But tell 'em winning is my motherfuckin' protocol (+Charlie)

Amber staarde de jongen in zijn ogen, ze stond vlak voor hem, haar neus maar een klein stukje van zijn neus verwijderd. “Sla me maar” dreigde ze “Sla me dan, de eerste keer krijg je gratis. Maar geloof me, de tweede is voor mij en als ik klaar met je ben, kan zelfs Eleanor Birdy je niet redden, tenzij ze over het hele eiland op zoek wilt gaan naar je ledematen.” Het was weer zover. Amber was net twee dagen op Genosha Island en ze had al ruzie. Ze had gezien hoe twee mutanten van een jaar of veertien een pop hadden afgepakt van een jonge mutant. Het meisje was een jaar of elf geweest. Heel, heel erg sneu vond Amber dat en ze had besloten om de jongens een lesje te leren. De jongens hadden dit niets gevonden en hadden gedreigd haar te slaan. Dat had Amber prima gevonden, maar ze kon heel slecht tegen dit soort types en het was lastig om haar geduld in dit geval te bewaren. “Geef mij die pop…NU!” voegde Amber er aan toe.

Uiteindelijk gaven de jongens het op, ze zagen in dat Amber echt niet bang voor hen was. De pop werd in haar uitgestoken hand gestopt en met een paar vloeken verdwenen de jongens terug de school in. Het meisje keek haar dankbaar aan toen Amber haar de pop teruggaf. “Dankje” zei het meisje “Hoe heet je?” Ze bukte bij het meisje neer en een sarcastische glimlach verscheen op haar gezicht. “Ik heb je pop van de ondergang gered, dat betekent niet dat ik vrienden met je ga worden.”

Ze stond weer op en rolde met haar ogen. Domme mutanten hier op deze school. Amber kon niet wachten tot ze oud genoeg zou zijn om van dit klote eiland af te komen. Nog een jaartje zou ze moeten wachten. Een jaartje klonk voor de meesten niet zo heel erg lang, maar voor haar was het een enorm lange tijd. En waarschijnlijk, want dat was altijd zo bij Amber, zou er wel weer een reden zijn dat ze langer zou moeten blijven. En dat was iets waar ze absoluut niet op hoopte. In tegenstelling tot haar had Gabriel al een hoop nieuwe vrienden gemaakt. Ze verachtte hem om dat, want hij was altijd de sociale van hun twee geweest. Hij deed het praatwerk, zij deed het werk met de vuisten, zo was hun relatie gewoon geweest. Nou ja, hun relatie, hun vriendschap, want nadat ze hem betrapt had met haar bloedeigen zusje in zijn bed, was ze niet van plan om nog een relatie met Gabriel te beginnen, al miste ze hem wel verschrikkelijk erg.

Amber nam plaats op een van de bankjes die op het schoolplein stonden en sloeg haar lange benen over elkaar. Ze ontdekte een gaatje in haar panty. Shit. Vloekend wreef ze over het plekje en ontdekte ook nog eens een vlekje op haar zwarte heel. Ugh, wat was dit voor plek? Iemand moest hier hoog nodig eens gaan schoonmaken. Geïrriteerd trok Amber haar nepbonte, zwarte jas dichter tegen zich aan en sloeg haar zwarte haren van haar schouder. Uit de jaszak vond ze een pakje sigaretten en een aansteker. Ze haalde er een sigaret uit en plaatste hem tussen haar tanden. De sigaret stak ze aan en ze inhaleerde diep. Genietend van de rust die dit gaf sloot Amber even haar ogen, terwijl ze van haar sigaret rookte. Uit haar andere jaszak viste ze haar Blackberry tevoorschijn en zette een muziekje op. Zachtjes rapte ze mee met Nicki Minaj, terwijl haar hoofd meebewoog op de muziek.

