Room 19

Clementine gromde zacht, terwijl ze met al haar macht probeerde haar koffer dicht te krijgen. Het wilde niet bepaald lukken, maar dat kwam dan ook waarschijnlijk door het feit dat ze al haar kleren uit frustratie er maar in had gegooid en niet eens moeite had gedaan om ze netjes op te stapelen. Frustratie, ja. Ze was gefrustreerd omdat ze van de leraren te horen had gekregen dat ze een nieuwe kamer kreeg; eentje met een meisje erbij inbegrepen. Ze kreeg dus opnieuw een kamergenote en daar was ze alles behalve blij mee. De vorige keer had ze maar liefst drie van die gehad en één van hen was praktisch gestoord. Een maniak, dat was een goede beschrijving. Delia vond het heerlijk om het bloed onder haar nagels vandaan te halen en dat probeerde ze dan ook geregeld voor elkaar te krijgen. Clementine had in die tijd een ontzettende haat voor die mutant ontwikkeld. Ze was zelfs de tel kwijt geraakt met hoe vaak ze “vai e fottiti” tegen de zwartharige wilde gillen. Maar dat was voor een tijdje niet meer van belang geweest. Clem had een andere kamer gekregen waar ze lekker tot rust kon komen. Eentje zonder kamergenoten die elkaar niet constant wilden vermoorden. Althans, Delia was de enige die uitstraalde dat ze hen daadwerkelijk de nek om wilde draaien. De rest dacht het alleen maar inwendig over Delia. En nu werd haar geluk weer van haar afgepakt. Ze moest nog een keer die hel doorstaan en haar kamer weer delen. In principe vond Clementine het niet erg, mits die kamergenote maar van haar spullen en privéleven af bleef. Het irriteerde haar mateloos dat Delia constant aan de hare kwam en dat zonder het ook maar te vragen. Oh god. Wat als Delia die kamergenote was? Jean en Lillian hadden wel wat specifieker mogen zijn met hun beschrijving. Clementine raakte bijna in paniek bij die gedachte en moest even stoppen met wat ze deed om op haar bed te kunnen zitten. Na een paar keer diep in en uitademen was ze echter weer gekalmeerd en kon ze er weer tegen aan.

Het kostte haar nog zo’n vijf minuten voor ze eindelijk haar koffer met veel pijn en moeite dicht kreeg. “Chi lar dura la vince,” grijnsde ze lichtjes tegen zichzelf. Godzijdank was ze van nature koppig en hield ze voet bij stuk, anders had ze het al twintig keer opgegeven. Clementine liep alles nog één keer na en vertrok toen met haar koffer de deur uit, die ze voor een laatste keer achter haar dichtsmeet en op slot draaide. Met een slecht humeur dropte ze haar huidige sleutel bij de conciërge en kreeg de nieuwe toegereikt, die ze met veel tegenzin aannam om vervolgens te vertrekken naar haar nieuwe kamer. Tijdens het lopen bekeek ze het nummer die in de sleutel gegraveerd stond. 19. Dat was gelukkig niet zo heel ver lopen, toch? Haar oren, die verstopt zaten onder de wollen pet die ze droeg, pikten hier en daar wat muziek achter gesloten deuren op. Menig mutanten hielden van muziek, maar dat was ook niet zo ontzettend bijzonder. Wat bijzonder was, was dat het niet asociaal hard stond. Clementine had lang last gehad van haar oren, zelfs nadat ze van kamer was geruild. Delia wist wel hoe je een dier moest treiteren daarmee.
Clems blauwe ogen gleden langs de deuren en bleven uiteindelijk hangen op nummer 19. Abrupt bleef ze staan en sloeg de twijfel toe. Wilde ze eigenlijk wel meteen haar nieuwe kamer bezichtigen? Wie weet wie er achter die deur zat. Het was in ieder geval niet Delia, want er was geen keiharde muziek te horen. Eerder stilte. Hoe hard ze ook haar best deed, ze kon niet veel geluid oppikken achter die deur. Was haar kamergenote er überhaupt wel? Dat moest wel. De geur die ze rook gaf dat in ieder geval wel aan, maar het kon net zo zijn dat het meisje net vertrokken was. Daar kon ze maar op één manier achter komen… Clementine reek met haar sleutel naar de deur en opende die langzaam en voorzichtig. Vervolgens pakte ze het heft van haar koffer en trok die dichter tegen zich aan, waarna ze net zo voorzichtig de kamer in keek en lichtjes achter de deur bleef verscholen. Haar blauwe ogen vielen uiteindelijk op het Aziatisch meisje dat op haar bed met een vel papier in haar handen zat. Opgelucht zuchtte Clem onbewust haar ingehouden adem uit. Het was inderdaad niet Delia. “Errm, salve?” begroette ze langzaam, terwijl ze achter de deur uit verscheen en naar binnen kwam gelopen. “Ik ben Clementine. Je nieuwe kamergenote, denk ik?”

