The power of memories

Buiten viel de regen met bakken uit de hemel. Zo nu en dan werd een heldere lichtflits gevolgd door een knal, die de ramen in de kozijnen deed trillen. Als kind was Allison altijd bang geweest voor onweer, zodra de eerste klap geklonken had rende ze dan naar haar ouders kamer en kroop ze bij hen in bed. Of alleen bij haar moeder, wanneer haar vader ergens ver weg aan het strijden was voor hun land. Nadat haar vader overleden was had ze dat niet meer gedaan, was ze in haar eigen bed blijven liggen als het onweerde. Haar ogen wijd opengesperd, haar kaken stijf op elkaar geklemd. Het was Matthew die haar had geleerd om te genieten van de kuren van het weer. Voor een moment dwaalde Allisons gedachten af naar een avond die zich iets meer dan twee jaar geleden had voltrokken. Matthew en zij hadden tegen elkaar aangelegen, onder de muffe dekens van een haast uitgestorven hotel op de grens van Idaho en Montana. Buiten had een storm geraasd, om de haverklap werd hun kamer opgelicht door een bliksemflits. Zwijgend hadden ze daar gelegen, genietend van de storm en van elkaar. Dat zulke momenten je zo bij konden blijven verbaasde Allison nog altijd, toch wist ze als geen ander hoe krachtig dergelijke herinneringen konden zijn. Hoe belangrijk herinneringen überhaupt waren. In afgelopen vier maanden was ze steeds sterker meester geworden van haar mentale manipulatie. Het lukte haar steeds beter om delen van iemand geheugen te wissen zonder dat diegene daar nare bijwerkingen aan over hield. Geen zwarte gaten meer, geen kloppende hoofdpijn meer. Ook had ze geleerd hoe ze iemand met haar gaven kon pijnigen, op welke delen van de hersenen ze zich moest focussen om iemands zicht te vertroebelen of een hevige migraine aanval op te wekken. Haar zoektocht naar haar vriend had haar tot uitersten gedreven, waarvan ze niet eens wist dat ze die had. Nu was ze weer terug op het eiland, kon ze niet meer verder zoeken naar de jongen die haar wereld op de kop had gezet en haar tegelijkertijd het gevoel had gegeven dat ze veilig was.


Allison opende haar ogen die ze zonder er bij stil te staan geslotene had. Ze keek naar de basketbal in haar handen, gooide hem bijna gedachteloos in de basket. Zette zich af tegen de vloer en rende richting de bal, ving hem op nadat die eenmaal tegen de grond was gestuiterd. Dribbelede naar de basket aan de andere kant van de zaal en sprong. Weer belande de bal in de basket dit keer doormiddel van een dunk. Al op jonge leeftijd was Damon Garcia erachter gekomen dat zijn dochter redelijk druk was en een uitlaat klep nodig had voor haar energie. Die uitlaat klep was al snel basketbal geworden, uren lang hadden ze met z’n tweeën gebasketbald op de oprit of op het veldje aan de rand van Fort Belvoir. Later had Allison zich ook op andere sporten gericht, turnen, dansen, free-runnen maar basketbal was altijd haar grote favoriet gebleven. Als ze basketbalde had ze het idee dat haar vader vlak bij haar was, dat hij naar haar keek met die scheve grijns op zijn gezicht. Even voelde Allison aan de ijzeren plaatjes die aan een zilver kettinkje rond haar nek hingen en zag tegen de blauwe stof van haar hemdje hadden getik. Net op het moment dat ze haar training weer wou hervatten, hoorde ze hoe de deur van de gymzaal open ging. Ze draaide zich om, maar was zich sterker bewust van de aanwezigheid van de persoon dan van diens gestalte in de deur opening. “Hey,” zei ze, terwijl ze de basketbal onder haar linker arm geklemd hiel. De arm waarvan de schouder werd ontsierd, door een groot litteken dat sterk af stak tegen haar getinte huid.  

