You can choose what stays and what fades away [Taylor]

Schuifelend stond hij in de rij bij de cafetatia. In zijn handen droeg hij een lege plateau, die eender welke dag niet snel genoeg gevuld met eten kon zijn. Maar niet vandaag. Het was meer uit routine, dat hij stond aan te schuiven. Meer omdat hij van zichzelf wist dat hij eten nodig had om te blijven functioneren ookal voelde het alsof hij geen hap door zijn keel zou krijgen. ”De gewoonlijke portie, Devon?” Het was pas toen hij de vrouw achter het aanrecht zijn naam hoorde uitspreken dat hij wakker schoot uit zijn gedachten. ”Wat?” zei hij met een frons en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Met zijn andere hand hield hij de plateau. ”De gewoonlijke portie?” herhaalde de mevrouw zichzelf. Ook in haar ogen stond het verdriet te lezen, verdriet om wat er gebeurd was. ”Doe maar wat minder vandaag.” mompelde Devon en probeerde een mondhoek omhoog te trekken.

Dus zo liep hij, met een slechts half gevuld bord naar een tafel aan het uiteinde van de kantine. Hij nam plaats aan een halflege tafel en knikte kort naar de andere studenten. Het was voelbaar, iedereen was vriendelijk voor elkaar ook al hing er een bedeesde stilte overal in de school. De studenten die van hun oren hadden zitten maken toen het nieuws kwam waren ofwel getemperd, of waren ofwel druk bezig met trainen op dit uur van de dag. Devon wist niet wat hij wilde doen, het enige wat hij voelde was een zekere leegte in zijn borst. Nadya was weg, en daarbij was ook een stukje van Hall verdwenen. En als Hall niet zichzelf was, dan.. dan was het logisch wat er met Devon gebeurde. Met zijn vork roerde hij in zijn puree en staarde door het raam naar buiten. Waarom was hij überhaupt eten komen halen? Hij hoorde samen met de andere studenten zich klaar te stomen, klaar voor een interventie naar het vasteland en een speurtocht naar de vermiste studenten. Hij hoorde daarbuiten in zijn ursus-vorm rond te rennen, zich in het zweet te werken en zijn spieren tot het uiterste te drijven. Als hij het niet voor zichzelf deed, moest hij het op zijn minst voor Hall doen. Of voor Aurélia? Hij wist het allemaal niet meer. Devon zuchtte, duwde de plateau voor zich uit leunde naar achteren op de stoel en liet zijn hoofd in een knikje naar achteren hangen terwijl hij met zijn handen over zijn gezicht wreef. Waar was hij toch weer in beland..

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Taylor was een beetje van de wereld geweest. Karlie had problemen gehad, waardoor de blondine dus alles had laten vallen om bij haar beste vriendin te zijn. Daarna was er een serieuze verkoudheid komen opzetten, doordat ze bij het eerste zonnetje direct in een zomers kleedje had rondgelopen en ondertussen begroeven de leerkrachten haar met schoolwerk. Misschien was het hun manier om ervoor te zorgen dat de leerlingen niet opzoek gingen naar de ontvoerde studenten. Het waren er niet zoveel, elf ofzo? Tay kende de meeste niet echt goed, maar met de meeste had ze les gehad dus natuurlijk had ze wel small talks met hun gehad. De verdwijning beangstigde haar, maar stil gezeten had ze niet. Als ze de gaatjes vond, ging ze regelmatig aan haar conditie werken en lopen al was dat niet haar favoriete bezigheid. Taylor vond dat ze toch op zen minst wat moest proberen. Stilzitten was toch nooit voor haar geweest. De bedrukte sfeer was duidelijk voelbaar bij de studenten, maar Taylor liet het niet aan haar zonnige hart komen. De vermiste mutanten hadden er niks aan als ze hier allemaal energieloos gingen rondhangen, ze konden er beter wat pit in houden.