Clementine spande haar spieren gealarmeerd aan toen het meisje opstond, bang dat die haar de kamer uit zou tackelen en zou gillen dat zij ook geen kamergenote wilde. Dat Clem op moest rotten. Tot haar verbazing bleef de vreemdelinge echter staan en stelde ze zichzelf kalm voor als Chiyo. De blondine wist even niet wat ze moest verwachten en bleef daarom een paar tellen doelloos staren naar de mutant. Zoals alle andere Aziaten was deze klein – kleiner dan haar in ieder geval – en zag ze er vrij onschuldig uit. Clementine wist echter beter; uiterlijk en schijn konden bedriegen. Toch leek Chiyo geen Delia-type te zijn en dat stelde haar enigszins gerust. Bovendien had ze zichzelf voorgenomen om mutanten een kans te geven en dat had nog vrij goed uitgepakt met Elise, niet waar? Sterker nog, ze durfde Elise nog wel een vriendin te noemen. Clem schrok op bij de vraag van Chiyo, niet wetend of ze meteen moest reageren. Of dat ze überhaupt moest reageren. “… Nee, ik ben al wat langer hier op het eiland,” vertelde ze na heel wat te hebben overwogen, terwijl ze kalm naar haar nieuwe bed toe liep. Althans, ze ging ervan uit dat dit haar bed was, aangezien Chiyo op de ander had gezeten. Met enige moeite gooide ze haar koffer erop, maar al die tijd maakte ze geen oogcontact met het Aziatisch meisje. Moest ze nu echt meteen al socialiseren? Ze kon dit niet. Zeker niet als ze iemand daarvoor moest vertrouwen. Aan de andere kant, was dit wel eerlijk voor haar kamergenote? … Niet echt. “En jij?” vroeg Clementine na een tijdje naar haar koffer te hebben gestaard. Ze draaide zich om naar Chiyo en probeerde een vriendelijke glimlach op haar gezicht te toveren. Dat ging haar nog steeds niet echt goed af. “Ben jij nieuw hier? Ik heb je nog niet in de les gezien.”  

Aan de gezichtsuitdrukking van Chiyo te zien, moest ze even nadenken over een antwoord. Clementine wachtte geduldig – gunde het meisje zelfs de tijd om dit te kunnen. Dit gaf al aan dat ze niet compleet nieuw was op het eiland en toch al wat langer aanwezig was, niet waar? Het antwoord dat ze kreeg bevestigde haar vermoedens; haar kamergenote was al een maandje op het eiland. “Ah,” reageerde Clementine onbewust, waar ze zelf eigenlijk van schrok. Stik, nu moest ze een betere reactie eraan toevoegen, niet? Dat was hoe conversatie werkte, toch? “Dat verklaart ook meteen waarom ik je nog niet in de lessen heb gezien.” Goed geïmproviseerd, Clem. Dit was vast wel goed. Chiyo nam terug plaats op haar eigen bed en liet even een stilte vallen, wat voor de blondine een teken was dat ze haar koffer kon uitpakken. Toen ze zich bedacht dat ze haar kleren in een woedeaanval op elkaar had gegooid en niet eens netjes had opgevouwen, schaamde ze zich toch wel een beetje. Wat moest de ander wel niet van haar denken als ze dit zag? Zo’n vreselijke rommelmaker was ze in het algemeen niet eens. Besluitend om toch maar in het diepe te springen, ondanks de onzekerheden, opende ze haar koffer en keek rond naar haar nieuwe kledingkast. Toen ze die gevonden had, besloot ze eerst alles maar netjes op te vouwen, voordat ze haar spullen erin weglegde. “Dus wat zijn je hobby’s?” kwam toen een nieuwe vraag van Chiyo, waarbij ze in eerste instantie geen antwoord wilde geven. Ze had juist gedacht dat ze al genoeg gesocialiseerd had, maar haar kamergenote dacht er blijkbaar anders over. Uiteindelijk besloot ze toch maar naar een antwoord te zoeken, zichzelf eraan herinnerend dat ze de Aziaat een kans moest geven.