[Aura & me]

TEMPLATE CREDIT TO LASKA AT ATF and CAUTION 2.0

De getik van de hakken van het meisje dat de gymzaal binnen kwam lopen, echode tussen de stenen muren. Serieus, killer heels terwijl het buiten stort regende? Het was niet alsof Allison nooit hakken droeg, zo nu en dan verruilde ze haar Vans nog wel eens voor een paar pumps maar niet op een dag als vandaag. Een dag waarop alle paden veranderende in waren modder stromen en het door de regen haast onmogelijk was om verder dan twee meter vooruit te kijken. Vlak voor haar stopte het meisje, wiens haren verborgen lagen onder een capuchon. Allison toverde een glimlach op haar gezicht, voelde hoe de ogen van het meisje over haar lichaam gleden. Voelde de jaloezie die het meisje voelde, besloot daarom de woorden van het meisje te negeren. Ze wist maar al te goed dat het litteken op haar schouder opviel, maar het was niet iets waarvoor ze zich schaamde. Iedereen had zo z’n gebreken en dat litteken was meer dan dat. Het was een herinnering aan de avond waarop ze haar vriend verloren had. Basketballen alleen voor mannen? Hoezo stereotypering? Allison haalde haar schouders op, wist niet helemaal wat ze aan moest met die opmerking. “Basketbal draait niet allen om je figuur, maar ook om je techniek.” zei ze uiteindelijk maar. Ze wist dat ze wat basketbal betref geluk had wat betreft haar lengte, hoewel ze met haar 1 meter 76 niet heel lang was. Was ze lang genoeg om met haar sprongkracht te kunen dunken.
Het meisje stelde zich voor als Aura Fay en vroeg haar hoe zij heten. Al kreeg Allison het gevoel dat het antwoord op die vraag, het meisje slechts weinig interesseerde. Hoewel ze de gevoelens van het meisje duidelijk kon voelen, vond ze het lastig om deze helemaal te plaatsen. Waar kwam die jaloezie vandaan? En die disinteresse? “Mooie naam, bijzonder.” zei Allison, een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. “Ik ben Allison Garcia.” Haar achternaam voegde ze er iets twijfelend aan toe, ze was er niet aangewend om zich voortestellen met haar voor en achternaam. Dat deed je niet wanneer je rond trok en het liefst op de achtergrond wou blijven. Een achternaam stelde mensen in staat om informatie over je te zoeken en je op te sporen. “Maar basketbal is dus iets voor lange mannen,” begon Allison. “Wat is dan wel een sport voor vrouwen?” vroeg ze, terwijl ze het meisje vragend aan keek.

TEMPLATE CREDIT TO LASKA AT ATF and CAUTION 2.0

Als reactie op de woorden van het meisje trok Allison lichtjes haar wenkbrauw op. Kennelijk bezat het meisje een behoorlijke hoeveelheid zelfvertrouwen, al hoewel dat verklaarde niet de jaloezie die ze zojuist had ervaren. Misschien was ze juist wel heel onzeker en was de arrogantie een masker om zich te beschermen. Ach, ze zou er vanzelf wel achter komen. Voor nu zou ze gewoon niet in gaan op de arrogantie van Aura. Weer voelde Allison de jaloezie die het meisje ervoer toen ze naar haar keek. Alsof zij iets had wat Aura niet had, al had Allison geen idee wat dat iets zou moeten zijn. Met haar vrije hand ging ze door haar donkere haren, terwijl ze het meisje tegenover haar nog eens subtiel in zich op nam. Enkele natte blonden plukken kwamen onder haar capuchon vandaan, haar gezicht werd bedekt door een – in Allisons ogen – te dikke laag make-up waardoor ze een neppe uitstraling kreeg. Iets wat Allison wijselijk voor zich hield, aangezien ze over het algemeen niet het persoon was wat veel plezier putte uit het neerhalen van andere. Bovendien zat ze niet te wachtte op ruzie en ze had het idee dat echt ingaan op het meisje niet de juiste manier was om dit te voorkomen.
Het ontging Allison niet dat Aura haar ogen ten hemel sloeg alvorens ze zich weer naar haar toe draaide. Ook het valse glimlachje bleef door Allison niet onopgemerkt. Dat zou zij moeten weten? Oké, ze was sportief daar had het meisje een punt maar. Het hysterische gegiechel deed Allison fronzen, wat was dit voor een vreemd meisje? “Ja klopt, maar ik was benieuwd naar wat jij vrouwen sporten vond aangezien je er kennelijk zo’n duidelijke mening over hebt.” Antwoorde ze rustig. Paardrijden, dansen en schaatsen dat waren inderdaad stereotype vrouwen sporten. Zelf was Alison nooit zo van het onderscheid geweest, ze zag ook niet in waarom het nodig was. Ja als zij met een groep jongens basketbalde was ze met haar lengte vaak in het nadeel, maar dit wist ze vaak redelijk goed te maken door haar snelheid en behendigheid. “Ja, dat zijn op zich wel vrouwen sporten. Al denk ik dat de meeste sporten zowel voor mannen als vrouwen zijn.” zei ze, een lichte glimlach sierde haar gezicht. Die glimlach verdween echter toen het meisje haar even op haar schouder klopte, vlak bij haar litteken. Allison slikte, onderdrukte de woede die ze op voelde komen. Hoewel ze over het algemeen een aardig meisje was, waren er bepaalde dingen die haar flink kwaad konden maken. Haar verleden was daar één van en haar litteken was getuige van één van haar meest pijnlijke herinneringen.
Opgelucht keek Allison naar hoe het meisje weg liep, hoefde ze zich tenminste geen zorgen meer te maken om een potentiele woede aanval. Op haar hakken draaide zich richting de basket, zette zich af en begon te rennen. Alsof het niet was dunkte ze de bal in de basket, waarna ze voor een moment aan de ring bleef hangen alvorens ze weer op de grond lande. Ze pakte de bal, wou net weer in beweging komen toen Aura ineens weer voor haar stond. Met een gemaakte glimlach op haar gezicht. Allison moest moeite doen niet in de lach te schieten toen Aura haar armen dramatisch in de lucht gooide. Dat iemand zich zo druk kon maken om een slechte haar dag. Nu ze vriendinnen waren? Allison trok kort haar wenkbrauw op maar ging er niet op in. “Ik heb misschien wel een borstel in me tas liggen.” zei ze, waarna ze de bal op de grond liet vallen en in de richting van haar tas slenterde die ze op één van de banken aan de zijkant van de zaal had getast. Ze trok haar vest uit haar tas, waardoor ze makkelijk bij de borstel kon die op de bodem lag. “Je hebt geluk, meestal laat ik hem thuis als ik ga sporten.” Zei ze, terwijl ze zich weer in de richting van het meisje liep. “Je beseft dat het buiten nog steeds regent en dat als je zo terug moet naar de gebouwen je haar weer nat wordt?” zei Alison toen ze de borstel aan het meisje gaf.

