Human's judge, bugs won't|| OPEN

Eventjes gaapte Grace en leunde ze hiernaar met haar hand op haar kin waarvan ze haar elleboog op de tafel had steunen. Ze keek met wat wazige ogen voor zich uit, veroorzaakt door het gapen en de vermoeidheid, de les was ook zo ontiegelijk saai. Helemaal alleen zat Grace achterin het klaslokaal, nou ja, ze zat niet helemaal achter in het lokaal. Er zat wel niemand naast haar, iets waar ze ook geen moeite mee had. Ze had er tenslotte zelf ook deels voor gezorgd dat er niemand naast haar was komen zitten. Door middel van haar mutatie had ze een spin gevraagd op de stoel te gaan zitten, iets wat gewoon ontzettend goed werkte om mensen ergens niet te laten zitten. Er waren wel wat meisjes geweest die daar wilden gaan zitten maar zodra ze de zwarte spin op de stoel zagen hoefden ze dat al niet meer en liepen ze toch maar even naar een ander tafeltje toe. Grappig, niemand leek het lef te hebben of moeite te willen doen om het diertje gewoon weg te halen, of dood te slaan. Al konden ze het laatste maar beter niet doen waar Grace bij was, die nam het op voor haar kleine legertje van insecten op, en dit deed ze niet zo heel vriendelijk, dat kon ze nu al wel vertellen. Grace was altijd een heel kalm meisje met een groot 'I don't give a fuck' ego maar als het ook haar kleine harige vriendjes ging was ze behoorlijk fel. Nee, bij Grace mocht je letterlijk geen vlieg pijn doen, niet waar ze bij was want, oei. Natuurlijk, iedereen sloeg wel eens een vlieg dood - behalve zij zelf dan - maar ze moest het niet zien. De spin die eerst in het begin van de les op de stoel had gezeten liep nu rond over haar tafel heen en kroop nu zelfs langs haar arm omhoog. Grace keek even kort naar het kleine harige 8-potige diertje waarnaar ze een meisje aankeek die dit bleek te zien. Met ogen mond en walging in haar ogen keek het meisje Grace aan en ze snapte duidelijk niet waarom Grace dit liet gebeuren. Een spin over haar heen laten lopen? Was ze gek geworden? Grace keek haar grijnzend aan en hield nu haar andere hand voor de spin en liet deze over haar hand heen lopen. Het meisje rilde even en keek meteen weg met grote ogen. Beter, Grace had het niet zo op pottenkijkers. Ze deed haar hand wat omhoog en liet ze spin op de vensterbank achter. Kort maakte ze hem nog duidelijk door middel van haar communicatie die ze met de diertjes had, dat hij omhoog moest kruipen, dat was veiliger voor hem. De schoolbel ging nu en meteen pakte Grace haar spullen op en haar boek die ze de hele les niet had opengeslagen. Ze hing haar half-versleten rugzak over haar schouder heen en liep het lokaal uit. Ze zag nog het meisje praten tegen andere meisjes vol verbazing over wat ze had gezien bij Grace. Om de reacties van die meisjes kon Grace ook wel in een deuk liggen en die blikken waarmee ze Grace aankeken terwijl ze voorbij liep waren goud waard. Oh nee, Grace vond het niet erg wanneer mensen van haar walgden, dat hadden ze altijd al gedaan dus waarom zou dat nu niet meer zo zijn? Met sierlijk bewegende heupen met toch wat gevaarlijks erin liet ze de meisjes achter haar en liep ze de kantine in. Meteen liep ze door naar een tafel ergens in een hoekje waar het lekker rustig was waar ze haar tas smeet op de grond en op een stoel ging zitten. Ze pakte een andere stoel waar ze haar voeten op plaatste en pakte haar mobiel uit haar tas om even een berichtje te sturen naar een oude vriend. Nou ja, vriend? Echte vrienden had Grace niet echt, jawel, insecten maar geen mensen. Het was alleen iemand uit Australië waarmee nog wel redelijk veel contact had omdat ze op zich wel goed met elkaar overweg konden, beter dan anders in ieder geval...