Hobby’s. Had ze die eigenlijk wel? Ja, ze hield van muziek luisteren en zong en dans wel eens als ze alleen was, maar was dat echt als hobby te tellen? Het was niet echt een dagelijkse bezigheid of iets. Daarnaast vond ze het ook wel leuk om met haar handen bezig te zijn, maar daar was ze ook niet echt vaak mee bezig. Vroeger rende ze nog wel eens over daken of sprong ze van boom naar boom met andere dieren; of ze ze nou achterna zat of niet. Dit was echt moeilijk. “… Ik heb niet echt hobby’s, credo,” begon ze. “Misschien dat ik lezen als hobby kan tellen?” redeneerde ze. Lezen deed ze vaker dan al het andere, tegenwoordig. Zeker nu ze op het eiland was. Clementine pakte het laatste shirt uit haar koffer en vouwde die net zo netjes op als de rest, waarvan al een hele stapel op haar bed lag. Deze bracht ze vervolgens naar haar kast en legde ze netjes op een willekeurige plank neer. Toen ze terugliep naar haar bed, stelde Chiyo weer een vraag. Dit keer een iets persoonlijkere vraag dan daarnet, hoewel die ook al vrij persoonlijk was geweest. De blondine stopte meteen met lopen en bleef even naar de grond staren. Hier wilde ze geen antwoord op geven en als ze heel eerlijk moest zijn, vond ze het een vrij brutale vraag. Oké, toegegeven, zij was ook wel nieuwsgierig naar Chiyo’s mutatie, maar om die vraag meteen te stellen? Dan zou ze het meisje toch eerst wat beter willen leren kennen. Elise vroeg ze ook niet meteen naar haar mutatie. Dat had ze eigenlijk helemaal niet gedaan. Clem kwam daar vanzelf wel achter. “Luister, Chiyo,” sprak ze een beetje verbeten, terwijl ze haar blauwe ogen op het Aziatisch meisje richtte. “Ik heb er niks op tegen dat je me vragen stelt. We zijn immers kamergenoten nu en ik snap best dat je me beter wilt leren kennen, maar in plaats van alle vragen aan mij te stellen – en zeker zo’n persoonlijke – lijkt het me beter als je ook wat over jezelf loslaat.” Shit, was dat niet een beetje té bot? “Maar… Mocht het een verschil maken… Ik vind je tot nu toe een betere kamergenote dan mijn vorige.” Chiyo probeerde haar immers niet te krenken elke keer dat ze elkaar zeggen. De gedachte aan Delia maakte haar alleen maar aan het huiveren.  

