Onderwerp: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 09, 2014 11:07 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
De gangen waren afgezien van Oliver volledig verlaten. Zijn schoenen die tegen de marmeren vloer tikten zorgden voor een geluid dat door de gang echode en in de verte langzaam wegstierf. Net zoals de zucht die uit zijn mond kwam en in een fractie van een seconde weer verdwenen was. Oliver wilde niet als een echo zijn, hij wou niet stilaan wegsterven en door niemand nog gehoord worden, maar de situatie met zijn mutaties die hij niet onder controle had maakte het allemaal zo moeilijk.
Hij haalde zijn hand door zijn gits zwarte haren, die zoals altijd warrig omhoog stonden. Hij droeg een donkerblauwe jeansbroek en een losse, bordeaux pull. Zoals altijd was zoveel mogelijk van zijn lichaam bedekt, om zo weinig mogelijk rechtstreekse aanraking met anderen te vermijden. Een aanraking van Oliver, en de persoon die aangeraakt werd voelde een onbeschrijflijke pijn, die hem snel het bewustzijn zou doen verliezen. Oliver walgde van zichzelf, was beschaamd over zijn mutatie, die zichzelf en anderen pijn deed, en waarover hij geen controle kon krijgen. Daarom dat hij die mutatie geheim hield. Dat hij zijn eigen zwaartekrachtpunt kon besturen, daar waren velen van op de hoogte, maar wisten er niet het fijne van. Oliver was niet de persoon om aandacht te trekken en gekke truucs uit te halen om een 'show off' te geven. Hij hield zich liever zo veel mogelijk op de achtergrond en gaf zo weinig mogelijk van zichzelf of zijn verleden prijs. Hij had niet voor gemuteerde genen gekozen...
Drie jaar geleden was hij hier door Rosalie naartoe gebracht. Hij had geen idee dat er nog mensen zoals hem bestonden, en voelde zich door haar verraden doordat ze het hem nooit had verteld. Het was altijd hun geheim geweest, dat Oliver die speciale dingen kon, en met dat leugen was hij opgegroeid. Rosalie was de enige persoon die hij kon aanraken zonder haar pijn te doen. Als hij haar aanraakte, -een simpele handdruk volstond-, kon ze zijn pijn laten verdwijnen. Het was alsof Rosalie zijn pijn absorbeerde zonder er zelf last van te ondervinden, en dat was voor Oliver een enorme opluchting. Ookal kreeg hij onmiddellijk weer die onverdraagzame pijn wanneer hun contact loste. Ze moest een of andere speciale connectie hebben met een van de schoolhoofden, of met de ambasade... Hoe kon ze anders van deze plaats afweten? Hij schudde met zijn hoofd als poging om zijn pijn te doen verdwijnen en de gedachten van zich af te zetten. Maar zoals gewoonlijk hielp niets.
Zijn voeten hadden hem naar de trainingsruimte gebracht, waar hij de afgelopen tijd regelmatig kwam. Oliver voelde zichzelf te oud en te gevaarlijk om gewone lessen met de andere studenten mee te volgen, dus hij probeerde nu op zijn eigen zijn remedie uit te dokteren. De lessen hadden hem nooit echt iets bijgebracht, en de anderen vorderingen zien maken terwijl hij achter bleef... Nee, hij wou het op zijn eentje doen.
De ruimte was groot, en volledig afgewerkt met metalen platen die volgens de schoolhoofden door niets vernietigd konden worden. Oliver geloofde hen, er waren mutanten voor hem geweest die krachten hadden die hondermaal sterker dan de zijne waren. Maar zij hadden die van hun meestal onder controle... Behendig trapte hij zijn schoenen uit en trok de sweater over zijn hoofd. Hier kon hij zijn wie hij was, zonder de angst te moeten hebben om iemand pijn te bezorgen. Op hetzelfde moment dat de sweater op de grond viel, ademde hij diep in en sloot zijn ogen. Zijn kuitspieren spanden zich op en hij stootte zichzelf als een raket vooruit. Zijn blote voeten op de metalen platen onder hem klonken gedempt, maar hij vond het een prettig geluid, eentje dat de pijn in zijn hoofd niet verergerde. Hij concentreerde zich op de muur die een honderdtal meter voor hem lag en versnelde zijn pas. De muur kwam sneller en sneller op hem af, en net voor hij er tegen aan ging knallen voelde hij hoe zijn voeten van de grond kwamen en zijn wereld negentig graden draaide. Gecontroleerd draaide hij zijn lichaam mee met de omgeving en belandde met een zware dreun tegen de muur, waarop hij zijn loop verder zette.
Net zoals hij in zijn kamer had gedaan, was hij hier rondjes aan het lopen, tegen de muren, het plafond, en ook regelmatig op de gewone begane grond. Hij had de angst om de juiste coördinatie te verliezen, ook al was hij zich altijd en overal bewust van hoeveel graden gedraaid hij liep. Maar het nare gevoel bleef, het was onnatuurlijk om je zwaartekrachtpunt te kunnen veranderen. Een lichaam was er niet voor gemaakt. Met een piepende adem kwam hij tot stilstand in het midden van de ruimte. Zijn borst rees heftig op en neer en de spieren in heel zijn lichaam stonden strak gespannen. Kort schraapte hij zijn keel en voelde aan zijn tshirt dat weer doorweekt was. Zou hij het durven? Met bevende handen van de inspanning nam Oliver de zoom van zijn tshirt vast en trok het stuk stof over zijn bovenlijf uit. Hij was blij dat de directie hier geen spiegels had gehangen.
Een stekende pijn in zijn hoofd, daarna een in zijn borst, een arm... Oliver moest zijn ogen abrupt dichtknijpen en gooide zijn hoofd in zijn hals. De pijn was ondraaglijk, martelend en hij wist niet hoe die er opeens was gekomen. Een ongecontroleerde en ongewilde schreeuw verliet zijn keel. Het was een klaagzang, waar duidelijk hoorbaar aan was dat hij leed. Hij liet zich op zijn knieën vallen en greep naar zijn hoofd, dat hij daarna tegen het koude metaal liet leunen, in de hoop dat het zou stoppen. ”Laat het stoppen!” Hij beet op zijn lip en gromde alsof hij een losgeslagen beest was. Het bloed gutste door zijn aderen, die als dikke koorden in zijn slapen lagen, overliepen naar zijn hals, armen en de rest van zijn lichaam. Hij spande zich op, niet wetende wát te kunnen doen om de pijn te kunnen verlichten. Op handen en knieën begon hij te kruipen, richting de deur van de trainingsruimte. Maar het was alsof iets hem binnen wilde houden. Zijn handen en knieën kwamen van de grond en hij voelde de bekende ruk achter zijn navel. Zonder dat hij wilde, begon zijn zwaartekrachtpunt te veranderen. Hij viel richting het plafond, waar hij met een helse smak tegen aansloeg en een deuk in het metaal achterliet. Zijn hoofd bonsde en hij was zich niet meer bewust van zijn omgeving. ”Alsjebl...” Met een ongekende snelheid vloog hij naar de linkerkant van de trainingszaal, waar hij ook daar weer met een oorverdovend lawaai tegen de metalen platen werd gekletst. Hoe hard de klappen ook mochten zijn en hoeveel pijn zijn lichaam ook mocht ondervinden, het was alsof het hem verbood om het bewustzijn te doen verliezen. Bloed bleef achter op de plaats waas hij was neergekomen, door de bloedneus die hij had opgelopen en door de slip boven zijn donkere wenkbrouw. De rechterkant van de trainingszaal, weer het plafond. Oorverdovende klappen.
Na wat een eeuwigheid leek te hebben geduurd, lag hij weer in het midden van de zaal, gebroken, vanbinnen en vanbuiten. Zachtjes kreunde hij en voelde hoe het bloed met lijntjes over zijn gezicht stroomde. Voorzichtig en voor zover hij kon hief hij zijn bonzende hoofd op. De pijn was gezakt tot zijn normale hoeveelheid, maar de overblijfselen waren nog duidelijk zichtbaar. De metalen muren waren op meerdere plaatsen ingedeukt, in de vorm van een menselijk lichaam in een onnatuurlijke vorm. Bloed hing verspreid en droop hier en daar in straaltjes naar beneden. Weer een kreun, ditmaal luider, en zijn hoofd viel op de grond. Zijn felblauwe ogen staarde nietig in de verte, richting de deur van de trainingszaal. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg, voor iemand hem hier zo zou aantreffen. Maar zijn lichaam wilde niet mee...
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] di jun 10, 2014 10:19 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
De donkere lokken streelde haar blote schouders, gleden langs haar huid naar achter totdat ze achter haar aan dwarrelde. Daar vormde ze de lichte deiningen in golvende bewegingen door haar bewegende lichaam. In een wat snellere tred bewoog Valicity zich door de gangen heen. Haar voeten maakte amper geluid, en haar lichaam bewoog zich soepel de bochten van de vele gangen door. Haar magere lichaam was slank, soepel maar tenger en breekbaar. Op het eerste gezicht was ze gewoon een erg tenger meisje, met doordringende ogen die een felle groengele kleur op je afschoten. Elegant kon je haar bewegen niet noemen, wel soepel en sluiks. Zou je haar mutatie kennen, dan zouden alle kleine puzzelstukjes op hun plaats vallen. Weer draaide ze een gang in, stond voor een moment stil en keek om zich heen. Haar felle ogen schoten heen en weer, zoekend alsof ze een belangrijk antwoord in de vierpuntskruizing van de gangen zocht. Een nijdig gesis slipte tussen haar tanden door terwijl ze krachtig weer in beweging kwam. Ze zou het nooit hardop toegeven, maar ze was hopeloos verdwaald. Haar slanke vingers waren tot witte vuisten gebald, haar lot overgelaten aan haar ellendig gebrek aan richtingsgevoel. De houten gangen hadden plaats gemaakt voor metaal, en ergens had ze het idee dat dit niet de normale leslokalen waren. Voor een lange tijd hadden alleen haar voetstappen de stilte in de – voor haar gevoel – ontelbare gangen verstoord. Maar haar lichaam stond met een ruk stil toen een ander geluid haar oren bereikte. Haar haren gleden door de plotselinge verandering van beweging weer over haar schouders, een lok viel in haar gezicht tussen haar ogen. Onder de licht gefronste wenkbrauwen stonden haar ogen gespannen, staarde in het niets om te bedenken of wat ze had gehoord een fantasiekronkel van haar eigen hoofd was geweest of niet. Weer het geluid, wat niet klonk als een aanlokkend geluid. Maar, zoals elk menselijk wezen, ging ze tegen de logische keuze in van het vluchtgedrag bij blijk van gevaar. Langzaam, geluidloos kwam ze weer in beweging en liep in de richting van het geluid. Muren maakten plaats voor deuren, die weer afgewisseld werden door lange stukken metalen muur. Bij een van de deuren schoot haar lichaam opzij van schrik, staarde ze naar het metaal met grote ogen. Haar pupillen waren versmald tot de ovaalachtige gitzwarte spleet. De deur zag er niet meer uit zoals een normale deur. Hij dat de afdruk van een deuk naar buiten gericht gekregen, samen met een klap die ermee gepaard ging om zoiets voor elkaar te krijgen. Verstijfd op haar plek staarde haar slangachtige ogen naar de deur, terwijl haar oren de meerdere klappen opvingen die zich binnen afspeelde. Weer was het de juiste vluchtreactie