Soldier to my own cause

Sommige mensen hadden echt eens een cursus zelfbeheersing nodig. Niet dat hij een van die mensen was. Nope, zelfbeheersing was iets wat hij meer dan genoeg had. Het was zijn ego die hem echter weer parten speelde. Een of andere random chick had de hele les lang naar hem zitten staren, en hij had haar genegeerd. Geen probleem, het overkwam hem zo vaak en dit was dan ook zijn standaardprocedure. Besides, ze was niet eens zo heel interessant. Een beetje saai, als je het hem vroeg. Maar wie was hij om daarover te oordelen? Anyways, toen de bel dus gegaan was, had het meisje hem aangesproken. Of hij met haar iets wilde doen vrijdagavond. En hij had haar droogjes gemeld dat hij daar geen behoefte aan had, gewoon op zijn eigen koele manier. En dat was dus totaal het verkeerde keelgat in geschoten bij het meisje, die meteen had beginnen janken dat niemand haar afwees, dat hij een stomme idioot was om niet met haar om te willen gaan, blablabla.

En toen had een of andere dude zich er mee gemoeid. Het had echt niet veel gescheeld of Charlie had hun met hun hoofd tegen elkaar geknald. Maar toen was de leerkracht er tussen gekomen, en die had hem eerst weg gestuurd, om hem de kans te geven rustig weg te gaan voordat ze die twee andere randdebielen liet gaan. Het had echter niet voorkomen dat hij zich dood had geïrriteerd aan alles. Met een blik waar niet veel goeds in zat, liep hij door de gang. En toen kwam het toppunt: iemand waagde het om tegen hem aan te lopen, en dan nog eens de schuld op hem te steken. ‘Volgende keer beland je op de grond hoor.’ Had ze gegromd, en het had hem alle moeite van de wereld gekost om haar niet terug te roepen en haar op haar plek te zetten.

Twaalf seconden, meer niet. Zo lang had het geduurd voor hij weer de ijskoude en emotieloze toestand was in gegaan nadat ze hem zo grof had behandeld. Maar hier liet hij het niet bij hoor, echt niet. Hij volgde het meisje subtiel, en ze riep richting de deur naar buiten. Prima, hij kon best tegen de koude. Hij was een rasechte Canadian, duh. Het was niet moeilijk om haar te ontdekken tussen alle beplanting en dergelijke rotzooi. Charlie stapte zo stil mogelijk op haar af, en zijn training hielp hem om heel snel dichtbij te komen zonder dat ze 'm zag. Toen hij binnen bereik was, gaf hij haar een ruige duw met zijn schouder, zodat ze op zijn minst een paar stappen vooruit moest zetten als ze de sneeuw niet wou faceplanten. Net goed. "Blijkbaar ben ik niet degene die op de grond terecht komt", Merkte hij scherp op, met een stem die perfect bij het weer paste: ijskoud.

Alsof het leven tussen al deze leeghoofden nog niet moeilijk genoeg was. Het was misschien zijn tweede week en hij had het nu al helemaal gehad. Hij miste de veiligheid van zijn huis, waar hij zonder gestoord te worden kon trainen en zichzelf verbeteren en al die andere dingen. Niet dat hij daar het afgelopen jaar had van kunnen genieten. Nee, dan moest hij op de vlucht voor wist hij veel wie er hem wou arresteren. Of vermoorden. Of beiden. Liefst dan in de juiste volgorde. Een lijk arresteren was vast geen pretje voor de persoon in kwestie. Voor het lijk ook niet trouwens, maar goed, dat even totaal terzijde. Hij was eindelijk op een plek waar hij niet constant op zijn hoede moest zijn voor het ongedierte dat achter hem aan zat. Allemaal Eva's schuld dan nog. Ugh, om gek van te worden.

Maargoed, net toen hij gedacht had dat het even beter zou gaan, kreeg hij te maken met een of andere psycho bitch, en dan nog allemaal randdebielen die niks anders te doen hadden met hun leven dan hem op de zenuwen te werken. Mooi hoor. En om het hele rijtje af te maken, een of ander egotrippend gevalletje dat dacht dat ze hem kon bedreigen. Hem. Charlie Garroway. Nope. Dat gebeurde niet hoor, dat liet hij simpelweg niet gebeuren? Dus kon hij maar één iets doen: zijn dominantie laten gelden.

