A new start

Eleanor Birdy

Een diepe zucht liet Eleanor ontwaken uit de lange slaap die ze had gehad en ze merkte hoe warm, goed warm, ze het had wanneer ze haar ogen opende. Ze hadden gebruik gemaakt van Céline's luxe waterbed vannacht deze keer en ze voelde hoe opgekruld ze met haar lichaam tegen die van de brunette aan lag. Een gelukkige glimlach kwam op haar gezicht te staan, eentje waarbij alle delen van haar gezicht meespraken, de emotie was in haar ogen te vinden. Ze wist niet zeker of ze Céline ook wakker moest maken of haar moest laten liggen en na een minuut voor zich uit gestaard te hebben had ze toch voor het tweede gekozen en had ze met alle liefde voorzichtig haar arm van haar heupen afgehaald zodat ze met haar bovenlichaam omhoog kon komen en haar hoofd om kon draaien richting haar lover. Ze lag er zo mooi en vredevol bij. Het was iets dat ze altijd al bewonderd had, de prachtige emotie op mensen hun gezicht zodra ze sliepen. Eleanor veegde met nog altijd dezelfde glimlach op haar lippen een grote pluk blond krullend haar uit haar gezicht vandaan en rolde om zodat ze Céline een kusje op haar wang kon geven. Zodra ze uit het bed geklommen was maakte ze zeker dat de deken Céline goed toegedekt had en verwisselde ze haar slaapkleren voor haar dagkleren. Het was koud buiten, dat was één ding dat zeker was en dus haalde ze een rode jurk uit haar kast vandaan dat onder andere ook voornamelijk van wol gemaakt was en ze draaide er plezierig een rondje in op het moment dat ze hem over haar heen had laten glijden. Zoals altijd paste ze het jurkje nog perfect en ze grinnikte zachtjes wanneer de stof na de pirouette omhoog dwarrelde rond haar knieën. Gauw trok ze nog een legging aan die haar benen zouden bedekken en eerlijk gezegd zou ze ook haar voeten bloot laten maar door de sneeuw en temperatuur buiten zou dat onmogelijk zijn. Ze wierp nog een laatste blik op Céline voordat ze haar veertjes, kettingen en armbandjes uit een lade pakte en de kamer verliet met de schoenen van de grond en haar lange jas van de kapstok gehaald.

Ergens voelde ze zich best schuldig om Céline zo verlaten te hebben maar haar hart had gesmeekt om even naar buiten te gaan, de natuur in. Zo lang als vannacht had ze in jaren niet meer geslapen. Het liet haar gedachten afdwalen naar het weeshuis, zoals vaker, waar ze in gezeten had. Vaak genoeg had ze in vrede naar haar vriendinnen gekeken die altijd veel langer sliepen als haar. Voor ieder ander was dat misschien raar en vreemd, maar zij was altijd een zweverig persoon geweest, een hippie zoals anderen zouden zeggen. Een natuurhippie? Dat was het vast wel. Ze hield nu eenmaal van planten water geven, bomen knuffelen en bloemetjes goede moed in praten met een straal van geluk want zij waren tenslotte allemaal bronnen van waarom ze nu leefden. Zij gaven hun de adem die ze nodig hadden om te leven. Om daadwerkelijk angsten te overwinnen en dromen te hebben, om het hart te voeden.

Met een kop thee in haar handen liep ze traag door de tuin heen, had die gehaald nadat ze in de kas gewerkt had en zich alsnog niet goed genoeg voelde om de rest van de dag binnen te blijven. Ze hield van de kou op het moment, het liet haar nog meer levend voelen dan ze al was. De temperatuur hield haar bij de realiteit in plaats van haar gedachten steeds af te laten dwalen naar alles wat niet met de school te maken had. Haar ogen waren op de sneeuw gefocust terwijl ze erdoorheen liep met een slome pas, ze wou er zeker van zijn dat ze op het pad liep en niet per ongeluk in de tuin nu ze door twee rozenstruiken heen liep die vrij dicht op elkaar stonden. Een zucht klonk en ze hief haar hoofd ietsje omhoog, zag een meisje niet ver van waar zij liep op een bankje zitten en ze bedacht zich of het leuk zou zijn als ze bij haar kwam zitten. Een twijfel ging door haar heen maar ze herinnerde zich Jean's woorden dat contact maken altijd gunstig was en ze zich daardoor veel opgeluchter zou gaan voelen. Isolatie in haar eigen lokaal maakte haar alleen maar onzeker en banger om met anderen te praten. En dus stapte ze met die gedachten richting het bankje, streek haar jurk goed met haar jas en zette zichzelf neer op een meter afstand van de blondine. ''Hee,'' begon ze met een zachtaardige glimlach. ''Prachtig is het niet, de tuin?''

