Onderwerp: Room 22| Perfect Strangers | Eros & Rose di sep 06, 2016 12:39 am
There's so much we can't explain Maybe we're helping each other escape
Nummer 22. Hoe moeilijk kon het zijn om dat nummer te vinden? Wel, heel moeilijk als je met je gedachten bij het meisje zat dat naast je liep. Echt hoor. Maar goed, ze waren tenminste al in het gebouw beland ook al kende geen van beide werkelijk de weg. Klein detail maar hoor. ‘Trouwens, ik kan ook van mezelf een muurtje maken. Al weet ik niet of jij je dan kan inhouden?’ Grijnsde hij speels naar haar. Nee, natuurlijk meende hij het niet. Eros vond het gewoon een beetje leuk om Rose wat te plagen. Klein beetje haar, kijken hoe ver hij kon gaan en dat soort zaken. Al wist hij dat het maar gelimiteerd was bij haar. Maar kijk, daarvoor waren ze misschien wel samen geplaatst? Dat hij haar limieten wat aftaste, en ze misschien zo nog wel kon uitbreiden tot het meisje een hele nieuwe wereld te gemoed ging? Ach, Eros en zijn grote dromen. Hoewel, dit zag hij niet als een droom. Nee nee, dit zou de werkelijkheid gaan worden al was het het laatste wat hij deed hier. Voor even schoten zijn ogen naar haar, al richtte hij zijn blik al heel snel op de deuren die ze aan het voorbij lopen waren. ’Zou het kunnen dat we aan de verkeerde kant naar boven zijn gekomen?’ Klonk het bedenkelijk. Want als hij op de nummers lette, dan zaten ze wel heel ver. Het leek hem logischer als ze bij 1 begonnen, iets wat nu dus niet het geval was. Gelukkig was hij zo vrij geweest om ook wat van haar spullen te dragen, sterker nog hij had erop gestaat om dat te doen. Geen enkel meisje in zijn bijzijn zou ooit zelf zulke zware zaken dragen, al zeker zij niet! Nog steeds kon hij zijn vinger er niet op leggen, hij had geen idee wat het meisje allemaal deed met zijn hoofd. Maar vreemd genoeg vond hij het ook niet geheel dom of wat dan ook. Al deed hij er verder ook niets mee, puur om dat deze situatie ergens toch weer zo apart was?
’Aha! We hebben het gevonden!’ Bracht hij even vreugdevol uit. Meteen taste hij met zijn vrije hand in zijn broekzak en haalde daar heel handig de sleutels uit die ze eerder nog hadden opgehaalt. Nog steeds vond hij de dame die aan de receptie zat of hoe je het ook moest noemen, maar vrij nors? Al kon dat ook wel aan hem liggen. Wist hij veel. ’Ready to enter our kingdom? Sprak hij met een warme glimlach waarbij hij de sleutel in het slot stak en binnen no time de deur ook werkelijk open had. ’Ladies first.’ En zo wandelde Rose als eerste de kamer binnen, die ze zouden gaan delen binnen kort. Enkele seconden nadat zij naar binnen was gedaan deed hij hetzelfde en legde meteen ook de spullen neer op de grond. ’Misschien heb je nog wel geluk en is er een nachtlampje? En nee ik lach je echt niet uit. Er zijn zat mensen die bang zijn in het donker.’ Sprak Eros haar bemoedigend toe. Zijn blik viel op de bedden, eentje stond aan het raam en de andere tegen een kale muur. ’Kies jij maar eerst een bed uit, en een kast.’