TEMPLATE CREDIT TO LASKA AT ATF and CAUTION 2.0

Allison voelde de ogen van Aura in haar rug brandde, probeerde er niet te veel aandacht aan te besteden. Wat had zij dat dit meisje zo ontzettend jaloers op haar was? Was het iets wat ze had gedaan? Had zij per ongeluk met haar vriendje staan flirten? Nee, dat kon het niet zijn. Hoewel Allison soms wat flirterig over kon komen in haar gesprekken met jongens, hield ze hen meestal op een redelijke afstand. Aanrakingen joegen haar angst aan, alleen die van Matthew hadden dat niet gedaan. Maar wat was het dan? Wat maakte dat Aura haar zag als een bedreiging? Was het haar uiterlijk? Allison kon zich moeilijk voorstellen dat iemand daar zo intens jaloers op kon zijn. Ze wist wel dat ze er op zich goed uit zag, ook zonder haar gezicht dicht te plamuren met make-up, maar toch.
Kort trok ze haar wenkbrauw op bij het chagrijnig bedankt, kon nog net moment een cynische ‘graag gedaan’ voor zich houden. Haar woorden lieten rillingen over de rug van het meisje lopen. Wat was er zo schokkend aan het feit dat ze haar borstel niet altijd bij zich had als ze ging sporten? Als ze alleen trainde ging ze daarna vaak gewoon thuis douche, het kon haar weinig schelen dat ze dan lichtelijk bezweet door de hallen van het schoolgebouw liep. Er waren zat mensen die dat deden, bovendien was Allison überhaupt niet echt het type meisje om zich veel aan te trekken van wat andere van haar dachten. Ja, ze vond het fijn als mensen haar aardig vonden en had zich dan ook aangeleerd niet altijd te zeggen wat ze dacht maar verder.
Het meisje leek even van haar stuk gebracht, hervatte zich al snel en begon op een nogal sarcastische toon te spreken. “Oké, sorry ik dacht ik zeg het alleen even.” zei Allison, die steeds meer moeite moest doen om aardig te blijven. Hoelang kon ze nog lief lachen en doen alsof ze zich niet mateloos irriteerde aan de arrogantie van Aura? Allison was dan ook opgelucht toen Aura zich omdraaide in de richting van de kleedkamers. Nu hoefde ze niet meer te doen alsof ze niet door had hoe ongeloof Aura zich aan haar irriteerde. Ze had echter te vroeg gejuicht. Het meisje draaide zich weer terug en opende haar mond om iets te zeggen. Er kwam niks. Allison keek haar aan, voelde de ogen van het meisje even op het litteken op haar schouder. Als ze daar nou maar haar mond over hield. Hoewel haar schouder op zich hersteld was en de wond genezen, waren de herinneringen aan de bewuste avond nog vers. Allison moest haar best doen niet in de lach te schieten toen het meisje vertelde over haar afslank tactiek. Zeven stukken komkommer? Waren dat dan hele komkommers of zeven stukken van één komkommer? Wijselijk hield ze deze vraag voor zich, wetend dat dat niet goed zou vallen. “Ik vind het daadwerkelijk leuk, bovendien kan ik er mijn energie in kwijt.” zei ze, verbaasd over het feit dat ze nog altijd een vriendelijke glimlach op haar gezicht wist te toveren. “Maar zeven stukken komkommer? Daar kun je toch niet op leven?” vroeg ze iets wat aarzelend. Ze kon het zich haast niet voorstellen, hoewel ze geen snoepkont was kon ze altijd behoorlijk wat eten. En zodra ze een keer haar ontbijt oversloeg voelde ze zich de rest van de dag slap.

