Happy Hour [open]

Tessss nee, laat me niet alleen met het enge Faye monster. Of misschien... Misschien konden ze nog wel wat gebruik maken van deze verkregen een-op-een tijd. Een beetje privacy opzoeken, een beetje quality time. Daarvoor haalde hij alles uit de kast, natuurlijk. Het idee dat hier misschien wel meer in zat dan een onschuldig kortstondig lipcontact motiveerde Allen om echt tot het uiterste gaan. Niet dat hij opeens niet meer zichzelf was, maar hij wilde Faye wel laten zien hoe leuk hij was. En dat dak wilde hij sowieso graag zien, dus om daar dan gezellig gezelschap bij te hebben was helemaal mooi.

Een dak-date, origineel, best romantisch en ook nog eens fun! Honderd procent Allen. Nu het idee geopperd en geaccepteerd was moest er nog wel even drank geregeld worden. Daarin mocht Faye de leiding nemen. Hij was benieuwd wat ze qua drankjes in huis had en sowieso wist hij de weg hier nog niet precies. “Mmm, kan wel, ik ben ontzettend goed in sneaken, maar te veel moeite,” was zijn antwoord op haar vraag. Onzichtbaar worden kon hij wel, met een heleboel concentratie. Maar al dat gedoe was het niet waard. “Niet dat ik voor het donker thuis moet zijn hoor, maar we kunnen onze tijd beter gebruiken.” Winkwinknudgenudge. If you know what I mean, or at least hope for. T was wel waar dat hij liever met haar op het dak chillde met biertjes dan nu ingewikkeld sterke drank te ontvreemden uit de keukenkasten. “Prima~ Dan drinken we gewoon meer, toch?”stelde hij met een knipoog voor. Al was een toilet lastig te vinden op een dak, dan moest hij het maar doen met zijn stalen blaas.

Allen hielp maar al te graag met het dragen van het bier. Hij greep twee sixpacks en zette ze op elkaar. De neiging om te grappen over hoe hij nu eindelijk een sixpack had was groot. Hij kon zich nog net inhouden, gelukkig, zoiets was zelfs voor hem een domme opmerking. “Nou, eventjes een ridderlijke cardio training dan, de trappen op. Wie het eerste boven is?” Het was een kinderlijk principe, maar dingen als traplopen gingen een stuk makkelijker als je ze als een leuke activiteit zag in plaats van een vervelende taak. Jaja, wijze levensvisie had hij weer in huis. Misschien moest hij toch een filosofie lesje nemen, kon hij zijn andere slechte cijfers daarmee compenseren. Allen rende niet echt, maar hij begon wel op een redelijk vlot tempo naar de trappen te lopen om die te beklimmen naar de bovenste verdieping. Adventure tiiiime~

Allen was helemaal in zijn sas met haar - en daar maakte hij geen geheim van. Zelfs als hij dat had gewild zou het nog niet lukken, hij was te slecht in het verbergen van zijn emoties. Een open boek was zijn gezicht nog net niet, maar dat compenseerde hij wel met zijn neiging om dingen te zeggen voordat hij er goed over nadacht. Een echte flapuit. Alleen geheimen zoals goeie grappen of kerst cadeaus kon hij bewaren. Maar hij hoefde zijn enthousiasme bij Faye niet echt te verbergen, vermoedde hij. Tenzij ze hem stiekem echt heel hard zat te judgen was zij ook best wel vrolijk en vrolijke mensen zeurden niet over zogenaamd 'te druk doen' of 'te hard praten'. Nee die gilden lekker mee en werden dolenthousiast over een wild plan!

Faye's mysterieuze raadseltje over haar mutatie was hij dan ook al weer bijna helemaal vergeten, al zou dat later een keer op een slapeloze nacht bij hem terug komen. En dan zou het oplossen ook, al moest hij vijftig nerds langsgaan en ze om hulp eh 'vragen'. Faye stelde hem ook wat vragen, waarop hij vlot antwoord gaf. Deze trein was al hard onderweg, bestemming: HET DAK. En er zat geen rem op. Choo choo. Faye wilde even checken of hij de alcohol wel kon verdragen. Hah, natuurlijk! ''Ik kom uit Ierland,'' was daarop zijn ietwat trotse antwoord. Ja, die alcoholtolerantie zat wel goed.

Nu de dame gerustgesteld was begon de tocht omhoog. Allen maakte er weer wat leuks van. Faye trok zich niets aan van zijn stoere ik-ben-de-man actje en nam de helft van hun buit over alvorens ze begonnen te klimmen. "Thanks,'' zei hij dan ook maar. Hij was ook weer niet het type om er dan moeilijk over te gaan doen als ze zelf hulp aanbood. En daar. gingen. ze. Allen startte met een behoorlijk tempo, de eerste twee trappen gingen vrij vlot. Daar keek hij om naar Faye die iets achter hem liep. ''GOooOoo,'' moedigde hij haar aan, waarna hij weer verder ging. En al had Allen wel een redelijke conditie door het voetballen en de gymlessen, het was wel eventjes hoog en dat voelde hij wel in zijn benen. Boven stak hij triomfantelijk zijn ene arm in de lucht met gebalde vuist. "WHOO, we krijgen allebei de participatieprijs!'' deelde hij haar mede. En wat die prijs dan wel mocht zijn? Elkaars gezelschap ofzo. Of anders had hij nog wel een knoop in zijn zak zitten als prijs voor haar.

