Jean - Training Les 1

Onderwerp: Jean - Training Les 1 wo aug 28, 2013 11:01 pm

Lesmateriaal vloog door de lucht. Jean hoefde zich er niet eens meer op te concentreren, die simpele mappen die vanuit de kasten kwamen. Vandaag zou ze nieuwe leerlingen een introductie les geven van hoe het er in haar lessen aan toe ging en dat werd nog wel eens heel erg ruig. Sierlijk schreef ze met een vulpen op een A4 papier waar ze te vinden was. Vervolgens stond ze op, liep haar kantoor uit en voor ze de hoek om ging was het papier opgehangen aan haar deur. Training ruimte, introductie les, was het enige wat erop stond. Voor degene die eventueel aan haar deur klopten en haar hulp nodig hadden.
Met een glimlach opende ze één van de zwaar uitziende deuren door middel van een handscanner. Niet dat ze leerlingen wantrouwde, maar ze hadden liever veiligheid in de school. Bovendien was er niets te doen in de ruimtes, behalve misschien spullen slopen zodra docenten niet aanwezig waren. Jean haar blik viel heel even op de klok die er hing. Het zou niet lang duren voor de nieuwe leerlingen zouden arriveren. Ze had ook niet lang nodig om alles klaar te zetten. Midden in de ruimte stond ze stil, liet de mappen zelf naar een tafel zweven die in een hoek stond. Die had ze gedurende de les niet nodig, dus kon ze ze beter ergens neerleggen waar niemand zou komen. Verder, afgezien van de tafel, stond er niets in de ruimte. De redhead focuste haar blik op het plafond, alsof er iets interessants te zien was. De ruimte was aangepast aan haar stem, evenals die van Lillian, wat ze bevoelde zou er ook daadwerkelijk komen te staan. ''Fase één, stoelen in positie en demo materiaal.'' Er was geen computer dat antwoord gaf of geluid maakte, de ruimte veranderde gewoon waarin ze het wou hebben. Een kring van stoelen was niet ver van de ingang verwijderd neergezet, voor de leerlingen. Daar achter was een gehele baan neergezet voor haar demonstratie. Ze keek even rond. De simulatie had niet gefaald. Daar was het systeem te goed voor. Een glimlach verscheen op haar gezicht als ze terugdacht aan haar eigen trainingen. De frisbees die ze had laten zweven, met een hoge snelheid had weggeschoten alsof het niets was. Inmiddels was ze zoveel krachtiger geworden en had ze haar handen niet langer nodig bij het controleren van haar telekinetie. Hoewel ze het voor de zekerheid wel ging gebruiken. Ze had concentratie nodig en als de leerlingen haar op één of andere manier stoorden kon het wel eens zijn dat haar demonstratie mis ging. Dat kon niet gebeuren.
Jean keek naar de grote bak met water dat verschenen was. Ze was ervan verzekerd dat dit niet alleen een indrukwekkende maar ook leuke les zou worden. Iedere keer had ze een andere les voorbereid, zodat ze niet eentonig saai zouden blijven. Tevreden zette ze zichzelf neer in een stoel, sloeg een been over de andere. Dit was het dan, de les was klaargezet. Nu was het alleen nog wachten op de leerlingen.

[Voor iedereen]

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 za aug 31, 2013 8:25 pm

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 wo sep 04, 2013 1:40 pm

Ze zou liegen als ze nu zei dat ze zich aan het vermaken was. Het enige wat ze momenteel kon doen was op bed blijven liggen en wachten. Wachten tot ze de eerste les kon volgen. Hoewel ze normaal gesproken veel dingen wist te verzinnen, kon ze nu alleen maar hopen dat de tijd sneller ging. Op haar vorige school zou ze er niet eens aan gedacht hebben om naar de les te willen, maar iets in haar vertelde haar dat het dit keer anders zou zijn. Dat het geen saaie les zou zijn. Dat er iets ging gebeuren. Wat wist ze niet, maar ze keek er wel naar uit. Wat het ook mocht zijn, het kon alleen maar iets positiefs betekenen. Vooral omdat het nu een negatief effect op haar had: Ze was ongeduldig. Waarom kon ze de tijd niet vooruit spoelen? Ze kon enkel levende objecten bevelen iets te doen, hoewel ze het eigenlijk alleen maar op mensen had geprobeerd. Dieren waren nog nooit in haar opgekomen. Misschien omdat ze dat niet eens zou willen. Een dier iets opdragen? Waarom zou ze willen dat zo’n beest iets voor haar deed? Bovendien bestond daar al training voor. Als je een hond om een pootje vroeg, dan kreeg je die ook wel als hij het commando ervoor kende. Helaas zaten mensen niet zo in elkaar, maar daar had zij toch geen last van. Zoey zuchtte, proberend aan iets anders te denken. Wat had ze aan deze onnozele onzin? Langzaam haalde ze haar telefoon tevoorschijn om de tijd te checken. Het was een oud apparaat, omdat ze eigenlijk minder vaak ermee bezig was dan normale mensen van haar leeftijd. Een klein en spottend grijnsje verscheen op haar gezicht. Normaal? Zij was verre van normaal. Niet alleen vanwege haar mutatie.