Haar woorden waren niet goed gevallen. Natuurlijk niet. Ze was veels te bot geweest, of niet? Then again, Chiyo had ook niet bepaald aan haar privacy gedacht door die vragen te stellen. Zou het dan een erge dickmove van haar kant zijn geweest om de brunette daar op zo’n manier op te wijzen? Als Clem heel eerlijk moest zijn, dan vond ze het nog steeds niet correct. Zelfs al had ze het niet zo op menselijk gezelschap en waren de persoonlijke vragen niet goed bevallen. Als een compleet emotieloze zak overkomen wilde ze echter niet, want desondanks wilde ze haar kamergenote niet kwetsen. Daar was ze nu een beetje te laat mee, of niet? Clementine dwong zichzelf om even Chiyo’s kant op te kijken en beet zachtjes op haar onderlip toen ze zag wat ze had aangericht bij het meisje. Hoe erg ze de mensheid soms haatte, wilde ze niet hetzelfde zijn. Gewoon omdat de meesten haar de rug toe hadden gekeerd, was geen rede om hetzelfde te doen bij iedereen. Elise had haar dit doen inzien. Bovendien waren ze allebei geen mens. Ze waren mutanten. Ze waren anders. Wie weet had Chiyo wel ongeveer hetzelfde meegemaakt door haar mutatie en zij duwde diegene nu van haar weg. Tot nu toe had ze zichzelf steeds wijs proberen te maken dat ze anderen een kans moest geven, maar tot nu toe had ze alleen het tegenovergestelde gedaan. Hoe ging dat gezegde ook alweer? ‘Mal comune, mezzo gaudio.’ Gedeelde problemen is half geluk. Nu kon ze van haar vorige kamergenoten niet zeggen dat ze haar geluk en verdriet met hun wilde delen, maar met Elise was ze al aardig op weg en met Chiyo zou ze het misschien ook wel willen proberen. Een kamergenote was namelijk handig, want die was vaker in de buurt dan een gewone vriendin, niet waar? Bovendien was de mutant onschuldig. Althans, zo zag ze er naar uit. En als Clementine echt een gokje erop mocht wagen, durfde ze zelfs te zeggen dat de Aziaat vrij emotioneel kon zijn.

Clem wilde niet zeggen dat ze Chiyo meteen vertrouwde. Ze vertrouwde niemand. Dat had bij haar vrij veel tijd en aandacht nodig. Maar ze vertrouwde er wel op dat haar kamergenote dit erin wilde steken, aangezien ze sowieso al een poging had gedaan om interesse in Clementine te tonen. Hier had de blondine eigenlijk haar twijfels bij, want het kon net zo zijn dat Chiyo het allemaal tegen haar ging gebruiken, maar ergens had ze het idee dat de mutant niet zo was. Delia misschien. Chiyo absoluut niet. Clem liet haar koffer een voor wat het was en liep richting het andere bed, waarna ze na even wat aarzelen naast Chiyo erop ging zitten. Iets anders deed ze alleen niet. Daar was ze nog te twijfelachtig over. In plaats van iets te zeggen, staarde ze recht voor zich uit en hield haar handen stijf in haar schoot. Het was de Aziaat die de stilte verbrak. “Dus jij wilt meer over mij weten…” Het klonk nogal… Gebroken, waardoor er weer een vloedgolf van spijt over Clem heenging. Ze zei echter niets en luisterde juist alleen maar naar de woorden die werden gesproken. Pas toen het meisje over haar mutatie begon, kwam er daadwerkelijk een reactie van haar kant. In eerste instantie verstijfde Clementine alleen maar meer. Misschien dat ze zelfs wit wegtrok, maar dat kon ze van zichzelf niet zeggen. Een misselijk gevoel bekroop haar toen ze zich realiseerde dat iemand wellicht al haar gedachtes tot nu toe mee had kunnen krijgen. Meteen stond ze op van het bed en slikte moeizaam, waarna ze zich half omdraaide zodat ze Chiyo aan kon kijken.

“Je hebt al mijn gedachten kunnen lezen?” beet ze naar het meisje, niet eens doorhebbend dat ze zich wederom liet meeslepen. “Je hebt dus de hele tijd mijn privacy lopen schenden?” Clem viel toen stil, proberend te kalmeren. Proberend niet nog kwader te worden dan ze al was. Ze besefte zich dat Chiyo het misschien niet met opzet had gedaan, aangezien mutaties niet altijd onder controle kon worden gehouden. Ze kon de hare ook niet altijd aan. Toch walgde ze een beetje van het idee dat iemand haar meest persoonlijke bezit kon bekijken. De blondine liep terug naar haar bed en nam een aantal keer diep adem om te kunnen kalmeren. Shit, dit was niet hoe ze dit wilde laten lopen, maar kon ze het zichzelf kwalijk nemen? Haar bezittingen waren van haar en niemand mocht daar aankomen zonder toestemming. Zeker niet haar gedachtes. “Kun je het niet uitzetten? Kan ik mijn gedachtes uitzetten? Er moet toch iets zijn dat kan worden uitgezet?” vroeg ze in paniek aan de ander. Rationeel nadenken kon ze op het moment even niet meer.    

