It's like I'm sleep walking

Eleanor Birdy

Oh, oh, oh. Ze had het alweer voor elkaar gekregen. Tijdens het water geven aan de plantjes had ze haar zwarte stoffen jurkje langs een paar doorns heen gehaald en het dikke schapenwol had het begeven. Nu ze voor een keer iets zwarts aangetrokken had en vooral haar haren door een stijltang had gehaald, geen sjaaltjes of vestjes droeg, leek ze plotseling een stuk normaler. Niet dat ze dat zelf echt door had, ze had gewoon zin gehad om een luchtig jurkje te dragen, ondanks dat het winter was. De stof waar het van gemaakt was hield haar wel warm, de vele dikke draden die aan elkaar gehecht waren maakten het een sierlijke jurk en tegelijkertijd toch in haar stijl. De wol gaf haar lichaamsdelen goed weer en zelfs een beetje huid doorschijnend, al hing dat vanaf haar borstkas steeds losser. Het jurkje kwam enorm lossig tot net onder haar knieën, ook droeg ze geen schoenen of slippers om haar voeten. Zelfs haar onderarmen waren bloot en ze zeurde niet over de kou die er buiten heerste en ook in haar lokaal, gezien ze de ramen open had gezet. Ze neuriede op de muziek die aan stond van Stevie Nicks. Rooms on fire was zo mooi, vooral de acapella versie.
Ze was op haar bureau geklommen, hing met de ene been over de rand heen en bengelde die zachtjes heen en weer, terwijl ze de andere been opgetrokken had om beter bij de stof te kunnen. Het was een vreemde positie, vooral op een bureau, maar Eleanor was dan ook niet bepaald normaal te noemen. Met het draad door de naald, het lukte niet. Het lukte niet. Verdorie. De blondine stak haar tong een stukje tussen haar roze lippen uit en kwam op het idee om hem inderdaad nat te maken, het puntje van de zwarte dunne draad. Yay! Het lukte nu wel! Ze trok een mondhoek omhoog en probeerde zich nu juist meer te focussen op het draadje, legde er een simpel knoopje in zonder te trillen. Oh, wat een uitdaging! Voorzichtig haalde ze het door een klein gaatje heen van haar jurk, dat daar hoorde, en verbond de twee draadjes samen die geknapt waren. Ze had dit niet vaker gedaan, maar het lukte haar ijzersterk goed voor haar gevoel. Ze leerde nog zoveel op deze school, ze vond het heerlijk. Een zacht en vooral koud briesje dat voorbij kwam deed haar realiseren dat ze de deur nog open had laten staan, natuurlijk. Het was allang avond, tenminste, net geslagen. De winter zorgde er gewoon voor dat het gauwer donker werd. Ze was gewoon nog legaal bezig hier, al was het haar eigen lokaal. Oké, misschien was het toch al een uur of acht. Eleanor had de tijd niet in de gaten gehad en er stond ook zo één, twee, drie geen wekker of klok hier. De muziek hield haar bovendien goed bezig en de focus op het fiksen van haar jurk maakte het helemaal goed. Hield ze in gedachten.