Zoey keek naar de nummers van het digitaal klokje op haar telefoon en zuchtte opnieuw. Misschien dat ze nu ook wel kon vertrekken en op haar gemak erheen liep. Ze wist waarschijnlijk toch niet waar ze moest zijn, dus ze kon maar beter vast aanlopen. Met een snelle beweging gooide ze haar benen over de zijkant van het bed heen en klemde toen de rand vast met haar handen. Goed, ze zat. Nu haar schoenen nog zien te vinden. Waar had ze die ook alweer neer geschopt? Melody en Melissa wisten al wat voor een sloddervos hun nicht was en waren eraan gewend geraakt om van haar spullen af te blijven. Als ze dus iets kwijt was, dan was het geheel haar schuld. Niet dat ze zoiets toe zou geven. Haar hazelbruine ogen gleden door haar kamer en vielen uiteindelijk op haar oude gympen, die ergens ondersteboven in een hoekje lagen. Oh, dat was waar ook. Ze was veel te lui geweest om ze fatsoenlijk uit te doen en neer te zetten, dus had ze haar schoenen maar losgewrikt en uiteindelijk naar dat hoekje getrapt. Helaas voor haar moest ze nu wel opstaan om ze te kunnen pakken, dus slim was het niet. Nukkig grommend kwam ze recht, liep langzaam naar haar gympen en trok ze toen met haar resterende energie aan. Nu nog het juiste lokaal zien te vinden. Zoey liep naar de deur van haar kamer, trok die achter zich dicht en begaf zich toen richting het gedeelte waarvan ze hoopte dat er lokalen te vinden waren. Eerlijk gezegd had ze niet echt de tijd genomen om alles in zich op te nemen, maar dat had ze beter wel kunnen doen.

Na ongeveer een eeuwigheid rond te hebben gedwaald, had ze dan eindelijk het juiste lokaal weten te vinden. De stoelen die in het lokaal op een kringwijze stonden geparkeerd, zagen er misschien uitnodigend uit voor een ander persoon, maar niet voor Zoey. Toen ze de stoelen zo zag staan, had ze gewild dat ze nog langer dan voor eeuwig door de school had rondgewandeld, zoekend naar haar bestemming. Dit werd toch niet zo’n les, hè? Als ze zich alleen maar gingen voorstellen en stomme spelletjes gingen spelen om elkaar beter te leren kennen, dan was ze zo weer weg. Haar bruine ogen vielen uiteindelijk op de twee personen die in de ruimte te zien waren. Eén van hen was Jean, die hoogstwaarschijnlijk de les zou geven, en de ander was een onbekende jongen. Was dit werkelijk tot nu toe de enige opkomst? Waar was de rest? Die moesten vast nog komen. Ondanks dat ze verdwaald was, was ze blijkbaar alsnog te vroeg. Zoey gaf een kort knikje naar beide, als teken van begroeting, en ging toen zelf op een willekeurige stoel zitten. Als ze het heel eerlijk moest toegeven was ze wel benieuwd naar haar nieuwe klasgenoten.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 wo sep 04, 2013 9:07 pm

Ongemakkelijk was Brandi op de grond wakker geworden met een schreeuw. Ze was het bed uit gerold en had geen kans had om op tijd haar ogen te openen en zichzelf tegen te houden met haar krachten. Nu voelde ze hoe ze een flinke klap tegen haar elle boog gehad had, niets schadelijks gelukkig. Brandi vloekte in zichzelf, kreunde bij het opstaan. Terug op het de rand van het bed zette ze zichzelf neer, richtte haar ogen op de wekker. Ze was gisteren geïnformeerd dat vandaag de lessen zouden gaan beginnen, dus kon ze zich nu maar beter gaan omkleden. Zuchtend stond ze op, trok de kast open die de afgelopen tijd inmiddels al wat slordiger belegd was met kleding dan wanneer op het moment dat ze hem aangetroffen had. Een simpel wit blouse trok ze eruit, samen gematcht met een vrij donkere skinny jeans. Haar zwarte beha zou ietwat doorschijnen, maar ze trok zich er weinig wat van aan. Ze kon eindelijk de kleding dragen waar ze jaren van gedroomd had en nu zou ze dat doen ook. Haar hele leven had ze zoveel misgelopen, opgesloten gezeten in een cel. Hoewel ze hier nu inmiddels al een tijdje was, twee maanden, kon ze nog altijd niet wennen aan de tijd waar ze nu in zit. Aan alle dingen die ze eerst niet had. Misschien waren het wel ontwenningsverschijnselen, ze had geen idee. Ze schudde haar hoofd zodra ze haar rode haren doorkamt had met een borstel, om er zo meer volume in te krijgen. Eindelijk begon haar haar er minder verwaarloosd uit te zien, waar ze blij om was. Ze had nu de producten om haarzelf te verzorgen. Al kon ze nog altijd niet naar haar rug kijken, de littekens van zweepslagen die daarop zaten. Maar dat het nu ietwat door de doorzichtigheid van de blouse doorscheen vond ze niet erg, zolang ze het zelf niet hoefde te zien.

Voorzichtig sloot ze de deur van de kamer, om haar kamergenootje niet wakker te maken. De klok had een tijd geslagen dat dit de timing was om naar het lokaal te vertrekken. Ze had nu al vaak haar weg door de school gemaakt, dus inmiddels wist ze haar weg wel een beetje. De weg door de gangen van de slaapkamer vleugel had ze al gauw doorgelopen, er was vrijwel niemand te bekennen in de vroege ochtend. Of het kwam doordat andere leerlingen later les hadden of ze al weg waren, had ze geen idee van. Een enkele mutant had zijn deur opengezet, wat voor haar best dom overkwam. Als ze tenminste hun sierraden en belangrijke waren wouden bewaren.
Honger had ze niet, dus besloot ze later rond lunchtijd maar iets te gaan halen. Als ze dan tenminste al vrij waren gelaten, ze had geen idee wat dit voor een les zou gaan worden. Ze kende al die andere mutanten niet, ze had er ook vrij weinig zin in. Maar het was haar tenslotte opgedragen, dus was dit het beste wat ze nu kon doen. Ze bereikte de lagere gangen van de school na een korte twee minuten, liep de gang door waar ze precies moest wezen. Wanneer ze een hoek om sloeg merkte ze al dat de deur open was gezet en vanaf de afstand waar ze stond kon ze ook al stoelen zien staan. In een cirkelvormige kring. Het laatste stukje slofte ze wat tegenstribbelend naar de ruimte. Liet haar ogen vast door het lokaal heen scannen, waardoor ze niet in de gaten had dat er een drempel tussen de gang en het lokaal zat. Beschamend bleef ze er met een voet achter hangen, ging volledig op haar smoel. Lag daarbij halverwege over de drempel heen. Nou, deze dag kon niet beter worden na nu al binnen een uur twee keer gevallen te zijn. Met een vuurrood gezicht, als het even kon even rood als haar haren, stond ze op zonder met iemand oogcontact te maken. Uiteindelijk zette ze zichzelf neer in een stoel, sloeg haar armen over elkaar en liet zich wat onderuit zakken terwijl ze haar ogen op de waterbak richtte. Ze hoefde niemand aan te kijken of te begroeten, ze had d'r intro vol schaamte al gemaakt.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 vr sep 06, 2013 10:28 pm

