It's not about, not about angels | Raven&Delia&Jean&Eleanor&Jamie

And I still wonder, why heaven has died

The skies are all falling, I’m breathing but why?

Luid ademend lag Avery op de grond van haar kamer, tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze in elkaar gekropen lag. Ze was al snel van haar bed af gevallen en begon zichzelf afweer heftig te krabben met haar nagels. De temperatuur van haar lichaam was hoog, erg hoog. Stemmen gilden en schreeuwden in haar hoofd, ze hoorde haar ouders er ook tussen. Ze riepen nare dingen tegen haar, dezelfde nare dingen als ze naar haar riepen in de droom die ze bij Raven had gehad. Wanneer hij die droom aangepast had en samen met die vrouw haar droom had verlaten, dat was het moment geweest waarin de droom een vreselijke wending maakte. Niets deed haar serieus meer pijn dan de woorden die haar ouders in die droom tegen haar zeiden. 'Avery, you shouldn't lie to us!' Riep haar vader naar haar met een kwade stem. 'You are afraid! Your weak, Avery! You can't handle this, you cant handle the world! Riep de stem door die van haar vader heen en Avery hield op met krabben en drukte nu met haar handen hard tegen haar schedel aan. Ze begon te schreeuwen uit pijn en kromp telkens in elkaar doordat haar hart en haar longen enorm begonnen te steken. 'You're a monster! Riep haar moeder met afschuw in haar stem. Ze had het over de kinderen waarvan ze het leven had genomen met haar vlammen, haar vuur. De vele mensen die ze brandwonden had bezorgd, gewoon voor de lol, omdat ze de pijn in hun ogen wilde zien. Door die woorden van haar moeder kreeg ze hier spijt van, spijt dat ze niet haar leven had geleid zoals haar ouders het zouden hebben gewild, ze waren nu teleurgesteld. Dat gevoel deed zoveel zeer, haar ouders die ontevreden waren over wat ze was geworden en haar een monster noemden. Haar, hun eigen kind, ze was een monster. 'You left us in that lake! You should have gone with us, you don't deserve to be out there, alive!' Die woorden van haar ouders, ze waren de grootste marteling voor haar die er ook maar bestond, erger kon niet. Ze hield zoveel van haar ouders, ze wilde ze niet achterlaten, echt niet. Ze herinnerde het nog goed op het moment dat ze op de wal lag, hoe ze liep te schreeuwen om haar ouders. Hopend dat ze boven zouden komen, maar ze kwamen niet. Ze waren er niet meer. Wild trapte Avery in het rond met haar benen terwijl ze haar schedel zowat probeerde te breken, haar eigen hoofd probeerde in elkaar te drukken. Ze kon er niet meer tegen, de stemmen werden op repeat gezet, telkens weer riepen ze dingen naar haar. Om het allemaal nog een beetje erger te maken dat het al was begon de stem van Raven nu ook door haar hoofd heen te jagen. 'I know who much it hurts to live your life knowing that they won’t be with you, knowing that their dead.' Zei hij opnieuw in haar hoofd waarbij het woord 'dead' zich maar bleef herhalen. Het werd steeds harder, dood, dood, dood, dood, haar ouders waren dood. Ze kwamen nooit meer terug en Avery moest voor altijd alleen blijven, zonder haar ouders. Plotseling viel de realiteit bij haar naar binnen als een baksteen, haar ouders waren dood. Haar ijzeren muur viel compleet en de harde waarheid kwam naar binnen stormen. Ze begon harder te schreeuwen en deze keer werd ze ijs en ijs koud in plaats van dat de vlammen van haar afsloegen. Ze voelde hoe de kou door haar aderen stroomde en tranen stroomden over haar gezicht geen als rivieren terwijl ze daar lag te kreunen en schreeuwen. Ze sloeg haar armen om haar heen omdat het ineens heel koud was en ze hield nu op met schreeuwen om gewoon intens te gaan huilen. Verdriet, zoveel verdriet werd op haar afgeschoten. Ze bleef maar huilen, het hier niet meer op. Ze was nog niet door dit rouwproces geweest, ze had altijd haar ouders nog een beetje levend gehouden in haar hoofd, om er niet doorheen te hoeven. Ze wilde de pijn niet voelen omdat ze wist dat het ondragelijk zou zijn. Het was ook ondragelijk, daar kwam ze nu wel achter, nu de waarheid echt tot haar door was gedrongen. Zoveel pijn, zoveel pijn kon ze niet aan, ze kon het niet meer aan..

Na een heel uur huilend op de grond te hebben gelegen kwam ze eindelijk een beetje bij, haar ogen waren rood en zachtjes maakte ze cirkeltjes over de vloer met haar vinger, om zichzelf af proberen te leiden van de neiging om naar buiten te lopen, om het water op te zoeken. Haar groene ogen gingen eventjes naar het raam van haar kamer en weer moest ze de neiging onderdrukken. Ze wilde niet meer, ze wilde echt niet meer, ze wilde weg hier. Ze wilde weg uit haar kamer, van de vloer, van de school en van het leven. Het was heel vroeg in de ochtend en het was nog donker buiten, en Avery lag op de grond de neiging te onderdrukken om zichzelf van het leven te beroven. Haar hele lichaam deed zeer van het op de grond liggen voor een uur lang, van 4 tot 5 uur had ze daar gelegen. Ze sloot nu haar ogen en voelde al snel de tranen weer opkomen, alweer. Ze wilde ze niet achterlaten, Raven en Delia, ze wilde hun niet achterlaten maar konden zij dan niet ook begrijpen dat ze niet meer kon? Ze kon de pijn niet meer aan, ze wilde dat ze dit begrepen wanneer ze het zou doen. 'Dan stoppen ze je Avery, jij bent echt een dom kind he?' Zei ze stem in haar hoofd nu hard. "Hou op.." Mompelde ze zachtjes met een trillende stem, een bange stem. Ze had wel gelijk, beide zouden ze alles doen om haar te stoppen, ze zouden het niet begrijpen. Haar ogen werden alweer wazig en al snel liepen de tranen haar alweer over haar wangen. Ze kromp weer ineen en liet de kou haar lichaam weer overnemen. Haar ouders, ze kwamen weer opduiken en de pijn zwol weer aan, en ze had er genoeg van. Ze stond nu wat moeizaam op en liep wat wankelend naar haar bureau toe waar ze al snel zocht naar papier, dan liet ze het hun begrijpen en gaf ze hun de kans niet om iets terug te zeggen. Ze ging het zichzelf niet nog moeilijker maken dan het al was. Ze wilde naar haar ouders toe, af zijn van de pijn om verder te moeten leven met de gedachte dat ze voor altijd weg zouden blijven. Ze scheurde het papier in twee stukken, een voor Raven, een voor Delia, die ook een verklaring verdiende. Ze krabbelde snel op wat ze hun wilde vertellen waarbij er ook genoeg tranen op de papiertjes vielen, die kon ze niet meer inhouden.

Ik wil het niet, maar ik moet
Ik kan niet meer
ze zijn verdronken en het is mijn schuld,
alles is mijn schuld
ik kan het niet meer,
moet naar ze toe

x Avery

Ze liep meteen weg waarbij ze probeerde haar tranen in de houden, maar het ging niet meer, ze voelde te veel pijn en de tranen bleven komen. Nog snel nam ze de ketting mee die ze nog van haar moeder had en deed ze deze om, gewoon om iets van haar mee te nemen. Voordat ze naar buiten liep schoof ze de papiertjes onder hun deuren door, zodat ze die wel zouden leven wanneer ze wakker waren, wanneer alles over zou zijn. Haar blik was gericht op de grond terwijl ze haar weg naar buiten vond door de lege school heen. Het was nog donker maar haar ogen waren er al aan gewend. Ze probeerde niet al te veel te denken aan de pijn die ze Raven en Delia misschien aan zou doen, maar ze wist zelf dat het beter zo was. Nu kon ze hun nooit meer tot last zijn, kon ze hun niet meer pijn doen met haar verdriet, pijn en angst. Hoefden ze zich niet meer om haar te bekommeren, hoefden ze niet meer van haar te houden terwijl Avery niet in staat was om terug van hun te houden, niet op de manier waarop ze zou moeten. Ze kon zichzelf niet in hun armen gooien, ze was te bang om te houden van iemand, bang om weer dezelfde pijn te moeten voelen. Het gat die haar ouders hadden achtergelaten zou nooit helen en hun zouden hieronder moeten lijden. Ze liep op blote voeten in haar ondergoed en alleen een vest over de sneeuw heen die er nog steeds lag. De kou voelde fijn aan haar voeten, het deed zeer en toch verzachtte het ook de pijn. Onder de schaduwen van de bomen liep het meisje verder naar het meer toe en liet ze een spoor achter in de sneeuw met haar blote voeten. Het laatste stukje begon ze te rennen wanneer de pijn in haar voeten erger werd door de koud en de angst van de schaduwen op haar sloeg. Ze was bang om naar hell gestuurd te worden, naar de hell waarvan haar ouders hadden gezegd waar ze heen moest, ze was namelijk een monster en ze verdiende het niet om in de hemel te belanden. De schaduwen joegen haar veel angst aan, waarom wist ze ook niet. Ze had alleen het idee dat ze elk moment door de opgeslokt kon worden en dat het heel veel pijn zou doen. Wanneer ze bij het meer was aangekomen rende ze het ijs op en liet ze zichzelf op haar handen en knieën vallen op het harde ijs. Angstig staarde ze in de ijskristallen en bewoog ze zachtjes haar handen over het ijs heen. Tranen vielen weer over haar wangen en net nu ze hier zat merkte ze hoe bang ze eigenlijk was. Ze keek nog eventjes snel om haar heen met rode ogen waarnaar ze weer keek. Ze moest het doen, ze verdiende het niet om te leven, haar ouders hadden het zelf gezegd. Ze wilde de pijn niet meer, ze kon het niet meer. Haar mutatie begon te werken en langzaam smolt het ijs onder haar handen, steeds sneller en sneller. Ze begon alweer te houden doordat de gedachten aan Delia en Raven het haar ook weer zo moeilijk maakte om ze achter te laten. Ze wilde hun niet achterlaten, ze wilde bij ze blijven maar de pijn.. Het was beter zo.. Het ijs werd steeds zwakker tot het haar lichaam niet meer kon houden. Ze liet een onderdrukte schreeuw horen wanneer ze door het ijs zakte en het ijskoude water haar naar beneden zoog. In paniek sloeg ze om zich heen en trapte ze met haar voeten. Ze zag nu haar ouders voor zich uit de droom, ze zag ze wegzakken in de diepte en snel zwom ze achter te aan. Jaagde ze hun niet bestaande schaduwen na tot in de diepte tot ze niet meer kon ademen, tot haar hart het begaf van de kou en het zuurstof te kort.. Tot alles donker werd..

