Soldier to my own cause

Stukje bij beetje verdween de irritatie uit zijn hoofd, en hij kon haar nu ook beter in zich opnemen. Ze was misschien zijn leeftijd, of net niet, maar hij was wel een stuk groter. Ze was eigenlijk best tenger. Moest het dus niet aan haar mutatie straaltje dinges hebben gelegen, was ze waarschijnlijk echt wel los tegen de grond geknald. Maargoed, hij had persoonlijk het hele voorvalletje al uit zijn hoofd gehaald, alsof het niet gebeurd was. Dat was misschien nog het slimste van alles. Moest ze nu ook stoppen met het vernielen van zijn eigendom, was alles helemaal goed. Helaas moest er deze keer wel een kort dreigementje aan te pas komen, al was het meer hij die de feiten uiteen deed.

‘Is dat een test?’ Vroeg ze, en hij keek haar even heel droog aan, waarna hij kort zijn wenkbrauw op tilde. "Come and find out", Zei hij koeltjes, al hoopte hij vanuit de grond van zijn hart dat ze dat niet zou doen. Hij zat net zo lekker chill op dit fucking harde, koude bankje. No way dat hij zin had om nu nog op te staan hoor. Nadat ze zijn eerste peuk helemaal kapot had gemaakt, had hij op zijn dooie gemakje een nieuwe opgestoken. Niet om haar te kloten, maar omdat hij nu eenmaal nood had aan een sigaret als hij moest dealen met irritatie. Gelukkig leek ze deze keer geen aanstalten te maken om hem opnieuw uit zijn handen te trekken. Best hoor.

De situatie leek een beetje bekoeld te zijn. Langs zijn kant toch. Het kon hem eigenlijk allemaal niks schelen, of zij boos was op hem of niet. Waarom zou hij ook? Nee, hij ging weer zijn bekende sarcastische toer op, vermengd met zijn egotrippende persoonlijkheid. ‘Ik ben altijd vriendelijk tegen mensen die me niet twee keer op 1 dag tegen de vlakte willen werpen. Of tegen mensen die me niet storen als ik wil gaan trainen’ Reageerde ze er koel op, zijn woordkeuze gewoon negerend. "Oh, ik wist niet dat je bomen knuffelen kon trainen?" Merkte hij gespeeld verbaasd op, al was het zo fake dat zelfs zij er doorheen zou kijken.

‘Die hele steenact van je, is zeker standaard?’ Vroeg ze toen. Damn, wat had dat kind binnen? Daar wou hij ook wel eens een tripje op maken. "Ik denk wel dat zelfs jij intelligent genoeg bent om het verschil te zien tussen een steen en een goddelijke verschijning zoals ik", Merkte hij op, waarna hij kort zijn ogen over de tuin liet gaan. Wat een deprimerend gedoe zeg. Niks kon op tegen Canada, en al zeker deze zielige vertoning van wat een tuin zou moeten voorstellen niet.

Waarom zagen mensen het als hun missie om hem te doen flippen? Niet cool hoor. Amber was er een held in, probeerde altijd door zijn ijzeren masker te breken gewoon omdat ze het leuk vond. En dit gevalletje ook, al kende ze hem niet eens. Was het juist een uitdaging om te proberen zijn torenhoge muur neer te halen voor sommige mensen? Niet dat het ooit iemand zou lukken. Nope, na Eva liet hij het gewoon nooit van zijn leven meer toe. Dat ene flipmomentje in zijn kamer vergat hij voor het gemak maar even. Hij wou er niet meer aan denken, ontkende gewoon voor zichzelf dat het gebeurd was. Charlie was alles behalve zwak en dat wist hij maar al te goed.

