Ze zat zo fel in de hoek van haar bed gedrukt dat het leek alsof ze bang van iets was terwijl ze eigenlijk gewoon de veiligheid zocht van het hoekje van de muur. Het was iets doms, zo tegen de muur gedrukt zitten maar het was voor haar een gewoonte. Haar lichte groene ogen gleden op van haar tekenpapier naar Eros aan de andere kant van de ruimte op zijn eigen bed in zijn boeken gedoken. En van zodra hij ook maar een beetje op keek gleed haar blik terug naar beneden, op haar papier waar haar hand gewoon haar gedachten volgde. Hoe langer ze naar het tekenpapier keek, hoe meer ze weg zonk naar haar eigen wereld. Niet Genosha, niet de wereld, gewoon haar eigen wereld met haar eigen regels. Dat was nog steeds Rosalie haar favoriete plaats, dat en de natuur. En op eerlijk te zijn zat ze al zo lang opgesloten binnen de vier muren van deze kamer dat ze hunkerde naar een beetje van die natuur. Misschien kon ze Griffin even spreken, misschien zou ze iemand leren kennen, hoewel dat haar altijd zou beangstigen was ze ergens heel erg nieuwsgierig naar de wereld en ze moest die trotseren, ze had gewoon geen andere keuze. Niet meer.
Rose wierp een kort voorspellende blik door de ruimte, ze was het nog steeds niet gewoon om een kamergenoot te hebben, al zeker niet van het andere geslacht dus ze moest in één vlotte beweging buiten geraken. Haar blik gleed naar haar bureaustoel waar haar truitje over lag. Dan gleed haar blik naar haar kleerkast waar naast haar schoudertas stond vol met haar schetsen, zou ze die meenemen? Ze kauwde bedenkelijk aan de binnenkant van haar wang en keek dan naar de sleutels. Toen ze terug naar Eros keek zat hij met een klein geamuseerd glimlachje toe te kijken, hij begon haar routine al te kennen. ‘Ik ga al.’ Zei ze met een onderdrukte glimlach. Ze kwam van haar bed, stapte snel in haar schoenen, nam haar truitje, sleutels en verdween uit de deur. Griffin was de enige die haar nu kon helpen, als het nodig zou zijn, de schetsen had ze niet mee, ook geen tekenpapier, geen pen, ze stond er alleen voor. Enkel met Griffin en nouja … gif.
Haar moeder had een prachtige bloementuin gehad, Rosalie wandelde door de tuin en keek naar de bloemen, genoot van de zon tegen haar warme huid en de eenzaamheid. Ze was eenzaam … er waren hier studenten maar ze liepen langs haar heen. Griffin los laten was geen optie momenteel, ze was nog steeds bang voor wat mensen konden en zouden zeggen over haar mutaties. Maar het deed haar goed, om doorheen de tuin te wandelen en te genieten van de geuren die de bloemen vrij gaven en de stilte die er heerste. Uiteindelijk kwam ze uit op een klein grasveld, ze zakte neer in het gras en staarde voor zich uit om zich dan op haar rug te laten vallen en naar de stapelwolken te kijken aan de hemel. Ze streek haar vingers door haar rode haar en sloot kort haar ogen. Het was hier wel goed, ze zou het wel wennen, er zou haar niets ergs overkomen. En net zo gemakkelijk als ze hier was gaan liggen was ze ook naar haar eigen wereldje gezonken met haar gedachten. Tot ze weer dat gevoel kreeg alsof iemand haar aanstaarde …
Onderwerp: Re: Picture clouds and dreams. [Judas] zo sep 25, 2016 6:40 pm
One The number of purposes you serve
Kalm liep Judas door de tuinen van de school. Het was een plek waar hij graag kwam, raar maar waar. Voor de jongen bracht het rust en het was aangenaam dat er veel minder volk was dan binnen. Je kon ten minste wandelen zonder dat je schrik moest hebben om ergens tegenaan te lopen. Geen mensen die vies keken als je er per ongeluk tegen liep. Niemand die ineens een ruzie starten met iemand anders omdat hij in de buurt was en vooral geen enkele blik gericht op hem. Het was net zoals het bos een plek waar dat Judas regelmatig kwam als hij vrij had en niemand hem in een les verwachten. Vooral tijdens de avond was hij graag in de tuinen omdat er dan helemaal niemand was. Iedereen zat dan veilig binnen te slapen in hun lekker warme bed. Een plek waar Judas ook niet graag was door zijn o-zo-fantastische kamergenoot. De persoon waardoor hij nog steeds rond liep met een gebroken rechter arm.
