Onderwerp: Happy Hour [open] di mei 03, 2016 8:21 pm
Nadat hij te horen had gekregen dat Charlie ook z’n spullen aan het inpakken was was de jongen helemaal gelukkig. Er was geen noodzaak meer om zichzelf te kopieren en het vrije bed in de slaapkamer zou eindelijk opgevuld worden. Maar daarvoor moest hij eerst nog geduld hebben. Wat best wel lastig was. Allen had van big bro Rory te horen gekregen dat Sorley enorm had zitten mokken omdat hij zijn tekening niet aan Allen had kunnen zien. Hoe zielig het ook was, een compliment was het wel. Allen kon door zijn eh jeugdigde levensinstelling vaak goed met kinderen omgaan. Ook nu weer had hij een onwijs slim idee gehad. Hij zou Sorley een tekening sturen. Gewoon ouderwets, met kleurtjes en papier. Zoals vroegah, toen er nog alleen morsecode en faxmachines bestonden en een computer een reusachtige machine was.
In de grote woonkamer had Allen zichzelf wat ruimte toegeëigend. Hij hing half over de bank heen over een bijzettafeltje gebogen, waarop zijn vel papier lag. Gelukkig was het niet druk, anders zou hij straks iemand tegen zijn smoel trappen als hij een ondoordachte beweging maakte. Met al zijn artistieke talenten tekende hij een impressie van het eiland, met daarop Wren en zichzelf, een discobal, een draak (want er was vast wel een draak te vinden hier) en andere vrolijke figuren. Hij was totaal gefocust, tot op het punt dat zijn tong ietwat zichtbaar was. Als hij iets deed deed hij het ook goed. Langzaam kreeg alles vorm en toen hij zo’n beetje tevreden was keek hij op. Hij wilde de tekening nog signeren en een kort berichtje schrijven, maar werd afgeleid door wat vrouwelijk schoon. Toen hij terug keek naar zijn tekening en zijn naam opschreef bedacht hij dat er iets miste, wat bij een officieel gesigneerd kunstwerk natuurlijk niet kon ontbreken. ‘‘Hey daar, weet jij toevallig de datum?’’ vroeg hij ogenschijnlijk onschuldig, met een charmante glimlach.
OOC: Open, maar met sterke voorkeur voor een reactie van een vrouwelijk personage
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] do mei 05, 2016 12:17 pm
Faye Jupiter Jones
Haar donkere, bijna zwarte haar ging alle kanten op terwijl ze mee danste op de muziek die via haar koptelefoon in haar oren galmde. Zo helemaal alleen, ten midden van haar kamer, in haar badjas maar goed, zo was Jupiter nu eenmaal. Ze had de kamer voor zich alleen, haar kamergenoten waren beide al weg. Maar weer, ze zou zich er niet teveel van aan trekken. Ze was een vrije vogel, letterlijk figuurlijk. Het raam van haar kamer stond open, de eerste warme lentezon drong met gemak binnen en het vulde haar met nog meer energie. Ze was een zomerpersoon, zomer was haar tweede natuur, iets dat ze waarschijnlijk had meegekregen uit haar geboorteland, Rome. Ze draaide om haar as, gooide haar hoofd achterover en zong luidkeels mee met nummer tot ze er genoeg van kreeg en zich wat meer ging richten tot de zaak van de dag, zich kleden en in orde maken. Ze liet de koptelefoon in haar nek zakken en hoorde nog net iemand tegen de muur bonken. Ze fronste haar wenkbrauwen, mensen konden zo ongeduldig en snel geïrriteerd zijn.
Het mocht buiten nog zo hard vriezen, Jupiters kleerkast bestond haast uitsluitend uit jurkjes en rokjes, je was tenslotte een vrouw voor iets. Ze koos een bordeaux roodachtig kleedje uit en zwarte nylonkousen voor eronder. Ze stak haar haren op in een dot en bracht, in routine ook wat oogpotlood aan waardoor haar honingachtige ogen nog meer uit kwamen dan normaal. Ja, Faye was zelfzeker, ze was zelfzeker over haar lichaam en over haar karakter. Ze was gewoon zelfzeker over alles in haar leven. Aangezien ze geen lessen had de komende uren nam ze geen tas mee, ze nam haar mobiel mee en verliet geheel uitzonderlijk, haar kamer eens via de deur in plaats van het raam.
Maar wat ze zou doen? Ten eerste gezelschap opzoeken want Faye kon het nooit lang uithouden zonder op zen minst iemand aan te spreken in de komende uren die eraan zaten te komen. Nog steeds met het deuntje van haar liedje op haar kamer in haar hoofd liep ze door de gangen heen, haar passen waren nauwkeurig, haast zweverig en elegant, haar hoofd was lichtjes gegeven, er lag een kleine glimlach op haar lippen. Ze was hier nu al een kleine twee maand, twee maand was heel wat voor iemand die zich heel snel verveelde, voor iemand die constant aan het rondreizen was op zoek naar uitdaging. Maar dit was uitdagingen, een soort van, teveel mutanten, teveel informatie waar ze happig op in greep. Bij de deur van de woonkamer haperde haar passen voor een seconde en bleef ze in het deurgat staan, overwegend of ze hier tijd wilde door brengen. Er waren niet veel studenten, een handjevol hoogstens en ze waren allemaal met elkaar bezig of met zichzelf. Ze had nog maar amper twee meter naar binnen gezet of er sprak haar al iemand aan, een jongen, charmante glimlach en een stuk papier in zijn hand. Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek hem eens kort nauwkeurig onderzoekend aan, typisch Faye. De datum ... ze leefde al zo lang dat datums er voor haar niet meer toe deden. 'Vraag je dat omdat je het echt niet weet of omdat je aandacht wilt?' Stelde ze hem meteen een vraag terug. Ze was op de hoogte van al het "nieuw" op deze school en aangezien ze hem nog niet gezien had wist ze ook wel dat hij nieuw was. Dus ... aandacht zoeken zat dan misschien wel in zijn aard... Outfit
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] za mei 07, 2016 2:59 pm
Hij zag haar en het was lente. Ze was zo levendig en gekleed in felle kleuren, dat hij niets anders kon doen dan in zijn hoofd de vergelijking met een pas opgebloeide bloem te maken. En hopen dat er geen gedachtelezende bro's in de buurt waren die zulk gevoelig materiaal tegen hem zouden gebruiken. Allen was helemaal geen zachtaardige romanticus, maar hij wist wel dat mooie meisjes in mooie jurkjes hem blij maakten. Niet zo gek, dat hij zich dan rare dingen, zoals metaforen, in zijn hoofd haalde. Hij kon het niet nalaten om speels zijn schouders op te halen, toen zij zijn motieven in twijfel bracht. ''Misschien wel een beetje van allebei,'' gaf hij toe. ''Anders had ik het ook wel aan meneer chagrijn daar kunnen vragen, toch koos ik voor jou.'' Met een vluchtige beweging gebaarde hij richting een jongeman die er niet bepaald vrolijk bij zat. In de hoop dat ze kort afgeleid zou zijn liet hij goedkeurend een tweede blik over haar jurkje glijden. Hadden de meiden op zijn vorige school maar zo'n stijlgevoel gehad. Of zo'n heerlijk lichaam. Of allebei, in het meest optimale geval. Het klonk nu wel alsof hij 100 procent geobsedeerd was met haar lichaam en een of andere lustbezeten pervert was, maar dat viel nog alles mee. Allen was daarvoor te goedhartig en te snel afgeleid door andere belangrijke dingen in zijn leven, zoals, maar niet gelimiteerd tot, eten, grappen maken en feest vieren. Maar hij was en bleef een tiener, dus wie kon het hem kwalijk nemen dat hij haar aanwezigheid, haar verschijning wist te waarderen.