Hij was ook een perfecte toneelspeler, als hij dat wou. Nu deed hij niet eens zijn best, juist omdat hij wou dat ze in zag dat hij het fakete. ‘Ik knal eerder door die bomen heen dan ze te knuffelen.’ Reageerde ze toen. Arme boompjes. Waar hadden die dat aan verdiend? Langs de andere kant, als hij ging trainen met zijn messen, moesten de bomen rond hem er ook wel aan geloven. "De bomen hier op Genosha krijgen het hard te verduren blijkbaar", Merkte hij op, al zou ze sowieso niet snappen waar hij het over had. Maar misschien was dat wel zijn doel. Nu zou ze zich waarschijnlijk gaan afvragen wat hij voor mutatie had, en hoe meer vraagtekens ze had, hoe beter het was voor hem.

Zijn volgende antwoord op haar vraag deed haar grijnzen. Iets wat hij niet echt verwacht had. What the fuck was er zo grappig? Like for real. Hij maakte niet eens een grapje. ‘Ja, want ik had het vooral over je looks.’ Zei ze lachend. Charlie keek haar even aan alsof haar ogen net paars en lichtgevend als lasers waren geworden ofzo. Toen focuste hij zich weer even op zijn sigaret. Mweh die was bijna op. "Dus ik gedraag me als een steen? Dat is wel lastig. Ik wist niet dat stenen konden praten enzo", Reageerde hij droogjes. Plus, hij wist goed genoeg dat ze het niet had over zijn looks, maar daarom was hij nog niet van plan om dat toe te geven. Hoe vager hij was, hoe leuker haar reacties zouden zijn.

Het was dat het waarschijnlijk verboden was om zijn skills te trainen op mutanten doelwitten. Anders wist hij wel een paar slachtoffers waar hij met alle plezier op zou oefenen. Zoals die twee randdebielen van eerder in de les. Zeker het meisje, oh god, wat was ze zo vol van zichzelf. Hij ook, maar details. Dat ze even dacht dat ze door gewoon naar hem te kijken ineens zijn aandacht zou hebben. Nee. Het boeide hem geen flikker. Al was ze de kroonprinses van Atlantis, dan nog zou hij geen interesse hebben. Want hij was Charlie, en hij was de enige die hij ooit nodig zou hebben. Hij vertrouwde alleen op zichzelf en op niemand anders en zo lukte het voor hem perfect.

Dat hij hier nog altijd zat, zelfs toen zijn peuk op was, kwam door het feit dat hij het best amusant vond om haar reacties te zien op zijn acties. Niet dat ze interessant was. Moest ze ter plekke in een zwart gat getrokken worden, hij zou droog staan toekijken hoe ze er in verdween om dan doodleuk naar zijn kamer te gaan, alsof er niks was gebeurd. ‘Wel, er staan er nog genoeg so.’ Merkte ze op over de bomen. Ja, hoera. Een heel bos, alles wat je wil. "Wat ben jij scherp zeg", Reageerde hij er koeltjes op. 11/10 voor het plantenmeisje. Niet dat hij ooit zou vragen hoe ze heette. Het was even belangrijk als het was om te weten hoeveel bakstenen er gebruikt waren om het schoolgebouw hier neer te zetten.

Ze liet het echt niet gaan. Waarom wou ze nu persé weten waarom hij zo deed zoals hij deed? ‘Wel, als wat gedraag je je dan volgens jou? En ga nu niet zeggen als een of andere goddelijkheid want dat ben je dus echt niet.’ Pushte ze door. Charlie keek haar even van opzij aan, waarna hij opnieuw kort zijn cap op tilde om door zijn haren te wrijven. "Wie zegt dat? Je kon zo maar even naast God zitten, je zou het nooit weten", Reageerde hij droogjes. Niet dat hij God was. God bestond volgens hem niet eens, al zaten er wel Engelen in zijn hoofd. Maar dat was het nu net. Hij had de Engelen al gehoord, maar nooit God zelf. Of was hij Zijn stem niet waard?