Bijna was het hem gelukt. Bijna. Maar met een of ander wit, lichtgevend straaltje slaagde ze er in om rechtop te blijven staan. Damn. ‘Wel, blijkbaar ik dus ook niet.’ Zei ze kalmpjes. Wow, nu was ze ineens veel minder explosief ofzo. "What a shame", Zei hij, haar toontje perfect napratend. ‘Ik weet niet wat de bedoeling is van de zielige aanpak, maar ik zou hem nog wat bij schaven weet je wel. Zodat hij ook echt werkt.’ Sprak ze toen. Oh G, wat was hij bang nu. Gelukkig voor haar kon hij niet meteen iets ontdekken waardoor hij reden zou hebben om haar meteen maar af te rekenen met haar. "Dus ineens krijg ik nog een gratis preek bij jouw toch wel enorm grove actie van daarnet? Great. Daar zat ik echt op te wachten", Sprak hij koeltjes, sarcastisch.

Haar mutatie eventjes gebruiken om hem te dwarsbomen. Niet fair hoor. Een beetje valsspelen gewoon om hem te pesten. Zo zat ze dus in elkaar. Charlie werd hoe langer hoe geïrriteerder. "Draai je om en ga weg", Suggereerde Raziël. Heel behulpzaam. "Dat kan ik niet", Zei hij koeltjes terug. "Dit is al de zoveelste keer. Je hebt ook nooit geleerd om met anderen van je leeftijd om te gaan natuurlijk.. Dit is een leerschool voor ons allemaal. Vergeet alleen niet aan wie jij gehoorzaam moet zijn, Jager", Zei de Engel toen. Charlie knikte inwendig. Hij was inderdaad wel degene die voor de rest van zijn leven met die stemmen in zijn hoofd mocht blijven rondhuppelen.

Ze zou eens moeten weten wie ze voor zich had. Dat was nu wel het meest irritante aan alles. Hij had hier geen reputatie. Niet dat hij die ergens anders wel had, maar de meeste mensen meden hem gewoon omdat ze wisten dat hij een Garroway was en heel bedreven was in alle vechtkunsten die er op hun school gegeven werd. Voor de rest wist niemand van zijn ander werk af, en diegene die er mee te maken kregen, die ruimde hij zorgvuldig uit de weg. Nu ja, tot het fout liep bij Eva, maar dat waren even kleine details. Die hele handel was nu ook alweer opgelost. Nu alleen nog wachten tot zijn naam vergeten werd, en hij kon hier mooi terug weg en verder gaan met alles waar hij zo abrupt mee had moeten stoppen.

En als het blonde gevalletje voor hem nu eens zou meewerken en sorry zeggen, dan kon hij ook door met zijn plannen voor die avond. Helaas voor hem en voor haar was dat blijkbaar teveel gevraagd. ‘Mijn grove actie? Ben je nu echt serieus? Ik was rustig onderweg naar buiten en dan was jij het die tegen mij aan knalde.’ Zei ze, opnieuw een tikkeltje kwaad. Hijzelf liet niks van zijn irritatie of ergernis merken. Langs de buitenkant was hij zo emotieloos als een robot. ‘Ik kan er nog wel een paar geven als je wilt.’ Zei ze toen luchtig, over het preekgedoe. Charlie bleef haar even koel aanstaren, al had hij de neiging om met zijn ogen te rollen. "Ik was niet bepaald van plan om te sterven van verveling vanavond", Reageerde hij droog, waarna hij een wenkbrauw kort op trok. "Dus wees even verstandig en bied je verontschuldigingen aan, dan kan ik doorgaan met wat ik bezig was en kun jij lekker gezellig plantjes en boompjes knuffelen."

Het was niet dat hij niet blij was met zijn mutatie, hij wou gewoon dat hij de toestemming en de skills had om mensen ermee pijn te doen, en niet gelijk te vermoorden. Want met mesjes gooien was nogal dodelijk. Bij Amber had hij het mes in haar schouder gegooid, niet eens zo heel diep, maar een paar centimeter missen en bam hij had een of ander belangrijk orgaan mee en als dat doorboord werd dan was het wel heel snel gedaan. Er was altijd nog de andere gevechtstechnieken die hij beheerste, maar daarvoor had hij dan ook weer eerst toestemming nodig, en jammer genoeg kreeg hij die bij haar niet. Want het meisje voor hem was wel het schoolvoorbeeld van een puur persoon, en ergens zou dat ervoor gezorgd hebben dat hij haar niet zo heel diep zou haten als hij andere mensen haatte. Moest ze niet zo'n stomme dingen tegen hem zeggen ofcourse.

Een kleine sorry zou voor hem al genoeg zijn. Dan zou hij gewoon weggaan. Hij wou toch niet in deze fucking vrolijke wintersneeuwtuinrotzooi blijven staan de rest van de avond. Maar helaas, nu begon ze hem al dood te wensen. Wow, freaking great. Hoe lang had ze het volgehouden? Drie minuten? Nieuw recordje hoor. Waar is die gouden medaille? ‘Bomen knuffelen. Best hoor. Maar ik bied mijn excuses nog in geen honderd jaar aan.’ Vervolgde ze toen. Charlie's ergernis schoot weer de lucht in, maar langs buiten liet hij zoals altijd gewoon niks merken. Hij knipperde alleen maar met zijn ogen van tijd tot tijd, en hij haalde doodnormaal adem. Niet dat ademen abnormaal was, maar goed. Het gaat er even om dat zijn ademhaling perfect rustig was, en niet opgejaagd, zoals iemand die strak stond van de adrenaline zou doen.