Oorspronkelijk was het haar idee om haar eten op te eten op haar kamer om verder te kunnen werken aan een gigantische essay voor geschiedenis, maar toen ze Devon alleen zag zitten veranderde haar plannen. Ze had de jongen niet meer gezien sinds het bal, een hele tijd geleden. Taylor was niet vergeten hoe hij er voor haar was na het incident en wat voor een geweldige avond ze beleefd hadden met Storm en Denni. Lichtjes aarzelend liep ze op hem af. Halverwege schudde ze zichzelf even wakker: Taylor Cadwell was niet onzeker en al helemaal niet in de buurt van vrienden.

Met een glimlach begroette ze de donkerharige jongen. "Long time no see,' Het kommetje met fruitsla klapte zachtjes op tafel en zonder te wachten op een uitnodiging trok ze de stoel tegenover hem naar achter en ging zitten."You okay Devon? Naar mijn weten eet jij toch meer dan dat?" Zei ze, terwijl ze met haar kin naar zijn bord wees. Taylor had wel gehoord dat Nadya bij de ontvoerde studenten zat en hoe close zij was met Storm en hierdoor ook met Devon. "Nadya redt zich wel," Ze kende het meisje niet persoonlijk, maar A, ze had Lupos tegengehouden op volle maan en B, ze was een draak! Stiekem had Taylor altijd al een draak willen ontmoeten, misschien zelfs aaien! Maar nu was ze aan het afdwalen, ze moest even met haar gedachten bij Devon blijven. Daarom legde ze voorzichtig haar hand op die van Devon, gaf er een kort kneepje in en trok hem toen weer terug -niet zeker waar ze stonden. Een vork om mee te eten was ze natuurlijk weer vergeten, typisch. Haar eerste idee was om met haar handen te beginnen aan het fruit, maar toen ze met haar vingers boven de kom hing kreeg ze een beter idee. Algauw kon ze met een gouden vork de fruitblokjes in haar mond steken zoals ze zich voorstelde dat royalty dat deed. Typical Tay.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

’Long time no see.’ Een bekende stem weerklonk, maar zo uit het niets dat Devon hard opschrok. De vork die hij in zijn hand had viel rinkelend op de tafel. ’Jezus Taylor.’ Zei hij met een diepe stem en herplaatste zich wat op zijn stoel. Normaal gezien stonden zijn zintuigen ten alle tijden geconcentreerd op zijn omgeving en was het bijna onmogelijk om hem te doen verschrikken. Dus als hij schrok, dan schrok hij fatsoenlijk, en gezien zijn toestand verbeterde dat zijn humeur niet echt. Hij richtte zijn ogen op haar terwijl ze voor hem aan tafel plaats nam. Kort keek hij naar het kommetje fruit dat ze bij zich had. ’You okay Devon? Naar mijn weten eet jij toch meer dan dat?’ Devon fronste zijn wenkbrauwen, legde een arm plat op tafel en wees op die manier haar richting uit. ’En ik dacht dat jij naar mijn weten wel wat meer van je zou laten horen?’ Hij perste zijn lippen op elkaar en staarde haar grimmig aan. Dagenlang had hij niets van haar gehoord. Maar zij net zo min van hem, al liet hij dat deel achterwege. Pas na enkele seconden en het zien van Taylor haar gezichtsuitdrukking, besefte hij dat zijn opmerking volledig ongepast was. ’Sorry.’ Excuseerde hij zich snel en wendde zijn blik naar beneden. ’Ik ben niet in mijn doen.’ Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij schoof zijn bord opzij. De achtergebleven vork nam hij weer tussen zijn vingers en begon ermee te prullen, als afleiding. ’Nadya redt zich wel.’ Haar woorden deden hem betekenisloos glimlachen. ’Ik denk van niet.’ antwoorde hij op fluistertoon en keek Taylor voorzichtig weer aan. Zijn hand lag nog steeds op tafel en na een moment van stilte voelde hij hoe Taylor die van haar erop legde. Voorzichtig kneep ze erin, en Devon nam haar vingers kort tussen die van hem als teken dat hij het apprecieerde. Maar het voelde vreemd, dat kon ook hij niet ontkennen. Waar stonden ze? Hoorde hij haar te vertellen over wat er was gebeurd met Aurélia? In zijn andere hand had hij de vork nog steeds vast, en voor hij het goed en wel doorhad had hij hem volledig doormidden geplooid. Devon zag Taylor aanstalten doen om het fruit met haar handen te geven en hij trok een wenkbrauw omhoog. Taylor Cadwell die met haar handen eet? ’Ik zou je deze geven, maarja..’ mompelde hij en toverde een geforceerde glimlach op zijn lippen terwijl hij de dubbel geplooide vork haar richting op schoof. Maar ze had al een veel beter idee..