(&Raven eerst, &Delia)

ty ek

Regen viel met bakken uit de hemel. “What the hell is going on!” Met moeite wist Raven zijn stem te verheffen boven het geraas van de wind. “I don’t know! But please Raven, help me! It hurts!” In haar stem weerklonk angst. Het soort angst, dat de haren op je armen recht overeind deed staan. Zachtjes pakte hij haar hand vast, die ijskoud aanvoelde. Haar gezicht kon hij niet zien, zo donker als het was, maar hij wist vrij zeker dat er bloed langs haar gezicht liep. Zijn vermoede werd bevestigd toen ze ineens in het licht van twee koplampen stonden. Een auto kwam slingerend op hen afrijden. Raven greep Kate vast, trok haar nog net op tijd weg. Hijgend stonden ze tegen de stenen wand, starend naar de auto die niet langer meer op de weg reed. Met een klap raakte het voertuig het water. Met Kate’s hand nog in de zijne liep hij naar de rand. Om nog net te kunnen zien hoe de auto geheel werd opgeslokt door het water. “Raven!” Een stem klonk vanuit de diepte en deed zijn hart voor een moment stil staan. Avery. Kate, die naast hem was gaan staan, verstevigde haar grip op zijn hand. “Don’t. Don’t leave me, I need you!” zei ze, smekend keek ze hem aan. “Raven, please! I can’t, I can’t do it anymore!” Weer klonk Avery’s stem uit de diepte. Een stem die overliep van de angst en de pijn. Met een ruk schoot Raven overeind. Zweetdruppeltjes stonden op zijn voorhoofd. Zijn hart ging als een razende tekeer. Lichtjes hijgend liet hij zijn hoofd in zijn handen zakken. Hij had nooit Avery’s droom in moeten gaan. De beelden van haar droom, sloten haast naadloos aan op de zijne en maakte die nog angstaanjagender dan die al was geweest. Zelfs in zijn dromen werd hij nu gedwongen om te kiezen tussen Kate en Avery. Een keuze die hij niet kon maken. Hier niet en in zijn droom niet. Met trillende handen pakte hij een pakje sigaretten uit zijn nachtkastje, stak er één op nog voor hij zijn bed uit was. Op blote voeten liep richting het raam, om deze te openen. Toen hij langs de deur liep viel zijn blik op een papiertje, dat slechts vaag te zien was in het maanlicht. Wat moest dat voorstellen? Raven raapte het wat vochtige briefje van de grond, liep naar zijn nachtkastje en knipte het lampje dat daarop stond aan. De woorden die op het briefje deden zijn hart voor een moment stil staan, net als haar stem in zijn droom zonet had gedaan. De sigaret viel uit zijn hand en nog net op tijd sloeg hij het nog smeulende ding zijn bed af. Zonder er ook maar een seconde over na te denken, stormde hij zijn kamer uit. De deur liet hij wagenwijd open staan, morgen zou hij wel met William afhandelen. Als er nog een morgen was. Het briefje was nog nat geweest van haar tranen, althans hij vermoedde dat het haar tranen waren, wat betekende dat ze het nog niet zo heel lang geleden onder zijn deur door had geschoven. Wie weet was hij nog op tijd. Wie weet kon hij haar nog tegen houden.

De sneeuw voelde ijskoud aan onder zijn blote voeten. De koude wind ging dwars door de stof van zijn joggingsbroek, een shirt droeg hij niet. “Raven, don’t do this!” schreeuwde Kate, die hem probeerde bij te houden. “She doesn’t want to be saved!” ging ze verder, half buiten adem van het rennen. “I don’t care, I need her to be save!” zei hij hard, zonder zijn tempo ook maar enigszins te vertragen. Na te denken over waar ze heen was gegaan hoefde hij niet. Het antwoord had in haar woorden gevangen gezeten. Het meer. Dat leek nog het meest op de plek waar haar ouders verdronken waren, meer dan de zee dat deed in elk geval. Takken sloegen tegen zijn gezicht en lichaam, maar hij sloeg er geen acht op. De kou voelde hij nauwelijks meer. Het enige waaraan hij dacht was op tijd bij het meer zijn. “Raven stop!” schreeuwde Kate, die ineens voor hem tussen de bomen opdoemde. Nog net wist hij haar te ontwijken. “Just leave me alone!” zei hij, zonder haar ook maar een blik waardig te keuren. Op dit moment kon hij haar echt niet gebruiken, snapte ze dat dan niet? Tussen de bomen heen kon hij het meer zien. Het ijs glinsterde in het licht van de maan en vaag zag hij een gestalte zitten. “Avery! Stop!” schreeuwde hij, wetend dat ze hem niet kon horen. Hij was nog te ver weg. Te ver weg om haar te stoppen van wat ze zou gaan doen. Nog voor hij de rand van het meer had bereikt zag hij haar verdwijnen, de diepte in. Nee, dit kon niet gebeuren. Dit mocht niet gebeuren. Zo hard als hij kon rende hij over het ijs. “Raven don’t even think about it!” In Kate’s stem was angst te horen. “Think about Aileen, she can’t lose her dad too! You know you can’t do this!” Tranen liepen over haar wangen, maar Raven luisterde niet. Dook zonder enige aarzeling het wak in dat Avery in het ijs gesmolten had. De kou sloeg bijna alle lucht uit zijn longen. Iets wat voor ieder ander persoon waarschijnlijk een teken was naar boven te komen, maar voor hem een teken was sneller te gaan zwemmen. Met een paar krachtige slagen zwom Raven verder de diepte. Daar was ze! Haar lichaam hing bewegingsloos in het water. Eén van zijn armen legde hij rond haar middel. Zijn andere arm had hij nodig om te zwemmen. Iets wat steeds moeilijker werd. Het was alsof de kou zijn lichaam over begon te nemen. Zijn harstslag vertraagde en zijn bewegingen werden steeds zwakker. Het zuurstof te kort zorgde ervoor dat er zwarte vlekken voor zijn ogen begonnen te dansen. Zijn grip op Avery begon te verslapen. Toch dacht hij er niet over haar los te laten. Niet dat hij nog over heel veel dingen nadacht. Nee, zijn hoofd werd steeds stiller. “Don’t give up, okay?! I was wrong, you can do this! You have to do this! Aileen needs you Raven, please.” Uit het niets doemde Kate’s gestalte op. Ze zweefde voor hem in het water, haar gezicht was spier wit. Raven stak zijn hand naar haar uit, als in een trans. Nog nooit had ze zo echt geleken. Ze voelde dichterbij dan anders, veel dichterbij. “Don’t!” zei ze ijzig, terwijl ze zijn hand wegduwde. “You have to swim, okay?” zei ze kalm. Moeizaam wist Raven zijn lichaam in beweging te brengen. Twee slagen en dan kon hij weer ademen. Twee slagen en dan had hij het gered. Dan had hij Avery gered. Happend naar adem kwam hij boven water. Met zijn hand zocht hij naar de rand van het wak. Zijn zicht was nog altijd troebel. Eindelijk raakte zijn vingers het ijs, hij greep zich er aan vast trok zich er naar toe. Alles deed pijn. Met het laatste beetje kracht dat hij in zich had, wist hij zichzelf en Avery uit het water te trekken. Uitgeput liet hij zich op het ijs vallen. Alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen en zijn lichaam trilde onophoudelijk. Avery’s lichaam daarentegen lag doodstil tegen het zijne aan. “Avery.” Het koste hem moeite haar naam uit te spreken. Langzaam hees hij zichzelf iets overeind, zodat hij naar haar kon kijken. Haar doorweekte haren kleefde aan haar gezicht, haar vest waas doorweekt en haar magere benen spierwit. Nee, dit mocht niet. Raven bracht zijn trillende hand naar haar hals. Zoals hij meer dan tien jaar geleden ook bij zijn moeder had gedaan. Zoals hij vijf jaar geleden ook bij Kate had gedaan. Hij voelde niks. Geen hartslag, helemaal niks. Dat kon niet! Dat mocht niet! Hij had haar gered! Hij had haar uit het water gehaald! “Please, wake up! I need you!” Zijn trillende stem was nauwelijks te horen. Hij legde zijn handen op haar borst. Hij had ooit ergens gelezen hoe hij iemand moest reanimeren en nu zou dat van pas komen. Althans, dat hoopte hij. Avery mocht niet dood gaan! Hij kon haar niet ook verliezen. Deze pijn had hij niet bedoeld, toen hij had gezegd dat hij het niet erg vond als ze hem pijn zou doen. Snapte ze dan niet dat hij niet zonder haar kon? “Avery, you’ve to wake up!” Wanhoop weerklonk in zijn stem. Minutenlang probeerde hij haar hart weer om gang te brengen, zo nu en dan blies hij wat lucht in haar mond maar niets leek te werken. Uiteindelijk gaf hij het op. Trok haar tegen zijn trillende lichaam aan. Hij kon niet meer. De kou leek zijn lichaam volledig onder controle te hebben. Maakte het hem haast onmogelijk om zich te bewegen. Alle energie die hij op dit moment nog in zich had, ging naar het in beweging houden van zijn hart. Raven liet zijn hoofd tegen dat van Avery zakken. “I love you.” Wist hij met moeite uit te brengen. De woorden die hij eerder niet tegen haar had durven zeggen uit angst Kate kwijt te raken. Nu was hij hen beide kwijt.

