Onderwerp: Anger is one letter short of danger di jan 10, 2017 10:24 pm
What if I said I have problems that made me mean? YOU SHOULD KNOW WHERE I'M COMING FROM
Uit bed komen en naar de lessen gaan ging iets moeizamer dan eerst. Je zou denken dat het makkelijker was. Er was haar verteld dat ze geen zorgen meer moest maken, ze was veilig op het eiland, ze konden nooit bij haar komen. Ze werd niet elke dag meer wakker met de missie in haar hoofd. Ze hoefde niemand meer te vermoorden en kon gewoon verder gaan. Zahra vond dat geweldig, maar of ze zich echt goed voelde was de vraag. Ze vond het nog steeds lastig om contact met anderen te zoeken. Elke plek waar meer leerlingen waren hoorde ze gefluister om haar heen wat over haar ging. Zo laat nog, ze wist niet waarom. Maar iedereen wist ineens te weten wat ze had gedaan. Of ze had er eerder gewoon nog niet op gelet. Het was bloed irritant, dat in ieder geval.
Daarom was ze ook niet veel in het gebouw te vinden. Het liefst zocht ze buiten een plekje om alleen te zijn. Er lag al een paar dagen een laag sneeuw buiten. Dus zodra de bel van de laatste les ging wist ze zo snel mogelijk een weg naar buiten te vinden. Ze bracht eerst even haar tas naar haar kamer. Gelukkig was ze Octavia voor, anders moest ze haar ook nog eens zien. En daar had ze echt geen zin in. Ze gooide haar tas in de hoek van de kamer en liep regelrecht naar haar raam toe. Via de de hoofdingang van de school was te veel moeite en daar waren veel meer mensen. Als het buiten was gebruikte ze veel liever haar vleugels dan dat ze lopend ging. Ze stapte op de vensterbank en liet zichzelf naar buiten vallen waarna ze meteen haar vleugels uitsloeg. Alles was wit, saai en kaal dus het maakte toch niet uit waar ze heen ging. De tuin was vanaf het begin al één van haar favoriete plekken geweest dus daar ging ze heen. Daar wist ze wel een rustig pleintje te vinden. Alleen toen ze er heen vloog was er iets wat ze niet had verwacht. Vanaf de hoogte zag ze een groepje kinderen, ze waren sneeuw naar elkaar aan het gooien. Goed, whatever.
Zahra bedacht zich dat ze niet bang was voor een groepje kinderen die met sneeuw gooiden. Nee, ze zouden banger zijn voor haar. En dat kon ze maar het beste in haar voordeel gebruiken. Niet dat ze daar veel voor hoefde te doen. Er sprongen al een paar kinderen aan de kant toen ze haar aan zagen komen dus ze landde prima tussen de kinderen in op de grond. Haar vleugels waren groot donker en de wapenstukken aan de toppen maakten het er erg bedreigend uitzien. De kinderen stonden doodstil te kijken, verder kwam er geen beweging in. Oké, dan moest ze daar zelf verandering in brengen. Ze sloeg met een tik het wapenstuk aan haar staart tegen de grond en begon als nagels over een schoolbord het scherpe mes over de tegels onder de sneeuw te schrapen. Het geluid was schel en hard en het duurde niet lang voordat ze allemaal gillend weg waren gerend met hun handen tegen hun oren. Eindelijk rust. Ze liet haar vleugels, hoorns en staart verdwijnen en haalde een pakje sigaretten uit haar jaszak, waar ze vervolgens rustig eentje van op stak.
Onderwerp: Re: Anger is one letter short of danger vr jan 13, 2017 9:49 pm
.Always live before you die.
Het was altijd ongewoon vroeg bij Storm, deze dag was niet beter of eender welke andere dag. Hij haalde zijn bril van zijn neus en keek naar de tekst in zijn handhoek, merkte dat lezen net weer zo gemakkelijk ging zonder bril dan met. En dat betekende dat Lupos weer helemaal hersteld was van volle maan, rustig maar hersteld. Hij liet de bril op zijn voorhoofd staan en ging zonder verder met het studeren. Zijn ogen gingen soms eens op, van het vage lampje tot de akelige duisternis doorheen de bibliotheek. Er was hier geen ziel te bespeuren, niemand. Zelf als er iemand zou wakker zijn op dit uur dan zouden ze niet hierheen komen maar buiten ergens lopen joggen, of in de trainingszaal trainen. Velen met zoveel studie motivatie als hem zag je niet vaak op dit uur. Maar wat hij nu gedaan kreeg hoefde hij niet te doen s’avonds, dat betekende dat hij dan veel meer tijd had voor de leukere dingen in het leven, zijn vrienden, Denni, gezelligheid.
