Soldier to my own cause

Kate was waarschijnlijk de eerste op dit eiland die zo snel had geaccepteerd dat hij niet mister happy was, en dat hij sowieso ook niet aardig zou doen, zelfs al zaten ze nu al een tijdje te praten. Nu ja, dat was misschien een groot woord. Het eerste deel van hun 'gesprek' had hij haar bijna dood geïrriteerd en had zij geprobeerd om bij hem emoties los te trekken. Gelukkig waren er geen doden gevallen deze keer, en dat hadden ze misschien alle twee wel te danken aan haar kalmte. Ergens, heel diep vanbinnen, had hij wel een beetje respect voor haar. De meeste mensen voelden zich meteen aangevallen door zijn gedrag, en lieten dat ook maar al te goed merken. Zij niet, en dat vond hij wel sterk. Of hij dat ooit aan haar zou zeggen? Nope. Zo ver zou het niet komen hoor.

Misschien kwam het wel door dat kleine beetje respect dat hij toch even de moeite deed om het gesprek te overleven. Misschien ook niet, maar daar ging hij zich nu geen vragen bij stellen. Charlie probeerde te achterhalen wat voor mutatie ze had, maar uit haar antwoorden werd hij niet veel wijzer. Hij had haar lichtstraaltje wel gezien, maar hij kon het niet meteen linken aan door bomen heen knallen. Dus dat wou zeggen dat ze waarschijnlijk nog een andere mutatie had, iets waar hij wel achter wou komen. ‘Ik heb een vrij hard hoofd. Dus die schade is beperkt gebleven. Maar ik ben er al wel door geraakt.’ Antwoordde ze, nadat hij een droge opmerking had gemaakt over muren en hoofden en you get it.

‘Why the sudden intrest?’ Vroeg ze toen, en hij haalde kort zijn schouders op. "Het is het enige interessante aan jou momenteel", Zei hij eerlijk. Het boeide hem niet dat het haar misschien zou kwetsen, al had hij de indruk dat ze het zich waarschijnlijk ook wel niks zou aantrekken, zoals daarnet al gebleken had. "Trainen is mijn leven, is het dan niet ergens logisch dat ik het interessant vind?" Verklaarde hij toen, niet omdat hij spijt had van zijn opmerking, maar meer omdat hij stiekem een demonstratie wou uitlokken, al zou hij het niet zo direct vragen. Zo was hij niet en zo zou hij nooit zijn. Maar goed, als ze de hint niet zou snappen, zou hij maar vertrekken. Want al bij al had hij ook wel betere dingen te doen.

"Je vergeet je plichten, alweer", Hoorde hij plots de stem van Raziël in zijn hoofd. Wow, die leefde dus ook nog. Niet letterlijk dan, maar je snapt het wel. Charlie zuchtte inwendig. "Het wordt net interessant. Geef me nog 5 minuten", Reageerde hij koeltjes. Raziël trok zichzelf half terug en hij wist dat de Engel nu zijn best deed om hem niet inwendig een klap te geven voor zijn ongehoorzaamheid. Maar daarnet nog hadden ze het er over gehad dat dit een nieuwe situatie was, dat ze hier allebei geen ervaring mee hadden. Eigenlijk deed hij gewoon veldonderzoek nu, meer niet. Hij maakte geen vrienden, dat deed hij nooit, maar het nam niet weg dat hij nieuwsgierig was naar sommige dingen. Zoals de mutatie van Kate, bijvoorbeeld. "Per 5 minuten sta je morgen een kwartier eerder op om te trainen, begrepen?" Gromde de gouden stem toen, en zwijgend ging hij akkoord. Beter was het de moeite waard.

Maar eerst moest hij maar zien dat hij wel degelijk een demonstratie te zien kreeg. Hij zou het ook gewoon kunnen vragen, maar dat was zo niet hoe hij in elkaar stak. Dan maar op een andere manier. ‘Blij dat je toch nog iets interessant vind aan me.’ Reageerde Kate met een grijnsje op zijn woorden. Hij probeerde het nog één keer, daarna zou hij weg gaan. Hij had geen zin om teveel tijd te verspillen aangezien hij morgen zeker al een kwartier eerder zou moeten opstaan. ‘Wel dan, tijd om eens een boompje te laten afzien.’ Gaf ze uiteindelijk toe. Daarna duwde ze zich overeind en stond ze op.

Kort wreef ze in haar handen en richte zich toen op een dikke eik, die een stukje verderop stond. Nauwgezet volgde hij haar bewegingen, en hij merkte hoe alle Engelen ook mee keken door zijn ogen dan. Haar ogen leken ineens een lichtgele, bijna witte kleur te hebben, en haar handen straalden van het maanlicht. Voor hij met zijn ogen kon knipperen, had ze drie straaltjes afgevuurd op de boom, die binnen de drie seconden gereduceerd was tot een smeulende stronk.

Charlie vond het wel impressive, maar dat liet hij niet merken. Niet dat hij het zo spectaculair vond. Ze kon dit van nature. Zijn skills waren met de jaren gekomen, dag in dag uit oefenenen en blijven doorgaan. Hij had er ergens wel aanleg voor, maar de Engelen waren op dat punt meedogenloos. Hij kreeg wel hulp, maar het gebeurde niet zomaar vanzelf. ‘Wel goed, je hebt het gezien. En aangezien je me toch zelf niets gaat laten zien, of zeggen waarvoor je traint guess ik dat dit het wel was?’ Zei ze uiteindelijk. Kijk, daar onderschatte ze hem in. "Hoe oud denk je dat ik ben? 12?" Vroeg hij koeltjes, waarna hij op stond en zijn trui uit deed.

