Onderwerp: Many days fell away with nothing to show |&Dahlia ma feb 27, 2017 9:03 pm
DAPHNE LETO
Rustig liep ze door de gangen heen, haar tas over haar schouder gooiend. In tegenstelling tot de meeste leerlingen was zij al wakker, zoals gewoonlijk. Daphne was een persoon die vroeg op stond, genoot van het ontwaken van de zon, en van de frisse buitenlucht zo vroeg in de morgen. Ze was een echte morgenpersoon, in tegenstelling tot andere mensen die ze kende. Er was één persoon die hierbij meteen in haar hoofd kwam, en dat was haar zus Dahlia. Ze deed zo veel mogelijk haar best om ook s'nachts beschikbaar te zijn voor haar zus, en het lukte haar aardig. Maar het was altijd al zo geweest dat Daphne haar rust soms nodig had, en ze niet mee naar een feestje kon. Andere broeders en zusters hadden dat waarschijnlijk erg gevonden, maar bij Dahlia en Daphne werkte dat niet zo. Och nee, zij wisten wel beter, en spendeerden zo veel mogelijk tijd met elkaar. Zij wisten pas echt goed hoe het was om je soulmate te verliezen. Maar ook hoe het was om je soulmate weer terug te vinden.
Ontbijt had ze zelf al gemaakt, ze was nou eenmaal vroeg uit de veren deze morgen. Tevreden zat ze op een bankje bij het raam haar boterhammetjes te eten, terwijl ze uitkeek over het winterse landschap. Daphne was meer een zomerpersoon, maar ook dit uitzicht had iets unieks. Als je al tweeduizend jaar op deze aarde rondliep leerde je de kleine dingen waarderen. Voor een kort moment dacht ze dat ze rustig had kunnen ontbijten. "Hee jij daar!" Klonk het boos. Ze keek verbaasd op, en zag een groepje jongens op haar af stormen. Ze stond op, en ze was niet van plan weg te rennen, eerst wilde ze wel eens zien wat deze jongens zo dwars zat, misschien kon ze helpen. Al gauw was ze door het viertal omsingeld, en stond er één voor haar. "Daphne toch?" Vroeg hij, en ze knikte. "Kun jij jouw zus niet uitleggen dat ze ons niet zo voor schut moet zetten?" Ging hij verder, en als antwoord sloeg ze haar armen over elkaar. Ze kende Dahlia, en soms ging die te ver, maar bij deze jongens betwijfelde ze of dat het geval was. Daphne kon door mensen heen zien, en dit waren typische pestkoppen, waarvan Dahlia waarschijnlijk al het recht van had gehad ze een koekje van eigen deeg te geven. "Ik denk dat mijn zus alle reden er toe had om jullie 'voor schut' te zetten." Zei ze rustig, en zag hoe de woede oplaaide. "Maar ze bedoelde het vast goed, ook al leek het misschien niet zo." Vervolgde ze toen. "Net zo eigenwijs als die zus van je?" Antwoordde de jongen spottend tegen haar, waarna Daphne haar wenkbrauwen op trok. "Ik denk dat we haar maar eens een lesje moeten leren jongens."
Veel tijd om nog iets te zeggen had ze niet, ze werd door een jongen achter haar naar voren geduwd, onderhandelen zat hier blijkbaar niet in. Zuchtend verzette Daphne zich tegen het viertal. Ze kenden haar duidelijk niet, wat in haar voordeel was, maar ze wilde de jongens ook geen pijn doen. Ze waren nog jong, onbezonnen, en hadden haar wijsheid niet. Als je het zo kon noemen. Ze weerde de meeste duwen en slagen moeiteloos, ze was vele malen erger gewend. Dit was kinderspel. Plots ging alles wat sneller dan normaal, en was één van de jongens in een waas verdwenen. Het volgende moment werd ze tegen een muur gedrukt. Wegkomen kon ze wel, maar dan zou ze ze pijn moeten doen, en dat was iets wat ze absoluut niet wilde. Ze was sterker dan deze jongens, ze kon wel wat lijden. De jongens leken te denken dat ze haar te hebben overmeesterd, en grijnsden. "Ik denk dat ze nu wel begrijpt dat er niet met ons gespot moet worden, toch jongens?" Vroeg de zogenoemde leider van de vier. "Of zullen we haar nog één permanente waarschuwing geven?" Vroeg hij grijnzend, en ze zag hoe hij zijn hand tot een vuist balde. Voor zover het opvoeden, ging er door haar hoofd heen. Dit liep.. uit de hand.