Ugh. Als ze die verdomde tang of knipschaar of wat het ook mocht wezen nou kon vinden. Maar die lag natuurlijk ergens in de bosjes. Dat wist ze want ze hier was al eens eerder geweest, ze had dit allemaal al eerder gedaan. Die verdomde moord ook. Maar ze genoot ervan, oh ze genoot er zo van. Het frustreerde haar dat waar ze ook op drukte, ze het stomme materiaal maar niet vond en dat liet haar twijfelen of het verdomde wapen niet ergens anders lag. Wat als het nu wel ineens ergens anders lag? Dat de eigenaar plotseling zich bedacht had en, wist zij veel, het wapen nu in de koffiebar zelf lag of iets. Dat zou nog eens mooi wezen. Had ze al die tijd gedacht dat ie hier lag en- oh, daar had ze hem plots. Ze had natuurlijk eerst bij de doorgeknipte remdraden van de fiets moeten kijken. Dat was waar ook. Echt, het was zo laat in de nacht of.. vroeg in de morgen ook. Whatever. Het maakte haar ergens wel duizelig, maar ach dat was de kick van nu nog wakker zijn.
Right, wat moest ze nu doen? Met de We Are The In Crowd muziek die in haar oren en hoofd dreunde was het alleen haar moeilijker voor haar om op te letten maar aan de andere kant hield haar dat ook meer wakker en alerter. Ook al had ze zich technisch gezien afgesloten van de wereld. Lekker boeiend. Delia zuchtte onhoorbaar en staarde naar de kat die langs liep en een lichtgevend bolletje bij zich droeg. Wat was dat nu weer voor shit? Nee wacht, ze kon zich herinneren dat ze dat eerder gezien had. Dat was een deel van het spel dat ze speelde. Ze drukte op de kat op het touchscreen en kreeg meteen een filmpje te zien over de gast, degene die natuurlijk de moord onderzocht en een magische pen had die tijd portalen maakte en boehoehoe, die zijn pen tevoorschijn trok en een portaal naar het verleden trok. Hij kon er niet doorheen maar wel kijken wat er verschillend met het heden zou zijn en FUUUUUUUUCK. Haar DS liep vast bij die kak betovering van de pen, waardoor ze er fiks tegenaan tikte met haar hand waar haar DS met een paar flikkerende beelden op reageerde en vervolgens alleen nog maar zwart aangaf. Ver-dom-me. Ze haatte dit zo erg. En de muziek die haar mobiel inmiddels afspeelde was nog eens willekeurig depressief ook. Blijkbaar had haar mobiel ervoor gekozen om iets totaal anders dan We Are The In Crowd of elke andere rock of metal band af te spelen en.. What the fuck? Ze fronste haar wenkbrauwen wanneer ze haar DS weggelegd had en haar mobiel in haar handen hield en het ding een filmpje afspeelde. Oh, right, dat was waar ook. Deze muziek hoorde met een filmpje en ze was echt in de war erdoor omdat ze zich niet meer kon herinneren dat ze deze videoclip er ooit op gezet had, maar het weerhield haar ervan om door te spoelen en gewoon te kijken wat het precies was. Harry Potter. De Black sisters. Ze kon het niet helpen om breed te grijnzen zodra de volwassen Bellatrix in beeld was. Gosh, such a role model. Als er iemand was waarmee ze wou trouwen dan was het Bellatrix wel. Helaas was het allemaal fucking fake en was Helena Bonham Carter zelf ook een beetje oud om het mee te doen. Al eind zestig ofzo? Of was ze zelfs al in de zeventig? Again, het maakte ook niet uit. Ze kon vast wel een shapeshifter ofzo vinden die de rest van zijn of haar leven gewoon als Bellatrix rond ging lopen en what the fuck waarom dacht ze daar nu weer aan? Deze nacht, echt. Ze rukte met een zucht de koptelefoon van haar hoofd af en zat rechtop waarna ze met haar wijsvinger en duim door haar ogen wreef en haar haren naar achteren gooide. Die zaten nu alleen maar in de weg. Omdat haar ogen al gemakkelijk aan het duister gewend waren keek ze even naar Diana en de andere meisjes waarmee ze een kamer deelde voordat ze met sarcastisch getuitte lippen op stond van het bed en naar haar pakje sigaretten greep die op haar nachtkastje lag. Ze had echt de behoefte aan een sigaret voordat ze echt zou gaan proberen te gaan slapen en trok nog snel het motorjack van de kapstok af voordat ze de kamer zou verlaten en haar DS en mobiel gewoon op het bed liet liggen, die had ze toch niet nodig buiten.
Delia trok de deur open en kwam de kou van de hal tegemoet. Zodra ze haar voeten vooruit zette om de kamer te verlaten bedacht ze zich dat het buiten natuurlijk sneeuwde of in ieder geval gesneeuwd had en haar voeten dat niet echt gingen overleven als ze zonder sneakers ging. Hierdoor keek ze in het donker omlaag, zocht naar haar sneakers met het schampere licht dat van de hal af kwam en zag hierdoor iets wits vanuit haar ooghoeken. Ze liet haar ogen op het papier vallen dat ze vond en boog voorover om hem te pakken nadat ze haar sneakers in gestapt was en meteen de kamer verliet om het papiertje bij het licht te houden. Ze las de tekst. Alleen door de moeheid die langzaam begon in te slaan kwam het niet tot haar door. Dus las ze het opnieuw wanneer ze door had dat de naam Avery onderaan stond en ze zich bedacht dat dat het meisje was die ze in de game hall ontmoet had en met haar samen in een zombie simulatie was in gegaan dat tot meer had geleid dan enkel de vernietiging en het breken van zombies. Hm, ja, dat was niet verkeerd geweest. Maar daar ging het nu niet om, waar had Avery het over? Ze wou het niet, maar ze moest? Ze moest wat? Avery kon wat niet meer? Ze zijn verdronken.. wie de fuck waren verdronken? En waarom de fuck was het haar schuld? Avery, wat? Alles was haar schuld, ze kon het niet meer en moest naar ze toe? Waar moest ze heen? Ze had zoveel vragen. Zoveel. Vragen. Het verwarde Delia en ze fronste wat slaapachtig voordat ze het papiertje tot een prop frummelde in haar hand en het in de zak van haar half aangetrokken motorjack stopte en vervolgens het jack volledig om haar heen sloeg om daarna naar buiten te lopen.

Buiten was ze er niet echt geruster op geworden. Hoeveel rook ze ook inhaleerde van de sigaret die ze aangestoken had, ze kreeg Avery’s tekst niet in meer uit haar hoofd vandaan. Het herhaalde en herhaalde zich in haar hoofd, elke keer opnieuw. Delia snapte er weinig van en inmiddels had ze nog een tweede sigaret opgestoken voordat ze ineens een vage link legde wanneer ze naar de grond gekeken had, naar de voetstappen die niet van haar waren. Ze fronste terwijl ze langzaam nog een trek nam, alleen daarvan de nicotine vergat over haar longen te laten gaan en gewoon liet ontsnappen van tussen haar lippen vandaan. Verdronken.. ze wou niet meer. Het meer? Plotseling drong het tot haar door en liet ze het kleine stompje sigaret op de grond vallen. Ze wist niet waar het precies door kwam maar haar moeheid was verdwenen en ze begon in de richting van het meer te rennen door de sneeuw en uiteindelijk door het bos heen. De besneeuwde takjes die tegen haar lichaam aan sneden deed haar op het moment even helemaal niks. Ze was waarschijnlijk zelfs al te laat. Wie weet hoe lang het briefje al onder haar deur geschoven op de grond had gelegen. Ze had ook geen voetstappen of iets gehoord of een vuist op de deur, als Avery dat al gedaan had en ze gokte op niet, door de muziek waar ze naar geluisterd had. Fuck, fuck, fuck.
Binnensmonds vloekend kwam ze uiteindelijk bij het meer aan en nam ze halt wanneer ze een gestalte zag met een meisje in haar armen dat Avery moest zijn. Ze nam haar adem in en voelde zich in een fractie van een seconde heel klein, als het meisje dat ze vroeger was, heel heel vroeger. Onderdrukt door haar ouders, wanneer ze nog geen mutatie had, of het in ieder geval nog niet ontdekt had. Ondanks dat ze Junior had gehad met zijn duivelsstaart waren haar ouders enorm intimiderend geweest. Totdat ze haar mutatie ontdekt had en haar moeder zich plotseling ingehouden had, puur omdat ze kinderen van de duivel waren. En dat was dan ook geweest wanneer ze beiden opgroeiden. Ze hadden haar tot insanity gedraaid. Zo ver dat ze haarzelf van kant zou maken en dat kwam nu allemaal terug. Nooit had ze er wat voor gevoeld, ze kon zich nog goed heugen hoe zij en Junior er dubbel om gelegen hadden wanneer hun moeder zichzelf echt afgemaakt had. En hoe hun vader later die dag haar gevonden had en zeker een halfuur haar zo in zijn armen gehouden had. Daar deed haar dit nu aan denken en ergens liet het haar iets anders voelen dan vreugde en ongeïnteresseerdheid. Dit deed iets met haar?
Inmiddels was ze dan ook dichterbij gekomen en had ze haar ogen over hen beiden laten gaan. Van achter de jongen kwam ze aangelopen en kwam tot een langzaam stilstand wanneer ze nog maar een meter van hen beide verwijderd was, keek toe hoe de jongen zijn gezicht tegen die van Avery aanhield en woorden vrijspeelde over dat hij van haar hield en Delia fronste, voor de zoveelste keer deze nacht. ‘’Well, fuck.’’ Was het enige dat haar lippen verliet, in een lichte vorm van sympathie. Voor zover ze dat had want deze gevoelens waren sowieso nieuw voor haar. Als ze het goed had en zo Avery zag.. was ze dood? Echt dood. En ze had geen idee wat ze moest doen. Haar brein faalde haar weer eens voor de zoveelste keer en ze staarde intens naar de twee, de levende jongen en het dode meisje. Ergens voelde ze zich nu enorm oncomfortabel en duwde ze haar handen in haar zakken nadat ze haar ogen op het ijs gericht had en zag hoe het ijs er vernield bij lag. Daar moest ze vast doorheen gezakt of gevallen zijn. De realisatie dat Avery echt zelfmoord gepleegd had.. damn. Het drong niet volledig tot haar door maar voor nu genoeg om haar uit haar waas te krijgen en te realiseren dat ze hier niet moesten blijven, niet in de winterkou. ‘’Fuck, fuck.’’ Bracht ze nog meer uit voordat ze haar motorjack uit trok en de afstand tussen hen in sloot. ‘’Ey, ik ken je niet en dit is shit maar we moeten hiermee echt naar het gebouw gaan. Jean kan helpen, of nee, die freak. Die natuurfreak, Eleanor, right? Yo, luister je wel? Je bent een dude, draag haar terug het gebouw in, voordat het te fucking laat is. Dit kan gefikst worden.’’ Het was niet echt logisch wat ze zei, tenminste zo kwam het over in haar hoofd dan, maar het was tenminste iets in plaats van hulpeloos hier te blijven staan. En dus reikte ze haar jack aan om die over Avery te leggen, ook al was haar lichaam natuurlijk al stervenskoud. ‘’Hulp nodig of kan je haar zelf dragen? Moet ik iets doen? I don’t know man, dit is zo freakin’ raar. Jean halen heeft geen zin, we moeten dit zelf doen. Fucking shit.’’

