Onderwerp: Music is my alibi di jul 08, 2014 4:39 pm
521 words
tag: Iedereen is welkom c:
Damian trok een wit shirt over zijn hoofd en hees zichzelf in een lange jeans. Way to hot als je het hem vroeg, maar hij kon moeilijk op zijn eerste dag in een short voor de klas gaan staan. Dat was een no go, misschien morgen of zo dan waren ze al wat aan hem gewend. De man stapte in zijn zwarte Vans en besloot maar te vertrekken. Ergens was hij wel benieuwd naar de reactie van de leerlingen en off course naar de opkomst. Wie weet ontdekte hij hier nog wel een muziek wonder. Met de gedachte daaraan liep hij grijnzend naar de badkamer en legde zijn haar goed. Zijn baard kwam niet heel hard door, dus scheren moest nog niet. Het was niet dat hij er al uit zag als een zwerver, want wel zo ging hij obviously ook niet voor de klas verschijnen tenzij het zijn redenen had. Met een of andere tune in zijn hoofd greep hij zijn gitaarkoffer en wandelde zo zijn kamer uit, afwachtend op wat komen ging. De man had nog een tussenstop gemaakt in de cafetaria die vrij leeg was op dit uur. Beter voor hem want dan moest hij minder lang wachten. In plaats van een heel uitgebreid ontbijt te nemen deed de man zich te goed aan een appel en een flesje ijskoud water. Met een knikje naar een paar leerlingen die verspreid waren over de ruimte wandelde hij al gauw verder. Misschien kon hij straks verder het terrein verkennen, hoewel hij zeker wist dat alles nog op dezelfde plek was als in zijn jaren hier. Naja, het was misschien ook wel meer een zoektocht naar wat gezelschap van collega’s of van leerlingen dat maakte hem niet uit. Maar hij ging niet alleen zitten kniezen op zijn kamer of zo, daarvoor was hij een persoon die te veel op andere rekenden.
Met zijn gitaar in de hand wandelde hij uiteindelijk het lokaal binnen en keek even keurend rond. Het viel hem vrijwel meteen op dat alle instrumenten goed geordend waren en al de rest ook. Van de instrumenten kon hij het snappen, maar alle stoelen en bij behoren stonden heel netjes. In het midden van de ruimte legde hij zijn gitaar neer en besloot een beetje te gaan verbouwen. De weinige tafels die aanwezig waren schoof hij naar achter in de kamer. Bij zijn les hoefde je niet netjes aan een bankje te zitten en op te letten, en dat ging hij vandaag al meteen duidelijk maken. Na een klein kwartiertje stonden alle stoelen in een grote cirkel met zijn gitaarkoffer als middelpunt. Goedkeurend keek hij rond, dit was al stukken beter. Al konden de muren wel een likje verf gebruiken maar dat moest hij ooit gaan regelen met de mensen die de boel hier runden. Met een glimlach greep hij zijn gitaar uit de koffer en legde het ding achter een random kruk waar hij uiteindelijk ook ging zitten en al heel gauw enkele akkoorden begon te slaan. Damian had muziek altijd al uitnodigend vinden klinken als hij ergens binnen ging. Hopelijk was dat ook het geval voor de leerlingen.
Onderwerp: Re: Music is my alibi di jul 08, 2014 6:49 pm
You should know, I'm never gonna change, I'm always gonna stay When you call for me, I'm right there (right there), right there (right there) 'Cause you listen and you care, you're so different, no one compares And if you never change, I'm gonna stay right there, I'll always be right there Ariana Grande ft. Big Sean - Right There Outfit
Twee vrolijke ogen staarden in de spiegel. Ze gingen over haar gezicht, wat er netjes uitzag. Haar handen pakten haar lange, lichtbruine haren bij elkaar en bond ze bij elkaar door middel van een elastiekje. Haar haren zaten nu in een lange paardenstaart. Met een stralende glimlach bekeek ze het eindresultaat: haar gehele outfit. Snel schoot ze in haar zwarte Vans en was ze klaar om te gaan. Olivia had er ontzettend veel zin in. De kleine wervelwind stormde de deur uit en ging op weg naar haar les.
