Niklaus Akermam; zijn naam, dat was het enige wat Mia wist over haar kamergenoot. Wat zijn leeftijd was of zijn mutatie, had niemand haar kunnen of willen vertellen. Niet dat het haar echt veel kon schelen, als ze het wou weten zou ze er snel genoeg achter komen. Zou hij weten dat ze hem vanaf vandaag kwam vergezellen? Zou haar oude en versleten duffel bag hem al zijn opgevallen? Toen ze aan het eind van de ochtend haar spullen in hun kamer had gedumpt, was hij er niet geweest. Iets waar ze absoluut geen problemen mee had gehad. Op die manier had ze in alle rust haar weinige spullen uit kunnen pakken en vervolgens op onderzoek uit kunnen gaan. Haar middag was anders verlopen dan ze had verwacht en het begon er op te lijken dat het eiland haar misschien toch iets te bieden had. Wat niet weg nam dat ze hier het liefst zo snel mogelijk weg wou. Haar mensen, zaten zonder haar en hoewel ze het niet graag toe gaf wist ze dat hun kansen zonder haar ineens een stuk slechter waren geworden.
Al voor ze de deur van hun kamer open deed, wist ze dat haar kamergenoot er niet was. Er was geen hartslag, geen ademhaling, geen hersenactiviteit, niets wat er op wees dat er enige levensvorm in de kamer was. Stil sloot ze de deur achter zich, terwijl ze haar blik door hun kamer liet glijden. Sinds ze hier zeven uur eerder was vertrokken, was er nog niets veranderd. Op zich was het niet heel raar, ze was onder lestijd aangekomen en de laatste lessen waren pas twee uur eerder afgelopen. Wat voor persoon zou haar kamergenoot zijn? Sociaal, verlegen, non-stop chagrijnig, een driftkikker? Het liefst zou Mia iemand hebben die spraakzaam was en tegelijkertijd niet te veel vragen zou stellen, maar ze wist dat dat veeleisend was.
Verveeld liet ze zich op haar bed vallen, ze was niet gewend aan de stilte die er nu om haar heen hing. In het kamp was er altijd het geluid van vogels, het gehuil van wolven en het – meestal – vrolijke geschreeuw van kinderen. Nooit was het er stil, ook ’s nachts niet en Mia wist dat ze die lawaaierigheid zou gaan missen. Net als de onrust en het constant bezig zijn met van alles en nog wat. Hoe moeilijk hun bestaan in het kamp soms ook geweest was, het was de enige plek waar ze zich ooit thuis had gevoeld. Een zucht schoof over haar lippen. Haar blik ging naar het mobieltje dat op haar nachtkastje lag. Eigenlijk zou ze Samuel moeten bellen, om hem te vertellen wat er aan de hand was maar ze had geen idee waar ze moest beginnen. Hoe ze hem moest vertellen dat ze het voorlopig zonder haar zouden moeten stellen. Op het moment dat ze haar hand uit wou steken om haar telefoon te pakken, drong er een hartslag tot haar door. Er stond iemand voor de deur, een jongen, waarschijnlijk haar kamergenoot. Mia ging overeind zitten, in kleermakerszit. Haar donkere ogen hield ze op de deur gericht, terwijl ze hem met haar mutatie vluchtig in zich op nam. Over het algemeen hadden mensen het nooit door wanneer ze een lichaamsscan deed, al kon het zijn dat sommige mutanten het wel konden voelen. Er verscheen een lichte frons op haar gezicht, er zaten sporen van kalmeringsmiddelen in zijn bloed.