Judas plukte een van de bloemen af. Het kleine ding liet hij tussen zijn vingers draaien terwijl dat hij ernaar keek. Net niet had hij een mutatie die ervoor zorgde dat het meteen verwelkte. Dat zou er nog aan ontbreken. Nee, het was een goed iets dat het bij hem nog niet zo slecht was dat alles ook kapot ging in zijn handen...of toch niet zonder hij wilde. Wat het bloemetje ging toch kapot, enkel niet door een mutatie. Judas balde zijn hand tot een vuist en kneep zo ook de bloem kapot. Een gebroken bloem met een geknakte steel en missende bloemblaadjes viel de grond op, wanneer hij zijn vuist weer openden. Zo gebroken als de bloem was, was hij ook. Voor hem voelde het zo in ieder geval aan en het was een verschrikkelijk gevoel.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij, naar zijn zwarte gehavende vleugels die wat langs zijn lichaam staken. Dat was enkel niet het enige waar Judas zijn ogen op vielen. Iets verder op lag er in het gras een meisje met opvallend ros haar, toch was ze hem eerder niet opgevallen. Niet dat het veel uit maakten. Het zag er even naar uit dat Judas haar ging benaderen, maar hij wandelde enkel langs haar heen omdat het moest voor weer naar het hoofdgebouw te gaan. Om enige confrontatie te vermijden keek hij straks voor zich uit wanneer dat hij haar passeerde. Iedere confrontatie die hij gaan ging, eindigde toch in een ramp dus het was vast beter als hij iedereen eens met rust liet. Dan kreeg hij vast minder problemen met de docenten.
Er was zoveel meer dan enkel die bloemen, die geur, het bracht het gehele plaatje in haar hoofd tot zen recht. Rosalie kon uren dromen zonder aandacht te besteden aan de werkelijkheid. Een kwaliteit die enorm in haar nadeel werkte want dit in combinatie met de weinige levenservaring maakte het voor haar haast onmogelijk om goed te functioneren in deze maatschappij. Alles wat ze zag had een zekere invloed op haar bestaan. Alles wat haar werd opgedragen in de les bleef bij. Ze moest haar plaats vinden binnen dit alles en het was fascinerend maar op dezelfde moment ook zo ontzettend angstaanjagend. Dus als ze dan even momentjes vond als deze, waarbij ze naar de bloemen keek, de gemixte geur ervan opsnoof en over het pad door de tuin wandelde … was ze blij. Blij met dat kleine beetje rust, dat kleine beetje gevoel van thuis dat haar hierheen was gevolgd. Ze was geen moeilijk persoon, ze paste zich traag aan en ze had nog zoveel potentieel … althans dat was wat men van haar zei. Ze moest groeien en deze school zou het doen, deze school zou haar op een plaatsje zetten waar ze niet opgesloten zat tussen vier muren en alleen.
Ze nam van al dit zoveel genot dat ze op een grasveldje neerzakte en naar de wolken staarde. Anderen hadden een boek nodig om tot rust te komen, een wandeling, sport of ergens tegenaan slaan. Bij Rosalie was het gewoon staren en met haar gedachten wegdrijven of schetsen. Zolang ze maar iets kon doen waar haar gedachten helemaal in konden weg zinken. Wat er niet van weerhield dat ze niets uit haar omgeving miste. Ze kende de kriebel van bekeken te worden, het was een nieuwe kriebel dus ze was algauw weer zo alert dat ze ergens ook weer nerveus van werd.
