Snorharen en spinnende katten ~Open!

Met een zucht zette Delano de film op stop. Hij was nu waarschijnlijk net op de helft van het tweede deel van Jurasic Park, maar hij had gewoon even geen zin meer. Hij zat immers in zijn eentje op zijn kamer via een laptop een film kijken. Iets wat dus echt zijn nadelen had.
Hij stond op uit zijn bed en opende zijn slaapkamer deur. Het was muis stil op de gang. Waren alle anderen al gaan slapen of hadden ze zichzelf gewoon opgesloten in hun kamer? Nou ja, maakt ook niet uit. Hij kon sowieso wel even zijn benen strekken en frisse lucht halen, ook al was het al elf uur s´avonds. Hij had gewoon zin om even naar buiten te gaan. Delano pakte zijn oordopjes en zijn telefoon en liep de gang op. Hij probeerde niet te veel geluid te maken, toen langs alle slaapkamers liep. Hij wilde echte niet boze mutanten achter zich aan hebben als hij ze per ongeluk wakker had gemaakt.

Na vijf minuutjes of zo stond Delano buiten. Het was kouder dan vanmiddag, maar dat was ook wel logisch. Hij keek even in het rond terwijl hij richting de dieren stallen liep. Hij zag werkelijk geen enkele mutant. Hij zag in de verte zelfs geen kleur van een Aura. Aura´s gaven meestal wel een beetje licht en hadden altijd een kleur. Welke kleur een Aura had, dat lag geheel aan de stemming van die persoon.
Delano opende de deuren van de dieren stallen en liep naar binnen. Hij keek even naar een slapende hond, de hond piepte een beetje tijdens zijn slaap. Iets wat Delano wel zorgen veroorzaakte. Hij legt zijn hand op de warme vacht van de hond, en hij voelde dat de hond een enge droom had. Iets wat nooit fijn was. Met een kleine inspanning haalde Delano de lichte duisternis uit de droom van de hond. De hond stopte gelijk met piepen en sliep rustig door. De lichte duisternis had wel inpakt op hem, maar dat zal snel weer over zijn. Vooral toen hij een stem hoorde vlakbij hem. Hij concentreerde zich even en hij hoorde dat het meisje een was die het fijn vond hoe katten spinnen. Dat hoorde hij via haar gedachte. Naast Aura reading en Darkness of Shadow manipuleren, kon hij ook de gedacht horen van iemand.
Delano liep in de richting van een ladder. Er kwam licht van de hooibalen, dat was waarschijnlijk het licht van de aura van het meisje. Hij klom beklom de ladder en hoorde het meisje zeggen:“Gelukkig ben ik niet de enige die spint.” Dat vond hij een beetje raar, mutanten konden toch niet spinnen? Maar toen hij over de hooibaal keek zag hij dat het meisje katten oren en een staart had. Wow, dat was wel even iets heel wat anders. “Ze zijn vrolijk” zei Delano tegen het meisje. Hij hoopte niet dat hij het meisje had laten schrikken, maar hij zei gewoon wat hij dacht. En hij voelde geen duisternis van de katten afkomen. De katten zaten gewoon allemaal vrolijk te eten. Hij keek het meisje met een vriendelijke glimlach aan, afwachtend wat hij zou zeggen.  

Met een raar gezicht keek ze het meisje aan. Het meisje schrok heel erg toen hij zei dat de katten vrolijk waren. Iets wat hij wel begreep dat het meisje schrok, maar toch. Dit vond hij zelfs een tikkeltje overdreven. Het meisje sprong letterlijk op en klom een balk in. Een beetje bezorgd keek hij haar aan. Delano wilde niet dat het meisje zo erg van hem schrok.
Behendig klom het meisje weer naar beneden. Gelukkig, want hij wilde niet dat het meisje nu bang voor hem bleef. En dat ze dan de hele tijd op de balk bleef zitten. “H- Hey”, stamelde ze. “Kom je net uit bed of zo?” vroeg ze aan hem, terwijl ze wees naar zijn kapsel. Met een lachje schudde Delano zijn hoofd. Hij had zijn haar altijd zo, waarom zou hij er iets mee doen. Hij was niet zo´n ijdeltuit als andere jongens. Hij was gewoon meer natuurlijk. “Nee, zo heb ik het altijd. Is er iets mee dan?” vroeg hij een beetje grappend, terwijl hij met zijn handen door zijn haar ging. Het zat nu alleen nog maar warrige, maar dat maakte hem niets uit.