De reden dat ze zo vrolijk was, was omdat er een nieuwe muziekleraar was aangenomen. En muziek maken was wat ze het liefste deed in haar leven. Muziekles was daarom een vak waar ze heel erg naar had uitgekeken. Helaas was er, tot voor kort, nog geen leraar voor geweest en had Olivia muziek gemaakt in het lokaal zelf. Stiekem, ze wilde niet dat iedereen ervan wist. Een optreden had ze nog nooit gegeven en ze wist dat ze er nog niet klaar voor was om dat te doen. Dat was voornamelijk een teken van onzekerheid. Als ze haar onzekerheid zou overwinnen, en zelf zou kunnen geloven dat ze een zaal vol mensen zou kunnen entertainen, dan pas zou ze er klaar voor zijn om zelf een optreden te geven.
Door alle keren dat ze in het muzieklokaal haar stem en haar pianovaardigheden had zitten oefenen, was het niet lastig om het lokaal te kunnen vinden. Olivia was vrij snel vanaf haar slaapkamer bij het muzieklokaal. Toch vond ze het spannend om naar binnen te gaan. Ze had gehoord dat er namelijk twee soorten muziekleraren zouden kunnen zijn: een muziekleraar die strikt volgens een boekje werkt en zegt dat alleen zijn melodie goed is en dus niet open staat voor creativiteit van anderen, maar er zouden ook muziekleraren kunnen zijn die hun leerlingen vrij lieten en hun juist aanmoedigden om verder te gaan en zich te ontwikkelen in hun vaardigheden. Olivia hoopte natuurlijk op dat laatste, maar je wist maar nooit zeker.
Toch besloot Olivia om uiteindelijk een paar stappen in het lokaal te zetten. Het zag er precies zo uit als alle keren dat ze er was geweest, alleen waren er toch een paar verschillen. Er was een grote cirkel gevormd met stoelen waar, waarschijnlijk, de leerlingen moesten gaan zitten. Ook zag ze de leraar zitten, een jonge, zeker geen lelijke man die gitaar aan het spelen was. Hoe heette hij ook alweer? Op haar rooster had Olivia ‘Youth’ gezien. Mmm, waarom zou hij Youth heten? Misschien had hij wel de eeuwige jeugd als mutatie! Of was het omdat hij gewoon nog heel jong was? Maar was het wel zijn echte achternaam? Of was het een pseudoniem, of hoe heette dat ook alweer? Mmmm, allemaal vragen die voorlopig nog onbeantwoord waren. Nog een reden om naar deze les te gaan. Het leek haar niet echt netjes om dit op de eerste date…ik bedoel, les te vragen.
“Goedemorgen, meneer, professor, docent…uhm ja, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, dus ja” zei Olivia enthousiast met een klein glimlachje en koos een plekje in de cirkel. “Ik heet Olivia, trouwens!” deelde ze mee “En wat u speelt, klinkt heel erg goed!”