Iedere pas was er in haar hoofd eentje teveel, iedere pas was een beetje meer protest van haar instinct. Ze had niets gezegd toen de balievrouw hen de sleutels overhandigde van hun kamer … ze zou kunnen protesteren hebben, om een andere kamergenoot vragen, een vrouwelijk iemand, maar dat had ze niet gedaan. Al die tijd had ze niet naast hem gewandeld maar een heel klein beetje schuin achter hem. Niet genoeg om het opvallend te maken maar een positie die haar wat comfort schonk, alsof zijn schaduw haar wat geruststelling bood. Rosalie had op zich niet zo heel veel gezegd gedurende het hele proces, ze had geprotesteerd toen hij haar spullen wilde dragen waar ze zich twee minuten later bij moest neer leggen want hij droeg ze alsnog. Het enige wat ze zelf droeg was haar lederen schoudertas, met haar schetsen, haar mutatie praktisch. Gelukkig had ze niet zoveel mee, Eros had het er niet moeilijk mee. Dus ze liep gedwee naast hem mee, ongeveer. Haar blik straalde de onzekerheid uit maar iedere keer hij een blik haar kant uit wierp reageerde ze meteen, met een kleine glimlach, wat meer energie in haar pas, wat meer spontaniteit in haar blik. Zo snel was het gegaan, zo snel had hij haar in zijn macht.
Zijn opmerking bracht weer die niet begrijpende frons op haar voorhoofd. ‘Wat,’ Ze maakte haar vraag niet af en keek naar de speelse grijns op zijn lippen, hij meende het niet, al was ze zo kortdenkend dat ze niet eens een idee had wat hij ermee bedoelde. Maar door die speelsheid wist ze dat hij het niet meende. ‘Je mag zo’n dingen niet zeggen.’ Glimlachte ze onschuldig. Ze hief haar hand op, om hem een schouderklop te geven maar bedacht zich net op het laatste moment en liet haar vingers door haar rode haar glijden in de plaats. Toen hij opmerkte dat ze misschien wel langs de verkeerde kant waren gekomen ging haar blik omhoog naar de kamernummers. Ze hadden nummer 22 en daar waren ze nog niet meteen, integendeel. ‘Ik wist dat ik zou verdwalen, ik had niet gedacht dat jij het zou doen.’ Haar glimlach werd net iets breder, iets onschuldiger terwijl ze hem een snelle blik schonk. Werkte het zo? Terugplagen? Haar ogen gingen dan terug naar haar bagage. ‘Maar ik denk dat je gelijk hebt.’ Ze waren langs de verkeerde kant naar boven gekomen, ze vroeg zich af hoeveel ze nog verkeerd zouden doen in al hun tijd samen op Genosha … in dezelfde kamer dan nog wel.
En uiteindelijk was daar dat verlossende kamernummer, 22, in sierlijke cijfers aan de deur, hun deur. De onzekerheid was er in één opslag terug, ze leunde tegen de muur aan en keek geconcentreerd toe hoe hij de sleutels boven haalde. Bij zijn vraag keek ze op van de sleutel naar hem, naar zijn lippen met die warme glimlach. ‘Afhankelijk.’ Gaf ze eerlijk toe. Meer zei ze niet. Nee, ze was er niet klaar voor, dit waren teveel stappen in één avond. Maar ze sloeg zich erdoorheen … eigenlijk trok Eros haar er gewoon moeiteloos doorheen, aanpassen leek zoveel eenvoudiger met hem in de buurt. Toen hij de deur opende en haar als een echte heer voor liet kwam een wankele glimlach op haar lippen. ‘Bedankt.’ Al wist ze niet zeker of het over haar lippen kwam. Ze liep de kamer in, haar lichte ogen meteen over de donkere ruimte richtend. Hij kwam achter haar binnen, zette de spullen op de grond en maakte een opmerking die niet meteen binnen kwam bij haar omdat ze zo naar de donkere ruimte keek. Pas tien seconden later reageerde ze en zocht zijn blik in het donker, gek genoeg reageerde ze niet aarzelend of onzeker. Ze stak haar hand uit naar de schakelaar en knipte het grote licht aan. ‘Ik ben meer bang buiten dan binnen. En bang is een groot woord, eerder ... benauwd.’ Reageerde ze gelijk. Ze had trouwens andere manieren om voor licht te zorgen, al hoefde hij die voorlopig nog niet te zien te krijgen. ‘Ben jij bang,’ ze zweeg en keek hem voorzichtig aan. ‘van iets?’ Maakte ze haar vraag af nadat hij haar had gezegd dat ze een bed en kast kon kiezen. Het enige bed stond bij het raam, het andere tegen de muur, ze wees meteen naar de muur. Thuis stond haar bed ook tegen de muur, in de hoek, zat ze zo altijd te schetsen. Ze hadden ook een bureau en dergelijk. Ze liep naar haar “kant” van de kamer en liet haar spullen op het bed zakken alvorens haar blik naar het midden van de kamer ging en dan naar zijn bed, de deur van de badkamer. Misschien zouden ze dat muurtje echt wel nodig hebben, nee, ze kon dit, ze mocht gewoon niet panikeren. ‘Het is je laatste kans, je kunt nog altijd van me af geraken.’ Ze hadden nog geen spullen uitgepakt, voor haar zou het dan pas “officieel” zijn …
Onderwerp: Re: Room 22| Perfect Strangers | Eros & Rose vr sep 09, 2016 1:26 am
There's so much we can't explain Maybe we're helping each other escape
Hun tocht naar het schoolgebouw was in stilte verlopen. Iets wat hij niet heel erg vond, al kwam dat merendeels ook wel omdat hij wist dat Rose het net iets moeilijker had met dit alles dan hij zelf. Iets waar hij ook wel zeker begrip voor toonde. Dus buiten de enkele keren dat hij haar wat had gevraagd, inclusief of hij haar spullen mocht dragen en ze tegenpruttelde liet ze niet al te veel van zich horen. Al was dat niet zo heel erg. Nah, dat gaf hem de tijd om alles ook even te over lopen. Nou ja, de gebeurtenissen van de afgelopen twee uur dan, als het al zolang was. Dat hij net een meisje zou tegenkomen dat hem meteen zoveel leek te beïnvloeden had hij zeker nooit verwacht. Maar de jongen was er blij om, en nog geen klein beetje. Toeval had het gewillen dat hij dan nog eens samen met haar op een kamer was beland, maar dat was dan weer iets van een heel ander kaliber. Moest hij met enig ander meisje op een kamer belanden zou hij het wel weten. Bij Rose, het was zo anders. Net omdat zij een invloed had op hem, leek de invloed die hij meestal had op mensen voor een keer niet te werken. Wat ergens nog al frustrerend was, maar hij zag het als een uitdaging.
Zijn opmerking was misschien niet geheel op zijn plaats, maar hij had duidelijk laten uitschijnen dat hij het als een grapje had bedoelt. Toch was haar reactie weer eens geld waard. Misschien diep vanbinnen meende hij het wel, al was dat zeker niet waar hij momenteel aan dacht. Nee, dat zou voor een veel latere fase zijn. Maar nu ging het niet door zijn hoofd, nu was het een onschuldig grapje. ‘Het spijt me. Ik zal me leren gedragen.’ Als hij een emoji was, dan zou hij nu de angel face zijn. Voor even trok hij zijn wenkbrauw op wanneer ze haar hand in zijn richting bracht, maar zich toch leek te bedenken. Of was het misschien gezichtsbedrog dat ze in zijn richting bewoog? Waarschijnlijk wel. Rustig verder wandelend was hij tot de conclusie gekomen dat ze langs de verkeerde kant waren gegaan, haar opmerking daarop kwam ergens wel onverwacht. Kort stak hij zijn tong naar haar uit. ‘Zo durf je wel! Ik ben net zo nieuw als jij hoor.’ Sprak hij al lachend. Oké, meestal verdwaalde hij niet zo heel snel tho. Maar dat was omdat hij oriëntatie punten had. Die had hij hier natuurlijk niet want ja, hij was hier letterlijk amper enkele uren geleden aangespoeld met de boot.
