment van de dag verslechteren. Hij hield zich sterk, maar Denni kon door zijn masker heen kijken. En het brak haar hart en de machteloosheid maakte haar zo kwaad. Ze wilde zo graag, maar kon zo weinig.

Denni probeerde zo zachtjes mogelijk haar schoenen aan te trekken, bang om Devon wakker te maken. De meid was een uur geleden wakker geworden en had gemerkt dat Storm niet in het bed was. Echt zorgen maken deed ze al teveel om hiervoor een alarmbel te laten rinkelen. Als het te slecht met hem was gegaan, als in Lupos slecht, had hij Devon wel mee genomen. Een eerlijk, Denni was momenteel teveel aan het malen om helder na te denken. Ze wilde pogingen bedenken om het voor Storm een beetje dragelijker te maken. Maar hoe deed je zo iets? Hoe kon ze hem helpen met het verwerken van zo iets als dit, met het verlies van iemand zo dierbaar. Nadya was dan misschien nog wel niet dood, of al wel. Ze wisten het niet. En misschien was die onzekerheid nog veel erger te verdragen dan de mogelijke waarheid.
Dennimae sloot de deur zachtjes achter zich dicht en ritste het vest dicht voordat haar voeten in beweging kwamen. Waar ze precies heen ging wist ze niet, ze wist begod niet waar Storm zou kunnen zijn. Ze had hem een appje gestuurd, maar niks terug gekregen. Natuurlijk niet, hij was met andere zaken bezig dan zijn telefoon in de gaten te houden. En op dat moment voelde Denni hoe de angst en zenuwen haar buik lieten kriebelen. Haar ademhaling werd sneller, onrustiger en ze wilde hem vinden. Ze zocht in de lounge, de woonkamer, de kantine. Storm was nergens. Denni opende de voordeur van de school en voelde hoe de nacht haar met al zijn kou ontving. Om het toch wat warmer te krijgen sloeg ze haar armen over elkaar en liep ze zonder enige twijfel het donker in. Her en der stonden wat lantarenpalen die het iets verlichtte, maar het was nog steeds te donker voor de meid om iets te kunnen zien. Denni gebruikte haar telefoon als zaklamp en volgde de rand van het bos, richting het strand. Het bos wilde ze op dit moment niet betreden al waren haar vermoedens dat hij daar juist zou zijn. In het bos, eenzaam met zijn gedachtens en zorgen. Weer brak het hart van de meid ietjes af. Zachtjes beet ze op haar onderlip terwijl ze haar weg vervolgde.

En daar zat hij, bij het water. Dennimae stoopte haar telefoon weg en versnelde haar pas richting hem. Echter hield iets haar tegen en bleef ze op een paar meter afstand van hem stilstaan. Haar lichte ogen bezorgd, haar blik gebroken. Het greep haar enorm aan om hem daar zo te zien zitten, verslagen en zo verdrietig. Denni wist niet wat te doen, wat te moeten doen. Ze kon enkel staren. Zodra hij naar haar omkeek, schrok ze ongezien van zijn beweging en voelde ze hoe de tranen tegen haar oogleden aan drukte. "Storm," Zei ze zachtjes, al stierf haar stem weg in de wind. Toen ze voldoende kracht had verzameld om naar hem toe te lopen, leek het zand enorm zwaar aan haar voeten. Het voelde lang duren voordat ze eindelijk bij hem gekomen was, veel te lang. Achter hem ging ze door haar kniëen, sloeg ze haar benen om zijn lichaam heen en haar armen om zijn middel. Zachtjes drukte ze een kusje in zijn nek. Denni legde haar hoofd tegen zijn rug, sloot haar ogen en voelde hoe de eerste traan geluidloos doorbrak. "Het spijt me," Ferluisterde ze hem zacht. "Het spijt me dat ik je niet kan helpen." Ze was verslagen, gebroken, evenals hem. Hoe gingen ze hier ooit uitkomen..

Het was zo moeilijk te bevatten.. Een plek waar je veilig hoorde te zijn, niet veilig bleek te zijn. Alles was op zijn kop gezet vanwege de ontvoering en de oorlog die hun kant op gekomen was. Dennimae was hier niet klaar voor, verre van. Ze kon niet vechten, ze kon zichzelf niet verdedigen, ze kon haar vrienden en Storm niet verdedigen. Ze kon niks doen voor zichzelf of anderen behalve zich druk maken. En als altijd deed ze dat, maakte haar hoofd overuren en konden zelfs pijnstillers niet meer helpen. Storm was haar enige houvast en ook hij was momenteel de grip op alles verloren. Denni hoorde nu zijn steun en houvast te zijn maar eerlijk, ze wist niet waar te beginnen. Hoe kon ze hem hier doorheen helpen? Ze wist het niet. De enige taak die ze momenteel had, kon ze niet vervullen. En het voelde vreselijk, ze voelde zich machteloos en ontzettend nutteloos.