TEMPLATE CREDIT TO LASKA AT ATF and CAUTION 2.0

Sporten was altijd al één van Allisons favoriete bezigheden geweest. Naast haar energie, kon ze er ook zichzelf in kwijt. Als ze boos was, deed ze niets liever dan op een boksbal inslaan. Het was Matthew geweest die haar had leren kickboksen. Hij had haar op een ochtend uit haar bed getrokken en mee gevoerd naar een ouwe gymzaal. ‘Het is heel leuk dat je in de hoofden van andere kan wroeten, maar je moet je ook kunnen verdedigen.’; had hij gezegd. Destijds waren ze zich er nog niet van bewust geweest, hoe krachtig haar mentale manipulatie eigenlijk was. Haast onmerkbaar schudde Allisonhaar hoofd, ze focuste haar blik weer op Aura. De plotselinge openheid van het meisje overviel haar. Dit had ze niet zien aan komen. Ze had een ijzige opmerking verwacht of misschien zelfs een klap, maar niet dit. “Waarom doe je het dan?” vroeg Allison aarzelend, hopend dat haar woorden er niet voor zouden zorgen dat het meisje weer zou omslaan.
Met haar bruine ogen volgde Allison het meisje dat in e richting van de bank liep. Moest ze haar volgen? Met haar hand ging ze door haar haren, waarna ze rustig naar het meisje toe liep en naast haar ging zitten. Na wat moeite verontschuldigde Aura zich, Allison glimlachte naar haar. “Geeft niet.” zei ze en ze meende het. Ja, ze had zich mateloos aan haar geïrriteerd en als ze zich nog langer zo arrogant en vijandig had opgesteld was Allison waarschijnlijk niet meer zo aardig geweest. Dan was ze in de tegenaanval gegaan, maar zo ver was het niet gekomen. Aura begon weer te praten, bekende dat ze jaloers was. Iets wat Allison al wist, maar wijselijk voor zich had gehouden. Anderhalf uur? Hoe kon je in hemelsnaam zo lang bezig zijn om jezelf klaar te maken? “Je hoeft niet jaloers op me te zijn, je bent zelf ook harstikke mooi.” zei Allison, terwijl ze het meisje aan keek. Ja, naar haar smaak had het meisje veels te veel make-up maar dat nam niet weg dat Aura een mooi meisje was. “Maar ik snap dat het moeilijk is niet te voelen, wat je voelt.” voegde ze er naar een korte aarzeling aan toe. Er was iets met dit meisje, haar arrogantie en haar jaloezie. Onzekerheid en zelfvertrouwen, in elk geval de illusie ervan.
In het net? Allison grinnikte even, maar verbeterde het meisje niet. “Natuurlijk.” zei ze met een glimlach, terwijl ze opveerde. Hier kon ze tenminste iets mee. Het was moeilijk om de juiste woorden te vinden in een gesprek met Aura, vooral omdat Allison niet helemaal vat kon krijgen op diens conflicterende gevoelens. Ze rende naar het midden van de zaal waar de bal nu al een tijdje onbeweeglijk had gelegen en pakte deze op. “Vang.” zei ze, nadat ze zich om had gedraaid richting Aura. Met een boogje gooide ze de bal in de richting van het blonde meisje, hopend dat deze toch enigszins bal gevoel had en de bal haar straks niet in haar gezicht zou raken, of iets dergelijks.

TEMPLATE CREDIT TO LASKA AT ATF and CAUTION 2.0