Eleanor Birdy

''Hoohoo,'' zong ze zachtjes mee met de muziek, het was geen stuk tekst wat er voorbij kwam maar het melodie. Ze vond het heerlijk om dat ook mee te zingen en te neuriën. Voor haar was niet alleen de tekst dat haar aansprak van Stevie, maar ook de muziek zelf. Het gevoel wat er in zat werd overgebracht naar haarzelf en dat vond ze zo heerlijk. Zo'n schitterende glimlach kreeg ze er keer op keer van op haar gezicht te staan. Eleanor sloot haar ogen en neuriede kalm mee, bewoog haar hoofd heen en weer. Ze had er niet bij stil gestaan dat ze het naald en draad met de stof nog teder tussen haar vingers vast had en zodra ze per ongeluk met de naald tegen haar vinger aan kwam, ontwaakte ze uit de muziek droom. Ze gniffelde en ging meteen druk aan het werk. Ze had zich bovendien niet gestoken, en als dat wel was gebeurd dan was er niet zoveel schade geweest. Door het vele werken in de tuin dat ze op haar eigen plekje en inmiddels hier ook had gedaan had ze heel veel eelt op haar vingers en ze droeg vele ringen, dus hield die de pijn wel tegen. Simpel legde ze nog een knoopje in het draadje zodra ze de twee afgebroken stoffen tot één geheel genaaid had en het zwarte draadje afgebroken had door met twee vingers eraan te trekken. Ze ontblootte haar tanden wanneer ze het draadje op rolde op het houdertje en liet haar tong er zelfs langs glijden. Haar tanden. Niet langs het draadje. Dat zou vreemd zijn. Lachte ze in zichzelf. Waarna ze zich half omdraaide en over de tafel heen leunde om de naald en draad terug in één van de kleine houten laatjes te stoppen, precies waar ze het vandaan had gehaald. Ze zuchtte opgelucht en vond de energie voor even niet om haar bovenlichaam terug omhoog te duwen, dus legde ze zichzelf lui neer op het bureau en liet beide benen in de lucht bengelen. Het nummer liep langzaam af en ze sloot haar ogen om van de laatste noten te genieten. Ademde rustig in en uit, met een hand op haar borstkas gelegd zodat ze het kon voelen hoe die op en neer bewoog bij iedere adem die ze nam. Ze genoot van ieder zuurstof dat ze binnen kreeg en speelde met haar andere hand met het hout van het bureau, tikte bij iedere noot geluidloos op het blad. Tot de laatste noot.
De stilte die er heerste, voor het volgende nummer begon, was korter dan normaal. Ze had een seconde of twee stilte gehad en ze hoorde muziek. Niet vanuit haar radio, maar van ergens anders vandaan. Kwam het vanuit het muzieklokaal dat hier naast zat? Eleanor's ogen schoten open en ze sloot haar eigen radiootje af, kwam van het bureau af gehuppeld en ging op onderzoek uit. Als allereerst stak ze haar hoofd om de hoek en bekeek beide kanten van de gang. Er was niemand, dus zette ze de stappen naar het lokaal waar het geluid vandaan kwam. Bij iedere stap dat ze dichterbij kwam werd het geluid sterker en sterker. Geluidloos op haar blote voeten stond ze in de deurpost en zag hoe er een beeldschoon meisje achter een piano zat. Ze herkende haar als Jadeline en besloot ademloos toe te kijken. Schoof haar armen over elkaar heen en leunde met haar bovenlichaam en hoofd tegen de deurpost aan. Ze herkende het nummer niet, maar het was prachtig. Oh zo prachtig. Storen wou ze haar niet en vooral niet laten schrikken. Dus bleef ze op de achtergrond.
Tot op het moment dat er tranen in haar ogen sprongen en ze de neiging voelde om niet langer stil te blijven staan. Op het ritme dat ze inmiddels een beetje door had gekregen zette ze haar voeten neer, ietsje verder het lokaal in, en draaide rondjes. Draaide zoveel rondjes dat de onderkant van haar jurk in een cirkel omhoog rees en ze gebruikte haar armen. Eleanor gebruikte zeker haar armen om haar emoties te expireren. Zelfs haar haren dansten mee, op hun eigen manier en ze ging steeds sneller en sneller en sneller.

Eleanor Birdy

De piano liet haar hart stralen en er was niets wat ze er tegen kon doen. De prachtige noten vulden haar van binnen en zo ook de stem van Jadeline. Ze mocht het nummer niet kennen, toch was het perfectie. Ze genoot van de wind die tegen haar bovenbenen aan sloeg omdat haar jurkje die veroorzaakte, het zwarte jurkje van wol. En de koude vloer onder haar voeten, die ze met iedere pas die ze zette een graadje warmer maakte. Was het niet van de houvast, dan kwam het door de wrijving die haar huid met de ondergrond veroorzaakte. Een warme blik kwam op haar gezicht te staan, tezamen met een glimlach die ze zelden had. Als een kind dat net een koekje had gekregen, zo mocht je je het je voorstellen, maar met zoveel meer betekenis en toch alsof ze geen zorgen had. Zorgeloos. Dat was het. En zonder dat ze het door had gleed ze weg in haar gedachten van vroeger.