Ze drukte zich opnieuw af op haar ellebogen, streek haar rode haar naar één kant en liet haar ogen op de omgeving rusten. Tot er een jongen langs haar liep. Ze had geen idee of hij ervoor had gezorgd dat ze zich bekeken voelde, en dat vergat ze bijna meteen toen ze de gehaverde vleugels zag op zijn rug. ‘Wauw.’ Stootte ze er zachtjes op uit. Ze had al zoveel op deze school gezien, vleugels … nee. Haar ogen gingen van de vleugels naar de jongen die haar een blik wierp. Meteen sloeg ze haar ogen neer naar de grond. ‘Sorry, ik, je,’ ze zweeg en liet haar ogen weer aarzelend op zoek gaan naar de zijne. ‘Je vleugels, ze zijn prachtig.’ Kon ze die maar schetsen, kon ze hem maar gewoon schetsen. Maar ze was natuurlijk alles vergeten. Ze probeerde het oogcontact te vermijden wat een stuk gemakkelijker ging als hij zo’n paar vleugels had dat ze daar steeds opnieuw naar keek. Maar misschien zou hij dat niet leuk vinden, om zo bewonderd te worden. Dus richtte ze haar blik terug naar de grond, plukte een triepje gras en probeerde hardnekkig haar aandacht daarop te houden …
Onderwerp: Re: Picture clouds and dreams. [Judas] zo okt 09, 2016 9:59 am
One The number of purposes you serve
Judas had geen zin gehad in gezelschap en toch was er iemand in de buurt geweest. Het had er niet naar uitgezien dat ze wist van zijn aanwezigheid. Toch vond de jongen het niet aangenaam dat ze zo dicht in de buurt was. Het was zijn dag niet en dan wilde hij gewoon alleen zijn. Als hij dat niet kon zijn in de tuin, dan zou hij wel ergens anders heen gaan. Er waren genoeg plaatsen waar dat er niemand zou zijn. Judas besloot om gewoon weg te wandelen, ook al zorgde het ervoor dat hij langs haar heen moest wandelen. Door geen aandacht te schenken aan het meisje hoopte hij ongezien voorbij te kunnen wandelen. Dat was zijn plan, dat volledig in het water liep. Door geen aandacht te willen trekken, had hij waarschijnlijk alle aandacht getrokken.
Ze had hem aangesproken. Natuurlijk kon Judas er nog steeds voor kiezen om simpelweg verder te wandelen, maar haar woord keuzen zorgde ervoor dat hij het niet kon. Gelijk stond hij stil wanneer ze zei dat zijn vleugels prachtig waren. Zijn kaken klemde hij gelijk op elkaar en hij vormde zijn handen om te vuisten. ‘Prachtig,’ herhaalde hij met een sarcastische grinnik. Des te langer dat Judas daarover nadacht, des te erger het klonk. Hij schudde zijn hoofd enkele keren voor hij zich naar het meisje toe draaide. ‘Ja natuurlijk, lach me er maar om uit,’ zei hij tegen haar. Niets aan haar gezichtsuitdrukking of de toon van haar stem liet tonen dat ze hem aan het uitlachen was. Ze leek ze oprecht bewonderend aan te kijken, maar hij snapte niet waarom. Judas kon gewoon niet geloven dat ze de vleugels echt prachtig kon vinden. Het was onmogelijk en hij kon het niet inbeelden. Natuurlijk niet, want ze waren afschuwelijk en kwamen niet eens in de buurt van prachtig. Dat wist Judas ook wel nu hij zijn broer weer had teruggezien.
Van de blik die hij kreeg werd hij gek. Zelf had hij geen idee waar hij naar moest kijken, maar het was te lastig om zijn ogen op haar te houden. Uiteindelijk leek ze het dan zelf toch door te hebben en keek het meisje weer naar de grond. ‘Ja, kijk maar snel weg. Dat is het verstandigste wat je nu al gedaan hebt,’ sprak hij tegen haar en eindelijk kon hij haar ook aan kijken zonder het lastig te vinden. ‘Heel slim van je,’ maakte Judas nog eens duidelijk. Als ze niet snel genoeg had weg gekeken voor Judas, dan had hij sowieso één of andere dreiging gemaakt om zo hetzelfde effect te krijgen.