Onderwerp: Re: Room 16 | Niklaus & Mia vr aug 05, 2016 12:51 pm
Death is so final
Voor Niklaus was het weer een slapeloze nacht geweest. Een ochtend waar hij geen hap eten binnen kreeg en enkel naar zijn bord had liggen staren. Hij had gewoon geen hap door zijn keel gekregen en ‘s nachts had hij geen goede houding kunnen vinden om in te liggen. Sinds zijn aankomst op het eiland had hij nog maar één keer zo’n spanning gehad en dat was wanneer hij moest gaan trainen. Het was niet zo heel erg geweest omdat hij dacht dat het enkel met een docent was geweest. Als hij had geweten dat er iemand anders bij was geweest, had hij vast hetzelfde meegemaakt als hij deze ochtend had meegemaakt. Om een uur of vijf had hij zijn kamer verlaten en was hij niet meer terug gekeerd. Klaus wist dat er een nieuwe student bij hem op de kamer zou komen liggen. De docenten of schoolhoofden waren nog zo aardig geweest om hem dat te vertellen. Het zou gaan om een zekere Mia Marte Araiza. Klaus had nadrukkelijk gevraagd om een andere mutant die geen aanvallende mutatie had, of toch niet zo aanvallend als die van hem. Niets dat al te hard zou opvallen of waar hij last van ging hebben. Als ze er geen rekening mee hadden gehouden, wist hij dat het slecht ging aflopen en zijn pillen gingen hem er niet bij helpen.
Nadat Klaus zijn ochtend starend naar zijn eten had doorgebracht, was hij naar buiten gegaan en daar had hij de rest van zijn tijd doorgebracht. Ergens in het bos was hij tegen een boom gaan zitten om verder niet gestoord te kunnen worden. De natuur bracht altijd rust, iets dat hij niet vond binnen in de schoolmuren. Het was daar veel te druk en het gaf hem altijd een bedrukkend gevoel. Er waren genoeg mutanten daar die open en bloot hun mutaties gebruikten en de gedachten dat er iedere moment iets kon gebeuren maakten hem nerveus. Misschien dat er niet niets met hem ging gebeuren, maar om hem heen kon iedere mutant ook zijn controle verliezen. Het was onmogelijk te weten wat iedereen kon, maar Klaus wist dat er genoeg mutanten waren die dat een groot ongeluk konden veroorzaken. Hij was zeker niet de enige mutant met destructieve mutaties.
Na een tijd die uren had lijken te duren, had Niklaus zijn ogen eindelijk weer geopend. Hoe laat het was, wist hij niet, maar het was al lang geen ochtend meer. De slaap die hij te kort had gehad tijdens de nacht, had hij weer ingehaald. Hij moest wel in slaap zijn gedommeld terwijl dat hij daar tegen de boom neer had gezeten. Zijn nieuwe kamer genoot was vast ook al lang aangekomen en hij was niet op de kamer geweest. Misschien was dat maar goed ook. De jongen stond maar weer eens recht om vervolgens de restjes aarde van zijn kleren de vegen. Automatisch ging zijn hand naar zijn jaszak waar zijn potje met pillen stak. De eerste dagen had hij er nog aan moeten denken dat hij ze innam, maar het ging ondertussen al vanzelf. Eén pilletje slikte hij in voor dat hij weer richting de school ging om daar regelrecht naar zijn kamer te gaan. Naarmate hij echter dichterbij kwam, voelde hij de spanning opkomen en al snel had hij nog een twee pil ingenomen. Het leek allemaal niet zoveel te doen, of zo voelde het voor hem in ieder geval toch. Zeker wanneer hij voor de deur stond voelde hij de spanning weer opkomen, maar het was gelukkig al minder. De rust had nog steeds de overhand en dat was wat hij moest hebben. Klaus deed de deur van zijn kamer dan ook maar open om nadien naar binnen te kunnen gaan. Zijn nieuwe kamergenoot zat daar al en even nam hij diep adem. ‘Mia Marte Araiza?’ vroeg hij om zeker te weten dat zij het was. Ja, ondanks dat ze een lange naam had, wist hij die al volledig uit zijn hoofd. Hoe vaak hij de naam niet al had herlezen en had herhaald in zijn hoofd doorheen de nacht en dag.
