Everything starts with coffee.

Kalli wandelde door de gang op weg terug van de bibliotheek met een heuse stapel boeken op haar arm. Ze glimlachte naar de leerkrachten, medestudenten en andere personen de ze tegenkwam. Hier en daar praatte ze even met iemand voor ze haar weg vervolgde. Ze nam ook even de tijd om haar boeken neer te plaatsen op één van de vensterbanken en buiten te kijken, de herfst lag nu achter hen en het was tijd voor de winter. Er lag een dunne witte laag over het gras en verscheidene paden lagen glad door een fijne ijslaag die de stenen bedekte. Kallista was helemaal geen fan van de winter, alle kleur leek weggezogen uit de wereld. De omgeving leek meer op een ongebruikte pagina van een kleurboek door alle grauwe kleuren dan op de wereld waarvan ze hield, vol kleur en leven. Daarbovenop was het ook nog eens verschrikkelijk koud en er is niets dat Kalli meer haat dan de koude, ze is meer voor zomerse temperaturen. Maar ze kon een brede glimlach niet onderdrukken toen ze terugdacht aan alle keren dat ze buiten gespeeld had met haar vrienden in de sneeuw om sneeuwmannen te maken of een oorlog te voeren met sneeuwballen als munitie. Ze bedacht zichzelf dat ze nog enkele punten voor natuurkunde had op te halen en dat ging niet gebeuren door naar buiten te staren. Het enige dat ze kon doen om haar punten omhoog te trekken was studeren. “Ik heb wel al enkele uren werk gestoken in mijn studie vandaag, niet?” mijmerde Kalli tegen zichzelf in een zachte stem terwijl ze eigenlijk zelf wel beter wist. Ze was die morgen opgestaan met het oog op enkele uren studeren maar ze werd telkens weer afgeleid door kleine dingen in de bibliotheek waardoor ze uiteindelijk misschien een klein uurtje bezig geweest was als ze geluk had.

Kallista vervolgde haar weg naar de haar kamer met haar stapel boeken in haar armen terwijl ze nadacht over wat ze kon doen om de tijd verder te verdrijven. Ze duwde de kamer open met een diepe zucht en dacht er kort even aan om tijd door te brengen op haar kamer maar besloot al snel dat ze geen zin had om opgesloten te zitten met haar kamergenoot, die nog steeds lag te slapen aan zijn kant van de kamer. Haar boeken plaatste ze zacht neer op haar bureau en keek kort naar Levi om op te merken dat die zich niet liet storen in zijn beautysleep. Ze nam haar tas met een leesboek in van haar bed en liep door de deur voor ze hem zacht sloot, ze pikte onderweg nog een kartonnen beker met heerlijke koffie op en wandelde verder door de gangen in de hoop van iets te vinden waar ze wat sociaal contact kon hebben of gewoon wat kon lezen en rustig zitten.
Kallista was het liefst in ruimtes met een hele boel mensen dus besloot ze om zich te verplaatsen naar de leefruimte, daar was altijd wel iemand aanwezig. De weg naar de leefruimte was niet lang maar ze slenterde een beetje om zo te kunnen genieten van haar warme koffie. Eenmaal aangekomen in de leefruimte groette ze iedereen met een brede glimlach en plaatste zich in één van de banken die er heerlijk knus uitzagen en de kleine hoeveelheid warmte opvingen die de winterse zon te bieden had terwijl het glas de koude buitenhield. Een rilling kroop over haar rug bij het idee aan hoe koud het kan worden in de winter. Het boek dat ze meegebracht had uit haar kamer plaatste ze op haar schoot. Ze zocht naar de pagina waar ze enkele dagen eerder geëindigd was met lezen terwijl ze genoot van het gevoel van bedrukt en oud papier onder haar vingers. Na enkele minuten lezen verdween ze in de wereld beschreven door de woorden in het boek, een wereld uit het verleden waar nog niemand iets wist van mutanten of speciale krachten, waar alle mensen nog zo onwetend waren.