Toen ze naar deze school werd gebracht wist ze niet wat ze moest denken. Maar eerlijk, iedere dag viel ze van de ene verbazing in de anderen. Ze kon hier niet haar vrije gang gaan, ze kon niet de hele dag met haar summons doorbrengen of haar eigen wereldje maken maar er was hier zoveel meer om te zien. Iedere dag opnieuw zag ze iets nieuws, was het niet de leerlingen in de kantine dan was het wel de bibliotheek die barste van de boeken … en de geur, van het leer, van het papier. En was het niet voor mooie plaatsen dan was het voor de mutanten die er rond wandelde. Sommigen hadden geen schaamte in hun mutatie, maakten een balletje vuur in het midden van de gang of transformeerden op een vol schoolplein naar een dier en wandelden weg. Het gemak waarmee ze over deze school bewogen was iets dat Rosalie nooit zou kunnen evenaren. Dat was iets waar ze enkel maar van kon dromen want eerlijk … Ze zou nooit zo open en direct zijn met haar mutaties. Het was haar enige vorm van verdediging, haar summons haar enige vorm van vrijheid. Dus afgezonderd van dat zou ze overkomen als een heel normale leerling.
De jongen immers … die vleugels, haar ogen zonken erin weg, alsof ze voor het eerst in haar leven vleugels van dichtbij kon zien. Ze waren prachtig, ze waren vol en donker en haar ogen volgden de lijnen van boven tot helemaal naar beneden. Haar gestaar en gedroom werd thuis ook niet altijd geapprecieerd. In dit geval had ze er totaal niet bij stilgestaan dat staren misschien wel onbeleefd was. Rosalie kon zo opgaan in het moment dat ze al snel eens alle in haar directe omgeving kon vergeten, zo ook de jongen.
Maar die hele verbeelding sprong in duizend stukjes toen hij die sarcastisch opmerking gaf. Meteen krabbelde ze vanbinnen weg, meteen verdween de bewondering uit haar ogen en keek ze hem lichtelijk geschrokken aan. Ze was sociaal niet capabel om het op te nemen tegen sarcasme, en al zeker niet tegen een persoonlijkheid als hem want het zag ernaar uit dat alles in zijn leven bestond uit regenwolkjes en bliksemschichten. Toen hij haar beschuldigde dat ze hem zat uit te lachen kwamen haar wenkbrauwen voorzichtig samen. ‘Ik lachte niet.’ Reageerde ze meteen. Wat ze misschien beter niet kon doen, ze zou moeten knikken en hem laten verder wandelen. Dit was niet het type jongens die ze wilde tegen komen, ze konden zoveel gedaan krijgen van haar als ze wilde. Ze voelde plots een sterke drang voor Eros maar hij was in geen honderd meters te bekennen. Dus ze keek naar de grond, als laatste redmiddel en zelf daar had hij een scherpe snelle reactie op. Rosalie durfde hem oprecht niet meer aan te kijken, ze haalde haar vingers door haar roodachtige haar en ze kwam recht. ‘Het was niet mijn bedoeling om je te beledigen,’ ze maakte haar blik voorzichtig los van de grond en keek aarzelend naar hem op. Haar vingers lagen op haar ketting, als ze Griffin nodig had, hij was vlakbij maar wat zou hij dan doen, nog meer lachen, nog meer spotten. Dus ze liet haar vingers van de ketting vallen en keek naar zijn schoenen in plaats van naar zijn gezicht. ‘Het was niet slecht bedoeld.’ Besloot ze uiteindelijk maar haar eerder onafgemaakte zin af te maken. Nee, ze had hier niets verkeerds van bedoeld. Blijkbaar was niet iedereen op deze school om bij weg te dromen …
Onderwerp: Re: Picture clouds and dreams. [Judas] ma nov 07, 2016 10:12 pm
One The number of purposes you serve
Voor zijn eigen goed en dat van anderen negeerde Judas liever mensen, al was het vooral voor zichzelf. Het was altijd makkelijker als hij gewoon met niemand rekening moest houden. Hij wist van zichzelf hoe prikkelbaar hij was en misschien dat hij daar verandering in moest brengen, maar dat zou niet voor binnenkort zijn. Judas wilde zichzelf niet veranderen en daardoor kon hij ook niet veranderen. Zo bleef hij zoals velen zeiden hangen in zijn zelfmedelijden, maar hij zou het zo niet noemen. Hij wist niet hoe hij het precies zou noemen, maar dat was het zeker niet!
