Every day. Every hour. Turn the pain into power

Het bal was voor hem gewoon perfect gelopen. Zijn date was helemaal geweldig geweest. Adrian had alles ervaren op een normale manier, zonder dat zijn mutatie enige bijwerkingen had geleverd. Nerveus was hij niet geweest. Was ook niet nodig als je eruit zag als hem. Aly had er gewoon perfect uitgezien, maar verder wist hij nog niet of er nu werkelijk iets was tussen hun. Natuurlijk verliep alles nogal raar, I mean ze hadden dezelfde mutatie dit was voor hun beide helemaal nieuw. Misschien moest hij er gewoon nog aan wennen of zo? Wat hem wel was opgevallen was dat zijn broer en Liv opeens waren vertrokken en dat hij later toen hij even op de gang was gaan rondlopen haar al huilend naar binnen zag lopen. Op die moment trok hij er zich niet al te veel van aan want hij was met zijn eigen date bezig, maar het riep zeker wel vragen op bij Adrian.  Nou ja, morgen als hij Dante zag sprak hij hem er wel eens over aan of zo.

Het was ongeveer rond negen uur in de avond, en aangezien dat werkelijk veel te vroeg was om te gaan slapen had Adrian besloten om naar buiten te gaan. De jongen had een beanie op zijn hoofd gedropt, een vest aangetrokken en handschoenen aan gedaan. Dat laatste was misschien lichtelijk overdreven, maar de laatste tijd was het wel aardig koud geworden en kon hij die handschoenen serieus goed gebruiken. En wie weet ging het nog wel regenen of iets, en daar had hij beslist geen zin in. Plus, stiekem was het vliegen met handschoenen in de lucht ook gewoon veel warmer en alles. Maar vanavond was hij er niet op uit om op te stijgen. Nee, Adrian bevond zich uiteindelijk dicht bij de speeltuin. Een plek waar hij sinds zijn komst nog niet geweest was, maar dat was gewoon omdat hij het nut er niet van in zag om er heen te gaan. Speeltuigen en al die shit, het was kinderachtig en dat was iets wat hij beslist niet.

Na dat hij een sigaret had opgestoken en uiteindelijk had opgerookt wandelde hij heel relaxt de speeltuin in. Voor even checkte zijn groene ogen de omgeving, maar vond niet.. Wait, was dat niet Olivia daar op die schommel? Adrian focuste zijn blik even, jup het was haar. Oké, normaal zou hij niet op haar afstappen en zou hij gewoon morgen naar zijn broer gaan om te vragen hoe het zat. Van op de plek waar hij stond zag ze er echt nou ja, droevig uit? Ach, why the hell not.

Adrian wandelde met een rustige tred naar de schommels, maar in plaats van op de schommel die naast die van haar hing te gaan zitten bleef hij staan en leunde hij met zijn schouder tegen het verste deel van de buizen, die nota bene zorgde dat het ding bleef staan, zo ver mogelijk van haar vandaan. Hij wou niet gaan zitten omdat hij niet wist of ze het wel leuk zou gaan vinden. Klonk totaal belachelijk want in normale omstandigheden zou hij het wel hebben gedaan, maar hij wist totaal niet hoe ze op hem ging reageren dit was namelijk de eerste keer na het voorval in de living dat hij haar weer echt tegen kwam en niet van op een afstandje stond te kijken hoe zij bij Dante in het ziekenhuis had gezeten. Bedenkelijk keek hij voor zich uit. Sinds het bal, had hij wel enige verandering in zijn kleine broertje opgemerkt hij was minder vrolijk, alsof er echt iets ergs gebeurd was. Dat was het nadeel van dat ze van elkaar waren gesplitst toen Dante geboren was. Adrian wist bijna niks over hem, dus kon hij zijn vinger er niet op leggen wat er nu werkelijk scheelde met zijn broer. Hopelijk kon Liv hem daarbij vooruit helpen, al was het nog te betwisten of ze hem wel wilde zien.