'Eleanor, wat ik je nu ga vertellen zal je koesteren, bewaren en misschien zelfs je leven veranderen.' Een hand sloot om haar wang, zacht en warm. De zuster had mij naar haar kantoor geroepen, al had ze niet de reden verteld. Ik had geen idee wat er aan de hand was, al was ik wel oud en wijs genoeg om haar advies op te volgen. Ik was vijftien, al een lange tijd alleen in het weeshuis sinds Alyssa er niet meer was. Bijna al m'n vrienden waren al vertrokken, meegenomen naar een pleeggezin. Het erge was dat naarmate dat de anderen opgroeiden, ik een jong meisje bleef. Niet qua leeftijd, maar mijn lichaam weigerde op te groeien. Toch was mijn ziel het daar niet mee eens. Sterker nog; sommige zusters hadden mij oud geprezen, ze vonden me een wijze en tedere ziel hebben met compassie en zonder enige huichelarij. Ik sloot mijn ogen in haar aanraking, glimlachte. ''Oké.'' Zei ik als antwoord, ze had mijn aandacht en ik was er klaar voor. Klaar voor haar advies, nieuwsgierig naar hetgeen wat ze zou zeggen. 'Je bent speciaal, kind. Ik zeg dit niet gauw, maar je bent een favoriet. Niet alleen van mij, van alle zusters hier. Je ziel is prachtig, liefje. Jij bent prachtig. Mijn voorkeur gaat uit naar je zorgeloosheid, hoe je altijd het beste in de anderen ziet. Je communicatie met de natuur is wonderlijk. Ik kan het niet van je eisen, maar je wel vragen en waarschuwen. Wees altijd jezelf, Eleanor. Hoe slecht de wereld ook van buiten is, hoe andere mensen je buiten dit weeshuis je ook zullen behandelen; je blijft speciaal. Zolang je je hart puur houdt, zal niemand je pijn kunnen doen.' Tranen waren in de zuster haar ogen gevormd, ik zag er de waarheid in. Niet alleen in haar tekst, maar vooral op de manier hoe ze het verteld had, de houding die ze had en bovenal haar emoties. 'Je leven is van jou.' Ik was sprakeloos, wist niet wat ik moest zeggen en sloeg daarom mijn armen om haar lichaam heen, drukte mijn hoofd tegen haar hals aan. Ik hoorde haar haar neus ophalen en vervolgens volgde er een hand op mijn haar, die kalm met wat plukjes speelde.

De piano drukte zijn laatste noten uit en Eleanor stopte met draaien, terwijl het jurkje terug tegen haar benen aan kaatste. Ze had gezien, niet bepaald door gehad, hoe Jadeline haar ogen op haar gericht hadden gestaan tijdens het nummer. Toch was ze doorgegaan met spelen, wat betekende dat het meisje inmiddels wat meer gewend was aan dit eiland. Of eigenlijk meer aan gezelschap. Misschien kwam het wel door Eleanor zelf. Dat ze inmiddels haar vertrouwen in de docente had gelegd. De vrouw waarmee ze dingen gemeen had. Voor Eleanor voelde het in ieder geval alsof ze een band hadden en tenzij Jadeline daarmee in protest ging, veranderde dat niet voor haar. ''Dat is oké. Er is niemand anders in de buurt, ik ben de enige hier.'' Zei ze kalm, kwam een paar stapjes naar de jongedame toegelopen. ''Je weet dat ik de docent van zelf expressie ben en dit.. dit was een stukje prachtige emoties.'' Ze veegde een traan weg, blijkbaar was die zomaar uit haar oog komen rollen en gaf haar een opgeluchte glimlach. ''Is alles oké? Vind je het erg als ik naast je kom zitten? Ik houd van de piano. Fleetwood Mac gebruikt het instrument ook en ik zou het graag zelf willen doen, maar ik weet niet hoe. Zou je nog een stukje willen spelen? Je speelt echt vlekkeloos.''