Onderwerp: Re: Room 16 | Niklaus & Mia ma aug 08, 2016 1:32 pm
De jongen kwam als geroepen. Als hij niet voor de deur was verschenen, dan zou ze nu waarschijnlijk in een heftig gesprek met Samuel verwikkeld raken. Hoewel de jongen als leider ongelofelijk rationeel en hard kon zijn, wist ze dat hij een aantal zwakken plekken had en één van die zwakke plekken was zij. Als zij hem zou zeggen dat ze vast zat op een eiland vol mutanten, zou hij in eerste instantie waarschijnlijk overmand worden door bezorgdheid. Een emotie die langzaam plaats zou maken voor woede en frustratie. Niet alleen omdat zij vast zat, maar ook omdat haar afwezigheid het lot van Niños Perdidos wel eens kon bezegelen. Mia bracht haar gedachten abrupt tot stilstand en focuste haar aandacht volledig op de jongen aan de andere kant van de deur. Dat er kalmeringsmiddelen in zijn bloedbaan zaten was onmiskenbaar. Sterker nog, de dossering was vrij hoog, alsof hij kort na elkaar kalmeringspillen had geslikt. Waarvoor? Angst, paniek, woede? Mia kon het niet direct aflezen aan zijn hersenactiviteit, vooral omdat de middelen hun werk behoorlijk goed leken te doen. De jongen was weliswaar enigszins gespannen maar niet meer dan dat. Misschien wel goed, Mia had absoluut geen zin om met direct geconfronteerd te worden met een over emotioneel persoon. Niet dat ze daar niet mee om kon gaan, dat kon ze zeker wel. Sterker nog, de kans was groot dat ze zijn hersenen nog effectiever kon beïnvloeden dan zijn medicijnen dat konden. In principe kon Mia het effect van ieder medicijn repliceren en versterken, als ze maar wist op welke cellen, hormonen en neurotransmitters het in werkte.
De deur ging open en een knappe maar enigszins onverzorgde jongen kwam de kamer binnen lopen. Mia nam hem voor een moment rustig in zich op. Het was duidelijk dat zij, in tegen stelling tot hem, volledig op haar gemak was. Met haar handen losjes in haar schoot, zat ze in kleermakerszit op de licht blauwe sprei op haar bed. Er verscheen een lichte grijns op haar gezicht, toen hij haar gehele naam moeiteloos over zijn lippen liet rollen. “De enige echte, maar zeg maar Mia” zei ze met een knipoogje. “En dan ben jij Niklaus Akerman.” stelde ze vast. Ja, de jongen was niet de enige die namen op briefjes kon onthouden. “Ben je hier al lang?” vroeg ze, waarbij ze haar hoofd iets kantelde en hem vragend aan keek.
Onderwerp: Re: Room 16 | Niklaus & Mia vr aug 12, 2016 1:20 pm
Death is so final
Wanneer dat Niklaus eindelijk zijn eigen kamer binnen was gegaan om zijn nieuwe roommate onder ogen te kunnen zien, was het snel duidelijk dat zij meer op haar gemak was. Het was Mia die dat nieuw was en bij hem op de kamer kwam. Eigenlijk kwam zij in het domein van iemand anders en toch was zij de kalme van de twee. Rustig had ze daar gezeten op het bed dat vanaf dan voor haar was. Geen zenuwtrek die hij kon opmerken en haar handen op haar schoot. Omdat hij niet goed wist wat hij moest zeggen of moest doen. Hij vroeg dan maar het logische en wilde weten of ze inderdaad zijn kamergenoot was. Mia Marte Araiza, maar het was gewoon Mia om het makkelijk te houden. Zij kende op haar beurt ook zijn naam en kort knikten hij even. ‘Of Klaus, Nick, je ziet maar,’ zei hij terwijl hij met één hand een plek haar achter zijn oor streek. Hij was niet moeilijk met zijn naam. Iedereen kon hem noemen zoals ze dat zelf wilde. Als hij zin had in een gesprek of om te luisteren zou hij overal wel op reageren en anders negeerde hij het volledig.
Ze vroeg hem hoe lang hij op het eiland was en terwijl hij erover nadacht, nam hij gelijk de kans om even de deur achter zich dicht te doen. ‘Iets van de twee weken,’ besloot Niklaus terwijl dat hij zich weer naar haar toe draaide. ‘Nieuw neem ik aan?’ vroeg hij, langs de andere kant kon hij volledig verkeerd zijn. Met haar zelfvertrouwen kon het wel eens zijn dat ze hier veel langer was en daarom zo op haar gemak was. Veel beter zou dat de situatie niet meteen maken.