De speeltuin. Hij had geen idee waarom er nu werkelijk eentje was hier, de enigste iets kleinere kinderen die hij hier had zien rondlopen waren Max en Melody, en zelfs die leken hem te oud om nog naar een speeltuintje af te zakken. Ugh, waarschijnlijk werd het nu toch gebruikt door van die zwakzinnige koppeltjes om romantisch te doen of wat dan ook. Nope, ondanks dat er werkelijk wel iets was tussen hem en Aly was hij nog steeds diezelfde verbitterde dude die enkel en alleen om zijn broer gaf. Nou ja, dat was toch was Alisson van hem dacht, al had ze die woorden nooit echt luidop uitgesproken. Wat kon het hem nu schelen wat zij van hem dacht? Juist, helemaal geen fuck. Als hij zich daar al mee moest bezig houden dan zou hij helemaal geen tijd meer hebben om te doen wat hij het liefst deed. Mensen treiteren zonder ophouden. En zoeken naar Lucille. Ja, inmiddels had hij haar naam al gevonden dus hij zou haar binnen no time vinden, en dan kon hij eindelijk voor vergelding zorgen.

I guess dat juist door het feit dat deze plek zo leek was, Liv juist naar hier was gekomen om na te denken over iets. Maar dat wist hij dus niet bepaald zeker. Het kon even goed zijn dat het meisje gewoon plots de drang had gekregen om naar de speeltuin te gaan en te schommelen. Maar als hij haar zo bekeek van op de plek waar hij stond, leek dat allesbehalve het geval. To be honest had hij eigenlijk echt niet gedacht dat Olivia ooit droevig kon zijn, tot de bewuste avond van het bal toen hij haar huilend door de gang had zien rennen om daarna gevolgd te worden door Dante. Op dat moment speelde Aly echter met zijn gedachten waardoor hij al heel snel van dat hele gebeuren was afgeleid geweest en zich volledig met haar kon bezig houden. Maar nu enkele dagen na het bal, was het plots weer in hem op gekomen. Dat Liv hier nu zat, leek misschien wel even een geschenk uit de hemel. Dus hij hoopte echt dat ze hem enige antwoorden kon geven.

Zacht gezang bereikte zijn oren. Onbewust trokken zijn mondhoeken naar omhoog. Zingen kon ze, dat hoefde ze echt niet meer te bewijzen na het bal. Volgens hem had heel de school haar met open mond aangestaard toen ze was begonnen, zo goed was het. Trouwens, als hij het al goed vond kon je erop rekenen dat het geen leugen was. Want ondanks dat hij Olivia niet echt kon hebben vanwege haar all time vrolijkheid, wist hij wel wat hij zei als het om muziek ging. Blijkbaar had het meisje opgemerkt dat ze niet meer alleen was sinds ze haar oortjes en heel die zooi weg stopte. Adrian trok een mondhoek op waardoor er een scheve grijns op zijn gezicht ontstond, al was het deze keer wel zichtbaar dat hij geen bijbedoelingen had. ‘Hé.’ Het feit dat ze echt droevig was verwarde hem enigszins zelfs toen in de leefruimte toen ze zo in distress was had ze nog vrolijk geleken, bang maar vrolijk. ‘Ben je daar wel zeker van? Na dat gedoe toen ik je ontmoette zou ik mezelf wel slaan hoor. Sorry trouwens.’ Glimlachte hij even kort waarna hij toch in de schommel naast haar ging zitten. Een koele wind stak op, gelukkig had hij die handschoenen toch maar aan gedaan. ‘Trouwens, je kan echt goed zingen. Ik had er geen idee van.’ Wow, hij gaf haar zo waar een compliment. Iets wat al helemaal niet normaal was voor hem. Tenzij hij er zelfs iets kon uithalen gaf hij meestal geen compliment, boorde hij mensen het liefst van al de grond in. Damn, Adrian’s getting weak. Nee, stiekem niet. Maar het leek hem wel een klein beetje op zijn plaats om haar een beetje vrolijker te maken, ook al zou hij daar waarschijnlijk toch niet in slaan.