"Ik gedraag me zoals ik dat zelf wil", Zei hij toen simpelweg, want zo was het ook. Hij was Charlie en hij deed altijd lekker gewoon wat hij zelf wou. ‘Je lijkt me in ieder geval een persoon die geen waarde hecht aan contacten met andere. Hoe zit dat?’ Vroeg ze toen. Met een verveelde zucht zette hij de cap terug op zijn hoofd. "Waarom zou ik?" Kaatste hij terug, niet van plan om haar het antwoord te geven waar ze op zat te wachten.

Het was ook weer typisch dat dit weer met hem gebeurde. Van alle personen op dit hele verdomde eiland, koos ze hem weer uit om tegen aan te botsen. Elke leeghoofdige sukkel zou een sorry gemompeld hebben en weggegaan zijn, maar nee. Zo was hij niet. En nu zat hij hier, op een bankje in de sneeuw, een plek waarvan hij niet verwacht had op die avond nog te zitten. Het was koud, hij was moe, en hij moest nog twee hoofdstukken lectuur doornemen. Latijnse teksten over verantwoordelijkheid, volwassenheid en al die onderwerpen. Want Raziël vond dat hij zich hier op het eiland teveel had laten gaan. Alsof hij zijn lesje niet had geleerd na Eva. Hij wist nu wel beter, hij moest gewoon wennen aan alles. En wist hij veel dat hij meteen al ruzie zou krijgen met het meest psycho geval van deze hele rotplek?

En nu probeerde ze een gesprek met hem aan te gaan. Ha, hilarisch. "Een normale conversatie, kun je zelfs dàt niet aan?" Zei Raziël spottend. Kon de Engel nu echt heel even niet? "Ik kan alles aan", Zei hij kil terug. De Engel lachte even en verdween toen weer op de achtergrond. Echt, het hele stereotype dat Engelen vriendelijk en aardig waren en dat ze vaak random wonderen verrichtten voor gewone stervelingen, was echt allemaal gelogen hoor. ‘Wel, als God heb je dan toch problemen hoor.’ Reageerde ze ondertussen op zijn woorden van eerder. Charlie trok heel even zijn ene mondhoek omhoog in een half grijnsje. "Ik? Problemen? Nah", Zei hij toen, even droog en verveeld, alsof het niet gebeurd was.

Zijn antwoord moest blijkbaar even inzinken. Het was zo'n standaard antwoord, maar hij gebruikte het juist omdat ze het waarschijnlijk verwacht had. Daar zat hij dan, voldoend aan de standaardnormen van een gesprek. Take that, Raziël. ‘Wel, geen idee eigenlijk.’ Reageerde ze uiteindelijk. Charlie keek haar even geamuseerd aan. "Waarom vraag je me dan iets waar je zelf niet eens een antwoord op zou kunnen geven?" Vroeg hij toen koeltjes. Hij vond dit alles echt hilarisch, maar ook echt. Om op de grond te gaan liggen omdat je geen adem meer had van het lachen. Maar bij hem was er alleen een geamuseerde blik in zijn ogen te zien. Hij deed niet aan lachen. "Vind je me zo interessant? Want dan snap ik je denk ik wel. Ik ben ook wel interessant, vandaar", Zei hij toen op hetzelfde koele toontje.

Het leek wel alsof het humeur van plantje achteruit ging met de minuut. Weer zo'n typische reactie die hij uitlokte door gewoon te ademen. Door hier te zijn. Maar hij had evenveel recht om hier te zitten als zij, en hij was wel te koppig om nu naar binnen te gaan. Dat zou zij te leuk vinden, en hij had echt geen zin om haar dat te gunnen. Niet na haar gedrag van daarnet. Ze reageerde ook al niet meer op zijn arrogante ego-opmerking. Blijkbaar was ze er dus echt wel done mee. Fijn, dan zou ze misschien straks zelf de eerste stap zetten en weg gaan. Zoveel te beter voor hem. Maar nu wou hij toch echt wel eens weten waarom ze zo'n diepe vragen stelde en ze dan nog eens verwachtte dat hij een heel diepzinnig antwoord zou geven.