(OPEN)

Ze reageerde terug op het berichtje van een oude vriend uit Australië die vroeg hoe het met haar ging in de gevangenis, iets wat Grace eigenlijk nog niet zo'n hele slechte vergelijkenis vond. De school leek toch behoorlijk veel op een gevangenis, alleen al de ligging van de school, een eiland waar ze niet van af mocht of kon. Tenzij je natuurlijk een mutatie had met vleugels, dan zou je gewoon weg kunnen vliegen, en oh wat zou Grace dat graag doen als dat toch eens kon. Nu kon Grace zelf ook wel vliegen als ze zichzelf zou veranderen in een vlieg of een mug, maar dat zou ze niet redden. Dat zou te vermoeiend zijn en dan nog, zo lang zou ze gewoon niet redden, het zou haar dood worden. Nou ja, ze zei maar gewoon dat het goed ging, dan zou hij er ook wel over ophouden. Ze zou ook niet liegen want in feite ging het ook goed met haar, het was alleen zo dat Grace hier niet zoveel van hield. School en dat soort dingen. Mensen. Wanneer ze weer opkeek zag ze een jongen haar kant op lopen en ze bleef hem een beetje koud aankijken terwijl het er ook op leek dat hij het echt gemunt had op dit plekje. Ze kon hem nu al wel vertellen dat als hij haar hier weg wilde hebben dat het hem niet ging lukken. Al was er natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat hij gewoon bij haar wou zitten om een gezellig gesprekje te hebben, maar ook dan zou hij geen geluk hebben. De jongen haalde in een vloeiende beweging de andere stoel onder haar voeten vandaan en terwijl hij dat deed keek Grace hem kalm maar zeker er zeker niet van onder de indruk aan. Haar voeten plofte op de grond neer en Grace ging even iets rechter op haar stoel zitten. Ze bleef haar ogen wat doordringend op de jongen gericht houden, gewoon om het hem misschien wat ongemakkelijk te maken. Hij ging zitten op de stoel en zette zijn flesje appelsap op de tafel neer. Oke dan, Grace kon zeggen dat ze het wel een beetje vervelend vond hoe hij hier gewoon zonder te vragen was gaan zitten, al had dat toch niet uitmaakt, dan had Grace tot 'nee' gezegd. Maar Grace was niet zo'n iemand die agressief of fel reageerde wanneer zij vond dat het niet nodig was, zij nam dan eerder de 'I don't give a fuck' houding aan en riep haar insectenvriendjes bij een om diegene dan de kriebels te bezorgen, dan gingen ze vanzelf wel weg. Het werkte altijd dus waarom zou ze dat nu ineens veranderen. "Blijkbaar wou je geen gezelschap, alleen is het jammer dat ik me daar niks van aan trek" Zei hij droogjes waarnaar hij haar aankeek met een koele blik. Grace liet haar handen over elkaar heen gaan en trok eventjes kort haar wenkbrauw zachtjes op. Ze haalde even kort haar schouders op. "Beetje jammer, ja." Zei Grace zachtjes met een zuchtje waarnaar ze eventjes wegkeek. Ergens zocht ze ook naar een spin of een ander beest dat iemand misschien kon wegjagen, zoals een kakkerlak bijvoorbeeld, of een mot. Ze keek nu de jongen weer aan met een koude blik in haar ogen. "Zolang ik me maar niet verplicht hoef te voelen om tegen je te moeten praten vind ik het prima.." Zei ze nu met een kalme stem terug terwijl ze wat ongeïnteresseerd weer weg keek. Ze haalde een flesje water uit haar tas en nam hier een slokje water uit. Tegelijk had Grace ook een soort bericht uitgezonden naar haar kleine vriendjes en het was een motje bij het raam die hierop reageerde. Het was een dikke bruine mot die ineens op de tafel ging zitten en even keek Grace het diertje met een glimlach aan, dat kon ze gewoon niet laten. Het diertje schudde even kort met zijn vleugels waarnaar het zich dichter naar de jongen toe bewoog over de tafel heen. Even zien hoe hij hierop reageerde, nu was een mot jammer genoeg niet meteen een enorm afschrikwekkend diertje. Al kon je je erg nog over verbazen hoeveel mensen deze dieren wel ontzettend eng vonden en er liever bij uit de buurt bleven. Ze waren namelijk zo dik en groot en fladderde vaak nogal roekeloos rond waarbij ze snel tegen mensen aanvlogen. Maar Grace vond dat zeker motten iets heel schattigs hadden, nu vond ze dat eigenlijk van elk insect maar goed daar ging het niet om. Er waren mensen bang voor en daar ging het om. Ze bleef met haar gezicht vooruit kijken naar de mot maar met haar ogen keek ze de jongen een beetje afwachtend aan...