Adrian was de triestheid die het meisje uitstraalde helemaal niet gewoon. Liv was normaal zo’n opgedraaid aapje dat met twee cimbalen tegen elkaar liep te slaan. Nu was ze gewoon, nou ja het aapje dat helemaal niet opgedraaid was? ‘Geef je zelf er toch niet de schuld van.’ Mompelde hij tussen zijn lippen door. Het livingincident was volledig zijn schuld geweest, hij had er evengoed voor kunnen kiezen om zijn mutatie niet te laten werken. Maar goed, uiteindelijk wat gebeurd was is gebeurd zoals ze al zei. ‘Je mag er zeker van zijn dat het nooit meer zal gebeuren Liv.’ Bij jou toch niet.. En dat was niet omdat ze nu de vriendin was van zijn broer, het speelde natuurlijk wel mee. Maar hij had zelf even goed dingen om mee rekening te houden nu, en naja hij had geen idee hoe Aly zou reageren als ze hem bezig zag met iemand anders. Ze moest hem waarschijnlijk wel begrijpen vanwege hun mutaties die hetzelfde waren, maar gaf dat hem dan een free card? Vreemd genoeg had hij de drang om zijn armen om Olivia heen te slaan, ze zag er echt uit alsof ze een knuffel kon gebruiken. Maar hij bleef zitten, hij wou haar niet afschrikken, toch nu niet.

Het complimentje deed haar blijkbaar goed. Adrian ving een glimp op van het meisje dat hij ooit had zien zitten op de rand van zijn broer zijn bed in het ziekenhuis. Misschien moest hij haar maar de hele tijd complimentjes geven? Ze zou in no time weer blij zijn. Kort haalde hij zijn schouders op. Of het nu lief was of niet, het was de waarheid. ‘Iedereen heeft wel een passie.’ Iedereen behalve… Ik? Oh wow, dat was best wel zielig. Tenzij je het treiteren van meisjes erbij rekende? Nee, hij had vast wel een of andere passie. Zoals vliegen bijvoorbeeld, oke je kon er anderen niet echt mee imponeren of iets maar als ze hem dat zouden afnemen wel dan zou hij zich nog erger gaan gedragen rondom mensen. Wanneer ze zich uiteindelijk draaide en hem aankeek zette hij een kleine glimlach op. Zou ze weten dat hij momenteel niets slecht in de zin had? Waarschijnlijk niet, ze was waarschijnlijk nog even bang van hem als toen. Angst, vreemd genoeg was het een emotie waar hij op leefde. Adrian kon er zo van genieten als iemand zijn angst voor hem uitte. Beetje ongezond wel, maar goed het was nu zo.

Bespeurde hij daar nu aarzeling? Was ze bang om iets te zeggen? Zou het om Dante gaan? Dat laatste was waarschijnlijk een ja. Het was ook een van de redenen waarom hij hier was. Maar waarom aarzelde ze dan? Oké, een perfecte geschiedenis hadden hij en Olivia niet met elkaar. Maar over Dante kon hij echt wel serieus doen. Zijn broer was ondanks dat ze zo lang gescheiden waren alles voor hem. Natuurlijk had hij er wat van gemerkt. Al was dat alleen maar omdat hij op dat moment toevallig de gang op was gegaan met zijn date. Hij had hen wel zien lopen, maar was te druk bezig met zijn verhaal te doen aan Aly om achter een van hun aan te gaan. Kort knikte Adrian. Voor kort gleed zijn blik naar zijn handen die warm zaten opgeborgen in zijn handschoenen. Een frons vormde zich echter op zijn gezicht toen haar vraag uiteindelijk kwam. Olivia wist ervan? Even wist hij niet wat hij daarvan moest denken, Dante vertrouwde haar genoeg om dat te vertellen aan haar. De jongen haalde diep adem en liet het maar voor wat het was. ‘Liv, ik ken hem niet langer als jou… Ik weet dat hij alles voor je over heeft. Dat hij mij nog zou verruilen voor een leven lang met jou. Dante houd van je, met heel zijn hart en dat zal hij voor altijd blijven doen. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar wat het ook was dat je zo aan het huilen heeft gemaakt. Dat is Dante niet meer.’ Voor kort verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Moeiteloos kwam hij overeind om naar haar toe te wandelen en bij haar neer te knielen. Met een blik die vertelde dat ze zich geen zorgen moest maken keek hij haar even aan voor aleer hij haar hand vast nam. ‘Dante zal je nooit met opzet pijn doen. Hij is honderd keer beter dan de persoon die ik ben. Hij zal er altijd voor zorgen dat jou geluk boven het zijne komt, vergeet dat alsjeblieft niet.’ En dat was dan het einde van zijn verdediging. Wat kon hij nu nog meer zeggen? Adrian wist heus wel dat Olivia voor zijn broer alles was. Dat de band tussen Dante en Olivia duizend keer sterker was dan de band die hij met zijn eigen broer had. To be honest deed dat hem best wel pijn. Maar het was nu zo..