Onderwerp: Re: Music is my alibi wo jul 09, 2014 8:44 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
[Excuses, sommige dingen zijn door elkaar gehaald maar maakt nu vrij weinig meer uit :P is toch oud, hehe] Het A4tje wat in haar handen lag was aan de zijkanten verkreukeld en haast verscheurd. Valicity was iemand die na veel zelf denken haar eigen karakter erg goed kende, ze was daarnaast ook het enige persoon wat dichtbij zichzelf stond. Enkel haar moeder en een beetje haar vader kwamen in de buurt van dit niveau van zelfkennis. Door deze zelfkennis had ze ook met deze hoge irritatie factor rekening gehouden, en was ze een half uur van te voren zuchtend de deur van haar gedeelde kamer uitgelopen. Met de plattegrond in haar handen bevond ze zich nu eindelijk in de juiste hal. Dit gebouw was te groot naar haar smaak. Te onoverzichtelijk, teveel gangen die op elkaar leken en teveel afstand die je af moest leggen voordat je je volgende bestemming bereikt had. Haar richtingsgevoel was nog hopelozer dan normaal binnen deze muren. Haar voeten brachten haar geluidloos langs enkele deuren. Het papiertje was nog steeds in haar handen geklemd, en de spanning was van haar smalle gezicht af te lezen. Geluidloos mompelend waarbij haar lippen amper bewogen liep ze langs een openstaande deur. Enkele passen later stopte ze abrupt, richtte haar blik over haar schouder en deed weer de nodige stappen achteruit waarna haar felle blik de hoek om staarde. In het midden van een kring stoelen waarvan er eentje bezet was door een meisje zat een volwassen kerel op zijn gitaar. Waarom ze naar dit vak ging wist ze niet, waarschijnlijk om de mensen om haar heen te plezieren. En daarbij werd vooral haar moeder bedoeld die kilometers ver weg zat. De mensen in de les zelf zullen niet veel blijer van haar aanwezigheid worden, voorspelde ze in gedachten. Zonder haar starende blik tussen enkele lokken roodbruin haar van de docent in het midden van het lokaal af te halen propte ze het stuk papier terug in haar heuptas. Haar starende blikken waren eigenlijk een vertaling van haar gebrek aan sociale vaardigheden, maar kwamen vaak op mensen over als een jachtdier die zijn prooi in de gaten hield. Door haar smalle gezicht en de felheid die haar blikken vaak onbedoeld met zich mee brachten was ze geen uitnodigend type voor een gezellig praatje. Haar lange, dunne lichaam volgde haar weer geluidloze passen het lokaal in waarbij haar blik nog steeds op de gitaar rustte. Emotieloos liep ze de kring in, waarbij ze pas toen ze de man voorbij liep haar blik van het instrument loshaalde en hem vervolgens op de stoel voor haar richtte. Enkele stoelen verwijderd van het al aanwezige meisje. Ze had haar aandacht niet eens op haar hoeven richtte om in te schatten wat voor type het was. Vrolijk. Ze was geen pessimist, eerder een realist. Ze was niet tegen positiviteit, maar vrolijke mensen konden het vaak zo overdrijven dat ze er soms niet goed van werd. Nadat de tas naast de stoel was beland nam ze zelf erop plaats, waarna ze de plukken die voor haar gezicht hingen terug achter haar oor stopte om daarna haar handen rustig op haar schoot te leggen en haar rug te rechten. Haast voorzichtig richtte ze haar blik weer op en keek het lokaal in zonder haar lichaam te bewegen. Muzikale aanleg had ze niet, maar haar moeder zou haar vermoorden als ze een vak als dit naast haar neer zou leggen. Culturele ontwikkeling noemde ze het, al kon Valicity haar daarin nooit zo goed volgen. Ze nam het voor lief, accepteerde haar moeders kanten die ze niet begreep en voldeed aan haar vraag; muziekles. Na het lokaal vluchtig te hebben geanalyseerd, waarbij haar felle ogen even over het meisje heen schoten staarde ze nu naar haar eigen handen met de lange dunne vingers. Mensen hadden altijd gezegd dat ze pianohanden had, niet begrijpend dat zodra ze in de buurt van muziek kwam ze het ergste erin naar boven haalde.