Telkens ze de deur hoorde openen, keek ze even op van haar boek om vriendelijk te glimlachen naar die persoon als begroeting. Na enige tijd te lezen legde ze haar boek naast haar neer en keek ze uit het raam naar buiten. De drukte was wat verminderd nu de meeste mensen besloten hadden om zich binnen te begeven om zo te vluchten van de winterse temperaturen. Om zichzelf een beetje op te warmen na het denken aan de afschuwelijke temperaturen wandelde ze terug naar de koffiemachine waar ze haar eerste bekertje gehaald had en nam er nog twee. Ze nam er meerdere zodat ze niet nog eens zou moeten terugkomen nadat het eerste op was omdat de bekertjes soms echt te klein waren om Kalli’s caffeïneverslaving te stillen. Op haar terugweg bleef ze even praten met één van haar klasgenoten voor ze door de deur van de living wandelde. Nadat ze door de deuropening wandelde botste ze recht tegen een ander persoon doordat ze zo gefocust was op haar bekertjes koffie. Ze slaagde er maar nipt in om die persoon de redden van een hete douche door haar bekertje terug te kantelen en zo de koffie binnen zijn grenzen te houden. “Sorry ik was niet aan het opletten,” zei ze terwijl ze met een verontschuldigende glimlach terug omhoog keek. Ze stak haar hand uit met het volle bekertje koffie in en knikte er eens aan, “Zie het als een extra verontschuldiging,” verduidelijkte ze haar beweging met een glimlach.

Think happy...
Be happy!

Kallista had de neiging om onoplettend te zijn wanneer ze koffie in haar omgeving had, niet omdat ze onoplettend was van nature al was ze soms wel een kluns maar omdat koffie nu eenmaal één van haar meest favoriete substanties ter wereld was. Ze was dan ook met al haar gedachten bij die twee bekertjes in haar hand toen ze tegen de andere persoon liep en daardoor was ze niet zeker of ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze tegen hem liep of voor het feit dat ze teveel aan cafeïne aan het denken was, al hing dat uiteindelijk samen. De jongen excuseerde zich bijna net zo snel als zij zich had verontschuldigd, iets wat een prestatie was op zich aangezien zij meestal met grote voorsprong de snelste was als ze al niet de enige was. Ze glimlachte eens vriendelijk naar hem als bedankje voor de excuses. Pas nadat ze haar blik op hem gericht had en hem eens goed bekeken had besefte Kallista dat ze de persoon voor haar eigenlijk nog nooit gezien had en ze bedacht zich dat hij misschien nieuw was op school, wat steeds een optie was natuurlijk. Op Genosha kwamen er steeds nieuwe mutanten toe en dat was juist één van de dingen die Kalli fantastisch vond aan de school, zo veel mensen om te leren kennen en zo veel mutaties om iets over te leren. Ze voelde de korte vlaag van bezorgdheid via haar mutatie terwijl hij keek op zij zich niet bezeerd had aan het hete kopje koffie net voor ze hem het bekertje overhandigde. Kalli had al aangevoeld dat de persoon voor haar een zeer vriendelijk en aangenaam persoon was door middel van zijn emoties, er was werkelijk geen negatief gevoel te bespeuren bij hem. “Zo zie je er ook uit,” zegt ze met een glimlach nadat hij meld dat hij wel wat koffie kon gebruiken. Hij had een beetje een zoekende blik in zijn ogen, één van de dingen die bevestigde dat hij wel degelijk nieuw was op het eiland en nog steeds zijn weg aan het zoeken was in de omgeving. “Aangenaam,” beantwoordde ze zijn voorstelling voor ze zichzelf voorstelde, “Ik ben Kallista,”. Wanneer ze merkte dat hij naar het dichtstbijzijnde bankje begon te wandelde besloot ze om hem te volgen. Het was niet zo dat ze iets beters te doen had dan een gezellig gesprek aan te gaan met een persoon die ze net had leren kennen. Het is natuurlijk steeds een optie om eenzaam te zitten wezen op een bankje in de living room en zich helemaal af te sluiten van sociaal contact maar Kallista gaf zonder twijfelen en met grote overtuiging de voorkeur aan mensen, gesprekken en vriendschappen. Van kleins af aan was ze een zeer sociaal persoon geweest die steeds weer naar mensen toetrok, die wou meepraten en wou meespelen met alle andere kinderen, een kenmerk dat haar niet verlaten had door de jaren heen.