geweest om om te draaien en weg te lopen, te hopen dat ze deze keer gauw de uitweg vond en wellicht iemand van de school zelf. Maar wellicht haar jachtinstinct, of niet beleefd geplaatste nieuwsgierigheid, bracht haar dichter bij de deur. Naast haar uiterlijke mutaties, giftanden, gif, immuniteit voor al het gif op de wereld, soepele lichaam had de greep van haar handen zich ontwikkeld in de grip van een wurgslang. Iets wat deze keer goed van pas kwam. De deur was verbogen, waardoor ook het slot zijn juiste vorm niet meer had en de deur met geen mogelijkheid meer open te krijgen was. Haar beide handen, hoe slank en fragiel ze er ook uit zagen, sloten zich om de deurknop met bovennatuurlijke kracht. Met alle kracht in de rest van haar lichaam en haar armen draaide ze de deur om, vloog hij open en kwam haar lichaam er achteraan. Hoe sterk haar greep ook was, het was wel het gene waar ze het minste controle over had. Wat als effect had dat ze op momenten als dit ook de greep niet los kon laten. Met haar beide handen nog als kettingsloten om de deurknop heen kwam ze overeind op haar voeten. Toen ze weer op beide voeten stond, sloeg ze haar ogen op naar de binnenkant van de kamer. De enorme ruimte had zijn tol betaald. Haar blik gleed over de ravage, waarna hij eindigde bij het lijk op de grond. ‘shit..’ mompelde ze zachtjes in zichzelf, richtte haar aandacht op haar handen en kreeg met een paar goede rukken weer ontspanning in haar spieren waarbij ze de deurknop losliet. Een paar voorzichtige, geluidloze passen brachten haar wat dichterbij het lijk. Haar pupillen hadden weer een menselijke vorm aangenomen, niets aan haar directe uiterlijk gaf haar mutatie nog weg. Pas nu zag ze de borstkast op en neer gaan, wat een teken van leven betekende. Al zag het gehavende lichaam er niet erg levensvatbaar uit. Een haast even grote afleiding als de wonden was het feit dat hij zichzelf had ontdaan van zijn shirt. Haar gezicht gaf niets weg van haar innerlijke tumult. De kalmte die deze uitstraalde was haast ongepast in de situatie waarin ze zich bevond. ‘.. shit,’ mompelde ze weer, nu iets harder doordat hij gepaard ging met een zucht. Ze had kunnen weten zoiets aan te treffen met geluiden die ze had gehoord. Ze was op zichzelf gesteld, het boeide haar niet veel wat andere mensen deden of wilde. Haar hele leven was ze al op zichzelf geweest, hoeveel pogingen haar ouders ook hadden gedaan in het franse dorpje haar in contact te brengen met leeftijdsgenootjes. Vaak liep het uit op een vechtpartij, waarna haar ouders besloten dat de beste oplossing thuisscholing was. Nu waren haar ouders niet arm, dus konden ze verschillende docenten aanschrijven om hun dochter de juiste educatie te geven. Ze was niet uitzonderlijk slim, met een gemiddelde intelligentie had ze zich door de intensieve lessen heen geslagen. Nu schold ze zichzelf uit dat ze haar jagersinstinct de overhand had laten nemen bij het idee een ‘zwakke prooi of situatie’ te vinden. In dit soort situaties was zij vaak de gene die de schuld ervan kreeg thuis, gewoonweg door haar historie met andere kinderen. Ze besefte nog niet dat de situaties van vroeger in ‘normale’ omstandigheden waren geweest. Op een school als dit was niets normaal, en waarschijnlijk kwamen mutanten vaker met een gehavend uiterlijk als dit terug. Met een paar laatste passen stond ze boven zijn hoofd, zakte ze door haar hurken zodat haar billen op haar hielen steunde en sloeg haar armen om haar knieën heen. Haar heldere maar felle blik haakte in die van de helder blauwe ogen. Onderzoekend, haast nieuwsgierig – al dit soort dingen waren nog erg nieuw voor haar, andere mutanten – gleden haar ogen na een tijdje over zijn gehavende gezicht. ‘Ze zullen niet zo blij zijn met de muren,’ haar hand zwaaide even in de richting van de ruimte, om extra kracht bij haar woorden te zetten. Haar sociale skills waren niet erg professioneel. Ze wist dat in een situatie als dit ze waarschijnlijk of zwaar in paniek moest raken, of moest vragen of het ging. De eerste optie was überhaupt geen optie. De tweede optie was al beantwoord zonder de vraag te stellen. De jongen zag eruit alsof hij zojuist door een bende in elkaar getimmerd was, en dit terwijl hij alleen was. Ergens best wel knap, als je er stil bij ging staan. ‘Dit..,’ haar vinger wees eerst naar de wonden op zijn gezicht, ‘.. en dit..,’ haar vinger bewoog door in een vage beweging over de rest van zijn lichaam, ‘is erg afleidend,’ eindigde ze haar zin. ‘Kan je lopen?’ alsof haar zin duidelijk geduid had op zijn verwondingen en dat een normaal mens daar behoorlijk misselijk van zou zijn geworden, eindigde ze met een vraag. Ook zij snapte wel dat hij hier niet kon blijven. En met het feit dat ze geen prater was, waren haar zinnen vaak niet langer dan een paar woorden. Dan was ze het gelukkigst. Soepel plofte ze door op haar billen, ging in kleermakerszit zitten en rustte haar hoofd op haar handen waarbij haar ellebogen op haar knieën steunde. Pas nu merkte ze de verre paniek in zijn ogen. Haar wenkbrauwen kropen lichtelijk naar elkaar toe, staarde in onbedoelde felheid terug alsof ze hem enkel met haar blik uit elkaar wilde halen en erachter komen hoe en wat hij was. Even liet ze deze blik los toen ze de zaal weer analyseerde. ‘Ik kan je helpen, wellicht,’ lag er natuurlijk net aan wat hij wilde. Als hij een of andere rare vampier-mutatie was, dan waren haar tanden eerder in zijn nek in haar tegenaanval dan dat hij rawr kon zeggen. ‘Als je niet het zelfde bij mij doet als met de muren,’ haar nog steeds doodkalme uitstraling leek nog steeds een beetje ongepast, en haar rustige blik legde ze weer in die van hem.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] zo jun 15, 2014 12:23 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
Zijn borstkas rees rustiger op en neer terwijl hij zijn hoofd op de ijskoude, metalen vloer liet steunen. Hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd stroomde en hem misselijk maakte, maar hij was niet meer in staat om zijn hoofd van de grond op te heffen. Hij had zijn felblauwe ogen, die doordrongen waren met bloed door de gesprongen haarvaten, gesloten en probeerde het geluid van zijn eigen, zwakke ademhaling buiten te sluiten. Maar het geluid van de voetstappen buiten de trainingsruimte die hij zonet vernield had, kon hij niet negeren. De voetstappen klonken lichtvoetig en snel, en Olivers ogen schoten wijd open.
Onmiddellijk zijn hartslag die weer de lucht in schoot, maar nog steeds niet in staat om enigzinds zijn lichaam te bewegen. Behalve dan zijn hoofd, die hij met veel moeite kon draaien richting de deur. Hij hoorde een zacht gekraak van metaal. Iemand probeerde de deur open te doen, de deur die hij volledig vervormd had door er tegenaan te slaan met zijn lichaam. Wat eerst als slechts een zacht gekraak klonk, werd nu een helse slag, en de deur draaide in zijn scharnieren volledig open. Er hing iemand aan de deurknop. Een meisje... Oliver beet gepijnigd op zijn lip en wilde zijn hoofd uit schaamte wegdraaien, maar ook wilde hij de persoon niet uit het oog verliezen. Hij moest enorm alert zijn, in hoeverre dat in deze situatie mogelijk was. Ze mocht hem in géén geval aanraken! Een zwak zuchtje rolde over zijn lippen.
Ze had nog steeds de deurknop vast, en Oliver zag hoe ze de omgeving in zich opnam. De ravage, waarvoor hij verantwoordelijk was geweest, hoewel hij er totaal geen controle over had gehad. Nogmaals bleek dat hij voor zichzelf, anderen én zijn omgeving een groot gevaar vormde. Het leek alsof ze op de een of andere manier de deurknop niet losgelaten kreeg. Was ze zo in shock van wat ze zag, of... of bezat ze ook een mutatie waarover ze geen volledige controle had? Het meisje stond een heel eind bij hem vandaan, maar hij kon zien hoeveel moeite ze moest doen om haar handen, die rond de deurknop geklemd zaten, te doen ontspannen. Uiteindelijk lukte het haar, en ze zette tred richting zijn richting. Oliver ademde jachtig, voelde zich als een dier in de val van een stroper.
Geluidsloos kwam ze dichterbij, met soepele, sluikse passen die hem ergens een gevoel angst bezorgde. Haar lange haren gleden als het ware achter haar aan, en haar gezicht stond ijzig kalm. Bijna té kalm voor wat hier allemaal zichtbaar was. Het gapende gat boven zijn wenkbrauw straalde een kloppende pijn uit die tot in zijn tenen te voelen was en de opengehaalde stukken huid op zijn borstkas en schouders zagen er niet veel beter uit. Het eerste wat hij van haar hoorde was een zucht, gevolgd een uitspraak die helemaal niet zo kalm had mogen klinken. ”..shit”. Olivers ogen stonden nog steeds wijd, en zijn lichaam trilde toen ze opeens half boven hem stond en op hem neerkeek. Ze liet zich door haar knieën zakken en hurkte naast hem neer. Oliver mompelde iets binnensmonds en zijn ademhaling klonk nu hijgend. Hij wou opstaan, gaan lopen, weg van iedereen die hij pijn kon bezorgen, maar alles in hem staakte en ging in protest. Ze haakte zich met haar expressieve, felgroene ogen vast in die van hem en keek hem haast op een nieuwsgierige manier aan. Hij voelde zich vernederd, alsof hij een stuk was, wat iedereen zomaar kon bezichtigen. ”Ze zullen niet zo blij zijn met de muren.” Met haar hand maakte ze een zwaaiende beweging, en er trok een stuiptrekking door Olivers lichaam. ”Je moet achteruit gaan!” Zijn stem klonk zwak, maar het schorre en zware gaf er iets aan dat hij het meende. De donkere wenkbrauwen en zijn sterk afgelijnde kaaklijn zorgde voor een doordringende blik en die accentueerde nog eens dat hij het écht meende. Hij had er geen slechte bedoelingen mee, integendeel, hij wou er alles aan doen dat ze in veiligheid bleef.
Maar ze leek er niet voor terug te deinzen, maar hoe zou hij zelf zijn in haar situatie? Hoe kon iemand die er zo gehavend aan toe was nu nog mogelijk enige pijn bij iemand anders veroorzaken? But little did she know... In plaats van te luisteren naar wat hij zij, keek ze hem met diezelfde koele blik aan en sprak verder, met de nodige gebaren. ”Dit..” Weer haar lichaam dat kort bij zijn naakte lichaam in de buurt kwam... '..en dit..” Een rilling door zijn gespierde lichaam. ”..is erg afleiding!” Oliver kreunde, wilde niet dat ze nog korter kwam. ”Alsjeblieft... Luister!” Hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht en wendde zijn hoofd af. Hij was niet de persoon die smeekte om de kleinste dingen, maar dit ging om iets serieus, ook al had ze haar het besef niet van. Het laatste wat hij wilde doen was vertellen wat er aan hem scheelde. Dat hij zich uitgesloten voelde, anders dan de rest. Een buitenbeentje, zoals hij al heel zijn leven was geweest.