Onderwerp: Re: Music is my alibi wo jul 16, 2014 7:47 pm
680 words
tag: Iedereen is welkom c:
Het geluid van de gitaar ontspande hem. Niet dat hij nog meer ontspannen moest worden, maar het zorgde er wel voor dat hij niet meer zenuwachtig was om de leerlingen toe te spreken. Al waren die zenuwen van net ook al bijna helemaal van de baan geveegd, maar anyhow het werkte dus gewoon ontspannend. Ongestoord speelde Damian voort, met in zijn achterhoofd houdend dat de eerste leerlingen wel zouden gaan binnen vallen over een paar minuten. Ergens was hij ook wel benieuwd naar degene die te laat gingen komen, of hij daar iets op ging zeggen wist hij nog niet helemaal maar dat zou hij wel uitmaken moest het gebeuren. Bijna was hij de voetstappen niet gewaar geworden door het geluid van de gitaar dat de ruimte vulde. De man keek even op en merkte al snel de eerste leerling op die was binnen gekomen. Een meisje met lichtbruin haar, en aan haar houding leek ze er wel zin in te hebben. Damian besloot even zijn mond te houden, kwestie van dat hij het aan haar liet of ze zich ging voorstellen of niet. Wel begon de man iets zachter te spelen zodat niets hem zou ontgaan moest ze wat zeggen. Zijn blik richtte hij weer op zijn gitaar in afwachting of het meisje de eerste zou zijn die iets ging zeggen. Dan had hij tenminste al meteen een idee van wat voor iemand ze was. Jup, Damian was geen afstandige docent, hij wist wel graag met wat voor personen hij te maken had. Zodra ze uiteindelijk dichter kwam hield hij op met spelen en maakte een uitnodigend gebaar door met zijn hand even kort naar de cirkel te wijzen. De manier waarop ze hem aansprak, of beter niet wist hem aan te spreken deed een brede glimlach tevoorschijn komen op zijn gezicht. ‘Mij maakt het niet veel uit, maar laten we het gewoon houden op meneer of Damian de rest klinkt veel te formeel.’ Sprak hij wanneer ze was gaan zitten. Damian wou graag dat de formaliteiten die waarschijnlijk bij andere leerkrachten gold, hier wat versoepeld werden. Dit was een les om de rest even allemaal te vergeten en hopelijk kon hij dat weerspiegelen aan de leerlingen. ‘Bedankt voor het compliment Olivia.’ Hij kreeg zo het idee dat hij dit alles nog best wel goed kon doen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij nog iemand in de deuropening op. De man fronste even toen hij het meisje bekeek. Voor zover hij nu al kon zien waren de twee leerlingen erg verschillend. Hm, hij was benieuwd naar de naam van haar maar kreeg die echter niet te weten. Wel ja, zijn vermoedens werden dus bevestigd. Damian hield zijn mond maar even en wierp even een blik op het uurwerk dat om zijn pols zat. De leerlingen die nog aankwamen zouden te laat zijn.
‘Goeiemorgend, ik ben Damian Youth.’ Stelde hij zich rustig voor aan hun. ‘Voor je begint te paniekeren, ik ben niet het soort docent dat jullie noten gaat leren lezen tenzij je er echt hulp bij nodig hebt.’ De man stond recht en draaide zich naar de twee toe. ‘Ik zal jullie proberen ondersteunen in alles wat je kan, dus als jullie hulp nodig hebben wel kom het dan maar gewoon vragen.’ Kort streek hij door zijn haar, niet juist wetend wat hij nog moest zeggen tegen hun. Voor kort wierp hij een blik op de instrumenten die verderop stonden. ‘Van mijn part mogen jullie nu het instrument dat jullie het meeste ligt uit kiezen, en gewoon laten horen wat jullie al kunnen.’ Voor een moment richtte hij zich tot het tot nu toe nog onbekende meisje voor hem. Damian had een flauw vermoeden dat ze hier niet helemaal op haar gemak was, wat hij daar aan kon doen wist hij niet helemaal buiten haar dan ook echt kennis te laten maken met muziek. ‘Als je wilt kan ik je misschien wel helpen met een keuze te maken?’ Over de andere leerling maakte hij zich niet heel veel zorgen, die zou haar weg hier wel meteen weten te vinden.