Het was niet haar probleem dat ze niet zo sociaal mocht zijn, dat ze liever haar aandacht gaf aan de kleine insecten die altijd maar als levenloze zielen werden gezien. Op deze diertjes werd altijd maar gespuugd, net zoals er altijd op het meisje werd gespuugd, dus ja, Grace had een soort bergrijping met insecten. Een veel betere bergrijping dan met haar egoïstische medemens, zij die hun leven meer waart vonden dan het leven van bijvoorbeeld een vlieg. Het gemakzucht waarmee de mens deze dieren altijd maar doodsloeg deed Grace echt walgen. Inmiddels had ze al contact gelegd met een dikke bruine mot die bij het raam aan het vliegen was. Het diertje zat er ook al veel te lang achter het raam, nog steeds hopend op een weg naar de buitenwereld. Al zou het daar voor het beestje niet veel beter zijn vanwege de kou, binnen zou ze het nog langer volhouden mocht ze niet door een een of ander projectiel vermoord worden. "Thank God, hou dan vanaf nu je mond maar babe" Reageerde de jongen nu sarcastisch en Grace trok eventjes een mondhoek op tot een scheef glimlachje. Oke dan, prima, opgelost. Dan hield ze haar mond wel, daar had ze geen enkel probleem mee, echt niet. Ze haalde opnieuw eventjes haar schouders op en ging wat meer onderuit gezakt zitten op de stoel om even te laten weten dat ze daar totaal geen probleem mee had. Ze hoefde ook echt niet graag met hem te praten en nou ja, hij zei net zelf indirect dat ze dat ook niet hoefde. Niet dat ze het anders wel had gedaan, ze liet zichzelf niet zo gemakkelijk dwingen. Bovendien walgde Grace nog steeds altijd van haar medemens en zijn/haar egoïsme. Ze richtte al snel haar aandacht weer op de mot die haar inmiddels gehoord had en naar Grace toe was gekomen. Het diertje ging gehoorzaam op de tafel zitten en had Grace even kort aankeken met zijn zwarte ogen die voor de helft verborgen zaten achter wat plukjes haar. Ze liet het beestje weten dat ze zich naar de jongen moest richten, Grace had niet graag gezelschap van deze gast dus misschien wist ze het wel een beetje weg te jagen. Ze gokte ergens al wel van niet, hij leek niet iemand die snel onder de indruk zal zijn van een mot, maar ze kon het on z'n minst proberen. Veel mensen leken wel echt de kriebels te krijgen van motten, want ondanks dat Grace ze best schattig vond waren het echt grote lompe vliegende dingen. Gehoorzaam draaide het diertje zich om naar de jongen toe en keek hem aan met zijn grote voelsprieten die een beetje over zijn ogen heen hingen. Ze had ze jongen wat afwachtend aangekeken, maar dit was niet zo zeer bedoeld om hem uit te dagen tot iets. Het was meer dat ze benieuwd was naar hoe hij zou reageren op de grote mot die plotseling op de tafel was komen zitten. Ze hoopte dat hij weg zou gaan of iets in die richting, ze verwachtte het wel niet maar ze verwachtte ook niet dat hij wat zou doen om het diertje pijn te doen, ofzo. Snel leek hij iets te pakken, al wist ze dat niet helemaal zeker, in eerste instantie leek het ergens ook wel op een reactie om op te gaan staan. "Ridwan" Hoorde ze hem zachtjes mompelen en ze had geen idee wat dat nu moest betekenen maar al snel zag ze de lichtgevende dolk tevoorschijn komen. In een hele snelle beweging stak de jongen het mes door de vleugel van de mot en ketende het diertje zo vast aan de tafel. Grace hapte snel naar adem en er ging een kleine schrikreactie door haar lichaam heen waarbij ze ineens weer rechtop in haar stoel zat. Samen met dat ze het niet helemaal verwacht had dat hij nu een mes door de vleugel van de mot zou steken was er nog een reden waarom Grace hier zo van schrok. Wanneer ze communiceerde met een diertje ontstond er een soort connectie en hierdoor kon Grace de pijn van het beestje voelen. Ze voelde de pijn van de mot in haar hart steken alsof hij die dolk in haar gestoken zou hebben. Hij keek haar met een koele blik aan en meteen begon Grace zichzelf ook weer te herpakken. Ze beet eventjes op haar lip en probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen die een beetje sneller ging door de schrik. Giftig keek ze hem aan, want ohh, wat kon Grace er toch slecht tegen wanneer mensen haar geliefde vriendjes wat aandeden. Het was zo egoïstisch en ze leken gewoon niet door te hebben hoe hard het leven al wel niet was voor deze diertjes. Nee, het was zo makkelijk om eventjes een eind te maken aan het leven van een insect, ze waren toch veel groter en wat kon een insect nu toch terug doen? Nou ja, alleen niet zo heel veel maar Grace had zelf met haar eigen ogen gezien wat ze met z'n allen met iemand konden doen wanneer Grace dit aan hun vroeg. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek weer naar de mot die hulpeloos met zijn pootjes over de tafel gleed in een poging om weg te komen, iets wat haar toch niet zou lukken. Zoveel woede ontvlamde nu in het meisje maar ze moest dit weten te onderdrukken. Ze zou zichzelf niet zo makkelijk laten neerhalen. "Knap hoor," Zei ze nu zachtjes waarbij het nog even te merken was dat ze van binnen aan het razen was. "Gefeliciteerd, je hebt net een mot doodgestoken." Zei ze waarbij ze hem weer aankeek met giftige ogen. Want nou ja, die mot was al zo goed als verloren, ze zou het niet overleven zonder haar vleugel. Zo kwetsbaar als ze waren en dan werden ze zo behandeld? Grace kon er gewoon erg slecht tegen. Kort keek ze weer eventjes naar de mot die enorm aan het lijden was. "Wees een man en maak het dan ook maar gelijk af, ze hoeft niet onnodig te lijden net zoals ze niet onnodig had hoeven sterven." Zei ze er nu koud achteraan terwijl ze weer rustig onderuit gezakt ging zitten in haar stoel. Ze voelde hoe boos ze was van binnen maar het zou toch niet zoveel zin hebben om nu al die woede naar buiten te laten. Hij mocht wel weten dat Grace niet zo simpel onderuit te schieten was, dan mocht hij wel beter zijn best gaan doen. Bovendien, Grace had alle tijd, zijn 'karma' zou nog wel komen, vroeg of laat zou hij de prijs wel betalen. "Of gaat dat te ver voor je?" Vroeg ze er nog wat uitdagend terug, om hem eventjes te pesten...