Misschien was het wat voorbarig om te zeggen dat hij het niet meer zou doen, maar hij meende het echt wel. Moeite zou het hem toch niet gaan kosten, want het was nu eenmaal zo dat als hij ooit nog op die manier met Liv bezig zou zijn dat Dante hem gewoon zou onthoofden of zo. En hij wilde zijn hoofd liefst nog een aantal jaren houden. De liefde van zijn broer natuurlijk ook, maar zijn hoofd had hij al zo lang dat wou hij beslist niet kwijt hoor. Dat hij zich dan maar zou moeten gedragen bij Olivia nam hij er dan maar gewoon bij. Plus, het was misschien maar beter ook. Het meisje was bang van hem, dat was zo duidelijk misschien was het maar eens tijd om te zorgen dat ze die angst voor hem kwijt speelde.

Zijn broer. Jarenlang gescheiden, jaren dat hij zich had afgevraagd wat er met die kleine baby was gebeurd. Ugh, nee daar wou hij nu beslist niet aan denken. Daarom was hij trouwens ook niet hier. Nope, de enigste reden waarom hij hier echt was was om het hele gebeuren van op het bal tussen de twee te begrijpen. Al had hij zelf ook best wel een rotte tijd gehad op het bal, sterker nog zijn beide kaken vertoonde nog een lichte blauwe schijn van de blauwe plekken om over die mooie barst in zijn lip maar te zwijgen. Al zou hij maar niet vertellen aan Liv door wat dat nu echt kwam, hij wou niet het startschot geven voor een ruzie tussen de twee. Kort haalde hij zijn schouders op toen ze wat zei. Een andere kant ja. Maar ze had zijn slechtste kant nog niet gezien, en die moest ze beslist ook niet te zien krijgen. ‘Ik weet niet wat je gezien hebt. Wat hij gedaan heeft. Maar als hij het alleen wilt oplossen, laat hem dan doen? Als Dante je hulp of je steun nodig hebt zal hij dat wel duidelijk maken. Je moet hem nu gewoon even vertrouwen denk ik. Ik heb een koppige broer, een eigenschap die we beide bezitten.’ Sprak hij terwijl hij eindigde met een kleine glimlach. Koppigheid zat blijkbaar in de familie. Geen idee hoe ver die reikte bij zijn broer, maar als Dante ook maar een beetje leek op hem dan kon dat behoorlijk ver zijn.