Hij pakte het vel papier van het tafeltje en draaide zich met zijn kunstwerk in zijn handen naar het meisje toe. ''En ik kan niet genoeg benadrukken hoe ontzettend blij ik ben met je aandacht, geloof me. Maarreh, weet je de datum of moet ik helemaal op zoek naar een alwetende mutant om het antwoord op mijn prangende vraag te vinden?'' Overdreven liet hij een zucht horen, om aan te geven hoe zeer hij opzag tegen zo'n soort queeste, maar zoals altijd was aan zijn hele houding te zien dat hij te vrolijk was om zich door zulke tegenslagen uit het veld te laten staan.
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] za mei 07, 2016 6:21 pm
Faye Jupiter Jones
Toen ze zich naar hem had omgedraaid volgde haar jurkje iedere nauwkeurige beweging van haar lichaam, de zelfzekerheid waarmee haar honingachtige ogen naar de persoon in kwestie gleden, de kleine glimlach die haar mondhoek produceerde toen ze hem vond … het waren de dingen die Faye uiterlijk sierde, die je toonde dat haar gratie en elegantie enkel maar weerspiegelde wat voor een sterk karakter eronder lag of eerder … wat voor een lang leven ze al had gehad. Dat lange leven gaf haar het vermogen om al heel veel gezien te hebben in het leven, in de wereld. Ook dit, de actie om een onschuldige vraag te stellen met een charmant glimlach tot gevolg. Haar ogen gleden van zijn roodharige haar over zijn gezicht, zijn kleding, net zo onderzoekend als ze iedere jongen zou bekijken. Uiteindelijk gleden haar ogen terug naar zijn gezicht en naar de woorden die hij sprak. Haar ogen volgde zijn blik naar een jongen die er verveeld en kwaad bij zat. Ze wandelde lichtvoetig naar waar hij zat en hurkte traag neer. ‘Gelukkig voor jou ben ik je bereidt beide te geven.’ Ze knipoogde en kwam terug luchtig recht. Verveling was Faye’s grootste vijand, daar had hij een stokje voor gestoken, het minste wat ze kon doen was hem ervoor belonen.
Hij nam het kunstwerk en draaide zich terug naar haar om, haar ogen gleden over wat hij had gemaakt waarna haar mondhoek langzaam weer omhoog kroop. De nadruk op het woord ontzettend vertelde haar hoe blij hij inderdaad was met haar verschijning. En dat zou niet gaan om de hulp, dat kwam om haar uiterlijk. ‘Mei.’ Antwoordde ze hem, het zou waarschijnlijk wel nog wat preciezer moeten zijn dan dat. Ze drukte op het knopje van haar gsm die al die tijd losjes in haar hand had gelegen en keek naar de datum. ‘Zeven mei, ik hoop dat je het jaar weet.’ Anders was hij met zijn gedachten en leven wel erg ver weg van de realiteit. Ze liep langs hem heen, tikte haar vinger kort op de tekening en ging naast hem zitten. ‘De schrijvers, kunstenaars en tekenaars schijnen diep vanbinnen echte romantische zielen te zijn. Geld dat ook voor jou?’ Vroeg ze lichtjes geamuseerd. Zelf had ze in al haar jaren nog nooit één seconde aan kunst gedaan maar in haar tijd was het een feit. ‘Je hebt talent, tenminste, als ik het goed heb en jij dit bent.’ Tikte ze een figuur aan op de tekening. Weliswaar één van de vele, tot een draak aan toe, wauw … Outfit
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] zo mei 08, 2016 6:10 pm
Hij was blij dat het meisje hem antwoordde en hem niet naar de suffe chagrijn stuurde. Aandacht, antwoorden, het kon niet op vandaag. Het was echt zijn geluksdag vandaag. Tja, hij was nou eenmaal een Ier en met een kleine shamrock in zijn zak had hij altijd geluk. Al kon dat misschien ook liggen aan de lage eisen die hij aan een goede dag stelde. Een euro gevonden? Wowww, lucky, ga maar snel een ijsje halen. Een ijsje gegeten als toetje? Geweldige dag. Een leuke kennismaking gehad met een vreemdeling? Zijn goede humeur kon niet meer stuk. Al kende hij haar naam nog niet. Maar voor alles was een tijd en een plaats en hij hield er niet van een gesprek te verstoren voor standaard vragen. Nee, dan vroeg hij liever naar de datum, warhoofd als hij was. Hij leefde in het moment. Waardoor zulke dingen wel vaker onduidelijk waren voor hem. Elke toets werd voorafgegaan door Allen die de datum moest weten.
Gelukkig was de smartphone dame zijn redding. Mei, ja dat had hij al vermoed door de lentelucht en de sjirpende vogeltjes. Maar het was het LED schermpje dat het specifieke antwoord bood. 7 mei. Noice. Met zwierige halen schreef hij de datum op, zo netjes als de jongen dat met zijn slordige handschrift kon. Daaronder kwam zijn volledige naam te staan. Allen Fintan Springs. ''Zo, gesigneerd,'' verklaarde hij tevreden. Gauw voegde hij daar nog het jaartal 2036 aan toe voor de volledigheid. ''Helemaal professioneel.'' Hij knikte tevreden en bedankte haar vluchtig, maar daardoor niet minder oprecht.