Onderwerp: Re: Many days fell away with nothing to show |&Dahlia wo maa 01, 2017 4:08 pm
Welcome to chaos
Dahlia sliep altijd als een roosje, buiten vannacht. De zalige zwartheid van de slaap kon haar mar niet vasthouden. Haar temperatuur wisselde constant, warm, koud, warm, koud. Daarom was het niet meer dan logisch dat, toen Daphne vrolijk opstond met de zonsopgang, Dahlia het liefst van alles een kussen naar haar zusters blije hoofd had gesmeten. Haar humeur zat dieper dan de kelder en het zonlicht kon ze nu echt niet hebben. In plaats van net zoals Daphne op te staan en iets aan haar dag te hebben, drukte ze haar kussen op haar hoofd en probeerde ze met veel gemopper terug in slaap te vallen. De Goden waren haar niet goedgezind, want opnieuw kon ze de slaap niet vatten. Dahlia smeet haar warme, uitnodigende deken van haar plakkerige lichaam af, strompelde naar de douche en bleef daar minstens een kwartier onder ijskoud water staan.
Artemis' raven zwarte haren waren in een hoge paardenstaart samen gebonden en drupte nog lichtjes, terwijl ze zich naar de cafetaria begaf. Haar dagelijkse koffie had ze moeten afzweren van Daphne, want 'caffeine was slecht voor de gezondheid'. In ruil had ze de 'wondere wereld' van de thee ontdekt. Als ze er genoeg melk in deed zoals de Engelse, was het nog te drinken. "Thanks," Zuchtte ze vermoeid, zonder haar zonnebril af te zetten, toen ze de warme meeneem beker thee aanpakte. Het feit dat ze een zonnebril binnen droeg, zorgde voor behoorlijk wat rare blikken, maar Dahlia wilde kosten wat kosten haar wallen verbergen en het licht deed gewoon pijn aan haar ogen.
Sippend van haar thee slenterde Dahlia wat door de gangen, loom als een kat. Het was een winterse ochtend, maar waar andere blij werden van de sneeuw en de koud, gruwelde Dahlia er alleen maar van. De winter was enkel goed omdat het lange nachten waren en de maan hierdoor veel invloed had in dit seizoen, maar voor de rest was er niks aan vond Dahlia. De feestdagen waren stom, zeker als je zolang van je enigste familie gescheiden was geweest. De koude was verschrikkelijk en dan had ze het nog niet eens over de vochtigheid gehad, of het gebrek daar aan soms. In de winter leek het enkel tussen extreem vochtig of extreem droog te switchen. Extreem froezelig en extreem sluik haar dus.
Wat gerumoer in de living trok haar aandacht. Dahlia had wel zin in een beetje lachen met de ruzie van een of ander stel, jonge, domme kinders. Maar in plaats van een paar meisjes dat elkaar de haren van het hoofd aan het trekken waren of zelfs een groep 'stoere' spierballen die wat haantjesgedrag vertoonde, kwam ze de zelfde jongensgroep als gisteren tegen en... haar zus? Wat deed Daphne met die losers? De jongens had ze gisteren ontzettend aangenaam ontmoet, not. Het was in de game hall geweest, een deel meisjes hadden de jongens ingemaakt met een of ander nutteloos spelletje, maar daar waren de kerels niet mee akkoord. Joelend had ze van zich laten horen en het irriteerde Dahlia behoorlijk. Vooral omdat ze de meisjes leeghoofden noemde zonder talent. Niet iets wat je wilt zeggen in de buurt van de 'protegee' van de Godin van de maagden. Dahlia was haar charmante zelf geweest en had de kerels direct gezegd waar het op stond. Ook dit konden ze niet echt appreciëren, maar na enkele duidelijke acties van Dahlia, waren alle problemen van de baan geholpen. En nu stonden diezelfde arrogante blaaskaken rond haar zus. De sukkels, het waren net een kudde gazelles die een leeuwin insloten. Ze maakten geen schijn van kans. Als haar zus zich natuurlijk zou verzette. Daphne was hier te goed voor, zij wou nooit iemand kwaad doen, dus dan moest Dahlia hen maar eens laten zien wat er gebeurde als je met een leeuwin speelde.
"Och, kijk eens wie we hier hebben? Was gisterenavond niet genoeg? Ben je terug voor meer?" Sneerde haar stem door de ruimte, langzaam zette ze haar zonnebril af, plooide hem op en legde hem op de naburige tafel. De 'leider' van het groepje maakte geen aanstalten om voor Daphne weg te gaan. "Pas maar op, Dahlia, onze wraak komt nog wel," En opnieuw lag zijn aandacht bij haar zus. Dahlia's lach galmde tegen de muren, ze sloeg bijna dubbel van het lachen. Dacht dat kind nu serieus dat hij haar een lesje kon leren? Dahlia was niet zo meegaand als haar zuster. Het lange blad van een kamerplant in de hoek van de kamer, schoot na een arm beweging van Dahlia uit en wikkelde zich om de nek van de jongen. Met een snok werd de jongen achteruit getrokken, tot hij op zijn rug lag, vlak voor Dahlia. "Wat zei je? Ik heb je niet goed verstaan, Class 1." Voor Dahlia maakte het niet uit dat ze hiermee misschien wel de onzekerheid van de jongen naar boven haalde, of verwaand overkwam. Het was de waarheid en ze ging het nu gebruiken tegen de jongen. Class 1 mutanten konden makkelijk even goed of zelfs beter zijn dan een Class 4, maar het deed hen natuurlijk altijd pijn als ze zo'n sneer kregen van een andere, in hun ogen misschien machtigere mutant.