De zolderruimte was stoffig als wat, maar door het licht wat naar binnen sijpelde door het raam niet meteen horrorgame materiaal. ''Als je m'n hand vast houdt als er opeens een deur dichtslaat durf ik het wel aan.'' Hij poseerde even semi dapper en volgde haar dan de kamer in. Het dak liep schuin af, dus erg hoog was het aan de zijkanten niet, maar verder zag het er prima uit. Voor een krakende zolder dan. ''Wat ik denk? Kun je dat niet uit m'n hoofd pulken met je mutaties?'' Hij stak z'n tong uit naar haar voordat hij echt serieus over de mogelijkheden na begon te denken. Allen begon de ruimte in zich op te nemen, en dan vooral de aanwezige spullen. Hij liep richting een hoek die volgestouwd was met kartonnen dozen, die op hun beurt gevuld waren met boeken. Van wiskunde tot geschiedenis. Yay. ''Hmm, als we deze dozen met schoolboeken gebruiken als opstapje komen we ermisschien wel bij?'' peinsde hij. ''Dan zijn ze ook nog eens ergens nuttig voor, hah.''

Allen was een gezellige jongen die makkelijk vrienden maakte, met zowel mannen als meiden. Het enige probleem was dat hij ook een puber was die soms iets te gefocust was op datgeen wat vrouwen anders maakte dan mannen. Dan zag hij ze niet meer als vriendschaps-materiaal, maar wilde hij meer. Dat was jammer, want zijn grootste charme zat juist in het onbevlogene dat hij in een vriendschap was, maar ja, je kon ook niet alles hebben. Bovendien zou hij veel te vol van zichzelf worden als al zijn flirtpogingen succesvol waren.
Gelukkig had hij bij Faye de juiste balans tussen flirten en gewoon gezellig weten te behouden, iets wat ook wel kwam doordat de dame zelf behoorlijk de leiding nam. Als iemand wat meer afwachtend was dan zag Allen het vaak als zijn taak om diegene los te krijgen, maar bij Faye gingen ze allebei op hoge snelheid. Tja, voor Allen was dat ook wel logisch, want het leven van een sterfelijke was maar kort en hij had nog zo veel te doen en te zien! Op de trap begon hij Faye op verzoek in te lichten over de must know Ierse weetjes. “Wist je dat.. Slechts 10% van de Ieren rood haar heeft? Zo uniek~” begon hij heel klassiek, met een lichte zelfspot in zijn stem. “En dat de mutatie voor rood haar vaak voor komt samen met de mutatie-mutatie?” Dat had hij tijdens de biologie les geleerd, een feitje wat hem altijd wel was bijgebleven. Maar meer dan flarden van kennis had hij niet over genetica, wat ook wel te horen was aan de term mutatie-mutatie, zoals Wren, Charlie en Allen dat graag grappend noemden.

Na het traplopen was het tijd voor een prijs – een high five, zo besloot Faye. Bam, high five beantwoord. Allen hield wel van high fives, die waren een stuk minder ongemakkelijk dan elkaar de hand schudden. Zo lang niemand je liet hangen natuurlijk... “Aha, geen gedachtenlezerij dus,” concludeerde hij tevreden. Dat was maar goed ook, want zijn hersenkronkels gingen soms alle kanten uit en hij had liever niet dat daarin rond geprikt werd. En iemand leuke raadsels voorleggen ging ook lastig als diegene het antwoord meteen al oppikte, dus dat zou ook zeker een nadeel zijn. “Daar gaat al ons belastinggeld dus naar toe,” sprak hij met een krakerig oudemannen stemmetje. Ondertussen sleepte hij de doos eerst een stukje weg uit de hoek, maar besloot dan dat duwen een efficiëntere methode was. Hij positioneerde de doos onder het raam en sprong er dan vrij soepel op. Vanaf deze hoogte kon hij makkelijk het schuine raam open maken en een stukje naar buiten kijken. “Damn, dit uitzicht..” mompelde hij onder de indruk. “Zal ik eerst gaan?” vroeg hij dan, terwijl hij praktisch gezien al bijna met één been uit het raam hing. Vanaf daar was het een kwestie van jezelf voorzichtig en gecontroleerd een klein stukje naar beneden laten glijden, waarna je bestemming bereikt was. Het dak. En echt, het uitzicht was fantastisch. Nu Faye nog. Hij keek toe, klaar om een behulpzame hand aan te bieden mocht dat nodig zijn.