Geamuseerd liet hij toe dat ze zijn kunstwerk bewonderde. Het was een chaotische boel, vol kleuren en figuren. Je voelde de energie er bijna vanaf springen en het was duidelijk dat Allen zich hier al helemaal thuis voelde, zelfs al kende hij nog niet elke gang uit z'n hoofd kende. Misschien moest hij maar eens een plattegrond stelen, binnenkort. ''Bedankt voor het compliment, maar helaas.. Het is mijn tweelingbroer. Was dat niet duidelijk genoeg? Ik ben veel knapper.'' sprak hij plagerig teleurgesteld. Dat Charlie hier niet was was jammer, maar het zorgde wel dat hij niet bang hoefde te zijn voor concurrentie bij deze feeërieke verschijning. ''Nee, grapje, ik heb wel een broer, maar dat daar, onder de epische draak, ben ik. Maar romantisch kan ik zeker zijn, als ik de kans krijg-'' Zoals altijd praatte hij weer te veel. Tot Allen plotseling even stil hield. Zijn ogen werden groter, alsof hij zich iets enorm belangrijks herinnerde. ''Wacht eens even, zéven mei zei je toch?'' Hij schudde ongelovig zijn hoofd en woelde door zijn haar. ''Wauw, ongelofelijk, dát is nog eens toevallig..'' fluisterde hij verbluft, waarna hij haar opgewonden aan keek.
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] ma mei 09, 2016 9:33 pm
Faye Jupiter Jones
Terwijl hij zo zwierig en elegant begon aan het opschrijven van de datum die ze hem eerder had gegeven nam zij de tijd om haar ogen kort nog eens over zijn gelaat te laten glijden. Hoe kon hij nou de datum niet weten? Het was niet iets dat ze hem kon vragen want ze had het zelf ook niet geweten. Het was pas sinds … enkele seconden, dat ze wist dat het zeven mei was. Maar hij zag er meer het verstrooide type uit terwijl het bij Faye enkel was omdat ze al meer dan tweeduizend jaar leefde en ze het had opgegeven om de dagen bij te houden. Echt, streepjes trekken op een blad was al lang niet meer aan haar besteed. Daarvoor waren die smartphones tegenwoordig wel behoorlijk handig, ze wist gelijk hoe laat het was door op één stom knopje te drukken. Het maakte haar niet lui, het maakte haar onsterfelijke leven alleen een beetje dragelijker. Dat was dan meteen één zorg minder, al kreeg ze zichzelf wel nog zover om de maand en het jaar bij te houden.
Zwierig schreef hij alles neer en Faye moest niet voorover buigen om het te kunnen lezen. Hij bedankte haar toen hij klaar was en ze glimlachte enkel zuinig. ‘Zo, Allen Fintan Springs.’ Ze keek hem aan en had voor een moment iets amusants in haar blik. Ze had het hem niet eens hoeven vragen, hij schreef het gewoon op. Meer zei ze er niet van, het was alsof zijn naam even in de lucht bleef hangen toen ze zelf ging zitten en het kunstwerk van de jongen compleet bestudeerde. Van de nauwkeurig afgewerkte draak tot de figuurtjes en personages eronder. Het was een drukke tekening maar ze kon algauw het onderscheid maken, hij stond er namelijk ook op dus zo geheel onrealistisch moest te schets waarschijnlijk niet zijn.
Het werd haar ook meteen duidelijk dat hij het lollige type was. Er kwam één wenkbrauw naar boven bij zijn opmerking. ‘Jullie zijn met twee?’ Vroeg ze gelijk, twee lolbroeken, althans, als het waar was wat ze zeiden van tweelingen. Ze keek kort naar de tekening en dan terug naar hem. ‘Geen idee, ik zou hem moeten ontmoeten om daarover te oordelen.’ Ze zou het nog echt doen ook, dat beoordelen. En daarbij gaf ze hem ook niet het genoegen om de knapste van de twee te zijn, daar had ze dan weer haar plezier aan. Algauw ging Allen door, over de draak, zijn broer die geen tweelingbroer was en over het feit dat hij het daadwerkelijk was op de tekening. Ze zette haar hand op haar knie en liet haar hoofd erop rusten. ‘Je schets jezelf wel behoorlijk heldhaftig af, buitenstaanders zouden denken dat jij de draak hebt verslagen.’ Ze haalde haar wenkbrauwen tweemaal op. Zijn opmerking over het romantisch deed haar zachtjes lachen. ‘Dat is wat jullie altijd zeggen, als we de kans krijgen.’ Greens ze uitdagend. Zelf was ze totaal niet romantisch, daar was haar leven al veel te lang voor geweest om daar nog in te geloven. Toen hij wat rechter kwam te zitten en haar ongelovig vraagde naar de datum bevestiging gleden haar wenkbrauwen langzaam naar boven. Toevallig? ‘Laat me raden, je broer is jarig?’ Gokte ze. ‘Nee, wacht, het is een jaar geleden dat je die draak versloeg?’ Wees ze naar de tekening. ‘Nee,’ ze schudde bedenkelijk haar hoofd en keek hem voor een moment lang intens aan. ‘Ik weet het niet.’ Gaf ze uiteindelijk glimlachend toe. Maar nu wilde ze het natuurlijk weten, geheimen hield je niet achter voor Jupiter, daar was ze veel te gedreven voor … Outfit
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] ma mei 16, 2016 8:33 pm
Het meisje was een van de vrolijkere mutanten die hij op de nieuwe school tegen het lijf was gelopen, en dat maakte hem op zijn beurt ook weer ontzettend vrolijk. Het was werkelijk aanstekelijk. Was het niet gewoon een oplossing voor alle globale politieke problemen om een lachend, gezellig persoon in de zaal met presidenten en dictators te zetten? Allen geloofde dat het nog best een kans had. Al zou een mutant met een vrolijkmaakmutatie vast nog een stuk beter werken. Zo lang de mensen niet bang zouden worden, van zo'n sfeer manipulerende kracht. Allen was opgegroeid in een ondersteunende omgeving, waar hij trots kon zijn op zijn krachten, maar ook leerde om er (semi)verantwoordelijk mee om te gaan. Maar hij wist uit ervaring ook dat mensen gauw bang werden, wanneer ze iets niet snapten, of wanneer ze zich bedreigd voelden. Begrijpelijk. Maar ook jammer, want dan kon hij dus niet zomaar de hele wereld van een lazershow laten genieten. Nee, als hij beroemd wilde worden, moest hij dat maar doen met zijn middelmatige gitaarspeel skills en zijn prachtige kop.
Zodra hij mededeelde dat hij een tweelingbroer had kreeg hij daar een vraag op. Allen had geen enkel probleem met zijn thuissituatie delen. ''Jazeker, double trouble,'' sprak hij met een vleugje trots en liefde voor zijn broeder. Hij was dan wel een tekenheld, maar draken verslaan was niet echt zijn ding, dat moest hij haar gelijk even duidelijk maken. Straks was het een valstrik en was haar mutatie ook om in een gigantisch reptiel te veranderen. ''Nee, ik ben een held op sokken, geen drakenmoordende ridder. Al zou ik een ritje niet afslaan.'' Dat waren nog eens vette dingen, waar hij nooit van had durven dromen, maar die hij sinds zijn aankomst op Genosha Island op zijn mentale bucketlist had kunnen zetten. Want het bleek opeens een mogelijkheid om een draak-mutant te leren kennen. Waarom had hij dit niet eerder geweten?!