Onderwerp: Re: Music is my alibi wo jul 16, 2014 10:41 pm
[dohtml]
So open your eyes and see, the way our horizons meet,
“Freedom I let go of fear and the peace came quickly Freedom I was in the dark and then it hit me I chose suffering and pain in the falling rain I know, I gotta get out into the world again.”
Jade haar nachten waren eigenlijk nog steeds te kort, niet omdat ze nachtmerries had maar meer omdat alle geluiden om haar heen haar zo snel wakker maakte. En dan niet zozeer de geluiden die iedereen hoort maar meer de geluiden van de natuur, de wind, de vogels en alles wat aantoonde dat de morgen voor de deur stond. Al veel te vroeg had ze zich al naar de gezamenlijke woonruimte verplaatst. Ze had een borstel door haar lange witte haren gehaald en de zijkanten bijeen gevlochten zodat ze de lange lokken niet in haar gezicht hingen. Haar fragiele lichaampje had ze gehuld in een zacht blauwe maxi rok die bij haar heldere lichte ogen paste, en daarop droeg ze een zacht beige blouseje die de vele littekens op haar rug en schouders precies bedekte. Nog altijd vond Jade het ongemakkelijk als andere de vele grote littekens konden zien die zowel op haar schouders als op haar rug,onderrug, bovenbenen en buik zaten. Met haar gave kon ze heel veel, ze kon energie uit de natuur halen dankzij haar elementale gave, maar helaas kon ze haar eigen lichaam er niet mee genezen.
In de gezamenlijke woonruimte had ze een glas met water gevuld. Dankzij haar vuur element kon ze wanneer ze beide handjes om haar mok sloot het water vanzelf laten koken, dat bespaarde sowieso weer energie voor de school en het ging veel sneller dan een theekan. Ze zocht in de keukenkastjes naar een doosje thee die ze uiteindelijk vond. Het zakje met karamel en honing trok haar wel, en dus nam ze de theemok met het theezakje erin richting haar slaapkamer. Haar room genoten sliepen nog waardoor ze heel stilletjes haar boekentas van haar bureautje haalde waar ze al haar spullen al in had gedaan voor de les. Zachtjes sloop ze de kamer weer uit en besloot ze nog even te gaan genieten van de ochtend zon voordat ze naar haar eerste les zou gaan.
Buiten blies de zachte ochtend wind leven in de bomen en bladeren, de zomer bracht altijd van die heerlijke vroege morgens met haar mee. In de voortuin van de school nam ze plaats om een van de vele bankjes. Ze schopte haar fijne bruine teenslippers uit en zodra haar bleke voetjes contact maakte met het groene gras, schoten de grassprieten omhoog, ertussen door groeide er plotseling verschillende soorten bloemetjes die zich een weg tussen de grassprietjes door wringen. Jade sloot heel even haar ogen en nam de eerste zonnestralen in haar op, die haar weer bruisend nieuwe energie gaf. Rustig bracht ze de warme thee naar haar lippen en nam ze een aantal kleine slokjes.
Jade haalde haar kladblok tevoorschijn en zocht naar een potlood in haar etui. Voor haar niet ver bij haar vandaan was een klein roodborstje in het gras gaan zitten. Jade schetste het gras voor haar met de vele kleine bloemetjes en uiteraard het begin van het vogeltje. Erg goed was ze niet in tekenen maar oefenen had zeker zin, mits haar voorbeeld stil bleef zitten. Ze had er eigenlijk wel op kunnen wachten, haar natuurlijke gave en rust zorgde ervoor dat het nieuwsgierige vogeltje juist haar richting op kwam hoppen. Heel langzaam zette jade haar mok op het bankje naast haar en legde ze had kladblok naast haar neer. Ze stak haar rechterhand uit en draaide haar hand ietsjes waardoor haar wijsvinger het hoogte punt werd. Vrijwel direct en bijna vanuit nature stroomde haar gave door het gras dat even leek te bewegen richting het vogeltje dat totaal ontspande en afzette van de grond en zo opvloog. Het kleine roodborstje nam plaats op haar vinger en tsjirpte een luid vrolijk deuntje.