Toen ze bij het bankje toekwamen plaatste ze zich neer op de zachte kussens en sloeg haar benen over elkaar, het was een gewoonte geworden om steeds diezelfde houding aan te nemen. Ze wachtte geduldig tot hij zich ook neergeplaatst had en glimlachte eens naar hem, “Jij bent nieuw hier, niet?” vroeg ze met haar opgewekte stem terwijl ze in haar tas op zoek ging naar kleine verpakkingen melk en suiker. Eenmaal ze die gevonden had opende ze van elk één en deed die in haar koffie. De overige verpakkingen plaatste ze tussen hen in op de bank, “Je neemt maar wat je wilt,” zei ze terwijl ze het plastic stokje in haar bekertje gebruikte om de suiker en melk door haar koffie te roeren. Haar voorliefde voor koffie gelde enkel wanneer de bittere smaak werd afgezwakt door wat melk en er een zoete ondertoon aanwezig was. Ze richtte haar aandacht volledig op de persoon naast haar nadat ze de eerste slok van haar koffie had genomen. “Je went hier redelijk snel aan alles hoor, ik ben ook nog niet lang hier op school,” vervolgde ze dan met een vriendelijke glimlach. Het was waar, ze was nog niet lang op deze school maar ondanks dat haar aankomst nog niet lang verstreken was, was ze aangenaam verrast door het feit dat ze zo snel haar draai gevonden had in de schoolgebouwen en op de terreinen. De eerste weken was ze vaak verloren gelopen maar na enige tijd werd alles automatisme, ze durfde bijna te zeggen dat ze de weg wist met haar ogen gesloten. Ze draaide het de warme drankhouder eens rond in haar handen om die op te warmen voor ze nog een slok nam. Ze hoopte dat ze niet te opdringerig overkwam met haar gebrabbel maar ze was gewoon telkens weer enthousiast om nieuwe mensen te leren kennen zolang ze vriendelijk waren en niet zoals haar kamergenoot haar overvallen. Dus ook deze keer kon ze niet wachten om de persoon naast haar beter te leren kennen terwijl ze samen een bekertje koffie dronken.

Think happy...
Be happy!

Het was pas na zijn opmerking dat Kallista zich realiseerde dat haar uitspraak tweezijdig kon opgenomen en ze keek hem geschrokken aan, “Oh nee, ik bedoelde het helemaal niet in de slechte zin hoor! Ik bedoelde gewoon dat je er een beetje zoekend uitzag en koffie kan vaak helpen bij het verduidelijken. Je ziet er helemaal niet moe uit ofzo,” zei ze terwijl ze hem bleef aankijken. Het was helemaal haar bedoeling niet geweest om hem te beledigen op eender welke manier en ze kon zichzelf voor haar hoofd slaan dat ze die eerste indruk gewekt had bij iemand die ze nog maar net kende. Ergens was Kallista blij dat de persoon niet lang na haar excuses aanstalten, ze had de ongewenste aandacht getrokken van meerdere personen in de ruimte en ondanks het feit dat ze af en toe graag eens een praatje sloeg enkele personen haatte ze het om het middelpunt van de belangstelling te zijn. Het was één van die dingen waar ze echt niet van moest weten naast het koude weer en deels daarom besloot ze om hem maar zo snel mogelijk te volgen. Nogmaals vroeg de jongen voor haar of ze haar niet bezeerd had en ze wierp hem een vriendelijke glimlach toe, haar mutatie had al enkele vormen van bezorgdheid opgevangen maar ze wist toen nog niet zeker of het naar haar gericht was geweest maar nu voelde ze zich wel echt vertederd door zijn bezorgdheid voor haar. “Nee hoor, ik heb me echt niet bezeerd anders had ik je dat daarnet wel verteld, ben jij wel zeker dat jij je niet bezeerd hebt?” vroeg ze hem op een zachte stem met haar karakteristieke glimlach op haar gezicht, “En ja, ze hebben hier een ziekenboeg, je moet je geen zorgen maken, als je je ooit verwond kan je ergens terecht,” vervolgde ze dan.

De bank waar ze op zaten was zacht en Kallista liet zich kort wat zakken tegen de rugleuning om ten volle te kunnen genieten van de zachtheid voor ze haar rug weer rechtte om gemakkelijker te zitten. Ze richte haar blik op Victor en glimlachte naar hem, “Het was niet zo duidelijk hoor en ik ben zeker dat het niet voor iedereen omviel, ik ben gewoon zeer goed in het lezen van mensen en hun gezichtsuitdrukkingen & emoties,” stelde ze hem gerust. Hij had op haar een verdwaalde indruk gegeven al kwam dat hoofdzakelijk door zijn emoties en niet zo zeer door zijn lichaamshouding, Kallista had de vreemde emotie gewoon meteen opgepikt. “En ik heb je hier nog nooit gezien wat het ook duidelijk maakte natuurlijk,” vertelde ze hem daarna. Ze begon te zoeken naar de buideltjes melk en zakjes suiker in haar tas maar het duurde even omdat ze er meerdere verpakkingen moest zoeken in de bodemloze put dat zij een tas noemde. De vriendelijke glimlach die ze droeg toen ze hem de verpakking aanreikte veranderde snel in een schaapachtige glimlach toen hij vroeg of ze zo vaak koffie had of dat het standaard in haar tas zat maar ze besloot er een humoristische draai aan te geven. “Zeg niet tegen de andere dat ik jou dit verteld heb want het is ‘beroepsgeheim’ maar eigenlijk zijn alle tassen magisch en kan er een oneindige hoeveelheid spullen in. Ik heb bijvoorbeeld een levensvoorraad melk en suiker omdat ik wel degelijk zo vaak koffie drink,” zei ze net voor ze kort grinnikte. Ze nam nog een slok van haar bekertje voor ze haar aandacht terug op hem richtte.