Het meisje zitten naast de kittens op de grond, en pakte een kitten van de grond af. “IK BEN NOU RUBY, EN IK HOU VAN KATTEN”, zei ze en hield een kitten voor zijn gezicht. Met een grijns op zijn gezicht zei hij:“Ik ben Delano, en ik houd van vrolijke mensen en mutanten.” Nu was hij best wel trots op zich zelf. Hij had gezegd waar hij van houd en dat was waar. En ook even gelijk zijn levensdoel.
Delano ging even met zijn hand over het hoofdje van de kitten. De kitten was inderdaad wel heel erg schattig. Het meisje draaide de kitten weer om en zei:“Ik faal met gedag zeggen... wat moet ik doen kitten?... wacht..” Een beetje raar keek hij haar aan en zij keek naar hem. “H-hij... kan me horen..” zei ze tegen de kitten. Hij wist dat ze het dan ook tegen de kitten had, maar alsnog knikte hij. Het meisje zette de kitten weer neer en keek met een scheve glimlach op haar gezicht naar hem. “Uuh, konichiwa?” bracht ze uit. Hij wist nou niet waarom het meisje ineens chinees tegen hem kon praten, want hij begreep haar wel. Delano wist nou niet wat hij van het meisje moest denken: dat ze tegen katten praten, dat was wel duidelijk. En dat ze oren en een staart als die van een kat, dat was ook wel duidelijk. Maar hij had nog nooit zoiets gezien bij een mutant, en hij kende wel heel wat mutanten. Ook al leefde die eigenlijk ook in zijn geboorteplek.

“Je kan gewoon Engels praten. Dat vind ik zelf ook wel makkelijker te verstaan.” zei hij tegen het meisje. Delano ging zitten naast een van de kittens en aaide het zachtjes over zijn ruggetje. “Sorry dat ik je heb laten schikken.” zei hij vriendelijk. Hij keek het meisje aan met een blik of ze ook nog naast hem kwam zitten.

Nieuwsgierig keek Delano het meisje aan. Ze had rood haar en een katten staart, dat is eigenlijk best interessant. Hij wilde wel meer weten wie het meisje was. Hij wist dan dat ze Ruby heette, iets wat ze een beetje awkward had verteld. Maar hij was hier niet om haar te oordelen, hij was hier om vrienden te maken. Iets wat hij ook leuk vond om te doen.

“Geeft niet”, begon Ruby tegen hem te zeggen, nadat hij zijn excuses had aangeboden dat hij haar had laten schrikken. Met glimlach keek hij haar aan, terwijl hij de kitten in zijn armen vast hield. “Ik ben gewoon een spastisch, veel te uitbundig persoon”, zei ze met een knikje en zuchtte even. Delano keek haar even concentreert aan en hoorde in haar gedachte dat ze vond dat ze faalde. Iets wat hem een beetje zorgde maakt. “Je hoeft je niet falend te voelen, ik ben zelf ook een uitbundig persoon”, zei hij tegen haar, om haar wat gerust te stellen. Hij wilde niet dat het meisje zich ongemakkelijk voelde als hij bij haar was.
Hij keek toe hoe Ruby de schoteltjes weer vulde met wat melk. Tevreden keek hij toe hoe de kittens weer naar de schoteltjes toe lippen. Hij zette de kitten ook weer neer. Delano keek haar aan, toen ze zijn naam zijn. Met een vrolijke twinkeling keek ze hem aan en zei:“Leuke naam.” Dat bracht bij hem ook een glimlach op zijn gezicht. Dat vond hij erg lief dat ze dat tegen hem zei.