Maar snel genoeg stonden ze voor de bewuste deur waar ze moesten zijn. Ergens was dat misschien nog wel positief, anders had hij nog meer voor paal gelopen. Voor even keek hij haar vragend aan. Misschien was dit alles echt wel te veel voor haar? Hij wilde echt niet dat ze dit deed tegen haar wil. Dan zou hij alsnog gaan vragen voor een andere kamer, dan zou hij Jamie wel uit zijn bed gaan zetten of wat dan ook. Natuurlijk liet hij haar voor gaan, dat was onbewust ook meteen een uitnodiging voor haar om een bed uit te kiezen en alles. Iets waar hij net dat beetje mee nadruk op legde toen hij ook de ruimte was binnen gelopen en de deur zachtjes achter zich had dicht gedaan. Eros keek aandacht rond, wilde de kamer goed bekijken. Nou ja, de lay out dan toch. Van wat hij kon zien in het donker was dat de beide met een duidelijke afstand van elkaar waren gescheiden, iets waar niet heel veel speling op zat. Net omdat het ene bed tegen de muur stond en de andere tegen de raam, maar goed, hij zou nog wel een muurtje bouwen hoor. Gelukkig verbrak Rose de duisternis, iets wat ze misschien ook wel had gedaan vanaf het moment hij haar had zien zitten in de speeltuin.. Voor enkele seconden moesten zijn ogen wennen aan het licht. ‘Wel, misschien vind ik hier nog een nachtlampje. Alles om er voor te zorgen dat jij je niet benauwd voelt, right? Of ik laat het gordijn open, dan heb je wat maanlicht.’ Glimlachte hij breed terwijl hij naar het bed bij het raam wandelde. De afstand leek ineens een heel stukje kleiner. Iets wat haar waarschijnlijk ook wel opgevallen was. Kort wierp hij een blik op zijn kussen en greep het meteen vast. Ongeveer op de helft gooide hij het terug op de grond. Haar vraag zorgde ervoor dat zijn gezicht kort versomberde. Een zucht schoof over zijn lippen en voor een korte seconde was hij niet de zelfzekere Eros, maar veranderde hij terug in het kleine jongetje dat oog in oog stond met zijn vader. ’Natuurlijk ben ik bang. Ik ben niet zo stoer als ik eruit zie hoor.’ Kort knipoogde hij naar haar en meteen werd hij weer de normale Eros. ’Laat me even zoeken naar wat meer kussens, ik bouw die muur vandaag nog hoor!’ Of hij werkelijk nog meer hoofdkussens zou vinden was echter de vraag. Op het eerste zicht lagen er in de kast niet meteen, maar goed hij was ook niet meer honderd percent wakker. Haar opmerking zorgde ervoor dat hij op keek en meteen zijn hoofd schudde. ‘Ik ben er zeker van Rose, maar als jij het niet wilt. Ik ben bereid om op de gang te slapen als het nodig is.’
Zijn zinsspeling, grapjes en speelsheid zou iets zijn waar ze aan zou moeten wennen. De helft van de tijd begreep ze er toch niets van. Dat was wel duidelijk aan haar gezicht te zien. Thuis had ze ook vaak van die momentjes gehad dat ze voor de tv zat en zich af vroeg wat er werd bedoeld. Sarcasme en dubbelzinnigheid waren niet echt haar sterkste kant. Je zou haar echt op het hart moeten drukken als iets in sarcasme werd gezegd want anders was ze er gelijk mee weg. Eros leek haar iemand die leefde van zo’n dingen dus ze zou het waarschijnlijk vanzelf wel leren als ze net lang genoeg met hem zou op trekken. En de weg die ze nu af legden leidde daar meteen heen … naar een kamer, met vier muren en een bed voor haar, een bed voor hem en een gesloten deur. Ze probeerde niet al te veel aandacht te schenken aan de gedachten en de paniek die daar mee gepaard gingen. En op dat vlak was ze blij dat Eros niet al te veel zei, zo had ze genoeg tijd om zich voor te bereiden op dingen die misschien konden gaan gebeuren. Al hield ze het zichzelf voor om spontaan te zijn … een belofte die ze al aan het breken was nog voor ze de kamer in wandelden.
Dat ze iets had durven terug zeggen, een soort van grapje dan nog wel was behoorlijk nieuw. En de positieve reactie van Eros daarop moedigde haar eigenlijk nog meer aan om in de toekomst meer zo’n dingen te zeggen. Hij stak zijn tong uit, verzekerde haar dat hij net zo nieuw was als haar, met die glimlach van hem. Het verbreedde de hare enkel nog meer. Eigenlijk wou ze nog wel wat zeggen maar ze zweeg, voldaan over het feit dat ze net iets goed had gezegd. Ze voelde zich zelf een beetje trots, zelfzekerder … dit zou helemaal los lopen als ze zo met elkaar zouden blijven opschieten. Ze had gedacht dat de aanpassing misschien te groot zou zijn voor haar maar Eros maakte het dan net iets dragelijker. Die hele zelfzekere glimlach sprong immers meteen weer in het water toen ze voor de desbetreffende deur stonden, oke, daar was nog werk aan.