Ze vertelde hem dat het niet was om mee te lachen, dat zij er niet mee lachte, maar het was iets dat Judas niet kon genezen. Hoe kon je is gebroken mooi vinden? Hij kon het niet vatten en precies daarom dat hij het ook niet zou gaan geloven. Zijn reactie was dan ook gelijk om zijn hoofd te schudden en een afkeurende vinger op haar te richten, maar er kwamen geen zinnige woorden uit zijn mond. Judas wist niet welke woorden hij moest gebruiken en dat maakten het allemaal nog eens zo vervelend. Natuurlijk had hij aan het meisje haar gezicht kunnen zien dat ze niet loog, maar dan nog. Ze kon nog altijd een goede leugenaar zijn, maar dan wel een super goede leugenaar. Overdreven rolde hij met zijn ogen vooraleer dat hij een hand door zijn haren bracht. Hij was niet wat hij met haar aan moest. Nu zei ze ook nog eens dat ze hem niet had willen beledigen. ‘Dat is dan mooi mislukt,’ was wat hij over zijn lippen kreeg terwijl hij kwaad bleef kijken. Kwaad zij op iemand die er terug op reageerde was nog altijd helemaal anders, dan als de persoon reageerde zoals de rosse voor hem.
‘Jaja, hou die zever maar voor jezelf. Ondertussen kan ik al voorspellen wat je zou zeggen,’ zei hij eerder op een gefrustreerde toon, dan echt op een kwade toon. Judas was niet meer kwaad, maar wel gefrustreerd door de reactie die hij niet kreeg van haar. Hij wist niet wat hij met haar aan moest en dat was wel duidelijk. Hij besloot zelfs om weg te wandelen, zetten zelfs al enkele stappen richting de school, maar vervolgens draaide hij zich in een vloeiende beweging weer om. ‘Denk maar niet dat jij zo onschuldig bent als je denkt dat je bent,’ zei hij in een poging weer wat gemeens te zeggen, maar het trok op niks. Voor Judas was het al genoeg als hij iets over zijn lippen kreeg, zelfs al was hij niet tevreden over wat het was.
De hele manier hoe hij zich opstelde tegenover haar joeg haar vanbinnen angst aan. Meteen had ze al een paar mogelijke rampscenario’s in haar hoofd. Dit kon op zoveel mogelijke manieren mislopen. Het grote nadeel aan Rosalie was dat als ze zenuwachtig of bang werd ze een flapuit werd en dat kon de jongen voor haar duidelijk niet appreciëren. Worst case scenario? Ze had haar schetsen niet bij dat betekende dat ze enkel maar beroep kon doen op Griffin. Maar ze zou hem niet tevoorschijn halen tot ze echt moest. Dus er was haar gif manipulatie, wat haar nog meer angst aan joeg dan de jongen zelf. Ze zat zoveel in haar eigen wereldje dat ze dat deel van haar mutatie nog niet altijd honderd procent in de hand had. Dus als ze zich zou moeten verdedigen … ze kon hem wel eens een goede vergiftiging geven in het proces. Hem pijn doen … ze wilde niet maar wat als het moest? Dat was wat door haar hoofd spookte, wat haar bang en opgewonden maakte op hetzelfde moment. Misschien moest ze gewoon maar knikken, mee gaan op de zijn woorden en daden, flink zijn, dan zou alles vanzelf wel in orde komen, toch?
Zijn beschuldigende vinger deed haar letterlijk een centimeter naar achter buigen ondanks dat hij een stuk verder stond en nog niet eens dichtbij was. Maar er kwamen geen woorden, hoefde niet, zijn gezicht sprak boekdelen. Haar ogen dwaalden automatisch weer onderdanig naar de grond, wat had ze gedaan? Ze had hem oprecht niet willen beledigen, zijn kwade woorden bewezen immers het tegendeel. Ze wilde haar mond openen om er iets op te reageren maar hij ging gelijk grof en kortaf verder, ze kromp automatisch een beetje in elkaar. ‘Ja?’ De toon waarop ze dat woord had uitgeflapt zou hem waarschijnlijk niet aan staan. Ze legde haar hand voor haar mond en zocht naar iets anders om naar te kijken dan naar hem. Hij kon niet voorspellen wat ze zou zeggen, zo transparant was ze niet, of wel?
