It's too cold outside for angels to fly | Open

Braden keek even rond zich heen, Het was een tijd geleden dat hij nog buiten was gekomen, het felle licht van de herfstzon scheen fel in zijn ogen. Het koste hem echt wel moeite ze open te houden en het licht niet gewoon buiten te sluiten. Hij voelde hoe zijn vleugels hem bijna smeekten om ze vrij te laten. Lang genoeg had hij ze achter zijn rug vastgebonden gehouden en het zou hem inderdaad weleens deugd doen als hij kon vliegen. Vliegen en gewoon even alle zorgen op de grond vergeten. De lessen van de docenten, de nutteloze discussies van de leerlingen, alle regels… In de lucht was hij zijn eigen baas.
Braden deed zijn T-shirt uit, bond die stevig om zijn gespierde borstkas en plooide zijn vleugels open terwijl hij diep ademhaalde. Hij voelde zijn vleugels bijna kreunen van genot, dat ze eindelijk nog eens wat vrijheid kregen van hun eigenaar.

Braden was hard veranderd sinds hij hier eerst op Genosha was aangekomen. Hij had zijn kapsel veranderd, en hij was veel gespierder geworden, hij leek wel net een andere persoon. Zelfs in zijn gezicht was hij veranderd. Waarschijnlijk wel een neveneffect van zijn mutatie. Hij was een engel. Zijn huid was zo glad en zacht als een menselijke huid maar kon zijn buiten dan op de plaats waar de stoppeltjes van zijn getrimde baard uitkwamen. Zijn lichaam had het lichaam van een Halfgod kunnen zijn. Er viel letterlijk niets op aan te merken. Vaak kreeg hij jaloerse blikken van jongens, en gewilde blikken van meisjes, maar dat deerde hem weinig tot niets. Hij hield nog steeds niet van zijn vleugels.

Je zou denken dat als je geboren wordt met vleugels en deze je hele leven meedraagt, dat je ze wel gewoon bent, maar alles was minder waar. Diep vanbinnen schaamde hi zich ervoor. Hij zou nooit zonder zijn vleugels te hoeven verstoppen over straat kunnen lopen, zonder nagestaard te worden. De enigste plaats waar hij even trots was op zijn vleugels was tijdens Halloweenfeestjes. Dan kon hij ze gewoon loslaten en zou niemand vragen stellen, omdat ze dachten dat het deel was van zijn kostuum.

Hij sloeg één keer met zijn vleugels en met een krachtige windstoot schoot hij de lucht in. Zijn vleugels waren zo sterk dat ze hem vaak tegen sterke klappen konden beschermen en door de sterkste winden konden dragen. Op goede dagen kon hij uren aan een stuk doorvliegen maar nu hij al weken nog amper had gevlogen, zou hij waarschijnlijk wel wat sneller op de grond staan.
De frisse herfstwind brieste rondom zijn lijf, maar het deerde hem niet. Hij had amper last van de temperaturen, zolang hij maar in beweging bleef. Hij zag enkele eenden die in V-formatie naar het zuiden vlogen en vloog tussen hen in. De eenden schrokken eerst maar kwaakten daarna vrolijk terwijl er een glimlach op Bradens gezicht verscheen. Hij liet de eenden achter zich en maakte een sierlijke achterwaartse salto in de lucht. Hij begon er net een beetje van te genieten toen hij plotseling twee ogen op zich voelde branden, ergens daarbeneden op de grond. Iemand had hem gespot. Hij dacht da hij vroeg genoeg naar buiten was gegaan zodat iedereen nog sliep, maar blijkbaar was hi niet de enigste vroege vogel op het eiland.
Meteen maakte hij een duikvlucht naar beneden lande ruw, maar toch met enige elegantie achter de bomen en struiken, bond zo snel mogelijk zijn vleugels weer vast achter zijn rug –moesten zijn vleugels hebben kunnen praten waren ze waarschijnlijk nu in alle macht aan het protesteren en aan het roepen- en deed zijn T-shirt weer aan. Hij ging de andere kant op dan dat hij dacht dat de persoon die hem had gezien was maar was lichtelijk verbaasd toen bleek dat hij die persoon toch nog tegen kwam. ‘Oh… Goedemorgen.’ Zei hij een beetje ongemakkelijk terwijl hij naar de grond keek. De zon rees steeds hoger en hoger, en beetje bij beetje werd het wat warmer buiten. De vogeltjes floten vrolijk en terwijl hij rondkeek zag hij dat meer en meer mensen buiten rondliepen. Blijkbaar had hij langer gevlogen dan hij dacht en was hij de tijd helemaal uit het oog verloren. Hij keek de persoon voor zich aan en wou bijna doorlopen maar besloot toch even te wachten om te zien of de persoon iets zou zeggen.