”Kan je lopen?” Oliver perste zijn volle lippen op elkaar en gaf geen antwoord meer. Zag ze dan niet welk gevaar er hier in schuilde? Met een zacht plofje belandde ze op haar billen en trok haar benen onder zich op. En toen veranderde er iets in haar blik. Ze staarde strak in zijn ogen toen hij haar weer zijn blik schonk. Het leek wel alsof ze in zijn ziel wilde doordringen. Kon ze gedachten lezen? Emoties aanvoelen? Hij zag hoe haar wenkbrauwen omhoog gingen en haar lippen bewogen. ”Ik kan je helpen, wellicht. Als je niet hetzelfde bij mij doet als met de muren.” Ze bleef onder alle omstandigheden die doodskalme uitstraling bewaren en Oliver kreeg geen hoogte van haar. Ze hoorde bang te zijn. ”Ik vrees van niet.” Nog steeds die schorre ondertoon in zijn zware stem. Kon eigenlijk iémand hem wel helpen? Niemand kon hem aanraken zonder die pijn te ondergaan of flauw te vallen. Hoe kon dan iemand hem helpen, laat staan verzorgen. ”Je mag me in geen enkel geval aanraken.” Elk woord kwam er met een ondertoon van pijn uit. ”Ik weet niet wat voor mutatie je hebt... Maar volgens mij kan je het beste deze ruimte verlaten voor ik weer...” Hij kon de zin niet afmaken uit walging voor zichzelf. Voorzichtig probeerde hij zijn arm die het verst bij haar vandaan lag op te heffen, maar zijn arm was nog geen vijf centimeter van de grond, voor hij hem weer met een smak op de grond moest laten vallen. Hij was volkomen nutteloos.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] zo jun 15, 2014 11:26 pm
Eerst nog Ollie, en dan de Heelster ;D
Rattle a snake, and get bitten ♥
Haar ogen waren vast in die van hem gevestigd, staarde terug met een kalmte van een jachtdier die op het juiste moment wachtte. Hier had ze vaker last van, ze bedoelde het niet zo. Haar blik was enkel door de intense kleur en de strakke lijnen van haar gezicht vaak harder en feller dan ze werkelijke wilde. Vele mensen zagen hierdoor ook af om dichterbij te komen, letterlijk en symbolisch. Ook nu had haar blik zich vast gekluisterd in die van hem, nam de bloeddoorlopen in zich op evenals de heldere kleur van zijn irissen. Net zoals die van haar, kon ze zich voorstellen dat zijn blik vaak intenser was dan wellicht bewust de bedoeling was. Enkele lokken van haar donker, roodbruine haar gleden over haar schouder en hingen in haar gezicht. De wilde tint die dit met zich mee gaf bracht haar ineengedoken houding enkel meer de intensiteit van een jachtdier met zich mee. Ze had zijn woorden niet eens gehoord, haar gehoor was niet zo uitzonderlijk als de greep van haar handen. Naast zijn ogen die haar enkele beweging strak volgde had hij nog niet werkelijk bewogen. Haar hoofd kantelde enkele graden toen eindelijk zijn stem weerklonk in haar oren. Bij zijn woorden gleed haar blik weer over zijn lichaam, en knikte instemmend. Dat had ze ergens wel verwacht. Zijn nieuwe waarschuwing deed haar wenkbrauwen lichtelijk fronsen en terug naar zijn gezicht gaan. Haar koppigheid en tegendraadsheid kwam niet uit haar mutatie, dat was enkel haar karakter die zicht door haar kindertijd heen gevormd had. Zodra hij het verbod uitsprak tintelde haar vingers om zijn huid aan te raken. Voor een moment verschoten haar pupillen van vorm, vaak een teken dat haar opperste aandacht op iets gevestigd was. De pijn in zijn stem hoorde ze amper, enkel zijn verbod echode in haar hoofd. ‘Voor je weer.. wat?’ vroeg haar stem strak, dwingend om zijn zin af te maken en de woorden die hij zo graag achter wilde houden uit hem te trekken. Mensen moesten afmaken waar ze aan begonnen, en ook met dit was het het geval. Enkele secondes bleef ze doodstil zitten, haar blik tussen de enkele lokken door op zijn blote huid gericht, haar blik strak maar afwezig. Zachtjes zuchtte ze, verzachte haar blik zich terwijl ze hem afwende en veegde ze de lange lokken terug achter haar oor. ‘Je kan zeggen wat je wilt..’ mompelde ze haast koppig, ‘maar hier blijven liggen kan niet. En de directe weg terug weet ik niet, dus iemand halen is ook geen optie,’ maakte ze hem met pure zekerheid in haar stem duidelijk. ‘Laten we beginnen met gaan zitten,’ soepel stond ze weer op haar voeten, liep langs hem heen en ging half naast hem staan en half bij zijn voeten. Ze wist niet goed wat zijn probleem nou precies was, maar nieuwsgierig was ze zeker. ‘..Bang voor meisjes ben je maar een andere keer,’ ze was niet echt iemand die grapjes maakte. Of überhaupt werkelijk lachte. Dus ook dit werd met serieusheid gezegd, ondanks dat je bij mensen die een ‘normale’ set van sociale skills hadden als half grapje had kunnen opvangen. Ze dacht er niet echt bij na of het nou werkelijk grappig was of niet, ze meende het. Hij kwam over alsof hij het liefst van haar weg wilde rennen, als zijn lichaam niet geheel in de kreukels lag. De enige conclusie die ze eraan vast kon maken, was dat hij wellicht bang was voor mensen of specifiek voor meisjes. Dit soort reacties of redenen kwamen haar niet onbekend voor, dit had ze vroeger vaak meegemaakt. Of in ieder geval, in haar richting. Vele zomermiddagen had ze op het stenen randje naast het café op het plein gezeten, doodstil met haar knieën opgetrokken. Haar toen al intense blik op de spelende kinderen op het plein gericht. De vredelievende eigenaar bracht haar dan vaak een drankje, de man had zijn eigen dochter verloren in een auto-ongeluk. En ondanks dat Valicity in niets op haar leek, had hij een zacht plekje in zijn hart gekregen voor het eenzame meisje dat altijd toekeek hoe andere mensen hun leven leidde. Ze zakte door haar knieën, greep hem aan de achterkant van zijn ellebogen vast en trok hem voorzichtig overeind. Eerst merkte ze het niet. Trok hem rustig overeind, hopend dat er niets binnenin hem zou scheuren, knappen of breken. Haar huid tintelde zachtjes. Niet de romantische tinteling die je krijgt als je geliefde zijn vingers over je huid laat glijden, dichterbij komt en je de streep van warmte na voelt gloeien op de plekken waar zijn vingers zojuist waren. Nee, dit was een verdovende tinteling die toenam. Valicity was op haar hurken gaan zitten, zodat ze op dezelfde ooghoogte was komen zitten als de nu zittende jongen. Haar handen waren doorgegleden naar zijn polsen, om te voorkomen dat hij weer achterover viel en zijn hoofd de zoveelste klap tegen de betonnen vloer zou krijgen. De tinteling werd heviger, en haar spieren verstrakte in een reflex op de nieuwe prikkel. Hierdoor sloten haar handen zich als kettingsloten om zijn polsen heen. Haar hele lichaam begon op de nieuwe zintuiglijke prikkel te reageren. De kleur in haar irissen nam helder toe, haar pupillen versmalde zich in de puntige, ovale vorm en staarde lichtelijk geschrokken naar haar klemmende handen. ‘Verdomme,’ siste ze duister, woedend op haar ongecontroleerde spieren. Ze kon niet gaan rukken aan zijn arm, ze was er heilig van overtuigd dat ze ze dan van zijn lichaam af zou trekken. De tinteling werd erger met de seconde en ging plots gepaard met een schok van pijn. ‘What the…’ haar stem nu harder dan ze hem ooit had laten horen in de afgelopen minuten schoot door de zaal heen, haar ogen wijd geopend en starend naar haar handen. Omhoog schoten de nu felle kijkers met een diepe, zwarte spleet als pupillen. ‘Het tintelt… en steekt,’ ademde ze haast verbaasd. Ze wist dat het menselijke lichaam zelf al een boeiend iets was, op celniveau en meerdere niveau’s. Maar omdat ze nog steeds geen goed besef had van lichamen met een mutatie was deze reactie van haar lichaam op die van hem geheel verbazingwekkend. De tinteling werd vervelend, ging richting pijntintelingen die door haar huid schoot die in contact stond met die van hem. Ergens in haar achterhoofd sprak een rustig stemmetje die zijn woorden herhaalde. Haar spieren spande zich harder aan, en haar blik schoot weer naar die van hem. ‘Geen controle…,’ mompelde ze zachtjes iets wat ze eigenlijk nooit hardop zou zeggen tegen iemand. Maar nu was ze bang, dat als er niet gauw iets gebeurde, ze zijn gehele polsen zou dichtknijpen en zijn botten zou breken. ‘Ik..’ ze wilde meer uitleg geven, maar een hevige scheut pijn schoot via de huid van haar handen richting haar schouders. Haar hele lichaam schoot onder deze ervaring in elkaar, en vanuit de positie op haar hurken viel ze op haar knieën. Haar spieren gaven nog steeds niet toe, waren verstrakt in de menselijke boeien om zijn polsen. Haar ademhaling was lichtelijk versneld, haar geest te verbijsterd om haar eigen lichaam. Plotseling nam het langzaam af, keerde binnen enkele secondes terug naar het rare getintel, alsof er een blokkade voor de prikkels was opgezet. Verbaasd staarde ze nu wat meer ontspannen naar haar handen. Haar schouders waren nog gespannen, haar gehele lichaam voorbereid op meer onverklaarbare tintelingen en scheuten van pijn. Het bleef dof, op een afstandje alsof er een kleine barrière was opgezet. Eindelijk voelde ze de krachtige greep op zijn polsen verzwakken, ontspande de rest van haar lichaam ook bij het besef dat ze binnen enkele seconden haar spieren weer onder controle had. Zodra dit gebeurde liet ze hem los, vielen haar handen op haar schoot en staarde ze de jongen aan. Haar smalle pupillen staarde terug in zijn menselijke ogen, enkele lokken van haar haren waren weer voor haar gezicht gevallen zodat ze er tussendoor keek. Hij was strak en fel. Haar gedachtes gingen op topsnelheid, maar ze kwam al gauw tot de conclusie dat ze voor een raadsel stond waar ze zelf niet de informatie voor had om hem op te lossen. ‘Dat… heb ik nog nooit mee gemaakt,’ ze koos haar woorden zorgvuldig, gaf nooit toe aan impulsen. Ze was een beheerst persoon, en dat was in alles van haar af te halen. ‘Sorry voor je polsen,’ zonder haar blik van zijn ogen af te wenden verontschuldigde ze zich, gaf verder geen uitleg over wat er gebeurd was vanaf haar kant. Ze bewoog haar handen, en bij het rare gevoel wat ze daar voelde schoot haar blik naar beneden. Daar keek ze naar haar eigen handen, die niet op die van haar leken. Haar huid en slanke vingers waren bedekt met een lichte laag. Langzaam tilde ze haar handen op, haar handpalmen naar boven gericht en staarde. Voorzichtig bewoog ze haar vingers, zodat haar huid met de beweging mee ging. Het was enigszins elastisch, witter dan haar normale huid maar leek ergens ontzettend breekbaar. Geboeid – waarom ze eerder geboeid dan bezorgd was wist ze niet. Ze leefde nog, voelde geen symptomen die haar zorgen maakte, dus waarom zou ze verder bezorgd moeten zijn als het moment voorbij was – keek ze naar haar handen die ze dichterbij bracht. Opeens verwijdde haar ogen zich, maakte haar lippen zich van haar los en staarde ze verbijsterd naar haar huid. ‘Het is… dood,’ bracht ze al even verbaasd uit als dat haar gezicht uitstraalde. De eerste echte emotie waar ze blijk van gaf sinds ze de zaal binnengevallen was. Bij dit besef vielen de puzzelstukjes op zijn plaats van waarom het er zo uit zag. Een moment later plukte haar vingers aan haar handpalmen, en soepeltjes trok ze een soort handschoen lijkende vorm van haar hand af. Het volgende moment verbrokkelde de dode huid in stof en liet Valicity achter met een verbijsterde blik. ‘.. Dit is… nieuw,’ haar ogen keken naar de jongen op, geheel opgegaan in haar eigen wereld en vergeten dat er iemand voor zich zat die haast uit elkaar viel van ellende.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 16, 2014 7:31 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
Haar blik had ze aan hem vastgekluisterd en Oliver kon niet meer doen dan naar haar kijken en verwerken wat hij zag. De ogen van het meisje probeerden nog steeds in zijn ziel door te dringen en Oliver werd er alsmaar ongemakkelijker aan, alleen was dit voor de buitenwereld niet te zien omdat hij zich voor geen centimeter kon verplaatsen. Enkele lokken van haar enorm lang, donkerbruin, roodachtige haar hingen voor haar ogen en schermden haar gezicht deels af, waardoor haar blik er als die van een jagend dier uit zag. Welke geheimen gingen er in dit meisje schuil? Het leek alsof ze zijn woorden niet hoorde, of niet wílde horen, want ze bleef prompt naast hem zitten op een geruidsloze manier, zoals hij nog nooit iemand had zien zitten. Haar aanwezigheid gaf hem een benauwd gevoel en als hij kon, had hij nog steeds de benen genomen. Als zij het niet wilde, dan moest hij het maar doen. Ze besefde niet in welk gevaar ze verkeerde.
Opeens leek haar gezichtsuitdrukking volledig te veranderen, haar wenkbrauwen rezen de lucht in en haar geel-achtige ogen begonnen te fonkelen. Het verbod wat Oliver had uitgesproken had haar blijkbaar nog meer reden gegeven om niet te luisteren, en zijn hartslag rees naar een nog sneller tempo. Olivers felblauwe ogen stonden wijd open en hij keek haar verschrokken aan toen opeens haar ogen van vorm veranderden. Ze werden ovaalvormig, nog geler dan ze al waren, en even leek er een zwarte streep in te komen. Ogen die aardig veel op die van een slang leken... ”Voor je weer.. wat?” Gepijnigd nam hij zijn onderlip tussen zijn tanden en beet erop. Het antwoord op die vraag wilde hij absoluut niet geven en hij kneep zijn ogen kort dicht. Hij voelde hoe haar imponerende blik hem bleef vasthouden en de zweetdruppels op zijn voorhoofd, die opgedroogd waren, begonnen zich weer te vormen. Deze situatie maakte hem gek. Hij hoorde niet zo kwetsbaar te zijn en tegelijk zo gevaarlijk. Hij hoorde ervoor te kunnen zorgen dat hij anderen niet in gevaar bracht. En dit was net een omgekeerde situatie. Een zacht zuchtje vloog tussen haar lippen door en Oliver keek haar weer aan. De felle blik die lutteloze seconden geleden nog in haar ogen had gestaan was volledig verdwenen, een stuk zachter geworden. Met een soepel gebaar streek ze de lokken die voor haar ogen hingen achter haar oor en ze zag er meteen een stuk minder gevaarlijk uit. Zonder dat Oliver op haar vorige vraag geantwoord had, stelde ze een nieuwe.
Het voorstel om rechtop te gaan zitten bezorgde hem hartkloppingen. Zelfstandig was hij hier niet toe in staat en was er zich meer dan bewust van dat ze hem met die actie zou helpen. ”Blijf van me af!” Bromde hij tussen zijn tanden door, maar kon de kracht er niet meer achter zetten om het gemeend en boos te laten klinken. Haar passen op de betonnen vloer waren amper hoorbaar, toen ze opstond en naar zijn voeten liep om daar weer neer te hurken. De nieuwsgierigheid in haar ogen was fout. Net zoals de kalmte in haar geest was geweest toen ze hem hier aantrof. Het was blijkbaar in zijn ogen af te lezen dat hij bang was, want anders had ze nooit de commentaar gegeven dat hij niet bang moest zijn. Van meisjes... Ze had gelijk en hij zag haar woorden absoluut niet als een mopje maar als een heel serieuze zaak. Hij was bang, voor mensen in algemeen. Niet voor de personen op zich, maar bang voor wat in staat was om met de mensen te doen. Hij was bang voor anderen, omdat die niet altijd inzagen dat ze net bang voor hém moesten zijn. Maar tegelijkertijd vond hij die gedachten walgelijk. De gedachten dat hij een angstelement was voor velen... De beste oplossing die hij had gevonden was zich af te zonderen van zo veel mogelijk sociaal contact. Niemand die contact met hem zocht, hij die contact met niemand zocht. En dat was goed verlopen – afgezonderd van het feit da hij in isolatie leefde – tot dit moment.