Adrian staarde even naar de grond. Nieuw voor haar? Wat moest hij dan zeggen? Adrian zat nu 24/7 met een broer, iemand die hij enkele maanden nog niet eens kenden. Waarschijnlijk overtrof hij het meisje wel met het feit dat dit voor hem gewoon volkomen vreemd was. ‘Hij zal wel vanzelf komen als hij er klaar voor is. Ben ik zeker van.’ Probeerde hij haar gerust te stellen. Sinds wanneer deed hij dit eigenlijk, meisjes gerust stellen? Het was zo hard niets voor hem om dat te doen. Het ging volledig tegen alles in waar de jongen voor stond. Arme Liv dat zij de eerste was die dit moest onder gaan.. Vanuit het niets begon ze zich te verontschuldigen voor het hele tijd aanwezig zijn in het ziekenhuis. Eh? Meteen trok hij zijn wenkbrauw op. Meende ze dit nu even serieus? Oké, hij was er absoluut niet in vrede mee geweest dat zij er de hele tijd zat. Maar dat lag achter hem. ‘Ik zou toch geen goed gezelschap zijn geweest die eerste dagen, mijn emoties zaten all over the place. Ik was er wel, maar op een afstand. Zelfs wanneer ik uiteindelijk bij het bed stond laaide al die emoties weer op en ik kon er niets aan doen. Verontschuldig je maar niet voor iets wat goed was voor Dante oké?’ Kort schudde hij zijn hoofd. Misschien vond hij haar toch niet zo heel irritant als hij eerst had gedacht. ‘Om eerlijk te zijn Liv. Ik weet niet eens of hij me momenteel wel wilt zien.’ Een zucht schoof over zijn lippen. Van alle personen die hem toen van Aly hadden kunnen trekken, was het Dante geweest. Bijna had hij de moord van zijn broer op zijn geweten als hij die tikken niet had gekregen. Wat was hij toch een screw up!

Het was niet alleen het feit dat zijn broer date met haar dat hij nu zo anders deed. Adrian zat met zichzelf in de knoop sinds het bal. Nog steeds was het meeste in zijn geheugen niet terug gekomen en dat had hem mateloos geïrriteerd. Aly hield van hem, of nou ja iets in die aard. Maar zolang hij niet wist wat hij gedaan had wist hij het gewoon niet. En dan nog, hij in een relatie? Natuurlijk zat die mogelijkheid er wel in, maar of hij een relatie zou kunnen behouden? Aly en hij waren in dat opzicht hetzelfde, dus het zou binnen echt afwachten worden wie de eerste was die de ander ging bedriegen door hun mutatie. Ugh, hij had echt beter het bal geskipt hoor. Kort knikte hij op wat ze zei. Voor haar zat er inderdaad niets anders op dan af te wachten. ‘Liv, volgens mij weet jij al meer dan ik weet over hem hoor. Maar geef het wat tijd.’ Glimlachte hij vriendelijk. Toen het meisje een poging deed om stoer te doen viel hij bijna om van het lachen. Dat moest ze maar gewoon aan hem overlaten. Hij was er al blij mee dat ze zijn bro toch tijd wilde gunnen. Dat gaf Adrian dan weer de kans om binnenkort met Dante te praten, en misschien kon iemand hem dan eindelijk even goed vertellen wat er nu juist gebeurd was want dat was nog altijd wat hij wilde weten.

Adrian haalde ditmaal zijn schouders op. ‘Ik was er vanop een afstand. Maar inderdaad, je was een beetje te druk met hem.’ Sprak hij terwijl hij even met zijn wenkbrauwen wiebelde, natuurlijk was het ditmaal gewoon voor de grap. Hij zou hun eerste ontmoeting niet gauw vergeten gewoon omdat hij het zo geweldig had gevonden, maar hij vond dit veel aangenamer. Nu kon hij tenminste even serieus praten met haar. Nu koos hij er ook echt voor. En heel plots uit het niets begon ze over het ongeluk. Een zucht schoof over zijn lippen. Wat moest hij daar nu op zeggen? Als hij ging liegen, wel ja dan ging ze het waarschijnlijk gewoon vragen aan Dante. ‘Laten we er het op houden dat ik bloed wil zien voor wat ze hem heeft aangedaan.’ Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Verder ging hij er niet op in gaan, merendeels omdat die andere kant van hem dan weer een aanzet kreeg om zich te openbaren. Zodra hij Lucille vond, zou ze het zich gaan berouwen wat ze had gedaan. Dat stond gewoon vast. Het kon hem helemaal niets schelen dat hij mogelijk van school zou vliegen dan, natuurlijk ging hij het er niet bij laten zitten..