Hij luisterde geamuseerd naar haar opties, wachtte tot ze uitgeraden was. Een sluwe glimlach gleed over zijn gezicht, wat kuiltjes in zijn met sproeten bevlekte wangen trok. ''Nee, beter. Veel beter, en ik was het bijna vergéten.'' Ohnee. Tijd voor de onthulling. ''Het is internationale Kiss a Ginger day!'' Het was een opmerking waar je maar net van moest houden, maar Allen.. Allen hield ervan om zulke dingen te zeggen (en uit zijn duim te zuigen), dus als je daar niet tegen kon was je beter af als je hem niet liet babbelen.
tagged | Faye | notes | Pick-up line of the year, people :')
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] zo mei 22, 2016 2:05 pm
Faye Jupiter Jones
Faye speelde wat afwezig met de ring rond haar vinger terwijl haar aandacht helemaal naar hem uit ging. Hij was duidelijk heel erg blij met haar gezelschap, daar kon ze gewoonweg niet overheen kijken. Het was alsof een glimlach van haar er een dubbele bezorgde voor hem. Haar beetje blijdschap zorgde voor een dubbel effect bij hem. Het was niet moeilijk voor haar om anderen te lezen, zeker niet als ze al ieder type ooit eens in haar leven was tegen gekomen. Dat zorgde ervoor dat je Faye haar aandacht heel moeilijk kon houden, tot nu toe lukte hem dat gladweg, enkel door die idiote grijns op zijn gezicht, alsof hij helemaal geflatteerd werd door haar bijzijn. Ze kon wedden dat hij die glimlach bijna nooit van zijn gezicht zou krijgen, dat hij moeilijker serieus kon zijn over ernstige zaken, dat hij overal iets goeds of grappigs in zag. Het waren zo’n mensen die de wereld wat meer deden opklaren, ze waren belangrijk. Faye hoorde niet toe aan die wereld, althans, ze droeg haar steentje niet bij, ze was wie ze was en in dit geval was ze gezelschap voor Allen, eens zien hoe goed ze het zouden kunnen vinden met elkaar. “Double Trouble.” Zei hij trots, wel … als het niet was voor Faye die altijd op zoek was naar problemen dan zou ze al lang weer weg zijn uit deze ruimte. ‘Wat moet ik me daarbij voorstellen.’ Ze leunde wat achteruit, keek hem een kleine glimlach aan, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Wat voor problemen zouden ze kunnen veroorzaken, dit was Harry Potter all over again. ‘Want als we het over problemen maken gaan hebben dan ben ik altijd één en al oor.’ Articuleerde ze nadrukkelijk, waarmee ze ook meteen weg gaf dat ze zelf ook graag problemen opzocht. Ze was al één keer bij een docent beland, ze vond het niet erg om er opnieuw bij te moeten gaan. En als ze haar van school wilde schoppen wel … er waren genoeg andere plaatsen om heen te gaan. Toen Allen aangaf dat hij niet echt zo’n soort ridder was trok Jupiter kort een teleurgesteld gezicht. ‘Ik dacht nu net mijn ridder te hebben gevonden.’ Gaf ze op een laag toontje toe, met een kleine knipoog erachter. ‘Draken genoeg hier, ik ben er zeker van dat één van hen je wel eens zou willen mee nemen, als dat je wens is.’ Grinnikte ze zachtjes. Draken waren imposante wezens, ze had er als eens een weg mee gekruist toen ze s’nachts aan de hemel vloog maar om een ritje te maken … waarom zou ze als ze zelf kon vliegen, wat nog vier keer beter was.
Gokken was nooit haar sterkste vak geweest, ze zocht het ofwel veel te oppervlakkig of veel te diep. In dit geval duidelijk te oppervlakkig. Toen ze de reden hoorde waarom hij zo opgetogen was door de dag van vandaag moest ze luidop lachen. Ze sloeg haar hoofd achterover en lachte zachtjes luidop, geniaal. ‘Dat heb je ook maar zelf uitgevonden.’ Zei ze gelijk toe ze klaar was met lachen. Ze moest toegeven, hij had een zekere humor waar ze wel van hield. ‘Dus wat wil je? Een kus?’ Ze bracht haar hoofd iets dichter, tikte haar vinger bedenkelijk tegen haar eigen kin. ‘Ik kan haar vragen om je een kus te geven.’ Wees ze richting een mollig meisje met een bruine krullenbol en een grote bril. Ze sprong een glimlach op haar lippen en ze ging terug naar achter zitten. Ze zou het hem zo geven, zo fel was Faye nu eenmaal. Maar hem een beetje tergen was net nog iets beter voor haar. ‘En wat voor kus moet dat trouwens zijn?’ Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin, keek hem haast verleidelijk aan voor haar blik terug naar het mollige meisje gleed. ‘Ik ga het gewoon vragen,’ opperde ze. Ze ging recht staan, aan Allen om haar tegen te houden of niet … Outfit
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] vr mei 27, 2016 11:37 am
Het meisje was niet zo onschuldig als ze leek. Of in ieder geval, daar hintte ze sterk naar. Allen was dan wel goedgelovig, maar hij moest iemand eerst in actie zien voordat hij ze volledige credit gaf. Dat was wel zo eerlijk. ''Daar hou ik je aan,'' was zijn simpele belofte. Als hij straks nog even haar nummer zou regelen zou dat helemaal goed komen. Het was duidelijk te zien dat de gedachte van een draken-rit Allen enthousiast maakte. Vanbinnen was hij toch nog best een kind soms. Dat mocht ook wel, hij had nog twee jaar voordat de verantwoordelijkheden van volwassenheid officieel in zijn takenpakket zouden zitten. Ja, je kon hem jong of onervaren noemen, maar juist zijn onbezonnen, open blik op de wereld was één van zijn sterkste punten.