Ze merkte meteen hoe Victor zijn houding aanpaste en rechter ging zitten, het was iets dat ze herkende van haar vroegere zelf, toen ze zichzelf altijd kaarsrecht plaatste wanneer één van haar ouders naar haar keken. “Ik heb het daar soms wel moeilijk mee als ik eerlijk ben,” vertelde ze hem terwijl ze kort naar de stoom keek die uit haar kopje oprees. “Ik ben namelijk een ramp wanneer het op navigatie aankomt,” vertrouwde ze hem vervolgens toe met een glimlach. “Ik denk dat ik wel twintig keer verloren gelopen ben voor ik de weg hier wist,”. Het was waar, de eerste weken waren een ramp geweest qua navigatie, ze was zo vaak verloren gelopen dat ze een tijdje een zelfgetekende map mee had genomen om haar weg te vinden in de gigantische schoolgebouwen. “Ik ben hier nu twee of drie maanden en ben aan het twijfelen om mijn zelfgetekende grondplannen te verkopen, interesse?” vroeg ze hem met een lachende ondertoon in haar stem. Ze was niet echt van plan om ze te beginnen verkopen maar ze moest iets zeggen om het gesprek op gang te krijgen en het te doen loslopen en dat was iets waar ze niet echt sterk in was ondanks dat ze sociaal en steeds bereid was tot een gesprek. “Heb je in je korte aanwezigheid al wat mensen leren kennen? Ze zijn hier echt super aangenaam,” vertelde ze hem nog steeds met een vriendelijke glimlach op haar gezicht, nog iets dat waar was. De meeste mensen hier waren verschrikkelijk vriendelijk en dat was wat het aangenaam maakte om naar hier naar school te gaan ondanks de heimwee naar Griekenland. Ze greep de resterende verpakkingen van de melk en suiker en gooide deze nonchalant terug in haar tas, die zouden ooit wel nog van pas komen wanneer ze koffie aan het drinken was en je kon nooit genoeg voorbereid zijn. Het viel haar op hoe Victor net als haar iets donkerder was van huid waaruit ze kon opmaken dat hij afkomstig was uit een warm en zonnig land maar zijn zeer licht accent liet duidelijk horen dat het niet Griekenland was. Ergens wou ze hem vragen hoe hij hier beland was maar ze wist dat dat niet bij iedere persoon een vrolijk en light-hearted verhaal was dus hielde ze de woorden achter slot en grendel. Ze nam een iets gemakkelijkere positie aan door haar benen om te keren qua positie en haar rug zacht tegen de rugleuning te laten leunen terwijl ze hem geïnteresseerd aankeek. Kallista was steeds gefascineerd door andere mensen hun verhalen.

Think happy...
Be happy!

Ze voelde de rode kleur op haar wangen verschijnen terwijl ze een glimlach naar de jongen naast haar richtte. Ze had altijd de neiging gehad om mensen te serieus te nemen wanneer dat niet nodig was ondanks haar vrolijke karakter en was steeds bang dat ze iemand zou kwetsen of dat iemand iets verkeerd zou opnemen wanneer ze iets zei. “Ligt niet aan jou hoor, ik had je gewoon verkeerd begrepen,” zegt ze terwijl ze met een gebaar probeert duidelijk te maken dat ze hem niets kwalijk nam.
De bezorgdheid van de jongen was aandoenlijk en ze hoorde dat hij opgelucht ademhaalde wanneer ze zei dat ze volledig in orde was. Niet veel later was het haar beurt om opgelucht adem te halen wanneer hij zei dat ook hij volledig in orde was. Zijn grapje was flauw maar desondanks kon ze een korte grinnik niet onderdrukken. Er zat enige waarheid in zijn woorden, niemand was helemaal in orde, zeker niet in de tijd waarin we leven. ” Dokter Valdés,” zei ze traag voor ze hem aankeek, “het  heeft inderdaad iets en klinkt best leuk, jammer genoeg zijn er al mensen op school aanwezig die deze taak op zich nemen,” vervolgt ze waarna ze een pruillip trekt om de teleurstelling duidelijk te maken. Hij zag er wel uit als een persoon die initiatief nam en naast het feit dat hij soms verlegen overkomt, wat ze zelf ook is, dat weet ze, is hij best een aangenaam persoon om mee te praten.
Zijn vraag rolt even door haar hoofd voor ze haar ogen terug op hem richt met een kleine glimlach, “Ik ben van mezelf al gewoon fantastisch,” zegt ze serieus maar als snel verlaat een lach haar mond, “Misschien heb ik je mijn mutaties verteld, misschien bezit ik gewoon veel mensenkennis wie zal het zeggen?” vroeg ze hem met een grijns, het was een retorische vraag dus ging ze verder met wat ze aan het zeggen was. Zijn gezichtsuitdrukking deed haar voor een honderdste van een seconde geloven dat zijn mutatie echt onzichtbaarheid was en dat hij hier al was voor haar maar zijn ogen zaten vol licht dat hem verraadde. En al snel gaf hij het ook gewoon toe, “Welkom dan, ik hoop dat je het hier naar je zin hebt,” zei ze met een glimlach voor ze haar tas opende om de zoektocht te beginnen. Ze moest lachen om zijn opmerking over gedachten lezen voor ze antwoorde, “Er in duiken is gevaarlijk vrees ik aangezien ik je niet kan beloven dat ik je terugvindt voor je sterft van ouderdom, over honger moet je je niet druk maken, de voorraad is groots.” Vertelde ze hem kort voor ze nogmaals lachte.  “En ik beloof plechtig dat ik niet meer in je gedachten zal zitten neuzen. Al heb ik het blijkbaar niet onder controle aangezien ik niet op de hoogte was van die bijkomende mutatie,” vervolgde ze met een vriendelijke glimlach.