Een grote glimlach verscheen op Jade haar zacht roze lippen. Wat kon de natuur toch prachtig zijn op haar manier. Helaas was het maar van korte deur want de schoolbel ging af waardoor het vogeltje abrupt op vloog, mede doordat Jade ook even van de bel opschrok. Dit betekende dat ze nog maar vijf minuten had om naar haar les toe te gaan. Vlug stak ze haar kladblok in haar tas en nam ze haar mok mee voordat ze terug naar binnen liep. Ze bracht haar mok vlug terug naar het keuken gedeelte waar ze het zakje in de prullenbak gooide en de mok in de vaatwasser zetten. Vlot liep ze de woonkamer weer uit en stond ze abrupt stil, ze wist eigenlijk helemaal niet waar ze naartoe moest! In haar tas zocht ze naar haar rooster die eenmaal gevonden aangaf dat ze muziek les had. Een korte glimlach sierde haar lippen, daar had ze eigenlijk wel zin in.
Vlot liep ze richting het muziek lokaal, waar ze toen ze bijna bij de deur was haar pas was vertraagde. Mede doordat de onzekerheid in haar naar boven kwam, het was een nieuwe leraar toch? Zouden er leerlingen zijn die ze kende? Heel even bleef ze staan, rustig ademde ze in en uit. Eigenlijk had ze hier al overheen moeten zijn, maar toch heel af en toe sloeg te benauwdheid zonder echt grote rede weer toe. “happy thoughts” dacht ze, ze moest dit gevoel leren te overheersen met leuke ervaringen. Ze zuchtte eenmalig en stapte vervolgens alsnog met goede moed het lokaal in. Een vrij onschuldige lieve glimlach sierde haar lippen terwijl haar heldere lichtblauwe ogen als een razende het lokaal verkende. 1. muziek instrumenten 2. leraar 3. Olivia! 4. iemand die ze niet kende 5. een cirkel 6. geen tafels en zo ratelde haar gedachte aan een stuk door om zoveel mogelijk per seconde te kunnen zien. Daardoor moest ze even stilstaan
Focus je op 1 ding en daarna volgt de rest, dat waren wijze woorden geweest. Jade richtte haar helder blauwe oogjes op de jongeman die zojuist op stond en Olivia en de andere jongedame toesprak. Stilletjes luisterde ze naar zijn woorden en wachtte ze geduldig totdat hij uitgesproken was. Goedemorgen klonk toen haar zachte maar heldere lieve stem richting haar leraar.
Onderwerp: Re: Music is my alibi vr aug 01, 2014 1:51 am
When all your thoughts are dark and insecure, I'll build you a light, cause baby, I'm sure, that loving you has made me better, I'll take all your shadows and make sure that you shine. 'Cause when I'm with you I fall apart (fall apart), I hear your permanently broken heart (broken heart), baby, you're the greatest to me, no, no matter what, what, what. Lady Gaga ft. Cher - The Greatest Thing
OOC: Lyrics & Liedje
Opgelucht haalde Olivia adem toen Damian vertelde dat hij het type was dat het noten ging aanleren en verplicht allemaal stukjes liet spelen. Dat vond Olivia echt fijn, die leraren waren er namelijk ook en ze had er van alles over gehoord. De indruk dat Damian een van die leraren was geweest, was niet heel erg lang aanwezig geweest, maar hey, een boek op de kaft beoordelen mocht toch ook niet? Hij stelde zich voor en Olivia glimlachte naar het andere meisje dat naast haar was komen zitten. “Hoi!” fluisterde ze enthousiast. Yes, it was true: Olivia was het type meisje dat tijdens de les kletste. Niet dat ze vervelend was, ze vond het gewoon extreem lastig om langer dan vijf seconden haar mond dicht te houden. Maar ze was zich er van bewust, dus hield ze haar mond en vouwde netjes haar handen in haar schoot. Ze wachtte tot Damian klaar was met praten. Hij liet hen nu het instrument bespelen die hen het beste lag.