En meisjes aan het lachen krijgen met ontzettend soepele opmerkingen. ''Ik zou niet durven, het bestaat echt hoor!'' Ok, heel misschien had hij de datum verplaatst naar vandaag. Maar als het aan hem lag was het sowieso elke dag Kiss a Ginger day. Als dat een misdaad was konden ze hem meteen opsluiten! ''Zoek maar op, of geloof me op m'n erewoord.'' Het meisje kwam dichterbij en in zijn hoofd telde hij dit al als een succesverhaal om trots over op te scheppen tegen zijn broer. Helaas liet ze zien hoe gemeen het vrouwelijke geslacht soms kon zijn. Niet lief! Pruilend keek hij haar aan. Ze bood aan een zoen te regelen bij een van de andere meiden. Degene die ze aanwees was gewoon stilletjes een boek aan het lezen en hoewel Allen er normaal gesproken geen moeite mee had nerds uit hun leesconcentratie te trekken vond hij het toch wel een beetje zielig om een wildvreemde hierbij te betrekken. Zielig voor haar, het grijze muisje zat hier duidelijk niet op te wachten, en voor zichzelf natuurlijk. ''Zoals je hebt gezien ben ik prima in staat het zelf te praten, maar bedankt voor het aanbod.'' Hij had haar matchmaking niet nodig. Nouja, op een feest zou hij het vast wel waarderen als ze hem een hook-up bezorgde, maar nu had hij zijn zinnen op haar gezet en hij gaf niet zomaar op. En het was waar, als ze erop stond zou hij heus wel het lef hebben om zelf het lezende meisje te verleiden. No problemo.
Toen ze hem vroeg wat hij precies van een kus verwachtte haalde hij zijn schouders op. ''Ik accepteer ze in alle vormen en maten en intensiteiten. Het is immers een feestdag.'' Toen ze opstond veerde ook hij overeind en reikte naar haar pols in een poging haar staande te houden. Hij stond op en probeerde zo dichtbij te komen dat zijn fluistering te horen zou zijn. ''Als je bang bent spontaan hopeloos verliefd op me te worden na één kus mag je dat ook gewoon zeggen hoor.'' Plagerig bezorgd klopte hij haar op de schouder en zijn jongensachtige grijns werd steeds groter. ''It happens to the best of us.''
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] zo mei 29, 2016 11:08 am
Faye Jupiter Jones
Jupiter bleef nooit langer dan een paar weken op één plaats, dat was ze ook hier van plan … zolang ze niet verveeld werd dan zou ze blijven maar als ze alles had gezien dan zou ze gewoon wegvliegen, letterlijk. Of tenzij ze haar sneller van school schopten omdat ze zich niet naar de regels gedroeg. Ze was hier gebracht, tegen haar wil en ze had tot zover gehoorzaamd, ze konden niet verwachten dat ze alles gehoorzaam ging doen. Ze had al eens bij de peacekeeper in zijn kantoor gezeten omdat ze een volledige black out had veroorzaakt door haar mutatie, zijn waarschuwing was dat hij de tweede keer niet zo vriendelijk zou zijn. Boeide het haar? Nee, op dat moment wel maar van zodra ze die ruimte was uitgewandeld was ze het al lang weer soort van vergeten. Dus Allen mocht haar eraan houden, daar sprak de kleine onheilspellende glimlach na zijn woorden boekdelen voor. Zijn gezelschap hier hield ook wel van enkele problemen en hij blijkbaar ook, ze waren zelf met twee. ‘Goed, ik kijk ernaar uit.’ Knipoogde ze op die woorden. Hoe meer avontuur ze had hoe minder snel verveeld ze zou zijn, en dat was een goed ding.
Hij had zichzelf en de rest van de Gingers op de wereld een officiële feestdag gegeven, helemaal voor hun soort. Kiss a Ginger-day, het was amusant, oprecht amusant dat het voor een glimlach zorgde op haar lippen. Tegenwoordig haalden iedereen creativiteit uit de allerkleinste dingen. ‘Wel, als jij een feestdag krijgt en mag hebben dan wil ik er ook eentje.’ Eerlijk was eerlijk, toch? Ze had ergens de neiging om het echt te gaan opzoeken, haar gsm was dichtbij maar het zou niets veranderen aan de situatie die ze nu al aanlokkend vond. ‘Ik ga je geloven op je woord.’ Zei ze met een zacht opgetrokken mondhoek.
Hem ermee plagen was een typisch vrouwending, ze zag de afwachting in zijn ogen toen ze vroeg of hij echt een kus wilde. Om dan naar iemand anders te wijzen gaf haar een zekere voldoening. Hij pruilde, wat haar enkel zelfvoldaan liet grijnzen. Haar voorstel was een mollig meisje die saai een boek zat te lezen, ze had niet eens een idee dat ze beide haar kant op keken. Haar behulpzaamheid was er enkel omdat ze de situatie best grappig vond, hij sloeg het meteen af. ‘Wat je wil, ik ben niet altijd zo vrijgevig.’ Zei ze met onschuldig opgestoken handen, alsof ze zich overgaf aan hem. Het antwoord op zijn vraag over wat voor een kus hij wilde was exact wat ze van hem had verwacht. ‘En op feestdagen mag je alles, liefst nog het beste gok ik.’ Maakte ze zijn zin zonder aarzelen af. Want dat moest hij waarschijnlijk denken, liefst geen zoen op de wang als het zoveel beter kon zijn. Wat het mollige meisje zou doen moest Allen haar niet bij haar pols tegen houden toen ze recht kwam om toch maar die hulp aan te bieden. Hij kwam dichterbij, dichtbij genoeg om te fluisteren. Ze draaide haar hoofd een tikkeltje en keek hem afwachtend aan terwijl hij praatte. Haar wenkbrauwen kwamen een beetje geamuseerd naar boven. Hij klopte haar zachtjes op de schouders met een typische jongensachtige grijns. Faye draaide zich langzaam terug naar hem om. ‘Ik word al een hele lange tijd niet meer hopeloos verliefd.’ Zei ze gelijk. Hij stond nog vlakbij, ze bracht haar hand naar boven, haar vingers streken tergend langzaam langs zijn wang. ‘Maar wat als mijn kus dodelijk is, wat als,’ ze bracht haar hoofd dichter, hun lippen amper van elkaar verwijderd. ‘wat als dit het laatste is dat je ooit nog zal voelen. Wil je het nog steeds?’ Vroeg ze hem zachtjes fluisterend. Haar mutatie was niet dat maar dat kon hij niet weten, ze was een gevaar, maar niet dat soort gevaar … Outfit
Onderwerp: Re: Happy Hour [open] zo mei 29, 2016 10:53 pm
Ze wilde ook een feestdag? Nouja zeg. ''Als je me de kans geeft maak ik elke dag een feestje.'' Smooth. Hij was echt op dreef. Ja, er was niets mis mee om af en toe trots te zijn op je eigen vondsten, toch? Een beetje zelfwaardering was alleen maar goed, zo lang je het niet te hoog in je bol kreeg. Gelukkig had Allen beide beentjes nog stevig op de grond, ondanks zijn overmoedige benadering van het meisje waarvan hij de naam nog niet eens wist. Het was gewoon lastig om zo'n doodgewone saaie vraag tussen alle spannende gespreksonderwerpen door te krijgen. En daarbij, een naam was maar een naam. Als hij nou op had gelet bij de Engelse literatuur les had hij Shakespeare kunnen quoten over hoe rozen even mooi waren als ze een andere naam hadden. Helaas, hij was geen genie op dat gebied. Anders was dit gesprek sowieso een stuk poëtischer verlopen.