Ze hield het kartonnen bekertje tussen haar twee handen om zo haar huid de warmte te laten absorberen. Ze was geen fan van het weer dat buiten plaatsvond en de warmte dat het bekertje uitstraalde zorgde voor een huiselijk gevoel. “Gelukkig loop ik nog rond in het bos, de kans is groter dat ik daar verhonger dan jij in mijn tas,” antwoordde ze zijn opmerking met een glimlach. Kallista kon zich wel perfect voorstellen dat ze zou verdwalen in het bos op de campus, het was namelijk een redelijk groot bos en haar richtingsgevoel was niet één van haar sterkste kanten. Het had haar al meerdere keren doen verdwalen op verschillende locaties, zelfs op locaties met die grote borden met daar op een grondplan. De manier waarop hij het aanbod voor de grondplannen van de school leek te overwegen deed haar grinniken en zijn aanbod klonk zonder twijfel zeer aanlokkelijk. Elke ochtend weer de geur van verse koffie, het water liep al bijna in haar mond bij het gedacht alleen al. Ze richtte een zakelijk blik op hem terwijl hij nog steeds aan het lachen was. Ze moest haar uiterste best doen om hem niet te vervoegen, “Het klinkt zeker als een aantrekkelijk aanbod, maar aan dat contract hang je dan wel vast voor onbepaalde duur, daar ben je je toch van op de hoogte he?” vroeg ze met een grijns. “Zo elke dag weer een koffietje ’s morgens sla ik zeker niet af,” zei ze dan terwijl ze nog een slokje nam van haar koffie voor ze vaststelde dat het heerlijke drankje op z’n einde liep.
Ze luisterde aandachtig toen hij vertelde dat hij reeds een jongen had leren kennen en het verbaasde haar niet dat ook hij vriendelijk was geweest. Het merendeel van de studenten en leerkrachten waren aangename mensen om mee om te gaan of mee te praten. Dat was één van de dingen die het leuk maakten om op deze school rond te lopen. Het zou namelijk maar duister zijn moest iedereen zuur en bitter door de gangen lopen. “Ze zullen er inderdaad zijn maar ik ben er nog geen  tegengekomen, gelukkig.” beantwoordde ze zijn veronderstelling. Het was waar dat er slechte persoonlijkheden op de schoolgronden rondliepen en dat er genoeg roddels waren om meerdere encyclopedieën te schrijven maar het merendeel van de mensen behoorde niet tot die groep. Ze merkte op hoe Victor ongemakkelijk met zijn schouders dragen en ging er vanuit dat hij last had van de lange reis die hij had doorgemaakt om op deze school te raken en ze moest eerlijk toegeven dat de vervoersmiddelen naar het eiland toe niet de meest comfortabele zijn die er bestaan. Haar blik ging van zijn schouders terug naar zijn gezicht toen hij vroeg van waar ze afkomstig was en ze glimlachte vriendelijk wanneer ze opmerkte dat hij even twijfelde of het wel een vraag was die acceptabel was. “ Griekenland, Lipsi om meer precies te zijn,” beantwoordde ze hem met de vglimlach nog steeds op haar gezicht. Ze wist dat ze in het bezit was van een accent, het was geen zwaar accent maar wel duidelijk hoorbaar in conversatie. Haar accent was niet haar meest favoriete attribuut maar aan de andere kant vond ze het leuk dat ze haar geboorteland zo bij zich droeg. Het was haar echter ook niet ontgaan dat ook Victor een accent meedroeg wanneer hij sprak, ze had genoeg gehoord om te weten van waar het ongeveer kwam maar kon er geen precies land opplakken dus besloot ze het hem te vragen,“En van waar hebben ze jou opgepikt?” vroeg ze met een vriendelijk glimlach. Ze plaatste het bekertje nog één keer aan haar lippen om het laatste beetje koffie op te drinken voor ze het naast haar op een tafeltje plaatste bij tekort aan een vuilbak binnen handbereik.

