I enjoy the pain you feel when I'm burning your skin

Langzaam speelde Avery met de ketting in haar handen, de ketting die ze op haar zestiende verjaardag van haar ouders had gekregen. Het was een mooi stuk sieraad die veel waarde had voor het meisje. Al zag het er nu misschien niet meer uit zoals het eruit had gezien toen ze het kreeg. Het metaal wat slap geworden en er zaten vele zwarte plekken op die van de hitte kwamen, vooral op het medaillon die eraan hing waar een foto in had gezeten van haar ouders. De foto was nu verbrand door de vele keren dat ze het met haar handen van had gehouden terwijl deze heet waren als kolen. Haar ogen staarden met een lege blik naar die vloer, een vloer die niet van hout gemaakt was. Blijkbaar hadden ze voorzorgsmaatregelen genomen aangezien Avery al twee huizen tot de grond toe afgebrand had. Ze spande de spieren in haar kaken samen en zette haar tanden stevig op elkaar waarbij haar lichaam langzaam begon te koken, letterlijk. Het metaal van de ketting begon rood te worden, later zou het veranderen in zwart zoals de andere brandplekken op het metaal. Pas wanneer ze door had dat ze de ketting weer bijna aan het smelten was liet ze het los en viel het op de grond neer. Ze keek nu met haar ogen naar de ketting die met de vele zwarte plekken op de grond lag met nog steeds een emotieloze blik in haar ogen. Voor een paar seconden bleef ze het aanstaren alsof het haar hypnotiseerde voordat ze met een snelle beweging opstond. Ze liep naar haar koffer toe en pakte daar een paar bokshandschoenen uit samen met een stel handschoenen die warmtebestendige waren. Ze liep nu naar haar kledingkast toe en haalde hier haar sportkleren uit en stopte deze samen met de bokshandschoenen en de warmtebestendige  handschoenen in een grote tas. Ze pakte de tas op en liep met snelle passen haar kamer uit.
Avery werd alleen op een kamer geplaatst omdat ze nu eenmaal niet goed met andere mensen om kon gaan, de kans was te groot dat ze andere mutanten brandwonden zou geven als ze bij hun op de kamer zou komen. Bij de gymzaal liep ze de kleedkamer binnen en smeet ze haar tas neer op het bankje. Het beste wat ze kon doen - anders dan andere mensen pijn doen met haar mutaties - was het boksen, hiermee kon ze ook haar woede uiten, al was dit ook nog lang niet genoeg om het weg te laten blijven. Ze haar kleren uit en trok het topje en het korte broekje aan waarnaar ze de gymzaal inliep. Haar lichaam werd veel blootgegeven en het maakte dat ze er erg sexy uitzag, iets dat ze misschien ook wel expres deed. Ze wilde er graag aantrekkelijk uitzien, om jongens te kunnen verleiden. Ze hoopte dan ook stiekem op de aanrakingen van jongens. Handen op haar heupen die ze dan geen minuut laten zou verbranden met haar mutatie. Sinds de avond dat haar ouders overleden genoot Avery van de pijn van anderen. De genoot ervan in iemand ogen te kijken wanneer ze langzaam zijn/haar huid aan het verbranden was. Om de pijn in hun ogen te zien, zoals zij pij voelde op de avond dat haar ouders overleden. Het voelde rechtvaardig, als wraak op wat er met haar ouders gebeurt was. Natuurlijk hadden die mensen er dan niets mee te maken gehad maar voor Avery voelde het alsof het wel de schuld was van iedereen, de pijn die ze voelde. Ze liep nu de gymzaal binnen waar niemand te zien was en op de een of andere manier vond ze het best jammer, dat betekende dat ze haar woede gewoon moest loslaten op een boksbal en er niet iemand was waarmee ze ruzie kon zoeken. Met stevige passen liep ze naar de kamer waar de spullen lagen. Ze kon hier geen boksbal vinden dus pakte ze maar gewoon de dikke mat. Ze rolde de kar de gymzaal ik en zette de dikke mat tegen de muur aan. Langzaam trok ze eerst de handschoenen die tegen brand konden aan om ervoor te zorgen dat ze niet de bokshandschoenen in de fik zou laten vliegen. Daarnaar trok ze de bokshandschoenen aan en ging ze voor de mat staan. Met woede in haar ogen keek ze de mat nog een paar seconden lang aan, voordat ze los ging op het ding. Met geweld begon ze nu de mat te slaan met haar vuisten en af en toe gaf ze het ook een harde schop met de bovenkant van haar voeten. Het was duidelijk te zien dat ze woede van zich af aan het slaat was, al ging de woede er niet door weg..