Alarms go off when I enter the building

thanks, kristen! ♥

Nog altijd was Raven niet in staat te geloven dat Avery écht dood was. Dat hij haar écht kwijt was, voorgoed. Waarom had ze dit in hemelsnaam gedaan? Snapte ze dan niet hoeveel pijn ze hem hiermee deed? Snapte ze dan niet dat hij dit niet had bedoeld, toen hij zei dat hij het niet erg zou vinden als ze hem zo nu en dan pijn zou doen? Rillend trok hij haar lichaam nog iets dichter tegen zich aan, zijn hoofd ruste tegen het haren. De kou kreeg steeds meer macht over zijn lichaam en het koste hem steeds meer moeite zijn ogen open te houden. Het liefst zou hij gewoon gaan liggen en alles vergeten. Wat had het nog voor zin? Hij was Avery kwijt en hij kwam waarschijnlijk nooit meer van dit door God vergeten eiland af. Hij zou Aileen waarschijnlijk nooit meer zien en misschien was dat maar beter ook. Iedereen van wie hij hield leek te sterven. Hij had Kate niet kunnen beschermen tegen een dronken bestuurder en hij had Avery niet kunnen beschermen tegen zichzelf. Hoe moest hij zijn dochtertje dan in hemelsnaam beschermen tegen al het kwaad dat de wereld eigen was? “Well, fuck.” Weerklonk het achter hem. Raven schrok lichtelijk, normaal gesproken had hij het altijd direct door wanneer er iemand in zijn buurt was. Het duurde even voor hij zich realiseerde dat zijn wereld gevallen was en dat hij op dit moment geen enkele illusie op had staan. Hoewel hij zich normaal gesproken direct zorgen zou maken om het feit dat mensen zijn littekens konden zien, kon dat hem op dit moment helemaal niks schelen. “Fuck, fuck.” zei de stem achter hem weer. Met enige moeite wist Raven zijn hoofd iets te draaien zodat hij het meisje achter hem aan kon kijken. Hij had haar nog nooit eerder gezien, maar kennelijk kende ze Avery. Althans, anders zou ze hier toch niet zijn midden in de nacht? Of wel? ‘’Ey, ik ken je niet en dit is shit maar we moeten hiermee echt naar het gebouw gaan. Jean kan helpen, of nee, die freak. Die natuurfreak, Eleanor, right? Yo, luister je wel? Je bent een dude, draag haar terug het gebouw in, voordat het te fucking laat is. Dit kan gefikst worden.’’ zei het meisje. Raven keek haar voor een moment niet begrijpend aan. Snapte ze niet dat het al te laat was? Dat Avery al dood was? “Ze is dood.” Het koste hem moeite de woorden uit te spreken. Niet alleen omdat het gewoon ontzettend pijnlijk was, maar ook omdat zijn tanden zo erg klapperde dat het bijna onmogelijk was om te spreken. Langzaam drong het tot hem door dat het meisje misschien had bedoeld dat ondanks het feit dat Avery al dood was het alsnog niet te laat was. Dat er een mutant was die haar kon helpen, die haar terug kon halen. Hij pakte het jack aan dat het meisje hem aanreikte, legde het over Avery’s bewegingloze lichaam heen. Moeizaam kwam hij overeind, met Avery in zijn armen. Waar hij de kracht vandaan haalde wist hij niet en hoelang hij het vol zou houden ook niet. ‘’Hulp nodig of kan je haar zelf dragen? Moet ik iets doen? I don’t know man, dit is zo freakin’ raar. Jean halen heeft geen zin, we moeten dit zelf doen. Fucking shit.’’ zei het meisje. Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij langzaam begon te bewegen. Zijn spieren waren half verstijfd van de kou en elke beweging deed pijn. “Nee, ik denk dat het wel lukt.” zei hij zacht, zonder om te kijken of te zien of het meisje hem volgde. Hij ging er vanuit dat ze dit deed en erg moeilijk was het ook niet om hem bij te houden. “Waar is die natuurfreak waar jij het over hebt?” vroeg Raven aarzelend, terwijl hij probeerde zijn tempo iets te verhogen. De steken in zijn hart en de pijn in zijn longen negerde hij. Dit was niet langer een moment om op te geven. Om toe te geven aan de kou die probeerde meester te worden over zijn lichaam. Ondertussen hadden ze het meer achter hen gelaten en liepen ze door de sneeuw in de richting van de school. Raven probeerde zijn grip op Avery iets te verstevigen, bang dat ze uit zijn armen zou vallen. Het was niet de eerste keer dat hij haar droeg. De laatste keer dat hij haar buiten had gevonden had hij haar ook moeten dragen. Al was het toen heel anders geweest. Toen had ze nog gewoon geleefd, had hij haar rustige ademhaling gehoord en de warmte van haar lichaam gevoeld. Nu gaf ze geen warmte af, waarschijnlijk was ze ijskoud maar dit merkte Raven niet aangezien zijn eigen lichaam ook praktisch alle warmte verloren was. Hij besefte dat hij het waarschijnlijk niet heel lang meer vol zou houden. Toch liep hij stug door, hij moest Avery bij die vrouw zien te krijgen. Als er een mogelijkheid was dat hij haar niet voorgoed kwijt zou zijn dan moest hij die grijpen. “Kan je vast vooruit rennen en zeggen dat we eraan komen? Straks ligt die natuurfreak te slapen.” zei hij tegen het meisje, het koste hem nog steeds moeite om te praten.

Ze hoorde haar eigen woorden herhaald worden in haar hoofd. Dit is zo freakin' raar. Dit is zo freakin' raar. Het spookte door haar gedachten heen terwijl ze haar ogen wijd op het lichaam van Avery gericht hield en wachtte op een reactie van de jongen die haar vast hield en zoals hij eruit zag leek het er op dat hij haar zelfs vanuit het ijskoude meer gehaald had. Deze situatie was echt fucked up. Fucked up shit. Het ergste was dat ze het zich niet kon beseffen wat er aan de hand was. Of het kwam door de kou die haar lichaam langzaam maar snel genoeg en zeker in beslag kwam, de moeheid die in haar geslagen was en haar gave van het niet echt voelen van verdrietige emoties. Toch was er wel iets in haar veranderd op het moment, ze had hulp aangeboden; iets dat ze normaal niet zou doen, zeker niet bij zo'n situatie als deze. Maar dit was.. anders? Ze had geen idee wat ze moest voelen, wat ze moest doen. En de jongen, waarvan ze door had dat hij heftige littekens had op zijn lichaam zodra hij voor haar liep, had haar gezegd dat het hem wel lukte. Om haar te dragen naar het gebouw, ook al stond de sneeuw even hoog als een meter en was de temperatuur zeker weten beneden nul. Ze slikte en liep achter hem aan, met duidelijk meer energie dan hem maar toch haalde ze hem niet in. Voor het geval hij in elkaar zou storten dan kon ze het tenminste nog zien en niet als ze eenmaal bij het gebouw aangekomen was ineens merken dat hij het onderweg opgegeven had.
Met een zucht kruiste ze haar armen voor haar borstkas en liet het geluid van de knetterende sneeuw tot haar komen totdat de jongen weer iets tegen haar zei. Of eerder vroeg. ''Weet ik veel, in bed?'' Haalde ze simpelweg haar schouders op, met nog altijd de botte toon waarop ze gewoon sprak. Ze zag hoe hij zijn tempo probeerde te verhogen, wat hem ook wel aardig lukte, waardoor ze dat zelf ook deed om niet van hem af te dwalen. Ze kon, naast haar eigen rillingen, zich voorstellen wat voor een fysieke pijn hij nu had. Het was een wonder dat zijn lichaam het nog niet begeven had door de vrieskou waar hij net in gezwommen had. Ze slaakte een zucht en klemde haar kaken op elkaar terwijl ze haar aandacht weg liet varen richting de bomen om hen heen. Luisterde naar de ongure wind die om hen heen speelde. Het gebouw leek op dit moment wel eindeloos ver weg te zijn, ook al wist ze dat ze niet heel ver meer hoefden te lopen. Het eiland leek nu wel spookachtiger dan ooit. Alles was stil, op de natuurgeluiden na. En normaal zou dat haar nu helemaal niks doen, maar dingen waren veranderd. Ze voelde zich anders en dus gedroeg ze zich ook anders. Stiller. Er was ook niks te zeggen. Er werd gezwegen totdat ze het bos uit waren en de jongen opnieuw sprak, tegen haar, en ze had door dat door de druk die op zijn borstkas lag hij het moeilijk had met praten. Toch begreep ze elk woord en knikte ze met opnieuw een zucht. ''Leg haar op een bank in de woonkamer, daar is ook een open haard en kan je je opwarmen, oké? Dan weet ik waar jullie- je bent.''

Oké, zo gezegd, zo gedaan. Niet dus. Nadat ze amper de school binnen gestormd was was ze volledig buiten adem. Haar lichaam zei overduidelijk nee. En ze snapte er niks van want ondanks de kou en haar moeheid had ze wel een goede conditie. Dat had ze wel gemerkt in het zombiespel dat ze samen met Avery gespeeld had. Avery. Focus. Ze moest op zoek naar Eleanor. En hoewel haar gedachten alleen maar naar het lokaal vlogen van waar de docente les gaf, was dat totaal niet logisch. Het was het midden van de nacht, niemand zou nog wakker zijn. Toch? Dus stond ze stil voor een moment, met haar handen op haar knieën en haar blik naar de grond en wijd open ogen. Ze probeerde het, ze probeerde het echt om na te denken. Maar het leek wel alsof de kou van buiten haar hersenen bevroren hadden. Zo werd ze ook niet bepaald snel opgewarmd door de temperatuur van binnen het gebouw. Die van buiten was effectiever geweest, in vergeleken met de middelmatige warmte die door de school heen zweefde. ''Fuck. Wat moet ik doen.'' En dat was het moment dat het tot haar doorkwam. De docenten slaapkamers, dat moest het vast zijn. Ze hief haar hoofd op en liet haar blik vallen op de trappen die er waren en Avery flitste door haar hoofd heen, wat haar plotseling weer alle kracht gaf om haarzelf vanuit de startblokken te laten schieten en met twee treeën tegelijk de trap op te springen. Ze moest en zou zo snel mogelijk boven komen om haar vriendin te redden.

Alarms go off when I enter the building

thanks, kristen! ♥

Follow me through the dark

let me show you my world

De stilte verwarmde haar. Net zoals dat Jamie's omhelzing van achteren. Zijn sterke armen om haar middel heen terwijl hij voorzichtig kusjes op de blote de huid boven haar witte nachtjapon van haar nek en rug drukte. Ze was bezig geweest met haar rode haren te kammen en had het vervolgens allemaal over haar linkerschouder gegooid, waarna ze gewoon zo was blijven zitten met de borstel in haar schoot terwijl ze ernaar staarde. Een zachte zucht schoof over haar lippen wanneer ze Jamie's warmte voelde en niks anders wilde dan tegen hem aan leunen, maar op één of andere manier vond ze die energie niet. Ze was moe, maar slapen kon ze niet. En dat haatte ze aan zichzelf. Ze wou zichzelf eindelijk de rust geven die iedereen haar vertelde om die te nemen en ze kon het niet, haar onderbewustzijn liet dat niet toe.
'Jean, niemand heeft dat op een betere manier kunnen doen dan jij, het taakstraf systeem werkt.' Ze sloot haar ogen, Jamie's stem was altijd zo kalm en opbeurend als ze het nodig had. En ze schudde haar hoofd uit teleurstelling van zichzelf.
''Ik voel me gewoon zo schuldig over Adrian..'' En alle andere mutanten die dit nu moesten doen. Ze snapte de andere kant van het verhaal ook, ze waren zelf degenen die die fout gemaakt hadden. Om een ander kwaad te doen en zelfs poging tot moord. Dat kon ze niet zomaar door haar vingers laten glippen en vooral niet ontzien. Het was haar taak om deze school veilig te houden. Dit was tenslotte voor vele mutanten, net zoals voor haar, hun thuis. Ze kon hen niet onveilig laten voelen op enigste plek waar ze een kans hadden om zich van alle kwade dingen te ontdoen.
Ze draaide zich om en klom het bed op om Jamie aan te kijken en schoof haar rode haren terug naar haar rug. ''Laten we slapen.. ik zal het proberen om in slaap te vallen, net zoals je zei, Jamie.'' Zijn hand lag op haar kaaklijn en ze kon het niet helpen om even haar ogen naar zijn lippen te laten ontsnappen, maar dat was het enige dan ook. Ze was niet in de mood. Niet daarvoor. Vanavond niet. De druk en stress in haar lag te hoog. Behalve de school had ze ook nog contact met de mensenwereld en moest een heleboel papierwerk regelen voor de overheid en bovendien interviews houden die Charles niet kon verrichten. ''Goedenacht, warm zonnetje.'' Fluisterde ze in zijn oor en gaf hem nog een zachte zoen op zijn wang voordat ze zich neerlegde, weer eens met haar rug naar hem gekeerd en haar handen onder haar kussen schoof. Ze slaakte een diepe zucht en liet haar ogen vallen op het nachtkast lampje dat amper geschenen had, die met een klik uitgedaan werd en ze haar oogleden dicht liet vallen.