Maar die poëzie zou ze niet echt verdienen, als ze zo vals bleef doen. Wat was het toch met vrouwen en machtsspelletjes? Hij had best het idee gehad dat ze hem interessant en grappig vond - daarom had hij zijn prachtige versiertruc erop los gelaten- maar nu leek ze het opeens veel grappiger te vinden met hem te fucken in de niet letterlijke zin van het woord. Hij hield haar tegen voor ze weg kon lopen en gooide een geweldig goed argument op haar af. Ze sprak echter over hopeloze verliefdheid in de verleden tijd, een beetje gek voor een tiener, die, laten we wel wezen, juist in het toppunt van kalverliefdes en roekeloze relaties zou moeten zitten. Haar weliswaar tedere, maar toch vooral tergende aanraking ontlokte een zucht aan hem. Kom óp zeg, wat deed ze hem nou aan? Ze waren geen eeuwenoude geliefden die elkaar op die manier konden benaderen. Hij kende haar nauwelijks! Al dit gedoe maakte hem gek. Hij kon haar bijna aanraken, maar om nou ongewenst een meisje te gaan bekken midden in een algemene ruimte? Dat was niet zijn stijl, het was beter als zij het ook wilde, en daarnaast was hij ook op zijn hoede. Hij had de horrorverhalen van valse aanklagings verhalen in Amerika heus wel gehoord.
De laatste fluistering was de druppel die de emmer deed overlopen. Een dodelijke kus? Zijn eerste reactie was een flinke stap achteruit, zonder enige twijfel. Dood gaan stond niet op zijn verlanglijstje, you only live once, don't waste it on this shit. ''Eerlijk? Nee.'' No way Jose. Hij dacht even na en haalde dan zijn schouders op. Wat zij kon kon hij ook. Soortvan. Van dit gedoe zou hij in ieder geval voor zichzelf nog wat plezier maken. Allen liep naar het meisje in de hoek van de kamer toe en legde zachtjes zijn hand op haar onderarm om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Voordat ze zich straks een ongeluk schrok. Meteen schoof hij zich op de rand van de bank, zodat hij dicht naast haar zat. ''Hey!'' Sprankelende ogen vol levenslust keken haar aan en ook het meisje glimlachte, verrast en uit haar boek getrokken. ''Sorry dat ik je stoor, maar je was zo geconcentreerd, dat ik gewoon heel benieuwd was wat jouw aandacht zo waardig was.'' Oh klonk het verrast, waarna het meisje een enthousiast antwoord gaf over het fantasy verhaal dat ze las. Allen was geen boekenfan, maar de oorlog die ze beschreef klonk wel episch. En haar aandoenlijke kuiltjes wanneer ze lachte waren ook te schattig om haar te onderbreken. ''Ik wil je niet overweldigen of bot doen, maar het is vandaag internationale Kiss a Ginger dag en ik vroeg me af of jij misschien wilde helpen. For the good of the cause, of course.'' Het meisje bloosde tot haar wangen felrood waren, ietwat overdonderd maar veerde dan op uit haar zitplaats en drukte een zenuwachtige, korte kus tegen zijn wang aan. Toch nog best spontaan voor een boekenworm. Allen grinnikte en keek dan met een totaal onschuldig gezicht op naar Faye. ''Niet dodelijk,'' sprak hij hoogst verbaasd, overduidelijk articulerend met een wijzende vinger naar zijn wang en een duim omhoog. W o w. Wrijf het er maar in. Hopelijk was Faye niet van de jaloezie, want dan had hij een probleem.
Hij keek weer naar de ander, die duidelijk niet goed wist of ze weer moest gaan lezen. ''Je krijgt hem van mij terug hoor, niet schrikken.'' Hij boog zich op zijn beurt over haar heen, vlocht zijn vingers door haar haren. Hij trok haar iets dichterbij en kantelde zijn hoofd. De jongen drukte zachtjes zijn lippen tegen de hare, testend of ze zou protesteren. Ze ontspande echter algauw. Het was een kort teder moment, waar hij zeker zijn tijd voor nam. Er kwam geen tong aan te pas, maar de blosjes op de wangen van het meisje waren het meer dan waard. Hij leunde iets achteruit, met zijn hand achter zich om zich op te steunen en glimlachte tevreden. ''Wat is je naam eigenlijk?'' vroeg hij dan, onduidelijk tegen wie hij het had.
Ze kon elke dag een feestje krijgen als ze hem de kans gaf. Dan zou ze hem elke dag de kans geven om te zien hoe goed hij het er zou vanaf brengen. Faye hield wel van een goed feestje, maar het was een hele klus om aan haar eisen te voldoen … niet dat ze er veel had. Het was simpel, ze wilde zich gewoon nooit vervelen. Dus als je daar voor kon zorgen, bij een persoon die al tweeduizend jaar leefde, dan zat je echt wel goed. Het hoefde niet elke dag een feestje te zijn voor haar, één goed feest was al meer dan voldoende. ‘Nu maak je me nieuwsgierig.’ Was haar onheilspellende antwoord daarop. Ze was hier nu al even, iets echt waard om te blijven had ze nog niet gevonden. Ze had wel veel lol met Dante, pranks voorbereiden en dingen als dat bewees dat ze niet zo onschuldig was als ze eruit zag.
Allen deed heel veel moeite om zijn meest creatiefste versiertruc boven te halen en wie was Faye niet om dat op een bepaalde manier neer te halen. Ze was in veel vlakken brutaal en gemeen, dat maakte het leven nu eenmaal van je als je al zo lang rond liep. En het zou een karaktereigenschap zijn die niet snel zou verdwijnen bij Faye, je moest ermee leren leven. Ze had altijd woorden klaar om te gebruiken en ze was niet bang om ze naar je toe te gooien. Dat had Allen onderhands al moeten merken. Net als ze niet bang was om bepaalde acties te ondernemen. Dus het was een gemak om zo dicht bij hem te staan, haar vinger langs zijn wang te laten glijden en zijn zucht te horen alsof hij net de grootste opluchting in de wereld tegen het lijf was gelopen. Ze glimlachte zachtjes en toen was daar die dodelijke kant van haar, de kant waar iedereen het zou voor af trappen. Het was één van de vele façades, bij Jupiter moest je alles een beetje verdienen. Hij kon even goed door de deur weg gaan omdat ze de rechtuit was, omdat ze te onfair was maar hij kon ook blijven en dat was misschien exact wat ze wilde. Haar woorden deden hem meteen een stap achteruit zetten, ze glimlachte voldaan. Hij wist niet dat ze het niet meende maar blijkbaar was hij ook niet van plan te wachten om daar achter te komen.