(&Clyde)

Dat er iets in de zaal ernaast was had Avery al wel gehoord, ze was alleen niet gaan kijken. Dit koste wel wat meer moeite aangezien ze gewoon te graag ruzie zocht, ze gebruikte haar mutatie met te veel liefde dat het eigenlijk gewoon eng was. Zelf vond ze het natuurlijk niet eng, ze genoot er gewoon puur van, maar anderen kon het wel angst aanjagen. De meesten die wisten hoe het meisje in elkaar zat waren ook bang voor haar, en ze kikte erop. Ergens was Avery wel doodsbang dat er mutanten op de school zouden zitten die tegen haar mutatie konden, waar haar mutatie geen effect op zou hebben omdat ze 'fireproof' waren. De idee dat zij iemand geen pijn zou kunnen doen jaagde haar juist angst aan. Ze was niet bang voor anderen die haar misschien pijn zouden kunnen doen, ze leefde al elke dag met pijn en de pijn van een mes of wat anders vond ze dan een stuk aangenamer. Daarom hield ze ook niet in bij het boksen, ze ging door tot haar knieën helemaal rood waren en soms zelfs tot ze ook aan het bloeden waren, ze vond de pijn fijn voelen. Ook nu waren haar knieën en voeten al behoorlijk rood aan het worden en voelde ze haar knokkels ook een beetje pijn doen. Ze hield zich niet in, de dikke mat kreeg de meest harde stoten die ze kon geven en ging er helemaal op los met alle woede die ze in haar hart gevangen had. Wanneer ze iemand in haar gezichtsveld zag komen ging ze ook gewoon door alsof ze het niet gezien had, ze had ook alleen even kort in haar ooghoeken gekeken maar hij zo dat waarschijnlijk niet gezien hebben, daarvoor zaten haar lange haren ervoor. "Als je wil, kan ik ook een bokszak voor je halen?" Vroeg hij nu vriendelijk aan haar waardoor Avery meteen stopte waarmee ze bezig was. Ze keek hem nog steeds niet aan en bleef gewoon voor een minuut zacht hijgend naar de mat kijken. Langzaam kroop er een sadistische grijns op haar gezicht en ze draaide nu haar hoofd langzaam om naar degene die haar daarnet die vraag had gesteld. Hij was nog redelijk jong maar misschien nog net iets te oud om een student te zijn, dus gokte ze erop dat misschien een leraar zou zijn. Aan zijn lichaam te zien waarschijnlijk een gymleraar, als hij een leraar zou zijn en het zou ook verklaren waarom hij hier was. Ook al wat de gymzaal ook toegankelijk voor studenten. Met wat moeite wist Avery de sadistische grijns wat te onderdrukken en keek ze hem ook wat glimlachen aan, om een beetje een verkeerde indruk te maken. Hem even te laten denken dat ze gewoon een soort onschuldig meisje was die hier alleen was om te boksen wat toevallig haar hobby was. Ze was nog behoorlijk lang stil gebleven voordat er woorden uit haar mond gekropen kwamen, zeker een paar minuten. "Ja, graag." Zei ze met een verraderlijke vriendelijke stem, wat misschien ook wel een beetje te horen was aangezien ze niet de beste was in het verstoppen van haar sadistische bedoelingen. Ze draaide haar lichaam nu naar hem toe en ging nn recht voor hem staan..