“Dus je houd van vrolijke mensen he? Wat is de meeste vrolijke persoon die je ooit hebt ontmoet?” vroeg ze aan hem. Oké, nu moest hij wel diep nadenken. Hij had zoveel mensen en mutanten vrolijk gemaakt in zijn leven, en dat zou ook nooit stoppen. Maar wie was nou de vrolijkste? Hij keek even naar de kitten die hij zonet vast had gehouden en zei toen geheel oprecht:“De meeste vrolijke persoon dat zijn er eerlijk gezegd twee; dat zijn namelijk mijn ouders.” Hij klonk nu misschien wel als een klein kind die terug wilde naar zijn ouders; maar eerlijk gezegd wilde hij dat ook wel. Hij vond het altijd leuk om bij zijn ouders te zijn, hun hadden gewoon zoveel voor hem betekend.

Delano keek weer terug naar Ruby die haar capuchon afdeed. Twee rode katten oren kwamen onder haar capuchon te voorschijn. Hij schrok niet, want als een ze al een kattenstaart had. Dan was dit geen verrassing. Hij had het al een beetje verwacht. “Hopelijk schrik ik je niet af?” vroeg ze, terwijl ze haar oren bewoog. Hij moest toegeven, hij was wel onder de indruk hiervan. “Eerlijk gezegd, ik vind het wel gaaf.” zei hij, terwijl hij er met bewondering naar keek. Hij vond het sowieso wel erg indrukwekkend wat voor mutanten er hier eigenlijk rond liepen.
Omdat Delano nog steeds zijn mutatie voor gedachte lezen aan stond, hoorde hij hoe Ruby in gedachten was in haar verleden. Het ging vooral over hoe ze haar mutatie probeerde te verbergen tegen haar vrienden. Best wel zielig vond hij, dat haar vrienden niet meer met haar wilde praten. Daardoor keek ze dus bedroefd weg. Moeilijk zei ze:“Je hoeft niet te blijven hier, als je niet wilt..” Hij keek haar even raar aan, en zei toe:“Het spijt me van je verleden, en het spijt me dat ik hier wel blijf.” hij deed zijn handen in zijn zij alsof hij een soort van superheld was. “Ik voel me nu echt verplicht om je op te vrolijk en dat is precies wat ik ga doen.” Hij zei het echt op zo´n manier dat haar leven er vanaf hangt, niet dat dat echt zo was; want eigenlijk wilde hij haar nu al weer opvrolijken.

Voorzichtig voelde hij even in zijn jaszak, waar had hij zijn telefoon gelaten? Na een seconden of twee had hij zijn telefoon gevonden. Hij zocht even op zijn telefoon naar een leuk vrolijk liedje. Iets wat hem ook altijd wel vrolijk maakte. Per ongeluk drukte hij op het liedje: Dangerous van David Guetta op. Nou ja, dat scheelde wel even heel wat typen naar dat ene liedje. Hij stond op en zei:“Ik weet niet of je het leuk lijkt, maar om stomme gedachten los te laten ga ik altijd even gek doen.” zei hij met een glimlachje. “Doe je mee?” vroeg hij voorzichtig. Als hij even gek wilde doen, dan wilde hij liever niet de enige zijn. En anders moest hij even een andere manier bedenken om haar op tevrolijken.