‘Antwoorden genoeg, alleen zijn die jou niet waardig.’ Reageerde ze er op. Charlie keek haar even gespeeld gekwetst aan. Zal wel. Hij niet waardig. Alsof het hem wat kon schelen of ze hem waardig genoeg vond of niet? Hij wist goed genoeg dat het zo was, hij kende zichzelf goed genoeg, zij kende hem helemaal niet. How the fuck kon haar oordeel over hem dan juist zijn? "Dat vind jij", Zei hij, opnieuw emotieloos en koel. Hij vouwde zijn handen in zijn schoot en liet zijn blik opnieuw over de tuin gaan. Die sneeuw mocht ook even oprotten voor zijn part. Dan kon hij tenminste verder van het schoolgebouw weg gaan zonder bang te moeten zijn dat hij halverwege ergens bevroor.

‘Stenen kunnen niet interessant zijn.’ Zei ze toen luchtig verder. Charlie zuchtte opnieuw. Hoe lang ging ze dat steengedoe nog volhouden? Echt hoor, wie was hier nu 12? "Ik zei het daarnet toch al, ik ben geen steen", Zei hij even droog terug. "Alhoewel ik er nu wel een zou willen zijn. Stenen worden tenminste met rust gelaten door plantjes", Merkte hij op. Nu was hij misschien even kinderachtig als haar, maar ze lokte het zelf uit hoor.

Hoe vaak zou ze hem nog beledigen met haar woorden? Niet dat hij er zich ook maar iets van aan trok, alles wat ze zei ging gewoon over hem heen, maar het was nog steeds alsof ze probeerde om ook maar iets van emoties bij hem uit te lokken. Dat zou dus niet het geval zijn, maar zelfs na een 20-tal minuten leek ze dat niet door te hebben. Hopeloos. Ineens was hij het niet waard om deftige antwoorden te krijgen. Ok dan. Niet dat hij het erg vond. ‘En ik ben waarschijnlijk niet de enige.’ Reageerde ze toen op zijn respons. Charlie haalde even zijn schouders op. Daar zat wel iets van waarheid in. Niemand vond hem echt aardig, tenzij hij zijn mutatie ging gebruiken, iets wat ook niet heel vaak voor kwam. "Goed voor jullie allemaal dan", Zei hij ongeïnteresseerd, waarna hij nog wat verder onderuit ging hangen op de bank.

Niet dat hij onvoorzichtig werd. Met zijn lenigheid en kracht zou hij binnen de seconde gevechtsklaar zijn, moest ze hem aanvallen. Hij liet zich niet nog een keer verrassen door een stomme mutant die van op een afstand iemand kon uitschakelen. Zoals Amber, al had die gewoon haar mutatie gebruikt om dichter bij hem te komen en hem dan neer te halen. Maar hij had wel gezien hoe plantje een of andere lichtstraal gebruikt had om niet te vallen, dus hij wist dat ze zoiets zo opnieuw kon flikken, maar dan op hem en niet op de grond. En daar had hij niet bepaald veel zin in die avond.

Daar kwam ze weer met haar steentheorie. Meh. Hij kon het ook niet laten om er een opmerking over te maken. ‘Wel, dan noem ik je gewoon koud.’ Reageerde ze er op. Seriously? "Noem me dan gewoon Charlie, als je het zo belangrijk vind om mij een naam te geven", Zei hij koeltjes terug. Zo, nu wist ze zijn naam. Was ze vast heel blij mee. Ze ging, net zoals hij eerder, wat meer hangend op de bank zitten.