(OOC: Ik wat vergeten de kleren in de eerste post te zetten dus heb ik ze nu even onder de postsheet van deze post gezet xd)

Ze kon wel een beetje zien dat haar reactie op hem hem misschien een beetje ongemakkelijk liet voelen, ze was goed in het vinden van emotie's in de ogen van anderen, het was iets waar het meisje constant naar zocht. Erg vond het niet, het waren blikken die ze altijd kreeg wanneer ze zich een beetje anders gedroeg dan normaal. De manier waarop ze mensen aankeek zonder enige gemeende vriendelijkheid in haar ogen, maar met ogen die diegene kwaad wilde doen. Er waren mensen geweest die geloofden dat Avery bezeten was door een demon, sommigen probeerde de mensen die voor Avery moesten uitkijken te overtuigen om haar naar iemand te sturen die een uitdrijving kon doen. Natuurlijk hield er niet echt een demon huis in haar lichaam, dat was gewoon puur haar eigen zelf. Een meisje die de wereld de schuld gaf voor de dood van haar ouders - van wie ze zielsveel hield - en hierdoor een hekel had aan alles en iedereen. Die niets anders wilde dan andere mensen ervoor te laten boeten, en ervan genoot om ze pijn te doen. Nadat ze met een simpele 'ja, graag' antwoord had gegeven op zijn vraag had ze haar lichaam naar hem toe gedraaid en was voor hem gestaan, misschien ook wel een tikje intimiderend om te kijken of ze hem wat banger kon maken. Dat deed ze net zo graag als dat ze andere mensen pijn deed, proberen ze bang te maken voor haar. Hij keek haar kalm aan en bleef gewoon op zijn plaats staan. "Alright, volg mij maar dan" Zei hij nu opnieuw erg vriendelijk en Avery glimlachte wat misleidend terwijl ze haar hoofd een tikje scheef liet hangen. "Oke," Zei ze wat kortaf om te laten weten dat ze zal volgen. Ze haalde de bokshandschoenen even los en ook de handschoenen die ervoor zorgde dat ze haar bokshandschoenen niet in vlammen op zou laten gaan ook. Deze liet ze gewoon op de grond vallen. Wanneer hij zich omdraaide liep Avery al snel achter hem aan en moest ze de neiging onderdrukken om hem bij zijn onderarm vast te pakken, er een ruk aan te geven om hem om te draaien zodat ze hem in de ogen aan kon kijken en haar mutatie zijn huid te laten verbranden. Deze neiging had ze altijd wanneer ze achter iemand aan liep en het was moeilijk om deze te negeren, het ging ook niet van harte. Het was alleen dat Avery het leuker vond om iemand van te voren wat meer kriebels te geven. Hij liep naar een materiaalhokje toe die Avery helemaal over het hoofd gezien had en opende de deur. Hij klikte het licht aan en stapte het hokje binnen. Avery die een paar seconden later het hokje binnen en keek een beetje om haar heen naar de spullen die er lagen. Naast haar stond een houder met wat houtenstokken erin waar ze haar blik voor even op gevestigd hield. "Dus, jij bokst wel vaker neem ik aan?" Vroeg hij nu om de stilte te verbreken die zich tussen hun bevond. "Hmm.. Hmm," Mompelde ze zachtjes al was het door de kleine ruimte die een beetje echode wel wat duidelijker te horen. Hiermee liet ze hem weten dat ze wel vaker bokste maar gebruikte ze geen echte woorden. Ze haalde een houtenstok uit de houder door deze kort de lucht in te gooien en het dan vast te pakken met haar hand die nog steeds warm was van de woede. Er was een zacht sissend geluid te horen door de lak die over het hout zat die te warm werd en ook begon het hout langzaam een beetje donkerder te worden. Ze liet de houten stok ook al snel weer los voordat hij in de fik kon vliegen of gitzwart werd. Ze keek nu weer in de richting van de leraar. Ze wist nog steeds niet zeker of hij een leraar was maar nam dit gewoon maar aan. Opnieuw kwam de sadistische grijns weer een beetje bovendrijven en deze keer was hij wel iets duidelijker dan de eerste keer. Ze wist hem ook al snel weer een beetje te laten verdwijnen door hem met een glimlach aan te kijken. "Boks jij ook?" Vroeg ze nu aan hem en deed alsof alles gewoon normaal was, alsof ze hem nooit met zo'n grijns had aangekeken en ook alsof het met de stok nooit gebeurt was..