Tevreden keek Delano toe, hoe verbaasd het meisje keek toen hij tegen haar zei dat hij bleef. Ja, hij had misschien haar gedachten gelezen. Maar dat vond hij gewoon nodig. Ze zag er anders zo droevig uit. En het was misschien wel random dat hij dat zo tegen haar zei, maar dat vond hij niet erg. Soms was hij gewoon zo, en meeste of de tijd werkte het ook wel om mensen of mutanten hun aandacht te trekken. En dat was nu ook het geval.
Omdat Delano zich nog een beetje afvroeg of het nog wel beter ging met het meisje, bleef hij nog een beetje te luisteren naar haar gedachten. Ze vroeg zich af hoe hij dat wist over haar verleden, en of het gewoon toevallig was. Ze vond het ook wel bijzonder dat hij dat zo zei uit het niets, iets wat hem wel blij maakte. Had hij toch nog iemand laten verbazen over zijn mutatie. Misschien zal hij haar nog wel vertellen dat hij haar gedachten gewoon kon lezen, maar dat zou er anders ook zo raar uit komen. Alsof hij dan alles wist uit haar privé leven, maar dat was totaal niet zo. Hij was gewoon een nieuwsgierig persoon. Daar kon hij eigenlijk ook niet zoveel aan doen.

Toen hij opstond om zijn telefoon te pakken en een muziekje op wilde doen, keek hij stiekem even naar de oren van het meisje. Ruby´s oren bewogen een beetje naar voren en naar achteren om de muziek uit zijn telefoon te horen. Het was eigenlijk best wel vreemd, maar wel heel erg gaaf. Toen hij per ongeluk op pikte uit haar gedachte dat ze vond dat hij er vriendelijk uit zag, als eigenlijk een grote teddybeer. Kwam er een grijns op zijn gezicht. Oké, hij had wel vaker mee gekregen dat meisjes vonden dat hij er vriendelijk uit zag, maar dat hij eruit zag als een teddybeer had hij nog nooit gehoord. Best wel origineel vond hij.
Delano adviseerde aan haar dat hij bij stomme gedachten altijd even gek doen, en hij vroeg ook aan haar of ze ook mee ging doen. Vrolijk sprong ze overeind en zei:“Sure, ik weet wel iets.” Met een glimlach keek hij haar aan. Hij wilde graag weten wat ze van plan was.
Hij keek haar even verbaasd aan, toen ze zijn pols vast pakte. Ruby bleef staan onder een raampje, omdat Delano nu veel te nieuwsgierig was; lette hij nu even niet op haar gedachte. Ze pakte snel een kratje en een bezem. Met bezem ging ze het raam boven hun open maken. Wat was ze toch van plan? “Okay, ikkan best hoog springen en jij bent lang... duuusss”, zei ze tegen hem. Oké, dus ze wilde naar het raam lopen. “Moet wel lukken”, zei ze als conclusie. Dus hij moest wel met hem mee. Niet dat hij anders niet mee zou gaan, maar hij was alleen niet zo goed in klimmen. Dat werd een probleempje. Maar hij zal het wel proberen. Met een bewondering keek hij toe hoe Ruby enkele meter naar achteren liep. Met een snelle sprint klom Ruby omhoog. Oké, dat is even iets wat Delano even niet kon. Hij krapte zich even op zijn hoofd en bedacht even hoe hij daar ook op zal komen. Terwijl hij zelf even bedacht hoe hij omhoog moest komen, hoorde hij het raam open gaan. “Tada”, lachte het meisje en zwaaide even naar Delano. Met een beetje moeilijke glimlach zwaaide hij terug. Hoe moest hij er nou boven komen? Hij was zo ingedachte dat hij bijna niet mee kreeg wat Ruby tegen hem zei. “Kom, we zijn er bijna!” riep ze naar hem. Ja, ze waren bijna. Terwijl hij nog geen idee had hoe hij naar boven moest komen.