Maar een verandering in de wind verraadde een aanwezigheid. Geïrriteerd, maar zonder naar de persoon te kijken, deed ze haar ogen open en liet een geïrriteerde zucht uit haar mond ontsnappen. Misschien liep de persoon wel verder? Maar nee, de persoon kwam uiteraard naar haar toe. Precies op het moment dat ze geïrriteerd was, zo verschrikkelijk geïrriteerd. “Back off, pup. Één stap verder, maat, en ik breek al je botten, inclusief je schedel” gromde ze, terwijl ze het peukje het schoolplein opschoot en plat stampte met haar hak. Uit het pakje viste ze er nog één (yolo) en stak hem opnieuw aan. “Wat moet je?” blafte ze naar de persoon die haar had durven te benaderen en voor het eerst keek ze diegene aan, met een blik die niet veel goeds voorspelde.

O God, was het er zo een? Een bijdehand snotjong dat dacht haar te slim af te kunnen zijn. Amber drukte haar muziek uit, geïrriteerd door het feit dat ze onderbroken werd in haar momentje alleen. Of dat de jongen onder de indruk was geweest van haar bedreiging, kon haar werkelijk geen reet schelen. Het was ook geen bedreiging, het was een feit. Als hij nog dichter bij haar zou komen, zou ze zeker in de aanval gaan. Al deze mensen irriteerde haar al hard en ze moest het op iemand botvieren. Gabriel liep op dit moment tussen al zijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes en zij had alleen deze jongen om zich af te reageren. Dus zou ze dat doen ook, als hij daar om vroeg. Maar dat punt was nog niet aangebroken, dus moest Amber zich gedwongen koest houden. Zij viel namelijk niet aan, alleen als mensen er om vroegen of als mensen andere mensen onrecht aandeden. Want als ze ergens niet tegen kon, was het onrecht.

“Mijn aansteker?” vroeg ze daarom quasi verbaasd “Nou…” Alsof ze niet zeker wist alsof ze haar aansteker nog had, was ze in haar jas aan het zoeken. Bullshit, ze wist dondersgoed dat er nog een aansteker in haar jaszak zat. Sterker nog, er zat ook nog een lege aansteker in. Op de aansteker stond een wolf afgebeeld, waardoor het niet te zien was hoe vol de aansteker nog zat. Met een kleine trek van haar mond, wat beschouwd kon worden als een mini glimlachje, gooide ze de aansteker naar de jongen, met de logische mededeling: “Vangen!” Ze keek weer voor zich uit en van haar gezicht was niet af te lezen dat ze probeerde de jongen in de maling te nemen. Amber nam nog een flinke trek van haar sigaret en gooide haar hoofd naar achteren. De rook liet ze in kringetjes uit haar mond komen, wat ze deed door haar tong een beetje tegen haar gesloten lippen aan te leggen en dan de rook uit te ademen. Terwijl ze wachtte op de reactie van de jongen, volgde haar ogen het spelende meisje met haar pop.

Haar ogen gleden naar de jongen en terwijl ze de laatste track van de sigaret nam, knikkerde ze deze ook weer op de grond en trapte hem verder de grond in met haar hak. Haar zwaar opgemaakte ogen namen de jongen even in zich op, waarna haar blik ongeïnteresseerd weer naar de spelende kinderen gleed.

Shit, het gewicht. Op het moment dat Amber het naar hem had gegooid, was ze zich er van bewust dat het lege aanstekertje veel minder zou wegen dan een volle. De jongen had dit ook door, doordat hij de aansteker naar haar teruggooide. En voor het eerst in een missie, een soort opdracht, faalde ze erin om het volgende niet door te hebben. Amber probeerde de aansteker te vangen, maar hij miste haar hand en landde voor haar, waardoor ze moest bukken. Shit, Gabriel, shit. Voor het eerst in een lange periode merkte ze hoe hard ze zijn back up nodig had. En de jongen scheen gebruik te maken van haar fout, want hij had een stap naar voren gezet. “Weet je, maat, ik heb geen zin in je spelletjes dus zoek lekker een andere kerel die je entertainment” hoorde ze zijn stem zeggen. Amber voelde haar bloed koken. “Rustig blijven, Amber, je kan op je eerste dag nog geen stennis schoppen. Je hebt net een andere jongen bijna van zijn ledematen ontdaan, doe dat nu niet nog een keer.” Het stemmetje in haar hoofd vaagde steeds verder weg en op het moment dat de jongen nog iets zei, was het weg.