Haar uitgestrekte handen richting Olivers lichaam, zijn hart dat klopte als nooit tevoren en de bonkende ader aan de zijkant van zijn hoofd. ”Niet doen!” Zijn stem klonk luid, half schreeuwend. Maar haar huid voelde zacht aan, op zijn ruwe ellebogen. Hij kon de laatste keer dat iemand hem aangeraakt had niet meer herinneren, en hij kon tegelijk een diepe zucht van opluchting niet onderdrukken, ookal ging het tegen al zijn principes in. De constante pijn die als een zweem in zijn hoofd hing, zijn mutatie nam stilaan af. Hij voelde de pijn door andere plaatsen van zijn lichaam lopen, van zijn hoofd, naar zijn hals, schouders, bovenarmen en via zijn ellebogen over in haar lichaam. Het was alsof zijn lichaam leegliep en langzaam maar zeker verdween de pijn. Maar de pijn werd gewoon doorgegeven. De pijn waar hij al heel zijn leven aan 'gewend' was liep over in het meisje dat hem vasthad. Maar op hetzelfde moment voelde hij hoe zijn schouders van de grond kwamen en hij rechtop werd getrokken. Personen die hem aanraakten waren normaal niet in staat om nog enige kracht te gebruiken, maar bij haar leek die regel niet van toepassing. Olivers ogen hingen half dicht en zijn hoofd knikte opzij, waar het op zijn schouder kwam te leunen. Zo slap als een lappenpop hing hij half rechtzittend, ondersteunend door het meisje voor hem. Haar handen gleden over zijn onderarmen, waar ze zijn polsen vastnam. De druk op zijn polsen nam toe, en Oliver opende bezweemd zijn ogen om het meisje aan te kijken.
Het leek haar niet af te gaan zoals ze gepland had, hij zag hoe haar ogen weer die slangachtige vorm aannam en haar slanke handen zich rond zijn brede polsen sloten. De kracht die hij op zijn polsen voelde was enorm en hij fronste zijn wenkbauwen om de pijn die hij daar voelde te verbijten, maar het hielp niet. ”Verdomme.” hoorde hij haar sissen, op een angstaanjagende manier. Maar Oliver was niet in staat te reageren. De last die van zijn schouders viel doordat zijn pijn in haar lichaam voortvloeide was onbeschrijfelijk en hij kon niets anders doen dan genieten van het moment, hoe ongeloofelijk fout het ook was. De druk die haar handen rond zijn polsen leverden bleef toenemen, maar hij sloot het voor zover hij kon buiten. Niets kon hem deren, zijn hoofd voelde eindelijk, -na al die tijd-, nog eens leeg en luchtig. Hij hoorde hoe ze haar stem verhief en vloekte, maar hij liet het allemaal gebeuren, wetende dat hij op dit moment toch niet in staat was om er iets aan te kunnen veranderen. Net zoals hij geen controle had over wat er tussen hen gebeurde, had zij geen controle over wat haar handen deden. Er was een connectie.
En toen verslapte haar greep en liet ze hem los. Oliver voelde hoe de doorstroming van zijn energie in haar lichaam stopte en het was alsof er iemand met een hamer op zijn hoofd beukte. In die ene minuut was hij al vergeten wat voor helse pijn hij zijn leven lang moest verduren, maar zijn mutatie hielp hem er snel genoeg aan herinneren. Haar handen lagen in haar schoot en met verdofte ogen keek hij ernaar. Hij was in staat om zelfstandig rechtop te blijven zitten en zijn wonden leken minder pijn te doen, in vergelijking met hoe zijn hoofd voelde, leek de rest maar een kleine jeuk. Half versuft keek hij omhoog, terwijl zijn armen slap langs zijn lichaam hingen. Het meisje staarde hem onbegrijpelijk aan, alsof ze niet besefte wat er net was gebeurd. En haar uitspraak bevestigde dat. Dat... heb ik nog nooit meegemaakt." Oliver zuchtte en liet zijn hoofd voorover knikken zodat ze haar niet hoefde aan te kijken. Hij was beschaamd over alles wat er was gebeurd. "Ik wel..." Het klonk als een schorre fluistering, die snel verloren ging in de enorme, vernielde ruimte. Meteen daarna hoorde hij hoe ze haar veronschuldigde, en met enige moeite keek hij haar weer aan met zijn blauwe ogen, doorlopen van het bloed. Het eerste waar ze aan dacht was haar verontschuldigingen aanbieden, en niet een reactie van afgrijnzen of angst voor hem? Bewonderingswaardig keek hij terug in haar ogen en leek half geobsedeerd door haar. Maar ze hield zijn blik niet lang vast, want haar aandacht vestigde ze op haar handen, die er akelig en vreemd uitzagen.
Een wit, half doorschijnend vlies bedekte haar handen en Oliver keek er argwanend naar, maar zei geen woord. Het meisje leek er geboeid naar te kijken en daaruit maakte hij op dat ze dit nog nooit meegemaakt had. "Het is dood." Kort snoof Oliver en leunde voorzichtig wat achteruit. "Beter je huid dan jij..." Fluisterde hij binnensmonds. Met een gezicht, vertrokken van de pijn plooide hij zijn benen en trok zijn knieën op totdat hij er met zijn borst tegen kon steunen. Dit allemaal was hem teveel aan het worden. Hij liet zijn hoofd op zijn knieën steunen en probeerde zijn ademhaling en hartslag, die nog altijd te hoog waren, onder controle te krijgen. Oliver wilde roepen, schreeuwen, rennen en dingen doen waarmee hij zijn emoties kwijt zou kunnen, maar hij was tot niets in staat. Hij krulde zijn lichaam tot een zo klein mogelijk bolletje op en tot zo ver zijn pijngrenzen het toelieten. Het geronnen bloed in de wondes op zijn gezicht, rug en borst trokken weer open toen hij zich bewoog en hij onderdrukte een kreun en verbeet de tranen in zijn ogen. Huilen was het allerlaatste wat hij wilde doen. Vandaag had hij zichzelf genoeg voor schut gezet en belachelijk gemaakt. ”Dit is ... nieuw.” Hoorde hij het meisje zeggen, maar reageerde er niet op. Oliver zou er alles voor geven om deze dag opnieuw te mogen doen, om alles anders te doen en nooit nog iemand in gevaar te brengen. Hij voelde zich een hoopje ellende, en boven alles beschaamd en voor de zoveelste keer nutteloos.
Voetstappen weerklonken in zijn oren en geschrokken keek hij op. Was het meisje dan toch opgestaan en vertrokken, misschien uit angst voor wat Oliver nog meer in staat was? Maar de brunette zat nog steeds voor hem en keek net zoals hij, aandachtig naar de deur die ze daarstraks geforceerd had. ”Er is iemand daar.” Zijn stem klonk gebroken, met een ondertoon van verdriet.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 16, 2014 9:04 pm
Ze liep door de gangen, en leek volkomen rustig. Ze liet haar blik steeds door de gang glijden, ontdekkend wat er allemaal was. Ze had niet veel te doen, en had besloten een tour aan zichzelf te geven. Ze kon tot nu toe aardig de weg terug bedenken, zou dat moeten. Ze voelde zich iets beter sinds dagen, en durfde zichzelf te vertonen. Lissa had een witte jurk aan, en een paar simpele, witte ballerina's. Haar golvende blonde haar hing los op haar schouders, en aan haar ringvinger sierde een ring. Echt goud, veel karaats. Het had een heldere, witte, steen in zich, met daarin de Dragomir-draak. Het wapen van haar familie was een draak, en deze ring had ze van haar ouders gekregen. Haar laatste aanval was een paar dagen geleden geweest, en het voelde niet alsof er een zou komen. Nou kon ze dit nooit voorspellen, en daarom was het ook zo belangrijk dat ze de weg terug wist. Ze zag leerlingen gezellig met elkaar praten, en er ging een steek van eenzaamheid door haar heen. Ze had nog niet veel mensen ontmoet. Haar kamergenoot, Anna, Mikhail en het schoolhoofd. Ze was hier nog niet lang, maar je zou toch denken dat zij wel wat vrienden zou maken. Ze zuchtte zachtjes, het zou wel komen. Ze was hier net iets meer dan een week, dacht ze. Ze bestudeerde de lokalen, en keek naar de leerlingen om haar heen. Aan sommigen was niet te zien wat voor mutatie ze hadden, en bij anderen kon ze het wel een beetje gokken. Het was voor haar erg wennen, met andere mutanten samen zijn, allemaal bijeen. Ze had haar hele leven in Los Angeles doorgebracht, en het andere deel op een kostschool. Daar liepen de standaard types rond. De populaire mensen, degenen wie niemand mocht, en degenen die iedereen haatte, en dan had je nog de mensen die niemand opvielen en waarvan je niet wist wie ze waren. En al deze kinderen waren van die rijkeluiskindjes geweest. Ze kregen alles wat ze wilden, ze hoefden maar een belletje te maken, en ze hadden het. Ze moest toegeven, zij had ook zoveel geld, misschien wel meer. Zij droeg ook merk-kleding, en ze had alles wat de rest ook had gehad. Maar zij had zich nooit zo verwend gedragen. Al die mensen waren zo voorspelbaar, zo ongewoon eigenlijk. Iedereen mocht haar daar eigenlijk wel, maar misschien was dat wel omdat ze gewoon zo'n karakter had. Ze had daar niet echt vrienden gehad, meer omdat niemand daar haar ooit zou kunnen begrijpen. Niemand wist van haar mutatie op de kostschool, niemand had een vermoeden. Het was voor haar niet moeilijk geweest om de school iedere vakantie te verlaten, ze had het daar nooit leuk gevonden.