ANYONE

535 WORDS

CLASSROOMS

De kantine was niet druk die ochtend. Aan de meeste tafels zaten wel wat leerlingen, maar vaak in hun eentje of met maar één of twee vrienden. De enkele lege tafels stonden er netjes bij. Geen enkel vuiltje was er op te vinden, wat weer zo’n geval was van een mutant die zijn werk op de school meer dan serieus nam. Een meisje met donker bruin haar en een zonnebril op haar neus nam plaats aan een van de lege tafels, met een broodje wat ze zojuist besteld had bij de kantine dame. Waarom ze bij een lege tafel ging zitten en niet een poging deed om vrienden te maken met een van de andere mutanten? De reden was simpel: Ze was onzeker. Haar vleugels hield ze daarom ook tegen haar lichaam aan gedrukt, alsof ze daarvan onzichtbaar werden.

Er was echter een verschil tussen Melissa en andere onzekere meisjes. In plaats van in zichzelf getrokken te raken, besteedde ze meer aandacht aan het kijken naar anderen dan naar haar broodje. Ze observeerde de omgeving terwijl ze haar ontbijt zo snel ze kon naar binnen werkte. Laat was ze nog niet, maar als ze langzaam aan zou doen, zou ze dat wel zijn. Het was een geluk bij een ongeluk geweest dat ze vroeger wakker was geworden dan ze had gepland. Nou kon ze haar slaappatroon niet echt plannen, zeker niet omdat ze sinds ze op de school aangekomen was slecht sliep. De nieuwe omgeving werkte gewoon nog niet voor haar, en daar waren de zenuwen van de eerste les bij gekomen.

Ze werkte de laatste happen van haar broodje – een verse ham en kaas tosti – naar binnen en veegde vervolgens haar handen af aan een servet. Om de tosti weg te spoelen had ze een kop thee, die ze gulzig achterover sloeg. Ze wist niet precies hoeveel tijd ze nog had, maar naar schatting was het niet meer dan een kwartier en ze moest het lokaal ook nog vinden. Dus bracht ze het dienblad met haar lege mok en bord terug naar de kantine dame, bedankte haar voor het eten, en liep richting de leslokalen.

Bij aankomst bij het lokaal waren er minder mensen dan Melissa had verwacht. Even vroeg ze zich af of dit alle mensen waren die zouden komen, maar bij het zien van de vele andere stoelen die er stonden besloot ze er maar van uit te gaan dat er nog veel meer mensen kwamen. Tot haar geluk was één van de gezichten in het lokaal al bekend bij Melissa: haar nicht Zoey had ook al plaats genomen op een stoel. Ze dacht geen twee tellen langer na en bezette de stoel aan Zoey’s linker zijde. Ze nam even de tijd om goed te gaan zitten, wat nog wel eens lastig was met haar vleugels, en begroette haar nicht toen met een domme glimlach op haar gezicht. Ze zag er vast arrogant uit met haar zonnebril, en hoewel ze zich soms ook wat asociaal voelde als ze hem op had, was het beter voor haar ogen dat ze hem wel droeg. Bovendien kon ze met zonnebril op makkelijker de andere aanwezigen in de gaten houden zonder geïrriteerde blikken terug te krijgen.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 di sep 10, 2013 11:48 am

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Dag zeven Waarschijnlijk was dit de dag waar ze nog het meeste tegenop keek van de hele week.
Ze was al vroeg - veel te vroeg – wakker vandaag. Nadat ze minstens een half uur over haar ontbijt deed , dat bestond uit maar een kleine kom met wat muesli en yoguhurt, had ze zichzelf toch wat moed in kunnen praten. Ze besloot eerst nog een warme douche te nemen voordat ze een blik zou werpen in haar kleding kast. De energie die haar lichaam ontving van het warme water deed haar veel goeds en gaf haar enigszins weer wat energie voor deze dag. Ze wikkelde een handdoek om haar lange blonde haren en stond vervolgens te twijfelen voor haar kledingkast, die inmiddels wat iets meer aangevuld was met haar smaak van kleding in plaats van de kleding die ze gedoneerd had gekregen van de school. Ze haalde vervolgens haar witte korte broekje uit de kast en haar zacht beige bloesje. Jadeline kon gewoon niet aan een lange spijkerbroek wennen, sterker nog een paar maanden geleden liep ze enkel rond in een vaal te lang t shirt onverzorgd, en zoals nog altijd wel te zien was , sterk vermagerd. De blondine was inmiddels nu een paar maanden later al behoorlijk wat aankomen, de blauwe plekken en kneuzingen waren van haar lichte huid verdwenen. Inmiddels zou ze alleen opgemerkt kunnen worden dat de blondine mager is, maar voor de rest waren alle uitwendige littekens verdwenen, het was echter het gene wat nog vanbinnen zat dat niet in een paar maanden ‘genezen’ kon worden.