Voor het moment was het vooral Mia geweest die iets of wat het gesprek aan de gang hield. Niklaus voelde zich bijna verplicht om verder ook wat te zeggen, dus wat beter dan iets te zeggen over zijn kamer. Wat er echter uit zijn mond kwam, was niet meteen de slimste opmerking. ‘Dat is je bed,’ zei hij met een klein gebaar naar het bed waarop ze zat, maar hij liet zijn hand al meteen weer zakken. ‘Maar dat wist je dus al,’ mompelde hij erachteraan. Wat was hij toch goed in voeren van conversaties. Of eigenlijk viel het mee, dat wist hij zelf ook, maar heel de situatie was voor hem ongewoon. Nog nooit had hij zijn kamer met iemand moeten delen, maar dat kwam misschien omdat zijn ouder kamer niet echt een kamer te noemen was. Zeker niet als je het vergeleek met waar hij toen verbleef. ‘Moest het overdag of ‘s avonds koud worden, mag je altijd de verwarming aanzetten,’ zei hij. Dat was al een verstandigere opmerking aangezien het door hem wel eens heel koud kon worden al hij in de kamer zat.
Onderwerp: Re: Room 16 | Niklaus & Mia zo aug 14, 2016 3:09 pm
In de meeste situaties wist Mia zich altijd redelijk snel op haar gemak te voelen. Er ging bijna altijd een soort serene rust van haar uit, die je deed vermoeden dat ze de volste vertrouwen had in zichzelf en de omgeving. Het was iets wat ze zich al jaren terug eigen had gemaakt, iets wat misschien ook wel gewoon onderdeel van haar karakter was. Zich laten overmannen door haar emoties deed ze bijna nooit. Het hielp toch niet. De enige manier om te overleven was door je gevoelens op de achtergrond te zetten en je te laten leiden door rationaliteit. De jongen leek het vermogen om zijn emoties te controleren niet of in mindere mate te bezitten, want hij was ondanks zijn kalmeringsmiddelen enigszins onrustig.
“Oke, Klaus of Nick.” Herhaalde Mia, terwijl ze probeerde te bepalen welke van de twee namen ze beter bij de jongen vond passen. Nick waarschijnlijk. Al kon dat ook komen omdat Klaus haar wat vreemd in de oren klonk. Het was niet een naam die je in de streken waar zij vandaan kwam snel tegen zou komen. Het klonk Europees, Duits misschien? Mia liet haar ogen nog eens over haar nieuwe kamergenoot gaan, die de deur ondertussen achter zich had dicht getrokken. Twee weken. Dat was ook nog niet zo lang. Misschien dat hij nog moest wennen. Misschien dat hij nog nooit eerder zijn kamer met iemand had hoeven delen. Zelf had ze nog nooit alleen in een ruimte geslapen. In elk geval niet zo ver als ze zich kon herinneren. Ergens was ze wel blij dat ze ook nu niet alleen zou hoeven slapen, zelfs al had ze nog geen idee of ze een klik met Niklaus zou hebben. “Gloednieuw.” zei ze met een grijnsje. “Ik ben hier vanochtend aan gekomen.” lichte ze toe.
Mia schoot in de lach bij het horen van zijn woorden, legde snel haar hand over haar mond om het enigszins te smoren. “Dank je captain obvious.” zei ze met een knipoogje. Het was te hopen dat de jongen niet al te gevoelig was, want het was niet haar bedoeling om hem nu al tegen zich in het harnas te jagen. “Heb je wel eens eerder een kamer moeten delen?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd weer iets kantelde en hem onderzoekend aan keek. Met haar mutatie bleef ze zijn biologie scherp in de gaten houden, zodat ze het door zou hebben wanneer de kalmeringsmiddelen hun werking zou verliezen en datgene naar boven zou komen wat het moest onderdrukken. Bij zijn volgende opmerking gleed haar blik naar de radiator. Nooit eerder had ze iets dergelijks in haar kamer gehad. Ja, in haar ouderlijk huis waarschijnlijk maar ze was destijds te jong geweest om het zich te kunnen herinneren. Hoe feilloos haar geheugen ook was, het was net als dat van ieder normaal mens onderhevig aan kind amnesie. “Ik zal het onthouden.” zei ze met een glimlachje. “Hoe bevalt het je eigenlijk hier? Op het eiland bedoel ik.” verduidelijkte ze zichzelf, omdat ze onderhand al wel door had dat de jongen niet de meest handige persoon was als het op een gesprek voeren aan kwam.