Ze merkte dat de houten lokalen plaats hadden gemaakt voor beton en ijzer. Langzaam liep ze verder, zich afvragend wat hier was. Er waren metalen deuren, de meesten gesloten. Er waren er meerdere, en ze kon niks bedenken wat hier zou zijn. Ze bleef staan toen ze een paar meter verder op een deur zag die helemaal, verbogen was. Hij stond een beetje open. Ze naderde langzaam, haar bewegingen gracieus zoals altijd. Haar voeten raakten de grond lichtjes, en ze bleef stilstaan toen ze vlak voor de deur stond. Ze bekeek het ding, wat helemaal niet meer op een van de andere deuren leek. Ze keek langs de deur heen, en zag twee mensen zitten. Een jongen en een meisje. De ruimte binnen was er net zo erg aan toe als de deur. Ze glipte door de niet al te grote opening van de deur naar binnen, en nam de ruimte opnieuw in zich op. Ze bekeek de jongen, die er niet goed uit zag, en het meisje weer. De jongen zat onder de wonden, en ze kon niet veel schade aan het meisje zien. Langzaam liep ze dichterbij, en stopte op een meter afstand weer. Ze knielde, en bekeek beiden nog eens. "Wat is hier gebeurd?" Vroeg ze. Haar stem klonk helder, en er was iets van nieuwsgierigheid in te horen.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] di jun 17, 2014 9:02 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Ondanks dat haar mutatie al een aantal jaren met haar mee leefde, was hij langzaam op komen zetten. Een lange tijd waren er geen nieuwe dingen bijgekomen, maar dat gaf geen verklaring voor wat er nu gebeurd was. Wat er precies gebeurd was, was Valicity zelf nog niet helemaal achter. Geboeid staarde naar haar handen, hoorde zijn woorden niet eens en dacht niet eens meer aan de jongen tegenover haar. Ze snapte haar eigen mutatie niet eens zo goed. Ze had zich nooit durven verdiepen erin, verder kijken dat wat ze in eerste instantie meemaakte van haar mutatie. Wellicht was het angst om op dingen te komen die ze niet prettig vond, die ze niet wilde weten. Bang dat er meer dingen dan de kracht in haar handen en armen waren of kwamen waar ze geen controle over had. Vanuit haar ooghoeken – meer de zijkant van haar blik. Ze had haar handen verder omhoog getild tot boven haar hoofd en staarde er nog steeds geboeid naar – zag ze de jongen langzaam bewegen. Voor een moment zat ze in tweestrijd; of zichzelf verder ontdekken, of zich weer op het sociale vlak gooien en met de gewonde jongen bezig houden. In haar achterhoofd hoorde ze haar moeders, zachte en vriendelijke stem met de duidelijke keuze die ze op dit moment moest maken. Haar handen kwamen weer op haar schoot te liggen, nu weer de heldere kleur van haar huid zonder het dunne vlies wat er eerst omheen had gezeten. Ze keek toe hoe hij in zijn eigen cocon van ellende kroop, vond het al heel wat dat ze haar aandacht weer op hem had gekregen; verder wist ze zo gauw niet wat er van haar verwacht werd. De voetstappen in de verte trokken niet haar aandacht, haar ogen waren op het gezicht van de jongen voor haar gericht. Hard probeerde ze het moment van net van zich af te schudden, haar geest weer op een mogelijke oplossing voor deze situatie te zetten. Zijn stem verbrak de kalme stilte in de zaal, haalde haar geest geheel terug naar de werkelijke wereld en haar ogen volgde even zijn blik naar de vervormde deur. Maar de vorm van zijn stem trok daarna meteen weer haar aandacht. Ze snapte nu zijn waarschuwingen, en moest moeite doen om niet ‘straks is het een meisje’ naar buiten te gooien als antwoord op zijn woorden. ‘Wellicht hulp,’ maakte ze er maar kort van, wist verder ook niet wat ze uit de voetstappen moest halen. Helaas was ze niet helderziend. ‘Wat dan ook, je kan hier niet blijven,’ haar stem was zachtjes, ook haar blik had zich verzacht terwijl hij over de opnieuw geopende wonden gleed. Ze was dan sociaal niet zo sterk, een blinde imbeciel kon nog zien dat hij hulp nodig had, en dat zij niet de gene was die hem de verzorging kon bieden die hij op dit moment nodig had. Ze wist niet hoe ze hem moest opbeuren, of zijn zorgen weg moest halen. Mijn god, vaak kwam ze bij de mensen die het dichtste bij haar stonden niet verder dan een ongemakkelijk schouderklopje. Maar zijn wonderbaarlijke eigenaardigheid – vertaal; mutatie – maakte haar ergens meer open voor zijn situatie. Ze kende zijn positie beter dan die van normale mensen, ook al was hij lichamelijk gewond. Zijn voorgaande waarschuwingen en de toon van zijn stem zojuist hadden aangegeven dat hij niet enkel lichamelijk gewond was. Misschien was het niet geheel het zelfde, maar ergens kon ze die pijn herkennen. Haar hand zweefde even boven zijn schoenen, alsof ze een lichamelijke beweging wilde maken om hem gerust te stellen maar niet wist wat ze moest doen. Hij was een vreemde, en daarbij was hij klaarblijkelijk bang voor aanrakingen – wat logisch was realiseerde ze nu. In plaats van een voetklopje, bracht ze haar blik naar zijn ogen en keek hem recht aan. ‘Op je tanden bijten. Je moet hier weg,’ sprak ze zachtjes, waarna haar ogen naar de deuropening schoten waar de oorzaak van de voetstappen was verschenen. Niets gaf nog weg wat er zojuist met haar huid gebeurd was, of überhaupt haar mutatie. Met een scherpe blik staarde ze naar het meisje toen ze langzaam dichterbij kwam zonder iets te zeggen. ‘Verfbeurt,’ mompelde ze zachtjes in zichzelf, waarschijnlijk zo zacht dat enkel de jongen haar kon horen. Met alle moed die ze in zich kon vinden richtte ze zich op het blonde meisje nadat ze de jongen vluchtig in zijn ogen gekeken had, nam het woord over zodat de jongen stil kon zijn en zijn stem zijn innerlijke strijd niet zou blootleggen. ‘Hij moet naar een dokter,’ sprak ze harder, waarbij haar felle ogen het meisje strak aankeken. De doorborende blik was harder dan bedoeld, maar haar hoofd draaide nu om dit ene punt. ‘Naja..’ twijfelde ze meteen om haar eigen woorden. ‘De verbanddoos moet deze kant op komen,’ concludeerde ze uiteindelijk ferm, waarbij ze haar blik over zijn levenloze lichaam liet glijden. Langzaam kwam ze op haar voeten omhoog, waarbij ze haar handen nog onwennig bewoog en haar felle blik verplaatste door de zaal. Bij het zien van haar doel liep ze hierheen zonder enige blik op het duo achter haar. Met haar dachten ver weg teruggetrokken in zichzelf plukte ze het shirt van de grond af en draaide zich op haar hielen om. Haar passen brachten haar weer terug naar de andere, waarbij ze naast de jongen stil bleef staan en haar ogen op haar eigen handen en zijn shirt bleven haken. ‘De..’ lichtelijk fronste haar wenkbrauwen zich, haar blik nog steeds niet op de jongen gericht. Probeerde dit haast krampachtig te voorkomen. ‘Je moet liggen,’ mompelde ze uiteindelijk, met een vaag handgebaar naar zijn gehele gestalte. Vervolgens zakte ze door haar knieën terwijl ze zijn shirt in een warrige poging probeerde op te vouwen. Zijn lichaam schreeuwde om verzorging, en lopen was absoluut geen slim idee. Maar ook het rechtop zitten vroeg zijn tol. De wonden waren weer gaan bloeden, en zijn gezicht werd met de minuut bleker. Haar normaal zo felle blik bleef nu weer onhandig op het shirt hangen. ‘Voor onder je hoofd. De vloer is koud, en je kan beter iets voor ondersteuning hebben.. Hersenschudding enzo,’ mompelde ze het laatste, waarna ze hem het shirt aanbood omdat ze niet anders wist wat ze er mee moest doen. Daarnet had het een prima plan geleken, maar altijd liep het fout als ze sociale dingen werkelijk moest gaan uitvoeren. Haar normaal zulke duidelijke en rechtlijnige gedragingen werden onhandig en altijd verkeerd. Of ze reageerde te ongevoelig, wist niet hoe ze dingen precies moest zeggen, reageerde te laat, of reageerde helemaal niet omdat ze de sociale hints niet oppikte. Ook nu wilde ze duidelijk maken dat hij niet moest gaan opstaan, dat het beter was dat hij ging liggen. En omdat de grond al zo koud was als het was kon hij zijn hoofd niet zo neerleggen. De druk op zijn rug zou de wonden gedeeltelijk stelpen, ze hoopte alleen dat hij niet teveel last zou hebben van de kneuzingen als hij ging liggen. Zijn schouder zag er angstvallig verkleurd uit, evenals andere plekken op zijn lichaam. Haar blik schoot weer naar het meisje met de gebruikelijke kalmte en ondoordringbaarheid. Even staarde ze haar aan, langer dan het voor haar waarschijnlijk leek. Er moest iemand gehaald worden. Dat betekende dat de snelste weg terug gekozen moest worden, en er in korte tijd aan het juiste persoon de situatie uitgelegd moest worden met de juiste beschrijvingen. Haar strakke blik bleef in de ogen van het meisje duwen, terwijl ze doodstil zat. ‘Wellicht kan jij iemand halen,’ opperde ze uiteindelijk kalm en recht door zee. De keuzemogelijkheden waren duidelijk, en Valicity zelf was niet de juiste keuze. Hoe slecht ze ook met mensen kon zijn, ze kende zichzelf wel hierin. En gezien de bijkomsten die de jongen had vanwege zijn mutatie, leek het haar logischer dat zij erbij bleef. Het zou hem meer rust gunnen; zij was tot zeker niveau op de hoogte. Ze wist niet wat het op andere lichamen deed, en ze wist ook niet precies wat de reactie van haar eigen lichaam nou precies allemaal inhield. Ze wist enkel de uitkomst ervan, en ergens was ze nieuwsgierig wat het nog meer kon. Ergens in haar achterhoofd kronkelde en porde deze gedachtes. Wat kon ze precies zelf allemaal, en wat haalde de mutatie van de jongen voor zich nog meer van haar mutatie naar boven. Hoe ver kon ze gaan, wat waren haar limieten. Kon het versterken, zou ze er zelf controle over kunnen krijgen? Ze sleurde zichzelf uit de gedachten, staarde nu naar de jongen waarbij haar wenkbrauwen zich weer fronste. ‘Lig,’ mompelde ze, duidelijk makend dat hij eigenlijk geen keuze had dan te gaan liggen.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 23, 2014 12:17 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
Zijn hoofd was in zijn armen begraven, maar zijn oren stonden nog aandachtig en luisterden naar haar stem. Alsof hij zich er aan vastklampte, alsof het zijn enige uitweg was op dit moment. ”Wellicht hulp.” Vanbinnen verstrakte hij, voelde hij een krop in zijn keel, maar aan de buitenkant bleef hij de jongen die zich in een bolletje had getrokken en op breken stond. Hoe kon het dat dit hem zo kon kleineren? De pijn maakte het misschien erger, maar het was vooral zijn innerlijke strijd met zichzelf die hem zo'n pijn deed. Hoe moest hij ooit op een veilige manier onder de mensen komen? Hoe zou hij ooit weten hoe het voelde om lief te hebben, of geliefd te zijn. Hij had niet het gevoel dat zijn leven nog normaal zou kunnen worden, zeker niet naar wat er vandaag allemaal gebeurd was. Oliver voelde zich belachelijk, zo hulpeloos, maar tegelijk ook zo gevaarlijk, als een bom die op ontploffen stond, en waar hij geen controle over had. Het meisje langs hem had hem in deze situatie gezien, enorm kwetsbaar en vol emoties die hij niet te baas kon, en zodadelijk zou er nog iemand zijn hachelijke situatie in zich op nemen. Waarom kon hij niet gewoon sterk en onafhankelijk zijn zoals hij altijd was geweest. ”Wat dan ook, je kan hier niet blijven.” Haar stem was alles waar hij zich nog aan vast klampte.
Olivers ogen schoten open en hij hief zijn hoofd op van zijn armen die gekruist over zijn opgetrokken knieën lagen. Het meisje voor hem bewoog en voor een fractie van een seconde was hij bang dat ze hem weer zou aanraken. Dat ze weer zijn pijn zou wegnemen en hij na verloop van tijd anderen zou gaan misbruiken door hen aan te raken, zodat hij zelf geen pijn meer had. Maar dat mocht niet gebeuren. Hij had er heel zijn leven tegen gevochten, en zo gemakkelijk zou hij niet opgeven, ongeacht de situatie waarin hij zich begaf. Hij trok zijn knieën nog feller onder zich in, waardoor zijn rug meer gespannen stond en hij voelde hoe de gapende wondes open gingen staan. Maar het leek alsof ze een gebaar naar hem wilde doen, een gebaar van troost. Diep vanbinnen voelde hij zich raar. Geen gevoel van pijn, maar eerder iets aangenaam, en zijn gevoel nam het over van zijn gedachten. Er was de afgelopen drie jaar niemand geweest die hem had willen gerust stellen, of zeggen dat alles weer goed kwam, en hij had de indruk dat het meisje hem gerust wilde stellen. Haar hand zweefde boven zijn schoenen en hij trok ze niet verder terug. Zijn felblauwe en bloeddoorlopen ogen keken haar strak aan en zijn blik was niet op zijn schoenen gericht. Maar ze maakte haar gebaar niet af, keek in plaats daarvan recht in zijn ogen. ”Op je tanden bijten. Je moet hier weg,” Oliver zat er helemaal verstard bij en keek haar nog steeds recht aan, niet in staat om nog iets te zeggen omdat hij niet zeker was of zijn schorre stem het nog wel zou houden. Na enkele seconden in elkaars ogen te hebben gekeken liet ze haar blik varen richting de deur, waar een tweede persoon binnen kwam. Zijn hart begon nog harder te bonsen.
”Verfbeurt.” Hoorde ze haar mompelen terwijl ze naar het meisje staarde en hij knipperde eenmaal traag met zijn ogen en een mondhoek leek voor enkele milimeters omhoog te rijzen. Ze schonk hem nog snel een blik achterom, en hij keek weer recht in haar ogen, voordat ze het gesprek in handen nam. Hij ving niets op van het gesprek, hoorde het slechts als een onduidelijk gemompel in de verte, maar was blij dat hij zichzelf stil mocht houden, zodat het andere meisje niet zou horen hoe gebroken hij klonk. Oliver probeerde nog om te luisteren, maar hij voerde zo een innerlijke strijd met zichzelf, dat hij niet in staat was om zijn weinig overgebleven aandacht, over twee dingen te verdelen. Het meisje dat al die tijd aan zijn zijde had gezeten veerde vlot op en liep verder de zaal in, gevolgd door Olivers troebele blik, zonder werkelijk besef wat er gebeurde.
Nog voor hij het goed en wel besefte stond ze weer naast hem, haar lichte tred was geruidsloos. Hij keek gedesoriënteerd omhoog en zag zijn zwarte t-shirt in haar handen. Nu werd hij zich er pas weer van bewust dat hij niets om zijn bovenlichaam droeg en zijn ademhaling rees, duidelijk hoorbaar. ”Moet...” Zijn stem klonk zwak en hij was niet in staat om zijn zin af te maken. Het omhoog kijken eiste zijn tol en zijn hoofd viel in een knikje weer omlaag. Hij voelde zich naakt en was beschaamd ten opzichte van de twee personen die bij hem waren in de zaal. Hoe langer hij hier zat, hoe veel te zwakker hij werd. Het bloed liep nog steeds in straaltjes van zijn wenkbrauw, borst en rug naar beneden. ”Je moet liggen,” Oliver bromde zachtjes. Hij wilde niet bewegen, want de pijn was zelfs al zittend bijna ondraagbaar. Maar hij was er zich ook van bewust, dat als hij niet ging doen wat ze zei, ze weer lichamelijk contact ging gebruiken. Voorzichtig probeerde hij te bewegen, maar zijn hele lichaam schreeuwde van nee. Het meisje zakte langs hem op haar knieën en hij probeerde de traan in zijn ooghoek te verbergen. Het werd hem stilaan echt teveel. ‘Voor onder je hoofd. De vloer is koud, en je kan beter iets voor ondersteuning hebben.. Hersenschudding enzo,’ Ze bood hem voorzichtig zijn t-shirt aan, en met zwakke, trillende handen nam hij het aan. Het liefste van al had hij het over zijn torso willen trekken, maar hij had er de kracht niet voor, dus moest hij wel doen wat ze zei.