En ineens kwam poging 2 tot een normaal gesprek. Helemaal onverwachts voor hem natuurlijk. Hij had gedacht dat ze nu wel snel zou opgeven en weg zou gaan. ‘Aangezien je tegen het weer kan, kom je vast uit het Noorden?’ Vroeg ze, op een meer normale toon dan eerder. Charlie knikte even. "Uit Toronto, in Canada. Nooit heb ik ergens anders gewoond, tot nu dan", Antwoordde hij, en hij deed zijn best om zo neutraal mogelijk te klinken en niet verveeld of geïrriteerd. Waarom? Geen idee. Misschien om het toch eens te proberen. Om Raziël tevreden te stellen. "En jij? Laat me raden, Engeland", Zei hij toen. Hij had haar accent wel gehoord.. Al vroeg hij zich wel af waar uit Engeland dan precies, maar dat zou zij maar moeten vertellen.

Het leven als emotieloos persoon beviel hem maar al te goed. Hoe minder hij voelde, hoe meer tijd hij had voor nuttige dingen. Soms vroeg hij zich af wat hij miste, als hij zag hoe mensen met elkaar konden omgaan en lachen en al die dingen. Vooral nu hij hier op het eiland was aangekomen en ineens omringd was door normale mensen die dingen konden voelen. Voor hem was het zo raar, zo vreemd, en ergens maakte het hem wel nieuwsgierig. Maar de lessen die hij geleerd had, zorgden er langs de andere kant ook voor dat hij het zichzelf gewoon niet meer toe stond. Er was zowel vreugde als verdriet, en je kon het ene niet hebben zonder het andere, dus hij had maar afgezworen van beide kanten van het hele ding. Dat was maar beter zo.

Charlie was al zo sinds zijn 6de, toen hij voor het eerst zo’n diep verdriet had gevoeld, dat hij het nooit meer opnieuw wou ervaren. Met een beetje hulp van bovenaf had hij uiteindelijk gekregen wat hij wou. Hij had met hun hulp zichzelf helemaal uit elkaar gehaald, alle rotzooi er uit gegooid, en zichzelf terug opgebouwd. En doordat hij zich dan volledig op zijn trainingen had gegooid, was er simpelweg geen tijd meer geweest voor emoties. Zelfs zijn vader hielp hem een handje door emoties een algemeen taboe te maken bij hun thuis. Plus, hij kon niet meer voelen dan woede. Het zou hem teveel uit balans brengen om te doen waar hij voor trainde. Het was niet zo handig om persoonlijke gevoelens te hebben als je iemand moest vermoorden. Dan liep het ooit wel een keer fout af. Zijn hele kindertijd en jeugd hadden hem gevormd tot wat hij was: een koude, emotieloze rotzak met een gigantisch ego.

Natuurlijk noemde ze hem een steen, of koud. Het waren gewoon woorden die wel bij hem pasten (alleen ging hij minder akkoord met het hele steen gedoe. Hij was veel aantrekkelijker dan een steen.), maar hij wou niet dat ze hem zo noemde. Hij had de behoefte niet om de afkeur voor zijn gedrag te horen telkens ze hem zo noemde. Dus hij zei maar gewoon wat zijn naam was. ‘Thanks for sharing.’ Zei ze luchtig. Ze sharede haar naam wel niet meteen met hem, maar het kon hem ook niet boeien. Waarom zou hij persé willen weten wat haar naam was? Niks kon hem interesseren, behalve dingen die om hem gingen, natuurlijk.

En ineens waren ze een conversatie aan het voeren over een normaal onderwerp. Ha, take that, Raziël. Hij kon dus echt wel werkelijk alles hoor. Alsof hij echt sociale skills had, stelde hij haar ook een vraag. Wow. Hij toonde interesse, al was die even fake als alle andere emoties die hij ooit toonde. Of toch niet zo heel erg fake? Zijn woorden hadden alleszins wel een korte glimlach op haar gezicht gebracht. ‘Dat was een weg gevertje. Maar ik kom uit Londen.’ Vertelde ze, en hij knikte. Ofcourse was het makkelijk te horen. ‘Sorry trouwens. Van mijn gedrag dan. Kate btw.’ Vervolgde ze. Nu was het zijn beurt om kort geamuseerd een mondhoek op te trekken.