Net als zij niet bang was om woorden te gebruiken was hij overduidelijk niet bang om gelijk welk soort van initiatief in eigen handen te nemen. Ze draaide zich fronsend om en keek toe hoe hij naar het meisje wandelde met haar boek bij de vensterbank. Op die manier … Jupiter ging terug op de bank zitten, vouwde haar jurkje netjes onder zich en sloeg haar ene been over haar ander, helemaal geïnstalleerd voor dit schouwspel. Hij bleef heel beleefd tegen haar, vroeg haar wat ze las en legde haar dan uit wat voor dag het was. Jupiter keek grijnzend toe, schudde langzaam haar hoofd toen het meisje een kus tegen zijn wang drukte. Allen draaide zich meteen om naar Faye, en ze stak haar duim kort op naar hem. ‘Goed voor jou.’ Ze sprak de woorden niet, ze articuleerde ze wel duidelijk met haar lippen. Als hij hier iets mee wilde bereiken dan was het verloren moeite. Het meisje had duidelijk plezier, Allen ook, Faye … Haar wenkbrauwen fronsten zich kort toen hij zijn lippen deze keer tegen het meisje drukte en haar rustig kuste. Technisch gezien zou ze ergens een beetje jaloezie moeten voelen maar het kwam niet. Het was gewoon een amusant zicht, wat hij niet allemaal over had voor zijn feestdag. Toen hij vroeg hoe ze heette wist Faye niet op wie hij het had. ‘Voor wie is die vraag bedoeld?’ Vroeg ze nonchalant. Het meisje keek voor het eerst recht naar Faye en het was pas dan dat Faye haar herkende van een paar kamers verder. ‘Ik ken jou, je slaapt twee kamers van me af.’ Ze kwam recht en stapte met haar handen op haar rug gevouwen op het meisje af die enkel maar zenuwachtiger werd door Faye’s aanwezigheid. ‘Tess, juist?’ Gokte Faye, het meisje knikte en Faye wierp een korte blik opzij naar Allen. ‘Dat deed je goed daarnet.’ Zei Faye tegen Tess terwijl ze tussen haar en Allen in wees. Het meisje keek snel eens naar Allen, alsof ze zich realiseerde dat Faye bij hem “hoorde”. Faye zag die blik en glimlachte kort. ‘Geen zorgen hoor,’ ze boog wat dichter naar Tess toe. ‘hij is te bang om me te kussen, hij denkt dat mijn kus dodelijk is.’ Ze knipoogde naar Tess om aan te geven dat het eigenlijk niet waar was. Dan draaide ze zich naar Allen. ‘Niet?’ Ze hield haar hoofd in een onschuldig gebaar schuin. Tess maakte een opmerking, ze vroeg aan Faye of zij degene was die iedere morgen uit haar raam sprong en transformeerde naar een roofvogel. ‘Dat ben ik.’ Faye wees zichzelf met opgegeven handen aan en draaide om haar as en keek de ruimte in. ‘Wie wil je als volgende? En als je mij jaloers wil maken kan ik je alvast zeggen dat het niet gaat werken.’ Beloofde ze hem plechtig na de vraag. Ze had hem uitgedaagd, nadat hij dat had gedaan. Eerlijk was eerlijk … Outfit
Allen was geen genie, maar hij liet zich niet zomaar gekmaken door een of andere dame. Hoe mooi ze ook was. Een gemuteerde massamoordenaar in vrouwelijke vorm, een gifitige dame met dodelijke kus, het zou hem eerlijk waar niets verbazen. Tja, hij was een levensgenieter en dat betekende dan wel niet dat hij per definitie geen risico’s nam, maar de dood recht in de ogen kijken ging hem toch wel iets te ver. Zoenen was lekker, lippen sensueel en aanlokkelijk. Niet bepaald iets waaraan hij dood wilde gaan. Zeker niet als hij ook nog eens uitgedaagd werd om zijn geluk elders in de woonkamer te zoeken. Geen probleem. Dat was een veel betere optie. Het meisje wat zijn avances moest verduren was stiekem best schattig, als je verder keek dan haar boekenliefde en minder strakke kleren. Ze was simpel, een meisje met een frisse blik en blozende wangen, zonder make-up. Verlegen, dat was ook wel grappig voor de verandering. Allen was geen player die met alles met twee X chromosomen rondwandelde in bed wilde duiken, maar hij speelde wel graag spelletjes. En dan waren er ook nog hormonen. Haar gemimede goedkeuring deed niets af aan zijn plezier.
De dodelijke drama dame die hij voor nu even achter zich had gelaten reageerde vragend. Allen haalde zijn schouders op en grinnikte. “Allebei?” Het was wel zo efficient om met 1 vraag twee namen te vangen, toch? “Ik ben Allen trouwens,” fluisterde hij het boekenmeisje toe, maar voordat zei kon reageren voelde hij de sfeer verslechteren. De spanning tussen de twee meisjes was voelbaar. Hier kon zelfs zijn mutatie niet tegen op wegen. Aarzelend bewoog Allen zijn hand richting boekenmeisje, misschien kon hij haar wat steunen. Maar hij twijfelde te lang en deed toch maar niets. Story of his life. Ongemakkelijk luisterde Allen toe, hij voelde zich plotseling wel een beetje aan de kant gezet. En daardoor wist hij zich niet echt een houding te geven. Toen dodelijke drama dame alleen nog maar een drama dame bleek te zijn en hem ook nog eens aansprak op zijn keuze hief hij verdedigend zijn handen op. “Hey, no offense, maar het was het risico niet waard.” Het was echt niets persoonlijks. You Only Live Once, so you better be careful! De meiden gingen weer aan de praat, hij kende nu de naam van boekenmeisje Tess, maar dramadame heette in zijn hoofd bij gebrek aan beter nog steeds zo. De twee kenden elkaar blijkbaar, wat ook niet zo gek was, aangezien ze samen op een kostschool zaten. Dan kende je algauw iedereen op school wel bij naam, als je geheugen een beetje op orde was dan.