Het gesprek dat ze voerde met het andere meisje hoorde hij slechts vaag en hij deed zelfs geen moeite meer om er iets van op te vangen. Hij draaide zijn bovenlichaam een beetje opzij en voelde de wondes leuren, terwijl zijn gezicht vertrok van de pijn. Maar gelukkig zat hij nu met zijn open rug naar hen toe en konden ze zijn gezichtsuitdrukking niet zien. Hij voelde hoe de traan uit zijn ooghoek op de grond viel en legde de t-shirt op de grond achter hem, proberend om zo goed mogelijk in te schatten wat de afstand was tussen hoe hij nu zat, en waar zijn hoofd moest komen te liggan. ”Lig.” Net op dat moment liet hij zich achteroverleunen, hopende dat zijn buikspieren nog wilde luisteren en zijn val een beetje zachter zouden maken, maar niets was minder waar. Zijn rug kwam met een smak op de betonnen vloer terecht, gevolgd door zijn hoofd, dat gelukkig op zijn t-shirt belandde. Maar toch ging de slag door zijn merg en been en kon hij een grom niet onderdrukken.
Olivers ogen begonnen langzaam weg te draaien en hij nam zelfs geen moeite meer om nog te proberen om bij bewustzijn te blijven. Misschien zou alles beter voelen als hij er geen besef meer van had. Het bloed verliep met stroompjes zijn lichaam, doordat alle wonden op zijn rug met de slag weer volledig open waren gaan staan. Onder zijn rug kwamen kleine riviertjes bloed door gestroomd, die richting de voeten van de meisjes liepen. ”Wann...” Zijn lippen waren kurkdroog en bewogen amper toen hij aan zijn vraag begon... Zijn vraag die hij niet eens afgemaakt kreeg.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 23, 2014 9:04 pm
‘Hij moet naar een dokter,’ sprak het andere meisje. De blik van haar was fel, en ze keek Lissa doordringend aan. ‘Naja..’ Even was er niks anders te horen dan stilte, tot de conclusie van het meisje kwam. ‘De verbanddoos moet deze kant op komen,’ sprak ze. Het meisje mompelde dat hij moest liggen, en stond toen op. Ze liep naar een shirt toe wat op de grond lag, en Lissa wist vrijwel zeker dat dat aan de jongen toebehoorde. ‘Voor onder je hoofd. De vloer is koud, en je kan beter iets voor ondersteuning hebben.. Hersenschudding enzo,’ De jongen nam het t-shirt wat trillend aan, en Lissa volgde de bewegingen die hij maakte met haar ogen. ‘Wellicht kan jij iemand halen,’ opperde het meisje. Lissa wist dat dit geen goed idee was. Ze zou langer onderweg zijn dan nodig was, en ze hoefde helemaal niemand te halen. Er was al een genezer aanwezig. Ze kon zichzelf geen dokter noemen, ze had geen diploma's of wat dan ook wat doktoren wel hadden. Maar ze was een genezer. Ze zou de jongen helpen, hoe dan ook. Al ging het ten koste van haarzelf. Ze kon het niet laten, ze moest hem helpen. ‘Lig,’ mompelde het meisje tegen de jongen. Hij had geen keus, hij moest gaan liggen. Lissa wist niet of dat het beste was, misschien wel. De jongen ging liggen, en Lissa kon zijn pijn duidelijk zien. Onder zijn rug liepen al snel straaltjes bloed vandaan, naar haar en het andere meisje toe. Lissa stond op, en ze keek het meisje aan. "Ik denk dat we misschien even moeten wachten met die verbanddoos." Sprak ze heel rustig. Ze wachtte nog een seconde, en liep toen naar de jongen toe. Ze knielde vlakbij hem, ze zat op minder dan een meter afstand. Ze nam de situatie snel in zich op. Hij had een wond boven zijn wenkbrauw, wonden op zijn rug en borst, en ook zijn schouder zag er niet goed uit. Ze probeerde ving zijn blik, en haar jade-groene ogen keken rustig op hem neer. "Rustig blijven." Sprak ze zacht tegen hem. Ze wist dat dit veel van haar krachten zou gaan kosten, maar ze begon toch. Ze hield haar hand vlakbij de wond boven zijn wenkbrauw, en sloot al vrij snel haar ogen. Ze dacht aan een prachtige wei vol met bloemen die in bloei stonden. Het was zomer, en vrij warm. Er was geen wolkje aan de hemel, en de lucht was stralend blauw. Ze opende haar ogen weer, maar hield de gedachte in haar hoofd. Ze zag tot haar blijdschap dat de wond zich snel heelde, en dat er al snel niks meer van te zien was. Ze trok haar hand terug, en voelde nog niks. Deze wond was niet lastig geweest, maar ze was bang voor het grote geheel. Ze ademde even diep in en uit, en keek de jongen even aan. Ze keek naar zijn schouder en zijn borst, en besloot met zijn schouder te beginnen. Opnieuw hield ze haar hand dichtbij, en sloot weer haar ogen. Een mooie gedachte ging weer door haar hoofd heen. Nog een landschap, maar deze keer was het lente. Ze opende haar ogen weer, en zag de wond genezen. Het werk was daar gedaan, maar ze was nog niet klaar. Ze ging vrijwel meteen door naar de wonden op zijn borst, en deed hetzelfde als bij de twee voorgaande processen. Alleen voelde ze deze keer haar kracht sterk afnemen. Het was altijd zo, en ze dacht dat het ook altijd zo zou blijven. Het duurde langer voordat ze haar ogen deze keer weer opende, en ze zag dat de wonden zich ook langzaam heelde. Uiteindelijk was het werk gedaan, en trok ze haar hand weer terug. Ze zuchtte, ze was moe, had niet veel kracht meer over. Maar ze was nog niet klaar, het ergste moest nog. De wonden op zijn rug. Ze bleef moedeloos zo zitten voor even, proberend op adem te komen. Toen ze dacht dat het wat beter ging, keek ze weer naar het lichaam van de jongen. Het moest omgedraaid worden, anders kon ze er niet bij. Ze bewoog zich naar hem toe, en haar handen gingen naar zijn schouder toe. "Je moet je half omdraaien," sprak ze zachtjes. Ze gaf geen nadere uitleg, dat kon ze nu niet. Ze pakte zijn lichaam vast. Zodra haar handen hem aanraakte, voelde ze een tinteling. Ze lette er eerst niet op, maar het werd al snel pijn. De pijn werd erger, en snel legde ze hem op zijn zij. Ze trok haar handen zo snel mogelijk terug, hopend dat de pijn weg zou gaan. Dit was zo, het nam weer af tot zelfs de tinteling weg was. Ze keek naar haar handen, daar was niks aan te merken. Maar de pijn was er wel geweest. Ze snapte niet wat het was, en was verward. Maar ze werd afgeleid door de wonden op zijn rug. Ze waren het ergste, dat kon ze zo zien. Ze voelde zich moe, en ze wist niet of het haar zou lukken. Opnieuw ademde ze weer in en uit, voordat haar hand naar zijn rug toe ging. Ze stopte op de nabije afstand, en sloot haar ogen vrijwel meteen. Ze voelde hoe groot de wonden waren, en hoeveel werk ze moest verrichten. Ze probeerde al het goede van de wereld door haar hand, naar zijn wonden te sturen. En toch wist ze dat ze niet krachtig genoeg was. Haar gedachten gingen naar haar ouders, haar broer. Ze koos zorgvuldig de goede momenten uit, en stuurde haar blijdschap daarvan naar de wonden van hem. En ook al waren dit goede herinneringen, ze maakte haar verdrietig. Haar kracht nam sterk af, maar ze voelde dat ze er bijna was. Nog even, en de wonden zouden niet bestaan hebben. Ze was er bijna, bijna. En toen was het gedaan. Ze opende haar ogen, en zag succes. De wonden waren geheeld, zijn huid was weer hersteld, het zag eruit alsof die wonden er nooit waren geweest. Uitgeput trok ze haar hand terug, en verbrak de verbinding. Ze ademde diep in en uit, en haar blonde haren hingen voor haar ogen. Ze was uitgeput, al haar kracht was uit haar gezogen. Ze had niet vaak zoveel achter elkaar genezen. Ze was zwak. Ze moest op krachten zien te komen, ze had nu niks meer over. Ze had het punt bereikt dat ze elk moment haar bewust zijn kon verliezen, ze had geen kracht meer.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] ma jun 23, 2014 9:38 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
De stemmen rondom hem weerklonken slechts als een licht gezoem. Olivers borstkas rees niet meer zo heftig heen en weer, zijn ademhaling werd kalmer, en de pijn leek te verdwijnen. Maar niet door verzorging die hij kreeg, eerder door zijn bewustzijn dat hem in de steek liet. Gedachten en herinneringen schoten aan zijn gesloten oogleden voorbij en hij voelde zich vredig. Even alle slechte gebeurtenissen van de afgelopen jaren achter hem gelaten. Rust, kalmte, vrede met zichzelf.
Maar die rust verdween al snel, toen het blonde meisje plots naast hem neerknielde en hem met een zachte stem toesprak. Ze zou hem gaan aanraken en hij kreeg weer een innerlijke paniek, ditkeer zelfs niet meer in staat om haar tegen te spreken. Krampachtig deed hij een van zijn ogen open en zag de lichtgroene ogen van het meisje in de zijne kijken. Op de een of andere, onverklaarbare manier, bracht het hem weer tot innerlijke rust en werd alle paniek buitengesloten. Mutanten waren werkelijk de vreemdste wezens op aarde. Hij sloot zijn ogen weer en voelde een zuchtje wind over zijn gezicht strijken toen ze haar hand op enkele centimeters boven zijn gescheurde wenkbrauw hield. Een onverklaarbare stroom energie stroomde door de wonde naar binnen, en een kietelend gevoel verspreidde zich over zijn wenkbrauw. Hij fronste zijn wenkbrauwen en voelde dat de pijn afnam, alsof elke lichaamsvezel zich aan het herstellen was. Hoe kon dit?
Naarmate de tijd verstreek voelde hij op verschillende plaatsen van zijn lichaam de pijn verzachten en het voelde alsof hij zijn krachten herwon. Zijn borst voelde niet meer pijnlijk, en zijn schouder had niet meer dat kloppende gevoel. Toen hij zijn felblauwe ogen open deed en naar zichzelf keek, zag hij dat de gapende wonden op zijn borst en buik verdwenen waren. Half geschrokken hapte hij naar adem en bewoog wat ter plekke, waardoor de pijn in zijn rug weer naar boven kwam. ”Wat doe je?” Het was misschien een vreemde vraag om te stellen aan iemand die je levensbedreigende wonden verzorgde, maar hij was het niet gewoon om met andere mutanten om te gaan, laat staan om te kunnen begrijpen hoeveel verschillende soorten krachten er bestonden. Het meisje zag eruit alsof ze op instorten stond, alsof haar krachten afnamen, met dat Olivers toenamen.
"Je moet je half omdraaien," Olivers wenkbrauwen fronste zich, en hij keek haar met zijn dreigende blik aan. ”Je mag me niet aanraken!” Maar zonder flauw benul legde ze haar handen op zijn ontblootte torso en rolde ze hem op zijn zei. Met het moment dat haar huid in contact kwam met die van hem, verliet alle innerlijke pijn zijn lichaam via de plaatsen die ze aanraakte. Ze stroomde in haar over en Oliver voelde hoe de zweem van pijn die altijd in zijn lichaam zat verdween. Hij was niet meer in staat om iets te doen, hij genoot te hard van het moment en kon het gevoel van hemelse verlichting niet meer weerstaan. Zijn mond hing half open en zijn ogen waren weer gesloten. Een zacht kreunend geluid kwam uit zijn mond. Vanbinnen in hem probeerde er iets terug te vechten tegen het zalige gevoel, maar het kwam niet tot uiting. Dit alles gebeurde in een fractie van een seconde, voordat het meisje haar handen verslapten en ze terug trok alsof ze iets vies had aangeraakt. Oliver hijgde lichtjes en werd weer overwelmd door zijn eigen pijnen toen het meisje had losgelaten.
Het leek alsof beide meisjes zijn pijn redelijk goed konden weerstaan. Ze waren beide niet flauwgevallen en konden na enkele seconden weer gewoon functioneren. Andere mensen die hij ooit had aangeraakt hadden vrijwel onmiddellijk het bewustzijn verloren, maar deze meisjes... Weer dat kietelende geluid, en hij voelde hoe ook zijn rug weer zijn krachten herwon. Zijn lichaam voelde als herboren, alsof er nooit openstaande gaten in waren geweest, alsof er geen enkel gekneusd bot was geweest, of geen enkele blauwe plek had bestaan.