Nee, Dante en hij zaten momenteel niet in goede papieren. De koele aanraking op zijn gezicht deed hem even fronzen. De jongen liet zijn ogen naar de grond gaan en zuchtte. Great, dit ook nog. Was het wel aan hem om dit te zeggen? Zeker nu er misschien toch een kans zat dat de twee bevriend konden raken? Ze zei misschien dat ze hem niet ging beoordelen, maar was dat wel echt zo als hij eenmaal had gesproken? ‘Zoals je al zei, het bal was onprettig niet alleen voor jou..’ Sprak hij terwijl hij het meisje weer aan keek. ‘Het ene moment stond ik op de gang met Aly, en vertelde ik haar dingen over mijn verleden. Het volgende moment lag ik aan de andere kant van de gang met Dante boven op me. Blijkbaar had Aly wat dingen gezegd waardoor ik helemaal flipte en mijn mutatie uitbrak.’ Even hield hij halt. ‘Dante was juist op tijd of wie weet wat er gebeurd was.’ Kort schudde de jongen zijn hoofd waarna hij zijn blik weer op de grond had gericht. Klaar om tja, beoordeeld te worden.

Adrian moest even kort lachen om wat ze zei. Stel je voor Olivia die iemand wurgde? Nope, daar was ze way to cute voor. Problemen.. Hoe je het ook draait of keerde die zou hij zowiezo gaan krijgen. Elke docent wist waarom hij hier zat, dus als hij iets zou doen zou het meteen bij Jean terecht komen en geen idee wat er dan met hem zou gebeuren. ‘Geloof me Olivia. Voor wat ik van plan ben te doen met haar… Trust me, dan schoppen ze me van het eiland of weet ik veel wat ze doen met zo’n mensen.’ Hoewel, dat domme bommenkind hadden ze ook niet van het eiland gekickt. Maar dat staken ze vast weer op het feit van dat ze het niet kon controleren of iets. Alsof hij zijn woede binnen de perken kon houden als hij haar ooit voor zijn neus zag. Dus niet. ‘Maar als het is om haar terug te pakken voor wat ze hem heeft aan gedaan. Kan het me zelfs niet schelen.’ Adrian had er geen idee van of zijn broer wist van wat hij ooit gedaan had, dat leek hem eigenlijk niet. Hij had het hem toch nooit verteld. Misschien als die dude wist wat Adrian al op zijn kerfstok had dat hij misschien meer moeite had gedaan om het idee uit zijn hoofd te praten. Niet dat hij zich zou laten tegenhouden door iets wat Dante hem zei maar goed.

Adrian voelde zich zwak. Het was echt een wereld van verschil met wat Olivia ooit eerder van hem had gezien. Wat hij had gedaan, kon echt niet door de beugel dat wist hij zelf. Voor zover hij het zich nog herinnerde toch. Misschien was hij net nu, zelf nog gevaarlijker dan dat Lucille mens. Maar dat deerde hem niet. Gewoon het feit dat hij zo had kunnen doorslaan om iets wat Aly had gezegd had hem enigszins bang gemaakt van zichzelf. Al was hij over dat laatste toch al heen geraakt. Angst voor zichzelf voelde hij niet meer, het was eerder een angst voor wat als het ooit nog eens zou gebeuren in haar bijzijn en Dante niet in de buurt zou zijn. Kort schudde hij zijn hoofd, waarna hij uiteindelijk aan zijn verhaal tegen haar begon. ‘Dante deed gewoon wat nodig was trouwens.’ Mompelde hij er nog achteraan toen hij haar reactie zag. Olivia moest nu niet gaan denken dat zijn bro een agressieve gek was of iets. Sterker nog, Dante was eigenlijk de held in dit verhaal. Zonder hem, zou Aly waarschijnlijk niet meer hebben rond gelopen.

Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Het geneest wel weer.’ Glimlachte hij even waarna hij haar weer aan keek met zijn helder blauwe ogen. Ergens was het wel fijn om hier zo even met haar te zitten. Vaag deed ze hem denken aan iemand uit zijn verleden, iemand goed wel te verstaan. Wanneer ze haar vragen eindelijk staakten beet hij op zijn lip. ‘Ik wilde dat ze wist wat er vroeger gebeurd was, dat ze wist met wie ze te maken had. Toen begon ze dingen te zeggen, die je niet voor mogelijk kan houden. En de rest van mijn herinnering begint weer terug bij Dante.’ Even hield hij stil. Elke avond was hij nu toch al bezig geweest om het gat in zijn hoofd weer op te vullen maar hij slaagde er niet in. ‘Gedronken had ik niet. Volgens Aly was het mijn mutatie, maar ik weet het echt niet.’ Ugh, hij haatte dit echt zo hard. Waarom kon hij als bij toverslag zijn geheugen niet terug krijgen, was dat werkelijk zo moeilijk? Ooit kwam hij er wel achter, hoe wist hij nog niet maar ooit zou iemand het hem wel kunnen vertellen of zo. ‘Boos? Geen idee eigenlijk. Volgens mij is hij eerder boos op mij, en hij heeft er blijkbaar alle reden toe.’

Kort haalde hij zijn schouders op. Of het goed kwam viel nog af te wachten. Maar het feit dat hij zich schaamde in het bijzijn van Aly zou iets zijn wat nog heel lang ging duren dat stond gewoon vast. Uiteindelijk had hij er misschien niets aan kunnen doen dat zijn mutatie zich had geuit, Adrian had over dat deel van zichzelf nog altijd geen controle. ‘Olivia, zonder Dante was de kans groot geweest dat ik haar had vermoord…’ Prevelde hij zachtjes. Iemand vermoorden met zijn mutatie was iets nieuws voor hem, al had hij al bloed aan zijn handen kleven maar dat was buiten zijn mutatie gegaan dat was gewoon pure razernij geweest en was nog niets geweest. Wat er gebeurd was met Aly was 1000 keer zo erg geweest al bleef hij bespaard van nog een slachtoffer te hebben gemaakt, dankzij Dante. Die ook bijna ten prooi was gevallen aan die andere kant van hem. Blijkbaar had zij het ook al meegemaakt dat ze met haar mutatie iemand had aangevallen. Dat verbaasde hem wel, want het was absoluut niet iets wat hij achter haar zocht eigenlijk. Er school dus toch meer achter het meisje dan vele mensen hadden verwacht.

Dat hij hier trouwens ooit zo ging zitten met haar had hij al helemaal niet verwacht. Maar het was al wel beter dan gewoon niet praten met elkaar. Want ongeacht de kleine problemen die Dante en Olivia nu even hadden, was het zo goed als zeker dat het tussen die twee echt wel nog goed kwam. Hij hoopte maar dat Dante afkoelde. Al zou het evengoed nog even duren voor hij zichzelf ging vergeven van zijn eigen acties. Familie is familie… Yeah right, daar geloofde hij al lang niet meer in. Het familiegevoel was helemaal verdwenen bij hem. Dat hij een broer had was een hele openbaring voor hem, maar voor hem was het gevoel van familie hebben onbestaand geworden. ‘Ik wou dat ik het wist. Ik heb geen familie, ik heb nooit een echte familie gehad… Ondanks dat ik toch bij mijn echte ouders woonde..’ Nee, iedereen van zijn familie kon hem gestolen worden. Iedereen buiten zijn kleine broer. Nou ja, beter gezegd jongere broer.

Of hij het bal leuk vond? Adrian grijnsde even. ‘Als er iets is wat je van me moet weten is dat ik echt niet de persoon ben om naar een bal te gaan. Dus ik denk dat het feit dat ik er al was genoeg zegt?’ Grijnsde hij even. ‘Nee, ik vond het wel leuk voor zolang het duurde en Aly vond het ook helemaal geweldig. Alleen 1 ding, die punch viel echt niet te drinken.’ De gedachte alleen al aan die punch zorgde ervoor dat hij even een vies gezicht trok. Gelukkig had hij maar 1 glas gedronken en stond hij voor de rest van de tijd alleen maar op de dansvloer met zijn date.