Terugkomen op zijn kamer was het standaard beeld. Devon die, ondanks hoe hard hij de deur ook toe sloeg, niet bewoog in zijn bed. Er was diens rommel en er was het kraaknette deel van Storm zijn kant. Hij legde zijn boeken neer op zijn bureau en maakte zich compleet klaar voor de dag. Normaal gaf hij niet om koud en warm water maar nu was alles met warmte beter dan de kou. Hij kleedde zichzelf ook wat dikker aan wetend dat zijn immuunsysteem lager lag kort na volle maan dan ervoor. Maar of het nou snikheet was buiten of min tien vroor, Storm had iedere dag zijn tijd nodig om te overleven aan alle uren binnen. Hij nam zijn gsm van zijn bureau, schreef een korte note, stak het in zijn jaszak en liep dan de kamer uit zonder nog een blik naar Devon te werpen. Hij nam niet de normale weg naar buiten, zoals iedere morgen liep hij langs het meidenverdiep, hij schoof het briefje onder Denni’s deur en liep gelijk door. Het idee dat ze zou wakker worden en meteen naar de deur zou kijken bracht een kleine glimlach op zijn lippen.
En zo overleefde hij de dag, tegen de laatste les snakte Lupos naar buitenlucht en was hij dus één van de eerste uit het lokaal naar buiten. Hij schopte zijn schoen door de sneeuw alvorens hij een willekeurig paar voetstappen volgde. Lupos begon zich te ontplooien, zijn gehoor scherpte nog wat aan en hij voelde zichzelf weer wat wakkerder worden. Zijn weg ging rechtstreeks naar de tuinen, waar een stel kinderen sneeuwballen stonden te gooien. Storm hield zichzelf op afstand, keek met een glimlach toe en dacht aan alle mogelijke momenten dat hij met zijn broertje dit soort dingen kon doen. Maar die kinderen hun speelmomentje vervloog een beetje toen iemand tussen hen in landde. Storm rook angst als het er was, niet zo erg als dat het over twee weken zou zijn maar hij detecteerde het wel. Ze sloeg haar staart op de grond en Lupos huiverde bij het geluid van de nagels over de grond. De kinderen rende elk hun eigen kant op en Storm keek van hen naar het meisje dat zo “wreed” kon zijn om kinderen van hun plezier te beroven. Het verbaasde hem niet dat de vleugels, staart en hoorn verdwenen, dat ze zelf naar een pakje sigaretten greep. ‘Jij weet ook wel hoe je kinderen hun moment moet verpesten.’ Zei hij uiteindelijk. Hij kon het niet laten, zeker niet als het om kinderen ging. Hij tikte zijn schoen in de sneeuw en keek er kort naar alvorens hij weer naar haar op keek. Ze kon twee meter verder ook perfect geland zijn …
Onderwerp: Re: Anger is one letter short of danger zo jan 15, 2017 9:42 pm
What if I said I have problems that made me mean? YOU SHOULD KNOW WHERE I'M COMING FROM
Voor Zahra was er veel veranderd. Ze had eindelijk het ‘vrije’ leven waar ze altijd stiekem voor gewenst had. Ze kon het moorden en vechten waarvoor ze was getraind loslaten en doen wat ze zelf wilde. De avond met Spyro had ook van binnen veel veranderd. Maar het had haar karakter nog niet veel veranderd. Ze had nog steeds geen filter op wat er uit haar mond kwam en ze was nog verre van sociaal. Ze besteedde het liefst haar tijd alleen. Ergens wilde ze wel vrienden maken en meedoen met wat iedereen ook deed, maar het lukte haar gewoon nog niet. Dus na een lange schooldag zocht Zahra haar rust op. Ze had eigenlijk meteen wel een plekje in gedachten waar ze wel vaker heen ging. Niet te voet maar per vlucht ging ze vanuit haar kamer richting de tuin. Naar één van de achterste pleintjes met een bankje. Al de sneeuw die de struiken die eerst volstonden met bloemen en kleuren maakten het niet persé minder mooi. Alleen jammer dat er net op die plek, een stel kinderen aan het spelen waren.