Onderwerp: Re: Many days fell away with nothing to show |&Dahlia do maa 02, 2017 7:02 pm
DAPHNE LETO
De jongens dachten natuurlijk niet goed na, och nee, die dachten waarschijnlijk alleen aan het feit dat ze Dahlia's zus was. Iets waar Daphne enorm trots op was, maar nu werkte dat eventjes in haar nadeel. Ze had Dahlia zonder meer verdedigd, op een Daphne manier, dat wel. De jongens gingen op de vuist met de meid, iets wat niet erg verstandig was. Wat zij niet wisten was dat Daphne en geboren vechter was, fysiek en mentaal. Ze had jarenlang in oorlogen gevochten, troepen geleid. Ze kon ze makkelijk allemaal neerslaan hier, ze zou hun zwakke plekken weten door simpelweg naar de jongens te kijken. Dit deed ze echter niet, ze weerde de jongens slechts af. Het volgende moment werd ze tegen de muur gedrukt, die vervloekte mutaties ook altijd. Nog steeds zou ze kunnen ontsnappen, maar dan zou ze de jongens pijn moeten doen, en dat verdienden ze niet. "Of zullen we haar nog één permanente waarschuwing geven?" Vroeg hij grijnzend, en hij balde zijn hand tot een vuist. Haar gezicht betrok wat, maar Daphne kennende zou ze de jongen haar laten slaan, ze zou toch wel helen.
"Och, kijk eens wie we hier hebben? Was gisterenavond niet genoeg? Ben je terug voor meer?" Daphne keek gelijk naar Dahlia, die was gearriveerd in de Living. Waarschuwend keek ze haar zus aan, als ze nu maar niets zou doen wat dit hele gedoe zou laten escaleren. Dahlia was altijd de persoon die wraak nam op een persoon op de harde manier, waar Daphne dat op de zachtere manier deed. Zo vulden ze elkaar aan, maar ze kende Dahlia goed genoeg om te weten dat ze iedere man naar hun ondergang zou sturen als het om Daphne ging. "Pas maar op, Dahlia, onze wraak komt nog wel," sprak de jongen, en hij richtte zijn aandacht weer op Daphne. Die keek hem vrij neutraal aan. "Pas op met uw woordkeuze jonge heer, een deze dagen zal juist deze kwestie in uw val resulteren," sprak ze, als het orakel van Apollo dat ze was. God, ze was Apollo op aarde, op dezelfde manier als Dahlia Artemis was. De jongen keek haar verward aan om haar taalgebruik, maar Daphne wist wel beter. Als orakel gaf je spreuken met een dubbele betekenis, die vaak slecht uit pakten. Zo was het keer op keer weer gebleken.
In een mum van tijd schoot de kamerplant uit naar de jongen, wikkelde er een tak om zijn nek en werd hij naar Dahlia toegetrokken. Op de grond en al. Daphne's spreuk was uitgekomen, zoals ze altijd deden. Daphne was vrij van de greep van de jongen, en keek rustig toe naar Dahlia. De andere drie jongens stonden versuft voor zich uit te staren, daar had niemand nu iets aan. "Wat zei je? Ik heb je niet goed verstaan, Class 1." Sprak Dahlia van boven. Daphne liet haar zus haar gang gaan, zolang ze de jongen niet echt pijn zou doen. Ze had namelijk gelijk, in vrijwel ieder opzicht. Daphne was niet de rechter hier, maar ze voerde haar eigen rechtspraak uit, net zoals Dahlia deed. "Jongens! Help me dan!" Riep de jongen, lichtelijk in paniek. De jongens leken te ontwaken uit hun slaap, en wilden in actie komen. "Waag het niet." Zei Daphne langzaam. "Of jullie staat hetzelfde lot te wachten, dat is toch niet iets wat jullie voorkeur heeft?" Vroeg ze rustig. Ze had overtuigingskracht, altijd al gehad. Een enkele jongen knikte, maar één leek nog niet zo overtuigd, en stuurde een vuurbal op haar af. Erg fijn dit, je kon dus niet iedereen overreden met woorden. Daphne was Apollo niet als de zon niet achter haar had gestaan, en ze ontving het vuur met open armen. Zodra ze die naar elkaar toe bracht verdween het vuur weer, en het liet de jongen sprakeloos achter. De jongen wilde weer iets uithalen, brutaal kind dat het was, maar Daphne was sneller. Ze bewoog moeiteloos haar hand, en hij werd gelijk gemaakt met de grond. Daar lag hij stokstijf op de grond, zonder dat hij zich kon bewegen, volledig in Apollo's macht.