"God vergeeft het je wel op een dag", Meldde hij droogjes. Niet dat hij ooit God zelf sprak, maar hij kwam er wel dicht bij. Hij twijfelde ook ergens wel of God zelf nog bestond. Hij geloofde sowieso wel in Engelen. Duh.Ergens was hij er een. Hij had Engelenbloed, kon spreken als een Engel en met hen communiceren. Dat zei toch al genoeg over hem? Hij wist ook dat hij, als hij stierf, een plekje in de Raad zou krijgen, en misschien ooit wel iemand als hemzelf zou mogen opleiden en alles. Want alle Engelen in zijn hoofd waren ooit ook gewoon mensen geweest, die zich hadden ingezet voor dezelfde doelen als hij. "Dus, dat door bomen knallen, is dat deel van je training of wat?" Vroeg hij toen. Kijk, hij deed ook een poging om een beetje beschaafd te zijn. 10/10 voor attitude hoor.

Het was niet zo dat hij zijn emotieloosheid fakete. Nee, het zat er bij hem gewoon in, net zoals gevoelens er bij een ander normaal mens in zaten. Het was dus geen showtje dat hij gaf, of iets wat hij met moeite in stand hield om iemand anders te pesten. Het was gewoon wie hij was. Veel mensen vermeden daarom ook contact, maar dat was nu ook het hele doel. Zijn leven was een leven waarin emotionele banden en relaties gewoon niet pasten. Niet alleen omdat het hem zou kunnen afleiden, maar net zo goed omdat hij ergens wel wist dat hij niet zo'n lang leven voor zich had liggen. Dus wie dan ook die met hem een leven wou spenderen, zou al snel zonder partner komen te zitten, want er was geen mogelijkheid dat hij er mee op hield.

Zelfs met mensen vertrouwen had hij moeite. Zijn vertrouwen was al meerdere keren gebroken, en iedere keer had het hem in gevaar gebracht. Hij vertrouwde gewoon niemand meer buiten zichzelf, en dat was beter zo. Hij wist dat hij nooit meer verdriet zou voelen als hij zo bleef leven, en dat was zijn uiteindelijke doel. Een leven zonder verdriet, zelfs als dat ten koste ging van plezier en geluk. Een hoge prijs, maar een die hij wel graag had betaald om deze kans te krijgen. Dit leven beviel hem wel. Hij leefde met een doel, en meer kon hij niet wensen.

Zijn droogheid en koelheid ging door tot in het oneindige, maar ze leek er vrede mee te hebben genomen. Dat was misschien beter voor hen beide. Er volgde een gesprek, al was het redelijk standaard ofzo. Niet dat hij dat erg vond. Hoe minder diepzinnige vragen er gesteld werden, hoe normaler hij kon reageren. Nu ja, normaal voor zijn doen dan. Diepzinnige vragen ontweek hij altijd heel smooth, dat had ze daarnet al ondervonden. Nu was het echter zijn beurt om een vraag te stellen, omdat ze toch nog 1 interessant puntje had: haar trainingen.

Aangezien hij zelf veel en vaak trainde, was dat misschien het enige waar hij graag over sprak. Misschien ook wel om dan te kunnen vertellen hoe pro hij was met zijn wapens, al moest hij dat in feite tegenover niemand bewijzen. Maargoed, hij wou wel eens weten wat ze met al die arme bomen hier van plan was. ‘Aangezien het me aan doelwitten ontbreekt hier die niet kapot kunnen I guess so.’ Antwoordde ze, maar het bevredigde zijn nieuwsgierigheid niet echt. Charlie zuchtte even inwendig. Kijk, zo zou hij het snel opgeven hoor. "Een muur lijkt me redelijk stevig? Of knal je daar ook doorheen? Niet zo gezond voor je hoofd hoor. Je hebt nu al schade, denk ik", Sprak hij droogjes. Hij kon het gewoon niet laten, het ging vanzelf. Maar het speet hem niet, dat dat even duidelijk was.