Delano probeerde eerst maar even om op dezelfde manier omhoog te komen zoals Ruby deed. Hij was alleen niet zo goed om omhoog te gaan springen. Hij begon ook te rennen en sprong via het kratje om hoog. Gelukkig was hij wel wat lang, ook al ging springen niet zo goed, maar hij kreeg nog wel net de balk te pakken. Hij had ook wel wat spieren in zijn armen, dus hij kon zich wel gemakkelijk op trekken. Delano liep Ruby een beetje onhandig achterna over de daken. “Pas op dat je niet valt”, zei ze waarschuwend tegen hem. “Ja, maar ik ben alleen geen half kat. Maar ik doe mijn best”, zei hij tegen haar. Hij maakte er ook een klein grapje bij, maar daardoor verloor hij wel bijna zijn evenwicht. “Yes! Hier is het!” riep het meisje vrolijk. Waar waren ze? Hij wist het even niet meer, hoor. Ruby hielp hem even het laatste stukje over de daken, dat was een stukje makkelijker; dan zelf je evenwicht te bewaren.
Aangekomen bij de rand wees ze naar de sneeuwberg. ‘We jump,’ sprak ze met een twinkeling in haar ogen. ‘Er ligt poeder sneeuw dus je komt zacht neer, het is echt grappig en..’ ze grijnsde, ‘Gek om te doen!’ knipoogde ze. Met een open mond keek hij haar aan. “You kidding right?” zei hij verbaasd. Oké, ze had hem echt versteld doen staan. Eerst heeft hij zijn best moeten doen om omhoog te komen, en nu moest hij weer naar beneden springen!? Juist, Ruby was gek; daar was hij nu wel over uit. Delano keek even naar beneden en keek haar toen weer aan. “Goodbye Red-hair-Cat.” zei een beetje verdrietig. Waarom deed hij dit nou? Ach boeie, hij deed het gewoon. Delano zakte even door zijn knieën en sprong gewoon naar achteren. Hij hoopte niet dat hij nu te pletter zou vallen, maar gewoon in de sneeuw zal gaan vallen. Hij wachten en na een seconden voelde hij de koude sneeuw al weer. “I´m alive!” riep hij vrolijk en gek te gelijk. Gelukkig hij was niet dood!!! “You have to try this, it´s awesome!” hij lag nog steeds in de sneeuw, maar als Ruby ook zal springen. Dan zal hij haar wel opvangen. Het sneeuw lag gewoon zo lekker.  

Delano vond het wel leuk dat Ruby wat bedacht had om wat te doen. Haar idee was dan wel om van het dak af te springen in een berg sneeuw, maar het was in ieder geval wel heel wat beter dan een beetje verveeld zitten in de schuur. Als ze wel waren blijven zitten, dan was Delano eigenlijk allang in slaap gevallen. Wat moest hij anders doen als hij zich verveelde. Er was verder ook niks te doen in deze vrijdag nacht. Hij wist niet precies hoe laat het was, maar het was wel later dan zonet. Ook al was dat ook wel logisch.

Vol van vreugde dat hij niet dood was, toen hij van het dak was afgesprongen. “I told ya!” riep Ruby terug naar hem. Ja, ze had inderdaad wel gelijk. Dit was echt heel leuk en te gek om te doen. Hij zag niet echt goed, wat Ruby allemaal nog aan het doen was. Hij sloot dus maar zijn ogen en wachtte rustig af wanneer Ruby ook naar begon te springen. De sneeuw was zo lekker, het was koud maar wel lekker. Hij zou zo toch lekker warm in zijn bedje liggen, als de adrenaline die hij over had er ook uit waren. Anders kon hij ook niet slapen natuurlijk.

Vanaf boven hoorde hij haar roepen dat ze komt. Hij deed zijn ogen open en zag hoorde de roodharige naar beneden sprong. Het was best wel gek dat hij haar dan zou opvangen. Maar hij wist wel dat hij sterk genoeg was.
Delano deed zijn armen naar voren zodat hij het meisje beter op kon vangen. Het zou het meisje vast wel verbazen dat ze nu geen koude sneeuw voelde, maar alleen zijn armen om haar heen. Ruby wist blijkbaar niet goed hoe ze moest reageren dus ging ze maar weer staan. Oké ja, hij geeft niet. Het was misschien wat onverwachts, maar nu had hij haar tenminste ook laten verbazen. Net zoals zij bij hem had gedaan.

