Onderwerp: Raining cats nd dogs [Open] di feb 20, 2018 9:29 pm
Vanochtend was hij vertrokken zonder jas. Niet helemaal expres, vooral omdat hij haast had. Toen had dat nog niet zo'n heel rampzalige beslissing geleken. Het was zelfs vrij warm geweest, voor Februari dan. Alles was relatief. De sneeuw die wekenlang overal had gelegen begon eindelijk een beetje te smelten. Maar in de middag was de boel vlug dicht getrokken, grijze wolken werden steeds donkerder. Ondanks de druppende regen weigerde Allen zijn humeur even grauw te laten worden als het weer. Zo vlug als hij kon liep de jongen door de stad, zijn capuchon over zijn rosse haren getrokken en zigzaggend om zo veel mogelijk onder de afdaken van de winkels te schuilen. Nu was hij wat meer in de buitenwijken gekomen, dus kon hij enkel nog de bomen gebruiken als beschutting. Helaas waren die al aardig doorweekt door de constante druppels. En als klap op de vuurpijl, de druppel die de emmer deed overlopen, stapte hij iets te hard in een plas, waardoor water tegen zijn schoenen opspatte en zijn sokken nat maakte. De horror! Natte haren, natte trui, dat was allemaal tot daar aan toe, maar dit was toch wel irritant.
Tegelijkertijd ging de motregen verrassend snel over in een stortbui. Verdorie. Allen twijfelde geen moment en zette het op een lopen. Dit was niet zijn dag. Toen de regen snoeihard en zelfs hagelachtig begon te worden zette hij koers naar het dichtsbijzijnde afdak - die van het dierenasiel. Zodra hij daar aangespatterd was gekomen kon hij even bijkomen. En hij was niet alleen, gezellie. ''Whoe,'' hijgde Allen lichtjes, met zijn handen op zijn knieën leunend. Hij kwam overeind, zijn capuchon viel naar achteren, en o zo charmant haalde hij een hand door zijn natte haren om die naar achteren te zwiepen. Druppeltjes regen gleden langs zijn sproetengezicht, maar hij leek er niet echt door geraakt. ''Over toepasselijke schuilplekken gesproken,'' becommentarieerde Allen de situatie geamuseerd. Hij wierp een onderzoekende blik op de deur van het asiel, om te zien of die toevallig open was. Dan hadden ze misschien een warmere hal om in te staan druipen, helemaal ideaal. Zijn volgende blik was bedoeld voor zijn medeschuiler, benieuwd naar het vlees dat hij hier in de badkuip had. Snapte diegene zijn hi-la-rische observatie? Of moest hij hem per element ontleden, net zoals een kikker in de biologie les?
Onderwerp: Re: Raining cats nd dogs [Open] di feb 20, 2018 10:52 pm
even Hell can get comfy
once you've settled in
Twee keer per week was Reagan in de animal shelter te vinden. Als onderdeel van haar therapie was dit één van de opties geweest die ze met plezier had voorgenomen op de andere. Werken in een asiel was nooit in haar op gekomen, maar Penelope Malone had haar shelter met plezier open gesteld, in nauwe samenwerking met het Saint Lucas Hospital. Ze was namelijk niet de enige die hier af en toe langs kwam om bij de dieren te zijn. Penny zelf was ook een hele hulpvaardige vrouw. Ze voelde zich hier thuis. Momenteel zat ze in de kleine leefruimte, omringd door drie katten die uit hun kooi waren gehaald om te socialiseren. Reagan kon een glimlach niet onderdrukken, terwijl ze op de grond tegen de zetel aan geleund zat en de katten af en toe langs kwamen om aandacht te vragen.