'Mevrouw Grey, MEVROUW GREY!' Werd er hard op de deur gebonkt en gegild en ze schrok wakker uit haar rusteloze slaap. Ze kon voelen dat Jamie het ook gehoord had en ze klikte het licht aan met haar hand wanneer ze overeind kwam. Lichtelijk duizelig en in een slaap trance kwam ze van het bed af en stamelde over naar de deur. ''Delia? Wat is er aan de hand?'' Vroeg ze met een slaapstem wanneer ze de deur opengemaakt had en ze flink met haar ogen knipperde om haar ogen wakker te krijgen. Ze trof het meisje volledig buiten adem en ze was spierwit. Snel liet ze haar ogen over haar gaan en zag de sneeuw die zelfs tot boven haar enkels aan haar blote benen kleefde. Door de zwarte sneakers en de korte nachtjapon die ze droeg leek ze nóg witter en haast blauw te kleuren. Het was overduidelijk dat ze buiten was geweest. Midden in de nacht, scheen het, wanneer ze haar ogen op de wekker had laten vallen. Er moest iets ernstigs aan de hand zijn, dat was duidelijk in haar ogen te zien. Nog nooit had ze Delia zo'n paniek zien ervaren en het maakte haar ongerust.
'Avery.. ze is..' verder kwam ze niet, de adem stokte in haar keel. Maar ze kon zien in haar ogen dat het menens was. De blik in haar ogen vertelde iets dat ze kon herkennen vanuit ervaring. Avery was niet langer meer en dat ontzette iets in haar. Voor heel even leek ze vast te zitten in een wereld die volledig zwart was, alles dat om haar heen gebeurde ontging haar. Als een piep die voor eeuwig duurde. Totdat ze Jamie's hand op haar schouder voelde een seconde later en ze daaruit wakker gemaakt werd. ''Jamie.. haal Eleanor, ik ga met Delia mee. Waar is ze?'' Wist ze er ineens uit te brengen. Er was niets meer van moeheid in haar ogen te vinden wanneer ze Delia terug aankeek en de kamer uit ging. 'Beneden.. woo- woonkamer.' Het was duidelijk dat ze door de realisatie nu moeite had met praten en bovendien omdat ze buiten adem was. Ze keek Jamie nog eens in angst aan voordat ze een begrijpende blik van hem zag en zelf even knikte voordat ze zich omdraaide en met Delia mee rende naar beneden.

thank u ezra koenig

It's not about, not about angels | Raven&Delia&Jean&Eleanor&Jamie Tablepic1_by_wooschie-d8givdc

''Shachath...''

De Engel van de Dood. Haar naam was van haar lippen gevallen, alleen had ze geen idee waarom. Het was ook niet alsof haar gedachten naar haar hadden gestaan. Ze was gewoon midden in een gesprek met een leerling die zijn interesse had getoond in de plantjes in de kas stil gaan staan, gestaard naar iets dat hij niet kon zien en haar naam gezegd. Het was vreemd geweest. En ze was ook niet uit die trance gekomen totdat de jongen haar aandacht getrokken had met het woord 'mevrouw' en of alles goed was. Ze had haar hoofd kort geschud en met haar ogen geknipperd voordat ze hem een glimlach gaf en haar handen terug in de modder gestopt had. Toch had die naam haar gedachten niet meer verlaten sinds dat plotseling uit haar gekomen was. Het was niet vaak gebeurd dat ze haar naam zonder controle zo gezegd had. Wat betekende dat er iets op het punt stond te gebeuren. Alleen ze wist niet wat precies.

Meer was er niet gebeurd die dag dat raar voor haar was. Raarder dan ze al was. Werd beschouwd. Céline had haar na een lange dag terug vanuit haar gedachtengang geslingerd en letterlijk vanuit de gang wanneer ze die avond terug naar hun kamer gelopen was. Haar prachtige brunette was er eerder geweest dan zij, wat altijd een verrassing was; het was altijd willekeurig wie er als eerste in de kamer zou zijn. Ditmaal had Céline gewonnen en werd ze dan ook zonder pardon en met een hele hoop gegiechel tegen de dichtgeslagen deur gedrukt en in haar nek gezoend. ''Ook hallo.'' Grinnikte ze kort voordat ze in haar passie meegesleurd werd en er geen woorden maar kreunen van haar lippen afgleden het komende halfuur.

Ondanks dat ze veilig en wel in Céline's omhelzing lag, kon ze de slaap niet te pakken krijgen. Toch probeerde ze met alle macht die toch te krijgen en had ze haar ogen met tegenzin gesloten en haar ademhaling verlangzaamt zodat ze voor zichzelf de illusie creëerde dat ze sliep. Niet alleen voor Céline maar ook voor haarzelf, om haar eigen gedachten hiermee in de war te brengen. Ze probeerde haar gedachten stil te krijgen. Zo stil dat ze uiteindelijk in een lichte slaap viel.
Uren gleden voorbij, maar een nacht met rust kreeg ze niet. Ze voelde zichzelf terug naar de wereld komen en haar ogen vielen langzaam open. Er was iets dat aan haar trok. Een kracht die haar bijna beval om uit bed te komen en naar beneden te gaan. Ze had geen idee waarom en toch was er iets dat de controle over haar nam waardoor ze Céline voorzichtig los liet en zichzelf van haar warmte vandaan haalde door het bed uit te gaan.
Het was alsof ze zichzelf niet eens beheerste, ze werd geleid door iets. En opnieuw kwam er een gevoel van Shachath door haar lichaam heen. Zij moest het zijn. Ze wist het plotseling zo zeker. Ze herkende dit gevoel, die ze ook maar kort had gehad toen ze Dante terug had gehaald.

'Eleanor! Ik stond net op het punt om- Eleanor?' Ze reageerde niet wanneer ze de kamer uit gegaan was en liep straal langs Jamie alsof hij niet bestond. Ze werd bovendien geleid door een kracht die ze zelf niet kon controleren als er iets met de dood was. Ditmaal niet. Geleidelijk werd ze naar beneden gebracht, richting de woonkamer, waar ze Jean en Delia als eerste aantrof. Toch richtte ze haar ogen niet op hen, maar op degene op de bank vlak bij hen in de buurt lag. Haar ogen haast emotieloos lieten zich over Avery glijden. 'Raven en Delia, jullie kunnen hier niet langer zijn. Jamie, alsjeblieft.. wil je ze..' Jean kon haar zin duidelijk niet afmaken door de shock die over haar heen liep, iets wat Eleanor hoorde wanneer ze dichterbij Avery kwam en zich over haar heen boog. De kou straalde van haar af. Er was geen teken van leven. Wel was dit de plek waar haar kracht het zwaarst was. En ze legde haar handen voorzichtig op de zijkanten van Avery's hoofd wanneer ze dichterbij kwam. Langzaam sloot ze haar ogen en focuste ze zich op haar ademhaling terwijl de naam Shachath zich steeds vaker in haar gedachten herhaalde. Ze voelde haar mutatie in werking gaan, hoe er aan haar eigen ziel getrokken werd wanneer ze haar best deed om dit meisje haar leven terug te geven. Zo diep werd ze er in gesleurd, ook al was het meisje nog niet eens zo heel ver weg, dat ze zich licht begon te voelen in haar hoofd. Heel even.. heel even nog. Zo ging het goed. Bijna nog.. ze kon het voelen. Ze kon Avery's ziel voelen wanneer ze zich nog dieper concentreerde. Haar lichaam leek van binnen verwarmd te worden, haar hart ging steeds langzamer wanneer die van Avery tot leven leek te komen. En dat was het moment dat ze los liet. Het meisje kon ieder moment het water met heel haar leven uit haar longen hoesten. En wanneer dat gebeurde boog ze zich terug van haar om die ruimte te geven en draaide ze zich om in Jean's traanogen te kijken. Dat was het laatste wat ze zag voordat ze haarzelf verloor door haar mutatie en alles zwart voor haar ogen werd.

And I still wonder, why heaven has died

The skies are all falling, I’m breathing but why?

Alles was donker geworden en de pijn en het gevoel gleed langzaam weg terwijl ze in het water had geleden. Het duurde niet lang voordat alles weg was, ze echt helemaal niet meer kon voelen, zelfs de kleinste klopping van haar hart niet meer, want die was ermee opgehouden. De kou maar vooral het zuurstofgebrek hadden ervoor gezorgd dat ze geen adem meer kon halen en ze alleen nog maar water naar binnen kon nemen. Kou deed haar niet zoveel, het was naar om te voelen maar ze kon er niet dood aan gaan door haar mutatie. Haar longen die vol zaten met het ijskoude water waardoor ze geen zuurstof meer binnen kreeg was de grote doodsoorzaak, waardoor het misschien net iets langer had geduurd dan het bij een normaal persoon had geduurd maar ze kwam er wel. Het was gedaan met haar, haar hart had nog maar een keer geklopt waarnaar er geen volgende meer zou komen. Je kon wachten wat je wilde maar in haar hart en ook in de rest van haar lichaam was geen enkel teken van leven meer te vinden, niet bewoog meer, behalve dan haar haren die sierlijke bewegingen maakten door het water heen..

Ineens leek dit alles doorbroken te worden doordat langzaam alles weer leek terug te komen, alles wat een klein tijdje daarvoor verdwenen was geraakt en verdwenen zou moeten weg blijven voor een eeuwigheid, wat niet meer hoorde terug te komen wanneer je al eenmaal dood was verklaard. Toch, het kwam terug. Langzaam voelde ze de kou weer op haar huid doordat die nog voor het grootste gedeelte nat was van het ijskoude water uit het meer en zo niet, dan wel van de sneeuw. Ze voelde hoe er weer beweging kwam in haar ademhaling al zat het water nog in de weg waardoor ze nog niet echt adem kon halen. Haar hart klopte weer en pompte het bloed weer door haar lichaam heen. Bloed dat zich automatisch - gezien haar lichaam dat instinkt nog leek te bezitten, of het kwam door datgene wat haar weer tot leven probeerde te wekken, ze wist het niet - warmer begon te maken om haar lichaam weer wat meer kleur en warmte te geven. Als laatste kwam het besef ook weer terug en voelde ze meteen dat ze het water moest ophoesten dat in haar longen opgesloten zat. De handen die zat had gevoeld hadden zich al weg getrokken voordat Avery zichzelf snel overeind had geduwd en zichzelf omdraaide waardoor ze met haar gezicht naar de grond gericht zat. Luid hoestend begon ze met alle kracht die ze bezat het water eruit te gooien naast de bank en greep ze zichzelf vast aan de bank met haar handen om hou vast te hebben. Zodra haar longen vrij waren van het water opende Avery haar ogen en keek ze geshockeerd naar de grond. Haar natte lange haren hingen langs haar gezicht en ze keek naar de grond van de woonkamer op school? Ze snapte er niets van, hoe kwam ze hier terecht? Hoe was het mogelijk dat ze weer terug was gekomen naar de levende wereld? Of leefde ze eigenlijk wel? Het kon ook een trucje zijn, was er helemaal geen hel of een hemel. Maar toch, dan zou ze toch niet de dingen kunnen voelen die ze nu voelde, ze warmte van haar eigen aderen door haar lichaam, haar handen die de bank vast hadden, haar keel die zeer deed van het ophoesten van nogal een hoeveelheid water en nog steeds voelde ze die pijn in haar hart. De pijn in haar hart waarom ze dit in eerste instantie had gedaan, waarom ze het meer in was gezwommen om zichzelf erin te verdrinken. Was dit het? Ze had haar ouders niet gezien! Waar waren ze? Paniek drong weer binnen in haar hoofd waardoor ze ineens achteruit kroop met haar klungelige lange benen en met haar rug tegen het uiterste einde van de bank aan ging zitten. Haar ogen vol schrok keken de drie leraren aan terwijl ze met een razend snelle ademhaling een bolletje van zichzelf maakte, zoals het meisje altijd deed wanneer ze in paniek verkeerde. Wanneer ze zichzelf probeerde te verstoppen voor stemmen, de stemmen in haar hoofd maar ook voor stemmen van mensen die tegen haar praatte. De blonde leraar die het vak zelf expressie gaf zag er ook niet zo heel goed uit en leek weg te zijn gevallen, misschien omdat zij haar terug had gebracht? Was dat mogelijk? Ja, ze was dood en nu niet meer, iets moest haar terug gebracht hebben. Ze wist helemaal niet dat die leraar de mogelijkheid had om mensen terug te brengen, maar nu wist Avery natuurlijk ook niet alles. Altijd was ze ook drukker geweest met andere dingen, haar strijd met haar eigen gevoelens, de stemmen, Delia, Raven en tenslotte nog haar ouders, die het grootste probleem waren in haar eigen gedachten. Nog steeds draaide alles om het terug zien van haar ouders. Maar ze had ze niet gezien, ze haar haar ouders niet gezien terwijl ze out was. Ze sloeg haar armen over elkaar heen voor haar gezicht die ze in haar knieën drukte om zichzelf en haar tranen te verstoppen voor de wereld om haar heen. Stap een was in ieder geval al gezet voordat ze zichzelf had verdronken in het meer, ze had al gerealiseerd dat haar ouders overleden waren en niet meer terug zouden komen. Nu viel dat besef meer op haar plaats en wist ze dat zelfs al maakte ze een einde aan haar eigen leven, haar ouders kwamen niet meer terug. Dit idee maakte dat haar hart weer heel veel pijn begon te doen en ze begon haar hele hart uit te huilen terwijl ze in haar eigen veilige bolletje bleef zitten...