Hij wandelde weg, ze voelde haar schouders langzaam ontspannen. Ze grabbelde recht, dit zou een rechtstreekse rit terug zijn naar haar kamer, waar het veilig was bij Eros. Misschien kwam ze er niet meer uit voor de komende week. Ze zou zijn gezicht nu waarschijnlijk overal zien, want dat was het soort nadruk dat hij had achter gelaten. Rosalie zou op weg naar de les bang zijn om hem overal te zien verschijnen, met die afkeurende blik in zijn ogen. Ze stond net recht toen hij weer sprak. Haar hoofd schoot naar boven en ze keek hem terug aan. ‘Hoe kun jij dat nou weten?’ Flapte ze er meteen uit. Ze had niet veel temperament maar haar eerste ongecontroleerde reacties hadden dat vaak wel. Ze bleef hem even aankijken, slikte die boosheid een beetje weg tot haar blik weer dan onzekere kreeg. ‘Je hoeft niet te doen alsof je iedereen kent, je alles weet. Zo werkt het nooit.’ Reageerde ze uiteindelijk zachtjes, meer om een beetje haar eigen punt te maken. Eigenlijk zou ze gewoon moeten zwijgen, dat was het beste dat ze kon doen …
Onderwerp: Re: Picture clouds and dreams. [Judas] ma jan 02, 2017 9:25 pm
One The number of purposes you serve
Judas moest er wat aan doen. Ieder gesprek met wie dan ook ging altijd de verkeerde kant op. Mensen zeiden altijd het verkeerde en hij wist niet hoe dat hij het van zin moest afzetten. Misschien dat het nooit ging beter. Alles zat nog zo vers in zijn geheugen en daarom dat hij er geen vrede mee kon nemen. Wie weet, de kans bestond dat er nooit een moment kwam dat hij er vrede mee nam. Wat er was gebeurd met zijn vleugels had een grote hap uit hem genomen. Het had hem verbitterd en alles wat hij was, was hem ontnomen. Natuurlijk duurde het lang om het te accepteren.
Natuurlijk had hij in het begin ook helemaal verkeerd gereageerd op het meisje. Ze had het niet slecht bedoeld, maar zo kwam het helaas nooit op hem over. Dat was waardoor ze op dat punt waren gekomen. Ze had het hem zelfs gezegd, dat het niet bedoeld was om hem te beledigen. Zijn woorden waren enkel niet de goede woordkeuzen. Zeggen dat je al kon voorspellen wat de andere ging zeggen, terwijl het niet zo was. Natuurlijk reageerde ze daarop en Judas moest op zijn tanden bijten om er niet nog erger op te reageren. ‘Ja,’ was uiteindelijk het standvastige antwoord dat uit zijn mond kwam.
De harde woorden van Judas, waren niet goed aangekomen bij het meisje, maar hij reageerde niet op de hardere woorden van haar. Hij bleef gewoon op zijn plek staan en zijn blauwe ogen waren op haar gericht. ‘En waarom niet?’ vroeg Judas aan haar terwijl hij zich kalm naar haar omdraaide. ‘Is iedereen uiteindelijk niet hetzelfde? Als je één iemand kent, dan ken je ze allemaal,’ sprak hij tegen haar. Ergens was het besef er dat hij de oorzaak was, dat iedereen op het einde hetzelfde was. Iemand goed kon slecht bij hem uitdraaien. Dat gebeurde zo goed als bij iedereen die hij tegenkwam en het was niet iets dat hij ging toegeven, maar het was verschrikkelijk. Er was geen controle over dus voor Judas werd het dan moeilijk om te oordelen wie iets echt meende en wie niet. Maar zelfs voor de mutatie naar boven was gekomen, had hij het slechtste in de mens al gezien. Je zou voor minder kwaad op alles en iedereen worden. ‘Het feit is dat ze gewoon niet prachtig zijn,’ kwam er vervolgens uit zijn mond. Zijn woorden waren veel zachter als ervoor en niet eens kwaad bedoeld. Hij wilde gewoon een vaststelling maken.