Onderwerp: Re: Room 16 | Niklaus & Mia za sep 24, 2016 9:57 am
Death is so final
Niklaus kon er weinig aan doen dat hij nog steeds wat nerveus was en vooral ongemakkelijk. Dat uiten zich al aan het feit dat hij recht bleef staan en niet ging zitten. Door recht te blijven staan kon hij nog steeds makkelijk bij de deur en was hij daarbij groter dan Mia. Het was een fijner gevoel dan als hij ging zitten. Hij stond echter ook niet zo ontspannen en wist zichzelf absoluut geen houding aan te geven. Dat hij niet zelf onderwerpen zocht voor een conversatie was niet meer dan logisch. Nick wilde dat gesprek niet eens, maar hij voelde zich verplicht. Ze moesten nog veel tijd doorbrengen, dus kon het er best was gemoedelijk aan toe gaan. Mia was blijkbaar gloed nieuw op het eiland, terwijl dat Niklaus er ongeveer twee weken was. Hij knikte even kort als antwoord, terwijl hij probeerde te bedenken wat hij moest zeggen. ‘Dan is er vast nog veel dat je niet gezien hebt,’ probeerde hij met een kleine glimlach. Echt een glimlach kon je het echter niet noemen. Het enige wat hij deed was zijn mondhoeken even optrekken.
‘Nee, ik heb altijd alleen geslapen,’ beantwoorde hij de vragen van het meisje. Eigenlijk waren het vragen die hij niet eens wilde beantwoorden, simpel weg omdat hij dat al persoonlijk vond. Wanneer hij iemand in de gangen zou tegen komen, ging hij er ook niet op antwoorden. Dat er van hem verwacht werd dat hij een kamer zou delen met haar, veranderde de zaak echter. Niklaus voelde zichzelf haast verplicht om erop te antwoorden omdat hij nog een tijd met haar zou moeten doorbrengen. Door zijn mutatie konden de temperaturen in hun kamer schommelen, en hard. Het kon er snik heet zijn, waardoor het niet was uit te houden om er binnen te zijn. Maar het kon ook ijskoud zijn, waardoor het niet was uit te houden om er binnen te zijn. Voor het laatste hadden ze een oplossing, de radiatoren, maar of ze zelfs de koude van zijn lichaam zouden kunnen overheersen, was nog maar de vraag. Anders moest Mia met veel dekens gaan slapen, maar het was wel zo goed om haar te verwittigen dat ze die kon gebruiken. Niet dat hij gezegd had wat de reden was. Niklaus had zijn blik uiteindelijk van haar af gehaald en keek gewoon wat rond in de kamer, omdat hij niet wist waar anders te kijken. Voor hem was de kamer te klein om met twee in te zitten. Wanneer hij eraan dacht kreeg hij al een benauwd gevoel, maar hij moest eraan wennen. Niet zo makkelijk als je ging denken.
Gelukkig dat Niklaus uit zijn gedachten werd gehaald door een vraag van Mia. Zijn heldere blauwe ogen keken haar meteen aan, terwijl hij een juist antwoord zocht. ‘Druk,’ was het enige wat hij gepast vond om het eiland mee te omschrijven. ‘Zeer veel mutanten,’ vervolgde hij nog en hij deed echt zijn best om juiste woorden te gebruiken. Nog steeds had hij het niet voor mutanten en dat was niet het beste op Genosha. Hij wilde enkel niet meteen laten blijken dat hij een zekere haat had jegens de mutanten. Dat zou niet de beste eerste indruk geven. ‘Maar de lessen zijn nuttig,’ zei hij om het wat positief te laten klinken.