Avery genoot nu al van alles, het treiteren van mensen door zich te gedragen als een meisje die bezeten was door een demon, een meisje gestuurd door de duivel om mensen bang te maken. Op de een of andere manier kikte ze er gewoon op, het gaf haar een goed gevoel. Het voelde veilig om mensen op deze manier buiten haar bereik te houden, want ergens was het ook om mensen af te stoten zodat ze niet bij haar hart konden komen. Stiekem was het eigenlijk allemaal puur omdat ze bang was om gekwetst of pijn gedaan te worden in haar hart. Dat was de reden waarom ze zich in eerste instantie zo ging gedragen, later kwam het er pas bij dat ze er ook van ging genieten om mensen zo te behandelen. Mensen bang maken voor haar begon leuk te worden en zo ging ze er ook mee door. Ze zag ook geen reden om er ooit mee te stoppen, voor haar had het veel voordelen. Ze genoot ervan en het hield mensen op afstand, twee dingen die ze erg graag zo had. Ze miste niets in haar leven wat ervoor zou zorgen dat ze ooit zou ophouden met al dit.
Ondanks dat de leraar zich nog redelijk kalm gedroeg kon ze zijn spanning voelen, het hing gewoon in de lucht. Zoals het altijd in de lucht ging in haar buurt wanneer ze weer haar spelletje begon te spelen. Nadat ze hem de vraag stelde of hij ook bokste had ze haar ogen weer even kort op de houten stokken gericht, ze rook van de lak was een beetje te ruiken maar het was niet heel opvallend. Wat ze best jammer vond, ze hoopte dus eigenlijk dat hij dat kleine beetje zou ruiken van de brandlucht. "Af en toe wel ja. Het ligt eraan of ik er zin in heb of niet" Antwoorde hij terwijl hij haar met een glimlach aankeek. Avery keek nu ook weer op naar hem en glimlachte zo lief ze kon, wat nog redelijk lief was, ook al meende ze er natuurlijk niets van. Ze zag hoe hij kort achter haar keek ze volgde hem door kort achter haar te kijken. Checkte hij de deur? Ze bleef zelf nog iets langer naar de deur kijken dan hij deed, hij keek namelijk al snel weer terug naar haar. Ze spande kort de spieren in haar kaak en klemde haar kiezen op elkaar. Ze keek hem daarnaar weer aan met een wat duivels glimlachje. "Dus, welk gewicht zal ik voor je meenemen?" Vroeg hij aan haar en zoals gewoon bleef Avery nog even stil voordat ze antwoord gaf. "150kg," Zei ze nu wat snel waarnaar ze haar mondhoeken nog wat verder optrok. Natuurlijk was dat ze zwaar voor haar maar dat was juist wat Avery wilde, haar vuisten erop kapot slaan. Ze wilde graag dat ze met bloedende knokkels zou stoppen, ze wilde die pijn voelen. De brandende pijn die dan door zou blijven gaan tot ze diep in slaap zou liggen. Ze was ook wel benieuwd hoe hij erop zou reageren. Hij was waarschijnlijk ook wel slim genoeg om te weten dat Avery met haar spiermassa haar vuisten zou kneuzen bij het slaan tegen zo'n zware bokszak. Ze had namelijk wel spieren, die waren wel te zien, maar het was niet genoeg. Ze zuchtte nu even waarnaar ze opnieuw haar kiezen op elkaar zette en haar woede naar boven liet borrelen. Ze wist hiermee de deur een klein zetje te geven, klein maar, het lukte haar net niet om de deur dicht te laten klappen. Ze had daardoor nog te weinig controle over die mutatie, daarmee kon ze alleen dingen doen uit blinde woede. Iets wat ze niet zomaar kon oproepen..