Zodra ze omgekleed was liep ze weer terug richting de badkamer waar ze haar lange blonde haren bijeen vlocht zodat er geen losse plukjes meer in haar gezicht hingen. Haar zachte lichte huid had geen make up nodig daar ze van naturen geluk had met een erg gave zachte huid. Maar om de iets wat vermoeide ogen te verbloemen bracht ze wel wat mascara aan. Nog altijd liep de blondine rond op haar blote voeten, daar ze gewoonweg echt niet kon wennen aan schoenen. Het was pas sinds een paar dagen dat ze haar kamers moest delen met een andere jongedame, tot nu toe was het allemaal reuze meegevallen. Ze had overduidelijk haar afstand genomen, maar de jongedame in kwestie leek haar te accepteren zoals ze was waardoor ze zich toch enigszins veel meer op haar gemak voelde. Op haar bureautje stond haar schoudertas al gepakt met wat boeken die ze nodig zou hebben voor vandaag. Ze begon vandaag met een trainings les, ze had geen flauw idee wat dat moest inhouden, waarschijnlijk had het iets te maken met haar gave maar voor de rest was alles nieuw voor haar. Ze hing de tas om haar smalle schouder en stond enkele secondes stil voor de deur die haar toegang gaf tot de hal, een lichte zucht verliet haar zacht roze lippen. Ze wist dat dit goed voor haar was, dit was een nieuwe stap voor haar en dus ook een nieuwe stap naar een betere toekomst.

Nog altijd wat onwennig liep ze -op blote voeten- door de vrij brede gangen. Ze had een paar dagen geleden een kaar gekregen van Lillian, die ze eigenlijk nu wel nodig had maar na het doorzoeken van haar tas kwam ze erachter dat ze de kaart op haar bed had laten liggen. Dat was ook typisch wat voor haar, een lichte geïrriteerde zucht verliet haar lippen, ze wilde niet te laat komen op haar eerste lesdag. Het was zo stom om als laatste in een les lokaal binnen te stappen want dan zouden alle ogen op haar gericht staan, iets wat ze nu nog niet zo goed kon hebben. Jadeline haar fel blauwe ogen volgde de vele bordjes die op de muren gevestigd waren, maar er stond zoveel informatie op en aangezien ze nog altijd wat moeite had met het lezen van de borden was ze weer eens de weg kwijt. Ze kon het bord volgen dat naar de lokalen leidde, maar het bord dat naar trainings ruimte wees stond weer de andere kant op. Wederom zocht ze in haar tas naar haar lesrooster die ze in haar agenda had geschreven. Ze moest toch duidelijk in het gedeelte trainings ruimtes zijn, dus volgde ze die borden. Ze moest wat trappen naar beneden volgen, maar ze bleef de enigste die deze weg had gekozen omdat ze geen enkele andere student tegen kwam, zat ze dan toch niet goed? Wat twijfelend liep ze uiteindelijk door een grote hal waar de diverse deuren gesloten waren. Helemaal op het einde stond er een deur open waar het licht duidelijk aanstond. Ze raapte al haar moed bijeen en liep heel rustig het lokaal binnen, waar ze tot haar verbazing maar enkele leerlingen zag zitten en Jean die ze uiteraard al kende. Heel even sierde een korte glimlach haar lippen, maar algauw wende haar fel blauwe ogen zich af naar de grond en zocht ze een dichtstbijzijnde stoel op, zodat ze niet verder hoefde te lopen noch de andere aan hoefde te kijken.

Wat onwennig balde ze haar vuistjes en ontspande ze weer, ze merkte nu al dat ze afleiding nodig had omdat het voelde alsof alle ogen op haar gericht waren, terwijl dat helemaal niet zo was. Heel rustig richtte ze haar fel blauwe ogen op de omgeving, het eerste waar haar ogen naar getrokken werden was de water bak. Heel even sloot de blondine haar ogen terwijl ze luisterde naar het rustige water, het maakte haar weer rustig waardoor de zojuist opgekropte spanning wat leek te zakken.

Everybody | words 930

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 di sep 17, 2013 3:17 am

Drie dagen. Zo lang, of beter gezegd, zo kort woonde Claire al op Genosha. Drie dagen geleden werd ze opgehaald, door de schoolhoofden. Ze is meteen mee gegaan. Dit was de perfecte kans en de perfecte plek. Hier kon ze haar oma geen pijn doen, hier bleef ze geheim. Al vanaf dat ze heel klein was, werd er altijd bij haar ingestampt dat ze haar krachten niet mocht tonen. Aan niemand niet, want dan kon ze meegenomen worden. Dan zou ze onderzocht worden en misschien werd er dan wel op haar geëxperimenteerd. Dat leek haar geen pretje. Bovendien wilde ze niet weg bij haar oma. Maar na die laatste ruzie, nu ze steeds minder vertrouwen had in haar krachten.. Nee, dan kon ze beter weg bij haar oma. Alles achterlaten… alle vertrouwde dingen… Ze had vreselijke heimwee en moest zichzelf elke keer weer herinneren waarom ze hier zat. Een kans op een beter, veiliger leven. Althans, dat hoopte ze.

In kleermakerszit zat ze op haar bed. Een boek in de hand. “De Amulet” stond er op de kaft. Een van haar lievelings boeken, over een meisje dat anders was dan de rest. Ze had het al té vaak gelezen en kende het zowat uit haar hoofd. Wat duidelijk was te zien aan de kaft, die er bijna af bladderde van ellende. Het was nog vroeg, maar ze was nu eenmaal een ochtend mens. Ze vond het niet erg. Het was nu nog lekker rustig. Geen herrie op de gangen. Heerlijk.. Het bed aan de andere kant van haar kamer was nog leeg. Maar die zou gouw genoeg bezet worden door iemand. Ze hoopte maar dat het een beetje een aardig iemand was. Niet zo’n klets majoor of een of andere tuttebel. Iets wat Claire totaal niet was. Nee, zij droeg graag sweaters en makkelijke broeken, simpele gympen en het liefst geen make-up. Ook haar korte blonde haar was makkelijk en simpel. Nu stond het alle kanten op, maar dat zou ze zo wel fixen. Eerst moest dit hoofdstuk uit.