Think happy...
Be happy!

Ze moest lachen om zijn reactie, zijn enthousiasme was zo echt dat ze het hem niet kon ontkennen, ”Tuurlijk hoor, ik geloof er volledig in. Dan wil ik je eerste patiënt zijn!” spoorde ze hem met een glimlach aan. Het was leuk om te zien dat hij zo enthousiast en gemotiveerd was over iets dat hem ook echt boeide. Het was iets dat Kallista soms wel miste, zelf gepassioneerd zijn voor iets en iets willen doen. Natuurlijk was dat ook omdat ze nooit met zekerheid wist of haar tweede persoonlijkheid het zou komen verpesten of niet. Ze volgde zijn b lik kort naar het raam voor ze zich weer focuste op het gesprek.

Ze kantelde haar hoofd op een speelse manier als reactie op zijn actieve wenkbrauwen, “Het zou fijn zijn moest je het beamen maar ik kan je natuurlijk niet verplichten om me fantastisch te vinden…” zei ze met een korte lach voor ze vervolgde met, ”ik weet namelijk zelf wel wat de waarheid is,”. Kallista wist zijn humor wel te appreciëren en ze vond het fantastisch dat hij er niet van wegschrok om te plagen. De korte twijfel op zijn gezicht deed haar even denken dat hij ook echt dacht dat ze geloofde dat hij onzichtbaar rondgedoold heeft op het eiland waardoor ze wel even met haar hoofd moest schudden. “Je beseft toch dat stoom van de douches je zichtbaar zou maken hé?” vroeg ze met een speelse grijns nadat hij zei dat hij het misschien wel zou gebruiken. Met een glimlach, om duidelijk te maken dat ze de beweging deed om te lachen, schuifelde ze wat weg van hem, “Ik ben nu wel aan het twijfelen of ik bang van je moet zijn of niet,” vervolgde ze net voor ze terug op haar originele plek plaats nam. Het gezelschap van Victor vond ze verschrikkelijk aangenaam en ze kon niet ontkennen dat het één van de eerste personen was waarmee ze echt een oprecht vrolijk en langdurig gesprek had gehad zonder zich druk te maken in het een of het ander. Zijn vergelijking met Tinkerbell deed haar oprecht lachen en ze vond het moeilijk op een zeer luide lach te onderdrukken, “Ooh ik heb altijd al een elfenvriendje willen hebben,” begon ze met een brede glimlach op haar gezicht, “Don kan ik je van die koekjes voederen die je bij de koffie krijgt en van alle andere dingen die terug te vinden zijn in die tas van mij,” vervolgde ze gevolgd door een lach. “Is je hoofd zo leeg dan dat ik enkel elfenstof ga vinden of is dat omdat je stiekem Tinkerbell bent en het niemand wilt zeggen?” vroeg ze hem.

Het was verschrikkelijk aandoenlijk om te zien hoe hij zich gedroeg als een zakenman maar de vrolijke fonkel in zijn ogen verraadde dat hij er zeer veel plezier in had om zichzelf zo voor te doen. “Ik zou je graag bewijs laten zien maar ik wil het risico niet nemen dat jij ze gewoon fotografeert en zo gebruikt natuurlijk. Je zal mijn aanwezigheid hier als bewijs moeten nemen, aangezien ik niet verdwaald ergens in het bos ronddool als één of andere geest,” vertelde ze hem met een grijns. Het was natuurlijk één van de opties geweest die ene dag, als Pyra er toen niet geweest was om de touwtjes in handen te nemen en haar uit het bos te leiden was de kans klein geweest dat ze haar weg gevonden had maar dat hoefde ze natuurlijk niet te vertellen aan hem. Het was namelijk niet zo slim geweest om vanaf één van de eerste dagen helemaal alleen te gaan wandelen in een bos waar ze nog nooit geweest was, en dan nog eens van het pad afwijken was al helemaal een brainfart om het zo te zeggen. ”Die negatievelingen blijven wel uit je buurt aangezien je zou een goed iets als elfenstof verspreid,” vertelde ze hem. Zij zelf was slecht met negatieve mensen en negatieve emoties, het waren twee van de dingen waartegen haar tweede persoonlijkheid haar beschermde en ze was Pyra daar dan ook heel dankbaar voor.