Het laatste wat Avery wilde was wel een leraar die zou gaan proberen haar een beter persoon te maken aangezien Avery wist dat ze dat niet zou worden en ze wilde het ook helemaal niet. Dan was het misschien niet zo slim zichzelf op een leraar te storten met haar trucjes en sadistische zelf. Als hij niet zelf ging proberen met haar te praten kon ze uiteindelijk wel verwachten dat een andere leraar dat zou gaan doen. Ach ja, ze wilde die dan wel zien proberen, en falen. Het zou haar toch niet stoppen met wat ze deed, ze was niet te stoppen. De leraar keek haar nadenkend aan wanneer ze hem vertelde dat hij een best zware bokszak mocht pakken en Avery kon het grijnsje niet tegen houden dat haar gezicht op probeerde te kruipen. Hij zei niets en bukte zich om de bokszak te pakken. Ondertussen richtte Avery zich om de deur, ze liet de woede door haar lichaam stromen om zo de deur te kunnen bewegen. Ze had over de die mutatie nog de minste controle al had ze ook niet veel controle over de andere, maar op de een of andere manier was ze gewoon altijd warm dus kon ze die altijd gebruiken wanneer ze wilde. Bij de telekinese gebeurde de dingen niet precies wanneer ze zelf het commando gaf, het gebeurde gewoon wanneer ze heel boos was. In ieder geval lukte het haar wel om de deur een klein zetje te geven, helaas niet het dichtslaan zoals ze eigenlijk wilde, maar goed. Dit was ook wel goed aangezien hij het wel zag. Avery wist nu haar sadistische blik van weg te halen van haar gezicht en keek de leraar zo normaal mogelijk aan. "Wat was dat?" Vroeg hij haar nu achterdochtig waarnaar hij nog even knikte richting de deur. Avery keek hem met een wat verbaasde en verwarde blik aan. Natuurlijk wist ze wel waar hij het over had maar ze vond het leuker om het eerst een beetje te gaan ontkennen, misschien wist ze hem wel te laten denken dat hij gek werd of zoiets. "Hum?" Vroeg ze met een simpele keelklank alsof ze het niet snapte. Ze bleef hem nog kort verward aankijken waarnaar ze even naar de deur keer. Ze begon nu zachtjes te lachen, deels ook omdat ze het gewoon niet meer in kon houden. Al hoorde het ook wel een beetje bij het spelletje dat ze speelde. "Oh my god, bewoog de deur nou?" Vroeg ze lachend terwijl ze de leraar weer aankeek. Het had heel vrolijk geklonken om hem ook beetje te verwarren, al zou hij waarschijnlijk ook wel weten dat ze het niet zo zou bedoelen, enkel om hem voor gek te zetten. Avery had er gewoon heel veel lol in. "Wie zou dat nou geweest kunnen zijn?" Vroeg ze nu terwijl ze haar wenkbrauwen optrok. Ineens ook heel veel woorden voor haar doen aangezien Avery normaal met heel weinig woorden sprak. De sadistische grijns kwam nu ook weer een beetje te voorschijn terwijl haar ogen hem ook deels verleidelijk aankeken. Ze deed langzaam twee stappen dichterbij, om te testen hoe hij zou reageren, of hij al bang was geworden voor haar...