De woorden die Chiyo sprak, kwamen wel aan bij Clementine, maar ze in zich opnemen deed ze niet. Ze was te erg in paniek en in tweestrijd om daadwerkelijk aandacht te besteden aan de gesproken zinnen. De blondine focuste zich nog steeds op haar ademhaling; nam voorzichtig diep adem en zuchtte het weer uit. Het werkte wel, want binnen de kortste keren voelde ze zich niet meer zo paniekerig als net. Net op dat moment stelde haar kamergenote voor dat ze de gedachtes gewoon kon negeren, maar of dat veel voor haar uitmaakte, wist Clem niet. Chiyo zou dan alsnog haar gedachten horen en de neiging om er dan naar te luisteren moest wel vrij groot zijn. Zij respecteerde zelf privacy, maar ze moest toegeven dat ook zij aan die verleidingen zou toegeven. Althans, op een gegeven moment wel. Aan de andere kant, Chiyo kon haar mutatie niet beheersen. Een andere keuze hadden ze dus niet, wat betekende dat Clementine maar moest roeien met de riemen die ze had. Toen haar kamergenote haar ook geruststelde met het volgende nieuwtje, knikte ze begrijpend en probeerde zelf woorden te vormen. “Het is de enige optie voorlopig, credo,” mompelde ze; meer tegen zichzelf dan tegen haar kamergenote. Het was echter wel hard genoeg voor de ander om te horen.

Wat het Aziatisch meisje vervolgens deed, was eigenlijk een ontzettend vreemde interactie voor haar. Ze zag Chiyo wel op haar af komen lopen, maar besloot – omwille van nieuwsgierigheid – stil te blijven staan in plaats van weg te stappen. Toen de mutant haar armen opende, raakte ze opnieuw lichtjes in paniek, hoewel dat voornamelijk kwam omdat Clementine in de war was gebracht. Het kwam dan ook niet als een verrassing dat ze verstijfde zodra ze zich in de omhelzing van Chiyo bevond. Dit was een compleet nieuwe ervaring voor haar en ze wist niet wat ze hiermee aanmoest. Zeker niet omdat haar kamergenoot zeer emotioneel was op het moment. Moest ze nu… Hetzelfde doen met haar armen? Om Chiyo heen leggen? Dat was hoe knuffels werkten, toch? Net toen ze dat wilde doen, liet het meisje haar al los. Clem voelde een kleine vlaag aan teleurstelling over haar heen waaien, omdat ze toch eigenlijk de ervaring wel wilde afmaken. Dit was absoluut niet hoe ze haar eerste knuffel had voorgesteld. Eigenlijk had ze zich dat helemaal niet voorgesteld, want het was niet echt een ding. Of wel? “Dat… Zit wel goed,” begon Clementine onzeker. Eigenlijk had het wel geholpen. “Het is gewoon… Ik ben heel erg gesteld op mijn eigendommen en mijn gedachte zie ik echt als mijn eigen ding, snap je?” vervolgde ze. “Ik reageerde misschien een beetje te overdreven.” Toegegeven, ze was er nog steeds niet blij mee, maar de woorden die Chiyo had gebruikt – de emotie die daarachter hadden gezeten… Niemand was zo’n goede acteur.