”Soms mis ik het zonnige Griekenland wel. Maar Genosha op zichzelf is ook zeer mooi natuurlijk,” vertelde ze hem. Het feit dat hij in Griekenland geweest was enkele jaren geleden gaf haar enigszins een gevoel van trots dat hij haar thuisland gezien had. “Je bent op vakantie geweest dan? Of als een bezoek aan een familielid?” ze was misschien te nieuwsgierig maar soms kon ze zichzelf geen halt toeroepen. Spanje, een land waar ze zo veel over gehoord had maar nooit de kans had gehad om het te bezoeken. Ze had gehoord dat het een fantastisch mooi land was met, net als Griekenland, zeer veel zon en warmte. Dat was één van de dingen die ze het meeste mistte van alles, de warmte, het gevoel van zonnestralen op haar huid. “Spanje is ook een geweldig land! Ik zou het zeker niet onder Griekenland plaatsen. Het is er ook heerlijk warm en ik verkies het VER boven Finland, Zweden of eender welk ander ijsblok daar in de buurt. Ik heb Spanje altijd eens willen bezoeken maar heb helaas nooit de kans gekregen, vertelde ze hem met een glimlach. Het was de waarheid, ze had een hekel aan de koude dus die koude landen spraken haar het minste van alles aan. Ze was nu echt wel nieuwsgierig naar de jongen naast haar en wilde hem eigenlijk nog beter leren kennen dus besloot ze om toch maar die imaginaire grens over te steken, “Dus… Je grote droom is dokter worden? Of daar ga ik toch vanuit naar aanleiding van het gesprek. Maar zijn er nog andere dingen die je wilt doen? Of is je echte droom gewoon om een elfje te zijn? Dat kan natuurlijk ook,” vroeg ze hem met een lach die ze net niet kon onderdrukken. Ze vroeg zich wel even af of ze niet te ver aan het gaan was in de vragen maar ze was oprecht te nieuwsgierig naar de antwoorden om echt spijt te hebben.

Think happy...
Be happy!

Ze kon niet anders dan lachen wanneer hij begon over een wachtlijst, “Ik mag dan wel bovenaan de wachtlijst, toch?” vroeg ze hem met een grijns. En wanneer hij bleef verder plagen ging zij ook maar verder met wat ze bezig was. ”Voila, als ik het weet en jij weet het, dan is alles geweten he,” zei ze met een korte lach er achteraan. Ze had het echt naar haar zin op dat bankje in het gezelschap van iemand die vriendelijk en aangenaam was om mee te praten. Maar toen hij haar geschokt aankeek vanwege aan insinuatie moest ze wel luidop lachen aangezien zijn gezichtsuitdrukking te grappig was om te kunnen negeren. ”Dat is zo jammer, ik kon niet wachten om al die mannen te horen gillen wanneer jij je vergist van badkamer en zij denken dat ze met een geest zitten” zei ze tussen het snikken van het lachen door. Het was de waarheid, het idee van jongen en mannen die gillen als puberale meisjes deed haar bijna opnieuw uitbarsten in een lachbui. ”Zou je het dan erg vinden om je taart met mij te delen? Ik lust namelijk ook héél graag taart en aangezien jij er dan sneaky kan aanraken zonder opgemerkt te worden is dat makkelijker dan dat ik moet kruipen, Mission Impossible-stijl” vervolgde ze daarna met een brede glimlach.

De vergelijking met Disney vond ze oprecht fantastisch en Tinkerbel was misschien niet het meest mannelijke Disney figuurtje maar ze was oprecht sterkt met haar elfenstof, of niet soms? Toen hij besloot om zich te bedenken moest ze alleen maar meer glimlachen maar niet lang daarna keek ze hem een beetje teleurgesteld aan ”Maar… maar… Peter Pan en Simba passen niet in mijn handtas, dat is wel jammer dan,” vertelde ze hem de reden van haar pruillip. Ze vond het hilarisch hoe twee volwassen personen een serieus gesprek konden voeren over Disney-characters. Het was iets waar ze als klein kind vaak eindeloos naar had zitten kijken samen met haar ouders, het was iets dat een echte gezinsactiviteit geweest was tot alles instortte. Sinds de scheiding van haar ouders had ze geen enkele Dinsneyfilm gekeken en ze betwijfelde het dat Pyra tijd had of wou nemen voor zo’n dingen. “Ik dacht juist dat elfjes alles deelden met hun mensenvriend,” zei ze terwijl ze hem verontwaardigd aankeek voor een korte lach haar mond verliet.