ty ek

You caused my heart to bleed and
you still owe me a reason
cause I can't figure out why
____________________________________________________________________

Raven

Alles deed pijn. Zo verschrikkelijk veel pijn. Het was alsof de ko tot in de uiterste puntjes van zijn lichaam gekropen was. Elke ademhaling koste hem meer moeite en het voelde alsof zijn longen ieder moment konden ontploffen. Zijn kaken op elkaar klemmen om het klappertanden te verhullen lukte niet meer. Toch liep hij stug door, nog tweehonderd meter en dan waren ze bij de school. Nog tweehonderd meter en dan zou hij Avery misschien terug krijgen. Met enige moeite slaagde hij er in het meisje, dat de hele tijd vlak bij hem was blijven lopen, te vragen of ze vooruit wou rennen om Eleanor te halen. ''Leg haar op een bank in de woonkamer, daar is ook een open haard en kan je je opwarmen, oké? Dan weet ik waar jullie- je bent.'' zei ze, Raven knikte vaagjes. Niet in staat om meer reactie te geven en wetend dat dit ook niet nodig was. Delia sprintte er vandoor en Raven liep zo snel als hij kon verder. Hij was nu te ver gekomen om op te geven. Opgeven was geen optie meer. Zonet op het meer had hij bijna opgegeven. Als het meisje hem niet aangesproken had, had hij waarschijnlijk nog naast het wak gezeten. Dan was hij misschien ook wel dood geweest. De woorden van het meisje hadden genoeg adrenaline opgewekt dat hij in staat was geweest zich op te richten en met Avery in zijn armen naar de school te lopen. De school waarbij hij nu eindelijk aangekomen was. Pas bij de derde poging slaagde hij er in de deurklink omlaag te drukken, met Avery nog steeds dicht tegen zich aangedrukt liep hij naar binnen. De warmte daalde als een deken op hem neer, maar aangenaam was het niet, absoluut niet. Nog niet van plan toe te geven aan de pijn liep Raven naar de woonkamer, waar hij Avery op de bank legde. Eén van de plaids die op de bank lag legde hij over haar heen, de andere sloeg hij om zijn eigen trillende lichaam. Uitgeput liet hij zich naast haar op de bank zitten. Een kreun verliet zijn mond. Het voelde alsof er duizenden naalden diep in zijn huid werden gedrukt en alsof zijn longen in de fiks tonden. Alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen en zijn ogen stonden dof. Het koste hem moeite zijn ogen open te houden, maar hij was bang dat als hij ze zou sluiten hij ze misschien niet meer open zou krijgen. Jean en het meisje dat met hem naar de school was gelopen waren de eerste die de woonkamer in kwamen stormen. Niet veel later volgde Jamie en een blonde vrouw, die Eleanor wel moest zijn. Althans dat hoopte Raven. Jean vroeg Jamie hem en Delia mee te nemen. Waarom? Waarom mocht hij er niet bij zijn als ze probeerde Avery terug te halen? Toch protesteerde hij niet, simpelweg omdat hij hier de kracht niet voor had. Voor hij opstond drukte hij een zachte kus op Avery’s voorhoofd. “Please come back to me.” prevelde hij, zo zacht dat niemand het zou kunnen horen. Met enige moeite kwam hij overeind, de deken nog altijd om zijn lichaam geslagen. Hij had het nog steeds ijskoud, al voelde het tegelijkertijd alsof ze huid in brand stond evenals zijn longen. Zwijgend liep hij de woonkamer uit, de gang op. Vlekken danste voor zijn ogen en zijn lichaam voelde loodzwaar. Avery was veilig, hij kon nu niks meer voor haar doen. Het was nu aan Eleanor. De gedachten zorgde ervoor dat het laatste beetje kracht zijn lichaam verliet. Met een zachte kreun liet hij zich tegen de muur aan zakken. Zijn hoofd liet hij op zijn knieën rustte. Zou Avery echt weer terug kunnen komen? Was de dood echt onomkeerbaar? Wat als ze het nog een keer zou proberen? Wat als ze het hem kwalijk nam dat hij haar had gered? Wat als hij haar alsnog kwijt zou raken? De vragen spookte door zijn hoofd, maar leken wel steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Ademhalen deed pijn, maar niet meer zo veel pijn als het eerder had gedaan. Al kon dat ook komen doordat zijn lichaam langzaam in shock begon te raken. Vermoeid sloot hij zijn ogen, zijn lichaam rild nog altijd onophoudelijk? Zou hij het ooit nog warm krijgen? Of was de kou zo diep zijn lichaam binnen gedrongen dat hij het er niet meer uit zou kunnen krijgen. Zou hij ooit nog Avery’s warme lichaam tegen het zijne voelen? Of zou Eleanor niet lukken om haar terug te halen? Wat als het haar niet zou lukken? Wat moest hij dan? Dan was hij haar echt kwijt. Dan was hij voor de tweede keer in zijn leven het meisje verloren aan wie hij zijn hart verloren was.

words: xx // tag: xx // notes: xx

Follow me through the dark

let me show you my world

Jean had toegekeken hoe Jamie de twee leerlingen naar buiten geleid had, zodat Eleanor de ruimte had om Avery terug te halen vanuit.. de dood. Het kwam tot haar door wat er gebeurd was, er was geen verhaal nodig om dat te achterhalen en het sloopte Jean van binnen nu ze zich door haar gebroken slaap heen gehaald werd en zich besefte dat een leerling zelfmoord gepleegd had. Het meisje was weg, er was geen pols te voelen, dat hadden Raven en Delia wel duidelijk gemaakt. Raven had getwijfeld bij het verlaten van Avery's levenloze lichaam en Delia had geprotesteerd tegen het verlaten van de kamer maar Jamie had zijn standpunt gemaakt en was al snel teruggekomen in de woonkamer terwijl Jean een hand voor haar lippen gelegd had en door kreeg hoe waterig haar ogen waren geworden. Een traan rolde uit één haar bloeddoorlopen ogen vandaan, die vervolgens over haar wang tot aan haar hand gleed. Het deed haar pijn om Eleanor aan het werk te zien, het slopende werk dat ze moest verrichten. En nog leek de blondine er zo luchtig over, alsof ze het elke dag deed. Haar aandacht ging naar Eleanor's ademhaling, die steeds langzamer leek te gaan terwijl er in stilte pijnlijke seconden passeerden en ze zelfs Jamie vergat, aangezien hij nog altijd achter haar stond om de leerlingen in de hal in de gaten te houden, voor het geval dat ze terug naar binnen wouden. Jean haalde haar hand voorzichtig weg en legde die op haar borstkas, beperkend op haar eigen ademhaling. Ze was klaarwakker, dat was te merken, maar haar ogen waren niet langer meer van de slaaptekort rood geschoten maar nu ook door de emoties die door haar lijf heen gierden.
De roodharige schrok zodanig, wanneer Avery plotseling wakker schoot en luid hoestend zich om had gedraaid om op de grond het water te lozen en naar adem te happen, dat ze een stapje naar achter had gezet en haar schouders meteen in spanning stonden. En ze volgde hoe Eleanor omhoog kwam, zich naar haar omdraaide. Niet naar Jamie of naar iets anders maar naar haar keek met een glimlach die ze niet eerder op haar gezicht zo gevonden had en vervolgens zag hoe haar ogen zich terug rolden in haar kassen. Hierdoor stak Jean meteen haar hand uit om haar in een onzichtbare greep te vangen, waardoor ze in de lucht bewusteloos bleef hangen en ze hoorde meteen voetstappen van achter haar. Het was Jamie die langs haar heen liep en de docent in zijn armen nam. ''Breng haar en Raven en Delia naar de ziekenzaal..'' wist ze met een schorre stem uit te brengen waarna ze slikte en de andere tranen van haar gezicht af veegde. Jamie wist wat hij moest doen en had een serieuze knik gegeven met een bevestigend 'ja' woord voordat hij de kamer verlaten had en Jean zich volledig kon focussen op het blonde meisje dat zich inmiddels verplaatst had op de bank. Het leek haar hart bij iedere bonk die het maakte alleen maar meer te verscheuren. Sterker nog; het deed haar denken aan haar eigen dochter. Ze moest zich vast ook zo gevoeld hebben op zovele nachten wanneer ze geen andere keus had gehad om onschuldige mensen het leven af te nemen. Brandi had daardoor uiteindelijk toe moeten geven aan haar duisternis, al op verschrikkelijke jonge leeftijd na zovele keren gebroken te zijn. Jean slikte nog eens wanneer ze de bank naderde en naast Avery kwam zitten met haar lichaam naar haar toegekeerd. ''Avery..'' Begon ze zachtjes en ze legde een warme hand op haar bovenarm om haar te laten merken dat ze er was en ondanks dat het een bijna niets-betekende aanraking was wou ze haar laten weten dat ze er voor haar was. En Jean kon het niet helpen om zich opnieuw zo gebroken te voelen als dat ze had gedaan op de dag dat ze Brandi verloren was, dat de overheid haar eigen dochter van haar gestolen had. ''Het is niet jou schuld.'' Wou Jean haar troosten. Het liefste nam ze haar in een knuffel en liet ze haar nooit meer los. Niet totdat Avery zich veilig en wel voelde, maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Ze zou niet weten hoe Avery zou reageren. Ondanks dat ze nog zoveel over haar wist. Een mutant was net zoals een mens onvoorspelbaar. Als er iets was dat ze in haar leven geleerd had; was het dat wel. En bovendien hadden mutanten krachten die ze maar al te graag zouden gebruiken. Ondanks dat Avery onderkoeld was, kon het altijd zijn dat haar mutatie een draai zou nemen.
En toch.. en toch kon het haar op dit moment niet schelen. Ze zette zichzelf dichterbij totdat er haast geen afstand meer was, haalde Avery haar armen van haar knieën af en trok het meisje tegen haar aan. ''Er is niets meer waar je bang voor hoeft te zijn, je bent veilig hier, Avery.'' Fluisterde ze tegen haar met haar armen om het meisje heen en een hand die over haar natte haren heen streek. Ze wist dat ze haar gauw naar de ziekenzaal moest brengen want haar lichaamstemperatuur was ver beneden nul, maar dit was ook belangrijk.

thank u ezra koenig

And I still wonder, why heaven has died

The skies are all falling, I’m breathing but why?