Oh echt hoor, als er ook überhaupt al een beetje interesse in haar had gezeten naar deze jongen - wat dus niet zo was, wat het boeide haar niet wie of wat hij was - dan was deze nu echt al helemaal weg. Hij mocht zichzelf dan waarschijnlijk wel heel stoer vinden maar Grace vond hem alles behalve dat. Hij was meer een stom klein ettertje in haar ogen, een stop klein ettertje die het leuk vond om de vleugels uit een vlieg te trekken, of in dit geval een mes door de vleugel van een mot te steken. Grace snapte best wel dat mensen niet snel gaven om zo'n klein beestje want wat was het nu eigenlijk vergeleken met hun? Helemaal niets, het was zo klein waardoor het het leven niet waart mocht zijn. Het was alleen dat Grace het niet kon waarderen, vandaar ook haar haat aan de wereld. Ieder mens deed zo, ze waren allemaal zo als het ging om ongedierte zoals vliegen, spinnen, kakkerlakken en motten. De enige insecten die wel gewaardeerd werden waren vlinders, iets dat Grace in een zekere zin best discriminerend vond. Alleen omdat vlinders mooie kleuren op hun vleugels hadden en een bepaalde sierlijkheid bij zich droegen werden die wel gewaardeerd terwijl zijn familie de mot vaak toch te creepy gevonden werd. Maar ja, Grace had wel vaker gemerkt dat het leven nu eenmaal zo was. Mooie vlinders kregen hadden alles wat hun hartje begeerde en er werd van hun gehouden terwijl motten weg mochten rotten in een hoekje, er werd toch niets om gegeven. "Nee hoor. Hij spartelt nog, dus ik heb hem niet gedood" Reageerde hij droogjes nadat Grace hem feliciteerde met het doodmaken van een mot en ze keek hem eventjes met een opgetrokken wenkbrauw aan. Oh, hij ging haar toch niet vertellen dat hij niet begreep wat ze hiermee bedoelde. Het was onmogelijk voor een mot om zonder vleugels te leven, dus indirect had hij het beestje wel al een einde gegeven, alleen moest het nog even flink lijden. "Ik denk niet dat ze het zal overleven zonder haar vleugels dus in mijn ogen heb haar gewoon al vermoord hoor," Zei ze nu wat grumpy terug. Ze keek net zoals hem weer naar de mot die probeerde weg te komen, maar wat toch niet zou lukken en Grace zou het wel uit haar hoofd laten om de jongen aan de kant te duwen om het diertje zo zijn vrijheid te kunnen geven. Dat had nu toch geen zin meer, ze ging dood hoe dan ook. En ondanks dat Grace hier fel op tegen was om het diertje zo langer te laten lijden, ze was nog steeds niet dom. Ze zou zichzelf niet voor een vreemde gooien die toevallig ook nog eens een mes had, ze keek wel uit. Grace had tenslotte nog steeds een goede controle over haar woede, en die zou ze ook nog wel behouden. Ze vertelde hem nu daarom ook dat als hij een man was hij het diertje gewoon uit zijn lijden zou verlossen waarnaar ze hem ook nog een beetje hiertoe uitdaagde. Ze keek hem met een harde blik in zijn ogen aan terwijl ze wachtte op zijn reactie. Snel greep de jongen nu een andere dolk en opnieuw mompelde hij er ook weer een woord bij die Grace natuurlijk niet kende. "Elyon" Zei hij deze keer en ze zou de woorden wel eventjes onthouden. Misschien kon ze het later nog wel opzoeken, mocht dit nodig zijn. Want nog steeds boeide het haar niets wie deze jongen was. Hij hield de punt van het mes vlak boven de andere vleugel van de mot en Grace rolde eventjes met haar ogen terwijl ze deze keer gewoon onderuitgezakt bleef zitten. Ze had inmiddels ook alweer het contact opgezocht met de mot en fluisterde in haar hoofd geruststellende gedachtes naar het diertje, zodat het niet zo bang was. "Ik had toch gezegd dat je je mond moest houden?" Merkte de jongen op waarbij hij zijn wenkbrauwen even optrok. Grace glimlachte even lief naar hem waarbij je ook wel kon zien dat het niet helemaal gemeend was, er zat namelijk wat walging achter. Ze keek weer naar de mot die leek een stuk rustiger te worden, ze ging niet meer in paniek proberen te ontkomen. Ze bleef er gewoon zitten en wachten tot het mes haar vleugel los zou laten, of juist tot de andere punt haar andere vleugel vastzette. Grace kon haar pijn met geruststellende gedachten wel een beetje wegnemen, ze was bovendien een soort god voor die diertjes. Grace was hun alles en ze aanbeden haar. "Wees verstandig en geef me geen bevelen. Die neem ik niet aan, van niemand. Heb je dat begrepen?" Vroeg hij nu aan haar met een kille ondertoon waarnaar Grace eventjes kalmpjes knikte. Ze voelde nog steeds woede door haar heen gaan maar Grace was heel goed in het verbergen van die woede wanneer ze haar best deed, en dat deed ze nu. Ze had het ook allang opgegeven op haar medemens, sommige wreedheden verbaasden haar al lang niet meer. "Begrepen.." Zei ze nu zachtjes terug waarbij het misschien eventjes leek alsof het meisje opgaf, maar de echte reden was gewoon dat hij haar niet genoeg boeide. Hij was gewoon ze zoveelste sukkel die ze tegen het lijf was gelopen. "En als ik jou dan ook nog wat advies mag geven," Ging ze rustig verder terwijl ze nog wel eventjes naar de mot keek. "Onderschat nooit de kracht van degenen die je minder acht dan jezelf," Zei ze met een licht grijnsje. Daar mocht hij maar eens lekker lang over na gaan denken en hij zou haar ooit nog eens gelijk gaan geven. Het zijn altijd degene waarvan je het niet verwacht dat ze je iets aan kunnen doen, die je het hardst kunnen pakken. Zij komen namelijk met de grote tovertruc van verassingen..