Niet wetend hoe ze het gesprek verder nog moest aanvullen, ging ze op haar eigen bed zitten en bekeek het Aziatisch meisje nu van top tot teen. Ze herinnerde zich dat haar afkomst uit Zuid-Korea was. Was dat niet een vrij gestoord land? Nou ja, op een positieve manier. Wat had Chiyo nog meer over haarzelf verteld? Standaard informatie vond ze niet erg om te delen met haar kamergenote. Dat was ze het meisje wel verschuldigd, na wat er daarnet gebeurd was. Waarom moest ze dan ook van alles een groter probleem maken dan het was? “Ik kom uit Italië,” mompelde Clem afwezig. Ze richtte haar blauwe ogen omhoog, op Chiyo. “Ik heb nog wel eens de neiging om Italiaanse woorden door mijn spraak te gooien. Dat is omdat ik die taal gewend ben. Het spijt me alvast daarvoor,” gaf ze eerlijk toe. Ze had zichzelf er vaker op betrapt dat ze dit deed. “Mijn moeder komt eigenlijk uit Canada en mijn vader is echt van Italië. Daarom is mijn voornaam ook niet echt Italiaans.” Ze glimlachte zwakjes, proberend het gebaar vriendelijk te laten overkomen. Waarschijnlijk zag het er alleen maar eng uit. “Ik groeide op als enigkind en ben eigenlijk een loner gebleven. Daarom doe ik afstandelijk en daarom flipte ik net over je mutatie. Zoals ik al zei ben ik erg gehecht aan mijn gedachten en ben ik gewoon gewend om meer te denken dan te praten.” Was dit hoe ze het moest verwoorden? Praten was veel te moeilijk. Het zou verboden moeten worden. Of eigenlijk zou ze beter haar best moeten doen om dit sociale gedoe te kunnen.

In haar hele leven – hoewel die nog maar kort was tot nu toe – had ze nog nooit zo’n oprechte excuses van iemand gehoord. Clementine moest er zelfs even over nadenken of het wel een echte sorry was, maar het had heel anders geklonken dan ze gewend was. Het klonk niet alsof iemand het sowieso niet meende, maar het toch maar zei omdat het nodig was. Het klonk niet alsof iemand er gewoon snel vanaf wilde zijn. Het klonk gemeend en dat verwarde Clem ontzettend. Haar ouders hadden wel vaak hun excuses aangeboden en heel soms ook een willekeurige vreemdeling die haar omver had gelopen, maar dat was alleen maar gebeurd om het gewoon achter hen te laten. Clementine kon zoiets niet. Als ze ergens mee zat, dan zat ze er ook mee. Totdat ze zag dat iemand spijt van hun acties had. Ze besloot er voorheen maar niet teveel aandacht aan te besteden, maar iemand volledig vergeven had ze nooit gedaan. Tot nu toe. Chiyo’s woorden klonken zo vol spijt dat ze het niet over haar hart kon krijgen om het meisje niet te vergeven. Het was immers niet het meisje haar schuld dat ze met zo’n mutatie was geboren of dat ze het niet onder controle kon houden. Daarom waren de meeste mutanten immers hier. Clem wist niet of dat ook de rede voor haar was, aangezien ze niet zeker wist of dierlijk instinct wel echt te temmen was, maar ze ging er even vanuit van wel.

“Het spijt mij ook voor mijn vreemde gedachtes, mocht je die toch binnen krijgen. En voor mijn felle reacties.” Meer zei Clementine even niet. Meer hoefde er ook niet meer over gezegd te worden. Ze wilde dit alles achter zich laten. Ruzie met Chiyo wilde ze namelijk niet nu al en het was alleen maar iets positiefs dat ze compleet het tegenovergestelde van Delia was. Misschien dat ze het begrip ‘kamergenoten’ zelfs een kans gaf nu het alleen de Aziatische mutant was. Het compliment over Italië ontging haar niet en hoewel Clem een groot deel van de mensheid wel kon uitkotsen, moest ze toegeven dat haar thuis inderdaad rijk aan schoonheid was. Zoals de natuur bijvoorbeeld. Ze hield van de natuur. Het gaf haar een gevoel van vrijheid; zeker met haar mutatie. “Ja, dat is het zeker. Het eten is ook wel lekker,” gaf ze toe. Ze grijnsde zwakjes. Eten was een zwakte van haar. Ze at niet superveel ofzo, maar ze hield ontzettend van lekker eten. En Italiaans eten vond ze, hoe afgezaagd het ook mocht klinken, kort gezegd heerlijk. Chiyo nam terug plaats op haar eigen bed en vertelde dat ze een brief van haar moeder had gekregen, die ze eigenlijk wel wilde lezen, maar dat had ze nog niet gedaan. Niet omdat ze zich voorbereidde op Clementines komst, maar omdat ze aan het dagdromen was. De blondine grinnikte zacht. “Ja, dat ken ik,” reageerde ze. Een brief van haar moeder, huh? In al die tijd dat ze hier had gezeten, hadden haar ouders niet eens meer contact met haar gezocht. Dus zo erg mistten ze haar, blijkbaar. Niet dat ze het hen kwalijk kon nemen. Clementine was nooit vaak thuis geweest, dus waarom zouden ze iets moeten missen dat er nooit was geweest? Al moest ze toegeven dat een brief zo nu en dan ook wel fijn was geweest. But then again, dat had ze ook niet van hen verwacht. Zelf had ze namelijk ook geen brief gestuurd. De blondine besloot maar verder uit te pakken, zodat ze op haar bed kon gaan liggen. “Je kan de brief ook wel nu lezen?” stelde ze voor, terwijl ze aan de broeken begon te vouwen.