De woordenstroom leek niet te eindigen. Damn, van waar bleef ze het halen? ‘Trouwens iemand achtervolgen? Hoe oud ben je? 12?’ Zei ze, en op dat moment kon hij toch niet anders dan een verveeld zuchtje laten klinken. "Ik ben fucking 19, my god, hoe kun je dat niet zien?" Zei hij op een dodelijk verveeld toontje. "En je hebt het zelf uitgelokt, honey. Ik laat helemaal niemand mij afsnauwen, en jij bent geen uitzondering", Zei hij toen kil, waarna hij kort zijn cap van zijn hoofd haalde, zijn haar wat beter legde om vervolgens het ding terug op zijn hoofd te drukken. "En als je je excuses niet aan bied, dan zou ik vanaf nu maar vaak over je schouder kijken", Zei hij, alsof hij advies gaf over hoe je de perfecte Kerstkalkoen moest braden. Even in het thema blijven natuurlijk.

Nooit zou hij de fout van iets bij zichzelf zoeken. Nee, hij was perfect, flawless, gewoon de beste creatie ooit op deze planeet. Dus het werd hoog tijd dat deze chick eens zou gaan in zien dat zij tegen hem was aan gelopen. Het was hem trouwens nog altijd een raadsel. Zijn wonderbaarlijke verschijning ging aan niemand voorbij, dus waarom ze hem niet gezien had, snapte hij echt totaal niet. Misschien was ze eerst over zijn ego gestruikeld en dan tegen hem aan gevallen. Yeah, dat was nog wel een optie die hij niet echt bekeken had. Maar dan nog, het was nog steeds niet zijn fout en dat zou het ook nooit zijn.

Maar echt, iemand moest hem toch wel even gaan uitleggen waarom hij telkens werd gezien als een 12-jarige. Daar kon dit gevalletje hem blijkbaar heel goed mee helpen, want ja, ze wist blijkbaar alles wat er gaande was op deze wereld. ‘Misschien door dat kinderachtige gedoe van je. Ooit al eens gedacht om je ook te gedragen als een negentienjarige?’ Sprak ze, en hij sloeg heel even zijn ogen op. God, wat was ze irritant. Hij besloot het gewoon te negeren, ze wist namelijk niks van hem en daarom mocht ze van hem vinden wat ze zelf wou, het boeide hem toch allemaal niet. Haar mening kon ze voor zijn part op een briefje schrijven en dat dan langzaam door haar keel duwen ofzo. Om het even mooi te zeggen natuurlijk.

‘Oh, come on ga anders even uithuilen in een hoekje of zo.’ Reageerde ze toen. Wow, my god, zag hij er dan uit als een huilbaby? Djeezes fuck. Dit kon echt niet meer verder hoor. "For the record, ik huil niet", Zei hij op een koele toon, waarna hij zijn handen in de zakken van zijn jas stak. ‘Moet ik nu bang worden of?’ Vroeg ze op een toontje dat het zijne moest evenaren. No way josé. Daar zou ze nog lang voor mogen oefenen, als ze op zijn level van koelheid wou komen. "Je doet maar lekker wat je zelf wilt, het kan mij echt geen fuck schelen, schat", Zei hij verveeld. ‘Dus nu dit is uitgeklaard, kan ik weer verder of?’ Vroeg ze toen. Even keek hij om zich heen. Ze was toch niks aan het doen? Ergens wekte het zijn interesse wel, al zou hij dat nooit laten merken. Misschien was er een subtielere manier om er achter te komen wat ze van plan was. "Verder doen met niks doen? Ja, lijkt me een goed plan. Doe je helemaal goed", Merkte hij sarcastisch op.

Het was best amusant om te zien hoe ze probeerde reactie uit te lokken. Maar hij gaf haar dat plezier niet. Hij gaf haar gewoon geen reactie at all, behalve zijn standaard koele blik en af en toe een sarcastische opmerking. Zo werkte hij nu eenmaal, zo zat hij in elkaar. Misschien had Raziël wel gelijk gehad. Hij had gewoon geen ervaring in omgang me anderen van zijn leeftijd. De enige waar hij een goeie band mee had gehad, was zijn broertje Isaac. En zelfs die dude, waar hij closer mee was dan met wie dan ook, vertrouwde hij niet voor de volle 100%. Hij kon alleen met hem samenwerken zonder dat hij de neiging kreeg om hem te vermoorden. Dat had hij ook wel met zijn vader, al was dat meer opgebouwd uit respect voor de man.