En op het moment dat hij klaar was, hoorde ze vanuit de deuropening een lieve stem ‘Goedemorgen’ zeggen. Haar hoofd draaide automatisch naar de deuropening en daar stond Jadeline. Een brede glimlach ontstond op haar gezicht. Dat was leuk! Ze zat in dezelfde klas bij muziekles als een vriendin van haar. Oei, dan zou het nog lastiger maken om haar mond te houden. Gelukkig leek Jade niet het type meisje dat ook extreem veel kletste tijdens de les. “Hi Jadey!” zei Olivia enthousiast en zwaaide toen. Maar om te voorkomen dat ze naar Jadeline liep om een vrolijk gesprek te gaan voeren, besloot ze de opdracht van de leraar uit te voeren en op zoek te gaan naar het instrument dat haar het meeste lag. Voor Olivia was dit vrij simpel, haar passie was namelijk piano spelen. Snel stond ze op van haar stoel, op zoek naar een piano.
Gelukkig was de piano in het lokaal nog niet bezet en met een blij gezicht ging ze erachter zitten. De vleugel was groot, groter dan dat Olivia gewend was en een machtig gevoel overwelmde haar. Haar handen gingen over de toetsen en de klanken waren verassend hard. Een paar leerlingen keken haar kant op en Olivia kromp eventjes in elkaar. “Sorry” piepte ze met een verontschuldigend glimlachje, maar de leerlingen keken al niet meer. Oké, het was de bedoeling dat ze zou moeten piano spelen. Maar bij piano spelen ging ze ook heel vaak zingen. Aan de ene kant was er niets liever wat ze zou doen, aan de andere kant zou ze bang zijn voor de reacties van de andere leerlingen. Olivia zuchtte eventjes, maar keek op toen ze een stem hoorde zingen. Verderop in het lokaal was er een jongen zijn stem aan het opwarmen, tegelijk met een gitaar. Haar stem hoeven opwarmen was niet echt nodig, ze had namelijk een paar uur hiervoor nog gezongen. Eventjes wachtte Olivia nog, maar ze besloot dat ze maar moest spelen. Wat maakte het uit wat anderen dachten?
Haar handen raakten de toetsen van de piano weer, een korte introductie om te laten horen wat ze kon. Olivia sloot haar ogen, liet de diepe klanken in haar oren weergalmen. De piano was echt perfect, hij liet haar muziek geweldig klinken en ondanks dat hij vrij hard was afgesteld, klonk het geweldig. En dan was het nu tijd voor het zingen. “I don’t know why you’re hurt inside, or what was said, to make you cry, I hope that you can see, you are the greatest thing to me” zong Olivia een beetje onzeker, maar hoe verder ze in de lyric kwam, hoe harder en duidelijker haar stem klonk. Een korte pauze volgde, die Olivia opvulde met de bijbehorende muziek die erbij hoorde. En hoe langer ze speelde, hoe zelfverzekerder ze over kwam. Bovendien hielp het dat ze haar ogen dicht had, zo dat ze even niet hoefde te zien wat er buiten haar gezichtsveld gebeurde. “I don’t wa-wanna waste another day, without telling you that, baby, you are great. I can see it written your face, G R E A T, something you can face” zong Olivia toen verder en kreeg een glimlach op haar gezicht. Het was een van haar favoriete nummers dat ze hier aan het zingen en het ging goed, ze had er heel erg veel plezier in.