Het was, op z’n zachtst uitgedrukt, vreemd voor Clementine om te horen dat Chiyo nog nooit Italiaans had gegeten. Ze wist niet of het kwam omdat ze zelf in Italië was opgegroeid en niks anders had gegeten of omdat Italiaans toch wel overal te verkrijgen was. Pizza bijvoorbeeld. Het was ontzettend populair in veel verschillende landen en best een simpel Italiaans gerecht, maar het was Italiaans. Niemand die nooit van pizza had gehoord. Daarom klonk het ook zo vreemd in Clems oren. Allebei de paar oren. “In de kantine is sowieso wel pizza te krijgen, denk ik,” reageerde de blondine. “Af en toe is er ook een ander Italiaans gerecht.” Ze kreeg er steeds meer en meer spijt van dat ze net gewoon al haar kleren in haar koffer had gepropt, zonder ook nog maar moeite te doen om het netjes neer te leggen. Niet dat ze het zichzelf kwalijk mocht nemen, aangezien ze nogal kwaad was over het nieuwtje, maar nu was ze kwaad op zichzelf dat ze kwaad was geweest. Niet eens alleen maar om het feit dat ze nu haar eigen rommel moest opruimen – terwijl het makkelijk kon worden voorkomen. “Als je het niet erg vind,” mompelde haar kamergenote, die vervolgens de brief pakte om te lezen. Clem hield zich gewoon bezig met haar koffer en liep af en toe van haar bed naar haar kledingkast om daar alle opgevouwen kleding weer te dumpen. Eigenlijk had ze best wel veel kledij, of niet soms? Fronsend staarde ze naar de broeken in haar armen, terwijl ze voor haar kast stond. Nu ze het zich zo bedacht, was ze best wel materialistisch. Iets hoefde er maar leuk uit te zien en ze had al de drang om het te kopen. Hoe had dit überhaupt allemaal in haar koffer gepast?

Clementine dumpte de broeken in de kast en draaide zich om, zodat ze terug naar haar bed kon lopen. Dit gebeurde wel met een stiekeme blik naar Chiyo, gewoon om even te zien waar zij mee bezig was. Zo te zien was ze nog steeds de brief aan het lezen. Storen deed de blondine uiteraard niet. Daar was ze sowieso niet sociaal genoeg voor en het was gewoon onbeschoft, zeker nadat ze had gezegd dat het meisje de brief mocht lezen. Wat had zij met de familiale relaties van Chiyo te maken? Ze besteedde niet eens aandacht aan haar eigen familie. Dat deden ze immers ook niet met haar. Clementine snoof lichtelijk geïrriteerd en wierp een blik op de overige kleding die nog in haar koffer lagen. Voornamelijk waren het gewoon hoofddeksels en andere accessoires. Dat deed ze wel een andere keer. Ze klikte haar koffer dicht en legde die onder haar bed in, waarna ze op haar bed ging zitten en haar rug tegen de muur aan duwde. Vervolgens staarde ze naar de andere kant van de kamer; naar een andere muur. Het was Chiyo die haar niet veel later uit haar gedachten haalde. Ze vroeg of Clem mee naar de kantine wilde. De blondine fronste nogmaals lichtelijk, hoewel het dit keer bedenkelijk was. Had ze honger? Eigenlijk wel. Maar ze had vrijwel altijd zin in eten. Bovendien; Chiyo vroeg het wel heel uitnodigend. “Sure,” mompelde Clementine uiteindelijk. “Waarom ook niet?”