Te ver. Hij was te ver gegaan. The boiling point of Amber has been reached. Terwijl de jongen een beetje over haar heen gebogen stond, stak Amber haar hand uit naar de grond. Tussen de naden van de stenen die het schoolplein bedekte, kwam een enorme stroom met wind, die een ruimte tussen hen twee creëerde. Op dat moment stond ze op van haar bankje en gooide haar jas uit. Screw the cold, het zat toch alleen maar in de weg. Binnen een paar centimeter stond ze voor de jongen en keek hem met donkere, koude ogen aan.

“Denk je dat dit een spelletje is? Denk je dat het ook maar één seconde in mijn hoofd is omgekomen om entertainment te spelen?” gromde ze razend, haar ogen schoten niet één keer weg van zijn pupillen. Tot haar verbazing zag ze in principe net zulke lege ogen als die van haar. “Ik weet niet waar je het lef, de arrogantie, of de stommiteit vandaan haalt om mij te bedreigen, want dat is een fout die je maakt. Het is duidelijk dat je niet weet wie je voor je hebt staan.” Hell yeah, tell him, girl. Amber had mannen vermoord die meisjes hadden verkracht, die hun kinderen mishandelden, ze had dieven bij het politiebureau gebracht, ze had zelfs een keertje een illegaal bordeel omzeil weten te helpen. En dan dacht deze maat haar te kunnen bedreigen, of proberen haar op de kast te krijgen? Bij elke gedachte aan wat ze vroeger allemaal had bereikt werd ze agressiever. Wie dacht hij wel niet dat hij was?

Ze deed nog een stapje dichterbij, zodat er nog een paar centimeter tussen hen in zat. Een paar minuten geleden had ze ook zo tegenover de andere jongen gestaan, die een pop van het meisje had gestolen. “Kom op dan, show me that this is entertainment, dat dit een spelletje is” gromde ze “But we’ll play it by my rules…”

“Wat ontzettend jammer. Ik vond je net interessant worden.” Dat was zijn reactie. De ogen van Amber spuwden vuur. O hell yeah dat ze interessant was. Ze zou hem eens laten zien wat interessant was. Maar hij had daar hele andere gedachten over. Met de mededeling dat hij wel ergens anders een aansteker ging zoeken, liep hij richting de school. “Watje” beet Amber hem na en liep terug naar haar jas. De wind, die wat harder was gaan waaien door haar emoties, ging weer liggen, maar dat haalde niet weg dat het ontzettend koud was. Eventjes bukte ze en deed haar jas weer aan. Haar ogen volgden de jongen nog, die het schoolgebouw binnen liep. Nu ze er over nadacht: dit was echt ontzettend vreemd. Waarom had hij haar opeens interessant gevonden? What the hell is that supposed to mean? Het hoofd van Amber maakte overuren, totdat een hoofdpijn kwam opzetten.

Ach, wat boeide het ook. De jongen zou ze vast en zeker toch niet meer tegenkomen. Met nog een laatste blik op het meisje, die eerst met haar pop had zitten spelen, had het tweetal gadegeslagen met grote ogen. Met een rustige blik in haar ogen knikte Amber naar het meisje en een klein glimlachje ontstond op het gezicht van het meisje. Stiekem had ze een klein beetje respect voor de jongen. Hoe koel, hoe emotieloos en hoe zonder enig gevoel hij naar haar had gekeken, dat wilde Amber ook zo graag bereiken. Maar ze kon er niets aan doen, in haar lichaam zat te veel gevoel. Ze kon het niet helpen dat ze een beetje ontroerd was door het lieve glimlachje van het meisje, ze kon het niet helpen dat ze veel voelde door Gabriel en ze kon het ook niet helpen dat haar verleden haar bij elke stap achtervolgde.

Een aantal mensen staarden haar nog aan, de blikken waren gemixt van ontzag naar afschuw. “Heb ik iets van je aan ofzo?” gromde Amber naar de menigte “Ga maar gewoon verder met de dingen met wat je bezig was.” Geïrriteerd beende Amber terug naar de school, om de warmte op te zoeken. Dit verhaal zou nog een staartje krijgen. Het was nog niet over in ieder geval.