Waarom waren haar ouders nog steeds weg? Had ze hun niet eens gezien terwijl ze in het meer had gelegen? Ze wilde alles doen om haar ouders nog een keer te mogen, om met ze te kunnen praten en haar excuses aan te bieden voor elke keer dat ze niet naar hun luisterde, dat ze hun had achtergelaten in de auto, in het meer. Dat ze niet een beetje beter haar best had gedaan om ze te redden, want ze had ze toch kunnen redden. Ze had haar telekinese kunnen gebruiken maar dat had ze niet gedaan, ze wist niet hoe, en dat speet haar zo ongelofelijk erg. Dat ze haar ouders niet had gered uit de auto, dat ze hun achter had gelaten en dat ze nooit een goede dochter voor hun was geweest. Altijd liep ze maar de zeuren over hun manier van leven, het rondreizen en nooit ergens vast te blijven wonen. Ze haatte het, en nu wilde ze niets liever dan weer terug te gaan naar haar oude leven. Het boeide haar echt niets dat ze het vroeger altijd zo gehaat had omdat het haar geen mogelijkheid gaf om liefde te vinden of vrienden te maken, ze wilde gewoon haar ouders terug hebben. Dit kon alleen niet, ze waren dood en dat zouden ze ook voor altijd blijven, dat zag Avery nu ook in, zelfs nog beter dan voordat ze het water in was gesprongen. Beter dan anders zag ze nu in dat ze er alleen voor stond en dat haar ouders al lang weg waren, nooit zou ze hun ooit meer zien en voelen. Nooit weer zou ze de kans krijgen om hun haar excuses aan te bieden, nooit weer. Ze moest ermee leven dat haar ouders dood waren, hoe hard het ook mocht zijn.

Ze kon het ook niet laten of tegenhouden, alle emoties stroomden naar buiten en huilend was Avery in elkaar gekropen op het uiteinde van de bank. Ze hield er even helemaal geen rekening mee dat ze dit konden zien en dat ze zichzelf onwijs kwetsbaar opstelde, maar ze kon niet meer vechten tegen de tranen, dat gevecht had ze opgegeven net zoals het gevecht met de gedachte dat ze haar ouders ooit nog terug zou zien. Beide kon ze niet meer aanvechten en al haar muren vielen neer als brokstukken uit de lucht. Ze zichzelf zo veel mogelijk te verstoppen achter haar knieën, haar ellebogen en haar haren die nog steeds nat waren en aan haar lichaam plakte. Voor de rest was Avery niet zo heel erg nat meer maar dat kwam ook doordat haar mutatie ervoor zorgde dat haar temperatuur wat steeg, al begon haar temperatuur ook alweer steeds verder te dalen door het gevoel in haar hart. ''Breng haar en Raven en Delia naar de ziekenzaal..'' Hoorde ze Jean zeggen waardoor ze eventjes iets van haar gezicht liet zien. Ze zag hoe Jamie Eleanor in zijn armen nam en weg liep met haar, maar waar waren Raven en Delia? Waar waren ze? Hadden ze dit gezien? Waren ze in de buurt? Al snel voelde Avery een soort steek in haar longen en in haar hart waardoor ze weer in elkaar kromp en gewoon verder ging met huilen. Ze had hun vast ook pijn gedaan, waarom? Moest ze hier nu ook nog mee gaan dealen? Ze wilde niet weten hoeveel pijn ze hun had aangedaan, dat wilde ze gewoon niet. Dat zou haar nog slechter laten voelen, al was dat misschien al te laat. Steeds harder begon ze te huilen en af en toe leek ze zelfs bijna te stikken in het gesnik. Ze was een slecht persoon, deed iedereen om haar heen pijn. Haar ouders, Delia en Raven. Waarom kon ze hier niet een keer goed doen? Alleen omdat ze naar haar ouders wilde had ze hun achtergelaten maar Avery had haar ouders nooit gevonden, dus was alles echt voor niets geweest? Ze was ook weer terug, ook iets wat niet de bedoeling was, ze wilde het niet. Het deed te veel zeer.

Ze merkte dat Jean bij haar op de bank kwam zitten waardoor haar natuurlijke reactie was door verder in elkaar te kruipen, dit had Avery altijd al gehad wanneer mensen haar naderde terwijl ze zichzelf juist wilde verstoppen. Bang was om te laten zien dat ze gewond was, ondanks dat het zo juist wel goed te zien was. Haar stem had haar altijd duidelijk gemaakt dat andere mensen haar pijn wilde doen en dat ze bang voor ze moest zijn. Nu mocht de stem er wel niet meer zijn, haar woorden zaten nog steeds diep in haar ziel gesneden. Nog steeds kon Avery moeilijk mensen vertrouwden omdat de stem haar vertelde het niet te doen, omdat je andere mensen niet kon vertrouwen, die wilde je pijn doen. ''Avery..'' Hoorde ze de vrouw zachtjes zeggen waarnaar ze haar warme hand op haar bovenarm voelde. Kort rilde Avery en spande ze haar spieren samen om nog verder in elkaar te kruipen, alsof ze geslagen werd. De spanning was niet alleen te voelen aan de manier waarop Avery haar lichaam samen spande maar ook te zien aan hoe sommige dingen in de kamer lichtjes begon te bewegen, opgetild werden door onzichtbare handen. Nog steeds had angst een grote controle over haar mutatie, ze het eigenlijk niet mocht hebben. Toch kon het geen kwaad gezien ze de vrouw geen pijn wilde doen. Eigenlijk had Avery niemand ooit pijn willen doen, het was de stem geweest die Avery gestoord maakte met het feit dat iedereen haar pijn wilde doen en ze zichzelf moest verdedigen. Dat de enige manier op dat te doen was door mensen pijn te doen of zelfs te vermoorden. Door ze te verbranden met haar warmte en haar vuur. ''Het is niet jou schuld.'' Zei de roodharige vrouw en zachtjes liet Avery de spanning zakken, net zoals ze de spullen liet zakken en weer zachtjes neerlegde. Probeerde ze zichzelf toch open te stellen voor hulp en troost. Probeerde ze zich veilig te voelen omdat ze ook eigenlijk wel wist dat ze haar geen pijn wilde doen. Haar stem had ook niet altijd gelijk gehad, ze had ook geen gelijk gehad bij Raven en nu had ze ook geen gelijk. Ze kon wel aanvoelen dat Jean haar wilde helpen en niet pijn wilde doen, want dan had ze dat al lang gedaan. Wilde ze zichzelf ook graag laten vallen om opgevangen te kunnen worden. Ze voelde nu hoe de vrouw nog dichterbij kwam, haar armen van haar knieën haalde en haar begon te omhelzen. Eerst voelde Avery zich nog een klein beetje onzeker over dit omdat haar hele hoofd in tweestrijd stond over het feit of ze wel of niet moest vallen. Maar toch, ze deed het wel. Kroop uiteindelijk zelfs ook dichterbij en sloeg haar armen ook om de vrouw heen om hou vast te kunnen krijgen, omdat ze dit nodig had. Ze had het nodig om zichzelf aan iemand vast te kunnen houden. Ze was bang, bang om haar ouders los te laten en om verder te gaan met haar leven zonder het kleine beetje hoop dat ze terug zouden komen omdat ze niet terug zouden komen. Het deed zeer. ''Er is niets meer waar je bang voor hoeft te zijn, je bent veilig hier, Avery.'' Fluisterde de vrouw die met haar hand door haar natte haren gleed. Huilend knikte Avery zachtjes met haar hoofd om te laten weten dat ze het had gehoord, dat ze het begreep en probeerde werkelijkheid te maken. Niet meer bang te zijn. Ze zou het proberen, ze moest wel. Angst kon haar leven niet meer onder controle blijven houden want dat was ze al snel weer waar ze een klein tijdje geleden was, en dat mocht niet. Dat kon ze niet nog eens, niet nu ze wist dat je haar ouders niet zal vinden, dat het alleen maar een zwart gat was zonder herinneringen en zonder haar ouders. Zonder Raven en Delia. Niets. Ze wilde wel wat terug zeggen maar haar lippen konden niet bewegen, ze kon niet bewegen van de kou die door haar lichaam gleed samen met een hoop emoties. Ze kon alleen maar huilen en zichzelf vasthouden aan Jean, omdat dat nu het enige was wat veilig voelde..

ty ek

Follow me through the dark

let me show you my world

Het deed Jean pijn om Avery's gedachten luid en duidelijk te horen, hoe ze haar ouders niet had kunnen zien wanneer ze in de duisternis terecht gekomen was, hoe er een sterk gevoel van teleurstelling haar nu overspoelde. Zowel van het feit dat ze haar ouders niet had kunnen zien en van het feit dat ze iedereen om haar heen nu pijn gedaan had. De roodharige kon zich makkelijk in haar situatie verplaatsen, ook al was het een heel andere situatie geweest.
Ze zag hoe, samen met hoe ze voelde hoe Avery meer ineen kroop door haar subtiele maar blijkbaar al pittig heftige aanraking op haar arm, de voorwerpen van de woonkamer allemaal in de lucht in kwamen. Vanuit haar ooghoeken, omdat ze haar ogen niet van Avery af liet en ging halen.