Hij draaide zich nog een kwart en stond op handen en knieën, met zijn gespierde rug gebolt, waardoor de spieren als koorden onder zijn huid lagen. Oliver bracht een zacht grommend geluid uit, en drukte zichzelf op, terwijl hij met zijn blote voeten weer in aanraking kwam met de grond. Langzaam maar zeker hielp hij zichzelf recht, met zijn rug richting het duo gedraaid. Weer het gevoel van schaamte overviel hem, en hij liet zijn hoofd half naar beneden hangen. Schuchter draaide hij zich om en keek hen om de beurt aan, eerst naar het meisje dat ineengedoken op de grond zat, daarna naar het slangenmeisje dat voor hem stond, maar waar hij zeker anderhalve kop boven uit torende. Hij kreeg geen woord over zijn lippen, kon hen enkel fel aankijken en een stap naar achter zetten. Hoe ging hij ooit zijn weinige 'trots' weer herwinnen? Hij liet zijn oplettende ogen naar de plek schieten waar hij zojuist had gelegen en zag zijn zwarte t-shirt opgefommeld liggen. In een fractie van een seconde, nog voor hij zelf goed en wel wist wat hij had gedaan, had hij het stuk stof van de grond gegrist en begon hij het onhandig over zijn hoofd te trekken, geen enkele last meer van de wondes die hij zonet had gehad.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] di jun 24, 2014 9:50 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Nadat de jongen haar bevel had opgevold, met de nodige moeilijkheden, waren de volgende momenten een onbegrijpelijke waas. Het meisje dat net binnen was komen lopen had aangegeven dat een dokter niet nodig was. Nadat de jongen was gaan liggen had ze haar aandacht op hem gefocust. Wat er daarna gebeurde werd onbegrijpelijk door haar gebrek aan kennis van andere mutanten. In haar wereld was ze nog steeds de enige met rare eigenschappen, en haar fantasie was duidelijk niet breed genoeg om andere mutaties in te schatten. Haar gezicht bleef de elke minuut dat het duurde emotieloos, enkel haar blik op het lichaam van de jongen was intenser geworden. Gefocust, vast gesmolten om geen enkele seconde te missen. Met onzichtbare verbijstering zag ze aan hoe zijn huid weer dicht smolt, hoe zijn lichaam langzaam ontspande onder het wegebben van de strijd die hij zojuist had moeten leveren. Uiteindelijk zag ze eruit alsof ze alles had gegeven, was het duidelijk dat ze klaar was aangezien zijn huid enkel nog was bedekt met de rode vegen van zijn eigen bloed. Maar dit was momenteel niet wat Valicity’s aandacht trok. Haar ogen waren vastgelijmd op iets anders. Op hem. Op zijn lichaam. Langzaam kwam ze tot het besef welke mogelijkheden mutaties konden hebben. Wat de wonderlijke wereld was waarin ze eigenlijk een deel van was. Ze kwam op het keiharde besef dat ze een nieuweling was in haar eigen wereld. Kwetsbaar en onwetend, ze zou prooi kunnen vallen aan alles en iedereen in deze school. Voor een seconde stokte de adem in haar keel bij dit besef; ze had zich nog nooit zo naakt en kwetsbaar gevoeld. Op dat moment nam ze zich voor stapte voor stapje zoveel mogelijk te weten te komen; beginnen bij zichzelf. Elke wond op zijn lichaam was genezen, had plaats gemaakt voor een gave huid waaraan geen spoortje te zien was van de gehavendheid die er eerst op gelegen had. Langzaam kwam hij overeind met een hernieuwd geluid dat uit zijn keel kwam. Ergens diep in zich voelde Valicity een rilling door zich heen gaan door dit geluid, haar blik nog steeds vastgelijmd op elke beweging die hij maakte. Hij was ook iets wat ze niet begreep, hij maakte dat ze zichzelf niet meer begreep. Hij haalde een mutatie naar boven die ze niet had gekend, zijn mutatie daagde die van haar uit. Door de momenten die voorbij waren gegaan voordat de genezeres op het toneel was verschenen hadden de grenzen waarvan ze dacht dat haar mutatie had weggevaagd. Ze haatte het, het gevoel dat ze zichzelf niet meer begreep en kon volgen. Haar blik stond nu gespannen, waarbij haar onderlip lichtjes tussen haar tanden was geklemd. Van binnen kroop de frustratie door haar bloedvaten als mierzoete stroop, haar blik nog steeds fel op hem vastgelijmd. Ze haatte het. En het was zijn schuld, voornamelijk zijn schuld. Ze kon het idee niet van haar afschudden dat hij het antwoord op vragen zou zijn, maar ook de oorzaak van meer vragen. Ze zou beginnen met ontdekken vanaf deze dag; beginnend met hem. Enkel de uitdrukking op zijn gezicht sprak genoeg. Maar zijn lichaam zei zoveel meer. Doodstil stond Valicity op haar plek te kijken, haar felle blik tussen enkele lokken lang haar door die niets van haar gedachtes verried. Haar fragiele lichaam leek nog meer in afmeting te slinken zodra de jongen recht voor haar stond. Zijn blik was snel en schuchter, waarna zijn lichaam het overnam en een afstand tussen hen creëerde. Nergens was er nog blijk van zijn gebroken lichaam, de gebroken ziel die eerst voor haar had gezeten en de energie niet meer had om zichzelf te verdedigen tegen de angsten die in hem rondspookte. Met moeite kon ze haar blik van het wonder africhtte zodra hij besloot dat het beter was dat hij zijn shirt aan trok. Met moeite kon ze de gedachtes van zich af zetten, om terug naar de werkelijkheid te keren en zich te focussen op het volgende persoon dat hulp nodig had. Dit alles was weer een bevestiging hoe onbekend ze was met de wereld waar ze eigenlijk zelf tot behoorde. Ze draaide zich naar het meisje, wat nog op de grond zat en er haast uitzag hoe de jongen voor het wonder eruit had gezien. Voorzichtig, opeens minder onhandig dan haar sociale interacties voorheen waren geweest, zakte ze voor haar door haar knieën. Met een enkele vinger tilde ze haar kin op en keek recht in haar ogen, haar gezicht dichtbij gebracht zodat ze op dezelfde hoogte zat. ‘Wat is je naam?’ sprak ze zachtjes, haast sissend wat een aantrekkende ondertoon had. Het karakter van een slang werd vaak omschreven in onder andere de Chinese kalender als een mysterieus, intelligent en sensueel type. Eva was niets voor niets verleid in de oude verhalen. De duistere verleidenis, het intelligente type dat op vriendelijke wijze de eigen wil kon voltooien. Nu waren dit niet werkelijk eigenschappen die heel erg op het oppervlakte lagen bij Valicity. Maar ze waren wel terug te vinden in haar dagelijkse gedragingen als je er goed over na ging denken. En soms, heel soms kwamen ze wat duidelijker naar het oppervlakte drijven. Haar nuchtere en vaak emotieloze houding gaven niets veel weg wat sommige als mysterieus konden opvatten, en op momenten als dit; dat haar intense blik van dichtbij op het meisje neerkeek, haar fragiele maar soepele lichaam geheel gefocust op haar was, was de indruk die ze op iemand maakte niet eentje om je op je gemak bij te voelen. Typisch sensueel was het niet te noemen, maar het verhoogde wel de spanning en intimiteit, een jachtdier dat zijn prooi probeerde te verleiden om in het open veld te komen staan. Het was een bijkomende karaktertrek waar ze geen controle over had, en zich ook niet werkelijk bewust van was. Soms kwam hij omhoog, bespeelde haar reacties en gedragingen alsof ze zichzelf niet geheel was. Omdat ze in het dagelijkse leven sociaal niet zo sterk was, kwam deze kant vooral op wanneer sociale skills echt nodig waren. En nu zat het meisje op instorten, verwachte ze ergens niet van de jongen dat hij gauw weer dichterbij zou komen nu hij genezen was en hij het zich weer kon permitteren zijn angst die ze in zijn ogen had gezien toen ze hem aanraakte om te zetten in werkelijke handelingen; afstand nemen. Vanaf enkele centimeters afstand staarde ze op het meisje neer, haar eigen lippen van elkaar af en haar blik gleed over haar gezicht waarna hij zich weer in haar ogen vestigde. ‘Vasilisa,’ herhaalde ze haar naam zachtjes, liet de klanken over haar tong rollen alsof ze haar naam eerst moest uitproberen. ‘Blijf rustig ademen, het is van belang dat je kan lopen,’ sprak ze zachtjes de volledige zin waarbij haar hand die van haar pakte en deze optilde. ‘Waar rust je het liefst?’ een ziekenzaal was wellicht niet nodig. Misschien haar eigen kamer, of buiten op het grasveld. Haar blik bleef intens in die van haar gericht, en het moment dat ze knipperde en haar knieën strekte om het meisje mee omhoog te tillen verdween de spanning die de afgelopen seconden in de lucht had gehangen. Zodra ze stonden, stond Valicity’s gezicht weer neutraal en ontspannen, keek ze naar het meisje terwijl ze diens schouders vasthield zodat ze niet om zou vallen. ‘Ik kan je niet dragen,’ sprak ze nu zacht, maar op een andere manier als daarnet. Het klonk weer onhandig, niet wetend wat ze precies moest doen. Ze draaide haar hoofd naar de deur, keek bedachtzaam waarna ze haar blik even op de jongen richtte. Nee, voor tillen zal ze geen hulp van hem verwachten. Kalm richtte ze haar aandacht weer op het meisje voor haar en keek haar vragend aan.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] vr jun 27, 2014 10:00 pm
Heel langzaam voelde ze hoe haar kracht beetje bij beetje terugkwam. Ze was het niet gewend om veel tegelijk te genezen, en ze wist dat ze moest trainen. Maar hoe? Ze kon moeilijk anderen gaan verwonden, om ze vervolgens dan weer te genezen, hopend dat ze daarvan zou leren. Het was anders met het andere deel van haar mutatie. Dwanggedachtes. Dat kon je makkelijker oefenen. Zolang je degene geen dingen liet doen die tot ernstige gevolgen leidde, was dat wel te leren. Maar ze wist niet of ze dat wel wou. Het helen van mensen vond ze niet erg, ze zag het vaak als een soort verplichting, maar dwanggedachten. Mensen dwingen, ze kon er niet goed tegen. Het was verschrikkelijk, ze kon er niet tegen om in mensen hun hoofd te zitten, en ze vervolgens zowat te beheersen. Ze had het niet vaak gebruikt, alleen in geval nood of als het niet anders kon.
Haar kin werd opgetild door het meisje. Die zat nu op dezelfde hoogte als zij, en keek haar indringend aan. ‘Wat is je naam?’ sprak ze. Haar vraag had een soort sissende ondertoon, en Lissa kon het niet helpen, ze moest denken aan een slang. Ze wist niet wat de mutatie van het meisje was, misschien had het er wat mee te maken, misschien ook niet. Het was maar een simpele gedachte die door haar hoofd heen ging, en vrijwel meteen weer verdween. "Vasilisa," sprak ze zachtjes. Ze hoorde hoe het meisje haar naam herhaalde, en toen zei: ‘Blijf rustig ademen, het is van belang dat je kan lopen,’ het meisje pakte haar hand, en tilde deze op. ‘Waar rust je het liefst?’ Ze hielp haar overeind, en Lissa was blij met deze hulp. Ze voelde hoe haar krachten weer wat toe waren genomen. Ja, ze was nog steeds zwak, maar ze kreeg langzaam het idee dat ze tenminste weer in de buurt van kunnen lopen kwam. ‘Ik kan je niet dragen,’ sprak het meisje. Lissa knikte, dat was waar. Ze stond niet erg stevig nu, dat wist ze, maar ze zou zo wel proberen te lopen. Ze herinnerde zich de vraag van het meisje. Waar ze het liefst wou rusten. Meteen schoot de plek waar ze heen wou door haar hoofd. "Buiten." Ze stopte, en zuchtte even. "Het liefst buiten." Glimlachte ze. Ze voelde zich nog altijd zwak, maar glimlachte toch naar het meisje. "Hoe heet je?" vroeg ze. Haar blik gleed naar de jongen. "En jij? Hoe heet jij?" Het deed haar goed om te zien dat hij weer genezen was. Zij zou er wel overheen komen, ze wist dat het niet lang zou duren, dit had ze de keren hiervoor dat ze zoveel had genezen ook gehad. Ze liet haar blik even over hem heen glijden, en keek hem daarna rustig aan. Haar ogen straalden kalmte uit zoals meestal. Vaak werden mensen rustig als ze haar zagen, ze had iets wat ze kalm maakte. Als de mensen woede in zich hadden, verloren ze dat soms. Bij verdriet vergaten ze het meestal. Het was haar mutatie en haar eigen karakter die daar voor zorgden. Ze maakte zich los van het meisje dat haar schouders vast hield, en merkte meteen dat ze minder stevig stond nu. Toch zette ze een stap naar voren, niet van plan zich zomaar over te geven aan haar mutatie nadelen. Ze liep dichter naar de deur toe, maar wankelde halverwege toch.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] za jun 28, 2014 11:09 pm
Oliver Marron ~ uncontrollable ~
Oliver voelde zich bekeken, alsof het meisje recht in zijn ziel staarde. Eerst in zijn ogen, daarna over zijn naakte bovenlichaam, voordat hij het met zijn t-shirt kon bedekken. De rode strepen van het bloed zaten er nog steeds, maar er was geen spoor van verwondingen meer te herkennen. Vanbuiten was hij genezen, tot het kleinste schrammetje toe, maar dat gold niet voor de binnenkant. De emotionele lasten die hij al heel zijn leven meedroeg waren nog steeds in grote maten aanwezig.