Ze begon zich zo onderhand echt enorm aan deze jongen te irriteren, de manier waarop hij haar de hele tijd maar aankeek met een lege blik in zijn ogen. Emotieloos en koud, hij vond zichzelf echt wel heel erg goed, beter dan alles en iedereen. Dit maakte dat Grace eigenlijk alleen maar meer de neiging had om hem te onthouden, uit te zoeken waar zijn zwaktes lagen en hem misschien een bezoekje brengen. Niet zelf natuurlijk, want Grace kon immers een heel leger van insecten oproepen, die deden toch echt alles voor haar en ze hadden al een keer eerder iemand om het leven gebracht. Het was dus niet onmogelijk, met z'n allen konden insecten ook wel een mens aan, zolang ze maar goed samen werkte. Nu wist iedereen wel dat ze niet slim genoeg waren om samen tot actie over te komen maar daarom was Grace er, om ze bij een te kunnen roepen. Al zaten er ook een paar van haar vrienden bij die wel iemand in hun eentje aankonden, jammer genoeg zaten deze niet hier op het eiland, het was ook nog eens niet mogelijk voor ze om hier te kunnen overleven, het was er te koud in de winter. In Australië had je ze wel gehad, zwarte weduwe's en verschillende giftige vogelspinnen. Het was alleen vooral ze zwarte weduwe die erg bijzonder was, aangezien ze zo klein was, bijna zo klein als een speldenknopje, en ze was zo ongelofelijk gevaarlijk. De gedachte alleen al aan wat zo'n beestje voor een schade aan kon richten maakte haar al vrolijk en ze zou maar al te graag een zwarte weduwe op deze jongen willen loslaten. Echt jammer dat dit Australië niet was zeg.

Wanneer de jongen had eventjes liet weten dat hem commanderen geen zin had reageerde ze hier heel luchtig op met dat het begrepen had. Ze wist dat ze daarmee mensen kon ergeren, door te doen alsof het allemaal prima was wanneer mensen verwachtte dat je ergens tegen in zou gaan. Of ze het wel helemaal meende wat ze zei? Nee, echt niet. Het liefst zou ze hem nu gewoon gaan lopen commanderen, alleen al om het dwars te zitten. Maar dat zou haar nu niet verder helpen en de mot al helemaal niet, al was die al verdoemd. Ze zou zich niet meer hiervan kunnen herstellen, daar waren haar vleugels gewoon te kwetsbaar voor. Ze zou alleen maar leiden en langzaam sterven van de kou en van de honger. Ze had de jongen ook even wat advies terug gegeven, dat hij dingen die hij minder dan hem schatte niet moest onderschatten. Hiermee bedoelde ze ook indirect dat hij haar niet moest onderschatten want hoewel ze er misschien redelijk onschuldig uit mocht zien, Grace was geen liefhertje. Ze hield zichzelf altijd erg kalm maar kon heel onverwachts fel reageren soms. Hij tilde nu het tweede mes een beetje op en stak deze nu dwars door het lichaampje van de mot, waardoor die opslag dood zou zijn. Grace keek met een zekere kalmte naar de mot, het was wel niet de eerste keer dat ze een insect dood had zien gaan, leuk vond ze het niet maar het was niet nieuw. Ze wist zichzelf dus nog onder controle te houden. Hij liet het mes los die nog na trilde en vouwde zijn armen over de tafel heen. Grace hield hem goed in de gaten, ze had ook geen zin in nog meer onverwachte bewegingen van de jongen dus bleef ze maar een oog op hem houden. "Dank je voor je wijze raad" Merkte hij op met sarcasme in zijn stem waardoor Grace eventjes haar wenkbrauw optrok. Niet dat ze er echt verbaast om zou zijn, ze had het ook ergens wel verwacht. Toch, zou hij als hij slim was nog eventjes er heel goed over nadenken. Grace mocht voor hem dan wel een dom kind zijn, maar dat was ze niet. "Graag gedaan hoor," Zei ze er nu sarcastisch achteraan met een grijnsje op haar gezicht. Grace zuchtte eventjes uit verveling en zag hoe ze jongen haar weer aankeek. "So, what's next? Een spin? Een vlindertje? Of proberen we nu iets totaal anders?" Vroeg hij nu wat verveeld aan haar terwijl hij een wenkbrauw optrok. "What makes you think I got something to do with that moth?" Vroeg ze nu aan hem terwijl ze weer