Nadat ze zich aangekleed had, een zwarte sweater op een witte skinny jeans, liep ze op haar donker blauwe gympen naar de kantine. Het was inmiddels al wat drukker, al waren de meeste tafels nog leeg. Gelukkig stond er niet zo’n lange rij bij de kantine juffrouw. Met haar witte koptelefoon op, stond Claire geduldig te wachten op haar beurt. De muziek dreunde in haar oren terwijl ze een beetje om haar heen keek. Ze zag een hoop verschillende jongeren, en herkende een paar die ze al eerder had gezien. Aan een tafel zat een donkerharig meisje met een zonnebril. Ze had vleugels, wat Claire toch wel apart vond. Ze had al ontdekt dat er meer waren met iets “extra’s” en ze vroeg zich af of het meisje in haar klas zou zitten. “Ja, zegt u het maar..” zei de kantine Juffrouw. Ze bestelde haar ontbijt, een broodje gezond, een kom muesli, twee gekookte eitjes, een kopje Earl grey en een appel. Met haar volle dienblad, zocht ze een plekje bij het raam, waar ze, zoals altijd, met tegenzin begon te eten. Ze moest wel, het zou zo lullig staan als ze krachten moest tonen en niet eens genoeg energie ervoor had.

Na het ontbijt liep Claire terug naar haar kamer om nog wat te gaan tekenen. Ze had toch nog tijd over, tenminste dat dacht ze. Ze viste haar teken spullen uit haar versleten schouder tas en zette de appel van het ontbijt op het bureau. Geconcentreerd begon ze het stuk fruit na te tekenen. En toch bleef er een gevoel aan haar knagen. Misschien moest ze wel al naar de les. Voor de zekerheid keek ze toch nog even op de brief. “Shit!” ze sprong overeind, graaide haar spullen bij elkaar, propte ze in haar tas en hing hem om. Niet wetend of ze die wel nodig had. Ze griste de appel van tafel en rende de gang op. Snel draaide ze haar deur op slot, je weet maar nooit, en rende de gang in. Ze had gisteren al een rondje gelopen door de school en wist al een beetje waar alles zat. Ze moest bij de training ruimtes zijn. Precies aan de andere kant van dit gigantische gebouw. De bel ging al! Vlug! Ze zette haar tanden in de appel, en al rennend hield ze haar tas vast, die anders alle kanten op zou slingeren. Lekker dan! Te laat op de eerste school dag. Ze zag er ook nog eens enorm tegen op. Haar hele leven mocht ze niks met haar krachten doen. Er gebeurde alleen af en toe iets per ongeluk. Hier moest ze haar krachten juist gebruiken, terwijl andere mensen toekeken. Vreselijk! Ze botste bijna tegen iemand op toen ze de bocht om kwam en riep nog snel ‘Sorry!’.

Eindelijk kwam ze in de gang bij de training ruimtes. Alles was dicht behalve de laatste deur. Het laatste stukje nam ze nog even een sprintje en kwam hijgend, met de appel nog tussen haar tanden, de klas in gestormd. Ze bleef een paar seconde staan en liet haar ogen even door het lokaal gaan. Nou ja of je het een lokaal kon noemen? Jean, of Mevrouw Grey, stond naast een stoelenkring. En in de stoelen zaten wel geteld vijf andere leerlingen, inclusief het meisje met de zonnebril. Was dit het? Of was ze helemaal niet te laat? Ze merkte dat er naar haar gestaard werd, mompelde gauw ‘Sorry..’ en liep met het schaamrood op haar kaken naar een stoel…

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 do sep 19, 2013 10:20 am

Jean merkte al dat ze veel te vroeg naar de simulatie ruimte was gegaan, maar dat vond ze niet erg. Ze was een dromer, dacht na over verschillende dingen en net zoals nu was ze daarin verzonken. Hoewel ze nog maar net zat, stond ze vanzelf weer op
uit haar stoel. Als er één ding was wat ze niet kon was het stilzitten op momenten wanneer ze eigenlijk bezig had moeten zijn. Ze was er klaar voor, had er alle energie voor verzameld die ze op het moment nodig moest hebben. Het duurde niet lang voordat de eerste leerling binnenkwam, waardoor ze zich omdraaide en zag dat het niemand minder dan Jesse was. Geïnteresseerd haalde ze haar armen van elkaar af en kwam teruggelopen naar de kring met stoelen, bleef dit keer echter wel staan. ''Goedemorgen Jesse,'' knikte ze naar hem. Een vriendelijke uitstraling sierde haar gezicht, één die zei dat ze er zin in had. Misschien dat het hielp om de leerlingen aan te steken, misschien ook niet. Ze week haar blik al gauw af naar de deur, als Jesse er nu al was betekende dat dat het al bijna tijd moest zijn. Of dat het al tijd was, ze hield de klok niet in de gaten. Hooguit een minuut later verscheen de volgende, wiens ze zelf opgehaald had samen met Lillian nog niet zo heel lang terug, leerling oftewel Zoey. Ze had de blik opgemerkt die vertelde dat dit een voorspelbare situatie was. Jean wist beter dan dat, het werd zeker geen saaie les of met een stoelendans. Hoe de mensen dat ook mochten doen. ''Goedemorgen Zoey.'' Knikte ze terug. Het bleek dat leerlingen elkaar niet gevonden hadden onderweg naar de simulatie ruimte, ze bleven achter elkaar binnenstromen. Ze kon zich voorstellen hoe het moest voelen om voor het eerst naar een les te gaan op deze school. Ze had het zelf namelijk ook meegemaakt, als veel jonger kind zelfs. Haar tienerjaren waren nog maar net begonnen of ze werd al opgemerkt door twee belangrijke mutanten van de geschiedenis. Charles Xavier en Erik Lensherr. Beter bekend als Professor X en Magneto, beide hadden haar dolgraag gewild. Ze had zich aangesloten bij de school en had zich ook verlegen opgesteld tegenover de onbekende mutanten. Thuis had ze een grote mond gehad, op deze school was ze in haar eentje en niets vergeleken met de anderen. Ze had zich lam gezocht naar de lokalen waar les gegeven werden. Inmiddels was ze vele malen sterker, rustiger en bovenal veranderd. Na zoveel jaren dat aanvoelde als minstens tweehonderd. Het was waar, de keren dat ze dood had moeten zijn had ze zich al die tijd in een onbewust schild gehouden van haar telekinetie kracht. Je zou niet kunnen zeggen dat het waar was, vanwege haar nog altijd jonge uiterlijk vergeleken met die levensjaren.