We need love, but all we want is danger

WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------

Het voelde alsof ze een eeuwigheid was weggeweest. De sfeer was bedrukt, studenten zaten in groepjes bij elkaar te niksen en Devon Garnet schrok. A whole new world, maar Taylor hield er niet van. ’En ik dacht dat jij naar mijn weten wel wat meer van je zou laten horen?’ Devons opmerking stak en Taylor kromp een beetje in elkaar door de scherpe ondertoon, maar herstelde zich vlug. "Alsof ik zoveel van jou gehoord heb!" Antwoordde ze met een verontwaardigde blik. Het was niks voor Taylor om zo kattig terug te doen, maar ze wisten allemaal dat de emoties van anderen de hare erg fel beïnvloedde. "Sorry," Zuchtte ze, tegelijkertijd met Devon. Vermoeid liet ze een hand door haar blonde haren gaan, die doffer leken dan anders. ’Ik ben niet in mijn doen.’ Die vibe had ze al gekregen, toen zijn vork op de tafel gevallen was. "Het is oké, ik denk niet dat iemand echt heel happy is dezer dagen," Haar blauwe ogen dwaalde af naar buiten. Taylor kon er niet bij dat er mensen waren die hun pijn wouden doen. Waarom? Zij waren toch ook gewoon? Oké, ze hadden iets 'extra', maar dat maakte hen toch geen monsters? Beesten die je gewoon kon meenemen in het holst van de nacht? Het was niet de keuze van de mutanten om een mutatie te hebben. Normaal was Taylor zo blij en trots op haar mutatie, maar in deze donkere tijden beangstigde het haar verschrikkelijk. Ze had schrik van de manier waarop de kranten mutanten als verschrikkelijke wezens afschilderde, van de beelden op tv als de mensen op straat kwamen tegen hen. Eerst dacht ze dat ze veilig zaten op dit eiland, omringt door de oceaan en ver van het vaste land, maar zelfs hier kon de oorlog -zoals ze had horen fluisteren in de gangen- zijn aanwezigheid laten voelen.

Hoewel haar opmerking over Nadya bedoelt was om Devon op te fleuren, kwam ze er precies toch niet ver mee. Taylor wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon nu wel zeggen dat Nadya sterk was, een draak. Dat ze dit ging overleven en morgen terug hier zou zijn. Maar als ze eerlijk was, wist ze totaal niet hoe dit ging aflopen. Waar waren de mutanten heen gebracht? Een lab? Een gevangenis? Een werkkamp? Het enigste wat ze kon doen, was haar steun betuigen door hem een kneepje in de hand te geven. Maar zelfs dat voelde ongepast. Het was een rare sfeer en Taylor wist niet of het tussen haar oren zat of dat Devon het ook voelde.

"Devon toch," Probeerde ze glimlachend de sfeer wat te verlichten, "Wat gaan ze in de keuken zeggen als je hun bestek zo vervormd? Straks komt de kokkin met de pollepel achter je aan!" Een kleine giechel ontsnapte aan haar lippen bij de gedachten aan de oudere vrouw die Devon zou achtervolgen door de school. Ze zou haar eigen vork wel gebruiken, een gouden vork wel te verstaan. Ze zou haar mutatie nu niet gaan wegstoppen, juist het tegenovergestelde. In stilte at ze haar kommetje fruit leeg, tot ze het laatste stukje aardbei op haar witte broek liet vallen. Zuchtend keek ze geïrriteerd naar boven. "Mijn nieuwe broek," Kreunde ze, "Fantastisch," Met haar vinger pakte ze het stukje fruit van haar schoot en stak het in haar mond. Het smaakte nog wel goed tho.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown.