Ze luisterde aandachtig naar zijn handelsplan terwijl ze als een echte zakenman over haar kin wreef. “Kijk dat klinkt als een aantrekkelijk voorstel,” zei ze met een serieuze glimlach, ze kon niet al haar kaarten vrijgeven natuurlijk en moest serieus blijven. Om de een of andere reden vond ze dit spel verschrikkelijk leuk en het gaf haar het kinderlijke gevoel dat ze vroeger kreeg wanneer ze winkeltje speelde met de kinderen uit haar buurt. Maar uiteindelijk viel een speelse giechel niet te onderdrukken voor ze verderging over het elfenstof. “Wacht wacht… elfenstof raakt op?” vroeg ze geschrokken ”Betekend dat dat jij op een gegeven moment, het slechte niet meer kan verdrijven? Oh nee! Dan zijn we pas echt verloren!” dramatiseerde ze. Ze kon het amper laten om dit hele spel mee te spelen en alles volledig op te blazen en te vergroten naar extreme proporties. Ze was blij dat ze iemand gevonden had die net als haar het niet zo had oçp negatieve ervaringen of momenten. Kallista had stootte alles dat een negatieve invloed had op haar af en dat was 1 van de redenen waarom ze een tweede persoonlijkheid ontwikkeld had.

Ze probeerde telkens om haar mutatie te onderdrukken. Ze vond namelijk dat zij niets te zoeken had in iemand anders zijn emoties maar af en toe viel een piek op en dat kon ze niet uitsluiten natuurlijk. Zo had ze een kleine piek van heimwee en spijt gevoeld toen ze over Disney bezig waren maar de piek nu was groter en uitte meer verdriet maar had ook een positieve kant. Ze besloot om er niet over door te drammen en het ook niet te laten merken. Zoals ze al gezegd had. Ze had geen zaken met iemand anders zijn emoties, herinneringen of humeur. Ze luisterde naar zijn uitleg met eeen vriendelijke glimlach zonder hem te onderbreken. Ze luisterde naar het feit dat ze naar Griekenland gekomen waren om familie te bezoeken maar uiteindelijk ook heel wat cultuur opgesnoven hebben, hieruit kon ze afleiden dat hij een fan van de geschiedenis en cultuur was en ze glimlachte een breed naar hem. De cultuur in Griekenland is één van hun paradepaardjes en alle Grieken waren er dan ook super trots op en Kalli kon niet ontkennen dat ook zij enige trots voelde wanneer ze hem hoorde praten over zijn favoriete Griekse steden en eilanden. Ze moest oprecht lachen wanneer hij zei dat alle andere landen te koud waren, “Dat kan ik niet ontkennen, landen zoals Duitsland vind ik gewoon veel te koel van klimaat,” zei ze terwijl ze net als hem haar armen om zich heen sloeg alsof het koud was. Niet dat Genosha warm was in de winter maar ze hadden daar ten minste een goede lange zomer. Duitsland en buurlanden kenden vooral regen, mist en wind en het gedacht alleen al deed haar tenen bevriezen.
Ze vroeg hem wat zijn doel was in het leven en opnieuw voelde ze de warmte van zijn emoties tegen haar mutaties aandrukken en ze was zeker dat deze jongen geen greintje kwaad in zich had of toch niet bewust. “Wauw, mooie doelen heb jij daar. Mensen helpen klinkt helemaal niet idioot, ik vind juist dat het een prachtig idee en doel is voor iemand om te hebben aangezien er veel te weinig mensen zijn die helen en te veel die kwetsen. En ik denk dat je dat wel goed zou doen.” zei ze met een aanmoedigende glimlach. Ze had natuurlijk één of andere idiote opmerking over Tinkerbell kunnen maken maar ze wist dat dat volledig ontoepasselijk was en ze was voldoende sociaal gericht om te weten dat dit niet de moment was. Dit was een serieus gesprek en geen spelletje meer. Ze richtte haar blik op hem wanneer hij zijn vraag stelde, “Ik denk dat ik vooral gelukkig wil zijn met mezelf en met de mensen rondom mij,” begon ze voor ze even kort ademhaalde en verderging: “Verder wil ik graag met kinderen werken, of dat is toch wat momenteel in mijn hoofd rondspookt. Hoofdzakelijk met kinderen in probleemgezinnen of gewoon die het moeilijk hebben met hun gezinssituatie of zelfs als gewone leerkracht. Net als jou wil ik graag in armere of minder ontwikkelde landen werken. Daar is niet alleen een tekort aan dokters maar ook aan onderwijs. Misschien komen we elkaar dan wel tegen.” vertelde ze terwijl ze probeerde bedenken of ze stukken had weggelaten maar ze kon niets anders bedenken dan werken met kinderen, in Griekenland, in derde wereldlanden of zelfs hier op Genosha, als ze maar kinderen kon helpen.