wat rechter ging zitten en zichzelf naar voren liet gaan om haar elleboog op de tafel te zetten. Ze legde haar hoofd op haar hand neer en trok zelf ook een wenkbrauw op, op dezelfde manier waarop hij dat net deed. "Misschien was het wel gewoon puur toeval dat die daar ging zitten?" Vroeg ze hem nu waarbij ze er nu zelfs wat plezier in begon te krijgen. Haar ogen keken hem doorgrondend aan. "Vind ik het gewoon simpel weg een beetje onnodig om nu een mot met een mes in haar vleugel te prikken, gewoon random, omdat het kan.." Zei ze ten slotte een beetje luchtig. De uitdaging was nu wat meer in haar ogen te zien. Ze wist in ieder geval dat ze de jonge niet weg kon jagen met een mot, jammer genoeg. Dan ging ze het maar op een andere manier aanpakken..

Het was misschien niet zo slim van hem geweest om haar te vragen naar wat haar volgende zet was, ze gaf hem namelijk geen antwoord hierop en kaatste die vraag gewoon terug. Ze moest toch even kijken of hij wel een beetje aan het opletten was en als hij dat toch niet weg zou gaan? Ze moest bovendien zelf ook al behoorlijk veel moeite doen om niet gewoon weg te lopen, omdat het waarschijnlijk toch een nutteloze discussie zou zijn en het haar waarschijnlijk toch niet verder zou helpen, maar dat zou betekenen dat ze verloren had in de stille strijd om te tafel. Dus dat zou ze niet doen en dan moest ze zich toch wel ergens mee amuseren, toch? Dan ging ze dan toch maar een beetje de jongen uitdagen. Hij bleef haar emotieloos aankijken terwijl Grace hem diep in de ogen aan bleef kijken met haar uitdagende blik. ”Please, je mag me dan misschien een idioot vinden, ik ben niet dom en al zeker niet blind" Zei hij koeltjes terug waarnaar hij zijn blik naar het insect liet gaan, maar Grace bleef haar ogen op hem gericht houden. Ze trok een mondhoek een beetje op waarnaar ze toch weer terug ging zitten op haar stoel en even met haar hand door haar korte blonde haren ging. "Ik blij dat je zelf al door hebt dat ik je een idioot vind," Zei ze wat koud waarbij ze hem met een gespeelde lieve glimlach aankeek. Waarschijnlijk zou het hem wel niet uitmaken maar Grace kon deze opmerking gewoon niet laten, want het was wel zo, ze vond hem wel echt een idioot. Vooral nu hij die mot zo nutteloos had laten lijden en een dood had gegeven. Grace hield er simpel weg niet van wanneer mensen haar insecten pijn deden, daarom haatte ze ook iedereen. "Een mot komt niet random op een tafel chillen, blijft niet gewoon zitten zonder snel terug weg te gaan en word zeker niet kalmer als er een mes dwars door haar vleugel zit" Somde de jongen op terwijl hij nu ook een geamuseerde glimlachje liet zien en Grace trok haar mondhoeken ook nog een klein beetje verder op. "En jij hoort geen pijn te hebben als ik het beestje raak. En sinds we allemaal mutanten zijn, is de conclusie snel getrokken" Vervolgde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde en haar ook weer aankeek met afwachting. Grace knikte eventjes waarnaar ze haar blik even naar de grond liet afgaan, lachend, alsof ze zou overgeven en hem gelijk zou gaan geven. Toe zou gaan geven aan haar mutatie die inderdaad iets te maken had met insecten. Alleen dat was enkel schijn, Grace was nog niet uitgespeeld. Ze liet haar gezicht naar de grond gericht maar keek met haar ogen wel weer omhoog naar de jongen. "Daar zit wat in.." Gaf ze zachtjes toe maar ze gaf hem nog niet de volledige erkenning. Ze liet hief haar hoofd ook weer een beetje. "Maar zoals ik al zei, het kan ook puur toeval zijn.. Wie zegt dat het pijn was die ik voelde, ik kon toch ook gewoon geschrokken zijn? Dan is nog altijd een logische reactie wanneer iemand snel een mes trekt en die in de vleugel van een mot steekt." Ging ze verder met een grijns op haar gezicht, omdat ze het wel grappig vond om hem nog eventjes dwars te zitten. Om even te testen tot hoever zijn geduld zou gaan, ze wilde hem graag een beetje tot het randje duwen...