Het plotse getik tegen het raam deed haar op schrikken uit haar dagdromen. Hoe laat was het? Hoe lang was het al aan het regenen? Oh shit! Het raam in de inkom stond nog open. Snel stond ze op, sloot voorzichtig de deur zodat de katten niet konden ontsnappen en liep naar de inkomhal. Daar aangekomen haalde ze een pakje sigaretten uit haar zak. Ze was nu toch buiten, kon ze er evengoed gebruik van maken. Ze stak een peuk op en begon die rustig op te roken, terwijl ze wat dieper weg dook in haar sweater. De regen werd alleen maar erger, en bracht uiteindelijk gezelschap met zich mee. Een doorweekte roodharige jongen spoelde als het ware aan op haar stoep. Ze lachte zachtjes om zijn commentaar. ”Goeie”, Grinnikte ze nog na. Ze inspecteerde de jongen even van dichterbij, blij dat haar ogen deze keer gewoon blauw waren en niet het enge pikzwart, wat hem wel eens af had kunnen schrikken.
Onderwerp: Re: Raining cats nd dogs [Open] wo feb 21, 2018 7:38 pm
Geboren en getogen in Groot-Brittannië was Allen geen vreemde van regen. Het was één van de dingen die je als inwoner van het miezer-eiland gewoon moest accepteren, net als wachten in ellenlange rijen. En dan kon je kiezen om te mopperen en kniezen, zoals veel van zijn landgenoten graag deden, of je kon er het beste van maken, wat zijn voorkeur had. Als kind was Allen dikwijls modderig en doorweekt thuis gekomen, zo veel hield hij ervan om in de plassen rond te ravotten. Vandaag de dag was hij er niet zó erg op gebrand om een duik te nemen in de nattigheid, vooral omdat daar toch geen lol aan was in je eentje. Dus had hij het op een haasten gezet om zo snel mogelijk thuis te zijn. Maar zelfs Allen zag soms in dat er geen winnen aan was, deze race tegen de regen was kansloos. Dus besloot hij even te schuilen onder een overkapping.
Daar wachtte hem een prettige verrassing: Gezelschap! Het woord wat in het Nederlands zo veel meer on point was dan in het Engels, want gezellig tegenover company, een economisch gebeuren, zei toch eigenlijk al genoeg over de instelling die men had. Gezelligschap dus. Hopelijk. Het feit dat ze lachte was een goed teken. Het was aanstekelijk, dus ook de jongen kon een lach niet onderdrukken. Lachen om jezelf mocht best toch? ''Thanks, goed om te weten dat m'n humor nog niet is weggespoeld,'' grapte hij. Ja, Allen kwam soms een beetje te zelfverzekerd over, maar hij bedoelde het goed. Hij stapte iets verder onder het afdak om goed droog te staan, en voelde zijn sokken soppen. Allen was ervan overtuigd dat hij straks een laagje water uit zijn schoenen zou kunnen gieten. ''Pff, ik had niet echt op regen gerekend,'' gaf hij aan, terwijl hij zijn vest openritste. Domdomdom. Voor hij zijn volgende woorden uitsprak krulden zijn lippen omhoog in een speelse grijns, zo erg genoot hij hiervan. ''Maar tegen een spetter als jij zeg ik geen nee.''. Boem. Sorry not sorry.
Onderwerp: Re: Raining cats nd dogs [Open] za feb 24, 2018 3:04 pm
even Hell can get comfy
once you've settled in
Uiteraard was ze zelf niet zo’n expert in dierengedrag als de eigenares van het Tierheim, maar ze pikte hier en daar wel handige weetjes op die ze dan zelf kon toepassen. Of er werden haar duidelijke instructies gegeven, waarmee ze aan de slag kon. Het fijnst vond ze echter de momenten dat ze gewoon in het huiskamertje kon zitten, omringd door katten, waarbij er verder niks van hen allen werd verwacht. Natuurlijk nam ze haar taken serieus, maar deze pure ontspanning hielp haar het meest met het verwerken van haar eigen emoties. Vooral omdat dieren zelf geen heel scala aan trauma’s en emoties hadden die ze op haar konden overbrengen als ze hen aanraakte. Of toch niet zo complex als mensen. Dan had ze eindelijk rust, zonder dat ze zichzelf moest afzonderen. Een hele verbetering met haar situatie van een paar weken geleden.