De opmerking over zijn volgende doelwit liet hem vermoeid zuchten. Maar hij kon niet lang blijven hangen in irritatie, daarvoor was het leven te kort voor, of je nou stierf door een giftige kus of niet. Goh, spontane ontkenning over haar gebrek aan jaloezie, betekende dat nog iets? Hij was geen psycholoog, maar het werd hier te serieus en dramatisch, naar zijn zin. “Oh nee, busted, je kent me zo goed, schatje waarvan ik de naam nog steeds niet weet.” Hij richtte zijn blik op Tess en vroeg haar om wat op te schuiven. Hij liet zich van de bankleuning afglijden naast haar. “Ahh,” klonk het tevreden. “Je bent wel een goede wing-woman hoor,” complimenteerde hij dramadame daarna. En stiekem vond hij zijn roofvogel woordspeling te ontzettend grappig. Het leven was als een frikadel, je moest hem zelf speciaal maken.
Dat Tess toevallig in de zelfde ruimte was als Faye en Allen was toeval. Normaal schonk Jupiter bijna nooit aandacht aan haar omgeving, of wat erin zat dat niet interessant was. Tess sliep twee kamers verder maar naast elkaar heel af en toe passeren en een goedemorgen of een knikje werd er bijna niets gezegd. Dat kwam grotendeels door de attitude waarmee Faye door het leven ging. Ze had al een paar keer in haar leven een hoge status gehad en ze wist hoe ze zich ernaar moest gedragen. Dit was gewoon blijven hangen, maakte dat ze altijd iets van minachting droeg en niet veel door liet van emoties. Dat zorgde voor de zekere spanning, spanning die Faye simpelweg niet voelde maar Tess wel wat nerveuzer maakte. Zeker omdat ze dacht dat Faye en Allen misschien wel iets hadden en dat haar daad van eerder tot ruzie zou leiden. Maar daar gaf Jupiter niet om, integendeel, ze kon het met iedereen goed vinden, boekenmeisje of niet, zolang je haar maar niet verveelde. En op dit moment gebeurde dat niet dus stelde ze Tess op een zekere manier gerust door er nonchalant bij te staan en af en toe eens lieflijk te glimlachen, al was het niet voor haar bedoeld.
Allen ging gelijk weer verder, over dat het het risico niet waard was om iemand te kussen die misschien wel dodelijke lippen had. Hij meende het serieus en Faye kon het niet laten er zachtjes om te grinniken. ‘Ik meende het niet hoor.’ Zei ze gelijk. Misschien moest ze zijn gemoederen maar sussen door compleet uit de kast te komen en hem te vertellen wie ze was, mutaties inbegrepen. Ze gaf er niet om als iemand wist wat ze kon of niet kon, ze had haar mutaties zo goed onder de knie dat ze er zeker van was dat ze veel aan kon. Dus waarom hoefde ze het geheim te worden, als ze er ook trots op was? Hoe meer Faye zei hoe meer Tess op haar gemak begon te zitten. Allen vroeg of ze wat kon opschuiven en plofte zich naast haar neer.
Faye ging op de plaats zitten waar Allen eerder had gezeten, de bankleuning. ‘Faye Jupiter Jones.’ Stelde ze zichzelf met een kleine glimlach voor. ‘Ben je nu blij?’ Vroeg ze terwijl ze haar hoofd een tikkeltje schuin hield. ‘En als je een beetje nadenkt dan weet je ook meteen mijn mutaties en kom je tot de conclusie dat ik misschien niet zo dodelijk ben als je denkt, toch niet op dat vlak.’ Knipoogde ze kort. Haar blik gleed naar de boeken waarin Tess aan het lezen was tot Allen een opmerking maakte over een wing-woman. Faye keek hem aan en grinnikte zachtjes. ‘Origineel, die hoor ik niet vaak.’ Gaf ze hem gelijk de credit ervoor. Ze had al zoveel grapjes gehoord dat er niet veel was dat nog origineel was in deze wereld. Allen was dat op een zekere hoogte wel, ze gaf hem niet het plezier door dat te zeggen, maar hij was een verfrissende persoonlijkheid en dat mocht ze wel. ‘Wat heb je nog meer voor ons?’ Ze gaf hem een klein elleboogstootje tegen zijn schouder en wisselde een korte met Tess. ‘Er moet vast wel nog een spannend verhaal achter deze grappige kop van je zitten?’ Wees ze zijn gezicht in een cirkeltje aan. Faye kon veel vertellen maar het zou lang zo humoristisch getint niet zijn als wat Allen kon vertellen. Daar was ze nu toch wel zeker van … Outfit
Het was bijzonder om een clown als Allen iets serieus te zien nemen, maar het gebeurde toch echt. Pas toen het meisje hem vertelde dat het slechts een grapje was ontspande hij onmiddellijk. Ze lachte en hij grijnsde ietwat schaapachtig. Maar de jongen deed geen poging om zijn acties of zichzelf te verdedigen, daar stond hij nog altijd achter.
Zodra hij opschoof kwam het meisje, Faye dus, ernaast zitten. Even kreeg de rosse jongen het in zijn hoofd dat dit een beginnend harem was, ha, dat moest Charlie horen. Zijn bloedeigen Allen's Angels. Mooi en mutant, maar wel kusbaar. Perfect, toch? "Blij is een understatement, Faye," gaf hij grappend aan. Toch was het wel fijn haar naam te kennen. Een naamloos harem was natuurlijk niets om trots op te zijn. Haar mutaties kon hij echter niet zomaar achterhalen. "Uh, je verandert in een vogel... En je hebt ook nog elfjesstof? Feeënvleugels?" De arme jongen had nooit een uitgebreide klassieke opleiding gehad, iets wat half aan het schoolsysteem en half aan zijn inzet te wijten was. Dus hoewel haar tweede naam wel vreemd en ouderwets in zijn oren klonk - hij kende enkel Jupiler bier- kon hij geen logische link leggen.
Gracieus nam hij de credits voor zijn opmerking in ontvangst, blij dat de gespannen sfeer nu compleet vervlogen leek. "Er is meer waar dat vandaan kwam," beloofde hij Tess en Faye vrolijk. Dat resulteerde meteen in een verzoek. Spannende verhalen, tja, alles was relatief. "Ohjee, de verwachtingen zijn meteen hooggespannen, nu moet ik natuurlijk niet teleurstellen, hmm." Echte druk voelde hij niet, maar om nou meteen in een langdradig verhaal uit te barsten was ook weer zoiets. "Ik kan nauwelijks kiezen, zo veel avonturen maak ik mee." Jaaa hij was zeker heel spannend. Dit laatste werd dan ook gezegd met een heerlijke dosis zelfspot. "Wat willen jullie horen, het hartverwarmende verhaal van hoe we ons miezerige schoolhoofd in het zonnetje zetten op valentijnsdag? Het noodlot van Frederik? Of de epische queeste die ik maakte om hier te komen~" Dat en nog veel meer had Allen in de aanbieding.
![:]](/users/1517/23/33/60/smiles/992560175.png)