Het was iets raars hoe Grace ervan hield om mensen voor de gek te houden, door ze te laten denken dat ze iets ging doen zo erg, maar dat ze dan toch iets volledig anders ging doen. Ze vond het leuk om mensen zo misschien toch een beetje teleur te stellen? Ze wist haar acties onvoorspelbaar te maken door te spelen met iemands verwachtingen. Nu was Grace zelf ook best wel onvoorspelbaar, ze was altijd behoorlijk kalm maar kon behoorlijk fel reageren, en die felheid kwam dan vaak uit een onverwachts hoekje en vaak iets later dan verwacht. Zelf vond ze het niet altijd leuk om zo te moeten reageren aangezien je wel zo een zwakte losliet, daarom hield ze zichzelf altijd een beetje in, vooral bij deze jongen moest ze hier moeite voor doen. Er waren al genoeg momenten geweest waarin ze het liefst gewoon aan wilde vallen maar Grace wist zichzelf nog wel eventjes staande te houden. Soms lokten mensen het ook gewoon te veel uit en dat kon Grace haar woede niet meer binnen houden. De jongen keek haar inmiddels alweer emotieloos aan, dus hij had het plezier hierin ook alweer verloren? Alleen maar beter, want ze dat hier niet om het te plezieren. Net zoals hij dat waarschijnlijk wilde ze onder zijn huid komen om daar vervelend te gaan lopen bijten. Ze wilde hem verjagen en ze gokte dat hij precies hetzelfde wilde. De vraag was alleen, wie ging er winnen? "Luister babe, je bent een hele slechte leugenaar. Als je me iets wil wijsmaken, zul je nog wat vaker mogen oefenen" Zei hij nu kil waardoor Grace alleen maar meer moest grijnzen, hij verloor dus echt het plezier hierin? Misschien ging ze dit nog winnen? Zelf wilde Grace zich niet graag een slechte leugenaar noemen, zeker niet, ze vond zichzelf er best wel goed in. Het was alleen dat ze nu niet echt de moeite deed om 'goed' te liegen. Ze wist wel dat hij wist wat voor mutatie ze had, dat had hij haar al wel duidelijk gemaakt. Grace wilde hem gewoon dwarszitten door het te ontkennen, gewoon om hem te pesten. Kijken hoelang het hem lukte haar tegen te spreken, of hij zijn geduld kon blijven gehouden. "Trouwens, het is geen schande om je nederlaag toe te geven aan mij" Ging hij verder waarbij hij haar toch wel wat licht geamuseerd aankeek, iets wat Grace best wel jammer vond. "Dat ben ik toch al gewend." Zei hij er tenslotte nog achteraan waardoor Grace eventjes haar wenkbrauw op trok. Oh please. "Als je goed had geluisterd had ik niets met zekerheid gezegd, waardoor ik ten eerste al niet loog. Er is een verschil tussen liegen en mogelijkheden geven waarbij je de waarheid een beetje ontziet." Legde ze nu uit, niet omdat er moeite mee had dat hij haar een slechte leugenaar had genoemd, maar omdat hij leek de definitie van liegen niet helemaal te begrijpen. "Maar ja, mijn mutatie heeft iets te maken met insecten.." Gaf ze nu toe waarbij ze heel eventjes haar aandacht liet afglijden naar een spin die ergens ver in een hoekje weggestopt had gezeten, maar Grace had hem al een klein tijdje geleden opgemerkt. Ze had haar aanwezigheid al gevoeld en nu had ze gevraagd aan haar om naar haar toe te komen. Ze kroop over de muur achter Grace en voordat de jongen ook maar de mogelijk kreeg om een van zijn messen naar het diertje te gooien haalde Grace de spin van de muur af met haar hand. Het was nog een behoorlijk grote zwarte spin en ze kroop snel langs Grace haar arm naar haar schouder waar ze bleef zitten. Nu keek ze de jongen weer aan met een grijnsje. Ze zou de spin wel uit zijn buurt houden, die bleef dus gewoon lekker op haar schouder zitten, of ze ging ergens anders zitten, dat maakte Grace vrij weinig uit. Ze kreeg al lang de kriebels niet meer van spinnen of die andere insecten. "I'm like some kind of goddess for them.." Zei ze nu met wat bitterheid in haar stem. "Ik zou dus misschien toch een beetje uitkijken.' Zei ze er nog kalm achteraan...