Eleanor Birdy

Nadat ze de blondine begroet en een vraag gesteld had wende ze haar aandacht af met een glimlach om haar niet op stelten te jagen en haar per ongeluk af te schrikken, dat was totaal niet haar bedoeling. Ze keek naar hoe mooi de normaal rode rozen nu bedekt waren met een stevig laagje sneeuw en haar ogen vielen op de grond, bedacht zich hoe ze nu een seizoen lang niet langer meer met haar vingers door de grond kon ploeteren. Tenminste niet hier in de tuin, wel in de kas, dus dat was op z'n minst nog een lichte opluchting. Het zou natuurlijk kouder zijn maar daarom hield ze dan ook van haar wollen jurken, de sjaaltjes die ze droeg en niet te vergeten haar mutsjes die ze maar al te graag over haar blonde gekrulde haren trok in de winter. Ze keerde haar aandacht terug naar het meisje zodra ze ermee instemde dat de sneeuw inderdaad mooi was, wat haar lippen opnieuw tot een glimlach liet vormen en ze haar handen ietwat klammer om haar kop thee zette bij een guur windje dat voorbij kwam. Ze had haar accent gehoord en het deed haar automatisch weer denken aan de lessen die ze in het weeshuis had gehad, ze kon wel ietwat aan Russisch. Als ze het enkel niet zo verleerd had, dat zou een behoorlijke hulp zijn geweest. En ze was al niet zo heel zelfverzekerd, dus hield ze beter haar mond voordat de nieuwe leerling zich nu ook al gauw van haar af zou keren.

''Welkom Aki, aangenaam je te ontmoeten,'' zei ze met een lichte hese stem zodra ze door kreeg dat de kou tegen haar keel aan sloeg en ze schraapte die kort. ''Heeft Jean je al een rondleiding gegeven? Of Jamie? Eén van de twee schoolhoofden?'' Was haar volgende vraag, ze vroeg zich af of ze het zonnestraaltje of de poeslieve telepaat had gehad, wat haar een blos op haar wangen bezorgde. En dat bracht haar automatisch terug naar haar eigen poeslieve warme zonnestraaltje, Céline. Ze draaide haar hoofd terug naar de tuin en drukte haar lippen op elkaar, probeerde haar glimlach niet plotseling al te breed laten worden zodra ze aan de brunette dacht en hoe geweldig ze wel niet was. ''Ben je al in de keuken geweest?'' Vroeg ze toen, schoof ietsje dichter naar de blondine toe en nam een klein slokje van de thee die ze in haar handen vast hield, liet de warme vloeistof tussen haar lippen door naar binnen glijden en haar maag en vervolgens hele lichaam verwarmen. ''Het eten is heerlijk, dat kan ik je beloven.'' Het was de waarheid, Céline kon alles bereiden, ze had geen enkele mutanten ooit over haar horen klagen, in tegenstelling van over hoe er over de blondine zelf gepraat werd. Die gedachte liet haar glimlach wat verdwijnen en ze liet haar ogen, in afwezigheid, over Aki heen glijden voordat ze tot de realisatie kwam dat het meisje natuurlijk een mutant was en een mutatie had. ''Mag ik vragen wat je mutatie is?'' In haar ogen kwam een lichte twinkeling te staan bij die vraag en ze kon het niet helpen om haar hoofd ietsje schuin te draaien, waardoor er enkele plukje over haar schouder vielen en ze wat met haar benen op en neer begon te trillen vanwege de kou die er speelde.

OOC: Je hoeft echt geen sorry te zeggen, ik ben stiekem zelf ook een late poster.. dus ik moet me ook verontschuldigen in dit geval.