Bij zijn opmerking kromp ze volledig in elkaar, al leek ze zich snel genoeg te herstellen toen ze haar mond zelf opende. ’Alsof ik zoveel van jou gehoord heb!’ Devon fronste zijn wenkbrauwen net zoals hij zijn hand tot een vuist balde. Ze had gelijk, hij had evenmin als zij dat had gedaan iets van zichzelf laten horen. Hij had de afgelopen dagen meer tijd met Aurélia doorgebracht als met haar en ergens was hij blij dat ze niet vroeg naar wát hij precies had gedaan. In liegen was hij nooit goed geweest. Maar daarbij stelde hij zich ook de vraag wat zij had gedaan in de tijd dat ze elkaar niet gezien hadden. Onmiddellijk beeldde hij zich in dat ze net zoals hem de dagen met iemand anders had doorgebracht, en meteen schoot er een vreemd gevoel van jaloezie in zijn keel. ’Sorry.’ Devon keek haar opnieuw aan en de blik in zijn ogen verzachtte wat. Waar maakte hij zich druk om? Er waren studenten ontvoerd en hij was bang dat Taylor dezelfde fout als hem begaan was? Hij wist nog niet eens zeker of het een fout was, aangezien hij de relatie die hij met Taylor had niet kon benoemen. ’Het is oké, ik denk niet dat iemand echt heel happy is dezer dagen.’ Zachtjes humde hij op een instemmende manier. ’Nee, dat denk ik ook niet.’ gaf hij haar gelijk en prutste weer verder met de vork die hij al reeds in zijn hand had. Het duurde dan ook niet lang voordat die zijn oorspronkelijke vorm verloor en een gek knikje in de steel kreeg.

’Devon toch.’ Gaf Taylor hem op een glimlachende manier over zijn voeten. Meteen reageerde hij door ook lichtjes te glimlachen. ’Wat gaan ze in de keuken zeggen als je hun bestek zo vervormd? Straks komt de kokkin met de pollepel achter je aan.’ De giechel die over Taylor haar lippen klonk zorgde er op een vreemde manier voor dat hij weer een warmer gevoel vanbinnen kreeg. Voor wat minder als een seconde was staarde hij haar aan, recht in haar helder blauwe ogen. ’Zo heb ik het graag.’ grapte hij op een zachte toon. Het was niet op de manier die iedereen gewoon was van hem, maar het was een mopje en dat betekende op zich al veel. ’Vrouwen die achter me aan lopen, en dan nog met een pollepel in hun hand? Mijn droom wordt werkelijkheid.’ Hij deed alsof hij zoekend voor de kokkin in het rond keek, iets wat hij helaas niet lang kon volhouden omdat hij eigenlijk niet in de mood was om zijn typische mopjes te maken. In tussentijd had Taylor zich aan haar fruit gewaagd, en zoals te verwachten…knoeide ze. ’Mijn nieuwe broek.’ Devon plaatste zijn hand tegen zijn voorhoofd en zuchtte. ’Fantastisch.’ - ’Nee, typisch’ Zei hij op een niet-verbaasde manier. Meteen viste hij een ongebruikte zakdoek uit zijn broekzak en wierp die haar kant op. ’Ik snap echt niet hoe je zó onhandig kan zijn.’ greens hij en schudde zijn hoofd terwijl hij haar aankeek. ’Hoe zou jij je in godsnaam verweren moesten die indringers het ooit in hun hoofd halen om weer naar hier te komen?’ De manier waarop hij het zei klonk zowel plagerig als serieus. Hij zou er zijn om haar te beschermen, maar naast haar moest hij ook Denni beschermen, en Hall. En hij wist niet zeker of hij dat allemaal getrokken kreeg, zowel fysiek als mentaal. Ook aan zijn geluk en heldenverhalen zou ooit een einde komen, dat kon niet anders.

» Taylor Cadwell
» And I can't stop 'til the whole world knows my name [&Taylor]
» Meet the ursus [Taylor]
» He made a bad woman out of me {&Taylor}
» Subtle is my middle name [Taylor]