Een mede redhead kwam de hoek omgelopen, waardoor ze haar gedachten weg liet voeren en ze nog net zag hoe ze met een voet achter de drempel bleef hangen en daardoor haar evenwicht verloor. Op het moment dat ze haar wou helpen, was Brandi zelf al overeind gekomen en had zichzelf op een stoel gezet. ''Hallo Brandi.'' Begroette ze haar ook, terwijl de jongedame haar gezicht van wit naar lichtelijk rood was getrokken. Ze kreeg geen antwoord, maar die hoefde ze ook niet. Een brunette volgde, familie van Zoey. Samen met Melody waren ze drie nichtjes van elkaar, bij toeval allebei bij Zoey en haar ouders ingetrokken. ''Goedemorgen Melissa,'' ze snapte dat het lastig was nu met daglicht dat de mutant daar last van had. Het was niet verboden om accessoires te dragen zoals een zonnebril of een muts. De leerlingen hadden nog niet veel contact met elkaar gemaakt. De enige die elkaar blijkbaar konden waren tot nu toe de twee nichtjes. Jadeline volgde met haar entree. Ze kreeg een glimlach van de blondine toegeworpen, waarbij ze zelf terugknikte. ''Goedemorgen Jadeline.'' De laatste mutante kwam gauw aangerend, wat te horen was vanuit de gang, met haar ontbijt meegenomen. Ook zij nam eerst de ruimte in zich op, zoals de rest ook gedaan had of nog altijd deed. ''Goedemorgen Claire. Er is geen reden om sorry te zeggen, je bent precies op tijd.'' Hierna sloot de deur zoals gepland. Het leek rustig en dat klopte ook. Dit was enkel de intro les voor de nieuwe mutanten, later zouden ze zich aansluiten bij de klassen die drukker waren. Jean rechtte haar rug, nam afstand van de stoel waar ze bij stond en liep rustig om de kring heen. ''Welkom bij jullie allereerste les!'' Begon ze vrolijk. ''Ik ben Jean Grey, jullie docent voor vandaag. De meeste van jullie zullen me al gezien hebben, eventueel samen met Lillian. Een andere docent, die les geeft in de geschiedenis van de mutanten.'' Ze stopte even, ging achter de twee nichtjes staan. ''Noem me zoals je zelf het prettigst vind, Jean of Mrs Grey.'' Jean liet haar ogen rondgaan van leerling naar leerling, was ondertussen verder gelopen rondom de stoelen waar ze eerst stond en ging op de stoel zitten waar ze voor de les ook op zat. ''Wees niet bang om vragen te stellen, de domste kunnen de slimste zijn.'' Haar bruine ogen gingen naar Jadeline. Ze wist dat het een meisje van de natuur was en dat ze een akelig verleden achter zich had zitten. ''Is er iemand die zijn mutatie wilt vertellen of beter nog, wilt laten zien? Er is hier niks om je voor te schamen of zal ik laten zien wat ik kan doen?''

Er kunnen geen leerlingen meer bij, de deur is dicht.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 do sep 26, 2013 11:23 am

Ze zat nog geen minuut of er kwam nog iemand binnen. Een roodharige meisje, die letterlijk en figuurlijk binnen kwam gevallen. In normale situaties had Zoey nu in een lachstuip gelegen, maar om de één of andere rede kon ze geen lach over haar lippen krijgen. Hoewel ze niet zo snel om een vreemdeling gaf, wilde ze dit keer opstaan om haar overeind te helpen of gewoon vragen of ze in orde was, maar ze stond gelukkig zelf al op. Zo te zien had ze niks. Buiten een hoofd dat net zo rood was als haar haarkleur. Zoey nam dit moment om het meisje in haar op te nemen. Niet alleen viel het haar op, maar ook haar kledingstijl. Voor een ieder zag het er misschien onschuldig en normaal uit, maar natuurlijk viel Zoey’s oog weer op de doorschijnende beha. Realiserend dat ze aan het staren was, keek ze abrupt weg en besloot verder even geen aandacht meer aan haar te besteden, zelfs al voelde ze die drang op de één of andere manier wel. Gelukkig kwam haar redding al snel. Melissa was de eerstvolgende die het lokaal betrad. Haar nichtje nam plaats op een stoel naast haar en schonk haar een glimlach ter begroeting. Haar bruine ogen keken naar de zonnebril die op Melissa’s gezicht stond. Vroeger had ze die een keer afgetrokken om haar te vertellen dat ze van de omgeving moest genieten, maar inmiddels wist ze wel dat zoiets geen goed idee was. Natuurlijk had ze toen nog niet van haar nichtjes toestand geweten. Haar lesje had ze echter wel geleerd. “Goeiemorgen,” begroette ze het meisje terug, terwijl ze een geeuw onderdrukte. Ochtend was nooit echt haar ding geweest en toch ook weer wel. Ze hield, als bijna ieder andere tiener, niet van vroeg opstaan, maar gelukkig was ze niet zo’n persoon die ochtendziek was. In anderen hun buurt had ze in ieder geval geen ochtendhumeur.