Het meisje was nog verder in elkaar gedoken wanneer ze haar geruststellend had aangeraakt en vervolgens in een knuffel getrokken had maar ze voelde haar uiteindelijk ontspannen door de woorden die ze haar vertelde, wanneer ze met haar vingers door haar koude natte haren streelde. Ze zag en voelde hoe de telekinese van het meisje afzwakte en ze zich vervolgens overgaf aan haar emoties, dat ze haar vertrouwde, wat Jean liet slikken. Ze hield zich steviger vast aan Avery zodat ze zeker was dat ze haar niet los zou laten, ondanks de kou die van haar af kwam. ''Het komt goed Avery, het komt allemaal goed, ik beloof het je.'' Fluisterde ze troostend als ze haar ogen kort sloot en haar hoorde huilen. ''Het is oké, ik ben er voor je en ik verzeker je dat je veilig bent, hier zal je niets overkomen.'' Een zacht zuchtje ontsnapte tussen haar lippen vandaan en ze opende haar ogen weer. ''Avery, je bent enorm koud, zoals je begrijpt moet ik je naar de ziekenzaal brengen. Maar ik zal bij je blijven, zolang als je wilt. Geen zorgen, niets zal je gebeuren.'' Legde ze voorzichtig aan haar uit terwijl haar hand nog eens over haar haren gingen en ze haar andere arm strakker om haar heen legde. Ze zou te zwak zijn om zelf te kunnen lopen, niet alleen door de kou maar ook doordat Eleanor haar pas net had teruggehaald. ''Ik til je, oké, Avery? Er zal je niets gebeuren.'' En zo zette ze kracht op haar knieën en kwam ze uit haar zit-positie vandaan met Avery in haar armen, samen met behulp van een beetje van haar telekinese hield ze haar omhoog en liep ze de woonkamer uit om zo door de hal naar de ziekenzaal te lopen.

Het feit dat ze nu Avery in haar armen hield deed haar wensen dat ze ook zo'n band met Brandi had, het enige dat ze tot nu toe had gedaan met haar dochter was vechten. Er was nog geen enkel fatsoenlijk moment tussen hen geweest.. ze was haar dochter maar het voelde meer alsof ze twee onbekenden van elkaar waren die elkaar keer op keer, vanaf het moment dat ze in haar leven terug was gekomen, op een verkeerd pad kruisten. De overheid had dat verpest, had haar dochter zonder genade van haar afgenomen en het meisje had geen enkele dag zonder marteling gehad. Haar hele leven had ze meegemaakt door telepathie. Het had haar veel moeite gekost en nadien was ze er helemaal kapot van geweest, maar de gedachte dat ze haar dochter terug had sleepte haar erdoorheen. Door alles wat er gebeurde.

In de ziekenzaal zag ze dat Jamie Eleanor al op een bed had gelegd, waarbij een zuster haar bloeddruk meteen op begon te meten. Ook waren Raven en Delia beide in een isolatiedeken gewikkeld met ieder een eigen zuster of zelfs meer die hen help om beter te worden. Ze maakte kort oogcontact met Jamie en ze wist, zonder haar telepathie te gebruiken, precies hoe hij zich voelde en wat hij dacht. Beiden waren ze moe en door deze situatie alleen maar verder in de cirkel van duisternis geslagen en toch.. toch was dat het laatste ding waar Jean nu aan dacht. Twee healers kwamen al op haar afgelopen maar ze zei met een enkele expressie op haar gezicht dat ze Avery zelf op het bed zou neerzetten en dat deed ze dus ook zonder dat de twee moeilijk deden. ''Ik zet je neer in het bed, oké, Avery?'' Vroeg ze op geruste toon, ter uitleg dat ze zichzelf op het bed neerzette en zo dus ook het meisje. ''Deze healers zullen je helpen, ze zullen je geen kwaad doen. Ik blijf bij je, zoals ik zei, zolang je wilt. Ik laat je nu los, oké?'' En dat deed ze dan ook voorzichtig, waarbij ze haar met een glimlach aankeek die allesbehalve negativiteit betekende. Haar ogen gingen even naar de bovenkant van haar haren, die ze nog eens een voorzichtige aai gaf en haar vervolgens los liet maar op het bed bleef zitten. ''Het komt allemaal goed.'' Verzekerde ze haar, waarna ze haar begeleidde om op het bed te liggen en de healers bij het bed kwamen staan en hun ding deden. Maar wat ze ook deden, Jean bleef bij haar op het randje van het bed zitten. Niet alleen voor Avery maar om ervoor te zorgen dat ook Raven en Delia rustig bleven en konden verwerken dat Avery terug was. Ze liet haar blik naar de andere kant van de kamer glijden wanneer ze een zachte ademgrijp hoorde en zag dat Eleanor terug was, waar Jamie bij had gezeten om ervoor te zorgen dat ze zou weten wat er gebeurd zou zijn. Het kwam allemaal goed.

thank u ezra koenig

And I still wonder, why heaven has died

The skies are all falling, I’m breathing but why?

Het was zo vreemd hoe Avery al die tijd heel sterk had geleken, altijd precies wist wat ze moest doen om mensen bang voor haar te maken en hoe ze andere mensen pijn kon doen, hoe ze hun kon laten ‘boeten’ voor wat haar was aangedaan. Ze leek altijd controle te hebben over wat ze deed maar alles wat ze deed was niet echt haar, de stem in haar hoofd vertelde haar wat ze moest doen en had ze volledige controle over haar genomen. Zij wist wat Avery moest doen, liet haar geloven dat alles wat ze deed aan het pijn doen van andere mensen rechtvaardig was, zelfs het leven verbranden van tientallen weeskinderen in hun pleeghuis was rechtvaardig geweest. Maar Avery was de weg al kwijt van zodra ze zonder haar ouders wakker was geworden in het ziekenhuis, ze wist niet meer wat ze moest doen en dat wist die ene stem wel. Nu was er niets meer over van haar, de stem was weg en wat was ze? Ze was weer het bange meisje die haar ouders had verloren in het auto ongeluk, die om hulp schreeuwde op de weg. Langzaam realiserend dat de meest belangrijkste mensen in haar leven aan het lijden waren. Ze was bang, zo bang. Zelfs voor het roodharige schoolhoofd, voor even. Haar troostende woorden en de omhelzing die ze haar gaf maakte dat Avery zich toch veiliger begon te voelen, steeds weer een beetje meer. Het was precies wat Avery op het moment nodig had om uit de paniek en angst te komen die ervoor zorgde dat ze alle kastjes en spullen in de kamer liet zweven met haar telekinese.

De vrouw begon haar steviger vast te houden en zodra ze dat deed begon Avery ook haast steeds meer in haar te kruipen, als een klein kind dat dacht dat er een monster onder haar bed zat en zichzelf in haar moeder probeerde te verstoppen, om maar aan het monster onder haar bed te ontkomen omdat de armen van een moeder altijd veilig waren, daar kon geen monster je pakken. De tranen liepen over haar wangen en ze liet alle emoties eruit die ze voelde, omdat ze mensen pijn had gedaan en omdat ze haar ouders niet had kunnen redden en zelfs net niet had kunnen zien, ze waren er niet geweest. ''Het komt goed Avery, het komt allemaal goed, ik beloof het je.'' Fluisterde de vrouw en ze wist niet hoe ze het voor elkaar had gekregen maar ze maakte dat Avery er lichtjes in geloofde, dat het misschien beter kon worden ondanks dat alles er zo zwart uit zag. ''Het is oké, ik ben er voor je en ik verzeker je dat je veilig bent, hier zal je niets overkomen.'' Ging ze verder met een zachte zucht. Heel zachtjes knikte Avery maar praten kon ze nog steeds niet, haar stem leek nog helemaal weggevallen te zijn. Ze kon alleen maar huilen en zich vastklampen aan Jean, meer lukte haar ook gewoon niet door de koud die haar lichaam nog helemaal in zijn greep had. Haar longen deden zeer, het enige deel van haar lichaam waar haar mutatie niets mee kon, wat volledig aangetast kon worden door kou en hitte. ''Avery, je bent enorm koud, zoals je begrijpt moet ik je naar de ziekenzaal brengen. Maar ik zal bij je blijven, zolang als je wilt. Geen zorgen, niets zal je gebeuren.'' Vertelde ze en nogmaals knikte Avery zachtjes om te laten weten dat ze het begreep. Haar hand ging over haar lange blonde haren heen die nog helemaal nat waren van het meer en ze voelde andere arm strakker om haar heen gaan. ''Ik til je, oké, Avery? Er zal je niets gebeuren.'' Zei ze nog voordat ze haar echt op zou tillen en nog een keer knikte Avery zachtjes. ”Oké,” Zei ze met zachte schorre stem terug omdat ze duidelijk nog moeite had met het gebruiken van haar stem. Ze voelde hoe ze omhoog kwam en door Jean weg gedragen werd. Haar hoofd legde ze tegen de vrouw haar arm aan en ze sloot haar ogen even omdat die moe waren en de tranen nog altijd over haar gezicht liepen.

Terwijl ze door Jean naar de ziekenzaal werd gebracht viel ze telkens langzaam een beetje weg, haar lichaam was zo ontzettend moe, het was alsof ze uit een hele diepe slaap was ontwaakt wat natuurlijk ook wel zo was. Ze was terug gebracht vanuit een slaap waar ze normaal gesproken niet meer uit zou horen te komen. Het was moeilijk om haar lichaam te bewegen. Ze merkte niet veel van alles wat er gebeurde, deels omdat ze telkens met haar hoofd er niet meer bij kon blijven. ''Ik zet je neer in het bed, oké, Avery?'' Hoorde ze Jean zeggen en zachtjes wilde ze antwoorden maar haar stem deed het nog steeds niet. ''Deze healers zullen je helpen, ze zullen je geen kwaad doen. Ik blijf bij je, zoals ik zei, zolang je wilt. Ik laat je nu los, oké?'' Vertelde ze waarna ze haar voorzichtig los begon te laten met een glimlach. Ze keek haar aan met haar ijsblauwe ogen die toch zonder woorden soort van bedankten, voor het bij haar blijven want ze bleef wel gewoon bij haar. Avery wilde nu ook helemaal niet alleen gelaten worden, het idee alleen al maakte haar onwijs bang. ”Dankje,” Wist ze uiteindelijk toch zachtjes uit te brengen. ''Het komt allemaal goed.'' Zei ze uiteindelijk nog en zachtjes wist Avery een kleine glimlach op haar gezicht te krijgen waarnaar ze luisterde naar haar begeleiding om te gaan liggen en zichzelf neerlegde op het matras. Nu pas merkte ze ook hoe moeilijk ademhalen ging, hoe zwaar het was om adem te halen, zuurstof te krijgen. Haar borstkas ging wat sneller op en neer en ze begon zachtjes weer even te hoesten. Er zat nog steeds vocht in haar longen, niet veel meer maar ze kon het wel merken. Haar vochtige ogen gleden eventjes over het plafond heen waarna ze Jean weer aankeek. De healers waren met allemaal dingen bezig en nog nooit was Avery zo makkelijk geweest in het laten verzorgen van haarzelf, maar er was ook niets wat ze kon doen. Haar lichaam kon maar moeilijk bewegen, ze kon bijna niet praten en haar wilskracht was maar minimaal, al was er ook wel hoop in haar dat het beter kon worden. ”Ze zijn dood, ze zijn er niet meer..” Zei ze heel zachtjes, nauwelijks hoorbaar en met een schorre stem. ”Mijn ouders, ze zijn er niet, ze zijn weg.” Ging ze verder waarbij haar stem stokte van de emoties en haar longen die ook pijnlijk staken. Tranen rolden weer over haar wangen heen en ze sloot haar ogen weer. Zachtjes pakte ze met haar hand die van de Jean, om daar wat steun uit te krijgen...

ty ek

» It's too cold outside for angels to fly | Open
» Delia Lexington
» ROOM 021 (Ash, Eloise, Delia & Diana)
» @Punkrockballz - Delia's hell twitter
» Eleanor Birdy