Your heart breaks hard when you don't have a plastic heart

Daar was ze dan. Jade Garcia. Jadey. Het was allemaal zo verschrikkelijk snel gegaan. Gisteren had ze nog in het café gestaan, toen was haar vader zelfs trots op haar geweest omdat ze een extra grote omzet hadden gedraaid. En nu, de volgende dag, zat ze alweer hier, op Genosha Island. ’s Avonds waren er een man en een vrouw verschenen, die zich hadden voorgesteld als Jean en Jamie, Jade noemde ze voor het gemak maar Double J. Double Trouble? Nah, ze kende de mensen niet zo goed. In ieder geval hadden ze haar uitgelegd dat ze naar een school voor speciale mensen zoals haar gingen. Haar ouders hadden hiermee ingestemd, met als reden dat dit goed voor haar ontwikkeling zou zijn. Jade kon dat eerst maar moeilijk geloven, want ze mocht niet eens naar school. Ze moest het zelfs uitmaken met haar vriendje. Het was maar kalverliefde, maar toch was het sneu voor haar geweest. De echte reden dat ze hier zat, was omdat haar ouders criminelen waren en de politie achter hen aanzat. Maar dat wist Jade niet, dus ze was nog erg in de war.

Daarom was Jade naar buiten gegaan. Ze had een kamer gekregen, maar ze voelde zich er niet thuis. Ze miste het café van haar ouders en ze begreep gewoon niet wat ze hier deed. Jade voelde zich hier erg kwetsbaar, zeker omdat ze door de gangen had gelopen en ontdekt had dat ze met haar vijftien jaar een van de jongste hier was. Waarschijnlijk zou dit morgen weer anders zijn. Jade was op dat gebied erg apart. Vandaag was ze misschien een beetje sad en verdrietig, morgen zou ze weer een keiharde bitch kunnen zijn, en overmorgen zou ze weer lief en schattig kunnen zijn. Het was niet echt te bepalen hoe Jade zich voelde, het schommelde zo erg. Dat was misschien ook deels onzekerheid, want ze was nog maar jong.

Jade zag een speeltuintje staan. Een speeltuin was iets waar Jade vroeger nooit in gespeeld had, omdat ze altijd in het café van haar ouders had gewerkt. Jade liep het pleintje op en glimlachte. Ze ging tegen de paal van de schommels aanzitten en trok haar benen op. Ze sloeg haar armen om haar benen en keek eventjes rond. Het eiland was vast mooi, maar de behoefte om het te ontdekken had Jade nog niet. Het liefste wilde ze eigenlijk gewoon naar huis en sushi halen met haar ouders en dat haar vader dan over haar hoofd zou aaien en zou zeggen “Mijn Jadey is zo’n knappe, lieve meid.” Maar helaas kon dat niet. Een zacht zuchtje ontsnapte uit haar mond en haar hand schoot naar haar rugzak. Uit haar rugzak viste ze een boekje tevoorschijn. Op de voorkant stond een foto van haar ouders. Haar vinger gleed even over de foto en ze sloeg het boekje open. Er stond niets in het boekje, het was namelijk een dagboek.

Ook viste Jade nog een pennetje uit haar rugzak en legde het boekje tegen haar opgetrokken benen aan. Ze beet zachtjes op de achterkant van het pennetje en kwam toen op een idee. Rustig begon ze te schrijven:

“Dear diary…I guess, want dat is hoe dat altijd moet, right?

Ik ben nu op een eiland. Een eiland ergens in de buurt van de Amerikaanse kust. West Coast? East Coast? Ik heb geen idee. Ze hebben het me verteld, maar ik ben het vergeten. De vlucht kan ik me niet herinneren, aangezien ik in slaap ben gevallen. Als het in de buurt van West Coast zou zijn, zou het vlak bij mij in de buurt kunnen zijn. Ik mis Californië, de warme zon en het café van mijn ouders. Ik mis hoe mijn vader en ik konden samenwerken en geld konden verdienen, wat we later zouden uitgeven aan dure dingetjes. Ik ken hier helemaal niemand, hoe is dit goed voor mijn ontwikkeling? Waarschijnlijk ben ik een van de jongste…”

Jade stopte met schrijven, het pennetje viel uit haar handen. Ze keek op en traceerde beweging in het speeltuintje. Ze was niet langer alleen. Gauw deed ze het boekje terug in haar rugzak, ze wilde niet riskeren dat iemand haar dagboek zou lezen. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Waar kwam het geluid vandaan?