Niet jammer voor haar, jammer voor hen. Zahra landde gewoon zonder iemand pijn te doen. Ze ging ook helemaal niemand pijn doen. Haar uiterlijk, de hoorns, de staart en de vleugels deden al een beetje verschrikking bij de kinderen. Maar ze hadden net een extra duwtje nodig om gillend weg te rennen. En het enige wat ze deed was het scherpe messtuk aan het uiteinde van haar staart over de grond halen, langzaam. Waardoor het een erg onaangenaam en pijnlijk geluid maakte. Jep, dat schrok ze wel af. Nadat ze weg waren gerend grinnikte ze zachtjes en pakte ze een sigaret om op te steken. ‘Jij weet ook wel hoe je kinderen hun moment moet verpesten.’ zei ineens een stem achter haar die kort daarna op haar af kwam. Ze fronste en lachte kort. “Nou niet overdrijven he” zei ze en draaide zich volledig om naar de jongen. Ze liep naar het bankje die op het pleintje stond en veegde met haar hand wat sneeuw eraf. “Er ligt overal sneeuw”. zei ze vervolgens en ging zitten. Het kon haar echt niks schelen, de kinderen waren het vast zo alweer vergeten.
Onderwerp: Re: Anger is one letter short of danger za jan 21, 2017 8:52 pm
.Always live before you die.
Hij was het onderhands al gewoon, de druk van alle leerlingen rondom zich, de les, de massa’s in de gangen. Storm was nooit vies geweest van school, niet zoals Devon in ieder geval. Maar met Lupos er bij was het gewoon allemaal zoveel moeilijker geworden … of gemakkelijker, nee, moeilijker. Die wolf wist ieder geluidje en ieder geurtje uit zijn omgeving tot bij Storm te trekken, alsof het hem iets interesseerde hoe de jongen zes rijen verder in een aula tegen zichzelf zat te fluisteren. Het was een vloek maar hij was er ondertussen al van uit dat hij lang niet de enige kon zijn met dit soort “stress” en nee, het was geen gezonde stress. Soms was de verleiding groot om Devon na te doen, lang in bed blijven, twee lessen volgen en dan weer heel erg vroeg stoppen met de lessen. Maar als ze dan hun cijfers gingen vergelijken wist hij meteen waarom hij zich door heel deze rompslomp trok. Hij kon in ieder geval de lessen uitzitten zonder te moeten weg rennen, of gekke dingen te doen want eerlijk, er waren hier mutanten met grotere struggles dan hem. Hij kon dan misschien maandelijks de grootste ramp zijn ook, sommigen hadden echt iedere dag dat probleem.
Toch was het altijd een opluchting, hij snoof de koude buitenlucht in en ontspande voor het eerst in de hele dag. Lupos ontspande voor het eerst in de hele dag, alsof je zijn kennel had op gezet en hij de school nu vrijuit kon rond rennen. Buiten had Storm dan ook amper last van zijn heel erg loyale wederhelft. Zijn adem kwam in kleine wolkjes naar buiten terwijl zijn voeten krakend over de sneeuw door liepen. Hij wist niet echt waarheen hij liep, het was meer het concept wandelen anders dan een echt doel hebben waarom hij was buiten gekomen. Deze keer volgde hij gewoon het pad richting de tuinen. Zijn mondhoek trok altijd een beetje omhoog als hij een paar studenten passeerden die genoten van de sneeuw, alsnog zat het merendeel lekker warm binnen … Des te meer ruimte voor hem.