Emoties, het was niks voor hem. Dat ze dus dacht dat hij even zou gaan huilen, moest hij toch wel rechtzetten. ‘Nou dat had ik al wel verwacht. Stenen kunnen geen emoties vertonen enkel en alleen nutteloos er bij staan.’ Reageerde ze er op, en hij bleef doen wat hij altijd deed: hij keek haar verveeld en koel aan. “Bedankt voor het compliment”, Zei hij, en hij meende het echt hoor. Dat ze geen enkele emotie in hem kon ontdekken bewees alleen maar weer dat hij een meester was in zijn vak. Veel beter dan wie dan ook, maar dat was altijd al zo geweest. Hij was gewoon in alles de beste.

Blijkbaar irriteerde hij haar gewoon al door het feit dat hij hier was. Dat merkte hij wel aan haar reactie op zijn sarcastische opmerking. ‘Wel, why the fuck ben je hier dan nog?’ Vroeg ze op een kalm toontje, al merkte hij wel aan haar woorden alleen al dat ze wou dat hij weg ging. ‘Volgens jou ging ik bomen knuffelen. So be gone.’ Charlie keek haar even aan met een geamuseerde blik, waarna hij weer volledig emotieloos ging. Met een arrogante beweging (waarvan hij wist dat ze hem zou haten), ging hij op het dichtstbijzijnde bankje zitten, waarna hij wat onderuit ging hangen. Om haar te laten weten dat hij de komende 10 minuten niet weg zou gaan, nam hij op zijn dooie gemakje een sigaret en stak hem met een simpele beweging van zijn aansteker aan. “Nah, ik zit hier goed. Ik zou het zo fijn vinden om te kijken hoe jij je boompjes wat aandacht geeft”, Zei hij koeltjes, waardoor het natuurlijk heel onwaarschijnlijk leek dat hij het ook echt meende dat hij het fijn vond om hier te zijn. Nee, hij deed het gewoon puur omdat zij wou dat hij weg ging tbh. Hij wist dat het haar zou tegensteken dat hij juist bleef zitten, waardoor hij net het tegenovergestelde deed van wat ze hem daarnet had willen duidelijk maken: dat hij moest oprotten dus.

Het was voor hem even normaal om geen emotie te laten zien als het was om te ademen. Het ging gewoon automatisch, hij moest er niet eens moeite voor doen. Resultaat van jarenlang oefenen en eigenlijk half gedwongen worden door zijn vader. Bij hem thuis was er een vreugde, geen verdriet, niks. Toch niet tussen Liam en zijn zoons. Zelfs tussen zijn ouders was er vaak gewoon niks. De twee hadden een zakelijke relatie. Hij wist niet of ze van elkaar hielden.. Hij kon het zich eigenlijk niet voorstellen. Het was wel een feit dat zijn vader niet van hem hield, en ook niet van Isaac. Ze waren meer zijn experimentjes. Hij wou zien hoe ver hij een kind kon krijgen als het aan kwam op vechten. Hoe zwaar kon hij zijn zoons trainen zonder dat ze er aan kapot gingen? Charlie wist het antwoord wel, diep vanbinnen, maar hij dacht er gewoon niet verder over na.

De chick was ook wel goed in het behouden van haar kalmte, maar hij kon recht door haar fake rustige houding heen kijken. Haar volgende actie bewees dat ze zich aan hem irriteerde en hem liefst zo snel mogelijk zag vertrekken. Ze trok zijn peuk zomaar uit zijn mond en brak hem in twee. ‘Aangezien ik me toch zo inzet voor de natuur.’ Zei ze koeltjes, en hij keek heel even ongeïnteresseerd en verveeld naar de gekraakte sigaret in haar hand. "Zoiets kun je één keer bij me flikken. Geen tweede keer, laat dat even duidelijk zijn", Zei hij op doodnormale toon, alsof hij het even had over zijn overgrootmoeder, die af en toe wel een sjaal voor hem breidde. Met een vloeiende beweging stak hij een nieuwe sigaret tussen zijn lippen en met een lege blik keek hij haar aan, terwijl hij het ding aan stak.

De wind zat niet eens in haar richting, en hij was niet het soort persoon die de rook expres in haar gezicht zou blazen. Maar als zij het recht had om te beslissen om niet te roken, dan had hij het recht om te beslissen dat hij dat wel wou. Dit was per slot van rekening toch een openbare plek? En ze zaten in de buitenlucht. "Dus, ben jij altijd zo vriendelijk tegen random aantrekkelijke kerels die vredelievend willen roken in deze tuin, of ligt het gewoon weer aan mij?" Vroeg hij toen koeltjes, waarna hij nog een trek van zijn sigaret nam.