Voor een kort moment staarde hij naar haar hand die ze op zijn schouder had geplaatst en luisterde vervolgens naar haar woorden. Waarschijnlijk had ze wel gelijk en alles. Maar hij wist echt niet of Aly begrip zou tonen voor wat hij gedaan had. Alles zou gewoon veel makkelijker zijn geweest als hij haar nooit had leren kennen. Ja, het was misschien volslagen idioot om dat te denken, maar dan had hij hier nu niet gezeten als een of ander emotioneel geval dat met zichzelf geen blijf wist juist omdat hij zich een keer had opengesteld. Toch besloot Adrian om haar woorden even te laten bezinken en liet hij een dankbare glimlach verschijnen op zijn gezicht. Hij had fout gezeten over Olivia, ja ze kon vreselijk irritant doen met haar constante vrolijkheid, maar ze stond uiteindelijk klaar. Zelfs voor hem. Iets wat hij best wel vreemd vond na hun aller eerste ontmoeting toen, maar dat lag nu ver achter hun dus daar moest hij zich geen zorgen meer over maken. Buiten dan misschien over het feit dat Dante er misschien ooit ging achter komen, maar dat was dan weer een ander verhaal.

Blijkbaar had Adrian een gevoelige snaar geraakt toen hij uiteindelijk was begonnen over familie. Het was niet bepaald dat Liv niemand had gehad want wat hij op maakte was dat ze dus naast die idioot van een vader nog een broer had en haar moeder waarschijnlijk. Dat geluk had hij zelfs niet gekend. Nee, hij eigenlijk echt wel een achtergelaten kind als je het zo bekeek. Ouders die constant weg waren voor werk, zijn broer die hem werd afgepakt en dan zijn oma die een diepe haat had ontwikkeld voor haar kleinzoon. ‘Dan is je vader een idioot.’ Sprak hij met een kleine grimas tegen haar. ‘Maar weet je, jij had je moeder en je broertje nog. Ik was alleen, zij hebben me de enigste persoon afgepakt met wie ik een echte band zou hebben gehad en dan raak ik die gast al bijna twee keer terug kwijt..’ Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij even langs zijn wang streek. ‘Jij zou je familie niets doen, maar als het aan mij lag zou ik mijn ouders en mijn oma al lang hebben gestraft voor wat ze hebben gedaan.’ Klonk het grimmig. Adrian wou Liv beslist geen angst aan jagen, maar het was nu eenmaal de waarheid. Als hij niet hier had gezeten dan hadden zijn ouders waarschijnlijk al lang niet meer bestaan. Dat was gewoon een feit. Noem het maar de wraak van de verbitterde zoon. Familie het bestond gewoon niet voor hem. Nee, alleen Dante bestond, Dante, Liv en Aly. Meer had hij niet meer nodig, en of hij ooit nog zou terugkeren naar Engeland, waarschijnlijk niet.

Lachend schudde hij zijn hoofd. Ja, de punch viel niet te zuipen. ‘Doe de Amerikanen nooit na met hun drank, like echt niet meer.’ In de films en zo zag het er misschien uit alsof ze het allemaal lekker vonden en zo, maar hij was er haast zeker van dat die mensen ook over hun nek gingen als ze het eenmaal binnen hadden. De wind kwam aanzetten, en man wat was hij blij met zijn handschoenen en muts. Liv echter stelde al gauw genoeg voor om naar binnen te gaan en dat was iets waar hij echt geen nee tegen kon zeggen. ‘Ik ben 100% voor.’ Grijnsde hij breed. Al zou hij waarschijnlijk thee drinken, hij was uiteindelijk een Engelsman en tja thee was hun ding. ‘Misschien best. En bedankt voor het luisteren trouwens.’ Glimlachte hij uiteindelijk gemeend wanneer hij overeind kwam en zijn hand uitstak naar het meisje zodat ze zich kon optrekken daar aan.