Yes, het leek allemaal te werken. Wat was ze hier toch goed in, het bang maken van andere mensen. Misschien zou dit schooljaar nog wel erg leuk worden, ze had in ieder geval al een slachtoffer gevonden wiens leven ze een levende hel zou gaan maken. Bij die gedachte hoorde ze zichzelf zachtjes grinniken, opnieuw weer niet in het echt maar in haar hoofd. Ze kon zien hoe ongemakkelijk hij zich voelde en ze gokte erop dat hij het materiaalhokje het liefst zo snel mogelijk wilde verlaten. Avery stond namelijk al de hele tijd de deur een beetje te blokkeren, hij nergens waar hij heen kon. Hij kon langs haar lopen maar ze dacht dat hij dat misschien al niet meer zou willen. Ze had hem precies waar ze hem wilde. Wanneer ze dan ook twee stappen in zijn richting deed stapte hij achteruit, wat maakte dat die sadistische grijns op haar gezicht groter werd. Ze keek hem diep in de ogen aan die hem ook nog steeds verleidend aankeken. Ze trok haar mondhoeken nog een beetje verder op. "Maar.. Dat deed jij toch.. Of niet?" Vroeg hij verward en het was duidelijk dat niet wist hoe hij moest reageren op haar. Ze vond het best wel grappig, hij was zeker sterk en ook groter dan haar, maar toch deinsde hij voor haar terug en wist hij zich geen houding aan te geven. Ze knikte nu wat zachtjes terwijl ze nog een stap dichterbij hem zette, even kijken of het haar ook lukte om hem in het hoekje te drijven. "Duhhu, tuurlijk was ik dat." Zei ze nu met een vals stemmetje terwijl ze hem nu aankeek met een scheve grijns. Op dat moment begonnen de geluiden zich ook weer af te spelen in haar hoofd. Schreeuwen en gillen van mensen en weeskinderen die levend aan verbranden waren. Geluiden die elke keer weer door haar hoofd draaiden wanneer ze graag haar handen op iemands huid wilde zetten om deze met haar handen langzaam te verbranden. Geluiden waarbij Avery nog onvoorspelbaarder werd dan ze al was. "Ik kan ook nog veel meer doen." Zei ze nu met een duivelse grijns. Ze begon nog dichterbij te lopen terwijl de schreeuwen de stemmen haar nu helemaal gek maakten. Ze stopte nu terwijl ze even weg keek en haar ogen sloot om de geluiden van schreeuwende mensen uit haar hoofd te halen. Ze nam even diep adem waarnaar terwijl ze naar de deur keek en haar gezicht achter haar haar verstopte. Ze draaide haar hoofd weer om wanneer de stemmen dragelijk werden voor haar. "Wanna see?" Vroeg ze nu weer met haar sadistische grijns terwijl ze nog een stap dichter naar hem zette waardoor hij al bijna tegen de kast moest staan...

Avery had nooit spijt gehad van wat ze had gedaan ook al waren er kinderen bij betrokken geweest, bovendien was er niet veel wat ze er aan had kunnen doen. Ze was gewoon boos en wanneer haar hand contact maakte met de houten vloer om met haar bureau dan vlogen deze dingen gewoon in de fik, voor ze het wist stond het hele huis in de brand. Ze haatte de weeshuizen, die stomme mensen die dachten haar ouders te kunnen vervangen en die kinderen waren ook helemaal niet aardig. Het horen van hun geschreeuw had haar in het begin bang gemaakt maar nadat ze erover had nagedacht vond ze het juist alleen maar fijn. Ze hadden het verdiend om levend verbrand te worden nadat ze haar naar hadden gehandeld. Bij het tweede huis was dit niet het geval maar Avery had toen al lol gekregen in het verbranden van andere mensen en dat er nu toevallig kinderen bij zaten boeide haar niet zoveel. De leraar bleef achteruit lopen wanneer Avery juist naar hem toe liep en ze vond het helemaal geweldig. Echt geweldig. Hij was bang voor haar en ze vond het simpelweg