Het ging zelfs zo goed, dat ze het niet eens zo heel erg vond om weer in menselijk gezelschap te zijn. Ze werd niet meer overstelpt door pijn en verdriet, en haar mutatie werd ook met de dag minder onvoorspelbaar. Al had ze af en toe wel nog eens een uitbarsting. Maar het was zo goed als onder controle. Ze kon zelfs lachen om de grap die de jongen maakte. ''Thanks, goed om te weten dat m'n humor nog niet is weggespoeld,'' Reageerde hij. Ze keek hem licht grijnzend aan. "Daar zou ik me absoluut geen zorgen om maken", Stelde ze hem gerust. Ze dacht hem wel te herkennen van het eiland, maar als ze zich niet vergiste had hij een identieke tweelingbroer. Ze had dus geen idee wie ze nu eigenlijk voor haar neus had staan.
''Pff, ik had niet echt op regen gerekend,'' Zei de redhead. "Europe, amirite", Lachte ze zachtjes. Op dat vlak was Amerika wel beter geweest. Extreem weer, maar geen extreme wisselingen. Zoals deze onverwachte stortbui die hen beide had verrast. ''Maar tegen een spetter als jij zeg ik geen nee.’’ Vervolgde hij uit het niets. Spontaan kreeg ze een rode gloed op haar kaken, die lichtjes verborgen bleef dankzij het aantal sproeten op haar gezicht. ”Hoe lang wacht je al om die te gebruiken dan?” Vroeg ze, zich bewust zijnde van het feit dat hij wel het flirterige type was. Ze verwachtte dan ook niet dat hij deze smoothe openingszin speciaal voor haar had verzonnen.
Onderwerp: Re: Raining cats nd dogs [Open] ma maa 05, 2018 9:34 pm
Tot zijn grote goedkeuring leek ze wel open te staan voor zijn grapjes, iets wat altijd een goed teken was. Dus besloot hij er impulsief een flirterige opmerking aan toe te voegen, niet geschoten was altijd mis toch? Bovendien zag ze er zeker niet verkeerd uit, al was het altijd een klein beetje ongemakkelijk om zo tegen een haarkleurbuddy te praten. Hij moest zich gewoon even over de familiale associatie heen zetten. En bovendien zou deze combi de enige manier zijn om hun rosse haren aan nageslacht over te dragen, als hij de biologie lessen van de afgelopen weken goed had begrepen dan. Doe het voor de genen-populatie! Dus ging hij er voor. Daarmee had hij meteen prijs, ze bloosde een beetje voordat ze iets terug zei. En ook dat was geen afwijzende tekst, geen ik heb al een vriendje. Goeie voortekenen, een stuk beter dan de zwarte kat die hij daarstraks onder een ladder door had zien lopen.