“Mel ligt zeker nog in bed?” vroeg ze aan Melissa, proberend een conversatie op te zetten, terwijl nog meer leerlingen het lokaal in kwamen gelopen. Zoey besteedde er geen aandacht meer aan, omdat ze haar interesse inmiddels wel verloren had. De opkomst was sowieso niet bepaald geweldig. Buiten haar waren er nog enkele leerlingen en Jean zelf. Ze had juist gehoopt meer klasgenoten te krijgen, ze beter te leren kennen en meer verschillende mutaties te zien kreeg. Dat was het enige wat haar interesseerde. Wat ze hier geleerd kreeg, kon haar geen bal schelen. Ze kende haar eigen mutatie toch al door en door. Melody was meer iemand die deze lessen nodig had, als het om controle en dat soort dingen ging. De jongste van de drie nichtjes veranderde altijd op willekeurige momenten en kreeg het dan heel lang niet voor elkaar om terug Melody te worden. Dit tot ergernis van sommigen. Zoey’s aandacht werd al snel getrokken door Jean, die op was gestaan en de deur nu dichtdeed. Ah, het was tijd. Tijd om een of andere stomme stoelendans te doen zodat ze elkaar leerden kennen? Zoals altijd startte de lerares op een veel te normale manier op. Ze verwelkomde de leerlingen en stelde zichzelf voor, waarna ze ook nog iets over Lillian vertelde en toen mededeelde hoe ze genoemd wilde worden. Zoey rolde met haar ogen. Waarschijnlijk noemde ze Jean gewoon bij naam, zoals ze altijd bij leraren hadden gedaan. De meesten hadden hier een hekel aan, maar de redhead had net zelf aangegeven dat het haar niks uitmaakte. Het volgende wat verteld werd, verraste de zwartharige, maar ze moest toegeven dat het voor de hand lag. ''Is er iemand die zijn mutatie wilt vertellen of beter nog, wilt laten zien? Er is hier niks om je voor te schamen of zal ik laten zien wat ik kan doen?'' Zoey keek van haar nichtje naar Jean, wetend dat Melissa sowieso niet naar voren wilde gaan. Waren er überhaupt wel anderen die hun mutatie wilde laten zien? Ach, zij wilde wel. Ze stond op, richtte haar blik op de vrouw en opende haar mond. “Well, ik wil wel, maar ik heb dan een vrijwilliger nodig,” legde ze uit. Ze was niet goed met woorden, dus misschien was laten zien stukken beter. Helaas ging haar mutatie niet in haar eentje, dus moest ze wel een slachtoffer hebben.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 za okt 19, 2013 7:36 pm

ANYONE

489 WORDS

CLASSROOMS

Er waren slechts twee leerlingen die na Melissa’s aankomst het lokaal betraden. De brunette wist niet zeker wat ze hier van moest vinden. Op zich had ze het niet zo op grote groepen mensen, maar nu zou het makkelijker zijn voor de anderen om hun aandacht op haar te vestigen. Er waren immers niet veel andere mensen wie de aandacht zouden kunnen trekken. Dat was een van de weinige voordelen van grotere groepen: je kon je beter tussen anderen verbergen. Nu ging dat moeilijk. Melissa wist echter ook dat ze zich niet voor altijd zou kunnen verbergen achter anderen. Ze had op dit moment Zoey naast zich aan wie ze zich vast kon klampen, maar op een bepaald moment zou ze er alleen voor staan en hoewel ze er tegen op zag, kon ze zich er maar beter op voorbereiden. Ze zuchtte diep, duidelijk nerveus, en luisterde toen naar de lerares.

Alles wat Jean zei was voorspelbaar. Ze stelde zich voor, zei dat vragen stellen geen probleem was en vroeg vervolgens of iemand zin had om zijn mutatie te laten zien. Melissa zakte meteen verder weg in haar stoel en drukte, voor zover dat mogelijk was, haar vleugels nog dichter tegen haar rug aan, alsof ze daardoor terug haar rug in zouden groeien. Ze was waarschijnlijk de meest logische keuze om een demonstratie te geven; ze hoefde immers alleen haar vleugels uit te slaan om duidelijk te maken dat ze een mutant was. Maar de aandacht tot zichzelf trekken tussen deze vreemdelingen, van wie ze nog geen idee had hoe ze haar zouden beoordelen? Nooit. Melissa was haar nicht daarom ook voor eeuwig dankbaar toen zij zich aanbood als proefkonijn. Dit zorgde echter voor een nieuw probleem: Zoey kon haar mutatie niet laten zien zonder iemand anders. Melissa wist meteen dat geen van de andere mutanten zich zouden willen aanbieden, zeker niet omdat Zoey niet vertelde wat haar mutatie nou eigenlijk was. De enige andere leerling die het wist, was Melissa zelf, die zojuist nog zo blij was geweest dat ze niet van haar stoel had hoeven opstaan. Feit bleef dat ze eigenlijk aan haar onzekerheid moest werken en dat dit misschien wel de beste mogelijkheid was, zelfs al trok ze zo nóg meer aandacht dan als ze haar eigen mutatie had moeten showen. Het enige waar ze zekerheid over had, was dat Zoey niet iets heel ernstigs met haar zou uithalen, omdat haar nicht best wist dat Melissa zich schaamde voor haar mutatie. Om toch de aandacht wat van haar af te houden, koos ze er daarom voor om niet de groep in te roepen dat ze zich aanmeldde, maar voorzichtig Zoey aan haar mouw trok. Het was dat haar zonnebril haar ogen verborg, anders had ze Zoey een blik toe geworpen die duidelijk maakte dat zij zich aanbood. “Ik doe het wel…” fluisterde ze in plaats daar van, zacht genoeg dat alleen Zoey het zou kunnen horen.