geweldig. Wanneer ze hem vroeg of hij het wilde zien kwam hij ook tegen het hout van de kast te staan en kon dus niet verder. Mooi, nu had ze hem echt in een hoekje gedreven. Nu had ze hem echt precies waar ze hem hebben wilde. Ze wilde nog een stap in zijn richting zetten wanneer hij ineens de bokszak tussen hun in zette. Als hij dacht dat dat haar ging stoppen had hij het mis. "Ik denk dat ik maar eens pas. En ik denk ook dat jij beter naar je kamer terug gaat" Zei hij nu waarbij hij zijn best bleek te doen om autoritair te klinken. Avery schudde kort lachend met haar hoofd. "Als ik dat nu een niet wil?" Vroeg ze nu wat uitdagend terwijl ze tegen de bokszak aan ging staan. Ze legde nog net niet haar handen op de bokszak neer. "Wat ga je dan doen?" Vroeg ze nu als uitdaging. Ze had niet het idee dat hij daar een antwoord op wist. Ze legde nu haar handen op de bokszak neer en liet haar warmte de leer langzaam verbranden. Ze zou niet zo ver gaan het in de fik te laten vliegen, dat zou dan een beetje een rotzooi worden en de lol zou er te snel vanaf zijn. In plaats daarvan liet ze haar handen over het leer heen glijden in de richting van zijn handen, een zwart spoor achterlatend en het stonk eigenlijk meteen ook al naar verbrand leer...

Haar groene ogen keken hem katachtig aan en nog steeds met de verleidelijk glinstering in haar ogen. Ze deed al geen moeite meer om haar ware zelf te verbergen zodat ze nog even eerst een spelletje met hem kon spelen, zoals een kat met een muis speelde. Het spelen was alleen over en ze was al bezig met haar aanval op hem. Al hoefde hij eigenlijk ook niet zo enorm bang te zijn, het enige Avery wilde was om zijn huid te verbranden met haar mutatie. Hij had al geluk dat ze hem niet helemaal in de fik wilde steken, al was deze neiging natuurlijk ook heel groot. Maar nee, soms was het ook leuker om iemand voor een wat langere tijd te treiteren, iets wat nu heel makkelijk was sinds ze op een eiland zaten. Hij kon nergens heen en de kans dat hij haar vaker tegen zou komen was dus ook groot. Hij zou haar misschien zelfs wel in lessen hebben. Avery had ook voorgenomen om niemand hier volledig te verbranden, ze wilde niet in al te veel problemen komen. Ze liet haar handen zachtjes over het leer glijden, dit deed ze ook op een tikje verleidende manier, om nog meer met hem te knoeien. "Als je dat niet doet, ben ik straks degene die je verlamde lichaam naar de ziekenboeg draagt" Gromde hij nu waarschuwend en Avery trok even haar wenkbrauwen op uit verbazing. Zo, eindelijk liet hij wat meer van zich horen. Erg veel zou het alleen niet helpen, Avery had zinnen gezet op dit en het zou haar niet stoppen. Bovendien wilde ze graag pijn voelen en als hij een mutatie had die dat kon veroorzaken zou dit Avery dus ook niet stoppen. Ze boeide het niet of hij dan haar verlamde lichaam naar de ziekenboeg zou brengen, hij zou haar hier zelfs een plezier mee doen. Ze liet haar hoofd scheef hangen en keek hem grijnzen aan om te laten weten dat het haar niet zou stoppen. "Laatste kans" Zei hij nu maar dit maakte haar grijns enkel groter. Ze bukte zichzelf ook een klein beetje over de bokszak heen terwijl ze hem in de ogen aan bleef kijken met haar groene katachtige ogen die niet van plan waren om te stoppen met waar ze mee bezig was. Ze liet haar handen nu over die van hem heen glijden in de hoop dat ze nog net genoeg tijd zou hebben om hem pijn te doen voordat hij wat zou doen. En ze wachtte al op wat hij zou doen waardoor hij haar verlamde lichaam naar de ziekenboeg zou moeten brengen, ze verheugde zich erop..