Het voelde alsof haar hart langzaam uit haar borst werd getrokken, toen ze hem zo zag zitten. Verslagen, verdrietig en even machteloos als de rest. Gebroken, gemis.. Het aanzicht van Storm brak haar in meer stukken dan ze ooit bij elkaar kon vegen en zelfs nu wist ze niet wat te doen. Denni kreeg haar lichaam niet eens in beweging om naar hem toe te komen. Ze faalde hem, alweer. Hoeveel keren moest ze hem nog falen voordat het teveel werd? Weer iets waar ze geen controle over kon vinden.
Storm keek om en ze schrok, onbedoeld en totaal verkeerd. Het was maar een mini beweging, maar hij had het waarschijnlijk gezien. Evenals de tranen die tegen haar ogen drukte om vrij te komen. Denni hield ze in, wilde sterk zijn. Maar ze kon het niet, natuurlijk kon ze het niet. Niemand verwachtte het ook, maar ze wilde niet laten zien hoe erg ze hem aan het falen was. Dat ze te min voor hem was, dat ze niet op kon tegen de kracht en zelfbeheersing die Nadya had. Dat ze die leegte niet kon op vullen, hoe erg ze haar best wilde doen. En dat was het geen wat haar waarschijnlijk had doen schrikken toen Storm omkeek. Het extra besef hoeveel Nadya voor hem betekende. Dat extra beetje besef, dat zij alleen nooit genoeg zou zijn.
Uiteindelijk kreeg ze haar benen in beweging en sloot ze haar lichaam om de zijne. Zijn warmte voelde fijn, vertrouwd en veilig. Ze had hem nodig, evenals hij haar nodig had. Denni kon hem niet verliezen, ging hem niet verliezen. Maar hun vooruitzicht zag er zo donker uit, zo onzeker. Storm ontspande iets en dat had de meid nodig. Het was een teken dat ze hem ergens toch nog iets hielp. De aanraking van zijn hand op haar arm betekende momenteel zoveel, dat de tranen niet langer achter haar ogen konden blijven. De eerste was al ontsnapt en geluidloos volgde de andere langzaam. ‘Je helpt Denni.’ Ze hoorde de woorden, maar echt binnen kwamen ze niet. Misschien hielp ze hem, natuurlijk hielp ze hem. Maar het voelde niet zo, het voelde niet alsof ze genoeg was om hem hier doorheen te sleuren. Ze was niet sterk genoeg, ze zou nooit sterk genoeg zijn. ‘Het spijt me,’ Storm zweeg en schudde zacht zijn hoofd. Aan de fles drank schonk Denni momenteel totaal geen aandacht. Als dit hem hielp om het iets te verwerken, was dat voor haar prima. En eerlijk had het haar interessen ook totaal niet, was het geen probleem die de andere overstraalde. Haar hoofd zat er simpelweg te vol voor. ‘Het spijt me dat ik jou niet kan helpen.’ Dennimae liet hem ietsjes los zodat hij kon draaien en een klein glimlachje verscheen op haar lippen zodra hun blikken elkaar zagen. op dat moment kon ze haar tranen helemaal niet meer tegenhouden en voelde het alsof er een waterval over haar wangen stroomde. Echter even geluidloos als altijd. ‘Nadya is niet de enige, ik kan niets doen voor haar maar het idee,’ Storm zweeg en keek terug naar het water. ‘het idee dat ik niets voor jou kan doen maakt het enkel erger.’ Denni schudde haar hoofd, snikte kort voordat ze de tranen van haar wangen streek. "Zeg dat nou niet," Ging ze tegen hem in, zoals ze altijd zou blijven doen als hij zulke dingen zegt. "Jij doet genoeg voor mij. Het is nu mijn taak jou te helpen en kijk," Verslagen haalde ze haar schouders op, haar stem klonk van streek. "Ik faal op de ergste manier hoe een vriendin kan falen." Ze kwam achter hem vandaan en ging naast hem zitten, gooide haar benen over de rand van de kader. De blondine pakte de fles van Storm en richtte haar blik naar het water. "Ik ben alleen niet genoeg." Ze zei het zacht, haar stem gebroken en hees van het huilen. Denni zette de fles aan haar trillende lippen, om een flinke slok te nemen. Ze zal nooit genoeg zijn en dat besefte ze maar al te goed.