“D-d”, begon het meisje te stamelen. Hij voelde ze zich nu wel een beetje schuldig dat hij ervoor gezorgd had, dat ze was begonnen te stamelen. Maar dat zou vanzelf wel weer goed komen, want het volgende moment zei ze:“Dat was awesome!” Het kwam enthousiast over, dus dat was zeker weten wel een goed teken. “Dat was zeker awesome”, zei hij tegen haar. Hij lag nog steeds in de sneeuw, en stiekem wilde hij ook niet weg uit de sneeuw. De sneeuw zou zijn adrenaline ook wel even weg halen. Nou ja, dat hoopte hij dan.

“Wat doe jij hier?” vroeg ze, terwijl ze neer hurkte bij een kitten. Aawh, dat vond hij best wel zielig. De kitten was al helemaal nat van het gras, waardoor de kitten er nog zieliger uit zag. Met een bezorgde blik in zijn ogen keek hij naar het meisje met de kitten. “Sorry, ik hoorde hele kleine poot stapjes achter ons. Deze kleine rakker is blijkbaar ontsnapt”, zei ze met een glimlach en ze aaide het beestje over zijn kop.
Nog steeds op zijn rug liggend keek hij op de kop naar Ruby. “Dan gaan we hem terug brengen!” zelfs op de kop kon hij net doen alsof hij een superheld was. Hij draaide op zijn buik door de sneeuwberg, en stond toen op. Delano zat misschien dan wel onder de sneeuw, maar hij zal even de kitten redden. Hij nam voorzichtig de kitten over van Ruby en rende zo snel als hij kon naar de houten trap, die leidde naar het nestje van de kittens. Vrolijk riep hij:“De kitten is weer helemaal in orde, en bij zijn familie.” Hij deed weer zijn handen in zijn zij en zei toen heel trots:“Missie volbracht!”

Delano was echt trots op zichzelf. Hij had een kitten gered van de kou en de bezorgde moeder weer blij gemaakt. Dit was echt even twee vliegen in één klap. Eigenlijk zouden het er drie moeten zijn, want Ruby was ook een half kat; dus die zal ook wel blij zijn. Maar als hij echt eerlijk moest zijn, dan voelde hij zich altijd wel trots als hij iemand of iets had blij gemaakt. Als dat gebeurde gaf het hem echt het gevoel dat hij goed was in mensen blij maken, daarom was zijn bijnaam dan ook The Clown. Clowns maken ook altijd mensen vrolijk, ook al vind hij dat maar een fake gedoe die clowns. Delano was gewoon een echte clown die iedereen blij maakte met hoe hij is, en niet als een man die make up draagt en hele grote schoenen.

Met zijn handen in zijn zij als een superman die zijn missie volbracht had, keek hij met een glimlach neer op de kittens en de moeder of vader. Het verschil kon hij niet zo snel zien. Niet dat hij graag wilde zien of het een moeder of een vader was. “Woho! We lijken net een super kitten team,” Zei ruby, toen ze naast hem kwam staan. Ze pakte zijn hand en gaf hem een high-five. Kijk en dit was precies waarom hij lol maken altijd zo leuk vond. Mensen begonnen hem te mogen, en dat voelde goed. “Eigenlijk moeten we een soort van vermomming hebben of zo,“ grinnikte ze. “Na ja, Laten we de maillot maar skippen.” zei ze er grappend achterna. Delano lachte mee en zei toen:“Ik wil me best verkleden, maar ik trek echt maillot aan.” Hij keek even schuldig naar beneden en keek Ruby met een verlegen blik aan. “Ik draag namelijk al een maillot,” zei hij zachtjes. Het was eigenlijk een grapje, maar hij zei het te serieus om het te horen of het een grapje was of niet. Waarom was hij hier toch zo goed in? Hij lachte en zei maar snel:“Dat was een grapje hoor.”