Om zijn linker onderarm zat een riempje met daarin een Engelendolk, evenals rond zijn rechter bovenarm. Over zijn borst liep ook een riem, maar daarin bewaarde hij werpmessen. Dat was nu zijn doel. Uit pure reflex, een resultaat van zijn jarenlange training, nam hij twee messen uit de riem, waarna hij lenig omhoog sprong en een volledige toer om zijn as draaide. Door de snelheid kon hij meer kracht zetten, en nog voor hij de grond raakte, had hij de twee messen al richting de zwart geblakerde boomstronk gegooid. Ze drongen diep door in het hout, op nauwelijks een centimeter van elkaar.

Zijn hand ging naar de Engelendolk om zijn linkerarm, en hij nam het lichte handvat zelfzeker vast. "Ridwan", Zei hij, niet te luid maar wel duidelijk. Het lichtgevende lemmet sprong er uit, en met een scheef grijnsje knipoogde hij naar haar en gooide toen Ridwan naar de boom. Het was bijna onmogelijk, maar het lukte hem natuurlijk wel omdat hij was wie hij was. De laatste dolk boorde zich in het hout, tussen de twee werpmessen in. "Dit is maar een klein onderdeel van mijn trainingen, maar wel een van de leukste", Merkte hij koeltjes op. Het zou vast een hele shock voor haar zijn dat hij dingen leuk kon vinden, maar ja, het was wel zo. Alles wat met vechten en doden te maken had, vond hij leuk, al zou hij dat nu niet aan haar neus gaan hangen.

De bomenpopulatie zou het nog zwaar te verduren krijgen met iemand als Kate op dit eiland. Ergens zag hij haar wel in staat om een volledig bos te doen verdwijnen met haar lichtstraaltjes. Dat zou niet zo oké zijn voor hem, dan mocht hij ook een ander doelwit gaan zoeken. Maar ze zag er nu niet bepaald uit alsof ze het van levensbelang vond dat elke boom op Genosha vernietigd werd, dus ergens maakte hij er zich geen zorgen in. Hij maakte zich trouwens nooit zorgen om iets, tenzij het om zichzelf ging. Want ja, er was niks belangrijker in zijn leven dan hemzelf, en alles wat om hem draaide natuurlijk. Charlie egotripper.

En toen was het zijn beurt. Natuurlijk liet hij, geheel per toeval natuurlijk, zijn shirt een stukje omhoog komen. Zijn shirt liet zijn gespierde armen bloot, en spande rond zijn brede schouders en borst. Hij wist dat hij er goed uit zag, en elk meisje dat ook maar een beetje ogen in haar hoofd had, zou dat ook zien. Het was voor hem niet nieuw dat iemand naar hem keek, en vanuit zijn ooghoek zag hij ook wel hoe Kate hem goedkeurend bekeek. Hij mocht dan wel een van de meest emotieloze, egocentrische rotzakken ooit zijn, oppervlakkig mocht hij er echt wel wezen.

Zijn show was maar van korte duur, maar hij was hier niet om zijn skills te verbeteren nu. Nee, hij deed het om iets te doen in return voor haar demonstratie. Hij deed het niet eens om ervoor te zorgen dat ze onder de indruk was. Dat was ze sowieso wel, maar het kon hem niet boeien wat ze er van vond. Hij vond dit alleszins leuk, en daar kwam hij ook eerlijk voor uit. ‘Ik kan wel inzien waarom je het leuk vindt.’ Merkte ze met een grijnsje op, en voor het eerst sinds hun gesprek was begonnen, kwam er een welgemeende grijns om zijn lippen en leken zijn ogen ook iets van een geamuseerde emotie te tonen. Charlie met wapens was als een kind op kerstochtend, maar dan niet zo uitgesproken vrolijk natuurlijk. Zijn emoties waren nooit uitgesproken, daarom dus, maar hij werd wel een stuk vrolijker als hij iets mocht doen wat hij graag deed, en dat was dus trainen of iemand vermoorden. Sick fuck.

Charlie rilde even. Oké, zijn trui af doen was misschien niet het beste idee ooit geweest in hartje winter. "Dus, nu we dit gehad hebben, ga ik maar eens", Zei hij koeltjes, even koud als het weer eigenlijk. Hij stapte naar de boom en met een korte kracht inspanning trok hij er de werpmessen uit, om ze terug in de riem om zijn borst te steken. Opnieuw noemde hij de naam van de dolk en stak hem toen in de riem om zijn arm. Op zijn dooie gemakje wandelde hij naar de bank en nam zijn trui, waarna hij die terug aan trok. Hehe, beter. "Ik kan niet zeggen dat dit een aangename ontmoeting was, maar het einde was het ergens wel waard", Zei hij droogjes. Even wou hij er nog een opmerking als 'tot nooit meer' achterna gooien, maar op een eiland als dit was de kans dat hij haar nog eens tegen zou komen wel redelijk groot, dus hij hield het maar voor zich. Met een knikje draaide hij zich om naar de deur om terug naar binnen te gaan.