The sound of silence | Kellin

Zijn ademhaling klonk gejaagd terwijl hij zich een weg terug naar zijn kamer baande. Hij had een aantal keer geteleporteerd, maar omdat hij zich gewoon niet kon concentreren door de pijn in zijn pols en zijn staart, had hij het altijd voor elkaar gekregen om recht tegen de muur te teleporteren. Het was een wonder geweest dat hij nog niet in een muur was terechtgekomen en dat was de reden dat hij na een tijdje maar besloten had om gewoon te lopen. Zoute tranen stroomden over zijn wangen terwijl de gebeurtenissen van die avond zich constant voor zijn netvlies bleven afspelen. Het begin van de avond was nog tof geweest. Hij had afgesproken met een paar mutanten die de laatste tijd normaal met hem waren omgegaan en ze waren samen naar de gamehall vertrokken. De eerste paar uren hadden ze gewoon wat games gespeeld. De volgende dag zou het toch weekend zijn, dus hadden ze niet echt op de tijd gelet. Het was na twee uur dat de sfeer ineens helemaal omgeslagen was en dat ze hem in een verassingsaanval tegen de grond hadden gewerkt. Het was alleen het mesje op zijn keel dat ervoor gezorgd had dat hij niet naar een veilig deel van de gamehall geteleporteerd was. Ze waren begonnen met te schelden en daarna had iemand zijn arm vastgepakt en zijn pols zo hard doorgedraaid dat er een misselijkmakende krak door de ruimte had geklonken. Alsof dat nog niet genoeg was, waren ze begonnen met zijn staart te verbouwen met het mesje dat eerst op zijn keel gedrukt had gestaan. Blijkbaar hadden ze willen weten of er ook spieren, zenuwen en bloed in gezeten had, iets dat natuurlijk wel het geval was.

Calvin wist nog altijd niet juist hoe hij het had gedaan, maar op de een of andere manier had hij toch weten te ontsnappen en struinde hij nu door de gangen terwijl zijn staart een spoor van bloeddruppels achterliet en hij zijn gebroken pols dicht tegen zijn lichaam aangeduwd hield. Het was wel duidelijk dat de jongen helemaal over zijn toeren was en aangezien hij om dit uur nog door de school gedwaald had, durfde hij gewoon niet naar de ziekenzaal te gaan. Eigenlijk was het allemaal gewoon zijn eigen stomme schuld. Als hij slim was geweest, zou hij gewoon direct naar zijn kamer gegaan zijn in plaats van mee te gaan met jongens die al aardig wat alcohol naar binnen hadden gespeeld. In plaats van naar de ziekenzaal te gaan, was hij dus op weg naar zijn kamer en eenmaal in de juiste gang aangekomen, leunde hij voor een kort moment tegen de muur voordat hij verder liep. Hij had zijn huid al een donkerblauwe kleur gegeven zodat het moeilijker was om hem van de schaduwen te onderscheiden. Moest een van de anderen hem achtervolgen, zou deze hem dus niet zo snel vinden.

Zonder na te denken over het feit dat hij Kellin wel eens kon wakker maken, duwde hij de deur net iets te hard open waardoor deze tegen de muur aanknalde. De tranen stroomden nog altijd over zijn wangen en terwijl hij moeite deed om de zachte hikkende geluidjes te dempen, waren ze wel nog goed te horen. Beschermend krulde hij zijn staart om zijn lichaam heen, kromp lichtjes in elkaar toen zijn kleding contact maakte met de wondjes die her en der op zijn staart zaten. Maar goed dat hij zijn favoriete kleding niet had aangetrokken, want zowel zijn shirt als zijn broek hingen momenteel onder het bloed en hij had van genoeg mensen gehoord hoe moeilijk het was om bloed uit kleding te krijgen. Zachtjes liet hij zich op zijn bed zakken en trok hij zijn knieën op. Gaan liggen zou nu geen goed idee zijn aangezien hij dan op zijn staart zou gaan liggen, dus bleef hij gewoon met opgetrokken knieën in het midden van zijn bed zitten terwijl de tranen over zijn diepblauwe wangen bleven stromen.

Als zijn mutatie ook maar iets van healing zou bezitten, zou hij nu waarschijnlijk veel minder pijn gehad hebben. Hij zou zichzelf hebben kunnen oplappen in plaats van zichzelf tot een balletje op te krullen en te janken als een klein kind. Nee, in plaats van een mutatie die hemzelf en andere zou kunnen helen, moest hij het doen met een staart. Een staart die ervoor gezorgd had dat anderen hem buitensloten. Het was de schuld van zijn staart dat zijn pols nu gebroken was en hij niet eens fatsoenlijk kon gaan liggen omdat hij zichzelf dan alleen maar meer pijn zou doen.

Calvin het geprobeerd om stil te zijn zodat hij Kellin niet zou wakker maken, maar dat was blijkbaar niet erg goed gelukt. Hij schrok op toen hij het stemgeluid van zijn kamergenoot hoorde en in een ruw gebaar veegde hij de tranen van zijn wangen. Dit had echter niet erg veel effect gezien er tranen bleven stromen. De jongen sloeg zijn beide armen dan maar weer over zijn benen en trok zijn knieën nog dichter tegen hem aan. ”Ik ben ok.” Erg overtuigend klonk het niet met de trilling in zijn stem en de snikken tussen de woorden door.

Na een tijdje liet hij zijn benen toch los en zette hij zijn voeten op de grond terwijl hij zijn staart voorzichtig rond zijn lichaam uit krulde. ”Ze wilden kijken of spieren en zenuwen in zaten. Of ik het zou voelen als ze er met een zakmes in sneden.” De jongen gleed met zijn vingers over het deel van zijn staart waar hij aan kon zonder zich teveel in bochten te wringen. Vederlicht en toch kromp hij in elkaar vanaf het moment dat zijn vingers over een wonde heen gleden. Zijn gebroken pols hield hij in de tussentijd nog altijd tegen zijn borst gedrukt. Het deed minder pijn als hij het zo min mogelijk bewoog.

”D..denk je dat ik naar de ziekenzaal moet gaan? Als er zelfs nog iemand is op dit uur.” De waarheid was dat hij er vrij zeker van was dat er nog mensen in de ziekenzaal aanwezig waren. Het probleem was dat hij waarschijnlijk moest gaan uitleggen wat hij zo laat nog wakker deed. Een tweede ding dat ze waarschijnlijk zouden vragen, was wie hem zo toegetakeld had. Dan moest hij waarschijnlijk namen gaan noemen en ze hadden hem verteld wat er zou gebeuren als hij namen zou noemen.