Zijn lichaam kon bijna even breed als de twee tengere meisjes samen genoemd worden en hij torende anderhalve kop boven het rechtstaande meisje uit. Oliver voelde zich gevaarlijk. Niet enkel door zijn mutatie vormde hij een bedreiging voor iedereen in zijn omgeving, hij zag er qua uiterlijk ook nog eens gevaarlijk uit. Zijn zware wenkbrauwen, sterk afgetekende jukbeenderen en kaken, plus zijn groot, gespierde gestalte. Hij zag er massief uit, ook al voelde hij zich aan de binnenkant absoluut niet zo. Zijn lippen kleefden als het ware op elkaar, niet in staat om te openen en iets nuttigs uit te brengen. Wat kon er nog gezegd worden? Het enige wat hij wilde – niemand pijn doen – was mislukt. Al zijn plannen vielen in het honderd en kwamen nooit tot een goed einde. Hij blaakte een diepe zucht en sloeg zijn ogen teneer. Het liefst had hij nu naar een fles sterke drank gegrepen en zich ram gezopen om zijn zorgen te vergeten, de innerlijke pijn te doen stoppen. Maar achteraf gezien zou hij er toch niets mee winnen. Wat deed het er allemaal nog toe?
Hij wilde weg, weg van hier, zich opsluiten in zijn kamer en zijn zorgen verdrinken, maar het nog menselijke deel in zichzelf dwong hem om niet van zijn plaats te wijken. Zijn blote voeten raakte de ijskoude beton, maar hij verbeet de koude en hief zijn hoofd weer op om naar het tafereel te kijken dat zich voor zich afspeelde. Twee meisjes hadden zich zonder enig besef in zijn problemen gesmeten, en hij was het hen wel allerminst schuldig om hen op zijn beurt te helpen. Maar hoe? Aanrakingen waren uit den boze, zijn geheimen wilde hij voor zich houden. Maar toch wilde hij hen niet teleur stellen, ook al wist hij dat het niet anders zou gaan.
‘Wat is je naam?’ Dit was de eerste keer dat ze haar felle blik, die star tussen haar voorover gevallen lokken haar staarde, van hem afhaalden. Pas vanaf toen had Oliver het gevoel dat hij weer kon ademen en hij slikte een keer, waarbij zijn fel uitstekende adamsappel omhoog en omlaag ging. Hij moest zich sterk houden, voor zichzelf, voor de meisjes. De sissende stem en haar té soepele bewegingen deed een koude rilling over zijn ruggengraat lopen, maar hij gaf geen kik. Anderen mutanten bezorgden hem schrik, hij had nooit begrepen hoezo een dingen mogelijk waren, en vandaag had hij zoveel gezien. Meer dan hij kon vatten, maar dit was niet het moment om een mentale breakdown te krijgen, ook al voelde dat hij op het randje van instorten stond.
Ze vroeg het meisje in het witte kleedje naar haar naam en hij liet zijn blik over haar slappe verschijning glijden. Vasilisa. Hij was haar zijn leven verontschuldigd, besefte hij net en gromde zacht terwijl hij weer zijn ogen dichtkneep en zijn hoofd opzij wierp. Toen hij weer naar het duo keek voelde hij de doordringende blik van het slangenmeisje op zijn huid branden en keek hij haar argwanend aan. Hij wist dat ze nooit in staat was om het andere meisje buiten te dragen, en dat dat voor zijn eigen spierkracht als een fluitje van een cent zou gaan, maar hij kon haar niet aanraken. Of toch niet met de kleding die ze nu droeg. ”Ik kan haar dragen.” Oliver deed heel schuchter een stapje naar voren, en moest zichzelf dwingen om niet in het beven uit te barsten. ”Maar enkel zonder rechtstreekse aanraking.” De slik die hij maakte was duidelijk hoorbaar en hij voelde zich enorm kwetsbaar, enorm fragiel. Terwijl hij de grootste gevaarfactor was in de hele ruimte, maar toch voelde hij zich geroepen om hen te helpen.
Het andere meisje hielp Vasilisa rechtop en hij keek neer op hen twee, met zijn felblauwe ogen. "Buiten." Olivers adem stokte, en zijn weinige iniciatief dat hij gaf verdween als sneeuw voor de zomerzon. Nooit. De open buitenlucht was nog een van zijn grote angsten. Hij kon zijn lichaam niet meer onder controle houden en begon nu te beven op zijn benen. Als kind was hij zijn controle over de zwaartekracht verloren en was hij richting de lucht beginnen vallen. Zijn zwaartekracht punt was 180 graden gedraaid en de wereld stond letterlijk op zijn kop. Door de angst die toen door zijn aderen voerde was hij pas laat in staat geweest om zich weer op het normale zwaartekrachtpunt te concentreren, en had hij een enorme val begaan. De vraag naar zijn naam kon hij niet beantwoorden.
De adrenaline gierde door zijn aderen en de spieren in zijn armen werden duidelijk zichtbaar doordat hij zich zo bang voelde. Oliver deed verwoed een paar passen achteruit en besefte dat hij nu helemaal niet meer in staat was om hen te helpen. Herinneringen die hem nu nog steeds nachtmerries bezorgden, hem 's ochtends tegen het plafond lieten wakker worden, of zoals vandaag bijna de dood in joegen. Op de een of andere manier voelde hij zich aangetrokken tot de blik van Vasilisa en kon hij zichzelf niet inhouden om recht in haar ogen te staren. Net toen hun pupillen in elkaar staarden, viel het gevoel van angst zonder enige aanleiding van zijn schouders. Het beven stopte en hij kon zich weer ontspannen. De herinneringen leken hem niet meer te kunnen raken en het voelde goed om bij het meisje in de buurt te zijn. Oliver had er geen enkele verklaring voor en voelde zich in een zweem van enkel positieve gevoelens. Gevoelens die niet reël waren, maar werden gecreëerd door de mutatie van de blondine. Hij wilde schreeuwen, haar toeroepen dat ze moest ophouden met zijn emoties te beïnvloeden, maar het ging niet. Oliver wilde zijn wie hij was, zelf zijn problemen oplossen en niet afhankelijk zijn van anderen of gemanipuleerd worden. Maar het voelde zo goed, zo luchtig...
Half strompelend bewoog het meisje zich voort richting de verwoeste deur langs waar ze was gekomen. ”Mijn naam is Oliver.” Zijn stem diep en zwaar, maar boven alles klonk hij zelfzeker. En de drang om te helpen was weer daar, ook al was het nu niet uit eigen wil, maar door de beïnvloedende mutatie van Vasilisa.
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] wo jul 02, 2014 10:44 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
[Excuses, sommige dingen zijn door elkaar gehaald maar maakt nu vrij weinig meer uit :P is toch oud, hehe]
Buiten. Haar optie om Vasilisa te helpen en te vragen waar ze het prettigste rustte was niet verder doordacht. Ze wist dat ze haar niet kon tillen, zo ver was Valicity al gekomen. Het tweede punt was nu dat ze hoopte dat hij de weg wel kende. Ze zou hoe dan ook volhouden dat haar aandacht volledig bij het meisje was, en haar ondersteunen. Hij mocht het moeilijke werk uitdokteren. Gepast deed ze alsof ze haar vraag ontweek, sloeg onhandig haar tengere arm om de middel van het andere meisje zodat ze niet ter plekke op de grond zou vallen. Ze was niet zo van lichamelijk contact, maar ze kon nu niet veel anders verzinnen. Hierdoor stond ze nu weer gericht op de jongen naast Vasilisa, en volgde haar blik naar hem toe. Haar blik keek hem weer strak aan, volgde elk lijntje in zijn gezicht; hopend op iets wat iets weg zou geven en weer een puzzelstukje zou opleveren. Even gleden haar ogen naar het meisje naast haar bij zijn oppering, vroeg zich ergens af hoeveel overtuigingskracht dit bij hem moest kosten. Bij Medusa wat was ze nieuwsgierig. Het was beangstigend, ergens in zich voelde ze nog steeds de neiging om alles wat anders was te ontlopen. Alles wat benadrukte dat ze niet normaal kon leven wilde ze ontwijken. Ze zag de kleine veranderingen in zijn spieren, staarde hem zo strak aan dat je je makkelijk wat ongemakkelijk zou kunnen voelen. Maar zijn aandacht was niet op haar gericht. Zijn blik was gevangen door die van het meisje naast haar. Toen, vanuit het niets, ontglipte de spanningen hem. Ontspande de strakke lijnen van zijn gezicht en staarde hij haar nog steeds aan. Voor een zoveelste keer in de afgelopen minuten snapte ze er niets van. Haar eigen ogen schoten tussen de twee heen en weer, zag haar kalme gezicht en zijn verandering langzaam een connectie vormen. Haar hoofd tolde, haar ogen bleven alles proberen te volgen totdat ze ze neersloeg en onhoorbaar zuchtte. Voorzichtig keek ze opzij, liet haar armen langs zich vallen toen het meisje zich voorzichtig losmaakte en enkele stappen zetten. Bij het horen van zijn naam schoten haar felle kijkers pas weer omhoog, printte zijn naam in de verbindingen tussen haar hersencellen. Wilde ze haar toekomst uitvoeren, was dit een naam die ze moest onthouden. Daar stond ze sullig op haar plek te staren naar het weg wankelende meisje, staarde haar in eerste instantie alleen maar na. Daarna rechtte ze haar rug en draaide haar gehele lichaam in de richting van de vervormde deur en haar lange benen in beweging zette. ‘Ga je mee.. Olivier,’ zijn naam rolde een fractie te laat over haar lippen om de zin volledig vloeiend te laten lopen. Terwijl ze langzaam en geruisloos achter het meisje aan liep draaide ze even lichtjes haar hoofd om hem over haar schouder aan te kijken. Haar directe blik haakte in die van hem vast, staarde hem voor je gevoel langer aan dan het werkelijk was. Een moment later was haar aandacht weer op het meisje gericht dat nu voorzichtig op zichzelf bij de deur was gekomen. ‘Z-zeg maar als je hulp nodig hebt,’ mompelde ze zachtjes, haar blik op de grond voor zich gericht terwijl ze langzaam naast Vasilisa liep. Onzichtbaar zorgde ze dat haar bewegingen later kwamen dan die van haar, zodat zij soepeltjes het richtingsgevoel van Vasilisa kon volgen en ze in één keer de goede weg hadden. De hele wandeling had ze geen woord gesproken, staarde haar ogen kalm voor zich uit en vroeg zich af wat de volgende stappen waren.
[sorry, inspiratieloos. Verzinnen jullie maar wat leuks :D]
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] zo jul 06, 2014 9:45 pm
"En jij? Hoe heet jij?" Vroeg ze aan de jongen. Het deed haar goed om te zien dat hij zich beter voelde. Ze faalde bijna nooit met genezen, slechts een enkele keer was dat gebeurd, en ze had daar geen verklaring voor. Haar blik gleed even over de jongen heen, en stopte daarna bij zijn ogen. Ze keek hem rustig aan, en haar ogen straalde kalmte uit. Ze zag hem ontspannen. Ze wist niet of haar mutatie hier ook bij werkte. Ze zag wel vaker dat mensen ontspanden als ze bij haar waren, maar ze had nog niet uitgevogeld of dat door haar karakter kwam, of door de Spiritus. Misschien allebei. En als het door de Spiritus kwam, zou ze het kunnen trainen, en zou ze het misschien onder de knie kunnen krijgen. Misschien... ”Mijn naam is Oliver.” Lissa maakte haar blik los van hem, en maakte zich los van het Valicity die haar ondersteuning gaf. Ze zette wat stappen, en hoewel ze met iedere stap weer kracht kreeg, wankelde ze toch wat. Ze liep verder tot aan de deur, en hoorde het meisje praten. ‘Ga je mee.. Olivier,’ vroeg ze aan hem. Lissa stopte bij de deur, en bekeek die eens goed. Daarna wachtte ze tot het meisje aan kwam lopen, en keek toen opnieuw naar de jongen. Ze maakte even een knikje naar de deur, dat hij mee moest komen, en stapte toen door de deuropening. ‘Z-zeg maar als je hulp nodig hebt,’ hoorde ze Valicity zeggen.
Valicity liep heel de weg naast haar, maar zei niks. Zelf was Lissa ook niet echt spraakzaam, maar ze vond het niet erg. Ze won haar krachten terug, en het lopen ging steeds beter, net als de rest. Haar blonde haren golfden langs haar gezicht, en ze keek rustig om zich heen. Ze waren de lokalen al voorbij, en Lissa merkte dat ze moeiteloos de weg terug kon vinden. Hoe dat was gekomen wist ze niet, ze liep ergens heen, en het bleek de goede weg te zijn. Ze verwonderde zich er niet langer over toen ze bij de deur kwamen die tot buiten leidde. Ze bleef bij de deur staan, met haar hand op de deurknop. Ze keek naar de twee die bij haar waren, en opende toen de deur en stapte naar buiten. Ze liet de deur wijd open staan, en genoot van het zonlicht dat op haar viel. Even sloot ze haar ogen, en ademde rustig in en uit. Er lag een kleine glimlach op haar gezicht. Ze vond het heerlijk om buiten te zijn met dit weer, en het zonlicht deed haar goed. Daarna opende ze haar ogen weer, en draaide zich om, en keek weer naar Oliver en Valicity. "Komen jullie?" Vroeg ze rustig. De kleine glimlach lag nog steeds op haar gezicht, en haar ogen keken uitnodigend.
-Uberlaat, so sorry ;-; -
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa]
![The beast howls in my veins [Valicity & Vasilisa] 4160-ivory_jersey_cotton_sheath_dress_draped_blue_sleeveless_casual_chic_dress_side](https://2img.net/h/electricfrenchie.com/wp-content/uploads/images/products/4160-ivory_jersey_cotton_sheath_dress_draped_blue_sleeveless_casual_chic_dress_side.jpg)