Als ze overdag de kamer waren binnen gewandeld dan zou het misschien nog een beetje beter geweest zijn. Alles zat nu overgoten met die schaduwen, die donkere hoekjes en onvoorspelbare kanten. Haar hand reikte meteen weer naar haar ketting, haar gedachten naar Griffin. Ze mocht er niet lang genoeg over denken of ze zou hem hier nog ter plekke oproepen en dat was nu ook niet de bedoeling, zeker niet met Eros erbij. Dus ze liet haar hand snel weer zakken, knipte het licht aan en vond comfort bij de uitstraling ervan. Haar ogen zochten de verschillen van zijn kant naar haar kant. Maar de enige conclusie die ze eruit kon trekken was dat hij in deze kamer zou slapen, behoorlijk dicht bij haar, behoorlijk dicht dan wat gelijk welke jongen ooit had gedaan. Afgezonderd van haar vader de kamer naast haar had er niemand zo dichtbij gelegen. Toen hij sprak lukte het haar om haar blik los te rukken van de kamer en hem aan te kijken, zachtjes glimlachend om de effort die hij in haar stak. Het was lief, hij was lief voor haar en dat was iets dat Griffin zeker in twijfel zou stellen mocht hij hier zijn. ‘Dat is heel erg,’ ze zweeg en keek glimlachend terug naar haar eigen bed. ‘Vriendelijk? Lief?’ Ze keek hem weer aan en haalde haar schouders op. ‘Ik red me wel.’ Gaf ze stilletjes toe. ‘Maar bedankt Eros, voor alles.’ Ze had geen idee hoeveel keer ze dat nog zou zeggen tegen hem maar ze meende het. Ze was hem dankbaar, voor het gevoel dat hij haar gaf. Een gevoel waarvan ze nog niet al te veel zekerheid had. Hij gooide zijn hoofdkussen naar de helft van de kamer en Rosalie keek hem meteen glimlachend aan, zijn muurtje, hij zou het echt doen. Ze had hem staan aankijken toen ze de vraag stelde en voor en moment veranderde er iets in zijn blik. ‘Sorry.’ Zei ze meteen, nog voor hij kon antwoorden. Ze voelde zich schuldig omdat het zoveel veranderde in zijn blik. Ze sloeg haar blik naar beneden en keek voor een tel naar de topen van haar tenen alvorens ze zich op haar spullen richtte, uitpakken … goed idee. Toen hij opperde dat hij meer kussens zou gaan zoeken kwamen haar mondhoeken automatisch weer naar boven. Ze nam zijn hoofdkussen van de grond en hield het tussen haar armen. ‘Het is wel oke.’ Ze gooide zijn hoofdkussen naar zijn hoofd, glimlachte onschuldig. ‘En je hoeft ook niet op de gang te slapen.’ Besloot ze ferm. Zie, het was zo moeilijk niet. Ze zakte op haar bed neer en trok haar knieën op, liet haar armen eromheen rusten en keek hem onderzoekend aan. Ze was niet moe … jawel, ze was wel moe maar ze wilde het punt van slapen zo lang mogelijk uitstellen. ‘Eros?’ Vroeg ze zachtjes, wachtend op een reactie. ‘Wat is jouw mutatie?’ Vroeg ze voorzichtig, aarzelend. Ze wist dat de tegenvraag zou komen, dat ze misschien op een punt over Griffin zou moeten vertellen, of de anderen. Maar ze wist van zichzelf dat hoe meer ze van hem wist hoe meer ze op haar gemak zou zijn … al had hij nu al genoeg macht over haar en dat was al beangstigend genoeg…
Dreaming is nature greatest gift
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Room 22| Perfect Strangers | Eros & Rose