Het was niet moeilijk voor haar om toe te geven aan haar mutatie die iets te maken had met insecten zoals hij al vermoedde, ze vond het gewoon leuk om hem eventjes te laten wachten op haar bevestiging, door hem dwars te zitten met het ontzien van de waarheid. Het was dat hij al zeker wist dat ze iets met insecten had dat ze het leuk vond om het te ontkennen. Dwarszitten, als er iets was waar ze goed in was was dat het wel en ze deed het ook graag, met veel plezier testte ze het geduld uit van anderen. Wanneer ze haar hand tegen de muur had gelegd liet ze de spin ook weten dat hij maar beter zo snel mogelijk naar haar schouder kon kruipen, voor het geval hij zin had om nog een insect een mes door het lijf te jagen. Doe fout zou ze niet meer maken en het was jammer dat die mot nu dood op tafel lag, met nog steeds een mes door haar lichaam heen. Misschien moest ze iets voorzichtiger zijn voor haar insecten vrienden die ze natuurlijk nog steeds het liefst tegen alles wilde beschermen, want ze betekenden veel voor haar. ZE waren de reden dat Grace durfde op te staan tegen alles en iedereen in het begin, ze hadden haar geholpen haar moed te vinden om terug te spugen op de mensen die haar verkeerd behandelden. Ze hoorde ergens wat meisjes gillen die het blijkbaar hadden gezien hoe Grace de spin van de muur haalde en zonder er enige moeite mee te hebben over haar heen liet lopen. Ze keek eventjes langs de jongen heen om de meisjes aan te kijken die met een verschrokken gezicht Grace aankeken, iets wat er alleen maar voor zorgde dat Grace eventjes zachtjes moest lachen. Zo vaak had ze die reacties al gehad en het verveelde nooit, het bleef grappig hoe mensen van haar walgden alleen omdat ze zo 'moedig' was om een spinnetje over haar arm heen te laten lopen. Ze keek de jongen ook al snel weer aan hem een grijns op haar gezicht maar hij leek niets van walging of afschuw te voelen, iets wat haar lichtjes wel irriteerde maar ze vond het van de andere kant ook wel weer interessant. Nee, wacht nee, toch niet. Ze moest niet vergeten dat hij de schuldige was aan de dood van de mot op tafel. Ze vertelde hem dat ze een soort godin was voor de diertjes, wat ook waar was want zo leken de insecten het echt wel te zien. Ze deden alles voor haar uit hun liefde voor het meisje die voor hun opkwam en hun begreep. Het meisje die contact met hun kon leggen en ze levendiger liet voelen dan ze zich ooit hadden gevoeld. Er zat namelijk wel een kern van waarheid in dat insecten slechts alleen gewetenloze organismes waren, ze leefden alleen om te kunnen voortplanten zodat hun soort zou blijven bestaan. Deze dingen leken alleen helemaal weg te vagen wanneer Grace in hun buurt was, hun hele doel van leven werd dan omgegooid en ze wilden niet liever doen dan Grace dienen. Hij keek haar nu aan met een geamuseerde grijns wanneer ze hem ook vertelde dat hij dus misschien wel een beetje mocht uitkijken. "Is dit het moment waar ik voor je ga buigen of wat?" Zei hij nu spottend waardoor Grace weer eventjes moest lachen. "Nee hoor, maar je moet doen wat je niet laten kan, als jij graag wilt buigen vind ik dat prima." Zei ze nu zelf om hem eventjes te pesten, alsof ze zijn sarcasme niet had gegrepen, al kon je wel in haar gezicht aflezen dat ze dat wel zeker begrepen had. Hij haalde zijn armen nu van de tafel en trok het mes uit het lichaam van de mot waarbij Grace hem goed in de gaten hield, mocht hij het nu gemunt hebben op de spin. "Besides, what kind of goddess would allow someone to kill her servants?" Vroeg hij waarbij hij het mes opnieuw wel in de tafel stak maar nu naast de mot, daar zou de school blij mee zijn. Niet dat Grace het was kon schelen, ze vond deze school toch al niet zo leuk. "En zoals ik eerder al zei, ik neem geen advies, bevelen of wat dan ook aan van eender wie, en al zeker niet van jou" Vervolgde hij terwijl hij opnieuw weer haar met een koude blik aankeek, kon hij daar echt niet gewoon mee stoppen? Grace negeerde die koude blik maar gewoon compleet want zo geweldig boeiend was die al echt niet meer, het begon zelfs een beetje saai te worden. "Zeker niet van mij? Hmm.. okee, moet je zelf weten maar ik denk dat ik je misschien toch van iedereen hier op het eiland de beste adviezen kan geven." Zei ze nu weer om hem dwars te liggen, en ze dat leuk vond. "En dan op je andere vraag.. Als je denkt dat ik het gewoon goedkeur dan heb je het helemaal mis, want dat doe ik niet en dat zul je vroeg of laat nog wel zien, trust me." Zei ze nu met een grijnsje, maar ja, het klopte wel dat daar een bedreiging in zat. Daar was ze zichzelf ook heel goed bewust van en het was geen nutteloze bedreiging of wat dan ook, ze zou het onthouden en op zijn tijd zou hij zijn fouten terugbetalen. "Ik maakte een fout door haar in jou buurt te laten lopen, ik geef toe dat dit niet helemaal slim was maar dat geeft jou nog niet het recht om haar het leven af te nemen.." Zei ze nu wat bitter waarbij die woede weer een beetje tevoorschijn kwam, maar ze bleef het onderdrukken. Het zou haar niet de baas worden, nog lang niet...