Toen hij zag dat Ruby rilde van de kou en gaapte, stopte hij even met lachen. Het was niet dat ze het koud had. Hij keek toe hoe ze naar boven liep en haar spullen pakte. “Het begint aardig fris te worden, vind je niet?” vroeg ze. Hij knikte een beetje bezorgd. Hij vond het eigenlijk best wel zielig voor haar dat ze het koud had. “Hhm,” bracht ze bedachtzaam uit. “Zin om nog even te hangen in de woonkamer? Morgen hebben we toch geen les dus we kunnen zo laat op blijven als we willen!” Een glimlach kwam weer op het gezicht van Delano, toen hij zag dat ze een sprongentje in de lucht maakte. Hij knikte en zei nog wel een beetje bezorgd:“Wil je misschien mijn jas? Dan heb je het onderweg niet zo koud.” Hij trok zijn jas uit en gaf hem aan Ruby. Een jas had hij niet nodig, hij wilde niet dat ze ziek werd of wat dan ook. “Ik red me wel, dat beloof ik,” zei hij met een vriendelijke glimlach.

Delano keek Ruby aan en door zijn mutatie kreeg hij te horen waarover ze dacht. Ze had hem dus vaker gezien in de lessen. Dat kan wel, hij was haar nog niet opgevallen; ook al is dat best wel raar, want Ruby had katten oren en katten staart. Iets wat eigenlijk niet te missen zou moeten zijn. Het groepje waar hij toen waarschijnlijk bij zat, had ze het gevoel dat ze er niet bij hoorde. Misschien zou dat groepje wel zeggen, maar Delano was niet een persoon die mensen buitensloot. Hij was juist een persoon die mensen naar hem toe trok, zodat ze er juist bij gingen horen. Anders werd niemand gelukkig. Maar nu Ruby hem dus zo had gezien, mocht ze hem. Ze vond hem lief, en dat allemaal kreeg hij kon uit de gedachte lezen van haar. Eigenlijk best wel gaaf, vond hij zelf dan. “Dank je, Teddy,” zei ze met een zucht. “Graag gedaan,” zei hij vrolijk. Ruby werd zelf dus ook weer wat meer vrolijker door haar gedachte, en hij ook van haar gedachte. Ook al zou dat eigenlijk niet eerlijk zijn, maar ja. “Je bent aardig, dat zijn niet veel mensen als je er zo uit ziet als ik,” zei ze wat nerveus. Delano haalde zijn schouders op, en zei lief:“Ik vind het belangrijk als mutanten en mensen zich goed voelen, en ik ben aardig voor iedereen“ Hij keek naar Ruby toen hij merkte dat er een nieuwsgierige gedachte in haar hoofd kwam. “Maar,” begon ze, ze keek hem even nieuwsgierig aan en vervolgde grappend:“Wat is eigenlijk jou mutatie? Ik zie geen extra lede maten of zo.” Oké, hoe moest hij haar goed uitleggen dat hij haar gedachte en aura kon lezen en de duisternis kon manipuleren? Hij wilde niet dat ze ging denken dat hij haar hele privé leven aan het lezen was. Want dat was echt niet zo. Dat zou iets zijn wat hij nooit zou doen, alleen als iemand echt heel erg verdrietig was over iets, of heel erg boos was. Maar dan had hij ook echt geen keus. Nu had hij wel een keuze, en hij had die keuze gemaakt vanwege haar aura. Die gaf elke keer felle kleuren af, en dan werd hij ook wel erg nieuwsgierig.

“Ik kan gedachten en aura lezen, en ik kan de duisternis in mutanten en mensen manipuleren…” Zei hij voorzichtig. Delano slikte eventjes en vervolgde:“No worries, ik heb niet heel je privé leven gelezen in je gedachte, maar ik heb alleen dingen gelezen die door je aura mij nieuwsgierig maakte.” Hij gaf haar een glimlach, hopelijk had hij haar nu genoeg gerustgesteld. Anders moest hij even zijn best doen, om alles uit te leggen. Om even aan te houden op het onderwerp en de koude lucht zei hij:“Ga je mee naar de woonkamer, dan kan ik je het daar verder uitleggen; voor als je dat nodig vind.” Als ze uitleg wilde, dat deed hij dat daar uitleggen. Dan kon hij onderweg nog wat bedenken hoe hij dat ging uitleggen aan haar.