De kinderen die nabij de tuinen aan het spelen waren gaven hem een schop terug naar Londen, toen hij zo jong en onbezorgd buiten met Camille en Ethan zat rond te rennen. Of zijn broertje. Hij was dan ook een beetje in gedachten verzonken toen hij wakker schrok van een meisje dat middenin landde … alsof er nergens anders plek was. Zijn glimlach verdween lichtelijk en hij keek één van de kinderen na. Van zodra hij de woorden had uitgesproken ging Lupos meteen aan de slag met haar, geur, hartslag, al die kleine dingen die hij niet zonder de wolf zou kunnen verwezenlijken. Hij overdrijven? Waarom zou hij dat doen. Hij keek haar aan, nog steeds lichtelijk fronsend en toen ze verder ging opende hij meteen zijn mond om haar tegen te spreken. ‘En er zijn plaatsen genoeg om te landen ook.’ Reageerde hij neutraal. Ze was ondertussen op het bankje gaan zitten, Storm nam haar gezicht in zich op, er was iets, iets aan haar alles dat ergens herkenning zou moeten geven. Maar hij kwam er niet op. ‘Maar je weet in ieder geval hoe je een eerste indruk moet achterlaten, ik ben best zeker dat ze je niet zullen vergeten.’ Wees hij over zijn schouder naar de kant waar de kinderen in waren gevlucht. Hoe kon je dat nou vergeten, met die vleugels, hoorns, staart, die nagels waar zelf zijn armhaartjes omhoog kwamen van te staan. Misschien hield ze wel van een dagelijkse portie drama, ze konden trouwens niet allemaal dezelfde zijn. Het was gewoon jammer voor die kinderen dat ze het op die manier moest doen…
Onderwerp: Re: Anger is one letter short of danger za jan 21, 2017 10:19 pm
What if I said I have problems that made me mean? YOU SHOULD KNOW WHERE I'M COMING FROM
Dat Zahra nog steeds niet altijd even aardig kon doen, was een feit. Ze was misschien een beetje beter geworden in het voeren van gesprekken en andere leerlingen begrijpen. Maar dat liet ze niet veel merken. Op school sloot ze zich ook het liefst af van anderen, deels omdat anderen zich ook van haar afsloten. Dat was niet alleen een gevoel maar dat wist ze gewoon. Een groot gedeelte wist haar gezicht te herkennen bij haar daden. Er waren maar twee half-draken op het eiland zoals Spyro en Cynder en het was heel duidelijk wie de slechterik was. Ze had onder andere van Rayan wel meegekregen dat best wel veel mensen hem kenden, en dan op een goede manier. Wat ze wel snapte. Hij was voor haar de enige die ze op een goede manier kende. Tuurlijk had hij haar zowat ontmoet als een moordlustig monster zoals de meeste mensen maar ze had ook nog tegen niemand op het eiland aardig gedaan, en tegen hem wel. Tegen de rest deed ze nog niet meteen zo.
Nee, zelfs niet tegen een aantal onschuldige kinderen in de tuin. Was het egoïstisch om er midden tussen te landen? Misschien, maar het maakte haar niet heel veel uit. Ze had de kinderen zonder iets aan te doen weggejaagd en ze geloofde niet dat ze een levenslang trauma hadden opgelopen. Dus ze vond dat er niks aan de hand was. Maar blijkbaar dacht iemand anders daar anders over. Hij vond dat ze hun moment had verpest. Zij vond dat overdreven. Ze merkte op dat er overal sneeuw lag, geen big deal. ‘En er zijn plaatsen genoeg om te landen ook.’ was zijn antwoord en ze rolde haar ogen terwijl ze zich omdraaide om op het bankje te gaan zitten. “Tja ja, goed. Ik wilde gewoon hierheen” zei ze koppig en haalde haar schouders op. Ze ging zitten, rookte rustig verder en keek de jongen neutraal aan. Hij was degene die een probleem had met haar, niet andersom. ‘Maar je weet in ieder geval hoe je een eerste indruk moet achterlaten, ik ben best zeker dat ze je niet zullen vergeten.’ zei hij waardoor ze glimlachte. Ze knikte alsof er niks ergs aan was. “Dat is zeker waar. Van mij hoefden ze niet weg hoor, ik kan er niks aan doen dat ik er angstaanjagend uit zie met alles erop en eraan.” zei ze fronste kort. “Waarschijnlijk zijn ze er allang overheen en kunnen ze vol sensatie aan hun vriendjes vertellen dat ze van een monster moesten vluchten.” zei ze vervolgens met een glimlachje. De kinderen hadden niks te vrezen. “Cynder de verschrikkelijke” zei ze zacht, terwijl ze even lachte. Nee, ze zou geen kinderen meer aanvallen, niet meer.
outfit
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Anger is one letter short of danger