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 zo okt 20, 2013 12:41 pm

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Algauw werd het voor de blondine duidelijk, dat er nog niet veel mensen interesse hadden getoond in de lessen. Misschien kwam dat wel omdat sommige in hetzelfde schuitje als Jadeline zelf zaten? Voor Jade had het in ieder geval enorm veel moeite gekost om deel te nemen aan de lessen, ze had vandaag voor haar doen al een mijlpaal bereikt en naar haar idee kon dat alleen maar beter worden. Jade zag hoe er vrij kort na haar nog een blondine met vrij kort haar naar binnen kwam ‘gestormd’ die duidelijk vreesde dat ze te laat was. Jade haar fel blauwe ogen gleden even naar Jean, benieuwd naar haar reactie op dit alles. Maar ze bleef er – zoals Jadeline had verwacht- erg rustig onder. Ze begroette elke leerling en sloot vervolgens de deur. Jade haar ogen bleven even op de deur gefocust toen Jean daarvan weg liep. Hij was dicht, ze zat ‘opgesloten’ in een klas lokaal.. haar fel blauwe ogen gleden heel even over haar mede studenten, te kort om iemand aan te kijken zodat ze niet leek alsof ze iemand aan staarde. Haar gevoel gaf haar verschillende prikkels, wat inhield dat hier totaal verschillende mensen zaten, met waarschijnlijk ook totaal verschillende gaven.

Zodra Jean haar heldere stem door het klas lokaal klonk keek de blondine weer in haar richting. Ze luisterde aandachtig terwijl ze nauwkeurig volgde waar Jean naartoe liep. De twee jongedames en waarschijnlijk ook ongeveer leeftijd genoten van Jade leken elkaar al heel goed te kennen aangezien ze al vrij snel in een kort gesprek met elkaar raakte. Maar het meest bijzondere vond ze de jongedame Melissa,want wat had zij prachtige vleugels..
Zodra Jean naar een stoel toeliep en daar ging zitten was Jade haar aandacht voor de twee jongedames al weer vergeten. Als laatste woorden sprak Jean de vraag uit of iemand zijn of haar gave wilde laten zien. Hier? Voor alle andere? Jade hield zich zoals gewoonlijk muisstil. Nee, ze kon zichzelf nog niet overhalen om haar gave te delen met de rest, misschien in de toekomst wel of als er een goede aanleiding voor was, maar ze zou niet willen opscheppen.
Tot haar verbazing was er al vrij snel iemand die wel wilde laten zien wat ze kon, waardoor Jade haar fel blauwe ogen even naar de jongedame gleed die – als ze het nog goed herinnerde- Zoey werd genoemd. Maar de jongedame gaf zelf al aan dat ze wel iemand nodig had zie haar moest helpen bij het demonstreren van haar gave, die aan de hand daarvan dus mentaal was. Nieuwsgierig en dus voornamelijk geïnteresseerd in de jongedame liet Jade haar fel blauwe ogen weer naar de dame in kwestie glijden. Voor sommige was er veel moed en zelfvertrouwen nodig om zijn of haar gave te laten zien. En voor sommige was het
een koud kunstje omdat ze hun hele leven al hun gave gebruikte of hadden gebruikt. Jade wist dat het nog geen tijd was voor haar, dat ze er nog niet aan toe was. Maar tot die tijd leerde ze graag van andere hoe zij in zulke situaties stonden.

Everybody | words 518

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1 di feb 18, 2014 4:11 pm

Opgelaten en met tegenzin stapte Faith haar bed uit. Ze had geen zin in haar eerste echte schooldag. Ze moest dan met veel mensen gaan praten, ze moest dan leuk gaan doen en zich anders voordoen dan ze was om vrienden te krijgen. Maar, met haar autisme was dit erg lastig, en ze had het al een tijdlang geleden opgegeven. Ze frunnikte wat ongemakkelijk, ook al was ze alleen, aan haar nachtjapon. Ze slofte naar haar kast toe en maakte hem langzaam open. Ze pakte er een broek en een shirt uit, niks bijzonders, maar haar favoriete jurkje wilde ze niet aandoen op zo'n vervelende dag. Langzaam trok ze haar kleding aan en er ging een rilling over haar rug. Ze liep langzaam naar de badkamer en deed een washandje om haar hand heen en daarna de kraan aan. Ze hield gelijk haar washand eronder. Ieks! Dat was koud! Geschrokken haalde Faith haar hand onder de kraan vandaan. Eigenlijk kon ze wel even wat koud water gebruiken, om eventjes goed wakker te worden... Ze haalde de washand over haar mooie gezichtje heen en ze zuchtte even. Ze begon te trillen van de kou, maar probeerde het te onderdrukken. Soms kwam er bij trillen ook de wolf naar boven, en je wist maar nooit. Faith haalde de borstel door haar haren en liet het maar slap langs haar gezicht hangen. Ze bekeek zichzelf met een afkeurende blik aan. Toen besloot ze om toch maar wat anders en leukers aan te trekken en om haar haar te vlechten. Faith liep terug naar de kast, haalde er een leuke donkere jeans uit en een leuk topje erop, met een schattig vestje er nog bij. Hierna vlocht ze snel haar haren en stapte toen de deur uit.

Waar moest ze heen, waar moest ze heen? Ze wist dat ze naar die vrouw... Jean moest gaan, maar waar die zat? Opeens herinnerde Faith zich het kamertje waar de vrouw altijd was, en besloot daarheen te gaan. Daar aangekomen, stond er netjes opgeschreven waar ze moest zijn. Trainingruimte, Introductie les. Oh, fijn, er komt een introductieles aan! dacht Faith sarcastisch en ze rolde kort met haar ogen. Hierna haastte ze zich naar het lokaal.

In het lokaal aangekomen zag ze tot haar grote schrik dat er al veel mensen waren. Ze fluisterde een zachte sorry en ging helemaal voorin zitten, alleen. Ze richtte zich met grote, bange ogen naar Jean. Faith wist zeker dat ze te laat was, maar wat zou er gebeuren met haar? Bah, bij de eerste les te laat. Hoe kon dat?

Onderwerp: Re: Jean - Training Les 1

» Closed - Everything needs training.
» 45th Hunger Games: Personal Training
» Lillian & Jean
» Jean Grey.
» It's still unclear to me &Jean Grey