Olivia speelde het hele nummer, en ondanks dat het nummer een duet was, ging het toch aardig goed al zei ze het zelf. “I don’t know why you’re hurt inside, or what was said to make you cry, I hope that you can see, you are the greatest thing to me. And when you’re feeling like you’re not enough, I’ll give you wings, I’ll lift you up. I hope that you can see, that you are the greatest, greatest thing to me…” Dat was de laatste zin, Olivia sloeg het laatste akkoord aan en opende haar ogen weer. Een onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht, hopend dat iemand het gehoord had en dat ze hier niet voor niets had zitten spelen.
Onderwerp: Re: Music is my alibi za aug 02, 2014 4:22 pm
Erik keek in de spiegel. Veel werk had hij nooit. Hij zette nog even zijn haar overeind en ging languit op bed liggen. Zin in de les, muziek, had hij niet. Hij wou naar geen enkele les gaan. Hij zou nog liever heel de dag hier blijven. Niet dat dat meer nut zou hebben. Hij zuchtte, misschien zou hij toch maar gaan. Hij ging rechtop zitten. Hij hoorde hoe de lessen begonnen. Misschien kon hij de muziekles al volgen terwijl hij er naartoe ging. Hij ging de deur uit en hoorde hoe de leraar in het muzieklokaal op een gitaar begon te spelen waarna er een aantal leerlingen binnenkwamen. Olivia, Valicity… die twee kende hij nog niet. Hij hoorde hoe Jadeline het lokaal binnen kwam terwijl de leraar zijn uitleg begon. ‘Goeiemorgend, ik ben Damian Youth.’ Stelde hij zich voor. Leuke naam, hoor. Hij lachte. ‘Voor je begint te paniekeren, ik ben niet het soort docent dat jullie noten gaat leren lezen tenzij je er echt hulp bij nodig hebt. Ik zal jullie proberen ondersteunen in alles wat je kan, dus als jullie hulp nodig hebben wel kom het dan maar gewoon vragen. Van mijn part mogen jullie nu het instrument dat jullie het meeste ligt uit kiezen, en gewoon laten horen wat jullie al kunnen.’ Ugh, een instrument dat ging een leuke les worden. Hij liep de gang door. Hij ging zeker een minuut of tien, waarschijnlijk meer te laat komen. Hij haalde zijn schouders op, wat kon het hem schelen. Hij liep maar door en eenmaal bij het lokaal aangekomen bleef hij in de deuropening staan en leunde tegen de deurpost terwijl hij wachtte op de reactie van de leraar. Hij haalde zijn hand door zijn haar dat nog steeds rechtop stond.
Hij zag hoe er een meisje bij de piano, een grote vleugel, ging zitten. Olivia begon te spelen en na een tijdje zong ze ook terwijl ze haar ogen gesloten hield. “I don’t know why you’re hurt inside, or what was said, to make you cry, I hope that you can see, you are the greatest thing to me” zong ze een beetje onzeker, maar hij hoorde duidelijk hoe ze na een tijdje zelfzekerder werd en haar stem harder en duidelijker klonk. “I don’t wa-wanna waste another day, without telling you that, baby, you are great. I can see it written your face, G R E A T, something you can face” zong Olivia verder en ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Hij hoorde dat het een van haar lievelingsnummers was. Ze speelde de rest van het nummer ook. “I don’t know why you’re hurt inside, or what was said to make you cry, I hope that you can see, you are the greatest thing to me. And when you’re feeling like you’re not enough, I’ll give you wings, I’ll lift you up. I hope that you can see, that you are the greatest, greatest thing to me…” Na het laatste akkoord opende ze haar ogen weer en glimlachte onzeker.
Hij begon te lachen. Het was geen al te slecht nummer alleen vond hij het lachwekkend hoe ze er had zitten zingen. Ze had er zeker een minuut of drie bezig gezeten. Hij stopte met lachen en begon te grijnzen waarna hij verder naar binnen liep.