Ze vroeg hem naar de originaliteit van zijn soortvan openingszin. Zo achterdochtig.. Of scherp en kritisch ingesteld, wat dan weer positief was. Always look on the bright side! Hij kon zich niet exact herinneren of hij dit vaker gebruikt had, zeker niet in het afgelopen jaar. Maar dat was ook wel logisch, want je had er specifieke omstandigheden voor nodig. De trip down memory lane van zijn flirtpogingen waardeerde hij wel, het was zeker een rit met pieken en diepe dalen. Hopelijk zou er deze keer een plusje in het boek met totaalscores terecht komen. Nee, hij had niet echt een boek met notities, al hielden Charlie en hij wel mentale wedstrijdscores bij af en toe. Hij grijnsde speels. ''Aardig lang, en dat zeg ik niet alleen omdat ik ongeduldig ben. Ik moest wachten tot het tegelijkertijd regende en ik een prachtige dame tegen kwam, snap je?'' gaf hij dan ook eerlijk aan. M'lady. ''What are the odds?'' Hij haalde blij zijn schouders op. Vraag het niet aan hem, kansberekening was niet zijn expertise. Hij ging gewoon mee met de flow van het leven en zag wel waar het schip strandde. ''Dus.. Zet ik je onder je eigen naam in m'n telefoon of onder Spetter?'' vroeg hij dan met een serieuze blik, terwijl hij zijn telefoon uit zijn zak viste, vrij letterlijk. Hij klikte het scherm aan, maar die begon meteen te flippen door de dunne laag nattigheid dat over het touchscreen heen lag. "Hmm, heb je misschien een zakdoekje ofzo? Of een droog stuk kleding?" vervolgde hij dan met een onhandige grijns. ''Technologie hé.'' Nu maar hopen dat dit niets verpeste, want hij had absoluut geen behoefte aan een cliché misverstand waarbij hij haar nummer opschreef, maar de pen niet waterdicht was en hij haar vervolgens niet kon bereiken yadda yadda yadda. Nee, hij vertrouwde liever op eentjes en nullen en elektriciteit, daarmee hadden hij en zijn broer ook een stuk meer affiniteit.
Het was maar beter dat Brimstone niet in de buurt was. Hij zou de flirterige opmerking misschien iets minder geapprecieerd hebben en dat waarschijnlijk ook wel laten merken. Maar Reagan vond het minder erg, kon de onschuldigheid van zijn opmerking ook wel inzien. Het was niet omdat hij flirtte dat zij terug moest flirten, right? Als dit nu eenmaal zijn karakter was, dan was dat zo. Wie was zij dan om er op te spreken. Daarnaast, ze had vandaag behoefte aan contact dat voor een keer niet enkel van de dieren binnen af kwam. Ze had zich de laatste tijd heel erg afgezonderd, haar enige gesprekspartner was miss Malone geweest. En die gesprekken hadden vaak ook niet uit meer dan een aantal woorden bestaan. Haar mutatie had het haar extreem moeilijk gemaakt. Maar nu kon ze eindelijk uit die put klimmen, en dat lukte alleen als ze stap per stap terug contacten ging opbouwen. Ze zou deze vriendelijke jongen daarom niet wegsturen. Beter voor hem ook, gezien het er niet naar uit zag alsof de regen snel zou ophouden.
De complimentjes gingen maar door, al gaf hij ook toe dat hij die opmerking al een tijdlang geleden had bedacht. ”Well, gefeliciteerd dan, vandaag was de dag”, Grinnikte ze. Erg serieus nam ze hem niet. Kwam waarschijnlijk door de manier waarop hij alles vertelde. ''Dus.. Zet ik je onder je eigen naam in m'n telefoon of onder Spetter?'' Vervolgde hij. Een zeer smoothe manier om haar naam te vragen, dat wel. ”Reagan, aangenaam”, Stelde ze zichzelf voor. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn, al leek die nogal kuren te hebben. Hij vroeg of ze een zakdoekje had. Oh, wauw, lekker scherp weer van haar. Hij stond hier zowaar te bevriezen terwijl ze net zo goed binnen konden gaan. De warmte in. ”Tuurlijk, binnen. Ik werk hier, trouwens. Of ja, ik ben vrijwilliger, maar dat is ongeveer hetzelfde”, Vertelde ze. Miss Malone zou het vast niet erg vinden als ze hem even mee nam om op te drogen, right? Zag hij er niet uit als een natgeregende puppy? Die zou ze ook niet op de stoep laten staan. Dus opende ze de deur en wenkte hem mee naar binnen, waar ze gelijk door liep richting de deur naar de kleine woonkamer. ”Er lopen enkele katten los. Allergisch?” Vroeg ze, voor ze hem binnen bracht in een kamer waar hij als een bezetene zou gaan niezen.
